ตอนที่ 577 หัวเราะและยิ้มอย่างภูมิใจ

“เป็นผู้ปกครองระดับสูง เป็นกันยังไงรู้ไหม?”  ราชินีแมงกะพรุนเสียงเคร่งขรึม นางระเบิดพลังที่เท้าซึ่งเหยียบอยู่บนคอของนาคราชสมุทรเก้าหัวจนกระทั่งกระดูกคอของเขาหัก “ประการแรก ต้องอำมหิตพอ!”

นาคราชสมุทรเก้าหัวเจ็บปวดจนไม่ต้องการมีชีวิตอีกต่อไป

เขาร้องโหยหวนและเสียงดังอย่างน่าเวทนา

ราชินีแมงกะพรุนเหมือนกลายเป็นคนหูหนวกใช้นิ้วเหมือนหยกของนางชี้มาทางนาคราชสมุทรเก้าหัวและเขาหยุดทันที เหมือนกับว่าปากถูกผนึกไว้  ไห่อิงอู่มองดูเย่ว์หยางรอให้เขาอนุญาตเงียบๆ  จากนั้นจึงเดินเข้าหาราชินีแมงกะพรุนด้วยท่าทีกึ่งหวาดกึ่งทึ่ง  เกี่ยวกับสตรีที่น่ากลัวผู้นี้  ไห่อิงอู่ระมัดระวังมาก  กลัวว่าจะถูกหลอกโดยไม่รู้ตัว

ถ้าเย่ว์หยางไม่ปรากฏตัว นางคงเดินไปอยู่ข้างหน้าราชินีแมงกะพรุนแน่นอน

สตรีผู้นี้น่ากลัวเกินไปจริงๆ

“ในฐานะเป็นผู้ปกครอง เจ้าต้องอำมหิต จากนั้นเจ้าจึงจะสามารถใช้ศักดิ์ศรีของเจ้าข่มคนอื่นได้”  ราชินีแมงกะพรุนมองดูไห่อิงอู่ด้วยสายตาที่คมดุจมีด  “แม่หนูน้อย, เมื่อเจ้าต้องการเป็นจักรพรรดิสมุทร จงจำเรื่องนี้ไว้ให้ดี อย่ายอมให้ผู้ใดจากเผ่าพันธุ์ทะเลมีโอกาสท้าทายศักดิ์ศรีของเจ้า  ถ้าพวกมันทำ  อย่างนั้นเจ้าต้องฆ่าพวกมัน!”  เมื่อราชินีแมงกะพรุนพูดถึงตอนนี้ นางมองแต่เพียงไห่อิงอู่ ไม่ได้มองท่านหญิงเจี๋ยเหว่ยและท่านหญิงเยี่ยน  แต่ทั้งสองกลับกลัวเหมือนกับว่าราชินีแมงกะพรุนพูดกับนางทั้งสอง

“ทำไมท่านถึงบอกเรื่องนี้กับข้า?”  ไห่อิงอู่ไม่เข้าใจ  ว่ากันตามเหตุผลราชินีแมงกะพรุนคือศัตรูของนางไม่ใช่หรือ?

“ธิดาของก้วนหลาน  เจ้ารู้ไหมว่าข้ามีสถานะอะไรเมื่ออยู่ต่อหน้าเจ้า?  ข้าคือราชินีแมงกะพรุนแห่งเผ่าพันธุ์ทะเล  เป็นภรรยาอันดับแรกของก้วนหลานและเจ้าควรจะเรียกข้าว่าพระมารดา”  เสียงของราชินีแมงกะพรุนเยือกเย็นเหมือนน้ำแข็ง

“ไม่, ข้าจะไม่เรียกท่านเป็นพระมารดาแน่นอน”  ไห่อิงอู่ยืดอก  ความโกรธเกลียดปรากฏอยู่ที่ใบหน้านาง  “มารดาข้าเป็นแค่นางทาสคนหนึ่ง  ไม่ใช่ราชินีและนางตายไปแล้ว!  พระบิดาข้าฆ่าตัวตายเพราะถูกโอรสธิดาชิงบัลลังก์  ข้าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับท่าน  อีกอย่างหนึ่ง ราชินีแมงกะพรุนโปรดระวังด้วย  ข้าไห่อิงอู่เป็นจักรพรรดิสมุทรรุ่นใหม่  จักรพรรดิสมุทรก้วนหลานกลายเป็นอดีตไปแล้ว ตอนนี้ มีแต่จักรพรรดิสมุทรไห่อิงอู่เป็นเจ้าปกครอง  ไม่ใช่ราชินีแมงกะพรุน!”

“ดีมาก, ค่อยฟังเหมือนเป็นจักรพรรดิสมุทรขึ้นมาบ้าง”  ราชินีแมงกะพรุนหัวเราะอย่างไม่มีอารมณ์ขัน

“ข้าเรียนรู้เรื่องนี้จากท่าน... ท่านบอกว่าอย่ายอมให้ใครในเผ่าพันธุ์ทะเลท้าทายศักดิ์ศรีท่าน  ถ้าพวกเขาทำ ข้าควรจะฆ่าพวกเขา!”  ไห่อิงอู่ยกสามง่ามจักรพรรดิสมุทรและชี้มาทางราชินีแมงกะพรุน

นางเกลียดสตรีผู้น่ากลัวนางนี้สุดหัวใจ

ถ้านางไม่กังวลเรื่องการต้องคำสาปเมื่อลงมือฆ่านาง ไห่อิงอู่อาจใช้สามง่ามจักรพรรดิสมุทรแล้ว

มารดาที่น่าสมเพชของนางตาย  บิดาที่น่าสงสารของนางก็ตาย  ดูเหมือนว่านางจะคลาดจากความสุขไปอย่างหวุดหวิด  โชคดีที่นางพบกับเย่ว์หยาง และเขาพานางมาพบกับบิดานางและได้พลังจากเขาและสืบทอดตำแหน่งจักรพรรดิสมุทรโดยสายเลือดในที่สุด  ดังนั้นจึงทำให้นางมีอย่างทุกวันนี้  ก่อนหน้านี้นางมักใช้ชีวิตอยู่อย่างทรมานและระมัดระวังตัวเสมอ  หลายครั้งที่นางเกือบถูกองค์ชายองค์หญิงที่สตรีนางนี้ให้กำเนิดฆ่าตาย

ความทรงจำที่ใหญ่ที่สุดของไห่อิงอู่เกี่ยวกับเรื่องราชินีแมงกะพรุนก็คือ ความจริงที่ว่าสตรีนางนี้ฆ่าทาสสตรีและลูกๆ ที่ฉลาดของก้วนหลานมาอย่างต่อเนื่องเป็นจำนวนมาก

โชคดีที่นางฉลาดและระมัดระวังตัวพอที่จะหลบหนี  นางซ่อนความสามารถของนางอย่างต่อเนื่องและทำตัวเหมือนกับว่านางอ่อนแอมาตลอด

แน่นอนว่า มารดาของนางและพี่น้องคนอื่นๆ ก็ช่วยปกป้องนางเช่นกัน

ไม่มีพวกเขา นางคงไม่มีทางได้พบเย่ว์หยางและตายไปก่อนหน้านั้นแล้ว.... ถ้าเสียงหวี่ไม่แทงราชินีแมงกะพรุน  ไห่อิงอู่ต้องการจะฆ่าสตรีนางนี้ด้วยตนเองจริงๆ  สตรีนางนี้ก็คืออุปสรรคที่ใหญ่ที่สุดขัดขวางนางมิให้เป็นจักรพรรดิสมุทร  อย่างไรก็ตามตอนนี้หัวใจนางทะลุแล้ว  นางจะต้องตายแน่นอน  ยิ่งกว่านั้นนางยังมีคำสาปติดตัวอยู่  ดังนั้นนางไม่สามารถทำร้ายราชินีแมงกะพรุนได้

“จักรพรรดิสมุทรหญิงคนใหม่, ดูเหมือนว่าเจ้าจะเรียนรู้ได้เร็วจริงๆ  แต่เจ้าเรียนรู้เสร็จแล้วจริงๆ หรือ?  เจ้ากล้าฆ่าข้าหรือไม่?”  ราชินีแมงกะพรุนผ่อนเท้านาง เดินออกมาจากหัวของนาคราชสมุทรเก้าหัวจนกระทั่งนางอยู่ต่อหน้าไห่อิงอู่และจ้องมองนาง

“ท่านตายไปแล้วโดยข้าไม่ต้องฆ่า!”  ไห่อิงอู่ยังคงย้อนโดยไม่แสดงความอ่อนแอ

“ขลาดเขลาเสียจริง!”  ราชินีแมงกะพรุนตบหน้าไห่อิงอู่, และจ้องมองไห่อิงอู่เขม็งด้วยท่าทีเย็นชา  หน้าของคนทั้งสองห่างกันไม่ถึงสามนิ้ว   ไห่อิงอู่หวาดกลัว แต่นางกำหมัดแน่นไม่แสดงท่าทีอ่อนแอต่อสตรีที่อยู่ต่อหน้านางนี้ให้เย่ว์หยางเห็น  นางรู้ว่าเขากำลังมองดูนาง  ไม่ว่านางจะมีคุณสมบัติได้เป็นจักรพรรดิสมุทรหญิงหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับวันนี้  ไห่อิงอู่รวบรวมกำลังทั้งหมดของนางไม่ยอมถอยหลัง จ้องมองราชินีแมงกะพรุนผู้เย็นชาตอบอย่างโกรธเกรี้ยว  ต่อให้นางสั่นอยู่บ้าง แต่นางจะไม่ขลาดเขลา

จากมุมมองของผู้สังเกตการณ์  พวกเขาจะพบเรื่องที่น่าประหลาดใจ

สตรีทั้งสองนางภายนอกดูแตกต่างกันก็จริง  แต่ความเข้มแข็งและบุคลิกกลับคล้ายกันอย่างน่าทึ่ง

เมื่อเห็นสตรีทั้งสองจ้องมองหน้ากัน ท่านหญิงเจี๋ยเหว่ยและท่านหญิงเยี่ยนรู้สึกท้อแท้ทันที  นี่คือความแตกต่าง  ช่างเหลื่อมล้ำแตกต่างเหลือเกิน  ถ้าเป็นพวกนางคนใดคนหนึ่ง  ท่านหญิงเจี๋ยเหว่ยและท่านหญิงเยี่ยนคงไม่มีความกล้าทำเช่นนี้

ราชินีแมงกะพรุนยังคงจ้องไห่อิงอู่ต่อ  “ไม่มีคำสาปเหลืออยู่ในตัวข้าต่อไปแล้ว  และหัวใจข้าถูกทะลวงไปแล้ว  ข้าอยู่ในสภาพอ่อนแอ  และต่อให้ข้าแบ่งพลังควบคุมไปกำราบเจ้าสวะนาคราชสมุทรเก้าหัวนี้แล้วก็ตาม  แต่ในฐานจักรพรรดิสมุทร  เจ้าก็ยังไม่กล้าฆ่าคนที่อยู่ในสภาพเช่นนี้ด้วยสามง่ามจักรพรรดิสมุทรในมือของเจ้าอีกหรือ?   เจ้ายังถือตัวว่าเป็นจักรพรรดิสมุทรได้ยังไง?  เจ้าไม่กล้าฆ่าคนที่เป็นอุปสรรคขวางทางขึ้นสู่บัลลังก์จักรพรรดิสมุทรของเจ้า เจ้าก็เป็นแค่สิ่งมีชีวิตที่ขลาดเขลา ไร้ประโยชน์ น่าสมเพช!  เจ้ายังคิดจะใช้พลังของคนอื่นเพื่อสร้างความสุขให้ตัวเองอีกหรือ?  คิดดูให้ดีสิ เจ้าก็แค่ผู้หญิงขลาดเขลา, มารดาของเจ้าตายยังไง, เพื่อนพ้องของเจ้าตายยังไง, บิดาของเจ้าตายยังไง...”

“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ, มิฉะนั้นข้าจะฆ่าเจ้า!”  ไห่อิงอู่รู้สึกว่าอกของนางแทบระเบิดเพราะความแค้น  การถูกราชินีแมงกะพรุนดูถูกเยาะเย้ยเป็นความล้มเหลวยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของนาง  ที่โชคร้ายก็คือ เย่ว์หยางเห็นประจักษ์ในเรื่องนี้

“ข้าจะบอกอะไรให้เจ้า, ข้าเป็นคนสั่งให้ฆ่าแม่เจ้า  ข้ายังเป็นคนสั่งให้สหายพวกพ้องของเจ้าไปตาย,  แม้แต่บิดาของเจ้า  ผู้ชายที่ไร้ประโยชน์ที่ทำตัวเหมือนกับคนปฏิเสธจะเผชิญหน้ากับความจริง  เขาคิดว่าเขาฉลาดมากและพยายามชิงดีชิงเด่นเอาชนะข้าลับหลัง แต่กลับไม่รู้ตัวว่า ข้ารู้ถึงการกระทำและความคิดของเขาที่จะหนีให้พ้นจากเงื้อมมือข้า  การต่อสู้ที่สุสานใต้สมุทรนั้นเป็นข้าควบคุมอยู่หลังฉาก  บิดาของเจ้าก็เหมือนถูกข้าฆ่าเช่นกัน... แล้วเจ้ายังจะทำอะไรได้?  เจ้าได้พลังของก้วนหลาน และสายเลือด ได้ลูกมังกรทองมาแล้วยังไงเล่า?  คนขี้ขลาดก็มักจะขี้ขลาดอยู่เสมอ!  ต่อให้ได้รับสืบทอดพลังสายเลือด ก็ไม่มีทางกลายเป็นพลังที่แท้จริงของเจ้าได้เลย”  ราชินีแมงกะพรุนดูถูกเยาะเย้ยไห่อิงอู่

“ไปตายซะ ผู้หญิงชั่วร้าย!”  ไห่อิงอู่เงื้อสามง่ามจักรพรรดิสมุทรและฟันใส่นางอย่างโหดร้าย

“ฮืม...” ราชินีแมงกะพรุนหลับตานาง ไม่คิดจะหลบพลังโจมตีแม้แต่น้อย

อย่างไรก็ตาม เรื่องที่คาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น

ไห่อิงอู่ที่กำลังโมโหไม่ได้ตัดศีรษะราชินีแมงกะพรุนด้วยสามง่ามจักรพรรดิสมุทร

สามง่ามจักรพรรดิสมุทรที่คมกล้าเต็มไปด้วยพลังงานกลับจ่อและหยุดอยู่ที่คอของราชินีแมงกะพรุน  เนื่องจากยังควบคุมได้ไม่ดีพอ จึงเกิดรอยเลือดบนผิวลำคอนาง

ไห่อิงอู่สูดหายใจลึกเพื่อเปลี่ยนอารมณ์ของนาง  “ราชินีแมงกะพรุน  แม้ว่าท่านพยายามอย่างหนักเพื่อยั่วให้ข้าฆ่าท่าน  แต่ข้ายังไม่ต้องการทำเช่นนั้น  ข้าคือจักรพรรดิสมุทรและมีปณิธานเป็นของตนเอง  ข้าจะไม่ทำอะไรก็ตามที่ท่านต้องการให้ข้าทำ!  เป็นเรื่องจริงที่ข้าเกลียดท่าน  แต่อย่าได้พยายามให้ข้าใช้ความเกลียดชังทำลายเหตุผลเลย!  ข้าต้องการฆ่าท่านด้วยสามง่ามจักรพรรดิสมุทร แต่ไม่มีความจำเป็นต้องทำเช่นนั้นต่อไป เพราะท่านเป็นคนตายแล้ว!  ข้า ไห่อิงอู่เป็นจักรพรรดินีสมุทรคนใหม่  ข้ามีพลังใจและมีศักดิ์ศรี ข้าจะไม่ยอมให้เรื่องเก่าๆ มายั่วโมโหข้า อดีตราชินี.. ต่อให้ข้าไม่รู้เหตุผลที่ท่านต้องยั่วโมโหให้ข้าสังหารท่าน   แต่ข้าจะไม่ยอมให้ท่านสมหวังแน่  ข้าตัดสินใจเอาเองว่านี่คือพลังใจที่แท้จริง เป็นอำนาจที่แท้จริงของจักรพรรดิสมุทร!”

ราชินีแมงกะพรุนยังคงนิ่งหลังจากได้ฟังนางพูด

นางไม่ส่งเสียงอะไรอีกเป็นเวลานาน

ขณะที่ไห่อิงอู่หันกายหมายจากไป จู่ๆ ราชินีแมงกะพรุนก็หัวเราะเสียงดังลั่น

เมื่อนางหัวเราะ  โลหิตก็พุ่งออกมาจากบาดแผลที่หน้าอกนาง  อาการบาดเจ็บแม้จะทำให้นางเสียเลือดมากมาย แต่นางก็ยังไม่หยุด

แต่ราชินีแมงกะพรุนดูเหมือนจะไม่สนใจว่าเลือดฉีดพุ่งออกมาจากอกของนางเหมือนกับสายน้ำ  นางยังคงหัวเราะต่อไป  นางหัวเราะจนตัวเกร็งไปทั้งตัว มีน้ำตาหลั่งไหลหลังจากที่นางหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า... ก้วนหลานเอย, เจ้าไม่เชื่อถือข้ามาทั้งชีวิตของเจ้า  แต่ตอนนี้ ข้าจะบอกเจ้าให้ก็ได้ เจ้าผิดแล้ว... ฮ่าฮ่าฮ่า, ฮ่าฮ่า....”

ไห่อิงอู่มองดูราชินีแมงกะพรุน  นางคิดเอาเองว่าสตรีผู้นี้คงเสียสติไปกระมัง?

ราชินีแมงกะพรุนร่างสั่นสะท้าน

จากนั้นยืนหยัดมั่นคงอยู่กับพื้น

นางก้าวเข้าหาไห่อิงอู่

ไห่อิงอู่ชักกลัวขึ้นมาบ้าง ถึงกับถอยหลังไปสามก้าวโดยไม่รู้ตัว

ราชินีแมงกะพรุนยังคงเดินเข้าหานาง  เลือดยังคงหลั่งไหลจากบาดแผลนางอีกมาก ทุกย่างก้าวของนางจะมีรอยเลือดเป็นทาง

“ท่านจะทำอะไร?”  ไห่อิงอู่พยายามข่มความกลัวอย่างเต็มที่ และจ้องมองราชินีแมงกะพรุนที่มีท่าทางเหมือนกับเสียสติ

“ก้วนหลานเอย, เจ้าไม่ประสบความสำเร็จเท่าใดนักในชีวิต  โชคดีที่เจ้ายังเหลือธิดาสุดประเสริฐอยู่คนหนึ่ง, ก้วนหลาน, เจ้าไม่ได้แพ้,  แต่ข้าชนะ”  ราชินีแมงกะพรุนเดินจนกระทั่งนางมาอยู่ต่อหน้าไห่อิงอู่  ปากของนางเต็มไปด้วยเลือด แต่นางยังต้องการหัวเราะ เมื่อไห่อิงอู่ตั้งใจจะถอยด้วยความกลัว  ราชินีแมงกะพรุนกลับถอดสร้อยมุกฝนดาวตกที่คอนางและสวมสร้อยมุกฝนดาวตกที่เปรอะไปด้วยเลือดไว้ที่คอไห่อิงอู่อย่างนุ่มนวล ขณะที่นางกล้ำกลืนเลือดและยิ้ม  “ข้าจะให้โอวาทเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย  จงหาบุรุษที่ฉลาดกว่าเจ้าสักคน, เจ้าต้องไม่หาบุรุษอย่างบิดาเจ้า ฉลาดหลักแหลม แต่ใจคับแคบ  คนแบบนั้นยังแยกไม่ออกเลยว่าภรรยาตนเองกับสาวใช้ที่เขานอนด้วย แท้จริงก็คือคนๆ เดียวกัน....”

“หา?” ไห่อิงอู่รู้สึกว่าแปลกประหลาดอยู่บ้าง  แต่นางหาเหตุผลไม่พบอยู่ชั่วขณะ

ราชินีแมงกะพรุนทรุดตัวลงกับพื้น

ไห่อิงอู่วางสามง่ามจักรพรรดิสมุทรและกอดร่างราชินีแมงกะพรุนไว้ตามสัญชาตญาณ ถามอย่างเร่งร้อน “พูดอย่างนั้นหมายความว่ายังไง?  ท่านเป็นใครกันแน่?”

ราชินีแมงกะพรุนใช้มือที่เปรอะเลือดของนางลูบหน้าไห่อิงอู่อย่างทะนุถนอม  นางค่อยหลับตาและหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ “เจ้าเดาได้ไหม?”

เมื่อพูดได้แค่นั้น มือทั้งสองของนางก็ตกลงอย่างไร้เรี่ยวแรง

เหมือนกับว่านางกำลังหลับ ราชินีแมงกะพรุนทอดกายเหยียดยาวอยู่ในอ้อมอกของไห่อิงอู่  ตาของนางปิดและริมฝีปากนางโค้งเป็นรอยยิ้ม

นางยิ้ม, และเป็นยิ้มที่นางภูมิใจ...

ไห่อิงอู่รู้ตัวว่านางกำลังหลั่งน้ำตา ไม่ใช่เหตุผลที่ดีนัก  น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าหยดรดใบหน้าราชินีแมงกะพรุน ใบหน้าที่แสดงออกถึงความภูมิใจ... นางเงยหน้าขึ้นมองเย่ว์หยางที่เดินมาอยู่ข้างๆ นางโดยที่นางไม่รู้ตัว  เสียงของนางแหบแห้ง  นางถามเพื่อให้เขายืนยัน  “นางเป็นใครกัน?  ท่านบอกข้าได้ไหม นางเป็นใคร? ทำไม? ทำไมถึงเป็นอย่างนี้?”

เย่ว์หยางพยักหน้าให้ไห่อิงอู่  “นางคือคนสำคัญที่สุดในชีวิตของเจ้า  เจ้าได้เห็นโลกที่ยอดเยี่ยมงดงามใบนี้ ก็เพราะความคงอยู่ของนาง”

ไห่อิงอู่ตะลึง หยดน้ำเริ่มไหลพรากลงมาตามหน้าของนาง

แผละ

น้ำตาที่หลั่งไหลหยดลงบนใบหน้าของราชินีแมงกะพรุนผู้ล่วงลับ

ท่านหญิงเจี๋ยเหว่ยและท่านหญิงเยี่ยนคุกเข่าแสดงความเคารพเพื่ออำลาราชินีแมงกะพรุน

ในวินาทีสุดท้ายพวกนางก็สงบและยอมรับอย่างมีความสุข  พวกนางทุกคนเป็นสตรี  แต่จะให้เทียบกับราชินีแมงกะพรุนได้นั้น พวกนางรู้สึกละอายใจมาก