923 - เข้าสู่เผ่าพันธุ์โบราณ 

923 - เข้าสู่เผ่าพันธุ์โบราณ

ในพริบตาท้องฟ้าและโลกก็เต็มไปด้วยแสงสว่างและแม้แต่ดวงอาทิตย์บนท้องฟ้าก็จมลงราวกับว่าดวงดาวจำนวนนับไม่ถ้วนตกลงมากระทบพื้นโลก

“อา…”

มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น คนตระกูลหวังต่างก็จมอยู่ใต้เปลวเพลิงอันร้อนแรงไม่มีใครหนีรอดไปได้

ในเมืองซีปาทุกคนรู้สึกเย็นจนถึงกระดูก

กำแพงเมืองโบราณมีค่ายกลศักดิ์สิทธิ์โผล่ออกมากลายเป็นลำแสงเพื่อสกัดกั้นการรุกรานของแรงกดดันนี้ มิฉะนั้นคนในเมืองจะได้รับผลกระทบอย่างใหญ่หลวง

พลังนั้นเปรียบเสมือนมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ที่หล่อหลอมสิ่งมีชีวิตที่จับต้องได้ทั้งหมด

เมื่อทุกอย่างหายไป ก็เหลือเพียงยอดฝีมือผู้ยิ่งใหญ่ระดับครึ่งเซียนสองคนและหวังซ่งเท่านั้นที่ยังรอดชีวิต ส่วนยอดฝีมือที่อยู่ในระดับต่ำกว่า ร่างของพวกเขาทั้งหมดขาดรุ่งริ่งและเกือบแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

“เจ้า …”

หวังเฉิงเฟิงยังคงกระอักเลือดออกมา เดิมทีทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุม แต่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสในขั้นตอนทีสุดท้าย

ชายผู้ทรงพลังอีกคนเดินโซเซ ต้องการที่จะทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าและหลบหนีจากสถานที่นี้ แต่เย่ฟ่านได้ปรากฏตัวเพื่อขวางหน้าเขาก่อนจะกระแทกฝ่ามือลงมาเพื่อบทขยี้เขาให้กลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

ปัง!

“พวกเจ้าจะหนีไปไหน?”

เย่ฟ่านเดินไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้มที่ไม่แยแสบนริมฝีปาก บนพื้นเกล็ดสีเงินสั่นไหวและสิ่งมีชีวิตโบราณยังคงมีชีวิตอยู่ มันพยายามดิ้นรนที่จะลุกขึ้นจากละอองฝุ่น

เย่ฟ่านดึงศีรษะของมันขึ้นมา นิ้วหัวแม่มือของเขาเจาะผ่านวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่กึ่งกลางหน้าผากของมันพร้อมกับทำลายสิ่งมีชีวิตโบราณระดับผู้สูงสุดอย่างง่ายดาย

“อย่าเข้ามานะ!”

เส้นผมของหวังซ่งตั้งตรงด้วยความกลัว การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันทำให้หัวใจของเขาสั่นสะท้านจนไม่สามารถขยับตัวได้

“เจ้าจะไม่ตีข้าให้ตายแล้วหรือ มานี่สิ” เย่ฟ่านโบกมือให้เขา

“เย่ฟ่าน…”

งหวังเถิงกัดฟันยืนขึ้นอย่างสั่นเทา จากนั้นคำรามเสียงดัง เผาผลาญพลังแห่งชีวิตเพื่อเพิ่มพลังการต่อสู้ของเขา

“ปัง”

เย่ฟ่านยกเท้าสีทองขนาดใหญ่ขึ้นก่อนจะกระทืบลงมาอย่างรุนแรง

“ปุ๊…”

หวังเฉิงเฟิงกระอักเลือดออกมา เขาถูกเท้าขนาดใหญ่เหยียบลงบนพื้นทำให้เส้นเอ็นและกระดูกทั้งหมดถูกหมดขยี้โดยไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีกต่อไป

“เจ้าจะเอาร่างข้าไปยาหรือ?”

เย่ฟ่านบดขยี้ลุงของหวังเถิงลงไปในดินด้วยเท้าของเขาเหมือนกับขยี้มดแมลงและทำลายจิตวิญญาณทั้งหมดของฝ่ายตรงข้าม

“หวังเถิงหลานชายของข้าจะกลับมาฆ่าเจ้า!” หวังเฉิงเฟิงอยู่ในอาการตื่นตระหนกกระอักเลือดอย่างต่อเนื่อง

“ข้าจะรอเขา!”

เย่ฟ่านบดอัดอย่างแรง ก่อนจะสังหารครึ่งเซียนผู้ยิ่งใหญ่ของโลกอีกคน

“ลุงเฉิง..” หวังซ่งกรีดร้องด้วยความหวาดผวาถึงขีดสุด

ร่างของเย่ฟ่านบินเข้าหาหวังซ่งก่อนจะเตะเด็กหนุ่มตัวน้อยตกลงมาจากท้องฟ้า

“เจ้าอายุเพียงเท่านี้แต่โอหังเกินไปแล้ว เจ้ายั่วยุข้ามาหลายครั้งเห็นทีข้าคงปล่อยเจ้าไว้ไม่ได้” เย่ฟ่านเตะออกไปหนึ่งครั้งและส่งหวังซ่งให้กลิ้งไปในทันที

“อย่าฆ่าข้า!” หวังซ่งตะโกนสั่นสะท้านไปทั้งตัว

“พี่ชายของเจ้าเป็นที่รู้จักในฐานะจักรพรรดิน้อยแดนเหนือ แต่เจ้ากลับต้องคุกเข่าให้ข้าที่นี่ พี่ชายของเจ้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”

ทันทีที่กล่าวจบ เย่ฟ่านชี้ไปที่หว่างคิ้วของหวังซ่ง ดอกไม้เลือดก็เบ่งบานระหว่างคิ้วของเด็กหนุ่มและวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเขาก็ถูกทำลายทันที

ครั้งนี้ไม่มีอาวุธวิเศษช่วยชีวิต อาวุธทั้งหมดที่จักรพรรดิน้อยแดนเหนือมอบให้เขาถูกทำลายไปหมดแล้ว

“น้องชายของหวังเถิงถูกสังหาร!”

“ลุงของจักรพรรดิน้อยแดนเหนือถูกเย่ฟ่านตัดหัว!”

ข่าวแพร่กระจายราวกับว่ามันมีปีกงอกออกมา และบินไปทุกทิศทุกทาง สั่นสะเทือนทั้งจงโจวและทำให้กองกำลังที่ทรงพลังจำนวนมากตื่นตระหนก

“ครั้งนี้จักรพรรดิน้อยแดนเหนือและร่างศักดิ์สิทธิ์เซียนโบราณจะต้องมีความแค้นต่อกันยังไม่สิ้นสุด!”

ทุกคนนึกถึงการต่อสู้ต่างๆ ในอนาคตทันที

“จะมีการต่อสู้ที่ชี้ขาดระหว่างคนสองคนนี้ และมีเพียงหนึ่งคนเท่านั้นที่สามารถอยู่รอดได้!”

ในดินดนรกร้างทางตะวันออกอันไกลโพ้น ในสถานที่สิ้นหวังที่เผ่าพันธุ์มนุษย์มองว่าชั่วร้าย หนึ่งในนั้นมีถ้ำที่มีต้นกำเนิดศักดิ์สิทธิ์ส่องประกายอยู่ ผนึกด้วยสมบัติโบราณมากมาย

ในถ้ำโบราณที่เปิดโล่ง จักรพรรดิน้อยแดนเหนือนั่งตรงข้ามกับชายหนุ่มจากเผ่าพันธุ์โบราณ สถานที่นี้เต็มไปด้วยกลิ่นอายโบราณและทุกอย่างก็ลึกลับมาก

“ปัง”

ทันใดนั้น หวังเถิงลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ ชิ้นส่วนของจี้หยกบนร่างกายของเขาหัก เขารู้ว่าน้องชายของเขาตายแล้ว

“เกิดอะไรขึ้น?” ราชาโบราณวัยเยาว์ถาม

“มีคนฆ่าน้องชายของข้า”

ข้อนิ้วของหวังเถิงเปลี่ยนเป็นสีขาวจากการกำแน่นและสีหน้าของเขาดูน่ากลัวอย่างถึงที่สุด

“ใครกันที่กล้าทำเช่นนี้ ข้าจะส่งคนออกไปกำจัดฝ่ายตรงข้ามให้เจ้า แม้แต่ผู้นำนิกายที่ยิ่งใหญ่ก็รักษาศีรษะของตัวเองไว้ไม่ได้”

ราชาโบราณกล่าวอย่างสบายๆ

“เป็นเขา ต้องเป็นเขา ร่างศักดิ์สิทธิ์เซียนโบราณเย่ฟ่านข้าจะฆ่าเจ้า!”

คำพูดของหวังเถิงแม้จะแผ่วเบาแต่ทรงพลังและสม่ำเสมอ

“ร่างศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าพันธุ์มนุษย์ไม่ได้อ่อนแอไปกว่าร่างกายของเผ่าพันธุ์วานรศักดิ์สิทธิ์ เมื่อบุคคลดังกล่าวเติบโตเต็มที่ แม้แต่ราชาโบราณอย่างเรายังต้องเกรงกลัว” ราชาโบราณหนุ่มกล่าว

“ไม่ว่าร่างกายจะเป็นแบบใด มันก็จะกลายเป็นร่างศักดิ์สิทธิ์ที่ตายแล้วในไม่ช้า เขาเป็นแค่หินลับคมในสายตาของข้า เขาจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน!”

ดวงตาของหวังเถิงสงบลงอย่างรวดเร็ว โดยปราศจากร่องรอยของความโกรธ จากนั้นเขาก็กล่าวว่า

“เมื่อไหร่บรรพชนของเจ้าจะตื่นขึ้น นี่เป็นสิ่งสำคัญที่สุด”

“มันยากที่จะบอกได้แน่นอน บางทีในอนาคตอันใกล้ หรืออาจจะใช้เวลาสักสองสามปี” ราชาโบราณกล่าวเบาๆ

ทันใดนั้นเสียงของไข่มุกกระทบกันก็ดังขึ้นและร่างที่สง่างามก็เดินเข้ามาในถ้ำด้วยเส้นผมสีฟ้าที่งดงามอย่างถึงที่สุด

“พี่ใหญ่ บรรพชนตื่นขึ้นแล้ว บรรพชนต้องการให้ท่านนำมนุษย์คนนี้เข้าไปทันที”

สตรีคนนี้มีความงามมันน่าทึ่ง กลิ่นอายของนางไม่มีร่องรอยของเผ่าพันธุ์โบราณแม้แต่น้อย นี่เป็นหญิงงามที่เทียบกับเอี๋ยนหรูหยูได้อย่างไม่เป็นรอง

“โอ้ บรรพชนตื่นแล้ว”

ราชาโบราณมีสีหน้าเคร่งขรึมและไม่กล้าที่จะทำตัวสบาย ๆ อีกต่อไป

จักรพรรดิน้อยแดนเหนือยืนขึ้นและมองเข้าไปในส่วนที่ลึกที่สุดของถ้ำโบราณ สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความมืดมนและบรรยากาศอันลึกลับก็กระจายออกมาอย่างไม่สิ้นสุด

“ไปกันเถอะ” ราชาโบราณเดินนำไปก่อน

“ดีมาก ข้าอยากทำความเคารพต่อบรรพชนของเจ้าพอดี หลังจากนี้ข้าต้องการให้บรรพชนของเจ้านำทางไปยังที่ประทับของจักรพรรดิอู๋เป่ย” หวังเถิงกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้ม