บทที่ 232 การแนะนำยามเที่ยงคืนเห็นผลทันที
มีอสูรสายพันธุ์ลึกลับแห่งทวีปทมิฬมากมายที่ผู้คนไม่รู้จักบางตัวไม่ได้ขู่ แต่ส่วนใหญ่ก็ดุร้ายมากมีแนวโน้มว่าจะโจมตีอย่างรุนแรง
ถ้าไม่ใส่ใจก็อาจเจ็บตัวได้หลี่จื่อฉีโกรธมากที่เห็นซวนหยวนพ่อพุ่งออกไปอย่างตื่นเต้น(เจ้าไม่ได้ใช้สมองของเจ้าเมื่อเจ้าทำสิ่งต่างๆ เหรอ?)
(ข้ารู้ว่าความสามารถในการต่อสู้ของเจ้านั้นแข็งแกร่งแต่เจ้าจะแตกต่างจากคนโง่อย่างไรถ้าเจ้าพุ่งออกไปอย่างวู่วามโดยไม่มีข้อมูลใดๆ?)
เจียงเหลิ่งมีบุคลิกที่เย็นชาแต่มีหัวใจที่อบอุ่น ดังนั้นเขาจึงกระโจนออกมาในครั้งแรกโดยไม่ลังเลใดๆขยับแสงบนเท้าของเขา ด้วยการก้าวกระโดดเพียงไม่กี่ก้าว เขาก็เข้าใกล้ซวนหยวนพ่อ
ในบรรดาศิษย์หกคนของซุนม่อเจียงเหลิ่งนั้นเร็วที่สุด
“ข้าจะไปด้วย!”
ลู่จื่อรั่วชักกระบี่ของนางและไล่ตามอย่างรวดเร็ว
"ไม่."
หลี่จื่อฉีห้ามนาง(ด้วยความสามารถในการต่อสู้ของเจ้า เจ้าจะเป็นภาระถ้าเจ้าไป)
“ถานไถจับตาจื่อรั่วไว้อย่าปล่อยให้นางหนีไป ข้าจะไปดู!”
“ข้าขอแนะนำให้เจ้าอยู่ที่นี่ดีกว่า”
ถานไถอวี่ถังไม่มีความหวังใดๆ ต่อทักษะร่างกายของหลี่จื่อฉีหากมีอันตรายใดๆ นางคงจะอ่อนแอกว่าลู่จื่อรั่วอย่างแน่นอน
“อย่าไป!”
เสียงของซุนม่อดังออกมาจากในกระโจม
บูม!
ในเวลาเดียวกัน ปราณวิญญาณในบริเวณโดยรอบก็ปะทุขึ้นด้วยเสียงอันดังเหมือนคลื่นสึนามิที่พัดมาที่กระโจม หลังจากกระดูกของหยิงไป่อู่ ได้รับการแก้ไขแล้วนางก็เริ่มพยายามฝ่าฟันฝ่าด่านยกระดับพลัง
“แต่ศิษย์น้องสองคนนั้น…”
หลี่จื่อฉีขมวดคิ้วนางรู้สึกว่าในฐานะศิษย์พี่ใหญ่ นางมีหน้าที่ปกป้องคนอื่นๆแม้ว่าความสามารถในการต่อสู้ของนางจะอ่อนแอแต่นางก็มีสมองที่ดีและสามารถให้แนวคิดแก่พวกเขาได้
“เจียงเหลิ่งมีความน่าเชื่อถือมากปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเขา”
ซุนม่อมองไปที่หยิงไป่อู่ที่พยายามจะฝ่าฟันและถอนหายใจเขาควรรีบตามนักเรียนสองคนและพาพวกเขากลับมาทันทีแต่ด้วยนักเรียนคนนี้ที่พยายามฝ่าฟันยกระดับ เขาไม่สามารถจากไปได้เช่นกันเขาต้องดูแลนาง
หากมีอะไรผิดพลาดเขาจะสามารถกอบกู้สถานการณ์ได้ทันเวลา
เวลาผ่านไป ผู้คนที่รอรู้สึกกังวลมากโชคดีที่หยิงไป่อู่มีทักษะที่โดดเด่นและประสบความสำเร็จหลังจากผ่านไปสามนาที ยกระดับผ่านไปยังระดับที่สี่ของขอบเขตการปรับสภาพกายได้อย่างสมบูรณ์แบบ
"อาจารย์!"
หยิงไป่อู่ดูตื่นเต้นมากนางกลับแข็งแกร่งขึ้นอีกครั้ง
“อืม เจ้าไปพักผ่อนก่อนเถอะ!”
ซุนม่อพุ่งออกไป
“จื่อรั่วตามข้ามา จื่อฉีและถานไถอยู่ที่นี่”
"ได้ค่ะ!"
เด็กสาวมะละกอตามซุนม่อทันที
สายตาของหลี่จื่อฉี ดูหงุดหงิดเมื่อนางมองดูพวกเขาจากไปอย่างรวดเร็วนางเกลียดตัวเองที่มีทักษะกายที่อ่อนแอเช่นนี้
“ถ้าอยากไปก็ไป อาจารย์ไม่สามารถทนต่อการตำหนิเจ้าได้อย่างแน่นอน!”
ถานไถอวี่ถังเสนอแนะ
“คิดว่าข้าชอบแหกกฎเหมือนเจ้าเหรอ?”
หลี่จื่อฉีจ้องมองที่ถานไถอวี่ถัง(เหตุผลที่อาจารย์สั่งให้ข้าอยู่ข้างหลังก็เพราะว่าข้าปกป้องเจ้าและหยิงไปอู่ โอ้ใช่ แล้วถานลู่คนนั้นด้วย!)
"ข้าจะไป!"
หยิงไป่อู่เดินออกไปพร้อมกับถือกระบี่วิหคขาว
“ไม่พวกเจ้าทุกคนรออยู่ที่นี่เงียบๆ! ถ้าใครก่อเรื่องยุ่งยากอีก ก็อย่าโทษข้าที่หยาบคาย!”
หลี่จื่อฉีกล่าวด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลว่า
“ระวังตัวและสังเกตสภาพแวดล้อมพร้อมที่จะต่อสู้ได้ทุกเมื่อ”
......
ซุนม่อมาถึงภูมิประเทศที่เป็นหินและเงี่ยหูฟัง
แม้ว่าจะมีแสงจันทร์แต่มีโขดหินและเงามากเกินไป และมันก็ส่งผลต่อการมองเห็น
“อาจารย์ ตรงนั้น!”
หูเล็กๆ ของลู่จื่อรั่วสั่นและนางก็ชี้ไปทางนั้นทันที
“เจ้าไปไหนมา?”
ซวนหยวนพ่อนั่งยองๆบนก้อนหินขนาดใหญ่และสังเกตสภาพแวดล้อม แต่เขาไม่พบสิ่งใด
“ลงมาเร็วๆ!”
เจียงเหลิ่งกระตุ้น(ศัตรูอยู่ในความมืดและเราอยู่ในที่โล่งเจ้าพยายามจะเป็นเป้าหมายด้วยการปีนขึ้นไปให้สูงอย่างนั้นหรือ?)
“ก็ได้!”
ซวนหยวนพ่อไม่ได้ทำให้เสียงของเขาอ่อนลงถ้าอีกฝ่ายหนึ่งลอบโจมตีเขา จะช่วยเขาให้ลำบากในการตามหาพวกเขา
ทันใดนั้นเสียงลมหวีดหวิวก็ดังขึ้น
“มาแล้วเหรอ”
ซวนหยวนพ่อ ดูร่าเริงและเหวี่ยงหอกเงินของเขา
เป๊าะ!
กระสุนหินขนาดเท่าไข่ห่านแตกเป็นเสี่ยงๆ
เป๊าะ! เป๊าะ!
ซุนม่อเหยียบก้อนหินและกระโดดขึ้นปัดด้วยดาบไม้ของเขา
"อาจารย์?"
ซวนหยวนพ่อซึ่งต้องการจะตอบโต้ชักหอกกลับทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นซุนม่อ เขายอมให้ดาบไม้กระทบไหล่ของเขา
ปัง
ซุนม่อใช้กำลังและฟาดซวนหยวนพ่อลง
ซวนหยวนพ่อตีลังกาในอากาศและร่อนลงอย่างมั่นคงจากนั้นเขาก็ลูบไหล่ที่ชาของเขาเผยให้เห็นรอยยิ้มที่ไม่ใส่ใจ
“ซวนหยวนพ่อเจ้าเปลี่ยนนิสัยเจ้าได้ไหม?”
ซุนม่อตวาด
“อาจารย์ ข้าเป็นแบบนี้มาตลอดข้าจะแข็งแกร่งขึ้นได้อย่างไรถ้าข้าไม่ผ่านการต่อสู้เสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย? ข้าจะเป็นอันดับหนึ่งในเก้าแคว้นได้อย่างไร”
ซวนหยวนพ่อรู้ว่าอาจารย์เป็นห่วงเขาแต่เขาไม่ต้องการสิ่งนั้น
“อย่างนั้นหรือ?”
ซุนม่อปล่อยเสียงเย็นชาและไม่สนใจที่จะพูดอีกต่อไปเท้าของเขาแตะพื้นและพุ่งออกไป ส่งภาพดาบจำนวนมหาศาลออกมา
ดวงตาของซวนหยวนพ่อ เป็นประกายและเขาเผชิญหน้ากับความท้าทายทันทีด้วยหอกของเขาเขาต้องการต่อสู้กับอาจารย์ของเขามานานแล้วแต่ในไม่ช้าเขาก็ตระหนักว่าซุนม่อแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิม
ซุนม่อไม่ได้ใช้พลังปราณใดๆเขาอาศัยการท่วงท่าของเขาอย่างหมดจดเพื่อบดขยี้ซวนหยวนพ่อ
วิชาหอกเพลิงทุ่งนรกของซวนหยวนพ่อแม้จะน่าทึ่งมากแต่เขาไม่สามารถแสดงความสามารถได้แม้แต่น้อย
“เจ้ายังเอาชนะข้าไม่ได้แต่เจ้ายังกล้าไล่ตามศัตรูที่ไม่รู้จักหรือ?”
ซุนม่อตำหนิ
“อาจารย์มันไม่ได้พูดเกินจริงขนาดนั้น ถ้าข้าชนะไม่ได้ ข้าก็วิ่งได้!”
ซวนหยวนพ่ออธิบาย
“แล้วถ้าวิ่งหนีไม่ได้ล่ะ”
ซุนม่อถาม
“ไม่ผิดที่จะชมชอบการต่อสู้ใช้การต่อสู้เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเพื่อฝึกฝนตัวเองแต่เจ้าสามารถใช้วิธีการที่ถูกต้องได้หรือไม่? จะต่างจากหมูป่ายังไงถ้าทำแบบนี้?”
“อย่ารู้สึกไม่มั่นใจดูเจียงเหลิ่งสิ ขณะค้นหาศัตรู เขาคอยสังเกตสภาพแวดล้อมและหาทางหนี ด้วยวิธีนี้หากมีอันตรายใดๆเขาสามารถหนีได้ทันที แต่เจ้า!สมองของเจ้าเต็มไปด้วยความคิดที่จะมองหาศัตรูและต่อสู้เท่านั้น!”
ป้าบบ!
ดาบไม้ฟาดลงบนร่างของซวนหยวนพ่ออย่างไม่หยุดหย่อนกระแทกแผ่นหน้าทองคำทีละหน้า อย่างไรก็ตาม ซุนม่อไม่ได้สนใจเรื่องนี้
“เอ่อข้ายอมรับว่าข้าประมาท ครั้งหน้าข้าจะไม่ทำ!”
ซวนหยวนพ่อ ตกตะลึงครู่หนึ่งและยอมรับคำแนะนำอย่างนอบน้อมมันเป็นความจริงที่เขาชอบการต่อสู้ แต่เขาไม่ใช่คนโง่ วิธีการของ เจียงเหลิ่งมีค่าควรแก่การเรียนรู้
“รู้ไหมว่าทำไมข้าถึงโกรธขนาดนี้?”
แม้ว่าซวนหยวนพ่อจะยอมรับความผิดของเขาแต่ซุนม่อไม่ได้หยุด แต่เขากลับทุบตีอย่างโหดเหี้ยมยิ่งกว่าเดิม
ป้าปป!
ดาบไม้มะเกลือเร็วขึ้นและเร็วขึ้นกระแทกร่างกายของซวนหยวนพ่อ ซุนม่อต้องการสอนบทเรียนให้เขา มิฉะนั้นซวนหยวนพ่อจะตายไม่ช้าก็เร็ว
“เพราะข้าไม่ฟังคำสั่ง?”
ซวนหยวนพ่อเดา
"ไม่!"
ซุนม่อฟาดศีรษะซวนหยวนพ่อ
“เพิ่งจะไม่กี่เดือนเองแต่อาจารย์ก็เข้มแข็งขึ้นมากแล้วเหรอ?”
เจียงเหลิ่งที่เฝ้าดูอยู่ด้านข้างมีปากอ้าตาค้างเมื่อเทียบกับการสู้กันครั้งก่อนกับซวนหยวนพ่อ อาจารย์ของพวกเขาสบายใจขึ้นมากแล้ว
มันเป็นความจริงที่ซุนม่อสงบนิ่งด้วยการสนับสนุนระดับหกของวิชาเซียนมหาจักรวาลไร้ลักษณ์ การสั่งสอนซวนหยวนพ่อจึงเป็นเรื่องง่ายเหมือนการรับประทานอาหารหรือน้ำดื่ม
ซวนหยวนพ่อให้มากกว่าสิบคำตอบแต่ทั้งหมดก็ยังผิด สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกขุ่นเคืองเล็กน้อยและเขาตัดสินใจที่จะยืนอยู่ที่นั่นโดยไม่เคลื่อนไหว
“ท่านอาจารย์ เอาเลย ตีข้าเสร็จแล้วบอกข้า!”
(มันน่ารำคาญจริงๆที่ข้าต้องใช้สมอง!)
เมื่อซวนหยวนพ่อยืนนิ่งแบบนี้ซุนม่อพบว่ามันยากที่จะทุบตีเขาต่อไป ดังนั้นเขาจึงดุว่า
“เจ้าไม่ได้อยู่คนเดียวเหมือนที่เคยเป็นเจ้ามีเพื่อนมีศิษย์พี่ศิษย์น้อง เจ้าเคยคิดบ้างไหมว่า เจียงเหลิ่ง เสี่ยงแค่ไหนที่จะไล่ตามเจ้า?”
ซวนหยวนพ่อตกตะลึงและสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมเขาไม่กลัวตาย แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่รู้ว่าความตายหมายถึงอะไรเหตุผลที่เจียงเหลิ่งจะไล่ตามเขาเป็นเพราะเจียงเหลิ่งเป็นห่วงเขา
“เจ้ารู้ไหมว่าจื่อฉีเป็นห่วงพวกเจ้าสองคนมากแค่ไหน”
ซุนม่อถอนหายใจ
“ความสามารถในการต่อสู้ของนางอ่อนแอมากแต่นางก็ยังต้องการไล่ตามเจ้า ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับนาง เจ้าจะรู้สึกอย่างไร?”
"ห่วงกังวล?"
ซวนหยวนพ่อพึมพำเขาไม่เคยมีประสบการณ์ที่คนอื่นต้องแสดงความห่วงกังวล
“เจ้าควรขอโทษเจียงเหลิ่งแล้วก็จื่อฉี”
ซุนม่อตำหนิ
“เจ้ายังรออะไรอีก?”
“ศิษย์น้องเจียงเหลิ่งข้าผิดไปแล้ว”
หลังจากพูดไปแล้วเขาก็เสริมว่า
“แต่ถ้าเราไม่สามารถเอาชนะศัตรูได้ข้าจะอยู่ข้างหลังและปล่อยให้พวกเจ้าหนีไปก่อน!”
ซวนหยวนพ่อไม่ได้โกหกเมื่อเขาพูดแบบนี้เขาเป็นคนแบบนี้
“เราเป็นศิษย์พี่น้องกันไม่จำเป็นต้องมากมารยาท!”
เจียงเหลิ่งหัวเราะเบาๆเขาไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้ แต่ความประทับใจของเขาที่มีต่อซุนม่อก็ดีขึ้นมาก
ครูส่วนใหญ่จะสนใจแต่ความภาคภูมิใจของตนเองเท่านั้นอย่างไรก็ตามสิ่งที่ซุนม่อห่วงใยอย่างสุดซึ้งคือความปลอดภัยและความรู้สึกของนักเรียน
ติง!
คะแนนความประทับใจที่ดีจากเจียงเหลิ่ง +50 มิตรภาพ (550/1,000)
เจียงเหลิ่งชอบครูที่เอาใจใส่
หลี่จื่อฉีรีบตามไปอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นพวกเขาทั้งสี่กลับมา
“หลี่จื่อฉีข้าขอโทษ!”
ซวนหยวนพ่อขอโทษ
“พวกเจ้าปลอดภัยดีไหม?”
แม้ว่าหลี่จื่อฉีจะกังวลเกี่ยวกับซุนม่อมากที่สุดแต่คนแรกที่นางมองคือเจียงเหลิ่ง เป็นเพราะเขารีบออกไปตามคำสั่งของนางถ้ามีอะไรเกิดขึ้น นางจะโทษตัวเองอย่างแน่นอน
“เราสบายดี!”
ลู่จื่อรั่วตบหน้าอกมะละกอของนาง
“งั้นก็ดี!”
หลี่จื่อฉียังถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วกลอกตา
“ซวนหยวนพ่อเจ้าควรเรียกข้าว่าศิษย์พี่ใหญ่!”
“ได้ ศิษย์พี่ใหญ่!”
เนื่องจากซวนหยวนพ่อ แสดง'ความกังวล' มากมายในตอนนี้เขาจึงตัดสินใจยอมให้ หลี่จื่อฉี รู้สึกพึงพอใจในวันนี้
"ดีมาก!"
หลี่จื่อฉีอยากจะตบซวนหยวนพ่อที่ไหล่แต่ก็นึกขึ้นได้ว่านางเอื้อมไม่ถึงแม้ในขณะที่เขย่งนางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องลืมมัน
เด็กหนุ่มคนนี้สูงเกินไปเขาโตมาขนาดนี้ได้ยังไง?
“พวกเจ้าจับคนสอดแนมคนนั้นได้หรือเปล่า?”
ถานไถอวี่ถังสงสัย
"ไม่!"
ซวนหยวนพ่อส่ายหน้า
“เอาล่ะพวกเจ้าทุกคนไปพักผ่อนได้แล้ว ซวนหยวนพ่อไปนั่งสำนึกเรื่องนี้ที่หน้ากองไฟ เจ้าอยู่ในหน้าที่ยามกลางคืนเช่นกันเจียงเหลิ่งมากับข้า!”
ซุนม่อสั่ง
เจียงเหลิ่งถอดเสื้อผ้าของเขาในกระโจมไม่ว่าซุนม่อจะมองดูอักขรยันต์วิญญาณบนร่างของเจียงเหลิ่งกี่ครั้งเขาก็ยังพบว่ามันน่ากลัวเล็กน้อย
“ข้าบอกเจ้าหลายครั้งแล้วก่อนที่ยันต์วิญญาณเหล่านี้จะได้รับการแก้ไข อย่าฝึกฝนอีกต่อไป!”
ขณะที่ซุนม่อวางมือบนร่างของเจียงเหลิ่งเขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว พลังปราณวิญญาณในร่างกายของเด็กหนุ่มนี้เพิ่มขึ้นเขากำลังฝึกฝนอย่างลับๆ
เจียงเหลิ่งเงียบซุนม่อมองดูลูกศิษย์ของเขา ไม่รู้ว่าควรเกลี้ยกล่อมเขาอย่างไรซุนม่อทำได้เพียงพยายามก้าวหน้าในการศึกษาอักขรยันต์วิญญาณให้เร็วที่สุด นอกจากนี้การนวดของเขายังช่วยให้เจียงเหลิ่งดูแลร่างกายของเขาได้เป็นอย่างดี
“อาจารย์ ขอบคุณ!”
หลังจากนั้นก็ก้มลงคำนับก่อนออกจากกระโจม
ถึงคราวของถานไถอวี่ถังซุนม่อไม่ได้ให้การรักษาแก่เขา แต่มองมาที่เขาแล้วถาม
“ทำไมเจ้าถึงไม่ช่วยจื่อฉี?”
“นางทำได้ดีมาก!”
ถานไถอวี่ถังยักไหล่
“ถ้าเจ้าจะช่วยนางจะรู้สึกสบายใจขึ้น ถานไถ เจ้ามักจะพูดว่าเจ้าเป็นคนที่พึ่งพาสมองเพื่อเลี้ยงชีพหากเป็นกรณีนี้ ให้แสดงความสามารถที่แท้จริงของเจ้าออกมา”
ซุนม่อมองที่ถานไถอวี่ถังพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวัง
“จื่อฉีปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนศิษย์พี่น้องข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ปล่อยให้นางได้รับบาดเจ็บเพราะเห็นแก่เจ้า เอาล่ะออกไปได้แล้ว”
ถานไถอวี่ถังจากไปมองซวนหยวนพ่อเข้าไปในกระโจมเขารู้ว่ามันเป็นการลงโทษสำหรับเขาเนื่องจากเขาไม่ได้รับการรักษาด้วยเคล็ดกระตุ้นโลหิต
“ท่านอาจารย์ท่านคาดหวังในตัวข้ามากจริงๆ!”
ถานไถอวี่ถังยิ้มเยาะตัวเองเขาเข้าใจความหมายของซุนม่อ ซุนม่อหลับตา โดยปกติเขาไม่ฟังและทำเล่ห์เหลี่ยมเล็กๆน้อยๆ อย่างไรก็ตาม เมื่อความปลอดภัยของพวกเขาเข้ามาเกี่ยวข้องซุนม่อไม่ได้พูดคุยด้วยง่ายนัก
ยิ่งไปกว่านั้นในสถานการณ์ก่อนหน้านี้ถานไถอวี่ถังเข้าใจว่าซุนม่อต้องการให้เขาเป็นรองหัวหน้าและควบคุมสถานการณ์
ความคาดหวังดังกล่าวทำให้ถานไถอวี่ถังรู้สึกแปลกภายในมันเป็นความรู้สึกที่น่ายินดีที่ได้รับการยอมรับ ในอดีตเมื่อคนอื่นเห็นอาการป่วยของเขาพวกเขาจะปฏิบัติต่อเขาเหมือนขยะ ท้ายที่สุดผู้คนในเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่เคารพในความสามารถในการต่อสู้
ถานไถอวี่ถังมักจะพูดว่า'ข้าพึ่งพาสมองเพื่อหาเลี้ยงชีพ' ส่วนใหญ่มาจากการเยาะเย้ยตนเองและไม่พอใจ(ร่างกายอ่อนแอแต่มีสมอง)
อย่างไรก็ตามไม่เคยมีใครให้โอกาสเขาพิสูจน์ตัวเอง
แต่ซุนม่ออาจเป็นข้อยกเว้นได้หรือไม่?
ติง!
คะแนนความประทับใจจากถานไถอวี่ถัง+30 เป็นกันเอง (510/1,000)
“เขาเป็นคนที่แปลกจริงๆ!”
ถานไถอวี่ถังส่ายหน้ารู้สึกว่าไม่สามารถมองทะลุซุนม่อได้ อย่างไรก็ตาม หัตถ์จับมังกรโบราณของซุนม่อเป็นเรื่องจริงและน่าทึ่งมาก
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ถานไถอวี่ถังก็อดที่จะบิดไหล่ไม่ได้เขาจำได้ว่าหลังจากที่ซุนม่อให้การรักษาเขาในครั้งก่อนเขาก็รู้สึกดีมาสองสามวันแล้ว
เฮ้อ!
(ข้าควรทำตัวดีขึ้นในครั้งต่อไปหรือไม่)แม้ว่า ถานไถอวี่ถังจะถูกมองจากระบบว่าจิตใจไม่มั่นคง แต่เขาไม่สามารถหนีจากชะตากรรมของการตบหน้าตัวเองและทำในสิ่งที่เขาบอกว่าเขาจะไม่ทำได้
ซวนหยวนพ่อยืนอยู่ในกระโจมเกาศีรษะรู้สึกเคว้งคว้างเล็กน้อย เขารู้สึกแปลกเล็กน้อยที่หลี่จื่อฉีแสดงความกังวล
"ถอดเสื้อผ้าของเจ้านอนลง!”
ซุนม่อส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ แม้ว่าซวนหยวนพ่อจะมีข้อบกพร่องอยู่บ้างแต่โดยทั่วไปแล้วเขาเป็นคนที่มีจิตใจบริสุทธิ์ที่อุทิศจิตใจและพลังงานทั้งหมดให้กับการต่อสู้
"ขอรับ!"
ซวนหยวนพ่อเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วหลังจากถอดเสื้อผ้าทั้งหมดแล้ว เขาก็นอนบนผ้าห่มเหมือนปลาเค็ม
เมื่อมองดูรอยฟกช้ำเล็กน้อยบนร่างของผู้เสพติดการต่อสู้สายตาของซุนม่อก็ดูเคร่งขรึม
“เจ้าเกลียดข้าไหม?”
"ข้าไม่!"
คางของซวนหยวนพ่อจมลงไปในหมอน
“ข้ารู้ว่าอาจารย์ทำสิ่งนี้เพื่อประโยชน์ของข้าข้าเคยตรองดูแล้ว มันเป็นความจริงที่การผลุนผลันตัดสินใจของข้าก่อนหน้านี้อาจทำให้เจียงเหลิ่งตกอยู่ในอันตรายได้”
ซุนม่อรู้สึกสบายใจมากคำสอนของเขาไม่สูญเปล่า
“แต่อาจารย์ ท่านกลับมาแข็งแกร่งขึ้นได้อย่างไร?เมื่อข้าใช้กระบวนท่าของข้าก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่าท่านจะมองเห็นแล้วความรู้สึกนั้นแปลกจริงๆ อาจารย์ ช่วยสอนทักษะนั้นให้ข้าหน่อยได้ไหม?”
“นั่นคือระดับสามของวิชามหาจักรวาลไร้ลักษณ์‘คัดลอก!”
ซุนม่อยิ้ม
“ซวนหยวนเจ้าเป็นคนจิตใจบริสุทธิ์และไม่เหมาะที่จะเรียนรู้เทคนิคการต่อสู้หลายประเภทเจ้าควรฝึกฝนวิทยายุทธ์เพียงอย่างเดียวอย่างไม่หยุดหย่อนจนกว่าจะโลกจะแตก”
ในโลกนี้มีคนอยู่สองประเภทประเภทแรกอาศัยสมองของพวกเขาและมีความคิดที่ซับซ้อนมากมาย เช่น หลี่จื่อฉีและถานไถอวี่ถังพวกเขาสามารถเรียนรู้วิทยายุทธ์ได้มากมายและไม่เพียงแต่ความเร็วในการเรียนรู้ของพวกเขาจะเร็วเท่านั้นแต่พวกเขายังรวมทักษะเข้าด้วยกันด้วย เปลี่ยนทุกอย่างให้เป็นประสบการณ์ของพวกเขาเอง
อีกประเภทคือคนอย่างซวนหยวนพ่อที่อาศัยสัญชาตญาณของพวกเขายิ่งพวกเขาเรียนรู้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งขัดขวางธรรมชาติที่แท้จริงของพวกเขามากขึ้นเท่านั้น
ซวนหยวนพ่อบริสุทธิ์เกินไปขณะที่ซุนม่อทุบตีเขา เขาสัมผัสได้ว่าเมื่อซวนหยวนพ่อพบกับศัตรูที่ทรงพลังทุกการเคลื่อนไหวของเขาจะขึ้นอยู่กับสัญชาตญาณของเขา เขาจะไม่คิดมากในเรื่องต่างๆ
เพื่อให้สิ่งต่างๆง่ายขึ้น มันเหมือนกับว่ามือของเขาเริ่มเคลื่อนไหวก่อนที่ความคิดของเขาจะเคลื่อนไหว
“อืม ข้าเชื่ออาจารย์”
ซวนหยวนพ่อพยักหน้าเขาเชื่อว่าซุนม่อไม่ใช่ครูที่ตระหนี่ ท้ายที่สุดหลี่จื่อฉีและอีกสองคนได้เรียนรู้แล้วพวกเขาเป็นตัวอย่าง
"ข้าจะสอนเจ้าเองหลังจากที่เจ้าไปถึงขั้นสำเร็จหลักในวิชาหอกทุ่งหญ้าเพลิงนรกแล้วเจ้าสามารถเรียนรู้วิทยายุทธ์อื่นๆการเรียนรู้ตอนนี้จะทำให้สัญชาตญาณการต่อสู้ของเจ้าเสื่อมลงเท่านั้น”
ซุนม่ออธิบาย
ทุกครั้งที่ซุนม่อกดลงบนร่างกายของซวนหยวนพ่อซุนม่อรู้สึกมีความสุขขึ้นเล็กน้อยมันไม่ใช่ในแง่ปรัชญาแต่เป็นเหมือนการชื่นชมหรืออุทานราวกับว่าเขาได้เห็นสมบัติอันยิ่งใหญ่
ร่างกายนี้ช่างวิปริตเสียนี่กระไร!
เพื่อเป็นมือหอกอันดับหนึ่งในเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่?พูดตามความจริง ซุนม่อรู้สึกว่าปณิธานของซวนหยวนพ่อนั้นน้อยเกินไปเขาต้องการทำให้ซวนหยวนพ่อเป็นที่หนึ่งในโลก
หลังจากสงบสติอารมณ์และตั้งสมาธิซุนม่อยังคงนวดซวนหยวนพ่อต่อไป เขาขยิบตาซ้ายสองครั้ง และวิชาฝึกปรือก็บินออกจากห้องเก็บของหนังสือพลิกเปิดขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา
เนื่องจากซุนม่อได้ให้ซวนหยวนพ่อฟาดก่อนหน้านี้เขาจึงได้รับเคล็ดวิชาหอกทุ่งหญ้าเพลิงนรกครบชุด
พออ่านจบก็เข้าใจขึ้นบ้างแล้วจากนั้นเขาก็เปิดใช้งานเนตรทิพย์ เขาต้องบอกว่าระดับความชำนาญระดับบรรพบุรุษนั้นยอดเยี่ยมจริงๆมันระบุประเด็นสำคัญของวิทยายุทธ์นี้โดยอัตโนมัติ
“ซวนหยวนไม่มีใครเคยสอนวิธีการฝึกฝนวิทยายุทธ์นี้ใช่ไหม”
ซุนม่อขมวดคิ้ว
"หืม? อาจารย์รู้ได้ยังไง?”
ซวนหยวนพ่อตกตะลึงและต้องการหันหลังกลับโดยสัญชาตญาณเพื่อมองไปที่ซุนม่อ
“นอนลง!”
ซุนม่อกดเขาลงและเริ่มใช้เคล็ดโคจรพลังบนหลังของเขา
“เจ้าได้รับวิทยายุทธ์นี้มาได้อย่างไร?”
ซุนม่อรู้สึกอยากรู้
“ข้าคว้ามันมา!”
เมื่อซวนหยวนพ่อกล่าวเช่นนี้เขาก็ไม่รู้สึกอับอายเลย ยิ่งกว่านั้นเขาไม่ได้วางแผนที่จะซ่อนมันจากซุนม่อเขาเป็นคนซื่อสัตย์มาก
“ท่านผู้เฒ่ากล่าวว่าด้วยบุคลิกของข้าหากข้าเรียนรู้วิทยายุทธ์นี้ ข้าจะกลายเป็นตัวสร้างปัญหาอย่างแน่นอนแต่เนื่องจากเขาปฏิเสธที่จะสอนข้า ข้าจึงขโมยมันและหนีไป”
ซุนม่อพูดไม่ออกแต่เขาต้องยอมรับว่าผู้นำตระกูลเก่าพูดถูก ด้วยบุคลิกของซวนหยวนพ่อ เขาอาจสร้างปัญหาใหญ่ให้กับทั้งตระกูลเพราะวิทยายุทธ์นี้
“ท่านอาจารย์วิธีที่ข้าฝึกปรือไม่ถูกต้องใช่หรือไม่?”
หลังจากที่ซวนหยวนพ่อถามเขาก็ดุตัวเองว่าโง่ อาจารย์ของเขาไม่เข้าใจวิทยายุทธ์นี้ ดังนั้นเขาจะรู้ได้อย่างไรว่ามันถูกต้องหรือไม่?
“อืม เจ้าพึ่งพาความแข็งแกร่งทางกายภาพของเจ้ามากเกินไปและละเลยการฝึกการโคจรพลังของเจ้าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าจะต้องเพิ่มเวลาในการทำสมาธิ!”
ซุนม่อสั่ง
"หา?"
ซวนหยวนพ่อร้องออกมาทันทีแค่นั่งสมาธิก็น่าเบื่อแล้ว
“ข้าจะช่วยเจ้าชำระช่องพลังปราณของเจ้าตอนนี้!”
ซุนม่อเทน้ำมันวาฬโบราณลงบนมือแล้วกดลงบนหลังซวนหยวนพ่อจากนั้นเขาก็เริ่มออกแรง
แม้จะมีระดับความอดทนที่น่ากลัวของซวนหยวนพ่อแต่เขาก็ยังร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ความเจ็บปวดสงบลงก็มีความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้
ร่างกายของซวนหยวนพ่อ แข็งแกร่งเกินไปแต่เขาไม่ได้ฝึกฝนการโคจรพลังงานของเขาอย่างเพียงพอสิ่งนี้นำไปสู่การมีข้อบกพร่องเนื่องจากการไหลเวียนของปราณวิญญาณฉีของเขาไม่สามารถเท่าทันกับการสูญเสียร่างกายของเขา
ร่างกายของผู้ฝึกตนส่วนใหญ่อ่อนแอเกินไปและพวกเขาไม่สามารถต้านทานพลังปราณได้มากเกินไปนี่คือเหตุผลที่พวกเขาต้องฝึกฝนร่างกายต่อไปเพื่อให้แข็งแกร่งขึ้นทำให้พวกเขาดูดซับพลังปราณได้มากขึ้น อย่างไรก็ตาม ซวนหยวนพ่อตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิงร่างกายของเด็กหนุ่มคนนี้เป็นเหมือนหลุมลึก และไม่สามารถเติมพลังปราณวิญญาณได้
มันเหมือนกับสัตว์อสูรที่หิวโหยอยู่เสมอจนอ่อนแอความสามารถในการต่อสู้ของมันสูงแค่ไหนในสถานะนี้? สิ่งที่ซวนหยวนพ่อ ต้องทำในตอนนี้คือเสริมความแข็งแกร่งให้กับช่องทางพลังงานของเขาทำให้เขาสามารถดูดซับพลังปราณวิญญาณได้มากขึ้นร่างกายของเขาจะไม่อ่อนแอไปกว่าผู้ที่อยู่ในขอบเขตจุดอัคคีผลาญโลหิต
“นี่มันวิปริตจริงๆ!”
แม้แต่ซุนม่อก็ยังรู้สึกอิจฉาเล็กน้อยเป็นอย่างไรที่จะยืนต่อไปแม้จะผ่านผู้หญิงร้อยคนในคืนหนึ่ง? นี่คือกรณีของซวนหยวนพ่อโดยไม่ต้องใช้เทคนิคใดๆ แต่ต้องใช้กำลังกายล้วนๆ เขาจะสามารถฆ่าและทำให้ผู้หญิงคนใดคนหนึ่งร้องออกมาดังๆได้!
"โอ้!"
ซวนหยวนพ่อไม่ได้คิดอะไรมาก(ถ้าข้าไม่ฝึกร่างกายหนึ่งวัน ข้าคงตาย ส่วนช่องพลังงานข้าจะฝึกพวกมันอย่างไม่เป็นทางการ) อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้พลังปราณวิญญาณจำนวนมหาศาลพุ่งเข้าสู่ร่างกายของเขา
บูม! บูม! บูม!
“ข้าจะยกระดับ?”
ซวนหยวนพ่อตกตะลึง
“ไม่ต้องงุนงง!ดูดซับพลังปราณอย่างรวดเร็ว!”
ซุนม่อเร่งเร้าถ้าเป็นคนอื่นเขาจะเพิกเฉยและดู อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้ทำอย่างนั้นในครั้งนี้เขายังคงนวดต่อไป ขยายช่องพลังงานของ ซวนหยวนพ่อ และทำให้เขาดูดซับพลังปราณวิญญาณได้มากขึ้น
นักเรียนรวมตัวกันรอบกองไฟไม่มีใครไปนอน
“ตัวอะไรน่ะที่แอบดูเราอยู่”
คิ้วของหลี่จื่อฉีขมวดเข้าหากันแน่น
“เราควรตั้งกับดักแล้วจับมันไหม”
ถานไถอวี่ถังเสนอแนะ
"ไม่ดีกว่ารอบนี้มีนักเรียนมากเกินไป ถ้าเกิดอุบัติเหตุล่ะ?”
ไข่ดาวน้อยปฏิเสธคำแนะนำหากเกิดอะไรขึ้นกับนักเรียนคนใดเพราะเหตุนี้ ซุนม่อจะไม่สามารถยกโทษให้ตนเองได้มันจะทิ้งรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ไว้บนเส้นทางมหาคุรุของเขา
“ศิษย์พี่ใหญ่ข้าวต้มกำลังจะไหม้”
เด็กสาวมะละกอกล่าว
"โอ๊ว!"
หลี่ซีฉีรีบใช้ทัพพีคนให้เข้ากัน(เนื่องจากมันดึกแล้ว อาจารย์คงจะเหนื่อยมากหลังจากนวดให้นักเรียนหลายคนเขาต้องทานอาหารเย็นเพื่อเติมพลัง)
ถานลู่นั่งหน้ากระโจมของเขามองไปทางกองไฟ เขาเอาแต่ครุ่นคิดอย่างหนักว่าจะเข้าร่วมการสนทนาของพวกเขาได้อย่างไรเพื่อไม่ให้อึดอัดอย่างไรก็ตาม แม้จะคิดมากไปกว่านี้หัวใจของเขาก็เต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้ทุกครั้งที่เห็นใบหน้าเล็กๆ ของหลี่จื่อฉี เขาไม่กล้าเข้าไปคุยกับนาง
สำหรับเจียงเหลิ่ง เขายังคงสวมใบหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์เห็นได้ชัดว่ามนุษย์ที่มีชีวิตทุกคนไม่ควรเข้าใกล้เขา สำหรับผู้ชายที่ป่วยนั้น ถานลู่ยังคงรู้สึกว่ารอยยิ้มของเขาบ่งบอกว่าเขาเป็นตัวอันตราย
คนที่คุยด้วยง่ายที่สุดน่าจะเป็นเด็กสาวคนนั้นที่มีหน้าอกใหญ่พอๆกับมะละกอ นางดูงุ่มง่ามน่ารัก เห็นได้ชัดว่าเป็นคนที่หลอกได้ง่าย
อย่างไรก็ตามเขาไม่กล้าเข้าใกล้นาง! เกิดอะไรขึ้นถ้าเขาถูกทุบตี?
ในกลุ่ม เด็กสาวมะละกอคนนี้เป็นคนที่ได้รับความคุ้มครองมากอย่างชัดเจน
“อ๊ะนี่มันน่ารำคาญจริงๆ ทำไมไม่ข้าไป!”
ถานลู่ยืนขึ้นในขณะนั้น จู่ๆ ก็มีเสียงบูมดังขึ้นในกระโจมของซุนม่อ และพลังปราณก็ระเบิดออกมาจากนั้นพลังปราณวิญญาณที่อยู่รายรอบก็พุ่งทะลักออกมาอย่างรวดเร็ว ก่อตัวเป็นวังวนพลังปราณวิญญาณขนาดใหญ่เหนือกระโจม)(เป็นไปไม่ได้ใช่ไหม (นักเรียนอีกคนทะลุทะลวงด่าน?) ถานลู่ตกใจมากหยิงไปอู่เพิ่งเพิ่มระดับ แต่ตอนนี้มีอีกคนหนึ่ง หัตถ์เทวะของอาจารย์ซุนมีพลังมากจริงหรือ?
(ข้ายังประเมินหัตถ์จับมังกรโบราณของอาจารย์ซุนต่ำเกินไป!)ถานลู่รู้สึกซาบซึ้งมากและเริ่มรู้สึกอิจฉา (ถ้าข้าเป็นลูกศิษย์ส่วนตัวของอาจารย์โดยการได้รับการนวดของหัตถ์เทวะทุกวัน ศักยภาพทั้งหมดของข้าจะถูกปลดปล่อยอย่างแน่นอน)
(แม้ว่าข้าจะได้รับบาดเจ็บหรือกระดูกหักข้าก็จะสามารถฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว) อย่างไรก็ตาม ถานลู่รู้ว่าซุนม่อโด่งดังไปแล้วดังนั้นการเป็นนักเรียนของเขาจึงไม่ใช่เรื่องง่าย
ด้วยความสามารถของซวนหยวนพ่อการพัฒนาครั้งนี้ผ่านไปอย่างราบรื่นมาก เขาตรงไปยังระดับเก้าของขอบเขตการปรับสภาพกาย
“ท่านอาจารย์ ขอบคุณสำหรับการดูแล!”
ซวนหยวนพ่อเหวี่ยงหมัดของเขาเล็กน้อยและพยายามสัมผัสถึงการเปลี่ยนแปลงในร่างกายของเขาจากนั้นเขาก็คุกเข่าลงทันทีและคำนับต่อซุนม่อเขารู้สึกว่าตั้งแต่เขามาเป็นลูกศิษย์ของซุนม่อ การเติบโตของเขาก็เร็วกว่าตอนที่เขาร่อนเร่ไปตามลำพังมาก(แต่ข้ายังไม่อยากนั่งสมาธิ!) ริมฝีปากของซวนหยวนพ่อกระตุก
ติง!
คะแนนความประทับใจจากซวนหยวนพ่อ+50 กระชับมิตร (640/1,000)
ซุนม่อออกมาจากกระโจม
“อาจารย์! มาทานข้าวต้มกันเถอะ!”
หลี่จื่อฉีกวักมือเรียกซุนม่อทันทีพร้อมรอยยิ้มอันแสนหวานแม้ว่าถานลู่ไม่ได้คิดว่าจะพูดอะไรแต่เขาต้องไม่เสียโอกาสที่ดีดังกล่าวไปปรับปรุงความสัมพันธ์ของเขากับ ซุนม่อ ดังนั้นเขาจึงรีบเดินออกไป(คงจะดีถ้าอาจารย์ซุนสามารถให้คำแนะนำแก่ข้าได้!)
