ตอนที่ 120 แผนวันหยุดหน้าร้อน (อ่านฟรี)
แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับ สายเลือดแห่งมังกร
ตอนที่ 120 แผนวันหยุดหน้าร้อน
การสอบปลายภาคมาถึงแล้ว และแม็กนัสก็กังวลเกี่ยวกับบทเรียนวิชาปรุงยาของเขาเท่านั้น เขาต้องการคะแนนเต็มในวิชานั้นเพื่อที่จะสอบให้ได้คะแนนสูงสุด
"โอเค เซเวอรัส นายต้องเก็บเกราะป้องกันทางจิตใจไว้ ตอนที่นายกำลังปรุงยา ฉันจะพินิจใจนายแล้วลอกมัน เพื่อที่อย่างน้อยฉันจะได้ปรุงยาที่ดีในครั้งแรก” แม็กนัสร้องขอ เขาไม่ได้ขอรักนาร์เพราะเขารู้ว่ารักนาร์คงจะทำอะไรเพี้ยนๆ ตามประสาหมอนั่น
เซเวอรัสพยักหน้า “ก็ได้”
เซเวอรัสเห็นด้วยเพียงเพราะแมกนัสไม่ได้ขาดความรู้ทางทฤษฎี เป็นเพียงการที่เขาหมกมุ่นอยู่กับการต้มเบียร์จนถึงจุดที่มันเหมือนกับความผิดทางพันธุกรรม
พวกเขามุ่งหน้าไปยังห้องแล็บและยึดครองสถานีของตนและเริ่มปรุงยา แม็กนัสพยายามปรุงน้ำยาด้วยความกระวนกระวายใจ น่าแปลกใจที่เขาพบว่ามันง่ายมากเพราะเขาฝึกฝนมาหลายครั้งแล้วในตอนนี้ แต่เขายังคงมองเข้าไปในหัวของเซเวอรัสเพียงเพื่อสร้างความมั่นใจ เขาต้องการที่จะสอบให้ได้คะแนนสูงสุด
หลังจากการสอบการปรุงจะเป็นการสอบคาถาซึ่งมันง่ายมากสำหรับแม็กนัสแต่ กับรักนาร์เขาทุ่มเทให้กับมันหนักมาก ดังนั้นครั้งนี้แม็กนัสจึงให้คำแนะนำแก่เขาอย่างต่อเนื่องพยายามช่วยให้เขาได้เกรดที่ดี สุดท้ายรักนาร์ก็สามารถใช้คาถาพื้นฐานปีหนึ่งได้ทั้งหมดแม้ว่าจะไม่ทรงพลังเท่าพวกเขาก็ตาม
การสอบปี 1 ใช้เวลาไม่มากนัก และหลังจากนั้น พวกนักเรียนก็มีอิสระที่จะทำอะไรก็ได้ที่อยากทำจนกว่าจะจบภาคเรียนที่นักเรียนแยกย้ายกันกลับบ้านได้
เซเวอรัสเข้าไปนอนในห้องของเขา ด้วยเหตุผลบางอย่างที่อยู่ในห้องต้องประสงค์ทั้งคืนเพื่อทบทวนทุกอย่าง มันเป็นเรื่องไร้สาระนิดหน่อยเพราะเขาเรียนจบหลักสูตรปี 3 แล้ว
ดังนั้น แม็กนัสและรักนาร์จึงปล่อยเขาและไปที่ห้องต้องประสงค์เพื่อศึกษาเพิ่มเติมหรือใช้เวลาสักครู่
"นายเปิดประตูไว้นะ รักนาร์ เดี๋ยวฉันกลับมาแป๊บ ต้องหาแชดให้เจอ ไม่รู้ว่าหนีไปไหนแล้ว” แม็กนัสพูดและจากไป
รักนาร์คนเดียวยืนอยู่หน้ากำแพงที่ประตูควรปรากฏ เขากำลังคิดว่าจะทำอะไรในห้องดี หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจได้และเดินไปด้านหน้ากำแพงสามครั้งแล้วเข้าไป
ทันทีที่เขาเข้าไป เขาก็พบกับห้องทดลองปรุงยาตามปกติของเขา แล้วก็มีห้องสมุดด้วย แต่มีการเพิ่มเข้าไปในห้อง
รักนาร์เดินไปที่ส่วนหนึ่งของห้องที่ดูมืดมน ที่นั่นเขาพบสิ่งของโครงสร้างสูงคลุมด้วยผ้าผืนใหญ่
เขารีบลากผ้าลงมาดูว่าสิ่งนั้นคืออะไร กลับกลายเป็นกระจกบานใหญ่ เขามองดูมันอย่างฉงนสงสัย โดยไม่รู้ว่ามันใช้ทำอะไร
เขามองไปที่กรอบกระจก มันดูเก่า และมีบางอย่างเขียนอยู่ "
เอริเซด สตรา เอห์รู ออยต์ อูเบ คาฟรู ออยต์ ออน วอซี? หืม... หมายความว่าไงหว่า?"
รักนาร์สงสัย และด้วยความเชี่ยวชาญด้านอักษรรูนเป็นอย่างดีในตอนนี้ และมีความคิดเชิงวิเคราะห์ที่ดี เขาจึงได้ข้อสรุปอย่างรวดเร็ว ว่าคำนั้นกลับหลังโดยเว้นวรรคให้เสียใหม่
"'คุณจะมิได้เห็นใบหน้า หากแต่เห็นความปราถนาในหัวใจ' ใจฉันปรารถนาสิ่งใดล่ะ?" รักนาร์ถามทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ามันคืออะไร
เขาถอยหลังไปสองสามก้าวและยืนอยู่หน้ากระจก ทันใดนั้น แทนที่จะเป็นเขา เขากลับเห็นคนอีกสองสามคนในกระจกยืนอยู่ข้างหลังเขา
เขาขยี้ตาให้ชัดอีกครั้งแต่กลับเต็มไปด้วยน้ำเค็มที่เรียกว่าน้ำตา
“แม่ฮะ...พ่อ...” เขาพ่นลมหายใจพยายามสัมผัสร่างทั้งสอง แต่เขารู้สึกเพียงผิวกระจกแข็งเย็นเท่านั้น
รักนาร์มองดูใบหน้ายิ้มแย้มของแม่และพ่ออย่างเงียบๆ "เธอควรจะเห็นฉันเติบโตและกลายเป็นพ่อมดผู้ยิ่งใหญ่ เหมือนที่คุณยายเคยพูดไว้ ว่าฉันจะทำให้ครอบครัวของเราภูมิใจ แล้วตอนนี้ฉันต้องทำให้ใครภูมิใจล่ะ"
รักนาร์สูดลมหายใจยาวเพื่อควบคุมไม่ให้ท่อน้ำตารั่วไหล เขาใช้นิ้วเสยผมพร้อมกับถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด ตาของเขาแดงและจมูกของเขากำลังจะแดงฟุดฟิด
อีกครั้งที่มองหน้าพ่อแม่ของเขา เขาเย้ยหยัน "ช่างเป็นกระจกที่ไร้ประโยชน์ซะจริง ถ้าฉันแค่อยากเห็นรอยยิ้มของพวกเขา ฉันแค่มองเข้าไปในใจแล้ว แม่จ๋า... ผมหวังว่าสักวันแม่จะได้คุยกับผมอีก เวทมนตร์ต้องมีวิธี ถ้าอย่างที่แม็กนัสพูดหากสวรรค์มีจริง แม่ก็ต้องอยู่ที่นั่น รออีกนิดนึงนะฮะ"
*พรึบ*
จู่ๆ แม็กนัสก็โผล่มาข้างหลังเขาและวางแชดบนไหล่ของรักนาร์ เพื่อเป็นกำลังใจ แชดคลอเคลียรอบคอของรักนาร์พลางร้องเหมียวๆ อย่างกระตือรือร้น
แม็กนัสยืนอยู่ข้าง รักนาร์ และมองไปที่นายและนางโอโรบอส
"พ่อแม่ของนายดูดีนะ ทีนี้จะได้ฟ้องเรื่องคาถาของนาย" เขาล้อเล่น
รักนาร์ยิ้ม "ช่าย แหงล่ะ นายรู้เปล่าว่าสิ่งนี้คืออะไร?"
แม็กนัสพยักหน้า "รู้ กระจกเงาแห่งแอริเซด มันก็ไม่เก่าแก่นักหรอก ถูกผลิตในราวปี 1800 ไม่รู้เหตุผล คนที่มีความสุขและพอใจมากที่สุดในโลกจะส่องกระจกและเห็นภาพสะท้อนของพวกเขาเหมือนที่เป็นอยู่ เพราะเมื่อนั้นพวกเขาจะไม่มีใครและไม่มีอะไรให้โหยหาหรือปรารถนาอีกต่อไปกระจกจึงไม่อาจสะท้อนสิ่งใดได้ แต่ธรรมชาติของมนุษย์มักปรารถนาสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าตนเองเสมอแหล่ะ
กระจกบานนี้เคยทำให้หลายคนบ้าคลั่งในการตามหามัน อย่างน้อยหนังสือก็กล่าวไว้เช่นนั้น บางทีนั่นอาจเป็นสาเหตุที่มันเน่าเปื่อยอยู่ที่นี่”
“ทำไมไม่มายืนตรงนี้ล่ะ” รักนาร์แนะนำ
แม็กนัสไม่ปฏิเสธ "ได้สิ มาดูกันว่าในใจฉันต้องการอะไรกันแน่"
ทันทีที่แม็กนัสยืนอยู่ตรงนั้น เขาเห็นพ่อแม่ยิ้มอยู่ในกระจก จากนั้นปู่ย่าตายายและบ็อบบี้ก็ปรากฏตัว จากนั้นดั๊ก คุณยายมาร์ธา เท็ด เซเวอรัส สายสืบทอม เอ็มม่า โทมัส เชลบี ฝูงชนค่อยๆ เพิ่มขึ้น ในไม่ช้าแม้แต่รักนาร์ก็ปรากฏตัวขึ้น
"เดี๋ยวนะ... ทำไมมีฉันอยู่ด้วยล่ะ ความปรารถนาของนายคืออะไรกันแน่" รักนาร์ถามอย่างสับสน
แม็กนัสตอบขณะมองดูจำนวนคนในกระจกที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ "ความฝันของฉันเป็นสิ่งที่กระจกบานเล็กๆ ไม่สามารถแสดงให้เห็นได้ทั้งหมด และฉันก็รู้มันว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะบรรลุ"
"มันคืออะไรหรอ?" รักนาร์ถามอีกครั้ง
"งั้นตอนนี้กระจกมันโชว์อะไรออกมามากสุดล่ะ?" แม็กนัสถาม
รักนาร์ มองดูใบหน้าต่างๆ "อืม... ทุกคนกำลังยิ้ม เอ่อ... เซฟดูพิลึกกับรอยยิ้มกว้างๆ แบบนั่นนะ"
แม็กนัสหัวเราะเบา ๆ “ฮิฮิ ช่าย นั่นแหละคือความปรารถนาของฉัน ความสุขของโลกใบนี้ไงล่ะ รอยยิ้มบนใบหน้าของทุกคน มีความสุขอยู่ทุกที่ ตอนนี้ฉันมีทุกอย่างแล้ว มรดก เงิน อำนาจ แต่ฉันอยากอยู่ในโลกที่ฉันยังไม่มี การได้เห็นคนที่กำลังจะตายด้วยความอดอยาก มีคนพยายามจะแยกเราออกจากกัน บางคนพยายามจะฆ่าคนอื่น
"แต่นี่เป็นสิ่งที่ดีที่ฉันอยากย้อนเวลากลับไปพบพระเยซูหรืออะไรซักอย่าง นายสามารถจินตนาการถึงมันได้ แต่มันจะเป็นแค่จินตนาการในใจของนายเสมอ”
"บ้าเอ๊ย...ใครจะรู้ว่ามังกรน้อยของเรามีความฝันอันสูงส่งแบบนี้ ส่วนใหญ่ต้องการเงินทอง ความรัก หรืออำนาจ และนี่คือนาย..." รักนาร์พึมพำอย่างติดตลก
"เพราะฉันมีครบทุกอย่างแล้ว ไม่มีประโยชน์ที่จะต้องการมากกว่านี้ แม้ว่าฉันจะทำเงินโดยอัตโนมัติผ่านการลงทุนของฉันก็ตาม แต่ฉันจะไม่จัดลำดับความสำคัญของเงินเหนือชีวิตมนุษย์" แม็กนัสให้คำมั่นสัญญา
"ศีลธรรมอันดีที่จะดำรงซึ่งชีวิตที่มีความสุขเพื่อนเอ๋ย *หาว* โอเค วันนี้ฉันจะไปฝึกปรุงยาระดับ ส.พ.บ.ส ดีกว่า แชดจ๋าไปกันดีกว่า มิฉะนั้นฉันไม่สามารถรับประกันความปลอดภัยของเขาได้" รักนาร์พูดและเดินไปที่ห้องทดลองของเขาอย่างเกียจคร้าน
แม็กนัสจับต้นคอแชดแล้วพาเขาไปที่ห้องสมุด ที่แม็กนัสไปนอน เขาไม่สามารถเรียนต่อได้อีกแล้ววันนี้
เขาคิดเกี่ยวกับแผนการของเขาสำหรับช่วงวันหยุดหน้าร้อน ~อืม... ถ้าฉันอยากจะเติมเต็มความฝันของฉัน ฉันจะต้องขึ้นครองบัลลังก์ทันทีที่ฉันอายุ 18 ปี แต่ฉันก็ต้องการคนที่จะสนับสนุนฉันด้วยเช่นกัน พวกเขารักราชินี เรื่องนี้ปฏิเสธไม่ได้ ฉันต้องเอาชนะความกลัว ความเคารพ และความรักจากพวกเขาด้วย
"ตอนนี้ฉันอายุ 12 ปี ปีนี้ปี 1972 ดังนั้นปี 1978 คือวันที่ฉันจะขึ้นครองราชย์ ฉันต้องเริ่มจากตอนนี้ แต่ฉันจะแสดงตนเป็นกษัตริย์โดยชอบธรรมได้อย่างไรกันนะ? ฉันจำเป็นต้องเกี่ยวข้องกับราชินี อาจจะในฐานะหลานชายของเธอ แต่สำหรับเรื่องนั้น พ่อจะต้องเป็นลูกชายของเธอ
แต่ฉันต้องการคงชื่อของฉันไว้ ดังนั้นฉันอาจต้องเปลี่ยนภูมิหลังของครอบครัวแม่ด้วย บางทีอาจทำให้เธอเกี่ยวข้องกับอาเธอร์ เพื่อที่โลกจะได้เห็นฉันเป็นราชาที่เกี่ยวข้องกับกษัตริย์อาเธอร์ เพนดราก้อนผู้ยิ่งใหญ่
"*เฮ้อ* ดูเหมือนว่าฉันจะต้องไปพบราชินีเร็วๆ นี้จริงๆ ซะแล้ว พ่อกำลังจะขึ้นเป็นเจ้าชายในปีนี้ ส่วนแม่ก็คงจะเป็นเจ้าหญิง ฉันเดานะ~ เขาตัดสินใจและผล็อยหลับไป
_____________________________
กระจกเงาแห่งแอริเซด
