ตอนที่แล้วตอนที่ 18-12  เข้าแดนยมโลก
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 18-14 เซยาท์

ตอนที่ 18-13 แคว้นนอร์ทบอน (กระดูกเหนือ)


ทวีปที่กว้างใหญ่ไพศาลของยมโลกเต็มไปด้วยพวกภูตผีอยู่ในทิศเหนือและรู้จักกันในนามว่าแดนภูตผี ภูตผีอ่อนแอที่ใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นส่วนใหญ่เป็นภูตผีระดับเซียน  โดยทั่วไปเมื่อกลายเป็นเทพแล้ว ส่วนใหญ่จะบินไปทางทิศใต้เข้าสู่โลกของยอดฝีมือ..นั่นคือเขตยมโลก

ทิศใต้ของภูเขาภูตศักดิ์สิทธิ์  นั่นเป็นที่ซึ่งถูกมองว่าเป็นยมโลกที่แท้จริง

ในฐานะหนึ่งในสี่พิภพใหญ่โครงสร้างการจัดการของยมโลกคล้ายกับแดนนรกมาก ยมโลกมีแคว้นรวมแปดสิบเอ็ดแคว้น ขณะที่ลินลี่ย์กับบีบีบินเข้าไปในยมโลกจากทางด้านภูเขาภูตศักดิ์สิทธิ์  แคว้นแรกที่พวกเขาเข้าไปเป็นแคว้นอันดับหนึ่งของยมโลกเหนือ...แคว้นนอร์ทบอน (กระดูกเหนือ)!

ปัจจุบันนี้ในอากาศเหนือแคว้นนอร์ทบอนอสูรโลหะตัวหนึ่งที่มีขนาดยาวน้อยกว่าสิบเมตรกำลังบินไปด้วยความเร็วสูง  ลินลี่ย์กับบีบีอยู่ภายในอสูรนี้  แต่ตอนนี้ลินลี่ย์กำลังขมวดคิ้วด้วยความกังวล ลินลี่ย์และบีบีเพิ่งจะผ่านชายแดนดินแดนภูตผีเพื่อชมดู  หลังจากทำเช่นนั้นแล้ว  ลินลี่ย์ก็เริ่มกังวล

การเข่นฆ่าที่เกิดขึ้นทุกวันในแดนภูตผียังน่ากลัวมากกว่าที่เกิดขึ้นทั่วไปในแดนนรก!   พวกภูตผีสู้รบกันเอง  กลืนกินวิญญาณกันเองเอาไปเสริมพลังให้ตนเองและเพิ่มพลังให้ตนเอง! “ท่านพ่อตายมาเกือบสองพันปีแล้ว ขณะที่จอร์จ เยลและดิ๊กซี่ตายเมื่อพันปีที่แล้ว  เวลาผ่านไปนานมาก  พวกเขาจะตายในระหว่างการสู้รบของพวกภูตผีหรือไม่?”

ลินลี่ย์กังวลถึงเรื่องนี้

เมื่อภูตผีตายและวิญญาณแยกออกมาจากการถูกฆ่า  วิญญาณจะถูกกลืนกินและผู้นั้นก็จะตายจริงๆ!  แม้ว่าลินลี่ย์จะได้พบมหาเทพก็คงจะเปล่าประโยชน์

ลินลี่ย์อดรู้สึกกังวลไม่ได้  ที่สำคัญเวลาผ่านมานานเกินไป  และการสู้รบในแดนภูตผีก็โหดร้ายเกินไป!

“พี่ใหญ่..ไม่ต้องห่วง!”  บีบีรีบกล่าว  “ท่านพ่อของท่าน  จอร์จและเยล.. ไม่มีใครที่มีวิญญาณอ่อนแอ  ต่อให้พวกเขากลายสภาพเป็นภูตผีเมื่อเข้าสู่ยมโลก  พวกเขาก็ยังจะเป็นภูตผีที่ทรงพลัง โอกาสของภูตผีที่ทรงพลังจะรอดชีวิตอยู่ได้ยังดีกว่ามาก”

“นั่นคือทั้งหมดที่ข้าสามารถปลอบตัวเองได้”  ลินลี่ย์พยักหน้าเล็กน้อย

แต่ลินลี่ย์เข้าใจว่าเมื่อเวลาผ่านไปทุกขณะในแดนภูตผี ภูตผีทรงพลังนับไม่ถ้วนก็ถูกฆ่าและกลืนกินวิญญาณ

“สิ่งที่เราต้องทำก็คือใช้เวลาทุกขณะให้คุ้ม”  ลินลี่ย์ขมวดคิ้ว  “ถ้าข้าต้องการหามหาเทพ  ข้าไม่อาจวิ่งไปสุ่มสี่สุ่มห้าได้  ดีที่สุดคือไปพบทูตมหาเทพหรือเจ้าแคว้นเพื่อสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติม”

“พี่ใหญ่ ท่านรู้ไหมว่าใครเป็นทูต ในที่นี่แดนยมโลก?  หรือว่าเจ้าแคว้นอาศัยอยู่ที่ใด?”  บีบีถาม

ลินลี่ย์ส่ายศีรษะ

“ดีที่สุดข้าต้องหาเทพชั้นสูงถามดูก่อน” ลินลี่ย์รู้แต่เพียงข้อมูลพื้นฐานเกี่ยวกับยมโลกสำหรับที่อยู่ของเจ้าแคว้นในยมโลกเป็นเรื่องยากบอกได้  บางคนก็อาศัยอยู่ในวังประจำแคว้นของพวกเขา  ขณะที่บางคนอยู่ในเมือง  แต่เจ้าแคว้นบางคนอยู่ไกลมากไกลออกไปในภูเขาที่ห่างไกล

เนื่องจากเขาต้องตามหาเทพชั้นสูงลินลี่ย์เริ่มให้ความสนใจโลกภายนอก

เขาไม่อาจมองหาอสูรโลหะโดยสารทุกตัวที่บินไปมาเพื่อตรวจดูเทพชั้นสูงจากนั้นก็หยุดแล้วไปบังคับถามพวกเขาไม่ได้  นั่นมีแต่จะทำให้พวกเขาโกรธ  และอาจจะทำให้พวกเขากลัวพลังของลินลี่ย์  พวกเขาอาจจะถือว่าลินลี่ย์เป็นศัตรูก็ได้

ขณะที่บินไป ลินลี่ย์ให้ความสนใจด้านนอก

ในวันที่สาม ขณะดื่มเหล้าผลไม้และมองผ่านหน้าต่างใส  ตาของลินลี่ย์เป็นประกายทันที

ห่างออกไปหลายกิโลเมตรมีเทพแท้เกือบหมื่นอยู่ภายใต้บังคับบัญชาของเทพชั้นสูงหลายสิบซึ่งอยู่ในช่วงไล่ตามคนราวๆสิบคน

“บีบี, โอกาสของเราอยู่นี่แล้ว!”  ลินลี่ย์กล่าว

“โอกาส?”  บีบีชำเลืองมองโดยปกติ  “โอกาสอะไร? ก็แค่กลุ่มโจรกำลังต่อสู้กันข้างนอก” ในระหว่างทาง ลินลี่ย์และบีบีเผชิญเจอกับภาพพวกโจรสู้กับผู้คน  อย่างไรก็ตาม...กองกำลังมีขนาดเล็ก  และความขัดแย้งก็เป็นเรื่องเล็กมาก

“ตามข้ามาเถอะน่า” ลินลี่ย์พูดเบาๆ อสูรโลหะหายไปทันทีทำให้บีบีไม่มีทางเลือกได้แต่บินตามลินลี่ย์ไปในสนามรบที่อยู่ระยะไกล

โจรหลายคนกำลังโจมตีในทุกทิศทางที่คนทั้งสิบพยายามหนีไปในทุกตำแหน่งอย่างบ้าคลั่ง  อย่างไรก็ตามหัวหน้าโจรที่เป็นเทพชั้นสูงกำลังไล่ตามโดยเฉพาะอย่างยิ่งสองคนที่เป็นเทพชั้นสูง

“ไอ้บัดซบคนไหนเปิดเผยข้อมูลของเรา! แทบจะทันทีที่เราย่างเท้าเข้าแคว้นนอร์ทบอน พวกโจรสิบแปดภูผาก็รวมกำลังกันโจมตีเรา! บุรุษผิวแดงสูงสามเมตรมีเขาเดียวที่หน้าผากส่งสำนึกเทพคุย  ตาที่เหมือนตาวัวของเขาแดงเป็นสีเลือด

“พี่ใหญ่!  อย่าเพิ่งโกรธ  หนีให้ได้เป็นเรื่องสำคัญกว่า”  บุรุษหนุ่มอีกคนกล่าว

“เมื่อเราหนีไปได้เราจะต้องสืบดูให้ได้” มนุษย์หัววัวโกรธจัด แต่เขายังบินหนีด้วยความเร็วสูง “เราคงจะโชคดีอยู่หรอก  ถ้าเราสามารถหนีไปได้” เด็กหนุ่มชำเลืองมองด้านข้าง  คนที่หนีช้าตายกันหมดแล้ว และคนที่หนีไปทางใต้มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นเหลืออยู่

แต่แน่นอน, พวกเขามีสหายผู้หนีไปในตำแหน่งอื่นด้วย  ตอนนี้ไม่มีใครสามารถดูแลใครได้ทั้งนั้น

“ควั่บ!”  “ควั่บ!”

ทันใดนั้นร่างแปดร่างปรากฏอยู่ข้างหน้ามนุษย์หัววัวและเด็กหนุ่มทันที  ทั้งแปดคนจ้องมองพวกเขาอย่างเย็นชา  “แย่แล้ว!”  มนุษย์หัววัวและเด็กหนุ่มชะงัก  ขณะที่พวกเขามองดูอีกฝ่ายหนึ่ง  พวกเขาพบว่าในตำแหน่งอื่นมีคนขวางทางเขาไว้

“พวกเจ้าสองคนยังต้องการหนีหรือ?”  เสียงทุ้มลึกดังขึ้น  และคนแคระมีเคราร่างกำยำสูงเพียง 1.5เมตรกล่าว คนแคระลอยนิ่งอยู่กลางอากาศจ้องมองพวกเขาด้วยตาสีทองไร้ความรู้สึก

“พี่ใหญ่, เราจบสิ้นแล้ว!”

เด็กหนุ่มและมนุษย์หัววัวมองดูกันเองและรู้สึกจนใจ

ถูกโจรล้อมกรอบ  การพ่ายแพ้ของพวกเขาครั้งนี้เป็นภัยพิบัติใหญ่!

“ถ้าพวกเจ้ามีความสามารถฆ่าเราอย่างนั้นก็เอาเลย” มนุษย์หัววัวกวาดตามองโจรรอบๆ จากนั้นหัวเราะเย็นชาด้วยความโกรธ  “ต่อให้เจ้าฆ่าเรา  เจ้าก็ไม่มีทางได้รับของไปจากเรา” กล่าวโดยทั่วไปคนที่มีสมบัติมีค่าจะเก็บร่างแยกไว้ที่สำนักงานใหญ่  ถ้ามนุษย์หัววัวถูกฆ่า  ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ของเขาก็ยังจะมีชีวิตอยู่..ดังนั้นแหวนเก็บสมบัติของเขาจะยังไม่ถูกยกเลิกการใช้งาน

คนแคระหัวเราะเย็นชา

ขณะที่หัวหน้าทั่วไปของพวกโจรสิบแปดภูเขา  คนพวกนี้มีมากกว่าอีกฝ่ายสองสามเท่า  พวกเขามีประสบการณ์มาก พวกเขารู้ว่าอีกฝ่ายหนึ่งมีร่างแยกศักดิ์สิทธิ์อยู่อีกที่หนึ่ง  และถ้าพวกเขาฆ่าคนเหล่านี้  พวกเขาก็จะไม่ได้รับสมบัติที่อยู่ภายในแหวน

“ข้าจะให้สองทางเลือกกับพวกเจ้า”  คนแคระพูดเสียงทุ้มก้องดังในท้องฟ้า  “ทางเลือกที่หนึ่ง เจ้าส่งมอบสมบัติเหล่านี้และให้เราเปิดแหวนเก็บสมบัติได้  เราจะปล่อยเจ้าทั้งสองไป  ทางเลือกที่สอง... หากเจ้าไม่ส่งให้เรา..  อย่างนั้นพวกเราก็จะไม่ได้อะไรเลย  ขณะที่พวกเจ้าสองคนจะต้องตาย!”

“อย่างนั้นเจ้าตายก่อนเถอะ”  มนุษย์หัววัวตะโกนและตลอดทั้งร่างของเขาเปลี่ยนเป็นร่างกระทิงดำที่ทรงพลังรายล้อมไปด้วยเพลิง  เขาพุ่งเข้าหาคนแคระเหมือนภาพลวงตาที่ร้อนแรง

คนแคระเพียงแต่หัวเราะอย่างเหยียดหยามและในมือของเขามีขวานยักษ์ยาวสองเมตรสีดำปรากฏขึ้น   ขวานยักษ์ถูกเงื้อขึ้น คนแคระฟันไปที่เงาไฟลวงตาอย่างสบายๆ  และพื้นที่ซึ่งขวานกวาดผ่านมิติจะสั่นสะเทือนเป็นระลอกเหมือนน้ำ

ทันในนั้น...

รัศมีเหลืองธาตุดินฉายลงมาจากท้องฟ้าขยายพื้นที่รัศมีหนึ่งกิโลเมตรสร้างเป็นรูปลูกโลกแสงสีเหลืองและกักโจรเทพชั้นสูงและพี่น้องมนุษย์หัววัวไว้ภายใน นอกจากนี้ภายใต้ลูกโลกแสงยังมีแผ่นกลมสร้างจากพลังเทพธาตุดินคลุมล้อมลูกโลกแสงไว้

“ควั่บ!”  “ควั่บ!”  “ควั่บ!”

ในทันใดนั้นโจรเทพชั้นสูงสามสิบสามคนและพี่น้องมนุษย์หัววัวทั้งสองคนร่างสั่นขณะที่ร่างของพวกเขาร่วงลงและกระแทกกับแผ่นกลมที่เกิดจากพลังเทพธาตุดินอย่างรุนแรง   ทั้งกลุ่มยืนนิ่งหวาดผวาไม่กล้าแม้แต่จะสูดหายใจ

พวกเขาทุกคนเงยหน้ามองดูในท้องฟ้าด้วยความหวาดกลัว

บุรุษหนุ่มผมน้ำตาลอยู่ในชุดสีฟ้ายืนลอยตัวอยู่กับที่กับเด็กหนุ่มผู้สวมหมวกฟางยืนนิ่งในอากาศคู่กัน

“ใต้เท้า!”  คนแคระไว้เคราคำนับด้วยความเคารพทันที “ข้าชื่อคลีโอพัตราเป็นหัวหน้าใหญ่ของสิบแปดภูผาเหนือแห่งแคว้นนอร์ทบอน  ข้าไม่ทราบว่าท่านต้องการอะไร ใต้เท้าสิบแปดภูผาของเรายินยอมคล้อยตามแน่นอน” ทันใดนั้นเทพชั้นสูงอีกสามสิบสองคนคำนับเช่นกัน

ภายในสนามพลังโน้มถ่วงนี้ พวกเขารู้สึกได้ถึงพลังดึงดูดที่น่ากลัว “สวรรค์โปรด มีสนามพลังดึงดูดที่ทรงพลังมากถึงเพียงนี้เชียวหรือ  ถ้าเขาต้องการฆ่าเรา เขาสามารถฆ่าเราได้อย่างง่ายดาย”

ในพื้นที่สนามพลังอย่างนี้ การฆ่าพวกเขา  สำหรับลินลี่ย์แล้วเป็นเรื่องที่ทำได้ง่าย

“ใต้เท้า!  ข้าชื่ออาร์เมอร์  ข้ายินดีจะรับใช้ท่าน ใต้เท้า”  มนุษย์หัววัวคำนับทันทีและเด็กหนุ่มมนุษย์หัววัวที่อยู่ข้างเขาก็คำนับเช่นกัน  ในยมโลกพวกเขาทุกคนรู้ว่าเมื่อใดควรหยิ่งและเมื่อใดควรนอบน้อม เห็นได้ชัดว่าผู้ที่ปรากฏตัวนี้เป็นยอดฝีมือร้ายกาจ

ใบหน้าของลินลี่ย์มีรอยยิ้ม

“ข้ามีคำถาม ท่านสุภาพบุรุษ”  ลินลี่ย์ถาม

“ใต้เท้า, เชิญบอก” คนแคระเคราดกพูดทันที และมนุษย์หัววัวฟังอย่างระมัดระวังเช่นกัน

ลินลี่ย์หัวเราะอย่างเยือกเย็น “ข้าอยากรู้ว่ามีทูตมหาเทพอาศัยอยู่ในแคว้นนอร์ทบอนบ้างไหม!”

“ข้ารู้คำตอบนี้เจ้าแคว้นของแคว้นนอร์ทบอนของเราท่านเป็นทูตมหาเทพด้วย”  คนแคระเคราดกตอบทันที  ขณะที่มนุษย์หัววัวตอบเช่นกันว่า  “ท่านเจ้าแคว้นนอร์ทบอนเป็นหนึ่งในสุดยอดฝีมือของยมโลก  และเขายังเป็นทูตมหาเทพอีกด้วย”

ลินลี่ย์รู้สึกดีใจ

ดูเหมือนว่าเจ้าแคว้นนอร์ทบอนนี้ควรจะรู้จักกับมหาเทพดี

บีบีถามทันที “ท่านเจ้าแคว้นอาศัยอยู่ที่ใด? รีบบอกมา!”  บีบีชี้ไปที่มนุษย์หัววัว

มนุษย์หัววัวพูดด้วยความเคารพ  “ท่านเจ้าแคว้นนอร์ทบอนพักอาศัยอยู่ในทุ่งหญ้าห่างจากเมืองไฮด์ไปทางทิศตะวันออกหลายพันกิโลเมตร  คนธรรมดาไม่สามารถเข้าไปได้ แต่แน่นอนเนื่องด้วยสถานะของใต้เท้าคงเป็นเรื่องง่ายหากท่านต้องการไปเยี่ยมเยียน”

“อยู่นอกเมืองไฮด์หรือ?” แผนที่ปรากฏในใจของลินลี่ย์ทันที ลินลี่ย์รู้จักตำแหน่งทั่วไปของเมืองต่างๆในยมโลกอยู่แล้วราวกับเส้นลายมือของเขาและตอนนี้ลินลี่ย์เพ่งความรู้สึกไปที่ตำแหน่งหนึ่งโดยเฉพาะ

“เขาอยู่นอกเมืองไฮด์ใช่ไหม?”  ลินลี่ย์มองคนแคระผู้พยักหน้าอย่างไม่ลังเลเช่นกัน

ถึงตอนนี้ลินลี่ย์แน่ใจแล้ว

“ดีแล้ว พวกเจ้าไปได้แล้ว” ลินลี่ย์พูดอย่างใจเย็น ขณะรั้งสนามพลังศิลาดำกลับ

กลุ่มโจรและมนุษย์หัววัวสองพี่น้องตะลึง มองหน้ากันเอง

“ขอบคุณใต้เท้า!”  มนุษย์หัววัวสองพี่น้องคำนับทันทีจากนั้นหนีไปทางทิศใต้ด้วยความเร็วสูง

มีโจรหลายคนทำท่าจะไล่ตามไป

“พวกเจ้ายังต้องการฆ่าพวกเขาหรือ?”  บีบีตะคอก ทันใดนั้นกลุ่มโจมชะงักทันที ลินลี่ย์ชำเลืองมองพวกเขา  จากนั้นพูดกับหัวหน้าโจรอย่างเยือกเย็น “บางทีพวกเจ้าควรลืมธุรกิจครั้งนี้ไปชั่วคราวก่อน”

“ขอรับ  ขอรับ”  คนแคระยอมรับฟังทันที

“คลีโอพัตรา!  ชื่อเพราะดี”  ลินลี่ย์หัวเราะอย่างอารมณ์ดี จากนั้นบินขึ้นฟ้าไปพร้อมกับบีบีและหายลับขอบฟ้า

“หัวหน้า, เราจะไล่ตามต่อหรือไม่?”  โจรอีกคนหนึ่งมองหน้าหัวหน้าคนแคระ

“ไล่พ่อง....น่ะสิ ป่านนี้ตามไม่ทันแล้ว  และ..ถ้าเรายังขืนไล่ตามอีกข้าคิดว่าใต้เท้านั้นแค่กวาดมือทีเดียวก็ฆ่าเราตายห่าเรียบ”  หัวหน้าโจรแคระแค่นเสียงเย็นชา  โจรอื่นอดรู้สึกกลัวไม่ได้  “พอๆ,ไปรวบรวมแหวนเก็บของจากสนามต่อสู้แล้วกลับกันได้”

คนแคระนำทัพโจรใหญ่กลับฐานทัพใหญ่ทันที

พวกโจรสิบแปดภูผาเหนือแห่งแคว้นนอร์ทบอนเป็นกองกำลังที่ทรงพลัง และผู้นำของพวกเขาคลีโอพัตรามีพลังเกือบเท่าอสูรหกดาว

โจรมีหัวหน้าสิบแปดคน แต่แน่นอนคนแคระนั้นเป็นหัวหน้าใหญ่สุด  ในหนึ่งในสิบแปดภูผาคนหัวล้านชุดรบสีดำบินเข้ามาในปราสาท  และพวกโจรที่ประตูปราสาทคำนับแสดงความเคารพ  “หัวหน้า!”

“เฮอะ”  บุรุษหัวล้านเกราะดำก้าวเข้ามาในห้องโถงเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธ

“หัวหน้า, ทำไมท่านถึงอารมณ์เสียนักเล่า?”  เสียงสุภาพเสียงหนึ่งดังขึ้น

“เฮ้อ!”  บุรุษหัวล้านนั่งลงบนบัลลังก์ในโถงใหญ่พร้อมกับบ่นอย่างไม่พอใจ  “เจ้าไม่รู้อะไร  วันนี้,เราพี่น้องสิบแปดภูผาผนึกกำลังกันและเกือบจะทำได้สำเร็จ  แต่ใครจะคิดกันว่ามีสุดยอดฝีมือสองคนโผล่ออกมาไม่มีปี่มีขลุ่ยและถามปัญหาเราเรื่องเจ้าแคว้นและทูตมหาเทพ? และพวกเขาบังคับให้เราปล่อยแกะอ้วนสองตัวให้หลบหนีไป”

“งั้นก็เป็นโชคร้ายของเราจริงๆ”  เสียงอ่อนโยนดังขึ้น

“เออ” บุรุษหัวล้านเกราะดำยืนขึ้นอีกครั้ง “พอเถอะจอร์จ, ครั้งนี้พี่น้องของภูผาเราตายไปมาก  ต้องมีการจัดหน่วยใหม่  ช่วยข้าจัดการที  ข้าไม่มีอารมณ์”

“ขอรับ, หัวหน้า” เสียงตอบดังมาจากบุรุษหนุ่มผู้มีรอยยิ้มเป็นมิตร

ถ้าลินลี่ย์อยู่ที่นี่ เขาคงจำบุรุษหนุ่มผู้นี้ได้ว่านี่คือพี่น้องของเขา...จอร์จ!

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด