ตอนที่ 17-44 ไล่ล่า
ที่ประตูเมืองเมียร์ ที่ทำการของหน่วยข่าวกรองของแปดตระกูลใหญ่
“ใต้เท้า! กลุ่มลินลี่ย์ทั้งสามคนพร้อมกับทารกอีกคนหนึ่งมุ่งหน้าออกไปแล้ว พวกเขาจะไปถึงประตูเมืองในไม่ช้า”
“โอว? พวกเขาอุ้มทารกออกไปด้วยหรือ? ดูเหมือนว่าพวกเขาเตรียมตัวจะไปจากเมือง ยังไงก็ตามไม่ต้องรีบ คอยจับตาดูช้าๆ หลังจากพวกเจ้าเห็นกลุ่มของลินลี่ย์ไปถึงประตูเมืองแล้วค่อยรายงานแปดผู้อาวุโส” คนพูดมองดูเหมือนเป็นเด็กหนุ่มท่าทางซื่อ
เด็กหนุ่มท่าทางซื่อผู้นี้กำลังยืนอยู่ที่หน้าต่าง หน้าของเขาดูปกติขณะมองลงมาข้างล่าง
เขาสามารถเห็นประตูเมืองได้ชัดเจนจากตำแหน่งปัจจุบัน
ในเวลาต่อมา...
เด็กหนุ่มที่มีท่าทีซื่อสัตย์นี้หรี่ตาลง ในสายตาของเขาท่ามกลางกลุ่มคนมากมายกลุ่มของลินลี่ย์ปรากฏตัวขึ้น
“โอว, ลินลี่ย์, ลินลี่ย์ ลินลี่ย์ ในที่สุดเจ้าก็ปรากฏตัวจนได้ ข้านึกว่าเจ้าจะใช้เวลาอยู่ในเมืองเมียร์เป็นล้านปีเสียอีก แต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัดสินใจใช้เวลาแค่ราวๆ ปีเดียวเท่านั้น” เด็กหนุ่มท่าทางซื่อสัตย์นี้หรี่ตา รอยยิ้มที่ดูเหมือนสัตย์ซื่อปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขา
“เร็วเข้า รีบส่งข่าวไปให้ผู้อาวุโส” เด็กหนุ่มที่ดูซื่อสัตย์ส่งสำนึกเทพแจ้งเตือนทันที
“ขอรับ!”
ในป่าภูเขาห่างจากเมืองเมียร์พันกิโลเมตร มีบ้านหินธรรมดาถูกสร้างไว้ที่นี่ บ้านศิลานี้มีขนาดกว้างมากและมีอาสนะรองนั่งอยู่ภายในอาคาร บุรุษชุดยาวแปดคนนั่งขัดสมาธิบนอาสนะรอเวลาอยู่เงียบๆ
เป็นเวลากว่าหนึ่งปีแล้ว!
พวกเขานำพาความตั้งในการฆ่าขณะที่พวกเขาเตรียมการเพื่อฆ่าลินลี่ย์ อย่างไรก็ตามพวกเขาจำต้องนั่งรออยู่ที่นี่ตลอดเวลา และเมื่อเวลาผ่านไปรังสีฆ่าฟันของพวกเขาค่อยๆ ลดลง
“ถ้าลินลี่ย์ไม่ต้องการออกจากเมือง ใครจะรู้ว่าจะต้องใช้เวลาอีกนานเท่าใด? สิบปี, พันปี, หรือว่าหมื่นปี?” บุรุษชุดเทาผมดำยาวและไว้เคราพูดอย่างหงุดหงิด
ไม่มีกำหนดเวลาเฉพาะ คงเป็นเรื่องง่ายกว่าที่ทุกคนจะต้องอดทนรอต่อไป
“เทมปาห์!” เสียงนุ่มนวลดังขึ้น “สมาชิกของตระกูลไรเนลของเจ้าดูเหมือนยังไม่อาจสงบใจได้เลยนะ”
บุรุษชุดเทาไว้เคราแค่นเสียงเย็นชาและไม่พูดอะไร
“มีคนกำลังมา” ทันใดนั้นมีเสียงแหลมดังขึ้น ทันทีที่พูดจบมีร่างหนึ่งบินเข้ามาด้วยความเร็วสูง คนผู้นี้เป็นหนึ่งในหน่วยข่าวกรองที่ประจำการในที่นี้ซึ่งเขาสามารถนำข่าวมาให้ผู้อาวุโสทั้งแปดได้ทุกเมื่อ
“ท่านผู้อาวุโสทั้งแปด ลินลี่ย์, ลินลี่ย์ออกไปจากเมืองแล้ว!” เสียงตื่นเต้นดังขึ้น
“บึ้ม!” คนชุดเทาทั้งแปดคนลุกขึ้นยืนทันที แม้แต่ผู้อาวุโสซาร์ปซึ่งเป็นผู้นำของพวกเขาก็ยังมีสีหน้าดีใจ เขาพูดทันที “ในที่สุดลินลี่ย์ก็ปรากฏตัว ทุกคน..จำไว้ว่าเมื่อโจมตีให้ใช้พลังมหาเทพของเจ้าทันที เราต้องใช้พลังเต็มที่ฆ่าลินลี่ย์ทันที”
นอกเมืองเมียร์ ชาวเผ่ามังกรฟ้ารวมตัวอยู่พร้อมกัน เพราะตราของเผ่าทำให้ทุกคนสามารถรู้ถึงทุกคนในเผ่าได้
“ผู้อาวุโสลินลี่ย์, ท่านมาแต่เช้าจริงๆ นะวันนี้” ทเวลพูดผ่านสำนึกเทพ
ลินลี่ย์หัวเราะและพยักหน้า “ข้ากลัวว่าถ้าข้ามาสาย ผู้อาวุโสทเวลคงโกรธเคืองข้าแน่” สายตาของทเวลกวาดมองดูเดเลียและทารกในอ้อมแขนนาง จากนั้นส่งสำนึกเทพคุย “ลินลี่ย์, นี่ลูกของเจ้าใช่ไหม? น่ารักจริงๆ”
“เมื่อตอนเวดเกิด เขาหนังย่นดูเหมือนคนแก่” ลินลี่ย์พูด เมื่อทุกคนชื่นชมลูกชายเขา เขาย่อมดีใจเป็นธรรมดา
“จริงสิ, เราจะออกเดินทางเมื่อไหร่?” ลินลี่ย์ถาม
ทเวลเหลียวมองดูรอบตนเอง “จากเท่าที่เห็น พวกเรามาเกือบหมดแล้ว แค่รอต่ออีกสักเล็กน้อย ลินลี่ย์ วันนี้อสูรโลหะของเรามีอาคันตุกะพิเศษมากคนหนึ่ง”
“โอว, อาคันตุกะพิเศษ?” ลินลี่ย์ประหลาดใจ
“ถูกแล้ว ประมุขเผ่าฝากฝังงานนี้กับข้าด้วยตัวเขาเอง สั่งข้าให้พาเขามาเทือกเขาสกายไรท์ให้ได้” ทเวลหัวเราะ “ตามข้ามา ข้าจะแนะนำเจ้าให้รู้จักเขา”
ลินลี่ย์ค่อนข้างสงสัยว่าใครกันเป็นอาคันตุกะพิเศษที่ทเวลจะพาไปด้วย ลินลี่ย์เห็นผู้โดยสารพิเศษเป็นเด็กหนุ่มดูผอมบางผมสั้นสีทอง และมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าของเขา
อย่างไรก็ตาม...เมื่อลินลี่ย์มองดูเขา เขารู้สึกว่าคุ้นเคย
“ฮ่าฮ่า ลินลี่ย์” เสียงชัดกังวานดังก้องในใจของลินลี่ย์ ลินลี่ย์ตกใจเมื่อได้รู้ นี่คือฟูโซ่! เสียงนี้เป็นเสียงฟูโซ่!
“ท่านเองเหรือ?” ลินลี่ย์มองเด็กหนุ่งร่างผอมข้างหน้าเขาด้วยความประหลาดใจ และเด็กหนุ่มร่างผอมหรี่ตาให้พร้อมกับส่งสำนึกเทพคุย “ก็ไม่มีอะไรมาก ประมุขเผ่าของเจ้าบอกว่าเนื่องจากการกระทำของข้าครั้งล่าสุดทำให้แปดตระกูลใหญ่อาจรู้จักลักษณะของข้าแล้ว ข้าต้องเปลี่ยนรูปลักษณ์ของตนเอง แม้แต่ตอนที่ข้าโดยสารอสูรโลหะของพวกเจ้า โธ่เอ๊ย.. จะต้องกลัวอะไรกัน? ต่อให้ผู้อาวุโสมาสักสองสามคน ข้าก็ฆ่าพวกนี้ได้ง่ายๆ”
ลินลี่ย์อดหัวเราะไม่ได้
ฟูโซ่เป็นทูตของมหาเทพ ลินลี่ย์เห็นพลังของเขามากับตาตนเองอยู่ก่อนแล้ว และแม้แต่เปาโล หลังจากใช้หยดพลังมหาเทพก็ยังไม่ใช่คู่มือของฟูโซ่ การฆ่าผู้อาวุโสสักหลายคนสำหรับฟูโซ่เป็นเรื่องง่ายมาก
“ฮ่าฮ่า ท่านประมุขเผ่าทำเพื่อประโยชน์ของเผ่าตระกูลจริงๆ” ลินลี่ย์หัวเราะ “จริงสิ แล้วท่านรู้จักกับประมุขเผ่าได้ยังไง?” ครั้งล่าสุด เมื่อฟูโซ่เข้ามาแทรกแซงและช่วยชีวิตเขาไว้ เขายังไม่รู้จักกับประมุขเผ่า
อย่างไรก็ตาม ช่วงห้าร้อยปีที่ผ่านมา อะไรก็สามารถเกิดขึ้นได้ในช่วงเวลาอย่างนั้น
“เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น” ฟูโซ่ส่งสำนึกเทพบอก “การพบปะกันของข้ากับประมุขเผ่าของเจ้าจะเป็นประโยชน์ต่อเจ้า ไม่ใช่ผลร้าย นั่นคือทั้งหมดที่เจ้าจำเป็นต้องรู้”
ลินลี่ย์หัวเราะและพยักหน้า “เรื่องทุกอย่างไม่ต้องพูดถึง แค่ท่านกลับไปเทือกเขาสกายไรท์พร้อมกับเราโดยเฉพาะแค่นี้ก็เป็นประโยชน์มากแล้ว” มีฟูโซ่ปรากฏตัวพร้อมกับตัวของเขาและทเวลพลังอำนาจของพวกเขาก็มากมายแล้ว
ฟูโซ่ทำตัวเองเหมือนกับอสูรเจ็ดดาวหลายๆ คน
“นอกจากนี้ ข้าไม่เคยเห็นฟูโซ่แสดงพลังเต็มที่” ลินลี่ย์คิดกับตัวเอง
“ลินลี่ย์ นี่ใครกัน?” เดเลียและบีบีมองเด็กหนุ่มร่างผอมด้วยความสงสัย ลินลี่ย์หัวเราะ “เมื่อขึ้นอสูรโดยสารแล้ว ข้าจะแนะนำพวกเจ้าให้รู้จักเขา”
ฟูโซ่จงใจขยิบตา
“แอ๊.....” เวดในอ้อมแขนของเดเลียยื่นมือไปทางฟูโซ่ ฟูโซ่เคยอุ้มเวดมาก่อนสองสามครั้ง แม้ว่าลักษณะของฟูโซ่จะเปลี่ยนไปมากก็ตาม แต่เวดที่เพิ่งเกิดมาไม่ถึงปีกลับมีความรู้สึกพิเศษได้
“เวด! เป็นเด็กดีนะ” ฟูโซ่ยิ้มให้เวด
เดเลียและบีบีตกใจ เด็กหนุ่มร่างผอมข้างหน้าพวกเขารู้จักชื่อเวดได้ยังไง?
“ทุกคนในที่นี้ เราจะออกเดินทางกัน” ทเวลเดินนำและขณะที่เขาเดินนั้น อสูรโลหะสีเงินขนาดมหึมาในรูปหมาป่าเงินปรากฏขึ้น ปรากฏช่องๆ หนึ่งที่สีข้างของมัน และชาวเผ่ามังกรฟ้าทุกคนเข้าไปในอสูรโลหะ
ลินลี่ย์ ฟูโซ่ ทเวล บีบีและเดเลียขึ้นอสูรโลหะโดยสารเช่นกัน
“ควั่บ!”
อสูรโลหะพุ่งแหวกอากาศกลายเป็นร่างเลือนรางและหายลับไปในขอบฟ้า
“อสูรโลหะกำลังบินตรงไปที่ตำแหน่งสอง มันกำลังบินไปตรงตำแหน่งสอง!” หน่วยข่าวกรองของแปดตระกูลใหญ่รีบรายงานข้อมูลนี้ทันที
ในอากาศมีร่างเก้าร่างบินด้วยความเร็วสูง แปดคนในนั้นเป็นบุรุษชุดเทายาว ขณะที่คนสุดท้ายสวมชุดสีเขียว คนชุดเขียวรีบบอก “ผู้อาวุโสทั้งแปด, อสูรโลหะของลินลี่ย์เดิมทีมุ่งตรงไปยังตำแหน่งสอง แต่ตอนนี้พวกเขาเปลี่ยนทิศทางเล็กน้อย พวกเขาน่าจะผ่านไปทางตำแหน่งสี่ เราอยู่ห่างจากตำแหน่งนั้นร้อยกิโลเมตร เราจะไปถึงที่นั่นในอีกไม่ช้า!”
หน่วยข่าวกรองของแปดตระกูลใหญ่ใช้ความพยายามมากมายกับการนี้
ด้วยประตูที่เป็นจุดศูนย์กลาง พวกเขากระจายและกำหนดจุดรวมภายในระยะพันกิโลเมตรหลายจุด ไม่ว่าอสูรโลหะของเผ่ามังกรฟ้าจะไปยังทิศทางใด พวกหน่วยข่าวกรองของพวกเขาจะตรวจพบเจอได้อย่างง่ายดาย
สำหรับบุรุษชุดเขียวเป็นหนึ่งในร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในสำนักงานใหญ่ ดังนั้นเขาจะรู้ตำแหน่งและเส้นทางของอสูรโลหะได้ตลอดเวลา
“ดีมาก” ผู้อาวุโสซาร์ปหัวเราะอย่างใจเย็นและพูดทางสำนึกเทพ “ทุกคน! เราอยู่ห่างเพียงไม่กี่ร้อยกิโลเมตร เราจะตามอสูรโลหะทันในไม่ช้า เมื่อเราตามไปทันก็ให้ใช้สำนึกเทพคลุมตำแหน่งลินลี่ย์ไว้ และเวลานั้น..แอนเนซี่ เจ้าจะต้องรับผิดชอบค้นหาผู้อาวุโสที่ทำหน้าที่คุ้มกันอสูรโลหะ ส่วนคนอื่นทุกคนรวมทั้งตัวข้าด้วย จะผนึกพลังโจมตีและฆ่าลินลี่ย์พร้อมกัน เราจะปล่อยให้เขามีโอกาสไม่ได้แม้แต่น้อย”
“ขอรับ” ผู้อาวุโสอีกเจ็ดคนตอบรับ
ในบรรดาผู้อาวุโสทั้งแปดคนนี้ มีอยู่สามคนที่ครอบครองพลังมหาเทพ แอนเนซี่เป็นหนึ่งในผู้อาวุโสธรรมดาที่ไม่มีพลังมหาเทพ
ในภารกิจร่วมมือกันฆ่าลินลี่ย์ สามผู้อาวุโสจะใช้พลังมหาเทพและผนึกพลังกับสี่ผู้อาวุโส เมื่อเป็นกลุ่มที่ทรงพลังอานุภาพมากขนาดนั้น...ต่อให้เป็นประมุขกัซลีสันมาเอง ก็ยังยากจะรับมือพลังโจมตีไม่ต่างจากลินลี่ย์เลย!
“ความจริงผู้อาวุโสซาร์ป ถ้าท่านใช้พลังมหาเทพของท่าน ท่านก็แข็งแกร่งเกินพอจะฆ่าลินลี่ย์ได้ด้วยตัวเองอยู่แล้ว ต่อให้เราไม่ใช้หยดพลังมหาเทพ และร่วมกำลังกับเจ็ดอาวุโสสู้กับลินลี่ย์จะต้องได้ชัยชนะแน่นอนอยู่แล้ว” ผู้อาวุโสเคราดำส่งสำนึกเทพคุย
“เราไม่อาจประมาทได้แม้แต่น้อย!”
“จำเอาไว้ ใช้พลังมหาเทพของพวกเจ้าทันที อย่ามัวแต่ตระหนี่ในการใช้ ฆ่าลินลี่ย์ให้ได้ ต้องไม่มีการผิดพลาด” ผู้อาวุโสซาร์ปสั่งเคร่งเครียดอีกครั้ง “ดีละ, เทมปาห์ เจ้าสองคนต้องใช้พลังมหาเทพทันทีเมื่อพวกเจ้าโจมตี”
เหมือนกับการใช้มีดฆ่าโคเชือดไก่ สิ้นเปลืองจริงๆ
ใช้หยดพลังมหาเทพสามหยดฆ่าเพื่อฆ่าลินลี่ย์คนเดียวน่ะหรือ? ฟุ่มเฟือยจริงๆ
อสูรโลหะรูปหมาป่าเงินขนาดมหึมาบินไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง ชาวเผ่าที่อยู่ในอสูรโลหะกำลังพูดคุยกันเอง ลินลี่ย์ในฐานะผู้อาวุโสนั่งอยู่ในห้องตนเอง
ลินลี่ย์และเดเลียอยู่ภายในห้อง ขณะที่เดเลียกำลังอุ้มเวด
“เวด เวด” ลินลี่ย์หยอกล้อลูกชายตัวเอง
“แอ.. แอ๊...” เวดยังพูดไม่ได้ ได้แต่จ้องมองลินลี่ย์ด้วยดวงตาใสกลมโตพลางพึมพำบางอย่างที่ฟังไม่เข้าใจ
เดเลียมองภาพนี้ เห็นสามีนางหยอกล้อลูกชาย ขณะที่เขาหยอกล้อ เดเลียอดยิ้มไม่ได้ นางรู้สึกมีความสุขและนึกปลื้มกับการตัดสินใจแน่วแน่ที่รอลินลี่ย์สิบปี เมื่อในอดีตนานมาแล้ว
ลินลี่ย์หันไปมองและยิ้มให้เดเลีย “เดเลีย เจ้าหัวเราะอะไร?”
“ข้าแค่มองดูเจ้ากับลูกของเรา” เดเลียยิ้มกว้าง
แต่ขณะนั้นเอง...
สำนึกเทพแปดสายแผ่กระจายครอบคลุมอสูรโลหะและทุกคนภายใน หน้าของชาวเผ่าหลายคนเปลี่ยนไปอย่างช่วยไม่ได้ และเดเลียในฐานะเทพชั้นสูงก็รู้สึกได้ถึงสำนึกเทพเช่นกัน
สำนึกเทพแปดสายกวาดเข้ามาหรือ? นี่ไม่ใช่เรื่องดีเสียแล้ว
“ลินลี่ย์! สำนึกเทพชั้นสูงแปดสายกวาดผ่านเข้ามาในอสูรโลหะ” เดเลียพูดผ่านสำนึกเทพทันที ไม่มีเวลาจะพูดจากปาก
ลินลี่ย์ตกใจสีหน้าเปลี่ยน เขาแผ่สำนึกเทพออกไปข้างนอก
และในอากาศคนชุดเทาทั้งแปดกำลังบินเข้ามาหาอสูรโลหะด้วยความเร็วสูง โดยเฉพาะในสามคนเปล่งรัศมีน่ากลัวสะท้านใจจากร่างกาย ลินลี่ย์รู้ได้ทันทีว่ารัศมีนั้นคืออะไร พลังมหาเทพ
“พลังมหาเทพ!” หน้าของลินลี่ย์เปลี่ยนไปมาก
หนึ่งในแปดคนชุดเทาเคลื่อนไหวช้าลง
ขณะที่อีกเจ็ดคน โดยเฉพาะสามคนที่ร่างคลุมด้วยชั้นพลังมหาเทพกำลังพุ่งตรงมาหาอสูรโลหะ และตรงมาที่ห้องของลินลี่ย์โดยตรง
“ตาย!”
“ลินลี่ย์ รีบหนีเร็ว!!!”
เสียงของฟูโซ่และทเวลดังขึ้นในใจของลินลี่ย์ทันที พวกเขาสังเกตเห็นศัตรูก่อนลินลี่ย์เสียอีก
แต่...ไม่มีเวลา!
“ปัง!”
คลื่นพลังงานน่ากลัวปะทะใส่อสูรโลหะ และด้วยคลื่นพลังที่น่ากลัวนี้ ผิวของอสูรโลหะฉีกขาดออกราวกับกระดาษ เศษโลหะถูกแรงระเบิดปลิวกระจายไปทั่ว ลินลี่ย์คำรามลึกและเกล็ดมังกรคลุมทั่วตัวขณะที่เขาแปลงร่างเป็นมังกร
“ฉัวะ!” สะเก็ดเศษโลหะปลิวกระเด็นไปทุกที่ และเดเลียก้มศีรษะลงและกอดทารกปกป้องลูกนางไว้อย่างดี
“เดเลีย, หนี” ลินลี่ย์ผลักเดเลียเต็มกำลัง จากนั้นตะโกนผ่านสำนึกเทพ “ทเวล, คุ้มกันเดเลีย!” ศัตรูเจาะจงมาหาเขาอย่างเห็นได้ชัด การสู้รบนี้เป็นหน้าที่ของฟูโซ่และลินลี่ย์จะรับหน้าเอง
“ลินลี่ย์!” เดเลียถูกผลักออกไปด้านข้าง พุ่งถอยหลังไปราวกับลูกธนู ร่างของนางคลุมด้วยเกราะสนามพลังเทพปกป้องเวดไว้ แต่เดเลียยังคงหันมามองข้างหลัง..
แสงสีเหลืองเข้มแผ่ออกทันที สนามพลังโน้มถ่วง
พลังแสงสีฟ้ากระจายออกทั่วตัว พลังมหาเทพสายธาตุน้ำ!
ในขณะนั้นเอง ลินลี่ย์ก็ทุ่มเทพลังทั้งหมดของเขาเหมือนกัน!
ร่างสีแดงพุ่งเข้าหาขณะที่มีเสียงตะโกนผ่านสำนึกเทพ “เดเลีย! รีบหนีไป ปล่อยให้การต่อสู้เป็นเรื่องของเราเอง!”
“โรวววว!” เสียงมังกรคำรามดังสั่นสะท้าน
“ปัง!”
พลังระเบิดสั่นสะท้านวิญญาณระเบิดออกมาจากแสงธาตุดิน มิติแตกแยกเป็นริ้วและแรงระเบิดกระจายไปทุกที่ ชาวเผ่าที่อ่อนแอบางคนถูกแรงระเบิดตาย
