ตอนที่ 18-24 โชคหรือเคราะห์?

“เร็ว รีบไปกัน!”  หน้าของลินลี่ย์ดุดันขณะเขาตะโกนเร่งรัด

คนอื่นเมื่อได้ยินลินลี่ย์ตะโกนอย่างแตกตื่นก็ไม่กล้าละเลยและมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นพวกเขาทุกคนเป็นเหมือนลินลี่ย์เผ่นหนีไปข้างหน้า

“มีงูเขียวอยู่มากมายจริงๆ  เกิดอะไรขึ้น?” ขณะที่หนีไปข้างหน้าลินลี่ย์ไตร่ตรองปัญหานี้อย่างกระวนกระวาย  “นอกจากนี้เมื่อเราเข้ามาในเขตหมอกเทาในตอนแรก  เราไม่เห็นงูเขียวมากไปกว่าตัวเดียว  แต่ที่นี่ มีงูเขียวอยู่มากมายนัก!  งูเขียวเหล่านี้... พวกมันสามารถผสานเข้ากับใบไม้เขียวโดยไม่มีระลอกพลังงานได้อย่างไร?”

เมื่อเทพใช้เคล็ดอย่างเช่นเคล็ดเดินดินหรือเคล็ดร่างเพลิง  พวกเขาจะต้องเปลี่ยนร่างไปเป็นพลังงาน  แต่เคล็ดวิชาที่ใช้อย่างนี้มีผลให้เกิดระลอกพลังงาน ไม่มีทางที่พวกเขาจะเป็นเหมือนงูเขียวพวกนี้ที่เงียบมากและพรางตัวได้ดีจนเข้ามาใกล้โดยไม่สังเกตเห็น

ลินลี่ย์รู้สึกว่าแปลกประหลาดมาก!

แต่ในขณะนี้เขาไม่มีเวลาคิดอย่างระมัดระวัง

“มันควรจะได้เวลาแล้วนี่  พวกงูเขียวคงไม่ไล่ตามเราแล้ว”  บีบีคุยทางใจ “ไปต่อ เร่งให้เร็วขึ้น” ลินลี่ย์ไม่ลังเลแม้แต่น้อย

ขณะที่กลุ่มของลินลี่ย์ทั้งสี่คนหนีไปข้างหน้า  ทันใดนั้น...

“ควั่บ!”  “ควั่บ!”  “ควั่บ!”

ในขณะนั้นเงาร่างสีเขียวเลือนรางพุ่งออกมาในท้องฟ้า พวกมันดูเหมือนว่าส่วนใหญ่จะมาจากทั้งสองข้างและจากด้านหลัง มีเงาเลือนรางสีเขียวจำนวนน้อยที่มาจากข้างหน้า  งูเขียวบินมาข้างหน้าด้วยความเร็วที่น่าทึ่ง...พวกมันเหมือนกับธนูเขียวพุ่งแหวกผ่านอากาศทันที  จำนวนของพวกมันมีมากมาย

หน้าของทุกคนในกลุ่มของลินลี่ย์เปลี่ยนไปทันที

“ครืนนน...” สนามพลังศิลาดำขยายออกไปทันที

ขยายจากเส้นผ่าศูนย์กลางห้าเมตรไปเป็นสิบห้าเมตร

งูเขียวทุกตัวที่เข้ามาในสนามพลังศิลาดำนี้จะช้าลงอย่างเห็นได้ชัด แต่พวกมันยังบุกเข้าหากลุ่มของลินลี่ย์ทั้งสี่คน มีเรื่องแปลกก็คือ..ไม่มีแม้แต่ตัวเดียวในงูเขียวหลายสิบตัวที่โจมตีบีบีพวกมันทั้งหมดโจมตีใส่ลินลี่ย์ โบลนและวอลเล็ทแทน แต่ละคนต้องพบกับความยากลำบากจากการโจมตีจากงูเขียวเกือบสิบตัว

ตาของลินลี่ย์เย็นชาทันใดนั้นมีเสียงแครกดังขึ้น พื้นที่รายรอบก่อตัวเป็นกำแพงสีธาตุดิน

“โครม!”  งูเขียวทะลุผ่านกำแพงธาตุดินได้ง่ายๆ

ลินลี่ย์ควงกระบี่เงาลวงในมือของเขาและกระบี่เปลี่ยนไปเป็นสายลมฟันใส่งูเขียวหลายครั้ง หลังจากสู้กับงูเขียวมาแล้วลินลี่ย์รู้ว่าการจะฆ่าพวกมันได้  เขาต้องเล่นงานที่ศีรษะของมัน  อย่างไรก็ตามงูเขียวมีความคล่องแคล่วเกินไป  และหัวของวพวกมันเล็กมาก  จะฆ่าพวกมันและบดศีรษะของพวกมันเป็นเรื่องที่ยากมาก!

งูเขียวตัวแล้วตัวเล่าเข้ามาในสนามพลังศิลาดำและพวกมันรู้สึกถึงผลกระทบที่ยิ่งใหญ่จากมัน

“แครก...”รัศมีของแสงกระบี่นับไม่ถ้วนเหมือนกับเครื่องบดเนื้อบดใส่งูตัวแล้วตัวเล่าทันที

ภายในสนามพลังศิลาดำงูเขียวจะช้าลงใช่แล้วแต่นั่นเป็นการพูดเปรียบเทียบ ความเร็วเดิมของพวกมันจะเร็วอย่างน่าประหลาด..และภายในพื้นที่น้อยกว่าสิบเมตรพวกมันพยายามอย่างหนักเพื่อหลบหลีกกระบี่ของลินลี่ย์ ในทันทีนั้นงูเขียวเก้าตัวบุกจู่โจมใส่ลินลี่ย์  มีหกตัวที่ศีรษะถูกกระแทกเละ  และพวกมันร่วงลงพื้นทันที

ขระที่งูเขียวอีกสามตัวแม้ว่าพวกมันจะได้รับบาดเจ็บ แต่พวกมันยังคงพุ่งเข้าหาลินลี่ย์

“ควั่บ!” หางมังกรของลินลี่ย์ปรากฏฟาดใส่งูเขียวสองตัวจนเละ

งูเขียวที่เหลือ..ขณะที่มันเตรียมจะกัดลินลี่ย์มันโดนพลังฝ่ามือกระแทกใส่จนตายในครั้งเดียว!

“อีกสองคนเล่า..”  ลินลี่ย์หันไปมอง

บุรุษหนุ่มผมม่วงโบลนสามารถรับมือกับงูเขียวได้อย่างง่ายดายเนื่องจากความเร็วของพวกมันตกลงอย่างมาก บุรุษหนุ่มผมม่วงในตอนแรกอาศัยกระบี่ยาวร้ายกาจของเขาฆ่างูเขียวไปห้าตัวและจากนั้นสร้างสนามพลังหมอกไฟฟ้ารอบร่างกายของเขา

งูเขียวเหล่านั้นช้าลงแล้วภายในสนามพลังศิลาดำ  เมื่อพวกเขาเข้ามาในพื้นที่หมอกไฟฟ้า  พวกมันช้าลงอีกครั้ง

บุรุษหนุ่มผมม่วงพบว่าสามารถฆ่างูเขียวที่เหลือได้อย่างง่ายดาย

“วอลเล็ท...” ลินลี่ย์ขมวดคิ้ว

วอลเล็ทเป็นยอดฝีมือที่ฝึกมาทางวิถีมรณะและเขาก็จัดการงูเขียวได้หลายตัวเช่นกัน แต่มีงูเขียวอยู่ตัวหนึ่งที่เจาะทะลุมือของวอลเล็ทเจาะเข้าไปในร่างของเขา

“เขาจะปลอดภัยหรือไม่?”  บีบีและโบลนมองดูด้วยเช่นกัน

วอลเล็ทยืนนิ่งกับที่ไม่ขยับแม้แต่น้อย

ครู่ต่อมา...

“ทุกคน, ตอนนี้ข้าไม่เป็นไรแล้ว  ไปกันต่อเถอะ” วอลเล็ทหัวเราะ  แต่หน้าของเขาค่อนข้างซีด

“งูเข้าไปในร่างของเจ้า รู้สึกยังไงบ้าง?”  บีบีถาม

วอลเล็ทพยักหน้าและตอบ  “เมื่องูเขียวเข้าไปในร่างข้า  ข้าแตกตื่นทันทีและข้าใช้พลังเทพและพลังวิญญาณโจมตีต่อเนื่อง!”  ลินลี่ย์หัวเราะกับตนเอง ถ้างูเขียวเข้าไปในร่างของเขาบางทีเขาอาจใช้วิธีเดียวกัน

“แต่ใครจะคิดกันเล่าว่า...งูเขียวจะเปลี่ยนไปเป็นแสงพลังงานและโถมตัวเองตรงเข้าไปในใจของข้าด้วยความเร็วสูง? แต่..งูเขียวอ่อนแอลงภายใต้การโจมตีด้วยพลังวิญญาณของข้า ข้าต้องทุ่มเทพลังและแทบจะไม่สามารถกำจัดพลังงานสีเขียวนั้นได้!” วอลเล็ทพูดโดยยังมีร่องรอยความกลัว

ลินลี่ย์พยักหน้า

“อย่างนั้นงูเขียวนี้เมื่ออยู่ภายใต้พลังโจมตีวิญญาณก็จะอ่อนแอลงอย่างต่อเนื่อง!” ลินลี่ย์เริ่มเข้าใจขึ้นบ้าง พลังงานสีเขียวซึ่งก่อตัวเป็นงูเขียวน่าจะคล้ายกับโครงสร้างพลังทางจิตวิญญาณ

“เอาละทุกคน, ระมัดระวังตัวเพิ่มขึ้นด้วย!”  ลินลี่ย์กล่าว  “ข้าทำทั้งหมดเท่าที่ช่วยได้แต่พวกท่านจะรอดหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับตัวพวกท่าน” ลินลี่ย์ยังคงสนามพลังศิลาดำไว้และเมื่อมีสนามพลังนี้..โบลนและวอลเล็ทก็อยู่ภายใต้พลังกดดันด้วยเช่นกัน

มิฉะนั้นทั้งสองคนคงตายไปในสถานการณ์ก่อนหน้านั้นแล้ว

“ลินลี่ย์, ขอบคุณมาก”  วอลเล็ทและโบลนรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณ  ที่สำคัญลินลี่ย์สามารถทิ้งพวกเขาได้

“ไปกันต่อเถอะ” ลินลี่ย์กล่าว

หลังจากลินลี่ย์ออกไปบุรุษผมน้ำตาลคนหนึ่งค่อยโผล่ออกมาจากพื้น สายตาของเขาเย็นชาลึกซึ้งเหมือนทะเล เขาตรวจสอบพื้นที่รอบตัวอย่างระมัดระวัง

“งูเขียวมากมายนัก...”  ตาของบุรุษกำยำค่อยๆ เป็นประกาย“เป็นเวลาหลายปีแล้ว ข้าลืมเวลาที่มีอยู่ไปแล้ว แต่วันนี้ก็มาถึงจนได้!”  บุรุษร่างกำยำตื่นเต้นจนตัวสั่น  จากนั้นเขาตรวจสอบรอบๆ อย่างระมัดระวัง และเหมือนกับว่าเขารู้สึกถึงระลอกพลังจากข้างหน้า  เขารีบเดินหน้าไปทันที

กลุ่มของลินลี่ย์ไม่เคยคิดว่าหลังจากสู้กับงูเขียวมากมายขนาดนั้นไม่นานนักหลังจากเดินไปเป็นช่วงเวลาสั้นๆพวกเขากลับถูกงูเขียวจำนวนมากโจมตีอีก นอกจากนี้ขนาดพลังโจมตีจากงูเขียวเห็นได้ชัดว่ามากกว่าครั้งก่อน  มีงูเขียวมากกว่าร้อยตัว

และมันก็เหมือนกับครั้งก่อน...

งูเขียวไม่ได้โจมตีบีบีมันโจมตีลินลี่ย์ วอลเล็ทและโบลนเท่านั้น

“ฟ่อ...”

งูเขียวกลุ่มใหญ่พุ่งเข้าหาลินลี่ย์ในกลางอากาศด้วยความบ้าคลั่งสุดขีด

“พี่ใหญ่!”  บีบีรีบเข้ามาช่วยลินลี่ย์เช่นกัน

“งูพวกนี้เป็นบ้าจริงๆ!”  กระบี่เงาลวงของลินลี่ย์เริ่มเคลื่อนไหว ในทันใดนั้นลินลี่ย์สร้างเงากระบี่เลือนรางนับไม่ถ้วน  และงูเขียวที่กระแทกใส่กระบี่เงาลวงเหล่านั้นทั้งหมดแหลกเละ  บรรดางูเขียวห้าสิบตัวมีเพียงตัวเดียวที่ฝ่าแนวป้องกันของกระบี่เงาลวงเข้ามาได้

และงูตัวนี้ถูกบีบีจับได้

“เฮ้, พี่ใหญ่ทำไมกระบี่คราวนี้ที่ท่านใช้ถึงไวกว่าครั้งก่อนมากเล่า?”  บีบีถามด้วยความประหลาดใจ

ลินลี่ย์หัวเราะอย่างใจเย็น  “เพราะครั้งนี้ข้าใช้พลังธาตุลม!”

ลินลี่ย์ต้องถอนหายใจอย่างมีอารมณ์เช่นกัน ตลอดหลายปีมานี้เพราะความรู้แจ้งของกฎธรรมชาติธาตุดินของเขาอยู่เหนือความรู้เข้าใจกฎธาตุลม ลินลี่ย์แทบจะใช้แต่กฎธรรมชาติธาตุดิน...จนติดเป็นนิสัย  แต่ขณะนี้เมื่อเผชิญหน้ากับงูเขียวมากมายในที่สุดลินลี่ย์ก็รู้สึกตัว!  เนื่องมาจากร่างที่ทรงพลังของเขาและอาวุธประกายเทพที่คมกล้า  พลังโจมตีของเขาแข็งแกร่งมากพอจะฆ่างูเขียวได้

ถ้าเขาใช้กฎธรรมชาติธาตุดิน ผลที่ได้มีแต่ทำให้พลังโจมตีของเขาแข็งแกร่งมากขนาดทำให้มิติฉีกขาดได้!

แต่กับงูเขียวเหล่านี้พลังของร่างมังกรแปลงและกระบี่เงาลวงก็เพียงพอเหลือเฟือ! ยิ่งใช้พลังโจมตีไปมาก ก็คงมีแต่จะสิ้นเปลือง

การใช้กระบี่ด้วยกฎธรรมชาติธาตุดินของเขาทรงพลังแน่นอน  แต่ไม่ได้ช่วยเพิ่มความเร็วเท่าใดนัก

ขณะที่กฎธรรมชาติธาตุลม..แม้ในการใช้พลังกระบี่เงาลวงโจมตีจะไม่มีพลังเพิ่มขึ้น แต่ความเร็วในการโจมตีแต่ละครั้งเพิ่มมากขึ้นหลายพันเท่า  แม้ว่าจะมีงูเขียวมากมายในครั้งนี้ แต่ทั้งหมดถูกกระแทกแหลกเหลว

“เพียงแต่ระดับความก้าวหน้าของกฎธรรมชาติธาตุลมยังช้าเกินไป  นี่เกือบจะสองพันปีแล้ว แต่ข้าก็ยังไม่สามารถหลอมรวมสัจธรรมแห่งความเร็วเข้ากับเคล็ดลมมิติได้แม้แต่น้อย”  ลินลี่ย์ลอบถอนหายใจให้ตนเอง  มีเคล็ดธาตุลมอยู่เก้าเคล็ดและเขาเพียงเชี่ยวชาญสัจธรรมแห่งความเร็วตั้งแต่อยู่ที่ทวีปยูลานแล้วเมื่อตอนเขาหลอมรวมเคล็ดเร็วกับเคล็ดช้าเข้าด้วยกัน

สัจธรรมแห่งความเร็วและเคล็ดลมมิติเป็นธรรมชาติที่ใกล้กันมากและนั่นเองคือสาเหตุที่ทำให้ลินลี่ย์เริ่มจะหลอมรวมเข้าได้บ้าง

แต่เขายังอยู่ห่างจากการหลอมรวมกันได้สำเร็จ

“ต้านรับการโจมตีเป็นกลุ่มแบบนี้ใช้กฎธรรมชาติธาตุลมก็เพียงพอแล้ว”  ลินลี่ย์ถอนหายใจโล่งอก

ในแง่พลังโจมตีพลังโจมตีของเขาด้วยธาตุดินทรงพลังอย่างเห็นได้ชัด แต่ต้านรับการโจมตีเป็นกลุ่มจากงูเขียวพวกนี้เห็นได้ชัดว่าทำให้เขาพบกับความยากลำบาก

นอกจากนี้มีแต่คนอย่างลินลี่ย์ที่สามารถใช้วิธีการนี้!

ทั้งนี้เป็นเพราะงูเขียวแต่ละตัวมีพลังป้องกันที่แข็งแกร่งเช่นกันการฆ่ามันเป็นเรื่องที่ยาก นักสู้ต้องใช้พลังโจมตีที่มากพอ!  เป็นไปได้ยังไงที่โบลนและวอลเล็ทจะเป็นเหมือนลินลี่ย์ที่สามารถฆ่างูเขียวได้โดยอาศัยพลังกายที่แข็งแกร่งและความคมกล้าของอาวุธเขา?

“ทั้งสองคน...” ลินลี่ย์หันไปมอง

โบลนและวอลเล็ทยังคงยืนสิ่งกับที่

“วอลเล็ทตายแล้ว” บีบีถอนหายใจกล่าว

ในสถานการณ์เช่นนั้นลินลี่ย์ต้องมุ่งเน้นไปที่ตนเอง และบีบีก็เข้ามาช่วยลินลี่ย์ ทำให้วอลเล็ทและโบลนต้องพึ่งพาตนเอง

“เฮ้อ!”  โบลนลืมตา หน้าผากของเขาหลั่งเหงื่อเยียบเย็น

“วอลเล็ทตายหรือ?”  โบลนตะลึง

“ใช่แล้ว” ลินลี่ย์พยักหน้า

โบลนมองลินลี่ย์  ใบหน้าของเขามีสีหน้าซับซ้อน  “ลินลี่ย์, เราควรจะไปไหนกันต่อ?  ข้ามีความรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ประการแรกเราถูกงูหลายสิบตัวโจมตีในครั้งแรก  แต่ครั้งนี้มีงูเป็นร้อย  ข้าเกรงว่า..ครั้งต่อไปจะมีมากยิ่งกว่านี้!”

โบลนสูญเสียความมั่นใจไปเช่นกัน

นี่เป็นเพราะเมื่อครู่งูเขียวตัวหนึ่งเข้าไปในร่างของเขา โชคดีที่พลังป้องกันวิญญาณของโบลนแข็งแกร่งมาก  และเขาแทบไม่สามารถกำจัดมันได้

“เราควรจะไปไหนดี?”  ลินลี่ย์มองดูรอบๆ

พื้นที่โดยรอบมีหมอกและพุ่มไม้ผสมผสานกัน  ลินลี่ย์ไม่รู้จะไปทางไหนเช่นกัน

“ตรงไปเลย” มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

ลินลี่ย์บีบีและโบลนหันไปมอง บุรุษร่างล่ำสันผมน้ำตาลโผล่ออกมาจากพื้นบุรุษผมน้ำตาลมองดูลินลี่ย์ที่มีรัศมีและอยู่ในร่างมังกรแปลงทำให้เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

“โบลน!”  บุรุษร่างกำยำหันไปมองโบลน  หน้าของเขามีรอยยิ้ม

โบลนเห็นหน้าคนผู้นี้ถึงกับตะลึง

“พี่ใหญ่..”โบลนเรียกเขาด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ

บุรุษร่างกำยำหัวเราะทันที

“ท่าน..ท่านยังมีชีวิตอยู่อีกหรือพี่ใหญ่?” ใบหน้าที่เย็นชาของโบลนตอนนี้เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและหลั่งน้ำตาอย่างมิอาจควบคุมได้  โบลนไม่เคยลืม... หลายวันที่เขาใช้ชีวิตอยู่ข้างพี่ชายท่องเที่ยวอยู่ในยมโลก  เมื่อสองคนอยู่ด้วยกันเขาพึ่งพาอาศัยพี่ชายของเขา!

เขาไม่เคยกลัวอะไร  เพราะพี่ชายของเขาอยู่กับเขาด้วย

แต่พอวันที่เขากลายเป็นเทพชั้นสูง  พี่ชายของเขาหายสาบสูญไปในภูเขาสิ้นหวัง! แต่จากนั้น...เวลาผ่านไปหลายร้อยล้านปี โบลนเองไม่แน่ใจว่าเวลาผ่านไปเท่าใด เขาคิดว่าพี่ชายของเขาตายไปนานแล้ว แต่..

“ฮ่าฮ่า” บุรุษร่างกำยำเดินเข้ามาและกอดโบลนทันที

โบลนผู้เย็นชาดูเหมือนจะกลายเป็นเด็กคนหนึ่ง  เขากอดบุรุษร่างกำยำไว้แน่น  “พี่ใหญ่, ท่านยังไม่ตาย นี่ดีจริงๆยอดเยี่ยมจริงๆ!”

“พี่ใหญ่!  ข้าขอแนะนำ สองคนนี้มาจากแดนนรก เขาชื่อลินลี่ย์ ส่วนอีกคนหนึ่งชื่อบีบี ข้ารอดอยู่ในเขตหมอกเทานี้ได้ต้องขอบคุณลินลี่ย์” โบลนกล่าว

บุรุษร่างกำยำมองลินลี่ย์ด้วยความประหลาดใจจากนั้นพูด “ท่านลินลี่ย์  ข้าชื่อบิลลีย์,ขอบคุณที่ดูแลน้องชายของข้า”

ลินลี่ย์พยักหน้า

“โบลน!  ตามข้ามา” บิลลี่ย์คว้าตัวโบลนต้องการจะไปข้างหน้า

“พี่ใหญ่?” โบลนมองเขาด้วยความงงงวย

บิลลี่ย์มองดูลินลี่ย์จากนั้นหัวเราะตรงๆ “อาจกล่าวได้ว่าเจ้าแสดงความกรุณากับน้องชายของข้า  อย่างนั้นข้าจะบอกเจ้า... ตามปกติจะไม่มีทางที่งูเขียวมาปรากฏอยู่ในเขตหมอกเทา  เมื่อหลายนับไม่ถ้วนนานมาแล้ว  เมื่อข้ามาถึงที่นี่เป็นครั้งแรกข้าเผชิญพบเจอเหตุการณ์เดียวนี้หลายครั้ง ครั้งนั้น...ผลสิ้นหวังปรากฏภายในเขตหมอกเทา  อย่างไรก็ตามครั้งนั้น คนอื่นได้มันไป  ตามการคาดการณ์ของข้ามีความเป็นไปได้ว่าสาเหตุที่มีงูเขียวมากมายเป็นเพราะผลสิ้นหวังกำลังจะปรากฏอีกครั้ง  เจ้าแสดงน้ำใจกับน้องชายข้า  ดังนั้นข้าจะให้โอกาสนี้กับเจ้า  ผลสิ้นหวังจะเป็นของใครก็ได้ที่ได้มันไป!”

“เหตุผลที่งูโจมตีเจ้าเป็นเพราะเจ้ามุ่งหน้าไปถูกทาง  ถ้าข้าคาดไม่ผิด ราวๆพันเมตรข้างหน้าคงจะมีผลสิ้นหวังอยู่เป็นแน่!”  บิลลี่ย์กล่าว

โบลนตะลึง

“พี่ใหญ่...” เขาไม่ประหลาดใจกับการปรากฏของผลสิ้นหวัง แต่เขาค่อนข้างสงสัยว่าทำไมพี่ชายของเขาถึงบอกความลับนี้กับลินลี่ย์และบีบี

“ไปกันเถอะถือเสียว่าเราใช้หนี้บุญคุณให้เจ้า” บิลลี่ย์ก้าวเดินไปทันที “อย่างไรก็ตาม, ถ้าเจ้าพบเจอผลสิ้นหวัง นั่นอาจกล่าวได้ว่าเป็นทั้งโชคและเคราะห์พอๆกัน ถ้าเจ้าต้องการได้ผลสิ้นหวัง..เจ้าจำเป็นต้องเตรียมตัวเตรียมใจเสียชีวิตของเจ้าด้วย”

ลินลี่ย์ถอนสายตากลับด้วยความสงสัย

“บีบี, เราควรจะไปดีไหม?”  ลินลี่ย์หัวเราะอย่างใจเย็น  เดิมทีลินลี่ย์ไม่ได้ตั้งใจตามหาผลสิ้นหวังเนื่องจากมีโอกาสต่ำมาก  แต่...ตอนนี้มันปรากฏขึ้นแล้ว

“แน่นอนเราต้องไปดูกัน”  บีบีหัวเราะ

ลินลี่ย์และบีบีไม่ลังเลแม้แต่น้อยรีบมุ่งไปข้างหน้า