ตอนที่ 16-25 ผู้อาวุโสชุดแดง

จะเลือกทางไหน?

ลินลี่ย์ย่นหน้าผากเล็กน้อย

ทั้งสองทางนี้ไม่ใช่เส้นทางที่ดี   ทางแรกไม่ต้องพูดถึงสำหรับตระกูลแบ็คชอว์สามารถรักษาเกาะมิลัวร์ในแดนนรกมาได้เป็นเวลานานปีนับไม่ถ้วนก็หมายความว่ารากฐานอำนาจของตระกูลเก่าแก่นี้อยู่เหนือที่เขาคาดหมายแน่นอน  การฆ่าลินลี่ย์ไม่ใช่เรื่องยากเกินไป!

ทางเลือกที่สอง เป็นผู้อาวุโสชุดแดงหมื่นปี?

สำหรับยอดฝีมือธรรมดา หมื่นปีไม่ถือว่ามากแต่สำหรับเขาเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานเกินไป ตั้งแต่เกิดจนถึงบัดนี้ เขามีชีวิตยาวนานยังไม่ถึงพันปี

“ลินลี่ย์!  เจ้ายังไม่ตัดสินใจอีกหรือ?”  แบ็ควิลเริ่มโกรธ เขาเชื่อว่าเงื่อนไขที่เขาเสนอเป็นสองทางเลือกนับว่าดีมากพอแล้วก็แค่ช่วงเวลาสั้นๆ หมื่นปี สำหรับสุดยอดฝีมือ พวกเขาอาจใช้เวลาในการฝึกฝนรวดเดียว

“หมื่นปียาวนานเกินไป  ข้ายังต้องไปทวีปบลัดริจเพื่อทำธุระอีก”  ลินลี่ย์ตอบผ่านสำนึกเทพ

หน้าของแบ็ควิลค่อยมีรอยยิ้มทันที

หมื่นปี ร้อยปีสำหรับยอดฝีมือระดับเดียวกับแบ็ควิลไม่มีความต่างกันมากนัก  ถ้าเขาต้องการลงโทษลินลี่ย์เขาคงไม่พูดหมื่นปีแน่ แต่คงจะเป็นเวลาร้อยล้านปี!  ที่สำคัญก็คือสุดยอดฝีมืออย่างพวกเขาจะร้อยปีหรือหมื่นปีก็ไม่ถือว่าเป็นเวลายาวนานจริงๆ

“นั่นต่อรองกันได้ง่ายอยู่แล้ว  ลินลี่ย์!เนื่องจากเจ้ายินยอมเป็นผู้อาวุโสชุดแดงของตระกูลข้า  ตระกูลแบ็คชอว์ของข้าก็จะไม่บีบคั้นเกินเลยไป  เมื่อเป็นอย่างนี้ไม่ว่ายังไงก็ต้องถือว่าเจ้าแสดงความจริงใจในการขอโทษแล้ว งั้นก็เอาตามที่ว่านี้ ร้อยปี”  แบ็ควิลกล่าว

ความจริงแบ็ควิลก็ไม่ต้องการสูญเสียหยดพลังมหาเทพเหมือนกันทั้งเขาก็ไม่ต้องการสูญเสียยอดฝีมือของตระกูลไปด้วยเช่นกัน  ถ้าเขาหลีกเลี่ยงการต่อสู้ได้ เขาจะทำ  ตราบเท่าที่ลินลี่ย์ยอมเห็นแก่หน้าของตระกูลของเขาแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว

แต่แน่นอน นี่ยังคงเป็นเพราะพลังของลินลี่ย์ยิ่งใหญ่เกินไป

ถ้าเป็นคนอื่นต่อให้เป็นอสูรเจ็ดดาวแต่ไม่มีพลังมหาเทพ แบ็ควิลคงจะออกคำสั่งให้ฆ่าไปแล้ว

“ไม่มีอะไรที่ข้าทำได้ นี่เป็นเพียงทางเลือกเดียว”  ลินลี่ย์เข้าใจดี

แม้ว่าเขาจะมีหยดพลังมหาเทพสองหยดก็ตามแต่ตระกูลแบ็คชอว์ก็มีหยดพลังมหาเทพเช่นกัน ถ้าพวกเขาฉีกหน้าบุ่มบ่ามลงมือสู้กันอย่างดุเดือด  การใช้หยดพลังมหาเทพทั้งสองมีความสำคัญน้อยลงไป  แต่การพาเดเลียและบีบีและคนอื่นๆออกไปอย่างปลอดภัยเป็นเรื่องสำคัญกว่า

ตอนนี้ทั้งสองฝ่ายถอยให้กันคนละก้าว

เขาอาจจะอยู่เป็นเวลาร้อยปีก็ได้เมื่อทำเช่นนั้นไม่เพียงแต่เขาจะรักษาหยดพลังมหาเทพทั้งสองไว้ได้เท่านั้น  แต่เขายังปกป้องเดเลียและคนอื่นไว้ได้เช่นกัน

“ข้ายอมรับ” ลินลี่ย์พยักหน้า

แบ็ควิลหัวเราะทันที

“ลินลี่ย์! งั้นตามเรามา”  แบ็ควิลพูดผ่านสำนึกเทพ

ลินลี่ย์พยักหน้า จากนั้นบอกบีบีและเดเลียผ่านสำนึกเทพ“บีบี เดเลีย โอลิเวอร์... พวกเจ้าทุกคนตามข้ามา” แม้ว่าบีบีและเดเลียจะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่พวกเขาก็ยังคงบินตาม

“กลับได้!”  แบ็ควิลออกคำสั่งชัดเจนทันที

และจากนั้นแบ็ควิล ผู้อาวุโสชุดแดงทั้งสาม ไซเคิลลินลี่ย์และคนอื่นพากันบินไปทางเกาะด้านตะวันตก พร้อมกับนักรบเกราะดำร้อยคน ขณะที่ทหารประจำเกาะทั้งหมื่นที่อยู่เต็มท้องฟ้าต่างงงงวยอย่างสิ้นเชิง

ไม่เพียงแต่พวกเขาเท่านั้น แต่ผู้สังเกตการณ์อีกนับไม่ถ้วนที่แหงนหน้ารอดูการต่อสู้บนเกาะมิลัวร์ต่างก็สงสัยเช่นกัน ทำไมท่านผู้นั้นจากไปพร้อมกับคนของตระกูลแบ็คชอว์?

“เกิดอะไรขึ้น?”

“เมื่อครู่นี้พวกเขายังสู้กันแทบเป็นแทบตายทำไมยอดฝีมือมนุษย์มังกรถึงจากไปพร้อมกับคนของเกาะมิลัวร์?”

“มันน่าสงสัยว่าเป็นเพราะเขากลัวคนของเกาะมิลัวร์หรือ? นานนับปีไม่ถ้วนแล้วที่ไม่มีใครกล้าต่อต้านเกาะมิลัวร์”

“ข้าไม่เห็นด้วย เป็นไปได้ว่าท่านมนุษย์มังกรนั้นคงกังวลถึงสหายของเขามากกว่า”

คนภายนอกจำนวนมากมายนับไม่ถ้วนทั่วทั้งเกาะมิลัวร์ต่างพูดคุยสนทนาถึงการต่อสู้ครั้งนี้  ถ้าไม่พูดถึงพลังของลินลี่ย์ ก็คาดเดากันว่าทำไมลินลี่ย์ถึงได้จากไปกับพวกเขา  อย่างไรก็ตามมีข้อหนึ่งที่ไม่ต้องถามแต่ทุกคนก็เห็นด้วย...

มนุษย์มังกรนั้นแข็งแกร่งทรงพลังมาก

เขาสามารถเตะยอดฝีมือชุดแดงจนปลิวกระเด็นและควบคุมเทพชั้นสูงมากมายเหมือนกับเป็นของเล่นในฝ่ามือ

“ยอดฝีมือมีทั่วไปเหมือนเมฆบนท้องฟ้า ดูเหมือนว่าข้าคงจะต้องยอมรับคำเชิญของตระกูลแบ็คชอว์เสียแล้ว  แล้วคอยดูกัน...ตระกูลแบ็คชอว์จะมียอดฝีมือแบบไหน!”  โรมิโอ บอร์นเซนเงยหน้ามอง ขณะที่เห็นลินลี่ย์และคนอื่นหายลับไปทางขอบฟ้าตะวันตก

และจากนั้น เขาหมุนตัวหายลับไปในกลุ่มผู้คน  ขณะที่คนรอบตัวเขายังคงพูดคุยกันอย่างตื่นเต้น

ขณะที่บินไปทางเกาะด้านตะวันตกและมุ่งสู่พื้นที่อยู่ของตระกูลแบ็คชอว์  โอลิเวอร์ โอเบรียน และซีซาร์ทุกคนใช้สำนึกเทพคุยกับลินลี่ย์เงียบๆ  พวกเขามีคำถามอยู่เต็มอก

“ลินลี่ย์!  เจ้าสัญญาอะไรกับตระกูลแบ็คชอว์ไว้หรือ?”  ซีซาร์รีบถาม ใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเขา

“พี่ใหญ่! ตระกูลแบ็คชอว์นั่นต้องการจะทำอะไรกับเรา?”  บีบีถาม

“ลินลี่ย์! เจ้าเป็นเทพชั้นสูงหรือเทพแท้กันแน่?” โอเบรียนถาม

คำถามซ้ำแล้วซ้ำเล่าระดมถามมาจากหลายคนทำให้ลินลี่ย์ไม่รู้จะตอบยังไง

“พลังของข้า จะยังไม่อธิบายในตอนนี้ก่อน  ในอนาคตข้าจะอธิบายอย่างละเอียด  พวกท่านแค่ถือเสียว่าข้าเป็นอสูรหกดาว”  ลินลี่ย์ตอบโอเบรียน  อสูรหกดาวเป็นเพียงพลังระดับหนึ่ง

ไม่ได้หมายความว่าเขาต้องเป็นเทพชั้นสูง

“บีบี เดเลียพวกเขาต้องการให้ข้าเป็นผู้อาวุโสชุดแดงเป็นเวลาร้อยปี  ดีที่สุดแล้วเราควรจะยอมถอยกันคนละก้าว”  ลินลี่ย์ตอบ

ถึงตอนนี้เดเลียโล่งใจขึ้นมาก  เดเลียไม่ได้รีบร้อนจะไปแคว้นอินดิโกตั้งแต่แรกอยู่แล้ว  นางต้องการให้ลินลี่ย์ไม่พาตัวเองตกอยู่ในอันตรายมากเกินไปการต่อสู้ครั้งใหญ่ที่เกือบจะเกิดขึ้นอยู่แล้วทำให้นางกลัวมากจนหัวใจแทบจะกระดอนมาถึงลำคอ

โชคดีที่ช่วงเวลาอันตรายผ่านพ้นไปแล้ว

ตระกูลแบ็คชอว์ครอบครองพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาลอาคารและคฤหาสน์หลากหลายรูปแบบกระจัดกระจายอยู่ทั่วบริเวณ

“ลินลี่ย์!  จากวันนี้เป็นต้นไปเจ้าอยู่ในที่ดินนี้ได้”  แบ็ควิลหัวเราะอย่างใจเย็น  “เราตกลงว่าเจ้ารั้งอยู่เป็นเวลาร้อยปี  ถ้าแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ร้อยปีไม่จำเป็นที่เจ้าต้องทำการสาบานอะไรเป็นพิเศษ”

แค่เพียงโบกมือแบ็ควิลนำชุดยาวสีแดงและตราสีเขียวออกมา

“นี่คือเครื่องแบบสำหรับผู้อาวุโสชุดแดง พลังป้องกันของชุดเครื่องแบบนี้เทียบเท่ากับสมบัติเทพชั้นสูง  ส่วนตรานี้คือ ‘ประกาศิตมิลัวร์เขียว’ ในเกาะมิลัวร์ เมื่อเจ้าใช้ตรานี้เจ้าสามารถระดับกำลังทหารได้ร้อยนาย”  แบ็ควิลยิ้มขณะกล่าว

ลินลี่ย์ยิ้มและรับไว้ทันที

“ท่านแบ็ควิลไม่ต้องกังวล ภายในช่วงร้อยปีนี้ ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากท่าน ข้าจะไม่จากไปโดยพลการแน่นอน”  ลินลี่ย์กล่าว

แบ็ควิลหัวเราะและพยักหน้า “ข้าเชื่อคำพูดที่เปล่งออกมาจากปากของลูกหลานตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์”    แบ็ควิลรู้ดีว่าตระกูลใหญ่ๆอย่างเช่นตระกูลของพวกเขาและตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดจะมีพลังมหาเทพและมอบให้สมาชิกตระกูลผู้มีสถานะสูงส่งมาก

เมื่อเขาได้เห็นลินลี่ย์สามารถได้รับหยดพลังมหาเทพได้ก็หมายความว่าแม้แต่ในตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์มีแนวโน้มว่าเขาอาจเป็นระดับผู้อาวุโสคนหนึ่ง

คำพูดของคนอย่างลินลี่ย์มีคุณค่าเชื่อถือได้

ถ้าเขาต้องสาบานต้องรั้งอยู่ร้อยปี  นั่นคงเป็นเรื่องที่น่าตลกอย่างแท้จริง

“ท่านแบ็ควิล! ปกติแล้วข้าจะต้องทำอะไรบ้าง?” ลินลี่ย์ถาม

“ไม่มีอะไรมาก เพียงแต่เมื่อเกิดปัญหาใหญ่เราค่อยขอให้ผู้อาวุโสชุดแดงช่วยรับมือ  ตัวอย่างเช่นวันนี้!”  แบ็ควิลหยอกล้อ  “แต่แน่นอนในฐานะเป็นผู้อาวุโสชุดแดงก็ย่อมได้รับประโยชน์ด้วยเช่นกัน  ในอนาคตเจ้าสามารถเข้าไปในพื้นที่ลับด้านตะวันตกนี้เพื่อชมดูได้”

“พื้นที่ลับในเกาะส่วนตะวันตกหรือ?”

ลินลี่ย์ได้ยินคนอื่นพูดถึงสถานที่นี้มานานแล้ว ดูเหมือนว่าผู้ชนะร้อยศึกจากสนามต่อสู้จะสามารถเข้าไปชมดูได้  ลินลี่ย์ก็ต้องการถามข้อสงสัยเกี่ยวกับพื้นที่ลับนี้มากขึ้น  แต่ว่าแบ็ควิลหัวเราะและกล่าว “ลินลี่ย์!  ตอนนี้ข้าต้องไปก่อน  ถ้ามีอะไรที่เจ้าอยากคุยด้วย  ว่างเมื่อไหร่เจ้ามาหาข้าได้”

ลินลี่ย์ไม่สบายใจหากจะติดตามเขาด้วยความสงสัย

ดังนั้นมองดูขณะที่แบ็ควิล ไซเคิลและผู้อาวุโสทั้งสามจากไป

………………

“แอ๊ดดดดด” ประตูปิดลง

ในโถงใหญ่ เหลือแต่เพียงแบ็ควิลและไซเคิล

“ท่านพ่อ!ท่านจะปล่อยให้ลินลี่ย์มีชีวิตสะดวกสบายไปร้อยปีหรือ? นี่จะปล่อยเขาไปง่ายๆอย่างนี้ คนของเราถูกเขาฆ่าไปมากมายเท่าใดแล้ว!” อารมณ์โกรธที่ไซเคิลข่มมานานพลันเดือดขึ้นอีกครั้ง

“ฮึ!”

เสียงแค่นเย็นชาครั้งเดียว แต่ก็ทำให้หัวใจของไซเคิลเหมือนถูกค้อนหวด ไซเคิลชะงักคำพูดทันที

แบ็ควิลหันไปจ้องไซเคิลอย่างเย็นชา “เรื่องนี้ถ้าเราไล่เรียงไปจนถึงต้นเหตุก็เป็นเพราะนางแพศยานั่นกับซีซาร์  นางก็เป็นแค่ผู้หญิงคนเดียว  เป็นไปได้หรือว่าแค่เพียงนางแพศยาของเจ้าตระกูลแบ็คชอว์ของข้าจะต้องสูญเสียยอดฝีมือระดับอสูรเจ็ดดาวไปหลายคนและยังอาจเสียหยดพลังมหาเทพไปอีกหยดหรือสองหยด พร้อมกับล่วงเกินตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์ด้วยหรือ?  มันคุ้มกันไหม?”

การฆ่าลินลี่ย์? พวกเขาสามารถทำเช่นนั้นได้

แต่ราคาที่ต้องเสียนั้น มากมายเกินไป

“ก็แค่ตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์”  ไซเคิลพึมพำ

“ฮึ่ม.. มังกรยักษ์ต่อให้อดอยากเจียนตาย มันก็ยังเป็นมังกรยักษ์อยู่ดี  แม้ว่าเทียบกับหมื่นปีที่แล้วตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์จะเปลี่ยนแปลงไปมากและพลังอำนาจของพวกเขาลดลงก็ตาม อย่างไรเสีย...ตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์ก่อนหน้านี้ก็ยังเคยครองความยิ่งใหญ่ในแดนนรกมานานนับปีไม่ถ้วน  รากฐานของพวกเขายังฝังลึกมาก”

แบ็ควิลแค่นเสียง “ตระกูลแบ็คชอว์ของเราแข็งแกร่งทรงพลังมากกว่าตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์  แต่ก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้น”

ไซเคิลไม่กล้าพูดอีกต่อไป

เกาะมิลัวร์ตะวันตกเป็นพื้นที่อยู่อาศัยของตระกูลแบ็คชอว์ และเป็นที่พักของลินลี่ย์ด้วย

“ผู้อาวุโส!”  ในคฤหาสน์บ่าวรับใช้สองคนแสดงความเคารพลินลี่ย์

ลินลี่ย์ตอนนี้อยู่ในชุดยาวสีแดง ทหารประจำเกาะทุกคนเมื่อเห็นลินลี่ย์จะแสดงความเคารพนอบน้อมเป็นอย่างดี  ลินลี่ย์สั่งทหารประจำเกาะที่อยู่ใกล้ๆ  “ไปที่บ้านเลขที่ 306ในเขตบ้านพักของทหารประจำเกาะ พาทารอสและไดลินมาที่นี่”

“ขอรับ ท่านผู้อาวุโส” ทหารประจำเกาะรับคำด้วยความเคารพ

ลินลี่ย์กลับไปที่ยังคฤหาสน์ของเขา  ตอนนี้เดเลีย บีบี ซีซาร์โอเบรียนและโอลิเวอร์อาศัยอยู่ที่นี่ทุกคน เดินเพียงสามก้าวลินลี่ย์ก็มาถึงสวนหลังคฤหาสน์

โอเบรียน โอลิเวอร์และบีบีกำลังคุยกันอย่างออกรส  แต่ซีซาร์อยู่ที่มุมสวนนั่งนิ่งเหมือนกับคนสติไม่อยู่กับตัวคิดอยู่ว่าใคร รู้อะไรบ้าง

“ลินลี่ย์” เดเลียเดินเข้ามาหาลินลี่ย์จากด้านหลัง

เดเลียยังคงสังเกตซีซาร์จากระยะไกล  นางถอนหายใจกล่าว  “เป็นไปได้ว่าซีซาร์กำลังคิดถึงเซเซิล”

“คงเป็นอย่างนั้น” ลินลี่ย์พยักหน้าเล็กน้อย เป็นไปได้ว่าซีซาร์จำเป็นต้องใช้เวลานานก่อนที่เขาจะสามารถหลุดจากสภาพเช่นนี้ได้

“เฮ้, พี่ใหญ่..ท่านกลับมาแล้ว” บีบีวิ่งมาหาและรีบพูดแสดงความยินดีสองสามคำทันที  “พี่ใหญ่!  ข้าต้องขอบอกเลยว่าชุดแดงของผู้อาวุโสที่ท่านสวมใส่นี้ดูดีสง่างามมาก”

ลินลี่ย์ได้แต่หัวเราะ

การสนทนาของลินลี่ย์ดึงดูดความสนใจของซีซาร์ให้มองมาทางลินลี่ย์ทันที  เขาวิ่งมาหา นัยน์ตาของเขาเป็นประกาย  เขารีบถาม “ลินลี่ย์, ข้าอยากจะถามบางอย่างกับเจ้า”

“ซีซาร์, ถ้ามีอะไรที่ท่านอยากพูด ก็พูดมาเถอะ”  ลินลี่ย์มีความรู้สึกอยากตอบแทนคุณซีซาร์อยู่ในใจอยู่แล้ว

ซีซาร์พูดอย่างกระวนกระวาย “เนื่องจากไซเคิลจู่ๆก็มาเล่นงานข้า...ข้ากังวลว่ามีความเป็นไปได้ว่าคงมีความขัดแย้งระหว่างเขากับลิลลี่  มิฉะนั้นไซเคิลจะมาระบายความโกรธเอากับข้าได้ยังไงกัน?  ที่สำคัญคือ วันก่อนที่นางจะแต่งงานลิลลี่กับข้าเลิกคบกันอย่างเป็นทางการ ตั้งแต่วันนั้นข้าไม่เคยพบนางอีกเลยแม้แต่ครั้งเดียว”

จนถึงตอนนี้ ซีซาร์ก็ยังไม่รู้ว่าเซซิลตั้งท้องกับเขา

“ลินลี่ย์! ข้าอยากจะขอให้เจ้าช่วยสืบดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับลิลลี่ของข้า”  ซีซาร์ขอร้อง

ลินลี่ย์พยักหน้า “ก็ได้,  ไม่ต้องห่วงข้าจะช่วยสืบดูอย่างระมัดระวัง”

ลินลี่ย์รู้เรื่องราวระหว่างซีซาร์และเซซิลเพียงเล็กน้อย

ทั้งซีซาร์และเซซิลความจริงต่างก็มีความรักต่อกัน น่าเสียดายที่คุณชายไซเคิลก็ติดพันเซซิลด้วยเช่นกัน ตระกูลเกย์ลอร์ดจึงขอให้เซซิลแต่งงานกับไซเคิลทันทีเพื่อเป็นการเอาใจตระกูลแบ็คชอว์!

เซซิลจะขัดขืนคำสั่งของตระกูลนางได้ยังไง?

ดังนั้นนางมีความเจ็บปวดอย่างมากที่ต้องพรากจากซีซาร์  วันหนึ่งก่อนที่นางจะแต่งงานนางแข็งใจบอกซีซาร์ว่าพวกเขาจะไม่มีทางพบเจอกันอีก

“อนิจจา, ซีซาร์ช่างโชคร้ายจริงๆ”  ลินลี่ย์ลอบถอนหายใจ “เกาะมิลัวร์ได้รับการสนับสนุนดูแลโดยห้าตระกูลใหญ่  แต่ในความเป็นจริง ตระกูลที่เป็นใหญ่ก็คือตระกูลแบ็คชอว์  อีกสี่ตระกูลก็เป็นแค่บริวาร

เขาสามารถนึกภาพออกได้เลยว่าเพื่อเป็นการเอาใจไซเคิล ตระกูลเกลอร์ดคงบังคับเซซิลให้ทำในสิ่งที่จำเป็นต้องทำ

ภายในอุโมงค์ใต้ดิน

ไซเคิลเดินอยู่ด้วยสีหน้าเย็นชา  แต่ละข้างของอุโมงค์จะเป็นห้องขังและแต่ละห้องค่อนข้างไม่ธรรมดา ห้องขังเหล่านั้นถูกสร้างเพื่อใช้กักขังเทพ  ในทุกทางเดินจะมีนักรบเกราะดำคอยรักษาการณ์อยูทในทุกระยะสิบเมตร

“แพศยา!”

เมื่อใดก็ตามที่ไซเคิลคิดถึงเรื่องที่เซซิลภรรยาของเขามีลูกคนอื่นอยู่ในท้องและวิ่งมาบอกเขาด้วยความตื่นเต้น เขาก็ยิ่งรู้สึกอับอายและในวันนี้เขาไม่สามารถฆ่าซีซาร์ได้เพราะลินลี่ย์ปรากฏตัว

“ลินลี่ย์!  เจ้าปรากฏตัวไปทั่วทุกที่”  ไซเคิลเกลียดลินลี่ย์อย่างแท้จริง เขาปรากฏตัวครั้งแรกในปราสาทเสรีและตอนนี้ก็ยังมาปรากฏตัวที่นี่อีก

“ถึงเวลาต้องจัดการแล้ว”  ไซเคิลสูดหายใจลึก  เซซิลคือความอัปยศของตระกูลของเขา  นางไม่ได้รับอนุญาตให้มีชีวิตต่อไป  เมื่อเรื่องนี้เผยแพร่ออกไป  ตระกูลแบ็คชอว์มีแต่จะถูกหัวเราะเยาะหยัน

เขามาที่นี่เพื่อ...ฆ่าเซซิล  ไม่ใช่เพราะเขาต้องการทำ  แต่เพราะบิดาของเขาสั่งต่างหาก!

หลังจากมาถึงห้องขัง

“เปิดประตู” ไซเคิลพูดอย่างใจเย็น ขณะเดียวกันเขาแสดงประกาศิตมิลัวร์เลือด

ในท่ามกลางคุกมืด เซซิลหันหน้าซบกับผนัง  ผมของนางยาวสยาย  เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดออกเซซิลอดหันมามองไม่ได้ เมื่อเห็นว่าเป็นไซเคิล หน้าของนางเปลี่ยนไปเล็กน้อย

“เจ้า..ฆ่าซีซาร์แล้วใช่ไหม?”  เซซิลพูดเบาๆ

“ถูกแล้ว ข้าฆ่าเขาไปแล้ว”  ไซเคิลพูดเย็นชาขณะที่เขาจ้องมองเซซิลรอคอยท่าทีผิดหวังและสีหน้าคร่ำครวญทรมานของเซซิลอย่างคาดหวัง

และเขาก็ได้สิ่งที่เขาต้องการ!

หน้าของเซซิลซีดขาวทันทีนางหลั่งน้ำตาเงียบๆ ในช่วงเวลาไม่กี่ชั่วโมงที่ถูกขังอยู่ที่นี่ นางห่วงซีซาร์  นางรู้ว่าไซเคิลจะต้องตามหาล้างแค้นและนางรู้ว่าซีซาร์ไม่สามารถต้านทานเขาได้

แต่...นางยังคงมีความหวัง เมื่อได้ยินคำพูดของไซเคิล ความหวังของนางพังทลาย

“ซีซาร์...”

ใจของเซซิลหวนนึกถึงภาพวันเก่าๆ ที่มีความสุขคืนวันที่นางได้อยู่ร่วมกับซีซาร์ นางมีความสุขมาก มีอิสระไม่ต้องมีข้อจำกัดของตระกูล  นางสามารถใช้ชีวิตตามที่นางต้องการได้  แต่...

แต่ไซเคิลกลับมาติดพันนาง

ดังนั้นชะตาของนางจึงเปลี่ยนไป  เมื่ออยู่ต่อหน้าตระกูลของนาง  นางได้แต่ก้มหน้า  แม้หลังจากแต่งเข้าตระกูลแบ็คชอว์แล้ว  นางก็ต้องฝืนตัวเองให้ยิ้มอย่างมีความสุขเสมอ

“ไซเคิล!”  เซซิลหันศีรษะมาจ้องไซเคิลทันทีดวงตาของนางแข็งกร้าว “ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าเป็นสมาชิกตระกูลแบ็คชอว์ เจ้าไม่ต่างอะไรกับสุนัข  เจ้ารู้ไหม?ทุกครั้งที่ข้าหลับนอนกับเจ้า ข้าต้องแกล้งนึกว่าเจ้าคือซีซาร์!”

หน้าของไซเคิลแดงและเขาคำรามด้วยความโกรธ “แพศยา!”  พร้อมกับเสียงตวาดด้วยความโกรธเขาตบหน้าเซซิลอย่างหนักหน่วง “ปัง!”ทั่วทั้งร่างเซซิลสั่นเทิ้ม จากนั้นนางค่อยๆ ระทวยลงกับพื้นในที่สุดเซซิลก็มีรอยยิ้มประหลาดที่ใบหน้านาง

นางพูดคำเหล่านั้นเพราะนางต้องการตาย

ความตายเป็นการหลีกหนีชนิดหนึ่ง

นางคงไม่มีกำลังฝืนให้ตัวเองทำเป็นมีความสุขอีกต่อไปทุกวันไม่ต้องบังคับตนเองให้เลิกคิดถึงซีซาร์ทุกวัน

“แพศยา แพศยา แพศยา!!!”หลังจากฆ่าเซซิลแล้ว ความโกรธของไซเคิลก็ยังไม่หมดไป  คำพูดสุดท้ายของนางยังคงก้องอยู่ในใจเขา

“เจ้ารู้ไหม?ทุกครั้งที่ข้าหลับนอนกับเจ้า ข้าต้องแกล้งนึกว่าเจ้าคือซีซาร์!”