ตอนที่ 18-7 แบ่งโลก
“หนึ่งในห้าราชันย์?” ลินลี่ย์อดหรี่ตาไม่ได้ห้าราชันย์แต่ละคนของพิภพจองจำเกบาโดสเป็นสุดยอดฝีมือ บลูไฟร์เป็นหนึ่งในห้าราชันย์ ในเมื่อโอดินมีชื่อว่าราชันย์โฉดเทียบเท่ากับบลูไฟร์ อย่างนั้นพลังของโอดินก็ต้องอยู่ในระดับที่น่าทึ่งเช่นกัน
“ความตายของพี่ใหญ่และพี่รองเกี่ยวข้องกับเขาหรือ?” ลินลี่ย์อดถามไม่ได้
“ใช่แล้ว พี่สาม! ท่านรู้จักพี่รองจอร์จของเราดีว่ามีพรสวรรค์ทางเวท นอกจากนี้เขายังขยันขันแข็งในการฝึกฝน..ร้อยปีหลังจากท่านไป เขาก็เข้าถึงระดับเซียน เขาควรจะมีชีวิตอมตะ แต่...”
หน้าของเรย์โนลด์หมองคล้ำ เห็นได้ชัดว่าเรื่องนี้ทำให้ใจของเขาเต็มไปด้วยความแค้นไม่มีสิ้นสุด อย่างไรก็ตามเรย์โนลด์ข่มใจให้สงบ เพื่อให้ตนเองสามารถเล่าเรื่องต่อไปได้ “ตอนแรกที่โอดินโจมตี เขาบุกเมืองหลวงของจักรวรรดิยูลาน แค่เพียงพลิกฝ่ามือ..โอดินผู้นั้นก็ทำลายวังหลวงไปครึ่งหนึ่ง นอกจากนี้ เขายังมีบริวารกลุ่มใหญ่ ทุกคนล้วนเป็นระดับเทพทั้งนั้น!”
“โอดินออกคำสั่งทุกคนที่อยู่ในวังหลวงหรือที่มีระดับเซียนจะต้องถูกฆ่า ไม่ไว้ชีวิตใครทั้งนั้น!”
“พี่รองจอร์จถูกฆ่าที่นั่น” เรย์โนลด์ยังคงพูดต่อไป แต่ขณะที่เขาเล่า เขาเริ่มหลั่งน้ำตา
แม้ว่าลินลี่ย์จะเตรียมใจแล้วก็ตามเขาก็ยังรู้สึกมึนงงในศีรษะ เขายังจำได้ชัดว่าในบรรดาสี่พี่น้องจอร์จน่ารักอารมณ์ดีและมักจะช่วยรับภาระอยู่เสมอ “พี่รองตายลักษณะนั้นหรือ?” ลินลี่ย์ไม่อยากเชื่อ จอร์จผู้มีเป้าหมายอุดมการณ์สูงส่งตายแล้ว?
ลินลี่ย์จะกล้ำกลืนความโกรธหลังจากเพื่อนสนิทของเขาถูกฆ่าตายอย่างนี้ได้ยังไง?
“โอดิน...ต้องตาย” หน้าของลินลี่ย์กระด้างเหมือนเหล็ก
“พี่ใหญ่” วอร์ตันรีบกล่าว
“พี่สาม” เรย์โนลด์รีบเรียกเขาเช่นกัน
“เรย์โนลด์, เจ้า เจ้าบอกว่า...” มีเสียงสั่นสะท้านดังขึ้น เดเลียยืนอยู่ข้างลินลี่ย์จ้องมองเรย์โนลด์อย่างกระวนกระวาย ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความกลัวและกังวล “เจ้าบอกว่าทุกคนหรือคนที่ระดับเซียนขึ้นไปในวังหลวงต้องถูกฆ่างั้นหรือ? พี่ชายของข้าเป็นยังไงบ้าง? พี่ชายข้าเป็นยังไง?”
ในตระกูลเลโอนนอกจากเดเลียมีเพียงคนเดียวที่ถึงระดับเซียนก็คือดิ๊กซี่
เกินกว่าสองพันปีสมาชิกครอบครัวก่อนนั้นของนางคงกลายเป็นธุลีไปนานแล้ว
เดเลียหวังว่าจะได้พบกับดิ๊กซี่พี่ชายนางเมื่อกลับมาครั้งนี้ พี่ชายที่เป็นอัจฉริยะผู้มักห่วงใยนาง
“ดิ๊กซี่?” เรย์โนลด์ตะลึง
“ใช่แล้ว, พี่ชายข้า! พี่ชายข้ายังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า?” เดเลียตัวสั่นไปทั้งตัว
“เดเลีย...” ลินลี่ย์อดกุมมือเดเลียไว้ไม่ได้ เขารู้สึกได้ชัดเจนว่ามือของนางกำลังสั่น
“ดิ๊กซี่ตายแล้ว!” วอร์ตันกล่าว “เซียนสิบคนผู้อยู่ในวังหลวงถูกฆ่าตายหมด และดิ๊กซี่เป็นหนึ่งในพวกเขา! โอดินและบริวารของเขาอำมหิตเกินไปเขามีแม้กระทั่งเทพชั้นสูงคอยรับใช้เขา ไม่มีทางที่กองกำลังที่ทรงพลังอย่างนั้นจะพบเจอการต่อต้านแม้แต่น้อย แล้วเซียนจะหนีไปได้อย่างไร?”
หน้าของเดเลียซีดขาวทันที
“พี่ชายข้าตายแล้ว?” เดเลียก้มหน้า น้ำตาไหลนองหน้านาง
“เดเลีย..” ลินลี่ย์รีบกล่าว
เดเลียลืมตาทันที นางกัดฟัน “โอดิน, ข้าต้องฆ่าเขา!” เดเลียหันไปมองลินลี่ย์ “ลินลี่ย์...ข้าต้องฆ่าเขา ข้าต้องทำให้ได้!!!”
“เราต้องฆ่า ต้องฆ่าอยู่แล้ว” ลินลี่ย์รู้สึกว่ารังสีฆ่าฟันของตนเองกำลังคุกรุ่น
“ไม่ ไม่ได้นะ” เทย์เลอร์แตกตื่นจริงๆ “ท่านแม่ท่านพ่อ อย่าไป! โอดินผู้นี้ทรงพลังมากจริงๆ ตอนนั้นโอดินโจมตีปราสาทเลือดมังกร เราได้ลอร์ดเบรุตปรากฏตัวห้ามเขา ลอร์ดเบรุตกล่าวว่า.. แม้แต่ในพิภพชั้นสูงโอดินผู้นี้นับได้ว่าเป็นสุดยอดฝีมือ”
“ใช่แล้ว” เรย์โนลด์พูดอย่างแตกตื่น “พี่สาม,ไม่ว่ายังไงอย่าเอาตัวเองไปเสี่ยงดีกว่า”
“ข้าจำได้ว่าลอร์ดเบรุตพูดบางอย่างเกี่ยวกับอสูรเจ็ดดาว โอดินผู้นั้นนับได้ว่าเป็นอสูรเจ็ดดาว” ซาชารีบพูดเช่นกัน
เห็นได้ชัดว่าพวกเขาจำได้ชัดเจนถึงฉากภาพที่ลอร์ดเบรุตปรากฏตัวเมื่อโอดินโจมตี พวกเขาก็เหมือนกันเต็มไปด้วยความเกลียดชังโอดิน แต่ลอร์ดเบรุตเตือนพวกเขาอย่างจริงจังว่าโอดินทรงพลังขนาดไหน และว่าพวกเขาจะตายถ้าพวกเขาสู้กับโอดิน
“อสูรเจ็ดดาว?” สายตาลินลี่ย์เป็นประกายเยือกเย็น
บีบีที่อยู่ใกล้ๆพูดด้วยความโกรธ “ต่อให้เป็นเทพอสูรเขาก็จะต้องตาย!”
เรย์โนลด์และคนอื่นไม่เข้าใจความหมายนี้ พวกเขาไม่เข้าใจความหมายของอสูรเจ็ดดาวและเทพอสูร
“จริงสิ พี่ใหญ่เยลล่ะ?” ลินลี่ย์คิดถึงเยลทันที
เยลเป็นสมาชิกของหอการค้าดอว์สัน โอดินผนวกรวมจักรวรรดิ แต่เยลต้องมาเกี่ยวอะไรด้วย?
“พี่สาม! ใจเย็นก่อน อย่าเพิ่งด่วนโกรธเสียก่อน” เรย์โนลด์รีบกล่าว ขณะที่เรย์โนลด์และวอร์ตันเห็นความกังวลที่ใหญ่ที่สุดของพวกเขาก็คือลินลี่ย์จะคลั่งและพยายามจะไปหาเรื่องโอดิน ขณะที่พวกเขาเห็น...แม้ว่าลินลี่ย์จะเป็นอัจฉริยะคนหนึ่ง แต่เขาฝึกฝนมาเพียงสองพันปี ขณะที่โอดินเป็นคนที่มีพลังมากมายมหาศาลยังมากกว่าแอ็ดกินส์ที่ตายไปแล้วเสียอีก
“ก็ได้ ข้าจะไม่หุนหันพลันแล่น รีบพูด” แม้ว่าลินลี่ย์จะพูดเช่นนี้ แต่ความโกรธก็ยังคุกรุ่นในอกเขา
ความตายของพี่รองและความตายของพี่ชายเดเลียเช่นกัน... พวกเขาแค้น!
“ได้, ข้าจะเล่าต่อ” เรย์โนลด์หลับตา เขาสูดหายใจลึกก่อนจะลืมตาอีกครั้ง แต่น้ำตาเริ่มไหลอย่างควบคุมไม่ได้“เมื่อพี่ใหญ่เยลยังอายุน้อย เขาไม่ได้ฝึกฝนอย่างหนัก และเขามีพรสวรรค์น้อยสุดในสี่พี่น้องเรา..ดังนั้นเขาจึงติดอยู่ที่จอมเวทระดับแปด อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ไม่ขัดขวางให้เขากลายเป็นประธานหอการค้า
ลินลี่ย์พยักหน้าเล็กน้อย
เขาจำได้ว่าเยลเคยพูดว่าเขาฝันว่าจะกลายเป็นประธานหอการค้าดอว์สันและฮุบกลืนอีกสองกลุ่มการค้ากลายเป็นกลุ่มการค้าที่ใหญ่ที่สุดในทวีปยูลาน
“ปีนั้น,แม้ว่าจักรวรรดิยูลานและจักรวรรดิโอเบรียนได้ฟื้นฟูอำนาจพวกเขามียอดฝีมือน้อยเกินไป และอ่อนแอเกินไป ในทั่วทั้งทวีปยูลาน..มีเพียงจักรวรรดิบาลุคที่นับได้ว่าเป็นมหาอำนาจ” เรย์โนลด์กล่าวช้าๆ “ด้วยความช่วยเหลือของเรา หอการค้าดอว์สันขยายอิทธิพลไม่หยุดเคลื่อนไหวได้ง่ายราวกับปลาได้น้ำ อีกสองกลุ่มการค้าถูกบีบถูกตัดกำลัง ในที่สุดพวกเขาก็พังทลายและถูกหอการค้าดอว์สันกลืน พี่ใหญ่เยลทำเป้าหมายของเขาจนสำเร็จและมีความสุขมาก ข้าเองกับพี่รองก็อยู่พร้อมหน้ากับพี่ใหญ่เยล และฉลองเหตุการณ์นี้เป็นพิเศษ”
ดวงตาของเรย์โนลด์เหม่อลอย
“ปีนั้น เราสามคนฉลองด้วยกัน เราทอดถอนใจพูดถึงโชคร้ายที่ไม่มีท่านพี่สามอยู่ที่นี่ด้วย มิฉะนั้นเราสี่พี่น้องคงได้ฉลองด้วยกัน”
ลินลี่ย์อดนึกถึงความทรงจำที่ฝังลึกในใจไม่ได้ใจของเขาสั่น ลึกลงไปในจิตใจส่วนที่เขามีความรักต่อพี่น้องร่วมสาบานของเขา
“เมื่อเราสามพี่น้องอยู่ด้วยกัน ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี แต่...หลังจากเราแยกกันไปจัดการธุระของตนเองไม่นานหลังจากนั้น ราชันย์โฉดโอดินก็ปรากฏตัว เขาแสดงความโหดเหี้ยมยึดครองใช้กำลังบังคับรวมจักรวรรดิต่างๆ ไปเป็นจักรวรรดิโอดินของเขาโดยไม่ยอมหยุดยั้ง” เรย์โนลด์พูดด้วยเสียงเบา “แต่โอดินก็ยังไม่พอใจแค่นั้นเขายึดหอการค้าดอว์สัน แม้ว่าหอการค้าดอว์สันจะเป็นแค่สมาคมพ่อค้าแต่ในฐานะที่เป็นสมาคมการค้าที่ใหญ่ที่สุดในทวีป..จึงมีอำนาจมหาศาลกระจายได้ทั้งทวีป”
หน้าของลินลี่ย์เริ่มบูดบึ้ง
ในอดีตเมื่อหอการค้าดอว์สันเป็นแค่หนึ่งในสามของสมาคมการค้าใหญ่ก็ทรงอำนาจมากอยู่แล้วเมื่อเวลาผ่านไปก็กลืนอีกสองสมาคมการค้า..ลินลี่ย์สามารถคาดคิดได้ว่าพลังแฝงที่น่ากลัวของหอการค้าดอว์สันนั้นมีมากเพียงไหน
“หนึ่งในร่างแยกของโอดินฝึกมาทางวิถีมรณะ” เรย์โนลด์พูดซึมเซา “เขาควบคุมจักรวรรดิใหญ่หลายแห่งได้ง่ายเพราะเขาสามารถควบคุมวิญญาณสมาชิกสำคัญของจักรวรรดิต่างๆได้หลายคน ดังนั้นเขาจึงสามารถรวบรวมประเทศได้ง่าย สำหรับพี่ใหญ่เยลวิญญาณของเขาถูกควบคุมเช่นกัน”
ลินลี่ย์อดรู้สึกเจ็บปวดใจไม่ได้
พี่ใหญ่เยลเคยถูกควบคุมครั้งหนึ่งในอดีตเช่นกัน ตอนนั้นลินลี่ย์ช่วยพี่ใหญ่เยลไว้ แต่..ครั้งนี้เขาไม่อยู่ที่นั่น ไม่มีใครอยู่ที่นั่นเพื่อช่วยเขา
“ในช่วงเวลาสั้นๆ ปีเดียว ด้วยความร่วมมือของเยลโครงสร้างการจัดการของหอการค้าดอว์สันเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงและแทนที่ด้วยคนของโอดิน อาจกล่าวได้ว่านอกจากพี่ใหญ่เยลแล้วไม่มีสมาชิกของหอการค้าดอว์สันเหลืออยู่แม้แต่คนเดียวนอกจากคนสำคัญที่เป็นสมาชิกระดับสูงของหอการค้าดอว์สันถูกปรับออกหมด พวกเขาเอาคนของโอดินเข้าไปแทนที่”เสียงของเรย์โนลด์แหบแห้ง
ทันใดนั้นเรย์โนลด์จ้องมองลินลี่ย์และหัวเราะอย่างเศร้าใจ“พี่สาม, ท่านรู้ไหมทำไมโอดินถึงได้ฉายาว่าราชันย์โฉด?”
ลินลี่ย์ตะลึง
“ทำไม?” ลินลี่ย์กล่าว
“เพราะเขาโฉดชั่วจริงๆ! ไม่เพียงแต่วิธีการที่เขาใช้ล้วนแล้วแต่ชั่วร้ายเท่านั้น แต่เขายังเป็นจอมโฉดชั่ว” เรย์โนล์ไม่สามารถความคุมเสียงตนเองได้ “หลังจากหอการค้าดอว์สันตกไปอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา เจ้าบัดซบนั่นควบคุมเยลบังคับให้เขาฆ่าสมาชิกของตระกูลดอว์สันทีละคนคนแล้วคนเล่า คนเหล่านี้รวมทั้งลูกของพี่ใหญ่เยล, ภรรยาของเขา หลานของเขา พี่น้องชายและพี่ใหญ่เยลฆ่าพวกเขาทั้งหมด”
ลินลี่ย์หัวใจเย็นเฉียบ
“พี่ใหญ่เยลไม่มีค่าต่อเขาอีกต่อไป แต่เขาไม่เพียงแต่ไม่ฆ่าพี่ใหญ่เยล เขายังปล่อยให้พี่ใหญ่เยลรู้สึกตัวและมีอิสระ!” เรย์โนลด์พูดด้วยเสียงเบา
“เจ้าบัดซบนั่น..สมควรตาย!” ไอน่าที่อยู่ใกล้ๆอดคำรามแค่นเสียงไม่ได้เช่นกัน
หน้าของลินลี่ย์ซีดขาว
“เมื่อพี่ใหญ่เยลรู้สึกตัว เขารู้ว่าทำอะไรลงไป บางทียังมีสมาชิกส่วนน้อยของตระกูลดอว์สันที่ยังมีชีวิตอยู่ พวกนั้นอยู่ในพื้นที่ห่างไกลมาก อย่างไรก็ตามสมาชิกที่อยู่ในส่วนกลางพี่ใหญ่เยลฆ่าพวกเขาหมดไม่ไว้ชีวิตเลยสักคน พี่ใหญ่เยลทรมานใจแทบเป็นบ้า..”
ร่างของเรย์โนลด์สั่นเล็กน้อย
ลินลี่ย์รู้สึกเหมือนถูกมีดกรีดแทงใจ
“แต่ว่าโอดินผนึกพลังจิตของพี่ใหญ่เยลไว้และจากนั้นมัดเขาและตรึงเขาไว้กับต้นไม้ในวังโอดิน” เรย์โนลด์สะอื้น เขาหลั่งน้ำตา “เมื่อโอดินเบื่อก็จะไปนั่งที่ใต้ต้นไม้ดื่มเหล้าสำราญกับการรับใช้ของนางกำนัลเมื่อเขาฟังเสียงสาปแช่งด้วยความบ้าคลั่งของเยล ดูเหมือนเขาค่อนข้างพอใจ เหมือนกับว่าเขาพอใจที่เห็นพี่ใหญ่เยลบ้าและสิ้นหวัง!”
ลินลี่ย์รู้สึกราวกับว่าศีรษะของเขาแทบระเบิด
โฉดชั่ว?
นี่ไม่ใช่แค่โฉดชั่วนี่มันจิตวิปริต! โอดินเป็นพวกจิตวิปริต!
หลังจากปล้นหอการค้าดอว์สันซึ่งเยลทำงานมาอย่างหนักตลอดชีวิต โอดินนั้นให้เยลฆ่าญาติพี่น้องคนเกี่ยวข้องแล้วคืนสติให้เยล! โอดินมีความสุขที่ได้ยินเยลสาปแช่งมีความสุขกับความบ้าคลั่งของเยล...
“เมื่อข้าได้รู้เรื่องนี้ข้าแตกตื่นรีบไปที่นั่นทันที” เรย์โนลด์พูดขมขื่นใจ “พี่ใหญ่เยลแทบไม่เหลือสภาพคนมีชีวิตอยู่แล้ว โอดินทรงพลังเกินไป เขาสามารถฆ่าข้าได้ด้วยนิ้วเดียว ดังนั้นทั้งหมดที่ข้าทำได้คือส่งสำนึกเทพเข้าไปในใจของพี่ใหญ่เยลและพูดกับเขา!”
“ตอนนั้นใจของพี่ใหญ่เยลอยู่ในจุดที่ใกล้จะพังทลาย! ข้าเองไม่สามารถคิดได้ว่าเขาทรมานใจขนาดไหน เขาต้องรู้สึกตัวตลอดเวลาที่ถูกแขวนอยู่ที่นั่น ทั้งหมดที่ข้ารู้ก็คือว่าพี่ใหญ่เยลที่เคยสง่างามร่าเริงและใส่ใจอยู่ในจุดที่ใกล้พังทลาย”
ลินลี่ย์โกรธจัด เขาไม่อาจพูดอะไรได้อีกต่อไป เขาเพียงแต่จ้องมองเรย์โนลด์
“เมื่อข้าส่งสำนึกเทพคุยพี่ใหญ่เยลตอบสนองเล็กน้อยมาก แต่เขาพยายามพูดย้ำ”ข้าทำบาป“ ”ข้าเป็นคนบาป“ เรย์โนลด์เสียงสั่น ”เขาขอร้องข้าให้ฆ่าเขา เขาถูกแขวนและพลังเวทถูกผนึกไว้ เขาไม่สามารถฆ่าตัวเองได้ เขาต้องการให้ข้าฆ่าเขา! เพื่อปลดปล่อยเขาจากเรื่องทั้งหมด!”
ลินลี่ย์ตัวสั่น
“ข้าเห็นด้วย” เรย์โนลด์พูดเสียงเบา “พี่ใหญ่เยลบ้าไปแล้ว ข้าไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนั้นมาก่อน”
“ก่อนเขาตายพี่ใหญ่เยลบอกข้าว่าโอดินแข็งแกร่งเกินไปทรงพลังมากกว่าเทพชั้นสูงคนก่อนอย่างแอดกินส์ หลังจากนั้นเขาบอกสิ่งหนึ่งกับข้า ”น้องสี่, ไม่ว่ายังไง เจ้ากับน้องสามไม่ต้องแก้แค้นให้ข้า อย่าพยายามแก้แค้นให้ข้า!” ตอนนี้หน้าของเรย์โนลด์เต็มไปด้วยน้ำตา
ลินลี่ย์ยืนตะลึงนิ่งกับที่
“เจ้ากับน้องสามไม่ว่ายังไงไม่ต้องล้างแค้นให้ข้า อย่าพยายามล้างแค้นให้ข้า!!!”
พี่ใหญ่เยลใกล้จะตายดูเหมือนตะโกนก้องในหูของเขา “บึ้ม!”ใจของลินลี่ย์ว่างเปล่าสิ้นเชิง แต่เขารู้สึกเหมือนกับว่ามีระเบิดผ่านเข้ามาในใจ
“อ๊าคคคค!” ลินลี่ย์คุกเข่ากับพื้น เปล่งเสียงคำรามหวนไห้จากลำคอ
“พี่สาม” เรย์โนลด์เข้ามาประคองลินลี่ย์ขึ้น
เขาคาดได้ว่าลินลี่ย์หดหู่ใจมากเพียงไหน...เพราะเมื่อเรย์โนลด์เห็นพี่ใหญ่เยลอยู่ในสภาพน่าหดหู่เรย์โนลด์รู้สึกทรมานใจ ทั้งเขายังฆ่าเยลด้วยมือเขาเอง เพื่อปลดปล่อยเยล
ลินลี่ย์คุกเข่าอยู่กับพื้นเงยหน้าขึ้น ตาของเขาแดง และตลอดร่างของเขากำลังสั่น เขาคำราม “โอดิน!!! ข้าจะต้องทำให้เจ้าเป็นบ้าและทรมานใจเช่นกัน! ข้าจะทำให้เขาตกใจ!จะทำให้เขาตาย!!!” เสียงของลินลี่ย์ดูเหมือนถูกเค้นออกมาขณะบดฟันในปากของเขา
