ตอนที่ 131 ดวลหมัดเดือด (อ่านฟรี)

แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับ สายเลือดแห่งมังกร

ตอนที่ 131 ดวลหมัดเดือด

แม็กนัสกลับไปที่ห้องนั่งเล่น เขาขยี้ตาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้ฝันไป เพราะตอนนี้ห้องเละจนแทบจำไม่ได้

โคมไฟทั้งหมดพัง โซฟาเป็นรอยขาดยับ ผ้าม่านขาดออกจากกัน ผนังห้องเละเทะ กระถางดอกไม้ถูกขว้างไปรอบๆ และสิ่งสกปรกก็กระจายไปทั่วพื้น

และรักนาร์ยังคงนอนหลับอยู่บนโซฟา บนตัวเขามีแชดและซัมเมอร์กำลังนั่งราวกับว่าพวกเขาตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเช่นกัน

“บอกมาเดี๋ยวนี้ว่า ใครทำ?” แม็กนัสถามพวกเขา

ทั้งซัมเมอร์และแชดชี้ไปที่รักนาร์ที่กำลังหลับใหล แม็กนัสรู้ว่าพวกเขาโกหก แต่เขาก็ไม่ได้โกรธอะไรมาก เพราะยังไงเขาก็เป็นพ่อมด

เขาโบกไม้กายสิทธิ์ "เรปาโร"

ของที่พังทั้งหมดเริ่มซ่อมแซมตัวเองโดยอัตโนมัติและผนังทั้งหมดก็กลับคืนสู่สภาพเดิม

"โว้ววววว!" บ๊อบบี้อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ มันเป็นหนึ่งในเวทมนตร์ที่มักรู้สึกว่าไม่น่ามีจริง แม้แต่กับแม็กนัส

ในเวลาเพียงไม่กี่นาทีทุกอย่างก็ถูกจัดเข้าที่ ห้องนั่งเล่นก็ดูเรียบร้อยและสะอาดอีกครั้ง

"ขอบคุณพระเจ้าที่เอ็บกับจอร์จไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่งั้นพวกเขาคงจะไม่ให้ฉันใช้เวทมนตร์และปล่อยให้พวกเขาทำความสะอาดสถานที่เอง พวกเขาคิดว่าพลังคาถาซ่อมแซมสิ่งของไม่ได้ทำให้สถานที่สะอาดหมดจด" แม็กนัสพึมพำ

ซิเรียสหัวเราะเบาๆ “เฮ้ ใช่เลย ฉันคิดว่าเอลฟ์ประจำบ้านทุกตนมีความผิดปกติบางอย่างเกี่ยวกับการทำความสะอาด”

"โรคนี้ทางการแพทย์เรียกว่าโรคย้ำคิดย้ำทำ" บ๊อบบี้พูดแทรกขึ้น

“เอาล่ะ เราออกไปสนุกกันข้างนอกกัน แต่รักนาร์หลับอยู่ เราควรทำอย่างไรกับเขาดี เมอร์ลิน มีคำแนะนำอะไรไหมครับ?” แม็กนัสถามชายชราที่กำลังผ่อนคลายในรูปภาพ

“น้ำมะนาวใส่พริกไทยเยอะๆ เอาให้เต็มแก้ว” เมอร์ลินเสนอ

"อา... รักนาร์ผู้น่าสงสาร" บ๊อบบี้เข้าไปกอดเด็กชายที่กำลังหลับอยู่

แม็กนัสรีบไปที่ห้องครัวและบีบมะนาวจำนวนมากลงในแก้ว จากนั้นใส่ผงพริกไทย 2 ช้อนเต็ม

"ไอ้นี่น่าจะแทนกันได้" เขาคิดและไปหารักนาร์

“บ๊อบบี้ จับเขาอ้าปากหน่อย” เขาสั่ง

จากนั้นเขาก็เทสิ่งที่อยู่ในแก้วใส่ปากของรักนาร์ ที่ละน้อยๆ ในไม่ช้าแก้วครึ่งหนึ่งก็ว่างเปล่า และนั่นคือตอนที่ดวงตาของรักนาร์เบิกกว้างกว่าที่พวกเขาเคยคิดว่าจะเป็นไปได้

"อ๊าาาาาาาาาาาาาาา...."

“เยี่ยมมาก เรามีมังกรอีกตัวอยู่ในบ้าน” เมอร์ลินแสดงความคิดเห็นจากด้านข้าง

"ทำไรน่ะ...ปากฉันกำลังไหม้...อ๊าาาา..." รักนาร์เริ่มวิ่งไปรอบๆ

แต่ก่อนที่เขาจะได้วิ่งไปดื่มน้ำและทำให้มันแย่ไปกว่านี้ บ๊อบบี้ก็ยื่นขวดนมเปรี้ยวให้เขาอย่างรวดเร็ว รักนาร์รีบกระดกมันลง จากนั้นเขาก็ดื่มอีกสองขวด

จากนั้นเขาก็สงบลงและมองไปที่แม็กนัสด้วยสายตาที่เคียดแค้น "เพื่อ?"

“ก็เมอร์ลินแนะนำมา เขาว่านายจะตื่นหลังจากดืมไอ้นี่ อีกอย่างนะนายพี้ยาด้วย” แม็กนัสชี้แจง

“แค่น้ำมะนาวก็ใช้ได้แล้ว แล้วทำไมต้องใส่พริกไทยด้วย” รักนาร์ถาม

“เพื่อเพิ่มรสชาติ... ก็ได้ ข้าจะไปห้องอื่น” เมอร์ลินพูดจบจากนั้นคนในภาพรีบเผ่นออกไป

"ให้ตายสิ!" รักนาร์เดินไปข้างหน้าและทำลายภาพเหมือน แต่เมอร์ลินได้จากไปแล้ว

*แปะ แปะ*

แชดตบหัวรักนาร์ แม็กนัสก็ทำเช่นเดียวกัน "ใจเย็นๆ นะไอ้หนู"

*พรึบ*

“หยุดทำตัวเพี้ยนได้แล้ว” รักนาร์สะบัดมือออก

"งั้นเราก็ไปกันเถอะ เราว่าจะออกไปที่สวนสาธารณะ นี่มันหน้าร้อนนะ ไปเล่นกันเถอะ" บ๊อบบี้เตือนพวกเขาและเริ่มออกไปโดยไม่เสียเวลา

พวกเขาทั้งหมดออกเดินทางและมาถึงสวนสาธารณะที่ใหญ่ที่สุดในพื้นที่ พวกเขาปั่นจักรยานกันมา บ๊อบบี้ แม็กนัสกับรักนาร์มีคนละคัน ส่วนซิเรียสนั่งซ้อนหลังแม็กนัส

เมื่อพวกเขามาถึงสวนสาธารณะ พวกเขากำลังสับสนว่าจะเล่นอะไรกันดี แม็กนัสจึงตัดสินใจว่านี่เป็นโอกาสดีที่จะได้ฝึกฝนการต่อสู้ระยะประชิด

“มาฝึกการต่อสู้กันเถอะ เราจะพูดคาถาต่างๆ ในขณะต่อสู้และพยายามเอาชนะพวกมันด้วยคาถาหรือวิธีแก้ทาง จำไว้ว่าทั้งหมดเป็นการจำลอง” แม็กนัสแนะนำและทุกคนเห็นด้วย

คู่แรกที่ต่อสู้คือแม็กนัสและซิเรียส ทั้งสองยืนห่างกันโดยใช้กิ่งไม้แถวนั้นแทนไม้กายสิทธิ์

“ฮิฮิ เราจะสู้กันได้ยังไงในเมื่อนายเข้าใกล้ฉันไม่ได้” ซิเรียสถาม เขามั่นใจว่าก่อนที่แม็กนัสจะเข้าใกล้เขา เขาคงร่ายคำสาปไปแล้ว

แม็กนัสยิ้ม “ก็ลองดูสิ”

"เริ่ม!" รักนาร์ทำหน้าที่เป็นผู้ตัดสิน

"สตูเป...!" ซิเรียสตะโกน

"ฮ่าฮ่า..." แม็กนัสขว้างกุญแจบ้านใส่ซิเรียสอย่างหัวเราะ ก่อนที่เขาจะร่ายเวทย์จบพร้อมกับพุ่งเข้าหาเขาไปด้วย

ตอนนี้แม้ซิเรียสจะร่ายเวทย์เสร็จ มันก็แค่โดนกุญแจเท่านั้น ในขณะที่แม็กนัสอยู่ใกล้เขามากแล้ว

"อิมเปดิเมนต้า" แม็กนัสชี้ไม้ไปที่ซิเรียส มันเป็นคาถาที่ทำให้ผู้ที่โดนหยุดนิ่งหรือทำให้เคลื่อนไหวช้าลง

แต่ซิเรียสไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคาถานี้คืออะไรเพราะเขายังไม่ได้ศึกษาคาถานี้

แม็กนัสซิกแซกไปมาและไม่นานก็มาถึงตรงหน้าซิเรียสและล็อกขาทำให้ซิเรียสสะดุด

*ตุบ*

ซิเรียสล้มลงในขณะที่แม็กนัสนั่งทับเขา และกิ่งไม้จ่ออยู่ที่คอของซิเรียส ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจน ซิเรียสไม่มีเวลาแม้แต่จะคิด

“หัวนมเมอร์ลิน… นายเร็วโคตร… อย่างกับสัตว์ป่า” ซิเรียสอุทานด้วยความตกใจ

"ฮิฮิ... แหงสิ ยังไงฉันก็มีเลือดมังกรอยู่ดี" เขาตอบและช่วยให้เขาลุกขึ้น

ต่อไป แม็กนัสมองไปทางรักนาร์ “ถึงตานายแล้ว”

"หึหึ... เตรียมตัวโดนเอาคืนได้เลย" รักนาร์ ก้าวไปข้างหน้าอย่างมีความสุข วิญญาณที่น่าสงสารไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไรมากมายสำหรับไม้กายสิทธิ์เขาเลย เพราะยังไงเขาก็ห่วยเรื่องคาถาอยู่แล้ว แต่อย่างน้อยเขาก็ทำงานอย่างหนักเพื่อให้มีความเชี่ยวชาญในคาถาทั่วไป

พวกเขายืนอยู่ในระยะห่างในตอนแรก แม็กนัสไม่ได้ใช้ไม้กายสิทธิ์เพื่อความยุติธรรมในการแข่งขัน แต่เขารู้ว่ารักนาร์จะต้องใช้ยาของเขาถ้าเขาต้องใช้ไม้กายสิทธิ์

“ฉันเปิดนะ” แม็กนัสพูดและพุ่งไปหาคู่ต่อสู้อีกครั้ง รักนาร์กลับไม่แม้แต่จะขยับตัวและยืนอยู่ในจุดเดิม เขามองไปที่แม็กนัสที่เข้ามาใกล้เขาและเริ่มคำนวณเวลาที่มาถึง

~1~

~2~

~ ตอนนี้แหละ ~ เขานับจังหวะในใจ และทันทีที่แมกนัสอยู่ในระยะแค่เอื้อม เขาก็เปิดปากและพ่นผงเงินออกมา มันโดนหน้าของแม็กนัสเต็มๆ

แม็กนัสรู้สึกราวกับว่าเขาตาบอดไปในทันที ทุกอย่างดูขาวโพลนรอบตัวเขา

“บ้าไรวะเนี่ย...” เขาสบถ

"ฮิฮิ... จับนายได้แล้ว" รักนาร์หัวเราะเบาๆ

"บาทาอัดถั่วคิก!"

*เปรี้ยง*

แม็กนัสอ้าปากค้างด้วยความเจ็บปวด แต่ไม่มีเสียงใด ๆ ออกมาจากปาก มีเพียงอากาศที่เต็มไปด้วยความรวดร้าว เขาล้มลงกับพื้นในขณะที่ถืออัญมณีประจำตระกูลของเขา

"ขอพระเจ้าทรงเมตตา" บ๊อบบี้อธิษฐานเผื่อเขา

รักนาร์ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ "นายชอบไหม? คิดว่าฉันกากนักเหรอ ฮิฮิ ฉันมีวิธีต่อสู้เป็นล้านวิธีเฟ้ย และฉันไม่อายที่จะใช้วิธีสกปรก"

อย่างไรก็ตาม แม็กนัสรู้ว่าเขาไม่สามารถบ่นได้ เพราะนี่เป็นการต่อสู้ที่ยุติธรรมและตรงไปตรงมา เพราะเขาเองที่ประมาทและนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาประหลาดใจ

แม็กนัสใช้เวลาไม่กี่นาทีในการกลับสู่สภาวะปกติ ความเจ็บปวดก็หายได้ทันเวลาเช่นกัน

"ฟู่ววว...ยังอยู่ดี" แม็กนัสมองเข้าไปในกางเกงด้วยความโล่งอก

“แม็กนัส สู้กับฉันเดี๋ยวนี้” จู่ๆ บ๊อบบี้ก็เปล่งเสียงออกมา

เขาไม่ได้ปฏิเสท แต่ตอนนี้เขาแน่ใจแล้วว่ามันจะเป็นการต่อสู้แบบพวกมักเกิ้ลอย่างเข้มงวด ทั้งสองไม่ได้ยืนอยู่ไกลเกินไปในครั้งนี้

บ๊อบบี้และแม็กนัสค่อยๆ เข้าใกล้กันมากขึ้น บ๊อบบี้ชูกำปั้นทั้งสองขึ้นใกล้หน้าอกและสายตาจับจ้องไปที่แม็กนัส

~ทำไมเขาดูพร้อมจัง~ แม็กนัสสงสัยขณะมองท่าทางของบ็อบบี้

แม็กนัสก้าวไปข้างหน้าและส่งกำปั้นไปที่ใบหน้าของบ๊อบบี้

"ไรน่ะ?"

แต่ที่เขาตกใจคือบ๊อบบี้เร็วมาก เขาเบี่ยงตัวหลบและเล็งไปที่แก้มของแม็กนัสทันที เขายิงหมัด

*ตู้ม*

*เปรี้ยง*

หมัดของบ๊อบบี้พุ่งตรงไปที่โหนกแก้มของแมกนัส แต่แม็กนัสยังส่งกำปั้นไปที่ท้องของบ๊อบบี้

ทั้งคู่ล้มลงกับพื้น แม็กนัสตกใจมากกับเรื่องนี้ แต่บ็อบบี้กลับหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“ฮ่าฮ่าฮ่า… ในที่สุด… การทำงานหนักของฉันก็ได้ผล” บ๊อบบี้บอกกับตัวเอง

แม็กนัสรีบลุกขึ้นและถาม "นายทำอย่างนั้นได้ไง บ๊อบบี้"

บ๊อบบี้ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ “ก็ฉันไม่รู้แน่ชัดหรอก แต่ตั้งแต่ฉันเริ่มดื่มน้ำยาพิเศษจากรักนาร์ ฉันรู้สึกสุขภาพดีและแข็งแรงมาก ฉันจึงเริ่มเรียนมวยเพื่อป้องกันตัว และดูสิ ฉันสามารถต่อยหน้าพ่อมดได้เลย... คุ้มค่ากับเงินมาก”

แม็กนัสยังคงตกใจ มองไปที่รักนาร์และซิเรียส

รักนาร์ยิ้มอย่างพึงพอใจ เดินไปหาบ็อบบี้และดึงเขาลุกขึ้น "ฮี่ฮี่ ยินดีด้วยที่เอาชนะราชาแห่งอังกฤษในอนาคตได้ และดีใจที่รู้ว่ายาของฉันใช้ได้ผล มันไม่มีอะไรพิเศษเกินไป แค่ทำให้สุขภาพของนายอยู่ในจุดสูงสุด แต่ก็มีความพิเศษอยู่บ้างคือมันช่วยเพิ่มความหนาแน่นของมวลกระดูกและกล้ามเนื้อของนายได้นิดหน่อย"

“ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมฉันรู้สึกแข็งแรงจัง” บ๊อบบี้พูดขณะมองที่มือของเขา

แม็กนัสยังคงยืนอยู่ห่างๆ มองไปที่มือของตัวเอง ~แม้แต่บ็อบบี้ก็แข็งแกร่งขึ้นมาก แล้วทำไมพลังของฉันถึงไม่ก้าวหน้าอย่างรวดเร็วเหมือนเมื่อก่อนนี้นะ? เวทมนตร์ของฉันจะมีประโยชน์อะไรถ้าฉันไม่สามารถรักษาร่างกายให้ปลอดภัยได้~

*แปะๆ*

ซิเรียสตบหลังแม็กนัส "เอาน่าอย่าเพิ่งร้องไห้"

“โอ้ งั้นเหรอ? ฉันจะทำให้พวกร้องไห้แน่ พวกนายทุกคนมาสู้กับฉันต่อเถอะ” แม็กนัสประกาศ

แต่พวกเขาไม่สนใจเขาและมุ่งหน้าไปยังร้านเล็กๆ ใกล้ๆ เพื่อหาอะไรกิน

"ไอ้พวก...ล้อเล่นน่ะ...ฉันจะไม่ทำให้พวกร้องไห้หรอกสัญญา น่านะอีกรอบเดียว" เขาวิ่งตามพวกเขาไป

แต่พวกเขาไม่สามารถตระหนักได้ว่ามีใครบางคนกำลังเฝ้าดูพวกเขาอยู่ตลอด และอาจประเมินความแข็งแกร่งของแม็กนัสผิดไปเนื่องจากเขาควบคุมพลังเวทย์มนตร์ของเขาไว้

_____________________________

เพจแปลถ้าเช่นนั้นข้าขอลา