105 ความโกลาหลในเมืองหลวงของซิมโฟเนีย (5)
105 ความโกลาหลในเมืองหลวงของซิมโฟเนีย (5)
“พวกนี้มันอะไรวะ?! มันค่อนข้างแข็งแกร่ง!” (เกราลท์)
เกราลท์ได้ตัด มอนสเตอร์ 1,000 ปี ทีละตัวระหว่างพูดสิ่งนี้
โออ้! ผมดีใจที่เค้าโอเค
ด้วยดาบเวทมนตร์ (?) ของเขาที่มันทำเสียงเปรี้ยะๆ, มอนสเตอร์ได้ถูกตัดและไหม้เกรียมทุกครั้งที่มันแกว่ง
มันดูเหมือนมันจะไม่ต่างกันมากสำหรับฮีโร่สายฟ้า ที่มันเป็นมอนสเตอร์ 1,000 ปี
“ดูเหมือนเค้าจะโอเคนะ” (มาโกโตะ)
“อุมุ! อย่างที่คาดกับฮีโร่สายฟ้า!”
ดูเหมือนกัปตันอัศวินแห่งแสง-ซังก็โล่งใจดวย
แต่ไม่เหมือนกับทุกอย่างถูกแก้ไข
“มาสนับสนุนเกราลท์-ซามะ!”
“อะนิ*-ซามะ!”
*TLN มาจากคำว่า อะนิกิ aniki - ani คนที่รุ่นโตกว่า พี่ชาย หรือ รุ่นพี่
ร้อยโทคณะอากาศและหน่วยน้องสาวของเธอ ได้เคลื่อนไหวเพื่อช่วยฮีโร่สายฟ้า
มันจริงที่ว่าใส่ทุกอย่างให้เกราลท์ซังมันหนักเกินไป
“หน่วยนักเวทย์, ยิงสนับสนุนต่อไป”
กัปตันกองทหารที่ 2 ได้ออกคำสั่งต่อ
“แต่นักเวทย์ที่มานาหมดเริ่มมีออกมาแล้ว…”
“นี่มันแย่ หน่วยอัศวินและหน่วยนักบวชยังไหวอยู่, แต่…”
อัศวินมีการต่อสู้ทางกายภาพที่เข้มข้น
และนักบวชที่สนับสนุนพวกเขาจากแถวหลังได้เริ่มแสดงความล้า
มีความเหนื่อยปรากฏขึ้นมาในทั้งพื้นที่
เทียบกับสิ้งนั้น, มอนสเตอร์โจมตีด้วยการทิ้งตัวเองอย่างบ้าคลั่ง
งั้นนี่มันเป็นการโจมตีของมอนสเตอร์ที่ถูกควบคุม, หือห์
มันเป็นการโจมตีที่น่ารังเกียจนะ, โบสถ์งู!
(...ทำอะไรดี?) (มาโกโตะ)
ผมชำเลืองมองที่นี่, และตาของผมสบกับเจ้าชายเลนเนิร์ดที่มองมาที่ผมอย่างไม่สบายใจ
“ม-มาโกโตะ-ซัง…ถ้าเป็นแบบนี้…” (เลนเนิร์ด)
พวกเราจะถูกดันก่อนกำลังเสริมจะมา
ถ้าประตูใหญ่ได้แตก, มันจะมีชาวบ้านมากกว่าร้อยเสียชีวิต
ผมรู้สึกถึงการมอง
อัศวินแห่งแสง และทหารของประเทศแห่งน้ำได้มองมาทางนี้
(‘ถ้าพวกเค้าเป็นฮีโร่, พวกเค้าอาจจะทำบางอย่างได้’ หรือเหมือนกับ, ซากุไร-คุงได้โดนปฏิบัติแบบนี้ตลอดเหรอ?) (มาโกโตะ)
ผมไม่เก่งกับการจัดการความสนใจแบบนี้
ผมตกใจที่เขาสามารถเล่นบทผู้กอบกู้เกิดใหม่ต่อไปได้
มาดื่มกันคราวหน้า, ซากุไร-คุง
ก่อนนั่น, เราต้องจัดการกับปัญหาตรงหน้าเรา
{ผมทำอะไรได้ตอนนี้}
ผมตั้ง [โล่งจิต] ไปที่ 99% และถามตัวผมเอง
ผมไม่มีมานา
เพื่อที่จะใช้เวทมนตร์สปิริตอีกครั้ง, ผมต้องรออีกหน่อย
เจ้าชายเลนเนิร์ดมีมานาเหลือนิดเดียว
ผมยืมไม่ได้อีกแล้ว
ถ้าเจ้าหญิงโซเฟียอยู่ที่นี่…ไม่, เจ้าหญิงจะไมมาในสนามรบแบบนี้
อย่าไปพึ่งสิ่งที่ไม่ได้อยู่ที่นี่
ถ้ามันมีอะไรบางอย่าง…
ไพ่ที่ผมใช้ได้…
“XXXXXXXXXXX (สปิริต-ซัง, โปรดให้ผมยืมพลังด้วยครับ…)” (มาโกโตะ)
ผมยืดมือขวาและพูดในภาษาสปิริตโดยไม่รู้ตัว
สปิริตสีน้ำเงินน้อยๆที่ลอยอยู่ตรงหน้าของผม
มือนั้นของผมจับความว่างเปล่า
ผมไม่สามารถสัมผัสสปิริตได้
ผมคิดว่าผมสามารถใช้จังหวะเดียวกันกับสปิริตได้, แต่…ถ้าผมไม่สามารถสัมผัสพวกเขา, มันเป็นไปไม่ได้, หือห์
“ม-มาโกโตะ-ซัง?” (เลนเนิร์ด)
เสียงที่สับสนของเจ้าชายเลนเนิร์ดมาถึงหูผม, แต่ผมทำต่อไป
“XXXXXXXXXXXXX (ถ้ามันมีอะไรที่ผมทำได้…ผมจะทำทุกอย่างครับ…)” (มาโกโตะ)
ผมพูดต่อด้วยมือที่ยื่นออกไป
ไม่มีการตอบกลับมา
(มันไม่ได้ผล, หือห์…) (มาโกโตะ)
{—ฟุฟุ}
ผมได้ยินเสียงหัวเราะในหูผม
มันไม่ใช่เสียงเด็กของสปิริตที่ปรกติจะได้ยิน?
เมื่อผมหันไป, มีสาวสวยที่ทั้งตัวเป็นสีน้ำเงิน
ผมสามารถเห็นด้วยการเหลียวมองว่าเธอไม่ใช่มนุษย์
“...สปิริต?” (มาโกโตะ)
มีสปิริตที่เหมือน-คนแบบนี้ด้วยเหรอ…?
ตัวของเธอค่อนข้างคล้ายกับโนอาห์-ซามะ
“XXXXXXXXX (ชั้นแค่ต้องช่วยนายใช่มั้ย?)”
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
สปิริตในร่างสาวจับมือของผม
ความรู้สึกถึงความเย็นที่เพลิดเพลินห่อมือของผม
ผ-ผมสามารถจับเธอ
ถ้าเป็นอย่างนั้น…
{ผมสามารถใช้จังหวะเดียวกันกับเธอได้?}
◇ฮีโร่สายฟ้า: เกราลท์◇
มอนสเตอร์จำนวนเท่าไหร่แล้วที่ฉันตัดมัน?
ฉันหยุดนับเมื่อมันไปถึง 10, และแค่ตั้งสมาธิบนการจำกัดมอนสเตอร์เพียงอย่างเดียว
“เกราลท์-ซามะ!”
“อะนิ-ซามะ!”
ฉันสามารถเห็นคนจากคณะอัศวินอากาศทิศเหนือเข้ามาสนับสนุน
“พวกนาย, ไม่ต้องมาลึกเกินไป! สนับสนุนต่อไปเรื่อยๆ!” (เกราลท์)
ฉันสามารถบอกได้ดีจริง เพราะฉันสู้อยู่ตรงนี้
พวกนี้ไม่ใช่มอนสเตอร์ปรกติ
อัศวินระดับสูงธรรมดา จะไม่สามารถยืนกับมันได้
ฉันยืนยันสถานการณ์ระหว่างที่สู้ ฉันสามารถบอกได้ว่าคณะอากาศสู้อยู่ตรงกลาง, และกองทหารอัศวินแห่งแสงสู้ในทั้งสองข้าง
อัศวินเพกาซัสและนักเวทย์สู้มอนสเตอร์ที่บินอยู่, แต่…
(...แย่แล้วว่ะ) (เกราลท์)
พวกเราได้ถูกดันถอยหลังอย่างช้าๆ
(ไอเวรนั่นทำอะไรอยู่วะ?!) (เกราลท์)
ฉันเห็นตัวของฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำที่มุมของตาฉัน
แก, ใช้เวทมนตร์ที่เอาชนะชั้นได้แล้ว!
แต่เขาไม่แสดงสัญญานที่จะใช้เวทมนตร์
“เวรเอ๊ย, ไอ้ขึ้ขลาด” (เกราลท์)
เขาได้กลัวกับกลุ่มของมอนสเตอร์เหรอ?!
ฉันตั้งสมาธิกับมอนสเตอร์ตรงหน้าฉัน
หลังจากซักพัก…
{ฉันได้ถูกโจมตีโดยแรงกดดันที่สิ้นหวัง ที่มันเหมือนมันสามารถแช่แข็งหลังฉันได้}
ในเวลาที่ฉันเป็นเด็กและสูกับมังกรตัวแรก
ในเวลาที่ฉันท้าทายอีแก่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ แตะถูดซัดจนช้ำ
ในเวลาที่ฮีโร่แห่งแสงที่ปรากฏมากระทันหันจากต่างโลก และขโมยคู่หมั้นเพื่อนวัยเด็กไปจากฉัน
ผมรู้สึกว่านั่นเทียบได้กับสิ่งนั้น และหันกลับไป
“น-นั่นอะไร?” “เวทมนตร์…?” “ชั้นไม่เคยเห็นนี่มาก่อน…” “ว-วิ่ง! นายจะติดอยู่ข้างใน!”
อัศวินได้สร้างความวุ่นวาย
มียักษ์น้ำขนาดมโหฬารที่รู้สึกเหมือนมันจะเจาะสวรรค์ได้
“อะไร…?” (เกราลท์)
บางอย่างขนาดยักษ์ได้ปรากฏขึ้นกระทันหัน ทำให้ทหารประเทศแห่งแสงกลัว และแม้แต่มอนสเตอร์ด้วย
ยักษ์มองลงมาที่เรา…และได้กวาดแขนที่ยาวไปที่พื้น
“อว้าาา” “ช-ช่วยด้วย!!” “ช-ชั้นจะตายที่นี่—เอ๋?” “อะไร?” “ไม่ม่อะไรเกิดขึ้น?”
มันดูเหมือนมันโจมตีอย่างไม่เลือก, แต่มันได้โจมตีแค่มอนสเตอร์อย่างมีทักษะ
มอนสเตอร์ที่อยู่บนพื้น, มอนสเตอร์ที่บินอยู่, พวกมันทั้งหมดถูกกลืนเข้าไปในตัวของยักษ์
พวกมันถูกจับเข้าในในตัวยักษ์น้ำ มอนสเตอร์พยายามดิ้นรนที่จะออกมา, แต่ดูเหมือนว่ามันทำไม่ได้
(เป็นไปได้มั้ยว่ามันเป็นการเปลี่ยนของเวทมนตร์น้ำ: คุกน้ำแข็ง?) (เกราลท์)
แต่รูปร่างมันได้ต่างออกไปอย่างสิ้นเชิงนะ
“…….”
ทุกคนมองด้วยปากที่อ้ากว้าง
ยักษ์ที่จับมอนสเตอร์ทั้งหมดในตัวมัน ไปที่ทะเลอย่างช้าๆ
ฉันมองไปรอบๆและผู้คนได้ตะลึง, และเห็นไอเด็กเวรที่ฉันชินหน้ามัน
ฉันได้วิ่งไปที่ที่เขาอยู่
“เฮ้ย! เวทย์นี่เป็นการทำของฮีโร่ของโรเซสเหรอ?!” (เกราลท์)
“ใช่! มันเป็นเวทย์ของมาโกโตะ-ซัง!” (เลนเนิร์ด)
เด็กเวรพูดด้วยตาที่เป็นประกาย
ทำไมนายพูดมันอย่างมีความสุขวะ?
“นั่นมันจะโอเคกับนายเรอะ? ตั้วแทนของฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำจะกลายเป็นเขานะรู้มั้ย?” (เกราลท์)
ผมบอกเค้าอย่างนั้น
“มาโกโตะ-ซังน่าทึ่งจริงๆ!” (เลนเนิร์ด)
ฮีโร่น้ำแข็งได้หน้าแดงและมีสีหน้าเหมือนหญิงสาว ฉันไม่รู้สึกว่าอยากจะพูดอะไรอีกแล้ว
“ชิ, ถ้าแกมีเวทย์แบบนั้น, ใช้นั่นตั้งแตกแรกสุดเลยสิวะ…” (เกราลท์)
ฉันดูเหมือนไองี่เง่าที่มาตรงนี้
“อะไร แม้ว่าเรามานี่เพื่อมอบกำลังเสริม, มันจบแล้ว”
“อุอ้า!” (เกราลท์)
“ปราชญ์ผู้หญิงใหญ่-ซามะ!” (เลนเนิร์ด)
นั่นทำให้ฉันกลัว
“จู่ๆก็อย่าโผล่มาสิ, อีแก่” (เกราลท์)
“หือห์?”
ฉันโดนต่อย
นั่นมันเจ็บ เวรเอ๊ย
“ช่างเป็นปากที่แย่ที่นักเรียนคนนี้ของชั้นมี ยังไงก็ตาม นั่นค่อนข้างเป็นเวทมนตร์ที่แปลก”
อีแก่มองยักษ์น้ำที่จากไปเหมือนประทับใจ
“เฮ้, นั่นเวทย์อะไร? แม้ชั้นรู้สึกแค่มานาเหมือน-ขยะมาจากไอฮีโร่ของโรเซสเหมือนเคย, ทำไมเค้าใช้เวทย์บ้าบอแบบนั้นได้ล่ะ?” (เกราลท์)
“{ชั้นไม่รู้}”
หือห์?
อย่าโกหกน่า
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่รู้ทุกอย่าง, ใช่มั้ย?
“มันคล้ายกับเวทมนตร์สปิริตที่จอห์นนี่ใช้, แต่…ทั้งหมดเพราะชั้นใช้เวทมนตร์สปิริตไม่ได้…”
“คนที่เธอเทียบคือนักเวทย์ในตำนาน, จอห์นนี่ วอล์กเกอร์
พวกพ้องของอีแก่ปราชญ์ผู้ยิงใหญ่ 1,000 ปีก่อน
หนี่งในสมาชิกของปาร์ตี้สี่คนในตำนาน
แม้แต่เธอก็บอกฉันว่าคล้ายกับเขา…
ฮีโร่ทุกคนของต่างโลกมันแค่…
“เฮ้ย, เกราลท์ ผู้ใช้สปิริต-คุงน่าจะหลุดการควบคุมแล้วตอนนี้ นายเลยต้องไปช่วยเค้า”
“หือห์?” (เกราลท์)
เธอพูดอะไรของเธอ?
มันเพิ่งจะลักพาตัวมอนสเตอร์เมื่อกี้นี้นะ, รู้มั้ย?
ไม่มีทางที่มันจะอยู่เหนือการควบคุม
“ยักษ์น้ำมันเซแล้ว เค้าอาจจะใช้เวทย์โดยไม่รู้ตัว ถ้ามันเป็นแบบนี้, ผู้ใช้สปิริต-คุงจะตกอยู่ในอันตราย เค้าต้องไม่ยั้งคิดเพื่อที่จะช่วยพวกนายของประเทศแห่งแสงนะ, รู้มั้ย”
“...”
ฉันรู้
มันจะอันตรายถ้าเป็นแบบนั้นต่อไป
ฉันจะไม่สามารถกำจัดมอนสเตอร์ทั้งหมดได้คนเดียว
“ไปได้แล้ว”
อีแก่เตะหลังฉัน
“เจ็บโว้ย, อีแก่เวร!” (เกราลท์)
ผมใช้เวทมนตร์ลอยตัวเพื่อตามยักษ์ไป
เหี้ยเอ๊ย!
น่าปวดหัวว่ะ!
◇มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ◇
(...ฮึง…)
เวทมนตร์ยักษ์น้ำ
มีมอนสเตอร์มากมายถูกขังอยู่ในน้ำ
ผมไม่รู้ว่าผมควรทำอะไรหลังจากนั้น, ดังนั้นผมไปที่ทะเลก่อนตอนนี้
“อาา…รู้สึกไม่ดีเลย” (มาโกโตะ)
มันเป็นความรู้สึกแปลกเหมือนกับผมดึ่มแอลกอฮอล์มากเกินไป
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมทำสิ่งนี้, แต่ผมรู้ว่าทำไม
มันเป็นการเมามานาที่ลูซี่รู้สึกบ่อยๆ
เมื่อผมมองไปข้างผม…
{—XXXXXXXXXX (ฟุฟุฟุฟุ, นี่มันสนุก)}
สาวสปิริตที่งดงาม
ไม่, ผมได้ยินชื่อเธอก่อนหน้านั้น
ชื่อของเธอคือสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ อันไดน์
ด้วยเหตุผลบางอย่าง, มันดูเหมือนเธอได้ชอบผมและให้ผมยืมความช่วยเหลือ
ตอนนี้ผมได้ใช้จังหวะเดียวกันกับอันไดน์อยู่
มานาได้เข้ามาที่ผมอย่างอุดมสมบูรณ์
สปิริตมี…มานาไม่จำกัด, ใช่มั้ย?
ผมสงสัยว่ามันคืออะไร…
ต่างจากเวลาที่ทำกับเจ้าหญิงโซเฟียและเจ้าชายเลนเนิร์ด, ผมบอกไม่ได้ว่าจะหยุดใช้จังหวะเดียวกันเมื่อไหร่
หืมม, ผมควรทำยังไงดีหลังจากที่ไปที่ทะเล?
—XXXXXXXXXX (เฮ้ เฮ้, ถ้าอย่างนี้นายมาเล่นกับชั้นตลอดไปมั้ย?)
สาวสวยที่ค่อนข้างคล้ายกับโนอาห์ซามะชวนผมด้วยรอยยิ้มที่ใหญ่
ข้อเสนอนั้นน่าสนใจ, แต่…
หืม? บางอย่างได้พุ่งเข้ามาที่เรา?
ใครนะ? ชายผมทองด้วยตาที่ดู-ชั่วร้าย
อ้า, เขากระโดดเข้ามาในยักษ์น้ำ
“เฮ้ย! ไอเวร, กลับมามีสติสิวะ!” (เกราลท์)
ผมโดยต่อยกระทันหัน
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
“หลังจากนั้นเขาจับคอเสื้อและเขย่าผม, และ…{ผมได้กลับมามีสติ}
ในทันทีนั้น, ยักษ์น้ำได้พังทลายและมอนสเตอร์ได้ถูกโยนลงไปในทะเล
มันมีมอนสเตอร์บางตัวที่จะจมไปแบบนั้น, และบางตัวที่จะหนีไปในทะเลเปิด
อย่างไรก็ตาม, มันไม่มีซักตัวที่พยายามจะกลับไปที่ประเทศแห่งแสง
เมื่อผมสังเกต, สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่อันไดน์ได้หายไปแล้ว
(มันโอเคที่จะปล่อยมอนสเตอร์ไว้แบบนี้มั้ย…?) (มาโกโตะ)
แต่มันหนีไปในทะเลเปิด
ออกจากทางเพื่อไล่มันและกำจัดมันค่อนข้าง…
ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้นด้วยจิตที่เมาของผม, ผมได้สังเกตกระทันหัน
(เฮ้? เดี๋ยวก่อนนะ ชั้นตอนนี้ลอยอยู่ในอากาศนี่?) (มาโกโตะ)
“เฮ้ย”
ผมได้ยินเสียงที่หงุดหงิดจากข้างบน
เมื่อผมมองขึ้นไปผมเห็นเกราลท์-ซังได้หิ้วผมกลาง-อากาศ
“ตื่นยังวะ?” (เกราลท์)
“ช-ใช่” (มาโกโตะ)
โอ้, ดูเหมือนผมได้ถูกช่วยโดยฮีโร่สายฟ้า
“ชั้นมานี่ตามคำสั่งของอีแก่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ เธอพูดว่าเวทย์ของนายควบคุมไม่อยู่” (เกราลท์)
“เก่ะห์” (มาโกโตะ)
ครั้งที่สอง, หือห์
ไม่ดีเลย
ผมต้องบริจาคเลือดอีกเหรอ?
“เฮ้ย, เราจะกลับไปแล้ว นายใช้ลอยตัว, ได้ใช่มั้ย?” (เกราลท์)
“ไม่ได้” (มาโกโตะ)
“ทำไม?!” (เกราลท์)
เพราะลอยตัวเป็นเวทมนตร์ระดับกลาง
ฝึกหัดไม่สามารถใช้มันได้
“เวรเอ๊ย จับแน่นๆ” (เกราลท์)
ผมจบที่เกราลท์-ซังแบกผม
“อืม, ขอบคุณนะ, เกราลท์-ซามะ” (มาโกโตะ)
เขาเป็นลูกชายของแกร์นดยุคจากประเทศที่ใหญ่
ผมควรจะระวังกับคำพูดผม
แต่มันช้าไปนิดหน่อยแล้วนะ
“-ซามะไม่จำเป็น” (เกราลท์)
“อืม, เกราลท์-ซัง”
“-ซังก็ไม่จำเป็นด้วย ไม่ต้องใส่คำให้เกียรติ
เออ๋, แต่ผมไม่เก่งกับเรื่องนั้นนะ
“เกระ-ยัง” (มาโกโตะ)
“ชั้นจะฆ่านาย” (เกราลท์)
เฮี้ยะ!
“ขอบคุณ, เกราลท์” (มาโกโตะ)
“……”
ไม่มีคำตอบ?!
ในท้ายที่สุดไม่มีการสนทนาหลังจากนั้น, และเขาหิ้วผมไปที่ประตูใหญ่ทิศเหนือที่เจ้าชายเลนเนิร์ด และคนอื่นรออยู่
“มาโกโตะ-ซัง!” (เลนเนิร์ด)
เจ้าชายเลนเนิร์ดกอดผม
“ฮีโร่-โดโนะ! ช่างเป็นเวทมนตร์ที่เหลือเชื่อ!”
ตาแก่อัศวินผู้คุ้มกันดูเหมือนจะโอเคด้วย
“ฮีโร่มาโกโตะ-ซามะ, นั่นมันงดงาม”
“ดูเหมือนเราเป็นคนที่ถูกช่วย, หือห์…”
กัปตันอัศวินแห่งแสงพูดมันด้วยรอยยิ้มที่เบี้ยว
“คนอื่นโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
“ใช่, ต้องขอบคุณนาย คนที่บาดเจ็บสำหัสได้ถูกพาไปและรักษาแล้ว”
นั่นโล่งใจ แต่ผมไม่รู้ว่าความเสียหายมากแค่ไหนที่ผมลดได้นะ
“รายงานครับ! ประตูใหญ่ทั้ง 4 ของซิโฟเนียได้สู้มอนสเตอร์กลับสำเร็จแล้วครับ!”
“ได้ยินนั่นมั้ย?! การต่อสู้นี้เป็นชัยชนะของเรา!”
“《ครับบบบบบบบ!!》”
ทหารส่งเสียงเชียร์กับคำพูดของกัปตันอัศวิน-ซัง
เข้าใจแล้ว, เราชนะ
นั่นโล่งใจ
พวกเราสนทนากันซักพักหนึ่ง, แต่…บางคนได้เข้าหาเรา
ผู้ชายที่ใส่ชุดเกราะสีทอง, ผมบลอนด์, และตาที่คม
คนนั้นมองไปรอบๆที่ทหารประเทศแห่งน้ำ, จากนั้นหันไปโดยไม่พูดอะไร
เอ๋? ไม่ใช่ว่าเขามีธุระที่นี่เหรอ?
“ฮีโร่ของโรเซส, คณะอัศวินอากาศทิศเหนือได้ถูกช่วยโดยเวทย์ของนาย” (เกราลท์)
เกราลท์พูดกับผมด้วงหลังที่หันไป
“อย่าเข้าใจผิดนะเว้ย! นายตอนนี้แข็งแกร่งกว่า! แต่ชั้นจะสู้กับนายใหม่ซักวันนึง, และในเวลานั้น, ชั้นจะเป็นคนที่ชนะ!” (เกราลท์)
“อ-โอเค…” (มาโกโตะ)
แต่ผมไม่อยากสู้ใหม่นะ…
“นายช่วยเรา ชั้นขอขอบคุณนาย” (เกราลท์)
เขาจากไปหลังจากพูดสิ่งนั้น
เบจิต้า?
“มาโกโตะ-ซัง, กลับไปที่เน่-ซามะอยู่เถอะ เธอต้องกังวลแน่” (เลนเนิร์ด)
“ใช่, มาทำนั่นเถอะ, เจ้าชายเลนเนิร์ด” (มาโกโตะ)
ผมอยากจะเจอลูซี่และซา-ซังด้วย
พวกเขาโอเค, ใช่มั้ย?
“ในที่สุดมันก็จบแล้ว?”
ผมพยักหน้ากับตาแก่
“มา, กลับกันเถอะ” (มาโกโตะ)
อาา, นั่นลำบากมาก
ความโกลาหลในเมืองหลวงของซิมโฟเนียในที่สุดก็จบแล้ว
ขอบคุณสำหรับเงิน 20 บาท
ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอนได้ทั้ง facebook และ discord
