ตอนที่ 18-32 หัวใจยมโลก
หัวใจของลินลี่ย์สั่นสะท้าน
พระยายมราช?
ลินลี่ย์รู้ว่าแต่ละกฎธาตุหรือวิถีมีมหาเทพผู้ทรงอำนาจเจ็ดคนมีมหาเทพชั้นสูงหนึ่งคน มหาเทพชั้นกลางสอง และมหาเทพน้อยอีกสี่! เจ็ดกฎธาตุและสี่วิถีใหญ่ รวมทั้งหมดมีมหาเทพชั้นสูงเพียงสิบเอ็ด และมหาเทพชั้นสูงเหล่านี้ยังคงเป็นหัวหน้ามหาเทพ! พวกเขาเป็นสุดยอดราชาของกฎธาตุหรือวิถีเหล่านั้นเป็นเหมือนผู้นำ!
พวกเขาเป็นสิ่งมีชีวิตที่ยิ่งใหญ่ที่สุดรองจากระดับจอมเทพ
สำหรับจอมเทพพวกเขาเป็นคนของวิถีต่างๆพวกเขาไม่มีอารมณ์แบบมนุษย์ทั้งไม่แทรกแซงการต่อสู้และการรบ พวกเขาไม่นับว่าเป็นคน ดังนั้นสิบเอ็ดหัวหน้าเทพอาจนับได้ว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่สูงสุดในจักรวาล
และจากสิ่งที่เจนนาเวย์พูด ดูเหมือนว่าหัวหน้าสี่มหาเทพของสี่พิภพชั้นสูงทรงพลังที่สุดในบรรดาหัวหน้ามหาเทพทั้งสิบเอ็ด ใครๆ ก็สามารถนึกได้ว่าสถานะของพระยายมราชผู้นั่งอยู่บนบัลลังก์นี้มากมายขนาดไหน! จึงเป็นเรื่องน่าขันที่เอามหาเทพบลัดริจมาอ้างต่อหน้านาง!
“ท่านมหาเทพ” บีบีที่อยู่ใกล้พูดอย่างแตกตื่นเช่นกัน“พี่ใหญ่ข้า, เขา..”
“หุบปากเจ้าซะ” พระยายมนั่งอยู่บนบัลลังก์ของนางและกล่าวอย่างเยือกเย็น บีบีรู้สึกถึงแรงกดดันกดลงบนตัวเขาจนเขาไม่อาจพูดได้ “การตัดสินที่ข้าทำไปแล้วถือเป็นเด็ดขาดรางวัลและการลงทัณฑ์หักกลบล้างกัน ข้าจะไม่ช่วยเจ้า”
ลินลี่ย์เงยหน้ามองดูพระยายมบนบัลลังก์
นางยังอยู่อยู่ในชุดสีม่วงยาวและผมยาวของนางสีแดงดุจโลหิต สตรีผู้นี้งดงามใบหน้าสง่างาม...แต่รัศมีที่แผ่ออกจากตัวนางทำให้ลินลี่ย์ไร้พลัง นี่คือหนึ่งในสี่หัวหน้ามหาเทพของสี่พิภพชั้นสูง..พระยายมราชหัวหน้าของเหล่ามหาเทพในยมโลก! สิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังสุดยอดไร้เทียมทาน!
“ท่านมหาเทพ! ถ้าอย่างนั้นน้องชายกับข้าขออำลา” ลินลี่ย์ลุกขึ้นยืน แต่ยังคงโค้งคำนับ
“อืม..”พระยายมราชรับรู้อย่างสงบ
บีบีหันมาจ้องมองลินลี่ย์อย่างช่วยไม่ได้เขาคุยในใจกับลินลี่ย์อย่างลนลาน “พี่ใหญ่, เราจะไปกันตอนนี้หรือ?”
“ใช่แล้ว, เราจะไปกันเดี๋ยวนี้! การตัดสินของมหาเทพถือเป็นเด็ดขาดสิ่งที่เราต้องทำก็คือฉวยเวลาทุกขณะและรีบไปหามหาเทพยมโลกคนอื่น” ลินลี่ย์พูดทางใจ เขาขอร้องพระยายมราชซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ไม่สามารถเปลี่ยนใจนางได้เลยสักนิด “พระยายมราชนี้ไม่ยินดีจะช่วยเรา แต่ข้าไม่เชื่อว่าอีกหกคนจะเป็นเหมือนกัน!”
ไม่มีทางที่ลินลี่ย์จะยอมแพ้!
เมื่อเขาคิดว่าบิดาของเขาเยล จอร์จและคนอื่นต้องมีชีวิตอยู่ในอันตรายเป็นตายขนาดไหนลินลี่ย์รู้สึกตื่นตระหนก! พวกเขาตายในทวีปยูลาน แต่นั่นไม่ใช่ความตายที่แท้จริง เนื่องจากวิญญาณของพวกเขายังรอดอยู่ แต่การตายในยมโลกก็หมายความว่าวิญญาณของพวกเขาจะสลายไปเหมือนกับปู่เดลินจะไม่มีทางกลับมามีชีวิตอีกต่อไป!
ลินลี่ย์ไม่ยินยอมยืนดูวิญญาณของพวกเขาสูญสลายไป!
ต่อให้เขาต้องเสี่ยงชีวิต เขาก็ต้องช่วยพวกเขาให้ได้
ลินลี่ย์มองดูพระยายมที่นั่งอยู่บนบัลลังก์สูง “เราไปกันเถอะ”
ลินลี่ย์และบีบีคำนับพระยายมราชอย่างสุภาพ จากนั้นกลับหลังก้าวเดินออกไปนอกตำหนัก สำหรับงูทองยักษ์และอสรพิษเงินรวมทั้งอาร์เธอร์และบิลลี่ย์พวกเขามองดูลินลี่ย์กับบีบีจากไปต่างก็มีสีหน้าแตกต่างกันไป งูทองยักษ์และอสรพิษเงินสองสามีภรรยาได้แต่หัวเราะเย็นชา
“รอเดี๋ยว” เสียงเย็นชาดังขึ้นทันที
ลินลี่ย์กับบีบีเดินไปจนจะถึงประตูทางออกตำหนักอยู่แล้วชะงักเท้าทันที ลินลี่ย์หันหน้ากลับมามองพระยายมราชด้วยความประหลาดใจและดีใจอยู่ในแววตา ดวงตาลินลี่ย์มีแววร้อนแรง “มหาเทพเรียกเรา...เป็นไปได้ไหมว่านางเปลี่ยนใจแล้ว? ทำไมมหาเทพถึงเปลี่ยนใจได้? แต่ครั้งหนึ่งมหาเทพก็เคยเป็นคนธรรมดา บางทีนางอาจเปลี่ยนใจนางก็ได้ มีโอกาสแล้ว!”
ลินลี่ย์เริ่มเครียด
บีบีเงยหน้ามองดูพระยายมราชด้วยความประหลาดใจและตื่นเต้นเช่นกัน
“ลินลี่ย์,ข้าขอเตือนเจ้าว่าเจ้าไม่จำเป็นต้องไปหามหาเทพอื่นในยมโลก เจ้าควรจะกลับไปแดนนรกโดยตรง” พระยายมราชพูดอย่างเยือกเย็น แต่ตาของนางยังคงมองพร้อมกับให้ความสนใจสีหน้าอารมณ์ของลินลี่ย์
“ทำไมล่ะ?” ใจของลินลี่ย์สั่นสะท้าน เขารู้สึกไม่ดี
“เมื่อคนธรรมดาตายวิญญาณของพวกเขาจะเข้าสู่ยมโลกและเกิดเป็นภูตผี นี่เป็นส่วนหนึ่งของกฎธรรมชาติ ในขณะที่เครื่องมือควบคุมกฎธรรมชาตินี้ได้กลายเป็นสมบัติที่ล้ำค่าเป็นสุดยอดสมบัติของยมโลกของข้ามีชื่อว่า ‘หัวใจยมโลก’ ถ้าใครปรารถนาจะค้นหาภูตผีพ่อเจ้าหรือสหายเจ้าที่เปลี่ยนสภาพไปแล้ว ก็ต้องใช้หัวใจยมโลกนี้และหัวใจยมโลกนี้อยู่ภายใต้การควบคุมของข้า” พระยายมราชพูดเย็นชา
ลินลี่ย์ได้แต่จ้องมองพระยายมราชอย่างช่วยไม่ได้
หัวใจยมโลก?
ดังนั้นหัวใจยมโลกควบคุมทุกอย่าง สุดยอดสมบัตินี้อยู่ภายในการดูแลควบคุมของพระยายมราช นี่คือเหตุผลที่แท้จริง
พระยายมราชจ้องมองลินลี่ย์ นางยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ข้าบอกเจ้าแล้ว เนื่องจากการลงโทษข้าจะไม่ช่วยบิดาและสหายของเจ้า ดังนั้น...ลืมเรื่องช่วยพวกเขาไปซะ ต่อให้เจ้าไปขอร้องมหาเทพของยมโลกคนอื่น ข้าจะไม่ยอมให้พวกเขาใช้หัวใจยมโลกข้าคิดว่า..พวกเขาคงไม่กล้าขัดคำสั่งข้า และเจ้าก็ไม่มีคุณสมบัติพอให้เขาขัดคำสั่งข้าด้วย!”
“ดังนั้นเจ้าตรงกลับไปแดนนรกจะดีกว่า” พระยายมราชพูดอย่างสงบ
“ปัง!”
ลินลี่ย์รู้สึกเหมือนกับว่าสมองของเขาระเบิดจากภายใน ‘หัวใจยมโลก’ ‘พ่อ’ ‘พี่ใหญ่เยล’ ‘จอร์จ’ หลายอย่างประดังประเดเข้ามาในใจของเขา ใจของลินลี่ย์ยุ่งเหยิงสับสน เขาตะลึงอย่างสิ้นเชิง ดูเหมือนเวลาผ่านไปนาน...ลินลี่ย์รู้สึกเหมือนกับว่าเขาอยู่ในความฝันเหมือนกับว่าใจของเขาอยู่ในสภาพตะลึงเหม่อ!
และเขาตื่นตัวทันที!
“ไม่!” ลินลี่ย์เงยหน้าขึ้นทันทีจ้องมองพระยายมราช “มหาเทพ! ท่านจะทำอย่างนี้ไม่ได้! ท่านมหาเทพ! ท่านไม่อาจทำอย่างนี้ได้ ถ้าท่านไม่ยินดีจะช่วยพวกเขา ข้า,ลินลี่ย์จะไม่พูดว่าอะไรสักคำ แต่ท่านไม่อาจห้ามมหาเทพอื่นได้ ท่านไม่อาจ ท่านไม่อาจ!” ลินลี่ย์จมดิ่งอยู่กับความสิ้นหวัง
เมื่อเผชิญกับพระยายมราชเขาไม่สามารถต่อต้านพลังของนางได้หรือขอให้นางทำอะไรได้ ทั้งหมดที่เขาทำได้ก็คือพูดอย่างไร้กำลัง ในความสิ้นหวังของเขา เขาลืมพูดด้วยความเคารพ ถ้าจิตใจของเขากระจ่างเขาจะไม่มีทางทำผิดพลาดอย่างนั้น
บีบีจ้องมองพระยายมราชเช่นกันตาของเขาเต็มไปด้วยแววเหลือเชื่อ
“นี่คือการลงโทษพวกเจ้า” พระยายมราชพูดอย่างสงบ
“มหาเทพ!” บีบีก้าวเข้ามาทันที
“บังอาจ!” มีหญิงรับใช้สองคนยืนอยู่ที่ปลายทางของตำหนักหนึ่งในนั้นตะคอกอย่างเย็นชา “ถอยกลับไป!”
บีบียืนนิ่งกับที่เชิดหน้าจ้องมองพระยายมราช “มหาเทพ!ท่านคือหัวหน้ามหาเทพผู้ยิ่งใหญ่ไร้เทียมทาน! ใช่แล้ว,ข้าฆ่างูวิญญาณ ไม่ว่านั่นจะใช่ทีน่าหรือเปล่าข้าไม่รู้” บีบีเงยหน้าขึ้น “ท่านมหาเทพ! ท่านจัดส่งคนมาทดสอบเราเราจะรู้ได้ยังไงว่าเป็นการทดสอบ? นางพยายามจะฆ่าข้าแล้วจะไม่ให้ข้าสู้ตอบโต้เชียวหรือ?”
“ปัง!”
บีบีคุกเข่าทันที แต่ศีรษะของเขายังเชิดสูงขณะที่เขาจ้องมองพระยายมราช “ข้าไม่เชื่อว่าข้าผิดถ้าท่านพระยายมราชรู้สึกว่าข้าผิด อย่างนั้นก็เชิญลงโทษข้าได้ แค่ลงโทษข้าตรงๆ ไม่ใช่พี่ใหญ่ของข้าเป็นข้าที่ฆ่างูวิญญาณ ข้าทำจริงๆ และข้าจะยอมรับการลงโทษในการกระทำนั้นพี่ใหญ่ข้าไม่เกี่ยว! เอาเลย ถ้าท่านต้องการฆ่าข้า อย่างนั้นก็ฆ่าเลย” บีบีเชิดศีรษะตรงจ้องมองมหาเทพด้วยท่าทางดื้อรั้น
ลินลี่ย์ได้ยินเช่นนี้ถึงกับตะลึง
อาร์เธอร์และบิลลี่ย์ที่อยู่หน้าตำหนักจ้องมองบีบีด้วยความทึ่ง แม้แต่งูทองยักษ์และอสรพิษเงินเก้าหัวสองสามีภรรยาก็ยังตะลึง
“ดีมาก” พระยายมราชมองมาทางบีบีอย่างสงบ
“ปัง!”
พลังที่น่ากลัวและเสียงหวดปะทะดัง ‘ป้าบ’ บีบีกระแทกลงกับพื้นตำหนัก อย่างไรก็ตามบียบียังกำหมัดต้านกับพื้นฝืนเอวตั้งตรง เขายังคงเชิดหน้าจ้องมองพระยายมราช
“ควั่บ!”
ทันใดนั้นลินลี่ย์รีบมาอยู่ข้างหน้าบีบีทันที เขาแหงนหน้าขึ้นจ้องมองพระยายมราช “ท่านพระยายมราชเป็นข้าเองที่สั่งบีบีให้ฆ่างูวิญญาณ เวลานั้นเราต้องการได้รับผลสิ้นหวัง แต่งูวิญญาณนั้นขัดขวางเราอยู่ ดังนั้นข้าสั่งให้บีบีฆ่าเขา ขณะที่ข้าจะฉวยโอกาสไปรับผลสิ้นหวังเอง!บีบีแค่รับฟังคำสั่งข้า”
“บีบี” ลินลี่ย์ตะโกนบอกเขาทางใจ “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ? เมื่อเจ้าตาย เจ้าจะไม่มีแม้แต่ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ทิ้งเอาไว้ เจ้าจะตายจริงๆ นินนี่จะทำยังไง? ไอน่าลูกสาวเจ้าจะทำยังไง? และเบรุตคงจะหัวใจสลายเช่นกัน”
“พี่ใหญ่” บีบีมองดูลินลี่ย์
“หุบปากซะ อย่าพูดอะไรอีกต่อไป” ลินลี่ย์ตะโกนในใจ
บีบีตะกุกตะกัก แต่ในที่สุดเขาได้แต่เงียบอยู่
ลินลี่ย์เงยหน้ามองดูพระยายมราชผู้นั่งอยู่เหนือศีรษะเขา รัศมีที่ไร้เทียมทานเพียงพอต่อการหวาดผวา ลินลี่ย์จ้องมองพระยายมราช “ท่านมหาเทพ! ทัณฑ์ก็ส่วนลงทัณฑ์ รางวัลก็ส่วนรางวัลจะหักกลบลบล้างกันได้อย่างไร? ข้ายินดีรับการลงโทษ! ข้าเพียงขอร้องท่านมหาเทพช่วยบิดาข้าและพี่น้องของข้า ต่อให้ท่านต้องการฆ่าข้าก็ตาม ข้าจะไม่บ่นว่าแม้แต่คำเดียว!
ฆ่าลินลี่ย์?
บีบีหันควั่บทันที จ้องมองลินลี่ย์ที่ยืนนิ่งกับที่หลังของเขาตั้งตรง
“อะไรกัน?” อาร์เธอร์และบิลลี่ย์จ้องมองอย่างเหลือเชื่อ ขณะที่งูทองยักษ์และอสรพิษเงินและลูกๆทั้งเก้าจ้องมองลินลี่ย์ด้วยความทึ่ง
“พี่ใหญ่, ท่านจะทำอะไร?!” บีบีตะโกนอย่างแตกตื่น
“บีบี! ถ้าข้าถูกฆ่าตาย ข้ายังมีร่างแยกธาตุไฟรั้งอยู่ที่ทวีปยูลาน แม้ว่าข้าจะไม่สามารถกลายเป็นสุดยอดฝีมือชั้นสูงได้โดยอาศัยร่างแยกธาตุไฟ แต่เพื่อพ่อของข้าและพี่น้องของข้า ต่อให้ไม่ได้เป็นสุดยอดฝีมือชั้นสูงจะเป็นไรไป?” บีบีคุยทางใจ “แต่ถ้าพ่อของข้าและพี่น้องของข้าจะต้องมาจบลงเพราะวิญญาณสลายและถูกทำลายในยมโลก ต่อให้ข้ากลายเป็นยอดฝีมือระดับเบรุตข้าคงไม่มีทางสงบสุขได้และคงเสียใจไปตลอดชีวิต! ครั้งหนึ่งปู่เดลินเพื่อประโยชน์ของข้าแล้วเขายอมให้วิญญาณแหลกสลาย พี่น้องของข้าพ่อของข้า พวกเขายังมีความหวัง ข้าไม่ยอมเสียพวกเขาไปแค่เพียงเพื่อให้ตนเองเป็นสุดยอดฝีมือชั้นสูงเป็นแน่!”
บีบีตะลึง
“ถ้าข้าทำให้ครอบครัวและสหายทุกคนมีชีวิตได้ ต่อให้ข้าสูญเสียความรุ่งเรืองและอำนาจไปจะเป็นไรไป?”
ลินลี่ย์เชิดหน้ามองดูพระยายมราช
“รางวัลส่วนรางวัล ลงทัณฑ์ส่วนลงทัณฑ์?” พระยายมราชทบทวนคำพูดเหล่านี้และจากนั้นจ้องมองลินลี่ย์ “ลินลี่ย์! อนาคตของเจ้าไม่มีขีดจำกัดเจ้ายินดีจะยอมสละศักยภาพในอนาคตเพื่อประโยชน์ของภูตผีที่อ่อนแอเหล่านั้นหรือ?” คำพูดของพระยายมราชทำให้ลินลี่ย์ตัวสั่น
เห็นได้ชัด...
พระยายมราชรู้ว่าลินลี่ย์มีร่างแยกอีกร่างหนึ่งอยู่ในพิภพอื่น
“ข้ายินดี” ลินลี่ย์เชิดหน้า
บางครั้งคนผู้หนึ่งต้องรักษาปณิธานเอาไว้ บางครั้งคนๆ หนึ่งก็ต้องยอมสละสิ่งเหล่านั้นไป
วันนี้เขายอมละทิ้งความตั้งใจก็หมายความว่าเขาจะไม่มีทางกลายเป็นสุดยอดฝีมือชั้นสูงได้อีกเลย อย่างไรก็ตาม เขาจะมีครอบครัวของเขาและมีสหายที่มีชีวิตยืนยาว นี่ก็ทำให้ลินลี่ย์พอใจแล้ว ที่สำคัญเป็นการยากที่ชีวิตจะได้ความสมบูรณ์แบบทุกอย่าง!
พระยายมราชจ้องมองลินลี่ย์จากนั้นพูดอย่างสงบ “เจ้ายินดียอมสละ แต่..ข้าไม่เห็นด้วย”
ลินลี่ย์ที่เตรียมตัวเตรียมใจแล้วถึงกับตะลึง
“เจ้ารู้สึกว่ารางวัลและการลงทัณฑ์ไม่อาจหักกลบลบกันและกันได้ แต่เท่าที่ข้ากังวล นั่นควรทำได้ นี่คือกฎที่ข้าตั้งไว้แล้ว สิ่งที่เจ้าต้องทำก็คือเชื่อฟังกฎของข้า!” พระยายมราชหัวเราะเย็นชาขณะที่นางมองมาที่ลินลี่ย์เหมือนกับว่านางกำลังมองดูมดที่ดิ้นพล่าน
บีบีลุกขึ้นยืนทันที
“มหาเทพ...”
ลินลี่ย์เหยียดมือห้ามเขาขณะที่ตะโกนทางใจ “บีบี!” หน้าบีบีเขียวคล้ำ เขาหันไปมองลินลี่ย์
“ผลของการล่วงละเมิดมหาเทพคือตายอย่างสูญเปล่า เข้าใจไหม?” ลินลี่ย์บอกทางใจ
ลินลี่ย์เงยหน้ามองมหาเทพ เขากล่าวคำเดียวและประโยคเดียว “ท่านมหาเทพ...ไม่มีความหวังอย่างสิ้นเชิงใช่ไหม?” เมื่อลินลี่ย์คิดถึงความเศร้าโศกของบิดาของเขาที่มีชีวิตมาหลายปีและเหตุการณ์ที่เขาตายโดยแก้แค้นให้มารดาลินลี่ย์ไม่สำเร็จ..และกรณีที่พี่ใหญ่เยลใจสลายจนถึงกับขอให้เรย์โนลด์ฆ่าเขา...ลินลี่ย์รู้สึกเจ็บปวดใจเมื่อเขาคิดถึงบิดาและสหายของเขา
“พี่ใหญ่” บีบีมองดูลินลี่ย์และรู้สึกเศร้า
“ท่านมหาเทพ!” ทันใดนั้นอาร์เธอร์ที่อยู่ใกล้ๆเอ่ยปากขึ้น “ท่านมหาเทพ! สงครามมหาพิภพเพิ่งเริ่มได้ไม่นานไม่ใช่หรือ? ท่านบอกว่าถ้าแม่ทัพถูกฆ่า...ทำไมไม่ทำการเปลี่ยนแปลงตรงนั้นสักหน่อยเล่า?”
“โอว?”
พระยายมราชถึงกับหัวเราะได้ “อาร์เธอร์! เจ้าฉลาดจริงๆ ข้าเกือบลืมสนิท” และจากนั้นนางหันไปมองลินลี่ย์กับบีบี “ลินลี่ย์! ข้ามีข่าวดีจะบอกเจ้า เจ้าต้องการช่วยบิดาและสหายเจ้าใช่ไหม? ยังมีความหวังอยู่บ้างยังมีความหวังอีกเล็กน้อย”
ลินลี่ย์และบีบีเงยหน้ามองดูพระยายมราชทั้งคู่
“ความหวัง?” ลินลี่ย์รู้สึกมีไฟกระตือรือร้นอยู่ในใจ
พระยายมราชกล่าว “เจ็ดโลกธาตุศักดิ์สิทธิ์และสี่พิภพใหญ่ ในระหว่างดินแดนเหล่านี้จะมีมหกรรมสำคัญเกิดขึ้นทุกล้านล้านปี นั่นคือสงครามมหาพิภพ”
หัวใจของลินลี่ย์สั่นทันที
สงครามมหาพิภพ เขาเคยได้ยินเรื่องนี้มานานแล้ว แต่ทั้งหมดที่เขารู้ก็คือการสู้รบระหว่างสองพิภพเป็นเรื่องที่มีความรุนแรงมาก สงครามนั้นส่งผลให้จำนวนของยอดฝีมือระดับสูงลดลงไปมาก
“และตอนนี้โลกธาตุมืดศักดิ์สิทธิ์และโลกธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์กำลังอยู่ในช่วงสงครามมหาพิภพ! โลกธาตุมืดศักดิ์สิทธิ์อยู่ฝ่ายเดียวกับยมโลกของข้า! ลอร์ดทาร์ทารัสแห่งยมโลกเท่านั้นที่มีคุณสมบัติจะเข้าร่วมได้ เพื่อสนับสนุนพวกเขากฎสงครามมหาพิภพระบุไว้ว่าถ้าพวกเขาสามารถฆ่าผู้บัญชาการฝ่ายศัตรูได้สิบคนพวกเขามีสิทธิ์ขอมหาเทพฝ่ายพวกเขาได้ เจ้าสามารถขอให้มหาเทพสร้างสมบัติมหาเทพให้เจ้าจะเป็นพลังโจมตี หรือพลังป้องกันการโจมตีวัตถุ หรือป้องกันพลังวิญญาณ เจ้าสามารถเลือกได้เองตามที่เจ้าต้องการ มหาเทพจะทำให้เจ้าได้สำเร็จอย่างแน่นอน!”
“แต่แน่นอนว่าเจ้าสามารถใช้คำขอก่อนหน้านี้ได้” พระยายมราชกล่าว “ตอนนี้เจ้าต้องไปช่วยฝ่ายโลกธาตุมืดศักดิ์สิทธิ์ ถ้าเจ้าฆ่าผู้บัญชาการได้คนหนึ่ง ข้าจะช่วยเจ้าหาครอบครัวหรือสหายของเจ้าหนึ่งคนและคืนความทรงจำให้พวกเขาอีกด้วย ถ้าเจ้าฆ่าได้สองคน ข้าจะช่วยเจ้าสองคน ถ้าเจ้าต้องการให้ข้าช่วยหลายคนเจ้าก็ต้องพยายามอย่างหนักฆ่าผู้บัญชาการฝ่ายศัตรูหลายคน”
ตาของลินลี่ย์เป็นประกายทันที
“ตกลง” ลินลี่ย์รีบกล่าว
“อย่าใจร้อน ข้าลืมเตือนเจ้าไป ในสงครามมหาพิภพ ยอดฝีมือระดับผู้บัญชาการทุกคนมีฝีมือเท่ากับระดับของลอร์ดทาร์ทารัสซึ่งในแดนนรกเรียกกันว่า‘ผู้บัญชาการขุมนรก” พระยายมราชพูดอย่างสงบ “คนที่อ่อนแอที่สุดในกลุ่มพวกเขาน่าจะเทียบได้กับเจ้า ขณะที่ผู้แข็งแกร่งที่สุด...ก็คือเทพชั้นสูงพารากอน
หน้าของลินลี่ย์ชะงักค้างทันที
พวกเขาทุกคนเป็นยอดฝีมือระดับเดียวกับแม่ทัพขุมนรก? ซึ่งเป็นระดับเดียวกับแม่ทัพ..อย่างรีสเจมหรือเจ้าปราสาทแห่งเกาะมิลัวร์ โมซี่ สำหรับลินลี่ย์จะฆ่ายอดฝีมืออย่างพวกเขาได้หรือ?
“ในสงครามมหาพิภพ ผู้บัญชาการเป็นตำแหน่งระดับสูงธรรมดาพวกเขาเป็นยอดฝีมือชั้นสูงของพิภพต่างๆ” พระยายมราชพูดช้าๆ “ถ้าเจ้าต้องการกลายเป็นผู้บัญชาการคุณสมบัติที่จำเป็นก็คือเจ้าจะต้องเป็นลอร์ดทาร์ทารัสก่อนหรือเป็นเจ้าแคว้นๆ หนึ่ง ถ้าเจ้าจะฆ่าพวกเขา แต่ไปพบเจอคนที่แข็งแกร่งกว่า..เจ้าก็จบเหมือนกัน”
ลินลี่ย์รู้สึกเหมือนกับถูกหินใหญ่บดทับลงที่อกของเขาทำให้เขาหายใจลำบาก
เขาต้องการไปสู้
แต่..เขาจะมีความสามารถพอหรือไม่? คนเหล่านั้นไม่ใช่แค่อสูรเจ็ดดาวเท่านั้น พวกเขายังเป็นผู้บัญชาการขุมนรก,ลอร์ดทาร์ทารัส สุดยอดฝีมือที่ทรงพลังที่สุด และพวกเขารวมพวกเขาไว้ในกลุ่มพวกเดียวกันบางคนก็แข็งแกร่งเท่ากับเบรุตและดันนิงตัน จะฆ่าพวกเขาน่ะหรือ?
พระยายมราชจ้องมองลินลี่ย์ “นี่แหละคือความหวังที่ข้าบอก เดิมทีการฆ่าผู้บัญชาการฝ่ายศัตรูก็จะมาพร้อมกับรางวัล! แต่เจ้าสามารถใช้ผลงานช่วยคนที่เจ้ารักแทนได้ และผู้บัญชาการแต่ละคนที่เจ้าฆ่า ข้าจะช่วยคนที่เจ้ารักทีละคน
บีบีจ้องมองมหาเทพด้วยความโกรธ
นี่ไม่ยุติธรรมเกินไปแล้ว! การฆ่าผู้บัญชาการเป็นความดีความชอบที่ยิ่งใหญ่ แต่พระยายมราชจะยอมช่วยเพียงแค่คนเดียวหรือ? อย่างไรก็ตามถ้าลินลี่ย์ต้องการช่วยกลุ่มคนที่เขารัก นี่เป็นเพียงทางเดียวเท่านั้น ไม่มีทางเลือกอื่น!
“ถ้าเจ้ากลัวเจ้าจากไปได้ในตอนนี้เลย” พระยายมราชพูดอย่างสงบ
“ข้ายอมรับ!” ลินลี่ย์เชิดหน้า จ้องมองพระยายมราช
ต่อให้ต้องปีนภูเขาดาบลุยทะเลเพลิงลินลี่ย์จะต้องพยายามทำให้ได้
