ตอนที่แล้วตอนที่ 18-26 เลือกผู้รับ
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 18-28 ผลสะท้อน

ตอนที่ 18-27 ทูตมหาเทพ


เพราะพวกเขาฆ่างูวิญญาณ ต้นผลสิ้นหวังจึงเป็นปฏิปัก์ต่อพวกเขางั้นหรือ?

ลินลี่ย์และบีบีได้แต่มองหน้ากันเองอย่างจนใจไม่รู้จะพูดยังไงดี

“ฮ่าฮ่า” บิลลี่ย์หัวเราะขณะพูด “แต่แน่นอนว่านั่นเป็นแค่ข้อสรุปของข้า!  ไม่อย่างนั้นข้าเองก็ไม่รู้จะอธิบายว่าด้วยเหตุผลใดต้นผลสิ้นหวังถึงได้กระทำอย่างนั้นกับพวกเจ้าทั้งสอง  ขณะที่ทำกับข้าอีกอย่างหนึ่ง  แต่ไม่ว่ายังไง..เรื่องนี้จบลงแล้ว และข้าต้องขอบคุณพวกเจ้าทั้งสองที่ทำให้ข้ามีโอกาสได้รับผลสิ้นหวัง”

ลินลี่ย์หัวเราะอย่างใจเย็น

ลินลี่ย์ยังคงรู้สึกยินดีต่อบิลลี่ย์ ไม่ว่ายังไงก็ตามอย่างน้อยบิลลี่ย์ก็บอกเขาถึงการปรากฏขึ้นของผลสิ้นหวัง  ถ้าบิลลี่ย์ไม่ต้องการให้ลินลี่ย์รู้..เขาไม่ต้องบอกลินลี่ย์แต่อย่างใด นอกจากนี้บิลลี่ย์ได้เตรียมตัวมานานเป็นล้านปีเพื่อให้ได้รับผลสิ้นหวังนี้

ด้วยความพากเพียรดังกล่าวทำให้เขาสมควรได้รับสมบัติที่ล้ำค่าอย่างผลสิ้นหวัง

“กล่าวกันว่าหลังจากได้รับผลสิ้นหวัง เขาจะได้รับเชิญจากมหาเทพและกลายเป็นทูตมหาเทพไม่ใช่หรือ?”  บีบีพึมพำ “แล้วมหาเทพอยู่ที่ไหน?”

ตาของลินลี่ย์เป็นประกาย และเขากวาดสายตามองดูรอบๆ

ถ้ามหาเทพปรากฏ เป้าหมายของเขาจะสำเร็จ

“ควั่บ”

เพราะต้นผลสิ้นหวังจากไปแล้วหมอกเทาเริ่มเข้ามาเต็มพื้นที่อีกครั้ง ทันใดนั้นไกลออกไปไม่มากนักร่างมนุษย์คนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นทันทีทำให้ลินลี่ย์และบีบีตาเป็นประกาย  “เป็นไปได้หรือไม่มหาเทพมาเอง?”  ลินลี่ย์และบีบีดีใจทั้งคู่

แต่ในทันใดนั้นร่างนั้นมาปรากฏต่อหน้าพวกเขา

คนผู้นั้นผอมและสูงมาก เขาปล่อยผมขาวสยายไม่ได้มัด  ตาของเขากวาดผ่านกลุ่มของลินลี่ย์เหมือนกับเหยี่ยวในที่สุดก็หยุดอยู่ที่ร่างของบิลลี่ย์ เขาหัวเราะอย่างเยือกเย็น “บิลลี่ย์!ขอแสดงความยินดีด้วยที่เจ้าได้รับผลสิ้นหวัง!  ตอนนี้มากับข้าไปยังที่พำนักของมหาเทพเถอะและรอให้มหาเทพเรียกหา”

“เป็นเจ้าเอง!”  บิลลี่ย์มีสีหน้าประหลาดใจ  “อาร์เธอร์!”

“ใช่แล้ว”

บุรุษผมขาวหัวเราะอย่างเยือกเย็น “เป็นเวลานานหลายปีแล้วแต่เจ้าก็ยังจำข้าได้ เจ้ายังคงรั้งอยู่ในภูเขาสิ้นหวังมาตลอดเวลาหลายปีนี้  ข้ารู้เรื่องเหล่านี้มาโดยตลอด ข้าก็ประหลาดใจเช่นกัน..ที่เจ้าสามารถอดทนรอคอยอย่างเดียวดายมาตลอดเวลาหลายปีนับไม่ถ้วน  ขอบอกตามตรงข้าเลื่อมใสเจ้าจริงๆ!”

บิลลี่ย์เริ่มหัวเราะลั่น “ปีนั้นเมื่อเราเข้าภูเขาสิ้นหวังพร้อมกัน ข้าสาบานกับตัวเองขณะที่เราเข้ามาด้วยกัน! ข้าบิลลี่ย์ยอมตายในภูเขาสิ้นหวังหรือไม่ก็กลายเป็นทูตมหาเทพให้ได้!”

ลินลี่ย์และบีบีตอนนี้เพิ่งจะเข้าใจ

อย่างนั้นคนผู้นี้ไม่ใช่มหาเทพแต่เป็นผู้ได้รับผลสิ้นหวังในการเดินทางเข้ามาภูเขาสิ้นหวังครั้งแรก

“อย่างนั้นคนผู้นี้ก็เป็นทูตมหาเทพ!”  ลินลี่ย์คิด  “เนื่องจากเขาใช้ชีวิตที่ภูเขาสิ้นหวังความสัมพันธ์ของเขากับมหาเทพคงสนิทกัน บางที่ว่าเขา..”

เป้าหมายเดินทางของลินลี่ย์มาภูเขาสิ้นหวังก็เพื่อมาพบกับมหาเทพ

“พี่ใหญ่! ขอแสดงความยินดีด้วย”  โบลนพูดด้วยความจริงใจ

บิลลี่ย์ยิ้มให้น้องชายของเขาเช่นกัน

“บิลลี่ย์!  ไปกันเถอะ ไปยังสถานที่ของมหาเทพพร้อมกับข้า”  อาร์เธอร์เตือน

“อาร์เธอร์”บิลลี่ย์กล่าว  “เอาอย่างนี้เป็นไง  ขอให้ข้าไปส่งน้องชายข้าออกจากเขตหมอกเทาก่อนและข้าจะไปพร้อมกับเจ้า”

“ไม่ต้องรีบ” อาร์เธอร์หัวเราะอย่างใจเย็น  “มากับข้า และพาน้องชายของเจ้ามาด้วย เขาสามารถไปรออยู่ที่รอยต่อระหว่างเขตหมอกเทาและเขตหมอกม่วงได้  เขาแค่รอคอยอยู่ราวๆ วันเดียว หลังจากเจ้าพบกับมหาเทพแล้วและจัดการเรื่องราวของเจ้า  เจ้าค่อยมาส่งน้องชายออกจากจุดนั้นก็ได้ โดยเฉพาะน้องชายของเจ้าคงไม่วิ่งเพ่นพ่านใช่ไหม?”

“พี่ใหญ่!  แค่วันเดียวเอง”  โบลนพูดอย่างตื่นเต้น  “ครั้งต่อไปที่เราพบกันท่านคงกลายเป็นทูตมหาเทพไปแล้ว”

“ความจริงพลังของพี่ชายเจ้าตอนนี้หลังจากที่กินผลสิ้นหวังไปแล้วก็เทียบเท่าได้กับทูตมหาเทพชั้นธรรมดาอยู่แล้ว”  อาร์เธอร์พูดอย่างเยือกเย็น “อย่างไรก็ตามเหตุผลที่พี่ชายของเจ้าทรงพลังมากเป็นเพราะผลสิ้นหวัง  หลังจากได้รับผลสิ้นหวังเขาก็กลายเป็นทูตของมหาเทพแห่งยมโลกไปโดยปริยาย”

บิลลี่ย์หัวเราะและพยักหน้า  “อย่างนั้นอาร์เธอร์, เราไปกันเถอะ”

“เดี๋ยวก่อน” ถึงตอนนี้ลินลี่ย์จึงพูดขึ้น

“เอ๊ะ?” อาร์เธอร์และบิลลี่ย์มองมาทั้งคู่และบิลลี่ย์รีบแนะนำตัว “อาร์เธอร์!นี่คือลินลี่ย์ผู้มาพร้อมกับข้า สองคนนี้มีชื่อเสียงมากมาจากแดนนรกและมีพลังแข็งแกร่งมาก

“ทั้งสองคนแม้ไม่ได้ผลสิ้นหวังแต่ก็ทรงพลังอยู่แล้ว”  อาร์เธอร์มีสีหน้าเยือกเย็นและเขาพูดอย่างเฉื่อยชา“ข้ารู้สิ่งที่เกิดขึ้นในการต่อสู้ครั้งใหญ่นั้น ลินลี่ย์, เจ้าเป็นยอดฝีมือของตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์  และเจ้ายังมาถึงยมโลกเพื่อผลสิ้นหวังนี้หรือ?  ข้าไม่อยากจะเชื่อเจ้ายังมีธุระอื่นอะไรอีกไหม?” ลักษณะร่างมังกรแปลงของลินลี่ย์ทำให้ยอดฝีมือหลายคนคาดเดาสถานะของเขาได้

หัวใจของลินลี่ย์ตึงเครียด

อาร์เธอร์ผู้นี้ดูเหมือนค่อนข้างจะมีทัศนคติต่อเขาในทางที่ไม่ดี

“ท่านอาร์เธอร์” ลินลี่ย์รีบกล่าว “ความจริงวัตถุประสงค์ที่ข้ามาเยือนภูเขาสิ้นหวังไม่ใช่เพราะต้องการผลสิ้นหวัง  ข้ามีเรื่องสำคัญที่ต้องการขอร้องมหาเทพยมโลก  ข้าอยากจะขอความช่วยเหลือ..ช่วยพาข้าไปพบมหาเทพ!  ข้ามีเรื่องบางอย่างที่สำคัญมากจะต้องคุย!”

ความคิดลักษณะและมารยาทในการพูดของลินลี่ย์ใช้น้ำเสียงที่จริงใจ

“อาร์เธอร์” บิลลี่ย์มองดูอาร์เธอร์ เห็นได้ชัดว่าเขาก็ต้องการให้อาร์เธอร์ช่วย

อาร์เธอร์เพียงแต่หัวเราะอย่างสงบ จากนั้นพูดตามปกติ“เจ้าเดินทางไกลจากแดนนรกมายังยมโลกและยังเข้ามาในภูเขาสิ้นหวังโดยไม่คำนึงถึงชีวิตตนเอง สำหรับเรื่องนี้..แน่นอนว่าข้ารู้ว่าเจ้าต้องมีเรื่องที่สำคัญจะคุยกับมหาเทพ  อย่างไรก็ตามในพิภพเป็นอันมากมีคนมากมายที่ต้องการพบกับมหาเทพ! เป็นไปได้ยังไงที่แค่เพียงเพราะเจ้าต้องการพบกับมหาเทพข้าจะต้องนำเจ้าไปด้วยหรือ? มหาเทพมีสถานะระดับใดแล้ว? นอกจากนี้ข้าไม่มีคุณสมบัตินำเจ้าไปที่นั่น!”

ลินลี่ย์รีบพูดอย่างแตกตื่น “ท่านอา..”

“พอเถอะ”

อาร์เธอร์พูดอย่างเยือกเย็น  “ข้าเป็นเพียงทูตของมหาเทพ  อย่าให้ข้าต้องลำบากใจเลย  ถ้าเจ้ามีความตั้งใจจะพบกับมหาเทพจริง  อย่างนั้นจงเดินหน้าต่อไป  หลังจากออกจากเขตหมอกเทา ให้เข้าเขตหมอกม่วง!  หลังจากเจ้าไปถึงเขตหมอกม่วงเจ้าจะไปถึงที่พำนักมหาเทพ เมื่อถึงตอนนั้นมหาเทพจะตัดสินใจเองว่าจะพบกับเจ้าหรือไม่”

ตอนนี้ลินลี่ย์เข้าใจแล้ว อาร์เธอร์เป็นแค่ทูตมหาเทพ กล่าวอีกอย่างหนึ่งก็คือผู้รับใช้นั่นเองเขาจะมีคุณสมบัตินำลินลี่ย์ไปได้ยังไง?

เมื่อเขาเข้าใจเช่นนี้แล้ว เขาไม่พยายามโน้มน้าวอาร์เธอร์อีกต่อไป

อาร์เธอร์มองดูลินลี่ย์ จากนั้นส่ายศีรษะและกล่าว “ลินลี่ย์, ข้าขอแนะนำเจ้าอีกสักคำ,  ยกเลิกและออกไปจากภูเขาเถอะ! เส้นทางข้างหน้าไม่ใช่จะผ่านไปง่ายๆ บิลลี่ย์! ไปกันเถอะ”  ขณะที่เขาพูด อาร์เธอร์บิลลี่ย์และโบลนบินออกไปด้วยความเร็วสูง

ลินลี่ย์และบีบีไม่ตามไป พวกเขาแค่อยู่กับที่

“พี่ใหญ่?” บีบีมองดูเขา

“ไปกันต่อ” ลินลี่ย์พูดอย่างใจเย็น “อาร์เธอร์แนะนำข้าให้ลงจากเขา ถูกแล้วแต่ข้ารู้มานานแล้ว..ว่าเขตหมอกม่วงอันตรายอย่างแน่นอน  แต่ไม่ว่าจะอันตรายแค่ไหนข้าก็ต้องผ่านไปให้ได้!”  ไม่ว่าจะเพื่อบิดาของเขาหรือเพื่อสหายของเขาที่ตายไป  เขาต้องเดินทางลึกเข้าไปในภูเขาสิ้นหวัง

บีบีพยักหน้าเล็กน้อย “ไม่ว่าพี่ใหญ่ไปไหน  ข้าก็จะไปด้วย”

ลินลี่ย์เหลือบมองบีบี เขาอดหัวเราะไม่ได้ แต่ในใจของเขา  เขารู้สึกขอโทษเพราะตอนนี้ไม่มีใครบอกได้ว่าเขตหมอกม่วงอันตรายเพียงไหน อย่างไรก็ตามบีบีไม่สนใจอะไรทั้งนั้นยังคงติดตามลินลี่ย์ลึกเข้าไปและแน่นอนว่าช่วงเวลาหลายพันปีลินลี่ย์กับบีบีไม่จำเป็นต้องพูดขอบคุณต่อกันราวกับว่าพวกเขาเป็นคนภายนอก

“ไปกันเถอะ”  นั่นคือทั้งหมดที่ลินลี่ย์พูดได้

“ได้เลย” บีบีตามไปเช่นกัน

ทั้งสองคนก้าวเดินเข้าไปในเขตหมอกเทาอย่างกล้าหาญ  ในเขตหมอกเทาเนื่องจากพวกเขาไม่ได้รับผลจากหมอกเทาอีกต่อไป การหาทางออกจึงเป็นแค่เรื่องของโชค ลินลี่ย์และบีบีใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงในการค้นหาและเผชิญหน้าและต่อสู้กับเทพชั้นสูงผู้บ้าคลั่งหลายคนในระหว่างทางแต่ลินลี่ย์กับบีบีไม่กล้าสู้ด้วยจนนานเกินไปและหนีไปในแต่ละครั้ง  หลังจากผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง  พวกเขาก็ออกจากเขตหมอกเทาได้ในที่สุด

ขณะที่พวกเขาอยู่ที่เชิงเขา  พวกเขาเห็นว่าเขตหมอกขาวและเขตหมอกเทากินพื้นที่เก้าในสิบของพื้นที่ทั้งหมดของภูเขาสิ้นหวัง เมื่อลินลี่ย์และบีบีมาถึงพื้นที่ว่างซึ่งเป็นจุดคั่นของเขตหมอกเทาและเขตหมอกม่วง  พวกเขาพบว่าเมื่อเข้าไปมองใกล้ๆ  เขตหมอกม่วงก็ยังมีพื้นที่ค่อนข้างใหญ่

“พวกเจ้าทั้งสองออกมาได้แล้วหรือ?”  เสียงหนึ่งดังขึ้น

ลินลี่ย์และบีบีเพิ่งจะออกมาจากเขตหมอกเทาและหันไปมอง พวกเขาเห็นโบลนบุรุษหนุ่มผมม่วงหัวเราะขณะเดินมาหาพวกเขา  “พวกเจ้าทั้งสองคนไวกว่าที่ข้าคาดไว้เสียอีก”

“เราแข่งกับเจ้าไม่ได้อยู่แล้ว  เจ้ามีทูตมหาเทพนำทางให้”  บีบีเม้มปาก

โบลนหัวเราะอย่างใจเย็น

ในอดีตโบลนมักจะมีสีหน้าเย็นชา  แต่บัดนี้เขามักหัวเราะและยิ้มบ่อยๆ  ไม่มีอะไรมากนอกจากสมาชิกครอบครัวเพียงคนเดียวกับเขา พี่ชายของเขายังมีชีวิต  สำหรับโบลน.. เรื่องที่น่าประหลาดใจนี้ยิ่งใหญ่กว่าและดีกว่าได้รับผลสิ้นหวังเสียอีก!”

“ลินลี่ย์”โบลนมองลินลี่ย์ “พี่ชายของข้าและทูตมหาเทพเมื่อเวลาจะจากไปพวกเขาขอให้ข้าช่วยเตือนพวกเจ้าอีกครั้งว่าเขตหมอกม่วงนี้อันตรายมากมากกว่าเขตหมอกเทาเสียอีก  แม้ว่าเจ้าทั้งสองคนจะแข็งแกร่งทรงพลังมาก  แต่เจ้าฆ่างูวิญญาณไป.. เมื่อเจ้าเข้าไปเจ้าจะไม่มีโอกาสทำได้อีก”

ลินลี่ย์ขมวดคิ้ว

“ฆ่างูวิญญาณ?” ลินลี่ย์กล่าว

“ฆ่างูวิญญาณเกี่ยวข้องอะไรกับเขตหมอกม่วง?”  บีบีถาม

โบลนกล่าว “อาร์เธอร์บอกข้าว่าต้นผลสิ้นหวังปกติจะอยู่ในเขตหมอกม่วงแต่ก็มีนานหลายปีนับไม่ถ้วนมันอาจจะเข้าไปเขตหมอกเทา!  เทพชั้นสูงเหล่านั้นมีโอกาสจะได้รับผลสิ้นหวังในเขตหมอกเทาได้  แต่ไม่มีทางที่พวกเขาจะทำได้ในเขตหมอกม่วงตอนนี้เจ้าฆ่างูวิญญาณไปแล้ว ดีที่สุดคือเจ้าอย่าเข้าไปในเขตหมอกม่วง”

ลินลี่ย์กับบีบีต่างมองหน้ากันเอง

พวกเขารู้สึกถึงสถานการณ์ที่แย่อย่างช่วยไม่ได้!

อย่างนั้นในช่วงหลายปีนานนับไม่ถ้วนต้นผลสิ้นหวังก็อาศัยอยู่ในเขตหมอกม่วง

“ขอบคุณที่ท่านเตือน อย่างไรก็ตามเราจะต้องพยายาม”  ลินลี่ย์กล่าว

“เราจะไปให้ได้แน่นอน ทำไมเราจะต้องกลัวต้นสิ้นหวังด้วยเล่า?” บีบีพูดเหยียดหยาม อย่างไรก็ตามแม้ว่าเขาพูดอย่างนี้ แต่ในใจของเขา บีบีไม่ค่อยแน่ใจ นี่เป็นเพราะก่อนหน้านี้เมื่อเขาใช้ทักษะเทพธรรมชาติกับต้นผลสิ้นหวัง  เขาไม่สามารถพบเจอประกายเทพได้”

โบลนเมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่เปลี่ยนใจก็ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป

ลินลี่ย์และบีบีบินตรงเข้าไปในเขตหมอกม่วง  โบลนมองพวกเขาบินเข้าไป  จากนั้นถอนหายใจ “ข้าหวังว่าพวกเจ้าทั้งสองคนจะรอดชีวิตออกมาได้”  การเดินทางไปภูเขาสิ้นหวังครั้งนี้ลินลี่ย์ช่วยเขาทำให้เขาได้พบกับพี่ชาย โบลนรู้สึกปรารถนาดีต่อลินลี่ย์กับบีบี

เขตหมอกม่วง!

“เฮ้,รู้สึกดีจริงๆ”  บีบีมองรอบตัวด้วยความสงสัย  ขณะที่ลินลี่ย์มองอย่างระมัดระวัง พื้นที่โดยรอบเต็มไปด้วยหมอกม่วงไม่มีที่สุด  ดูแตกต่างจากเขตหมอกขาวและหมอกเทา ภายในเขตหมอกม่วงไม่เพียงแต่มีผลแง่ลบต่อหมอกม่วง  และทั้งสองยังรู้สึกสดชื่นและผ่อนคลาย

เหมือนกับว่า...

เป็นความสดชื่นที่พวกเขารู้สึกได้เมื่อพวกเขาได้กลิ่นผลสิ้นหวัง

“เขตหมอกม่วงนี้เงียบสงัดดีจริง!”  บีบีคุยทางใจ  “พี่ใหญ่!ดูเหมือนว่าเขตหมอกม่วงจะไม่มีอันตรายมาก

“อย่าประมาท  ให้เดินหน้าอย่างระมัดระวัง”   ลินลี่ย์กล่าวพลางขมวดคิ้วขณะเดินไปข้างหน้า

เขตสามสี จากเขตหมอกขาวสู่เขตหมอกเทา จากนั้นเข้าสู่เขตหมอกม่วง! ลินลี่ย์ไม่เชื่อว่าเขตหมอกม่วงจะมีความสงบสุขเหมือนกับที่เห็นโดยผิวเผิน  อาร์เธอร์นั้นเตือนเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าเห็นได้ชัดว่าเขตหมอกม่วงอันตรายสุดขีด!

ต้นไม้แคระกลุ่มใหญ่และไม้พุ่มไม้งอกอยู่บนพื้น

ไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นปรากฏ

ลินลี่ย์และบีบีไม่กล้าผ่อนคลายแม้แต่น้อย  แต่หลังจากเดินหน้ามาได้ระยะหนึ่ง  พวกเขายังไม่รู้สึกถึงอะไร

“เป็นไปได้ไหมว่าเราจะได้รับอนุญาตให้เดินหน้าเข้าไปอย่างนี้?”  บีบีพึมพำ

ตาของลินลี่ย์หรี่ลงทันทีขณะจ้องมองข้างหน้า

“อะไรนั่น!”  บีบีร้องตกใจ

จากที่ไกลกิ่งและใบไม้จำนวนมากหนาแน่นน่าทึ่ง เขตหมอกม่วงมีทัศนวิสัยการมองเห็นดีกว่าเขตอื่นมากเห็นได้ไกลมากเกือบพันเมตร แต่ถึงอย่างนั้นที่พวกเขามองเห็นคือกลุ่มใบไม้หนา

“เข้าไปดูใกล้ๆ กัน” ลินลี่ย์พูดเบาๆ

ลินลี่ย์กับบีบีเดินหน้าต่อไป  เมื่อพวกเขาเข้าไปใกล้ลำต้นไม้  ลินลี่ย์พบด้วยความประหลาดใจว่า  “กะ กิ่ง กิ่งนี้คือกิ่งของต้นผลสิ้นหวัง!” ลินลี่ย์แค่เพียงเหลือบมองก็จำได้ ต้นผลสิ้นหวังไม่เหมือนต้นไม้ธรรมดา กิ่งของมันก็ไม่ธรรมดา

กิ่งใหญ่อวบหลายเมตรปรากฏไม่ใช่แค่กิ่งเดียว  และมีหลายกิ่งหนาพอๆ กัน!

หลายกิ่งสานกันไปมาเกิดเป็นกิ่งน้อยนับไม่ถ้วน

“นี่คือยอดไม้ยอดหนึ่ง!  เป็นยอดไม้ที่ใหญ่น่าประหลาด!”

ลินลี่ย์อดตะลึงไม่ได้

เดิมทีเมื่อพวกเขาอยู่ในเขตหมอกเทาพวกเขาเห็นว่าต้นผลสิ้นหวังยืดยาวได้หลายร้อยเมตร ด้วยลำต้นที่ใหญ่แค่สองสามเมตร แต่นี่เป็นต้นไม้ลักษณะเดียวกันปรากฏอยู่ที่นี่..เฉพาะกิ่งอย่างเดียวก็หนาหลายเมตร สิ่งที่พวกมันเป็นไม่มีอะไรมากไปกว่ายอดไม้  พวกเขายังไม่เห็นลำต้น  ต้นไม้นี้ใหญ่โตขนาดไหน?!

“มีต้นไม้ที่ใหญ่กว่าต้นผลสิ้นหวังอีกหรือนี่?”  ลินลี่ย์รู้สึกไม่สบายใจ

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด