ตอนที่แล้วตอนที่ 126 อัจฉริยะแห่งศตวรรษ (อ่านฟรี)
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 128 แผนเบื้องต้น (อ่านฟรี)

ตอนที่ 127 จู่โจมแฟนสาว หือ? (อ่านฟรี)


แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับ สายเลือดแห่งมังกร

ตอนที่ 127 จู่โจมแฟนสาว หือ?

เซเวอรัสเคยทำงานเป็นผู้ช่วยที่ร้านค้าในตรอกไดแอกอน เขาแค่ต้องการหาเงินและช่วยแม่ของเขา แม่ของเขายังทำงานเป็นผู้ช่วยขายที่ร้านยาอีกแห่งหนึ่ง เงินเดือนไม่พอใช้หากมีคนทำงานเพียงคนเดียว ดังนั้น ด้วยการช่วยเหลือของเซเวอรัส ปัญหาเรื่องเงินจึงหมดไป

แต่ไม่ใช่ว่าเซเวอร์รัสจะยากจนขนาดนั้น สิทธิบัตรน้ำยาดัดแปลงของเขาทำเงินให้เขาได้พอสมควร แต่ตอนนี้ เขาใช้จ่ายทั้งหมดนั้นไปกับการสร้างห้องทดลองของเขาในห้องใต้ดินของบ้านหลังใหม่

เขารู้ว่าถ้าเขาขอ แม็กนัสเขาจะจัดห้องแล็บทั้งหมดภายในวันเดียว แต่เขารู้สึกว่า แม็กนัสช่วยเหลือเขามากเกินไปแล้วและเขาไม่สามารถไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนเขาได้ตลอดเวลา ครั้งนี้เขาต้องทำมันเอง

*กรุ๊ง กริ๊ง*

มีคนเข้ามาในร้าน เซเวอรัสเตรียมต้อนรับลูกค้า ปกติแล้วร้านปรุงยามีวิธีการทำงานที่กำหนดไว้ล่วงหน้า พวกเขามักจะเก็บยาที่มีความต้องการสูงไว้ในร้านไว้ตลอดเวลาอยู่แล้ว เช่น ยาเสริมความงาม ยาต้านพิษ ยาเติมเลือด หรือยาบำรุงสุขภาพ แต่ถ้าใครต้องการซื้ออะไรเป็นพิเศษจากแคตตาล็อก พวกเขาจะต้องสั่งมันล่วงหน้าและรอให้มันปรุงเสร็จก่อน การรอขึ้นอยู่กับความซับซ้อนของตัวยา อาจใช้เวลาหลายชั่วโมงหรือหลายวัน

เซเวอรัสมองไปที่ประตู แต่แทนที่จะทักทาย เขากลับทำได้เพียงมองด้วยความขยะแขยง ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากลูเซียส มัลฟอยและเอเวอรี่ พวกเขาจบการศึกษาจากโรงเรียนและตอนนี้น่าจะเป็นส่วนหนึ่งของกองทัพผู้เสพความตาย

ลูเซียสมีรอยยิ้มบนใบหน้าราวกับว่าเขาเป็นสิ่งมีชีวิตที่อ่อนโยนที่สุดในโลก "สวัสดี เซเวอรัส ดีใจที่ได้พบนายที่นี่ ฝึกฝนฝีมืออยู่หรอ?"

"อืม..." เซเวอรัสรับรู้ถึงการมีอยู่ของพวกเขาแต่ไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่ผลักรายการยาไปทางพวกเขา

“อา ฉันไปทำอะไรมาถึงได้แสดงความเกลียดชังแบบนี้ล่ะ? ฉันคิดว่าพวกเราทุกคนเป็นสลิธีรินเป็นเพื่อนกัน” ลูเซียสกล่าวว่า

เซเวอรัสตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “แต่ฉันเป็นแค่เลือดผสม ฉันคิดว่าฉันไม่สมควรอยู่สลิธีริน”

"นายคิดผิดแล้ว สิ่งที่พ่อแม่ของนายทำไม่ใช่ความผิดของนายซักหน่อย เราแค่มีปัญหากับพวกเลือดสีโคลน เพราะพวกมันขโมยเวทมนตร์ไปจากเรา ให้ฉันดูหน่อยสิว่ามีอะไรน่าสนใจจากร้านนี้" เขาเริ่มดูแคตตาล็อกในขณะที่เอเวอรี่เริ่มมองไปรอบๆ

"อืม ขอน้ำยาพูดพล่าม ยาแก้พิษ น้ำยางุนงง ให้ฉันก็พอ" ลูเซียสออกคำสั่งซื้อ

เซเวอรัสเริ่มบรรจุสิ่งของเหล่านี้ทั้งหมดเนื่องจากเป็นยาสามัญและมีอยู่ในสต็อกแล้ว

"อืม... นายยังโคจรอยู่กับแม็กนัสคนนั้นอยู่หรือเปล่า ไม่ต้องสงสัยเลย เขาเป็นอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้ แต่ความรู้ในหนังสือไม่สามารถครอบคลุมการขาดทักษะทางกายภาพของนายได้หรอกนะ" ลูเซียสเริ่มสานต่อสิ่งที่เขาคิดว่าเป็นการล้างสมอง

แต่เซเวอรัสเป็นผู้มีประสบการณ์ในการสกัดใจและการพินิจใจมีสมองที่เฉียบคมและแข็งแกร่งกว่ามาก

เขาตอบอย่างเย้ยหยัน "แล้วนายจะอธิบายได้อย่างไรว่าเขาฆ่าผู้เสพความตาย 4 คนด้วยตัวคนเดียว"

“โชคและความช่วยเหลือจากสายเลือดของเขา ฉันได้ยินมาว่าเขาใช้ไม้เท้าแปลกๆ ในช่วงเวลานั้น ต้องเป็นสิ่งประดิษฐ์บางอย่าง เขาจะยังสามารถต่อสู้โดยไม่มีมันได้หรอ?” ลูเซียสเถียง

แต่เซเวอรัสเถียงทันทีว่า "เขาทำอยู่แล้ว อย่าลืมการต่อสู้ที่ตรอกไดแอกอน เขาหยุดคำสาปพิฆาตและเอาชนะศัตรูอีกมากมายด้วยไม้กายสิทธิ์ธรรมดา ยอมรับเถอะว่าเขาแข็งแกร่งทั้งความคิดและพลัง และเขาอายุเท่าฉัน”

"มั่นใจมากเกินไป ฉันหวังว่านายจะทุ่มหมดหน้าตักกับผู้เล่นที่เหมาะสมนะ ไม่อย่างนั้นนายอาจสูญเสียทุกอย่าง" จู่ๆ เอเวอรี่ก็แนะนำซึ่งฟังดูเหมือนคำขู่มากกว่า

“นายก็เช่นกัน...” เซเวอรัสตอบและยื่นกล่องให้พวกเขา

ลูเซียสรับมันแต่ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้เซเวอรัสด้วย "ยินดีที่ได้รู้จัก ถ้าสักวันหนึ่งนายต้องการอะไร นายจะพบฉันได้ที่นี่"

เซเวอรัสมองพวกเขาจากไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย เขาไม่สนใจพวกนั้นเลยจริงๆ เขามองไปที่แผ่นกระดาษ มันมีที่อยู่ในตรอกน็อคเทิร์น

"เสียเวลาฉันซะจริง" เขาพึมพำและโยนกระดาษเข้าไปในกองไฟ จากนั้นเขาก็เริ่มปรุงยาของเขาต่อ

~ วันนี้ฉันน่าจะสามารถซื้ออุปกรณ์สำคัญได้แล้ว เดี๋ยวฉันก็ฝึกปรุงยากับลิลลี่ได้ ~ เขาคิดในใจ

...

นอกร้าน ลูเซียสยืนยิ้มเย็นชาบนใบหน้า เขาถือขวดยาไว้ในมือและบีบมันทีละน้อยจนแตกและหกลงบนพื้น

“มัลฟอย...” เอเวอรี่เขย่าเขา

ใบหน้าของลูเซียสโกรธเกรี้ยวดูน่าเกลียด "นายเห็นไหม? ขนาดพวกเลือดผสมโสโครกที่น่าสงสารอย่างมันก็กล้าถากถางเรา ถ้าไม่ใช่เพราะพรสวรรค์ของมัน ฉันคงหักคอมันไปนานแล้ว”

“ใจเย็นๆ นายท่านสั่งไม่ให้เราทำร้ายพ่อมดผู้มีความสามารถ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าพวกนั้นเป็นเพื่อนของแม็กนัส” เอเวอรี่เตือนเขา

ลูเซียสมองไปรอบๆ ตัวเขาอย่างหงุดหงิด นับตั้งแต่พ่อของเขาเสียชีวิต เขาพบว่าทุกอย่างมันยากขึ้นเรื่อยๆ ที่จะสงบสติอารมณ์ตลอดเวลา

แต่แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นร้านฝั่งตรงข้าม เป็นร้านค้าของบริษัทนิมบัสเรสซิ่งบรูม มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ในร้าน กำลังทำความสะอาดไม้กวาดบนตู้โชว์อย่างมีความสุข

"เจ้าแห่งศาสตร์มืดบอกเราว่าอย่ากำหนดเป้าหมายไปที่เพื่อนของมัน และเราจะเชื่อฟังคำสั่งของนายท่าน แต่ยัยนั่นเป็นผู้หญิงที่มีข่าวลือว่าเป็นแฟนของเจ้าเด็กโสโครกคนนั้นไม่ใช่เหรอ?” เขาถาม

เอเวอรี่พยักหน้า “ก็จริง น่าขยะแขยงที่เลือดบริสุทธิ์จะตกเป็นของเลือดสีโคลนได้”

“มาดูกันดีกว่าว่าข่าวลือพวกนั้นถูกต้องหรือเปล่า? นอกจากนี้ พวกทรยศต่อเลือดต้องได้รับบทเรียน” ลูเซียสพูดด้วยรอยยิ้ม

...

กลับเข้าไปในร้าน

งานพิเศษของเซเวอรัสกำลังจะสิ้นสุดลง หลังจากพูดคุยกับลูเซียสไป ในตอนนี้ อารมณ์ของเขาก็ไม่ดีเช่นกัน อย่างไรก็ตาม เขาต้องรอสักครู่เนื่องจากการจัดส่งขวดเปล่าควรจะมาถึงในวันนี้

*เสียงแก้วแตก* (ตอนลูเซียสบีบขวดยา)

“อ้าว..เผลอทำขวดแตกเหรอ” เซเวอรัสหงุดหงิดเมื่อได้ยินเสียงดังมาจากนอกประตูร้าน เขาไปที่นั่นเพื่อตรวจสอบ แต่เขาเห็นเพียงลูเซียสและเอเวอรี่ยืนคุยกันอยู่ห่างๆ

เซเวอรัสใช้ความคิดของเขาอย่างรวดเร็วและดื่มยากระตุ้นการได้ยินทันทีแล้วเขาก็ได้ยินทุกอย่างที่ทั้งสองคุยกัน

ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นกังวลทันทีที่เขารู้ว่าพวกนั้นกำลังวางแผนอะไรอยู่ รีบไปที่โต๊ะของเขาและเริ่มเขียนจดหมายที่ส่งถึงแม็กนัส จากนั้นเขาก็ใช้นกฮูกของร้านและส่งมันไป

“จะเป็นแฟนของเขาหรือเปล่า เธอก็เป็นพ่อมดสลิธีริน และไม่มีใครสมควรตกเป็นเป้าเพียงเพราะอยู่ใกล้แมกนัส” เขาพึมพำกับตัวเองและเริ่มใส่ขวดยาจำนวนมากลงในกระเป๋าของเขา จากนั้นเขาก็รัดไม้กายสิทธิ์ไว้ที่เสื้อโค้ท หากจำเป็นเขาจะเข้าไปแทรกแซง แต่เขาหวังว่าไอ้โง่ทั้งสองจะไม่โจมตีพวกเขาในร้านทันที

...

คฤหาสน์ของแม็กนัส

"กร๊าาาาาาาาา..."

มาเลยเจ้ามังกรป่า ข้าจะสังหารเจ้าและชิงความรุ่งโรจน์กลับสู่อาณาจักร...” แม็กนัสโบกดาบไม้ปลอมเบื้องหน้าดั๊กขณะที่ทั้งสองเล่นต่อสู้กัน

ดั๊กก็เข้าถึงบทบาทอย่างเต็มที่และแสดงความเจ็บปวดทุกครั้งที่ดาบสัมผัสร่างกายของเขา

เกรซ มาร์ธา อดัม และรักนาร์นั่งดูการแสดงอยู่ข้างๆ พวกเขายังปรบมือเป็นระยะๆ

"แชด! ซัมเมอร์! มาช่วยที สหายข้า" แม็กนัสตะโกน

"แม้ววววว..."

ทันใดนั้น ซัมเมอร์ก็ปรากฏตัวขึ้นบนท้องฟ้า เธอสวมชุดซูเปอร์แมน ในขณะที่แชดสวมชุดแบทแมน ซัมเมอร์กำลังหิ้วชาดด้วยกรงเล็บของเธอ

ซัมเมอร์บินอยู่เหนือหัวดั๊กแล้วปล่อยชาดลงไป เจ้าแมวอ้วนเริ่มต่อยดั๊กด้วยอุ้งเท้า ดั๊กตอบสนองด้วยการส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดและเดินไปรอบๆ

"กร๊าาาาาาา..." ดั๊กพ่นไฟออกจากปากเมื่อเห็นแม็กนัสเดินเข้ามาหาเขา

"อ๊าาา!" แม็กนัสทำท่าเจ็บ แต่แมกนัสมีภูมิคุ้มกันอย่างเต็มที่ต่อความเสียหายจากไฟ

แต่น่าเศร้าที่เสื้อผ้าของเขาไม่มี เสื้อผ้าทั้งหมดของเขาถูกเผาเป็นเถ้าถ่านอย่างช้าๆ และร่างกายที่เปลือยเปล่าของเขาปรากฏให้ทุกคนเห็น

"อ๊ะ! ดั๊ก ให้ตายสิ!" เขาสาปแช่งอย่างจริงจังและรีบซ่อนความเป็นลูกผู้ชายด้วยมือของเขา

*วี้ดวี้ว*

รักนาร์ผิวปากและตะโกนว่า "แม็ก... ใช้ดาบอีกเล่มของนายเลย"

*แช๊ะ*

แสงวาบดึงดูดสายตาของแม็กนัส เขาเห็นกล้องในมือของอดัม “พ่อ อย่า...

แต่อดัมหัวเราะ "ไม่เป็นไรน่า แม็ก พ่อจะใส่กรอบภาพนี้ เก็บไว้ให้ลูกๆ ของลูกดู ไม่มีใครเดาได้เลยว่าเด็กน้อยเปลือยกายคนนี้คือกษัตริย์แห่งบริเตน"

"ฮิฮิ..." เกรซก็หัวเราะเช่นกัน

"ก๊าฮ่าฮ่า…" ขนาดดั๊กยังหัวเราะเยาะเบาๆ

แม็กนัสเห็นสิ่งนี้ก็ตะโกนใส่ดั๊ก "นายจงใจทำงั้นเหรอ เอานี่ไป... ฮ่าาาา..."

ตอนนี้ทั้งแม็กนัสและดั๊กเริ่มพ่นไฟออกจากปากใส่กัน แม็กนัสถึงกับขว้างไปออกจากฝ่ามือและเท้า แถมเขายังซ่อนความเป็นลูกผู้ชายด้วยไฟ ในขณะเดียวกัน คนอื่นๆ ก็ปรบมือ

"ฮู๊กก..."

แต่พวกเขาก็หยุดเมื่อจู่ๆ นกฮูกตัวใหญ่ก็มาถึงที่นั่น ซัมเมอร์จับนกฮูกตัวนั้นและนำไปให้แม็กนัส แม็กนัสยังเปลือยกายอยู่แต่ปลอดภัยด้วยเซ็นเซอร์ไฟ แม็กนัสจึงล่อนจดหมายไปให้รักนาร์แล้วโยนอาหารให้นกฮูก

~หืม... เซฟส่งมาเหรอ?~

_____________________________

เพจแปลถ้าเช่นนั้นข้าขอลา

ร้านปรุงยา

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด