ตอนที่ 35 พวกนางทำให้ข้าอารมณ์เสีย

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง

　　เจียงมู่หลบหนีจากการพัวพันของฮั่นอวี้ฉิงได้สำเร็จ

　　ระหว่างทางไม่มีอันตรายใด ๆ และในที่สุดเขาก็กลับมาถึงเรือบินส่วนตัว

　　"วันนี้พิษธาตุน้ำของติงหนานหรงควรจะหยุดกำเริบแล้ว"

　　"ขออย่าให้เสวี่ยเมิ่งหานถูกติงหนานหรงฆ่าเลยเถอะ"

　　เจียงมู่สวดอ้อนวอนเงียบๆและกระโดดขึ้นไปบนดาดฟ้าของเรือบิน

　　ทันทีที่เท้าเขาแตะพื้น เขาก็ต้องตกใจกับเสียงร้องแปลกๆ

　　"อ้า-!"

　　"อืมมม-!"

　　เสียงร้องแหลมสูงและโหยหวน ดังมาจากห้องของติงหนานหรงที่อยู่ถัดไป

　　“อะไร?”

　　"มันคือเสียงร้องของติงหนานหรง!"

　　“ส่วนอีกอัน...”

　　“เสวี่ยเมิ่งหาน!”

　　“โชคดี! เสวี่ยเมิ่งหานยังไม่ตาย!”

　　เจียงมู่รู้สึกโล่งใจ

　　เขาจำเสียงของเสวี่ยเมิ่งหานได้

　　แต่นางร้องทำไม?

　กลัวติงหนานหรงเหรอ?

　　ลืมมันไปซะ

　　ตอนนี้ข้าต้องเข้าใจก่อนว่าทำไม เสวี่ยเมิ่งหานถึงมาหาข้า!

　　มิฉะนั้นเขาจะรู้สึกไม่สบายใจ

　　เจียงมู่รีบเดินไปที่ห้องของติงหนานหรง

　　เขากำลังจะยกมือขึ้นเคาะประตู

　แต่ประตูก็ถูกเปิดจากด้านในซะก่อน

　　จากนั้นเงาร่างหนึ่งก็พุ่งออกมา

　　บูม!

　　ร่างนั้นชนเข้ากับเจียงมู่: "อ้า เจ็บ!"

　　"บัดซบ! เจ้าหมาไร้ตา...เมิ่งหาน? เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? เจ้าคงคิดถึงข้าซินะ!"

　　เจียงมู่ที่ถูกชนเข้าที่หัวเกือบสบถออกไป

　　โชคดีที่เขาจำได้ทันเวลาว่าเบื้องหน้าของเขาคือเสวี่ยเมิ่งหานที่เขาทำหน้าที่เป็นหมาเลีย

　　ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถด่านางต่อหน้าได้

　　"เมิ่งหาน เจ้าเป็นอะไรไหม! ข้าจะช่วยเจ้าเอง"

　　ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล เจียงมู่ช่วยเสวี่ยเมิ่งหานลุกขึ้นจากพื้น

　　เนื่องจากชุดของ เสวี่ยเมิ่งหาน ค่อนข้างยุ่งเหยิง เจียงมู่จึงเห็นผ้าสีเขียวมรกตที่อยู่ภายในคอเสื้อของนาง

　　มันปักคำว่า '梦'(เมิ่ง) ไว้บนผ้า แต่ 梦 เป็นแบบกลับหัว นางใส่ผิดด้านเหรอ?

　　"อา! นี่ เจียงมู่! ข้า ข้าจะกลับแล้ว! ลาก่อน!"

　　เมื่อ เสวี่ยเมิ่งหานเห็นเจียงมู่ ใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นสีแดงมะเขือเทศทันที

　　ก่อนที่กลิ่นหอมจางหายไป นางก็กระโดดออกจากเรือบินไปแล้ว

　　ความเร็วนั้นเร็วมากจนเจียงมู่ไม่สามารถตอบสนองได้ชั่วขณะ

　　"เอ่อ...นาง...นางมาทำอะไรที่นี่"

　　“นางไม่ได้บอกว่าจะมาหาข้า! แต่ทำไมตอนเจอข้าถึงวิ่งหนีกันล่ะ!”

　　“ไม่เข้าใจ ข้าไม่เข้าใจ...”

　　เมื่อมองไปที่อผ่นหลังของเสวี่ยเมิ่งหานที่หายเข้าไปในป่า หนังศีรษะของเจียงมู่ก็รู้สึกชา

ตอนนั้นเอง　กลิ่นหอมแปลกๆ ลอยโชยมาจากด้านหลัง

　　เมื่อหันกลับไป เขาก็เห็นติงหนานหรงกำลังยืนอยู่ที่นั่น

　　ผมยาวสลวยของนางถูกม้วนขึ้นสูง และสีแดงบนแก้มของนางยังไม่จางหายไป

　　ชุดนอนผ้าไหมดอกไม้สีม่วงสวมทับเรือนร่างอันเย้ายวนของนางและขอบเสื้อที่แต่เดิมพอดีตัวกลับถูกยืดออกจนสุดด้วยส่วนโค้งที่ไม่เหมาะสม

บนกระดูกไหปลาร้าของคอที่ขาวราวกับหิมะมีหยดน้ำที่ยังไม่เห้ง สามารถมองเห็นเนินภูเขาสูงที่อยู่ด้านในได้อย่างลางๆ

　　โดยรวมแล้ว นางคือหญิงงามเรือนกายอวบอิ่มที่ไม่เปิดเผย

　　อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของนางดูเฉยเมย

　　และดูเหมือน... ไม่มีความสุขเล็กน้อย?

　　สิ่งนี้ทำให้ เจียงมู่รู้สึกผิดอยู่พักหนึ่ง

　　“หรงเอ๋อ เจ้าเป็นอะไรเหรอ?”

　　อาจเป็นเพราะข้าถูกสายตาศักดิ์สิทธิ์ของนางเพ่งเล็งมา ข้าจึงรู้สึกผิด?

　　ติงหนานหรง จ้องมองที่เจียงมู่และพูดอย่างเฉยเมย:

　　“สองวันมานี้ท่านไปไหนมา”

　　"เอ่อ...."

　　เจียงมู่พูดไม่ออก

　　อึ. เกือบลืม.

　　ติงหนานหรง สาวใช้ส่วนตัวแทบจะไม่เคยแยกออกจากตัวเขา

　　นางไม่เพียงรับผิดชอบชีวิตประจำวันของข้าเท่านั้น

　　สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการรักษาความปลอดภัยของข้า

　　แต่ข้าฉวยโอกาสตอนที่นางรักษาพิษธาตุน้ำแล้วแอบออกไปเล่น

　　ถ้านางโกรธ นางจะทุบตีข้าแน่นนอน

　　"ข้าไม่ได้ไปไหน ข้าแค่ตกปลาใกล้ๆที่นี่ เล่นน้ำ กินข้าว และมองดูภูเขา ไม่มีอันตราย"

　　เจียงมู่ไม่มีทางเลือกนอกจากเล่าเรื่องไร้สาระที่สมเหตุสมผล

　　ยังไงนางก็ไม่รู้ความจริงอยู่ดี

　　"ไม่มีครั้งหน้า!"

　　หลังจากที่ติงหนานหรงพูดอย่างเย็นชาแล้วนางก็กำลังจะปิดประตู

　　"หรงเอ๋อ เดี๋ยวก่อน! ทำไม เสวี่ยเมิ่งหานถึงมาอยู่ที่ห้องของเจ้า?"

　　เจียงมู่หยุดนางอย่างรวดเร็ว

　　ทันใดนั้นดวงตาของติงหนานหรงก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา

　　ดูเหมือนว่ายังแฝง...เจตนาฆ่าเล็กน้อย?

　　เจียงมู่รู้สึกตกใจ

　　แต่เพื่อที่จะรู้สาเหตุที่เสวี่ยเมิ่งหานมาที่นี่ เขาทำได้เพียงพยายามกดดันและถามอย่างระมัดระวัง: “หรงเอ๋อ เสวี่ยเหมิงหานมาที่นี่ทำไม? ข้าได้ยินมาว่านางอยู่ที่นี่เป็นวัน เจ้ารู้อะไรไหม”

　　น้ำเสียงของเขาสงบมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ และเขาถึงกับฝืนยิ้ม เพราะกลัวว่าถ้านางอารมณ์เสีย นางจะทุบตีตัวเขาเอง

　　"ออกไปซะ!"

　　ปัง! !

　　ประตูถูกปิดเสียงดัง

　　เหลือเพียงเจียงมู่ที่ยืนอยู่ข้างนอกด้วยรอยยิ้มน่าเกลียด

　　ให้ตายเถอะ! นางคิดว่าตัวเองเป็นใคร! ใครคือสาวใช้ใครคือเจ้านาย!

　　ข้ากลัวอะไรนาง?

　　กลัวว่านางจะฆ่าข้าเหรอ!

　　เอ่อ...นางสามารถฆ่าข้าได้จริงๆ

　　เจียงมู่อารมณ์เสียในทันที

　　เขาจำได้ชัดเจนว่ามีการเกิดใหม่ครั้งหนึ่ง

　　เพราะเขาไม่พอใจการกระทำและการไม่เชื่อฟังคำสั่งของนาง

　　ดังนั้นเขาจึงตำหนินางต่อหน้า บอกให้นางรู้จักแยกแยะระหว่างนายกับบ่าว และให้นางรับรู้สถานะสาวใช้ของตัวเอง

　　แต่นางตอบกลับเบา ๆ : อย่างงั้นหรือ '

　　จากนั้นเขาก็เกือบจะได้เกิดใหม่อีกรอบในตอนนั้น

　　“ลืมมันไปเถอะ คิดเองดีกว่า”

　　"และข้าต้องคิดถึงการมาที่นี่อย่างกะทันหันของฮั่นอวี้ฉิง"

　　"ให้ตายเถอะ ยังมีตัวตนที่บิดเบี้ยวของเฮยสุยชานางนั้นอีก"

　　“อือ ไม่มีเบาะแสอะไรเลย เหนื่อยจริงๆ”

　　เขาถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้และส่ายหัว

　　เจียงมู่กลับไปที่ห้องของเขา

　　ในช่วงสองวันสุดท้ายของฤดูล่าสัตว์ ไม่มีเนื้อเรื่องใดๆ เกี่ยวกับเขาเลย

　　เขาวางแผนที่เขียนสิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นเหล่านี้ผ่านบันทึกประจำวัน

　　...

　　บนหน้าผาสูงชันในถ้ำแห่งหนึ่ง

　　"อาจารย์ ฮั่นอวี้ฉิงสนใจในศักยภาพและพรสวรรค์ของศิษย์"

　　“ดังนั้นนางจึงจะลงทุนให้ทรัพยากรกับศิษย์”

　　"นางหวังว่าเมื่อศิษย์คนนี้บรรลุขอบเขตหลอมสุญตาในอนาคต นางหวังว่าข้าจะสามารถช่วยนางทำลายนิกายเซวียนหยาง"

　　"ศิษย์คิดว่านางมีสายตาที่ดี"

　　หลิงอ่าวเทียน นั่งไขว่ห้างนำสมุนไพรวิญญาณและยาโอสภที่ฮั่นอวี้ฉิงนำมาให้รักษาอาการบาดเจ็บของเขา

　　ในเวลาเดียวกัน ในใจก็กำลังสื่อสารกับเฮยสุยชา

　　“ท่านอาจารย์ อาการของท่านเป็นอย่างไรบ้าง”

　　"แกนสัตว์ปีศาจเหล่านี้เพียงพอที่จะฟื้นฟูความแข็งแกร่งของท่านได้บ้างไหม"

　　【ก็พอได้ 】

　　ในพื้นที่แหวนวิญญาณ เฮยสุยชาที่มีท่อนล่างเป็นงูกำลังดูดซับพลังจากแกนปีศาจบนเตียงหิน

　　เนื่องจากมีแกนปีศาจจำนวนมาก และหนึ่งในนั้นมาจากขอบเขตแปลงลักษณ์

　　สิ่งนี้ทำให้พลังของนางฟื้นฟูกลับมาเท่าก่อนหน้านี้

　　“อาจารย์ ด้วยศักยภาพของศิษย์ ศิษย์จะบรรลุขอบเขตเทพยุทธในอนาคตได้ไหม?”

　　【ได้】

　　เฮซุยตอบอย่างไม่ลังเล

　　ที่ผ่านมานางอาจไม่มั่นใจ

　　ท้ายที่สุด นอกจากความโชคดีแล้ว หลิงอ่าวเทียนยังมีความมั่นใจในตัวเองอย่างอธิบายไม่ถูก หลงใหลในหญิงงามได้ง่าย และยังยึดติดกับการล้างแค้น

　　ดูเหมือนจะไม่มีจุดเด่นอะไร

　　สิ่งเดียวที่เด่นชัดคือเขาเชื่อฟังคำแนะนำของอาจารย์ปีศาจมาก

　　แต่ตอนนี้นางมีบึกทึกของเจียงมู่อยู่ในมือ

　　หลังจากที่รู้ว่า หลิงอ่าวเทียน เป็นตัวเอก

　　นางมั่นใจอย่างยิ่งว่าหลิงอ่าวเทียนสามารถบรรลุขอบเขตเทพยุทธในอนาคตได้อย่างแน่นอน!

　　"ฮ่าฮ่าฮ่า! ย่อมเป็นเพราะว่าอาจารย์สอนได้ดี! ทำให้พรสวรรค์ของศิษย์แสดงออกมาได้! ฮ่าฮ่าฮ่า!"

　　หลิงอ่าวเทียนหัวเราะเสียงดังและยิ่งรู้สึกสบายใจมาก

　　"อาจารย์! ศิษย์คนนี้เชื่อเสมอว่านี่คือโลกของกฏแห่งป่า!"

　　"ผู้แข็งแกร่งเท่านั้นที่จะครอบครองทุกอย่าง!"

　　“อาจารย์ ศิษย์จะต้องกลายเป็นผู้แข็งแกร่งเหนือใครๆ!”

　　หลิงอ่าวเทียน กล่าวอย่างภาคภูมิใจ และ

คิดถึงเสวี่ยเมิ่งหานที่อ่อนเยาว์และสวยงาม

คิดถึงหลีชู่โหรวผู้สง่างามและอ่อนหวาน

คิดถึงติงหนานหรง ที่เย็นชาและเป็นผู้ใหญ่

คิดถึงฮั่นอวี้ฉิงที่มีเสน่ห์และน่ารัก

　　เขายังนึกถึงสาวน้อยน่ารักในชุดสีดำและผมยาวสีดำ เฮยสุยชา อาจารย์ของเขา!

　　"ดังนั้น ข้า หลิงอ่าวเทียน ต้องการที่จะเป็นผู้ฝึกตนที่ไม่มีใครเทียบได้! และครอบครองทุกอย่างที่สมควรเป็นของข้า!"

　　อาจเป็นเพราะการลงทุนของฮั่นอวี้ฉิงและการยืนยันจากอาจารย์

　　ความมั่นใจในตนเองของหลิงอ่าวเทียนยิ่งพุ่งทพยานสูงขึ้น!

　　ดูเหมือนว่าเขาจะสามารถมองเห็นภาพเลือนลางที่ตัวเองจะกลายเป็นเทพเจ้าแห่งสงคราม ปกครองโลก และนั่งอยู่ในฮาเร็มแห่งสาวงาม!

　　[ใช่แล้ว มีเพียงผู้แข็งแกร่งเท่านั้นที่จะครอบครองทุกอย่าง】

　　เฮยสุยชา เห็นด้วยกับประโยคนี้เป็นอย่างยิ่ง

　　แต่นางรู้อย่างลึกซึ้งกว่านั้นว่าผู้แข็งแกร่งที่ใจดีจะสูญเสียทุกสิ่ง!

　　"สักวันหนึ่ง เทพองค์นี้จะทำให้พวกมันต้องชดใช้คืนด้วยราคาที่ไม่อาจจินตนาการได้!"

　　นางพึมพำกับตัวเอง รูม่านตาแนวตั้งสีทองของเฮยสุยชาหดตัวอย่างรวดเร็วมาก

ทันใดนั้นนางรู้สึกถึงบางอย่างอย่างกะทันหัน

　　นางจึงหยุดดูดซับแก่นปีศาจทันที

　　เรียก "บันทึกประจำวันของเจียงมู่"ออกมา

　　และมองเห็นเนื้อหาใหม่

　　[10 มีนาคม วันนี้มีเมฆมาก 】

　　[อารมณ์ของข้ามืดมนยิ่งกว่าเมฆในวันนี้】

　　[มีผู้หญิงสามคน พวกนางทำให้ข้าอารมณ์เสีย อารมณ์เสียมากๆ อารมณ์เสียสุดๆ 】

　　“ผู้หญิงสามคน?”

　　"จะมีข้าไหม"

　　เฮยสุยชาปลุกจิตวิญญาณ 12 จุด ขึ้นมาทันที

(打起十二分精神 ปลุกจิตวิญญาณ 12จุด หมายถึง จดจ่อเต็มที่,ตื่นตัวเต็มที่ หรือ ใช้เพื่อบรรยายโวหารที่เกินจริง)

　　มีข้อมูลน้อยมากเกี่ยวกับตัวนาง

　　ดังนั้นนางจึงเฝ้ารอบันทึกใหม่ทุกวัน

　นางจึงจดจ่อกับมันมาก