ตอนที่ 19 ปรมาจาร์ยต้องการพบหยานฉี

ซู่ซุนเอ๋อคิดว่าหยานฉีนั้นยอดเยี่ยมจริงๆ เธอไม่รู้เบยว่าต้องระดับสูงแค่ไหนถึงใช้การรวบรวมพลังได้

หยานฉีมีมัน แต่หยานฉียังไม่มีความารถในการควบคุมมันได้

ลูกศิษย์หลายสิบคนในห้องโถงชั้นยอดไม่กล้าดูถูกหยานฉีอีกต่อไป พวกเขาคิดว่าดาบของหยานฉีนั้นคมอย่างมากจนไม่กล้าเขาใกล้

ในตอนแรกดาบหมาป่าปีศาจเหล็กดำในมือของหยานฉี ไม่ได้ทำให้พวกเขาตกใจมากนัก เพรานักศิลปะการต่อสู้ส่วนใหญ่ในโลกต่างก็ใช้อาวุธ รวมถึงอาวุธแปลกๆหลายอย่าง

"1070 ครั้ง"

"1071 ครั้ง"

"1072 ครั้ง"

หยานฉียังคงฟันดาบต่อไป

ในห้องของปรมาจาร์ย

 

หลินมู่รีบไปที่ห้องของปรมาจาร์ย

 

"นายท่าน"

 

หลินมู่เรียกคนที่อยู่ในห้องนี้อย่างซู่คุนด้วยความเคารพ

 

ซูคุน เป็นปรมาจารย์แห่งโรงเรียนศิลปะการต่อสู้อสรพิษสายฟ้า เป็นปรมาจารย์ขั้นต้น!

 

เขาปรากฎตัวอยู่ตรงหน้าอาจาร์ยผู้สอนผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ขั้นต้นอย่างหลินมู่ด้วยความสง่า

ซู่คุนวางเอกสารในมือลง เขามองไปที่หลินมู่และพูดว่า "หลินมู่ มีอะไรให้ข้าช่วยงั้นเหรอ"?

“ช่างอัศจรรย์จริงๆ ข้าคิดว่าในห้องโถงชั้นยอดมีบางคนที่อยู่ในขอบเขตที่หนึ่งของระดับอาวุธอยู่ด้วย”

อะไรนะ?!

ขอบเขตที่หนึ่งของระดับอาวุธ?

ซู่คุนรู้สึกประหลาดใจ

“ข้าแค่สงสัย เพราะวันนี้เขาเพิ่งเข้าไปในห้องโถงชั้นยอด เมื่อเขาชักดาบออกมา ทั้งห้องโถงชั้นยอดก็เต็มไปด้วยคลื่นแสงจากดาบนั้น”

หลินมู่พูดแบบนั้นเพราะกลัวว่าซู่คุนจะไม่เชื่อ

ซู่คุนครุ่นคิด เขาคิดว่าถ้าเป็นเรื่องจริงเขากับชายคนนั้นอาจจะอยู่ในระดับเดียวกัน

“แล้วชื่อของศิษย์คนนั้นชื่ออะไร”?

"หยานฉี"

หยานคนนนั้นงั้นเหรอ!

ซู่คุนถึงกับตกใจที่ได้ยินชื่อของคนที่เขามอบบัตรผ่านให้

เขาจำได้ว่าคนที่อาจมีร่างกายธาตุในเมืองเจียงก็ชื่อว่าหยานฉี เขายังบอกซุนเอ๋อเป็นด้วยว่าถ้าหยานฉีมาที่โรงเรียนศิลปะการต่อสู้อสรพิษสายฟ้า ต้องพาเขาไปที่ห้องโถงชั้นยอดเท่านั้น

ในที่สุดเขาก็มาแล้ว

ซู่คุนตกใจมาก หากหยานฉีมีขอบเขตที่หนึ่งของระดับอาวุธอยู่และร่างกายธาตุ เขาจะต้องเป็นอัจฉริยะที่ยอดเยี่ยมอย่างไม่ต้องสงสัย

“หลินมู่ เจ้าไปเรียกให้หยานฉีมาพบข้าเดี๋ยวนี้”!

เมื่อหลินมู่กำลังจะออกไป ซู่คุนเรียกให้เขาหยุดอีกครั้ง

“จำไว้ ว่าอย่าบอกเรื่องนี้กับใครเด็ดขาด”

ซูคุ่นคิดว่าหากเรื่องนี้มีคนอื่นรู้  กองกำลังหลักของฐานหลินไห่จะแย่งตัวหยานฉี และโรงเรียนศิลปะการต่อสู้อสรพิษสายฟ้าก็เป็นเพียงแค่กองกำลังขนาดกลางในฐานหลินไห่เท่านั้น

หลินมู่เข้าใจความกังวลของซู่คุนได้ในทันที

เขาเดินอย่างรวดเร็วไปที่ห้องโถงชั้นยอด และหยานฉีก็ยังคงฟันดาบของเขาอยู่

"หยานฉี ออกมา"

หยานฉีได้ยินคำพูดนั้นและเก็บดาบหมาป่าปีศาจเหล็กดำเข้าไปในฝักก่อนจะสะพายไว้ที่ด้านหลังและออกไป

“อาจาร์ยหลิน มีอะไรให้รับใช้ครับ”?

หยานฉีมองไปที่หลินมู่ด้วยความสงสัย

"มีคนอยากพบเจ้า"

“เจ้ารู้จักปรมาจาร์ยซู่คุนไหม?”

หยานฉีไม่คาดคิดมาก่อนว่าซู่คุนต้องการพบเขา

เมื่อเขาอยู่ในเมืองเจียง เขาได้พบกับเจ้าซู่คุน เขาเป็นผู้ชายที่มีรูปร่างใหญ่ที่ยือยู่ข้างหน้าเขาและดูอันตรายเป็นอย่างมาก

ความหวาดกลัวของหยานฉีนั้นเขายังจำมันได้ดี

หยานฉีและหลินมู่มาถึงหน้าห้องของปรมาจาร์ย

“นายท่าน ข้าพาตัวหยานฉีมาแล้ว”

“เข้าใจแล้ว เจ้าออกไปก่อนได้เลย”

เสียงอันน่าเกรงขามของซู่คุนดังขึ้น

หลินมู่ขอตัวออกจากห้องปรมาจาร์ยไปก่อนและปิดประตู

“นายท่าน นี่คือบัตรผ่านสำหรับฐานหลินไห่”

หยานฉีคืนบัตรผ่านให้กับซู่คุน

ใบหน้าของซู่คุนมีรอยยิ้มแล้วรับบัตรผ่านนั้นมา "หยานฉี บอกข้าตรงๆเจ้ามีร่างกายธาตุหรือไม่ และเจ้าไปถึงขอบเขตที่หนึ่งของระดับอาวุธแล้วใช่ไหม"?

หยานฉีรู้สึกสับสนเล็กน้อย เขาไม่เข้าใจว่าซู่คุนรู้ได้อย่างไร

แต่เขารู้สึกโล่งใจทันที เขาคิดว่าน่าจะเป็นหลินมู่ที่บอกเขาว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องโถงชั้นยอดนั้น