ตอนที่แล้วตอนที่ 18-16 ภูเขาสิ้นหวัง
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 18-18 หญิงสาวผมแดง

ตอนที่ 18-17 ผลสิ้นหวัง


ลินลี่ย์และบีบีได้แต่ตะลึงกันทั้งคู่

“ถ้าข้าบินผ่านเข้าไปจริงๆบางทีข้าอาจจะตายก็ได้!”  ลินลี่ย์รู้สึกหวาดหวั่นพรั่นพรึง  เขาไม่ได้อยู่ในร่างมังกรแปลง และตั้งใจจะใช้ร่างมังกรแปลงเมื่อเข้าไปในภูเขาสิ้นหวัง แต่ใครจะคิดกันเล่าว่าประกายสายฟ้าในช่องว่างระหว่างโซ่สายฟ้าจะอันตรายด้วย? ถ้าเขาไม่แปลงร่างเป็นมังกรเขาคงไม่สามารถทนได้จริงๆ แต่...

เนื่องจากบีบีบินอยู่ข้างหน้าเขา  ทันทีที่บีบีเข้าไปใกล้และถูกสายฟ้าฟาดใส่ลินลี่ย์จะรู้ตัวได้ทันเวลาอยู่ดี

ลินลี่ย์หันไปมองบุรุษหนุ่มชุดเขียวและพูดขอบคุณ“ขอบคุณท่านจริงๆ  จริงสิ, ข้าขอถามทำไมท่านอยู่ในพื้นที่ภูเขาสิ้นหวังเล่า?”

ลินลี่ย์ไม่อาจทนต่อความรู้สึกสงสัยได้  เพราะบุรุษหนุ่งชุดเขียวเป็นเพียงเทพแท้

ระดับอันตรายของยมโลกไม่ด้อยไปกว่าแดนนรกสำหรับเทพแท้การเที่ยวไปในโลกภายนอกไม่ต่างอะไรกับการหาเรื่องตาย

“ข้าอาศัยอยู่ที่นั่น”  บุรุษหนุ่มชุดเขียวชี้นิ้วไปยังพื้นที่ใกล้ๆพร้อมกับหัวเราะ

ลินลี่ย์มองตามที่เขาชี้  เห็นว่าห่างออกไปสองสามพันเมตรมีอาคารก่อสร้างจำนวนหนึ่งอยู่บนลานว่าง ข้างหน้าจะเป็นอาคารสามชั้น ที่อาคารสามชั้นจะมีตัวหนังสือติดอยู่ด้านหน้าว่า ‘โรงแรมสิ้นหวัง’

“มีคนเปิดกิจการโรงแรมเล็กๆที่นี่ด้วยหรือ?” ลินลี่ย์ค่อนข้างประหลาดใจ

“โรงแรมสิ้นหวัง?”  บีบีพูดอย่างสงสัย  “ใครมาเปิดกิจการโรงแรมให้เจ้าหรือ?คนที่สามารถเปิดกิจการโรงแรมที่นี่ได้นี่ ต้องป่าเถื่อนน่ากลัวมาก”  ในพื้นที่รกร้างอย่างนั้น การเปิดกิจการโรงแรมก็เท่ากับเปิดโอกาสให้โจรมาปล้นมีแต่ผู้มีพลานุภาพถึงจะกล้าเปิดกิจการโรงแรมในที่รกร้างอย่างนี้ได้

บุรุษหนุ่มชุดเขียวพูดด้วยความภูมิใจ  “โรงแรมของเราเป็นของปราสาทใบไม้เขียวใครจะกล้าสร้างปัญหาที่นี่?”

“ปราสาทใบไม้เขียวคืออะไร?”  บีบีถามและลินลี่ย์มองดูบุรุษหนุ่มชุดเขียวด้วยความสงสัยเช่นกัน

เด็กหนุ่มสะดุ้งและมองดูลินลี่ย์กับบีบีเหมือนกับว่ามองดูสัตว์ประหลาดคู่หนึ่ง “เป็นไปได้หรือว่าพวกท่านไม่เคยได้ยินชื่อปราสาทใบไม้เขียว?  พวกท่านทั้งสองเป็นเทพชั้นสูง  พวกท่านใช้เวลาอยู่ในยมโลกมานานแล้ว เป็นไปได้หรือว่าพวกท่านไม่เคยติดต่อกับโลกภายนอก?” บุรุษหนุ่มชุดเขียวไม่กล้าเชื่อเลยว่าสองคนนี้จะไม่เคยได้ยินชื่อของปราสาทใบไม้เขียว

“เรามาจากแดนนรก”  ลินลี่ย์กล่าว

“โอว, งั้นก็เป็นอย่างนี้นี่เอง ข้านึกไม่ถึงเลยว่าพวกท่านทั้งสองมาจากแดนนรก”  บุรุษหนุ่มชุดเขียวพูดอย่างเข้าใจแล้วในตอนนี้

“อย่างนั้นให้ข้าแนะนำท่านเอง!” บุรุษหนุ่มชุดเขียวพูดพลางหัวเราะ “โรงแรมเรามีปราสาทใบไม้เขียวเป็นเจ้าของ ปราสาทใบไม้เขียวในยมโลกเราเป็นที่มีชื่อเสียงมาก!  ปราสาทใบไม้เขียวของเรามีเจ้าครองปราสาทสามคน  และเจ้าของปราสาททั้งสามคนนี้ล้วนแต่เป็นทูตมหาเทพที่ทรงพลังกันทุกคน!”

ลินลี่ย์และบีบีเมื่อได้ยินเช่นนี้ก็อดตกใจไม่ได้

เจ้าของปราสาททั้งสามคนเป็นทูตมหาเทพทั้งหมดหรือ?  มิน่าเล่าปราสาทใบไม้เขียวถึงได้มีพลังมากนัก

“ปราสาทใบไม้เขียวของเจ้าตั้งอยู่ที่ใด?”  ลินลี่ย์ถาม เขาเคยอ่านหนังสือซึ่งมีข้อมูลเกี่ยวกับภูมิศาสตร์ยมโลกเพียงคร่าวๆ และอธิบายถึงพื้นที่มีชื่อเสียงบางส่วนของยมโลก  ถ้าปราสาทใบไม้เขียวมีชื่อเสียงมากจริงๆ  ทำไมในหนังสือไม่มีเขียนอธิบายเอาไว้?”

“ข้าไม่รู้”

บุรุษหนุ่มชุดเขียวส่ายศีรษะ “ที่ตั้งที่แน่นอนของปราสาทใบไม้เขียวเป็นหนึ่งในความลับของยมโลก”

ลินลี่ย์หัวเราะจากนั้นไม่พูดถึงหัวข้อนี้อีกต่อไปเขาวกเข้ามาที่เรื่องสำคัญ “ข้าขอถามหน่อย  เจ้ารู้ไหม.. ว่าจะเข้าไปในภูเขาสิ้นหวังได้ยังไง?”

“เข้าภูเขาสิ้นหวัง?  โอว.. เกี่ยวกับเรื่องของภูเขาสิ้นหวังห่างจากที่นี่ไปพันกิโลเมตร คนที่จะเข้าภูเขาสิ้นหวังทุกคนต้องไปผ่านทางเข้านี้”  บุรุษหนุ่มชุดเขียวหัวเราะ  เนื่องจากเขาอาศัยอยู่ที่นี่  เขาเข้าใจทุกอย่างชัดเจน

“โอว, ขอบคุณ” ลินลี่ย์หัวเราะ จากนั้นเตรียมตัวจากไปพร้อมกับบีบี

“เฮ้, รอเดี๋ยว”  บุรุษหนุ่มชุดเขียวเห็นลินลี่ย์เตรียมจะจากไปเขารีบเรียกตามหลังเขา

“เอ๊ะ?” ลินลี่ย์และบีบีหันมามองเขา

บุรุษหนุ่มชุดเขียวกล่าว  “พวกท่านสองคนอยู่ในช่วงเร่งรีบ ดูเหมือนว่าท่านทั้งสองจะไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับภูเขาสิ้นหวังแม้แต่น้อย! ภูเขาสิ้นหวังเป็นที่อันตรายมากๆ...”

“เรารู้แล้วว่าอันตราย”  บีบีแค่นเสียง “อันตรายก็คือไม่มีอะไรต้องกลัว”

บุรุษหนุ่มชุดเขียวพูดพลางถอนหายใจ  “ข้ารู้ว่าท่านทั้งสองทรงพลัง ใต้เท้า,  แต่...ชั้นของเมฆหมอกที่ปกคลุมภูเขาสิ้นหวังนั้นแปลกประหลาดมาก  อย่างไรก็ตาม.. ในคืนพระจันทร์เต็มดวงแต่ละครั้ง  หมอกของภูเขาสิ้นหวังจะแผ่กระจายออกไปส่งผลให้มีอันตรายลดลง กล่าวโดยทั่วไปคนที่เข้าภูเขาสิ้นหวังจะต้องเข้าในเวลานั้น!”

“ในคืนพระจันทร์เต็มดวง?”  ลินลี่ย์คำนวณในใจ  “อีกห้าวัน!”

“ใต้เท้า!  ถ้าท่านยืนยันจะเข้าไปจริงๆ  ข้าขอแนะนำให้ท่านรออีกสักห้าวัน  และจากนั้นระดับอันตรายจะลดลง  ท่านค่อยเข้าไปตอนนั้นก็ได้”  บุรุษหนุ่มชุดเขียวกล่าว

ลินลี่ย์กับบีบีมองหน้ากันเองและตัดสินใจ

“เอาอย่างนั้นก็ได้  เราจะรออีกห้าวัน  ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เราจะไปพักที่โรงแรมสิ้นหวังของเจ้า” ลินลี่ย์พูดพลางหัวเราะ

“เยี่ยมเลย,ข้าจะนำทางท่านทั้งสองไปที่นั่น” บุรุษหนุ่มชุดเขียวพูดพร้อมกับหัวเราะ ความจริงทันทีที่เขาเห็นลินลี่ย์กับบีบีบินตรงไปที่ภูเขาสิ้นหวัง  เขาก็รีบตรงมาหาพวกเขาทันที...เขาใช้วิธีแบบนี้เพื่อดึงลูกค้ามาหลายต่อหลายครั้ง

โรงแรมสิ้นหวังอยู่ข้างภูเขาสิ้นหวังนั่นเอง

ที่ประตูใหญ่ของโรงแรมเป็นพื้นที่สนามหญ้าที่ตรงกลางจะมีบ่อน้ำ เมื่อลินลี่ย์กับบีบีบินเข้ามา ภายใต้การนำทางของบุรุษหนุ่มชุดเขียวสิ่งแรกที่ดึงดูดความสนใจของลินลี่ย์ก็คือหญิงสาวผมแดงผู้งดงามกำลังตกปลาอยู่ข้างบ่อ  สุภาพสตรีผู้งดงามชำเลืองมองลินลี่ย์กับบีบีจากนั้นตกปลาต่อไปโดยไม่สนใจอะไรอย่างอื่น

“น่าสนใจ” ลินลี่ย์หัวเราะ

“เฮ้.. สุภาพสตรีที่อยู่ตรงนั้นเป็นใคร?”  บีบีถามบุรุษหนุ่มชุดเขียว

บุรุษหนุ่มชุดเขียวหัวเราะตอบทันที  “พวกท่านทั้งสองต้องระวังด้วย  สุภาพสตรีคนนั้นเป็นเจ้านายของโรงแรมเรา  นางถูกปราสาทใบไม้เขียวส่งมา  ข้าไม่รู้เรื่องอื่นของนางมากนัก..แต่ข้าได้ยินว่านางที่เป็นหัวหน้าของเรามีความสัมพันธ์ที่สนิทกับเจ้าปราสาทใบไม้เขียวทั้งสาม  หัวหน้าของเราทรงพลังด้วยเช่นกัน”

“เควิน, อย่าพูดมาก!”  เสียงดุ ชัดเจนดังขึ้น

“อ๊า..!  ขออภัยด้วย หัวหน้า!”  บุรุษหนุ่มเคารพ  จากนั้นพูดพลางหัวเราะกับลินลี่ย์และบีบี  “หัวหน้าของเราจะเย็นชากับคนภายนอก  แต่นางดีต่อพวกเรามาก”

ขณะที่พูดบุรุษหนุ่มชุดเขียวพาลินลี่ย์และบีบีเข้าไปในโรงแรม

ห้องโถงใหญ่ของโรงแรมมีขนาดใหญ่โตมาก  และแบ่งออกเป็นสองส่วนส่วนแรกเป็นจุดต้อนรับแขก ขณะที่อีกส่วนหนึ่งเป็นส่วนของร้านอาหาร ร้านอาหารมีหลายสิบโต๊ะอยู่ในส่วนนั้น และมีคนราวสิบคนอยู่ในร้านอาหารตอนนี้ กำลังดื่มกินและพูดคุยกัน

“ท่านสุภาพบุรุษ,ท่านจะพักอยู่ที่นี่นานเท่าใด?” สตรีชุดเขียวนั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์

“ห้าวัน” บีบีกล่าว

“วันละหมื่นศิลายมโลก!  ห้าวันก็ห้าหมื่นศิลายมโลก”  สตรีชุดเขียวกล่าว

เมื่อได้ยินเช่นนี้ลินลี่ย์อดหันหน้าไปมองนางไม่ได้ วันละหมื่นศิลายมโลก? เงินศิลายมโลกเทียบได้กับเงินศิลาดำของแดนนรก  ในแดนนรก แม้แต่ในโรงแรมน้อยใหญ่ภายในมืองมักจะเสียค่าใช้จ่ายสองสามร้อยศิลาดำต่อปี แต่โรงแรมสิ้นหวังนี้ราคาสูงมากกว่ากันเป็นหมื่นเท่า!

“นี่ปล้นกันชัดๆ”  บีบีพูดอย่างมีโมโห

สตรีชุดเขียวหัวเราะอย่างเยือกเย็น  “นั่นเป็นสนนราคาของโรมแรมเรา  เราสามารถรับรองความปลอดภัยให้ลูกค้าทุกคนที่เข้าพักในโรงแรมของเขา  ทุกๆ ปีจะมียอดฝีมือมากมายมาพักที่นี่...โรงแรมธรรมดาไม่กล้ารับรองยอดฝีมือเหล่านั้น”

“ยอดฝีมือ?” ลินลี่ย์เลิกคิ้ว

เขาสังเกตว่าคนที่พูดคุยกันในโรงแรมเป็นเทพชั้นสูงกันทั้งหมด  สำหรับระดับพลังที่พวกเขามี หากยังไม่ได้สู้กันก็ยากจะตัดสินได้ในช่วงเวลาสั้นๆ แต่จากที่สตรีชุดเขียวบอก คนเหล่านี้น่าจะมีพลังมากกันทุกคน

“เรามีแต่เพียงเงินศิลาดำ”  ลินลี่ย์กล่าวทันใดนั้นผู้คนที่กำลังดื่มกินในร้านอาหารหันมามองพวกเขา  ใครก็ตามที่มีเงินศิลาดำก็ต้องมาจากแดนนรก  เดินทางจากแดนนรกมายังยมโลก..นี่เพียงพอเป็นจุดดึงดูดความสนใจได้

“โรงแรมสิ้นหวังของเรายินดีต้อนรับอาคันตุกะจากทุกพิภพ”  สตรีผมเขียวไม่ประหลาดใจแม้แต่น้อย  “มูลค่าเดียวกันนี้คิดวันละหมื่นศิลาดำรวมทั้งหมดห้าหมื่นศิลาดำ ถ้าท่านต้องการกินและดื่ม ต้องจ่ายเพิ่มพิเศษ”

ลินลี่ย์หัวเราะพลิกมือและจ่ายค่าธรรมเนียม

“ที่ของเจ้านี้มีผู้คนมากมายได้ยังไงกัน?”  บีบีมองสตรีผู้นั้นและถามด้วยความสงสัย “ภูเขาสิ้นหวังอยู่ในสถานที่รกร้างขนาดนั้น  เป็นไปได้ยังไงที่มีผู้คนมากมายมาที่นี่เพื่อเข้าภูเขาสิ้นหวังและเอาชีวิตไปทิ้ง?” คำพูดเหล่านี้ทำให้หลายคนในร้านอาหารมองบีบี และมีท่าทีไม่พอใจ

“ฮึ, ทิ้งชีวิตเราน่ะหรือ? เจ้าทั้งสองคนก็มาทิ้งชีวิตด้วยไม่ใช่หรือ?”  เสียงเย็นชาดังขึ้นใกล้ๆ จากภายในร้านอาหาร

ลินลี่ย์มองดูคนพูดอย่างใจเย็น

“บีบี!  อย่าก่อเรื่อง”  ลินลี่ย์พูดพร้อมกับหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

แม้ว่าเขาจะไม่กลัวคนพวกนี้  แต่ลินลี่ย์ไม่ต้องการหาเรื่อง

“พวกท่านต้องจำไว้ให้ดีว่าที่โรงแรมสิ้นหวังของเรา  ห้ามมิให้มีการต่อสู้กัน”  สตรีชุดเขียวพูด

“ไม่ต้องห่วง” ลินลี่ย์หัวเราะขณะกล่าว

และจากนั้นลินลี่ย์พาบีบีไปนั่งที่มุมหนึ่งของร้านอาหาร  ทันใดนั้นบริกรเข้ามาทักทายและเสนอเมนูทันที  “สินค้าเหล่านี้ราคาสูงแบบไม่ธรรมดาจริงๆ”  บีบีบ่น แต่ลินลี่ย์และบีบีเตรียมใจไว้แล้ว  พวกเขาสั่งอาหารไม่กี่อย่างและเหล้าสองขวดโดยค่าใช้จ่ายเกือบหมื่นศิลาดำ

“พี่ใหญ่!ทำไมท่านคิดว่าคนเหล่านี้ถึงมาที่นี่? เป็นไปได้ไหมว่าพวกเขาจะเป็นเหมือนกับเรา มาที่นี่เพื่อพบกับมหาเทพ?”  บีบีคุยผ่านทางใจ  เขาไม่เข้าใจว่าทำไมยอดฝีมือเหล่านี้ถึงมาที่นี่

“มหาเทพ?มีคนไม่มากที่รู้ว่าภูเขาสิ้นหวังมีมหาเทพอยู่ที่นี่” ลินลี่ย์ตอบทางใจ

เขาพบกับเจ้าแคว้นสามคนหลังจากมายมโลกบรรดาเจ้าแคว้นเหล่านั้นไม่รู้ว่าเทือกเขาสิ้นหวังมีมหาเทพอยู่จริงๆ  และเซยาท์ได้บอกว่า..เขาได้ยินได้ทราบมาจากมหาเทพของเขาเอง เห็นได้ชัดว่าความจริงที่ว่าภูเขาสิ้นหวังมีมหาเทพพำนักอยู่เป็นความลับ

“ไม่ต้องห่วงธุระของคนอื่น”  ลินลี่ย์หัวเราะอย่างใจเย็น

ลินลี่ย์อารมณ์ดีมากอยู่แล้วหลังจากมาถึงที่นี่  ลินลี่ย์และบีบีเริ่มดื่มเหล้าชั้นดีกินอาหารขณะที่พูดคุยกันอย่างสบายๆ

“แม่มันเถอะ,แม้แต่คนจากแดนนรกก็มาที่นี่เพื่อต่อสู้ชิงผลสิ้นหวัง!” เสียงบ่นไม่พอใจดังมาจากอีกด้านหนึ่งของร้านอาหารและคำพูดนี้ดึงดูดความสนใจของลินลี่ย์และบีบี

“ผลสิ้นหวัง?” บีบีมองดูลินลี่ย์  “พี่ใหญ่! ท่านรู้ไหมว่าผลสิ้นหวังคืออะไร?”

“ไม่รู้ ไม่เคยได้ยินมาก่อน” ลินลี่ย์ส่ายศีรษะงุนงง

เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่ความลับลินลี่ย์กับบีบีจึงคุยกันต่อ

“สหายจากแดนนรก, พวกเจ้ามาเพื่อผลสิ้นหวังชัดๆ  แต่ก็ยังไม่ยอมรับอีกหรือ?  นี่ช่างน่าขันเกินไปแล้ว พวกเจ้าเดินทางตั้งแต่แดนนรกมาถึงยมโลกของเราและตอนนี้ยังอยู่ในภูเขาสิ้นหวัง  ถ้าไม่ใช่เพื่อผลสิ้นหวังแล้ว  จะทำเพื่ออะไร?”  เสียงเยือกเย็นเสียงหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ ดังขึ้น

ลินลี่ย์หันไปมอง  คนพูดเป็นหญิงสาวที่ดูเยาว์วัยผมสีขาวดูอ่อนเยาว์มาก

“เฮ้, ผลสิ้นหวังน่าอัศจรรย์นักหรือ?  บอกข้าหน่อยเถอะ”  บีบีพูดพร้อมกับเลิกคิ้ว

แขกสองสามคนในร้านอาหารมองดูบีบีอย่างไม่เป็นมิตร  ไม่มีใครพูดอะไร

“ผลสิ้นหวังเป็นสมบัติในตำนาน”  เสียงดุร้ายเย็นชาเสียงหนึ่งดังขึ้น  สตรีผมแดงที่กำลังตกปลาเดินเข้ามาขณะถือคันเบ็ดในมือข้างหนึ่งและมืออีกข้างหนึ่งถือถัง “มันคือสมบัติล้ำค่าที่มีแต่ภูเขาสิ้นหวังเท่านั้นที่มีอยู่  ใครก็ตามที่ได้ไปและกินผลสิ้นหวังสักผลหนึ่งเท่านั้น ไม่เพียงแต่จะกลายเป็นยอดฝีมือของยมโลกเท่านั้น  แต่คนผู้นี้ยังจะได้พบกับมหาเทพและรับตำแหน่งทูตมหาเทพได้!”

ลินลี่ย์ตากลมเมื่อได้ยินเช่นนี้

ทุกคนที่ได้รับและกินผลสิ้นหวังจะกลายเป็นทูตมหาเทพ?

“จริงหรือ?” บีบีไม่ค่อยอยากเชื่อ

“จริงแท้แน่นอน”

สุภาพสตรีผมแดงผู้งดงามกวาดสายตาเย็นชามาทางลินลี่ย์กับบีบี  “ที่ผ่านมานานปีนับไม่ถ้วนผลสิ้นหวังสามผลปรากฏขึ้นที่นี่ ในภูเขาสิ้นหวังถ้าข่าวนี้ผิดพลาด... ทำไมถึงมักจะมีผู้คนมายังที่นี่เพื่อเสี่ยงโชคของพวกเขาเล่า?”  ขณะที่นางกล่าวนางกวาดตามองคนในร้านอาหาร  และจากนั้นหญิงงามผมแดงก็เดินขึ้นบันได  ก้าวย่างของนางกระทบกับบันไดเกิดเสียงดังชัด

ลินลี่ย์กับบีบีมองหน้ากันเองยังไม่อยากจะเชื่อ

“สหายจากแดนนรก,เป็นไปได้หรือว่าเจ้าไม่รู้จริงๆว่าเจ้าปราสาททั้งสามของปราสาทใบไม้เขียวก็คือสามผู้โชคดีได้รับผลสิ้นหวัง?  เมื่อกินผลสิ้นหวังแล้วพลังของคนผู้นั้นจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วและกลายเป็นยอดฝีมือชั้นสูงเทียบได้กับเจ้าแคว้น  นอกจากนี้ผู้นั้นยังจะได้สมบัติมหาเทพและกลายเป็นทูตมหาเทพ!”  เสียงหัวเราะเบาๆคล้ายกับเสียงสตรีดังขึ้นอย่างเย็นชาขณะกวาดตามองพวกเขา  “ถ้าเจ้าต้องการผลสิ้นหวังไม่จำเป็นต้องแกล้งทำเป็นว่าเจ้าไม่รู้เรื่องอะไรก็ได้”

บีบีอดโกรธไม่ได้

“บีบี, ดื่ม” ลินลี่ย์กล่าวพลางหัวเราะอย่างใจเย็น ขณะที่พูดทางใจกับบีบี  “บีบี!  ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาของเจ้ากับคนเหล่านี้”

ลินลี่ย์และบีบีความจริงไม่เคยได้ยินเรื่องผลสิ้นหวังเลย  แต่ลินลี่ย์และบีบีไม่สนใจเช่นกัน  เนื่องจากมีปรากฏเพียงสามผลในช่วงเวลานานนับปีไม่ถ้วน...เห็นได้ชัดว่าหาได้ยากมาก  แต่แน่นอนเสน่ห์ล่อลวงของผลสิ้นหวังนั้นยิ่งใหญ่จริงๆ เนื่องจากทำให้พลังของนักสู้เพิ่มขึ้นอย่างมากมายและกลายเป็นทูตมหาเทพได้

ทันใดนั้น...

เสียงฝีเท้าดังขึ้นและมีใครบางคนเข้ามาจากข้างนอก

ลินลี่ย์หันไปมอง  “เขาเองหรือ?”

ผู้มาเป็นบุรุษชุดดำและไว้ผมสีม่วงยาว  นี่คือคนที่ลินลี่ย์และบีบีพบเห็นระหว่างเดินทางมาภูเขาสิ้นหวังผู้ชนะการต่อสู้ระหว่างสุดยอดฝีมือสองคนที่ต่อสู้กันในกลางอากาศ

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด