ตอนที่แล้วตอนที่ 729 : ประณามฉันที่ไม่รู้อะไรเลย!
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 731 : บทตอนนี้ช่างน่าเสียดาย!

ตอนที่ 730 : ผู้หญิงที่ห้ามแต่งเข้าบ้านเด็ดขาด!


ตอนที่ 730 : ผู้หญิงที่ห้ามแต่งเข้าบ้านเด็ดขาด!

วันต่อมาเจียงเฉินก็ไปที่ห้องทำงานของซูเสี่ยงเมิ่ง

พ่อระบบนั้นยังคงต้องการปล่อยให้เขาเป็นชนชั้นแรงงานของสังคมต่อไป ดังนั้นเขาจึงออกไปไม่ได้เช่นกัน

แต่อย่างไรก็ตามตอนนี้สถานะของเขามันถูกเปิดโปงไปแล้วและไม่มีประโยชน์อีกต่อไปที่จะปิดบังตัวตน ดังนั้นเจียงเฉินจึงหยุดการแสดงของเขาและตรงไปที่ห้องทำงานของชูเสี่ยวเมิ่ง

“มันเป็นเพราะเธอเลยที่ทำให้ฉันไม่สามารถทำงานในฐานะพนักงานต่อไปได้”

เจียงเฉินยักไหล่และพูดว่า "รู้ไหมว่าเธอทำอะไรลงไป?"

"แล้วแบบนี้พวกเราจะทำอะไรได้บ้าง?

ชูเสี่ยวเมิ่งที่ปรารถนาให้ตัวตนของเจียงเฉินถูกเปิดเผยอยู่แล้ว "นายก็แค่ทำงานกับฉันในฐานะพนักงานไง? ในฐานะผู้ช่วยส่วนตัวของฉัน?"

เจียงเฉินไม่สามารถหัวเราะหรือร้องไห้ได้

ทำไมฉันถึงได้กลายเป็นเนื้อแกะเข้าปากเสือได้เร็วขนาดนี้นะ?

ฉันถูกหลอก?

ฉันเริ่มสงสัยแล้วสิว่าซูเสี่ยวเมิ่งต้องการเปิดเผยตัวตนของฉันมานานแล้ว!

แต่เมื่อเขานึกถึงท่าทางที่น่ารังเกียจของหัวหน้าแผนกและการแสดงออกหลังจากรู้ตัวตนที่แท้จริงของเขาที่เต็มไปด้วยความอิจฉา หวาดกลัวและความหวาดกลัวของเพื่อนร่วมงานของเขา เจียงเฉินก็พูดไม่ออก

ภารกิจพ่อระบบนั้นชัดเจนมาก "ให้เขาเป็นชนชั้นแรงงานในสังคมและทำงานหนักเพื่อสะสมรางวัล"

หรือให้พูดก็คือถ้าเจียงเฉินไม่ทำงานและใช้เวลาไปวันๆเพื่อเอาชนะมันก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะได้รับรางวัลจากระบบ

มันเป็นไปไม่ได้ที่เจียงเฉินจะใช้ชีวิตอย่างสุขสบายในการทำงาน!

เจียงเฉิน : นายทำให้ฉันเกิดมาเพื่อใช้แรง พ่อระบบ ฉันเกลียดนาย!

ด้วยความสิ้นหวังเจียงเฉินที่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมรับเงื่อนไขของซูเสี่ยวเมิ่งและกลายเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของเธอในเวลาเดียวกันเขาก็เตือนซูเสี่ยวเมิ่ง "อย่าไปบอกหลันหน่วนหยานเด็ดขาดไม่อย่างนั้นทุกอย่างจะจบทันที!"

ซูเสี่ยวเมิ่งยิ้มเหมือนจิ้งจอกน้อยที่ขโมยไก่ได้สำเร็จและตบหน้าอกของเธอ "ไม่ต้องกังวล! ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้นและฉันจะไม่มีวันบอกให้หน่วนหน่วนรู้อย่างแน่นอนว่านายคือผู้ช่วยส่วนตัวของฉัน ฮ่าๆๆ เอาเถอะ ลองเรียกฉันว่าเจ้านายให้ฉันฟังหน่อยสิ”

เจียงเฉิน "เพื่ออะไร?"

ซูเสี่ยวเมิ่งขอร้อง "ฉันแค่อยากให้นายเรียกฉันว่าเจ้านาย ฉันคิดถึงมันทั้งวันทั้งคืนและฉันก็ฝันถึงมันมาหลายรอบเลยนะ! อีกอย่าง ฉันก็เป็นเจ้านายของนายจริงๆไม่ใช่หรือยังไง ดังนั้นก็เรียกฉันว่าเจ้านายสิ ไม่อย่างนั้นฉันจะหักโบนัสของนายนะ!"

เจียงเฉินทำอะไรไม่ถูก

อย่างไรก็ตามเจียงเฉินที่มีสาวใช้สองสามคนที่บ้านที่คอยเรียกเขาว่าเจ้านายอยู่แล้วดังนั้นการที่เขาจะไปเรียกคนอื่นว่าเจ้านายต่อมันก็ทำให้เขาทำตัวไม่ถูกจริงๆ

ในตอนนี้เองชูเสี่ยวเมิ่งก็สั่งให้เขาไปรินชาให้เจ้านายของเขาอย่างมีความสุข

ชูเสี่ยวเมิ่งสั่ง "นี่? ผู้ช่วยตัวน้อย ไปรินชาให้เจ้านายหน่อยาสิ!"

เจียงเฉินมองเธออย่างว่างเปล่า "เธอไม่มีมือมีเท้าเหรอ? เทเองไม่ได้หรอ?”

ชูเสี่ยวเมิ่งจ้องมองเขา "นายเป็นผู้ช่วยของใคร? แล้วฉันจะมีผู้ช่วยที่ไม่ยอมรินน้ำชาให้เจ้านายไปทำไมกัน? ถ้านายไม่เชื่อฟังเจ้านาย ฉันจะ..."

เจียงเฉินหัวเราะออกมา "แล้วเธอจะทำไม? ไล่ฉันออกหรอ?"

ชูเสี่ยวคิดถึงเรื่องนี้แต่เธอก็ลังเลจริงๆที่จะไล่เจียงเฉินออก ('0)__L!

ผู้ชายขี้เกลียดคนนี้ช่างยั่วโมโหฉันเหลือเกิน!

ถ้าเป็นคนอื่นที่มาเป็นผู้ช่วยของเธอ ชูเสี่ยวเมิ่งคงไล่ออกไป 100 ครั้ง อา...ไม่สิ 1000 ครั้งแล้ว!

อารมณ์ของซูเสี่ยวเมิ่งร้อนแรงแค่ไหน? ไม่ใช่แค่ใครก็จะสามารถขี่หัวเธอและครอบงำเธอได้หรอกนะ

แต่...มีเพียงเจียงเฉินเท่านั้นที่ทำไม่ได้!

ชูเสี่ยวเมิ่งโกรธและพูดอย่างหดหู่ "แล้วนายจะรินชาให้ฉันได้รึยัง"

หลังจากได้เป็นเจ้านายของเจียงเฉินในที่สุด เธอจะไม่ให้เจียงเฉินคอยรับใช้เธอได้อย่างไร?

เจียงเฉินพูดออกมา "ถ้าเธอต้องการให้ฉันรินชาให้ มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ตราบใดที่เธอให้งานที่ดีกับฉันและปล่อยให้ฉันทำงานจนเสร็จ ฉันก็จะรินชาให้เธอหนึ่งแก้ว"

สิ่งที่เจียงเฉินกำลังคิดอยู่ตอนนี้คือเขาจะทำอย่างไรให้ภารกิจที่พ่อระบบของเขานั้นออกให้เขาก่อนหน้านี้สำเร็จและรับรางวัลพิเศษแล้วหลังจากนั้นก็รีบออกไปจากที่นี่

ตอนนี้ซูหลิงเหยาปฏิบัติต่อเขาเหมือนแจกันในห้องทำงาน ไม่ปล่อยให้เขาทำงานอะไรทั้งนั้นแล้วแบบนี้เขาจะทำภารกิจของพ่อระบบของเขาได้ยังไงกัน

เงื่อนไขที่เจียงเฉินเสนอออกไปซูเสี่ยวเมิ่งก็ยอมรับมัน

"งั้นก็ได้"

ชูเสี่ยวเมิ่งยักไหล่ "มันยากที่จะบอกว่านายเต็มใจทำงานหรือไม่ แต่ฉันจะให้นายทำงานบางอย่าง แต่ก่อนหน้านั้น..."

ดวงตากลมโตของเธอมองไปที่เจียงเฉินอย่างมีเลศนัย "นายไม่ควรรินชาให้ฉันก่อนเหรอ?"

เจียงเฉิน "...เธอยังไม่ลืมมันไปอีกเหรอ? เธอต้องการให้ฉันรินชาให้เธอขนาดนั้นเลยหรอ?"

ซูเสี่ยวเมิ่งยิ้ม "ฉันกระตือรือร้นมากจะตายไป"

เจียงเฉินทำอะไรไม่ถูก ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากรินชาให้เธอไม่อย่างนั้นด้วยความดื้อรั้นของผู้หญิงคนนี้เขาก็คงได้แต่สิ้นหวังแล้ว

เธอกระตือรือร้นที่จะให้ฉันรินชาให้เธอขนาดนั้นเลย?

ฉันกลัวว่าเธอจะอ่านนิยายมากเกินไปแล้ว

เจียงเฉินวางถ้วยชาลงบนโต๊ะก่อนจะหยิบกาต้มน้ำขึ้นมาและรินชา

แต่ไม่คาดคิดว่า...

เจียงเฉินคนนี้เป็นคนที่ทำงานและรอคอยอย่างไร?

ทันทีที่เขารินชา เขาก็บังเอิญรินเร็วเกินไป!

น้ำร้อนในถ้วยชาหกออกมาจนหมดและโต๊ะก็เต็มไปด้วยน้ำชาที่กำลังเดือด

แถมมันยังลวกหลังมือของเจียงเฉินไปไม่น้อย

ความจริงแล้วเจียงเฉินนั้นสบายดีเพราะด้วยพละกำลังของเขาที่มากกว่าคนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกถึงสามเท่า นับประสาอะไรกับน้ำที่มีอุณหภูมิแค่ 100 องศา แม้ว่าจะมีไฟไหม้ตัวเขามันก็จะไม่ทำให้เขาเกิดอันตรายมากนัก

แต่ซูเสี่ยวเมิ่งตอนนี้ก็ตกตะลึงไปแล้ว

เธอกระโดดขึ้นทันทีเธอทั้งสับสนและกังวล เธอรีบเข้าไปจับมือของเจียงเฉินด้วยความกังวลและตำหนิตัวเอง "นายเป็นยังไงบ้าง ทำไมนายถึงประมาทขนาดนี้ มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ควรสั่งให้นายมารินชาเลยแล้วแบบนี้ฉันจะทำยังไงดี จะทำยังไงถ้านายถูกน้ำชาลวกนี่มันน้ำเดือดเลยนะ"

เจียงเฉินยิ้มอยู่ในใจของเขา แต่เขาก็แสดงสีหน้าเจ็บปวดอย่างมากออกมาทำให้ซูเสี่ยวเมิ่งหวาดกลัวยิ่งกว่าเดิม "อ๊ะ ฉันทำไม่ได้ มือฉันไม่รู้สึกอีกแล้ว! มันร้อนเกินไป ผิวของฉัน”

"อะไรนะ?"

ชูเสี่ยวเมิ่งกลัวมาก เธอกลัวจนเกือบจะร้องไห้เธอรีบยืนขึ้น "ไม่เป็นไร! ฉันจะส่งนายไปโรงพยาบาลทันที!"

เมื่อเห็นว่าชูเสี่ยวเมิ่งห่วงใยเขามาก เจียงเฉินคิดว่ามันคงจะมากเกินไปที่จะแกล้งเธอแบบนี้ ดังนั้นเขาจึงหัวเราะออกมา "ฉันสบายดี"

"เป็นไปไม่ได้!"

ชูเสี่ยวเมิ่งจริงจังมากและจับแขนของเจียงเฉินแน่น "นายเป็นยังไงบ้าง ดูน้ำร้อนพวกนี้สิ! มือของนายต้องร้อนจนเป็นแผลพุพองแน่ๆ!"

ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นมาได้เธอตบหัวของเธอแล้วพูดว่า "ฉันจำได้ว่าแม่ของฉันกลัวว่าฉันจะถูกของร้อนลวก เธอเลยซื้อยาพิเศษสำหรับแผลจากความร้อนมาจากประเทศเกาหลีมาให้ฉัน แค่ทามันลงไปแล้วมันก็จะหายอย่างรวดดเร็ว เยี่ยม! แม้ว่าจะเป็นแผลไหม้แบบรุนแรง แต่ก็สามารถรักษาได้ทันทีและป้องกันไม่ให้ผิวหนังชั้นในของนายเสียหาย ฉันจะจัดการเดี๋ยวนี้แหละ!"

เธอรีบวิ่งไปที่ตู้และค้นหามัน

เจียงเฉินมองดูความกังวลของเธอและหัวเราะ

แม่ของซูเสี่ยวเมิ่งก็คงจะรู้เช่นกันว่าลูกสาวที่รักของเธอเป็นคนที่ทำอะไรประมาทและเป็นคนที่มีปัญหาเป็นอันดับ 1 เธอคงจะกลัวว่าจะมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นในบริษัท ดังนั้นเธอจึงเตรียมการที่ครอบคลุมเป็นพิเศษไว้ให้และหนึ่งในนั้นก็คือยาสำหรับเธอ

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่าซูเสี่ยวเมิ่งห่วงใยเขามากเจียงเฉินก็ยังรู้สึกเสียใจเล็กน้อย

ไม่มีผู้ชายคนไหนที่จะไม่รู้สึกอะไรเลยเมื่อเห็นผู้หญิงที่ใส่ใจเขามาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอนั้นเป็นหญิงสาวที่สวยเกิน 95 คะแนนและยังมีรูปร่าง 97 คะแนน แถมยังมีพื้นเพทางครอบครัวที่ร่ำรวยนับหมื่นล้าน

ซูเสี่ยวเมิ่งหายาไม่เจอและรู้สึกผิดมาก "หือ? ฉันวางไว้ที่นี่ก่อนหน้านี้ไม่ใช่หรอ? ทำไมฉันหามันไม่เจอในเวลาแบบนี้? มันน่ารำคาญจริงๆ!"

เธอเตะตู้เก็บเอกสาร

เจียงเฉินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

ตู้เก็บเอกสารรกขนาดนี้จะหาเจอได้ยังไง?

อย่ามองว่าผู้หญิงที่สวยราวกับเทพธิดาจะต้องเป็นคนที่จัดห้องเรียบร้อย

บางทีเล้าหมูนั้นอาจจะเรียบร้อยกว่าที่ๆพวกเธออาศัยอยู่ด้วยซ้ำ

แต่ใครจะรู้...

บังเอิญมากในตอนที่ชูเสี่ยวเมิ่งเตะบางอย่างที่อยู่ด้านบนของตู้เก็บเอกสารก็หล่นลงมา

หล่นลงบนพื้น

ชูเสี่ยวเมิ่งหยิบมันขึ้นมาดูและประหลาดใจมาก "หือ? นี่ไม่ใช่ยารักษาแผลจากความร้อนแบบพิเศษที่แม่ของฉันนำกลับมาจากประเทศเกาหลีหรอ เยี่ยมมาก! มาเลย!"

ซูเสี่ยวเมิ่งไม่รีรอที่จะจับมือของเจียงเฉินจากนั้นก็เทยาที่มีลักษณะคล้ายกาวออกจากขวดและทาลงบนหลังมือของเจียงเฉินอย่างระมัดระวัง

เจียงเฉินมีสีหน้าแปลกๆบนใบหน้าของเขา "มีบางอย่างไม่ถูกต้องหรือเปล่า? ยารักษาแผลความร้อนลวกพวกนี้ควรต้องรู้สึกเย็นเมื่อทาหรอ? ทำไมฉันถึงคิดว่าขวดนี้มันเป็นเหมือนกาวเลย พอทาลงบนมือแล้วมันให้ความรู้สึกเหมือนกาว?”

ชูเสี่ยวเหมิงพูดด้วยใบหน้าที่ภาคภูมิใจ "นายโง่หรือเปล่า เทคโนโลยีทางการแพทย์ของประเทศเกาหลีนั้นทรงพลังมากนะ ยาพิเศษของพวกเขาคงจะทำเป็นสารที่คล้ายกับกาว ฉันเดาว่ามันอาจจะพอกปิดแผลของนายก็ได้และจากนั้น..."

ซูเสี่ยวเมิ่งพูดอะไรบางอย่างออกมาเธอพูดคุยเกี่ยวกับเทคโนโลยีทางการแพทย์ของประเทศเกาหลีและเจียงเฉินก็ฟังอย่างเงียบ ๆ

ฉันแค่ดูเธอโอ้อวดอย่างเงียบๆก็พอ!

ในที่สุดเจียงเฉินก็ขยับมือของเขาด้วยสีหน้าสับสน "หือ? สถานการณ์ไม่ถูกต้องแล้วมั้ง? ทำไมมือของเราถึงติดกัน?"

ชูเสี่ยวเมิ่ง "เป็นไปไม่ได้!"

เจียงเฉินขยับ "เธอเห็นไหม"

ซูเสี่ยวเมิ่งก็ได้ลองด้วยและใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

นั่นก็เพราะ~~

มือที่เธอใช้ในการทายาให้กับเจียงเฉินนั้นติดอยู่กับมือของเจียงเฉินจริงๆ~~

แยกไม่ออก!

พยายามแยกอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์

ดูเหมือนว่ามันจะเหนียวมากๆ

เจียงเฉินเงียบไปครู่หนึ่ง "นี่คือยารักษาไม่ใช่ซุปเปอร์กาวใช่ไหม"

ซูเสี่ยวเมิ่งก็ตื่นตระหนกเช่นกัน

เธอพึมพำ "เป็นไปไม่ได้? แม่ของฉันบอกอย่างชัดเจนว่ามันเป็นเจลรักษาแผลจากความร้อนทางการแพทย์จากประเทศเกาหลีแล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น?"

อีกมือหนึ่งเธอพยายามดึงโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาแม่

“เมิ่งเมิ่งน้อย เกิดอะไรขึ้นหรอ?”

เสียงปลายสายนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

“แม่! ขอถามหน่อย เกิดอะไรขึ้นกับยารักษาแผลจากความร้อนลวกที่แม่ให้มา ทำไมมันเหมือนกาวเลย”

ซูเสี่ยวเมิ่งรีบถาม

ปลายสายมีแต่ความเงียบ

“อะไรนะ เมิ่งเมิ่ง ลูกพูดว่าอะไรนะ? ลูกถูกลวกเหรอ?”

แม่ของซูเสี่ยวเมิ่งรีบร้อนขึ้นมาทันที

“ไม่ค่ะ!”

ชูเสี่ยวเมิ่งรีบปฏิเสธเพราะกลัวว่าแม่ของเธอจะมา ถ้าแม่ของเธอมาในเวลานี้และเห็นเธอกับเจียงเฉินจับมือกันและแยกกันไม่ออก มันคงเป็นเรื่องน่าอายมาก

“อ๋อ ไม่เป็นไรก็ดีแล้วแต่จะถามทำไมหรอ”

แม่ของเธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ซูเสี่ยวเมิ่งชะงักไปชั่วขณะและหาข้อแก้ตัว "ใช่แล้วว หนูสบายดี หนูแค่ล้อเล่นพอดีหนูหยิบออกมาดูเล่นแล้วเห็นว่าทำไมมันดูเหมือนกาว มันไม่เหมือนกับเจลที่แม่พูดถึงน่ะ"ฃ

แม่ของซูเสี่ยวเมิ่งที่ได้ยินว่าลูกสาวพูดเธอก็เชื่อ "เอาล่ะ ขอแม่ดูหน่อยก็แล้วกัน"

วางสาย...

เจียงเฉินและซูหลิงเหยามองหน้ากัน

จูงมือกันไปนั่ง

ซูหลิงเหยาหน้าแดง

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าสิ่งนี้ก็ดูดีเหมือนกัน

โดยปกติแล้วการจะจับมือของเจียงเฉินนั้นคงเป็นได้แค่ในกรณีเดียวคือการลอบโจมตีจากเธอ

แต่ในที่สุดมันก็เป็นไปได้ที่จะจับมือกับเขาอย่างเปิดเผยแถมแยกกันไม่ออกอีก!

ดีแค่ไหนกัน...

เจียงเฉิน ".."

ฉันกำลังสงสัยว่าเธอกำลังต้องการแบบนี้ แต่ฉันไม่มีหลักฐาน!

ในเวลานั้นเองเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

ซูเสี่ยวเมิ่งรับมันขึ้นมา

“เฮ้ แม่เพิ่งรู้ว่าแม่เข้าใจผิดแล้ว!”

แม่ของเธอบ่นว่า "เจลที่แม่เตรียมไว้ให้ลูกยังอยู่ที่บ้าน แต่ดูเหมือนว่าแม่จะหยิบซูเปอร์กาวไปขวดหนึ่งโดยไม่ได้ตั้งใจ ลูกสบายดีใช่ไหม ฮัลโหล..."

ซูเสี่ยวเมิ่งอยู่ในความงุนงงแล้ว

ซูเปอร์กาวจริงเหรอ?

เจียงเฉินพูดไม่ออก!

ฉันเชื่อแล้ว!

แม้แต่ซูเปอร์กาวก็ยังถูกเข้าใจผิดว่าเป็นเจลทางการแพทย์!

สุดยอด!

มีอะไรแปลกๆที่คุณซูเสี่ยวเมิ่งทำไม่ได้อีกไหม?

มอบตำแหน่งเจ้านายสุดประมาทให้เลย!

ชูเสี่ยวเมิ่งพูดไม่ออกและวางสาย

เมื่อรู้ว่าเธอได้ทำผิดพลาดครั้งใหญ่เหมือนเด็กไป เธอก็เอาเท้าเล็กๆของเธอถูบนพื้นและไม่กล้ามองเข้าไปในดวงตาที่แหลมคมของเจียงเฉิน เธอก้มศีรษะลงและพูดว่า "ฉันขอโทษ....ฉันทำผิดไปแล้ว แล้วตอนนี้เราจะจัดการยังไงดี?”

จะทำยังไง?

ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าจะต้องทำยังไง

เดิมทีฉันโดนความร้อนลวกก็ไม่เป็นอะไรมากหรอกแต่เธอกลับยืนกรานที่จะทาเจลทางการแพทย์และกลายเป็นว่า...

กลายเป็นแบบนี้?

ติดกาว!

จับมือกัน!

เจียงเฉินไม่สามารถหัวเราะหรือร้องไห้ได้

ผู้หญิงอย่างซูเสี่ยวเมิ่งห้ามแต่งเข้าบ้านเด็ดขาด!

การเป็นเพื่อนกับเธอยังพอรับได้

แต่ในฐานะภรรยา...ลืมมันไปซะ

ไม่อย่างนั้นไม่ช้าก็เร็ว เขาคงจะถูกฆ่าตายโดยสาวน้อยจอมประมาทและโง่เขลาคนนี้!

0 0 โหวต
Article Rating
1 Comment
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด