ตอนที่ 16-11 เขานั่นเอง
คลื่นทะเลม้วนตัวบุรุษผมเขียวแกนมอร์ตินและไดมอนหัวหน้าสองยืนอยู่กับที่กลางอากาศจ้องมองกลุ่มของลินลี่ย์อย่างใจเย็น
“นั่นคือผู้นำของกลุ่มเกาะไนฟ์เบลดหรือ” แอ็ชผู้ว่าจ้างจำไดมอนได้ทันที อีกฝ่ายจำเขาได้เช่นกัน และขณะที่พวกเขาจำได้ใจพวกเขาตกวูบ เนื่องจากพลังของหัวหน้าสองของเกาะไนฟ์เบลดยังน่ากังขาอยู่
และในตอนนี้ไดมอนดูเหมือนจะติดตามอยู่ด้านหลังของบุรุษผมเขียวเหมือนกับว่าเป็นบริวารของเขา
“พี่ใหญ่, ปัญหามาแล้ว” บีบีส่งสำนึกเทพเตือน
“ไม่ต้องรีบ, คอยดูต่อไป” ลินลี่ย์มองดูแกนมอร์ตินอย่างใจเย็น ด้วยระดับพลังในปัจจุบันนี้ลินลี่ย์สามารถสู้กับอสูรหกดาวได้ นอกจากนี้
ต่อให้เป็นอสูรเจ็ดดาวก็ไม่มีอะไรต้องกลัว!
“เฮ้, หัวหน้าเกาะไนฟ์เบลด เจ้าชื่ออะไรนะ? ข้าลืมไปแล้ว แต่เจ้าเพิ่งจะหนีไปครั้งก่อนแท้ๆ สหาย! ทำไมเจ้าถึงกลับมาในตอนนี้เล่า?” เบสบุรุษเคราดำตะคอกอย่างไม่พอใจ “อะไรกัน ครั้งก่อนเมื่อเราไว้ชีวิตเจ้า เจ้าก็ยังไม่รู้สำนึกอีกหรือกลับพาคนอื่นกลับมาหาเรื่อง? อย่างนั้นก็ดี วันนี้เราจะจัดการพวกเจ้าทั้งสองคน”
แกนมอร์ตินและไดมอนไม่พูดอะไรสักคำ
ตาของแกนมอร์ตินเป็นประกายสีเขียวขณะกวาดมองกลุ่มลินลี่ย์ เขาตรวจสอบทุกอย่างด้วยความระวังตัวเพื่อดูว่าใครคือยอดฝีมือซ่อนกายบ้าง ขณะที่เขามองดู แกนมอร์ตินอดขมวดคิ้วไม่ได้ “นอกจากเทพชั้นสูงสองคน! ดูเหมือนว่าจะไม่มีเทพชั้นสูงคนที่สาม!”
ระหว่างสู้ครั้งสุดท้ายบ็อฟสูญเสียร่างแยกเทพชั้นสูงตอนนี้เป็นแค่เทพแท้
ในกลุ่มทั้งหมดจึงมีเทพชั้นสูงแค่เพียงสองคน คนหนึ่งคือเดเลีย และอีกคนคือเบส
“สถานการณ์ไม่ดีเลย” แกนมอร์ตินเป็นยอดฝีมือที่ผ่านการรบในขุมนรกมาก่อน ปกติเขาจะไม่ประมาท “ยอดฝีมือซ่อนตัวผู้นี้หลีกเลี่ยงได้แม้กระทั่งจากการสังเกตของข้า ดูเหมือนว่าพลังของเขาจะไม่ต่ำทรามกว่าของข้า อย่างน้อยที่สุดความสามารถที่ซ่อนอยู่ของเขาจะทรงพลังมาก”
แกนมอร์ตินคิดอย่างรวดเร็วจากนั้นตัดสินใจ
“ไดมอน!นักสู้วิญญาณกลายพันธุ์ที่เจ้าพูดถึงคือคนไหน?” แกนมอร์ตินถามไดมอนผ่านสำนึกเทพ
เหตุผลที่เขาพาไดมอนมาด้วยก็เพื่อให้เขาชี้ตัวนักสู้วิญญาณกลายพันธุ์ ไดมอนมองดูโอลิเวอร์ขณะที่เขาพูดผ่านสำนึกเทพ “ลอร์ดแกนมอร์ติน! เป็นบุรุษชุดเทาผมดำแซมขาว”
สายตาของแกนมอร์ตินจับอยู่ที่โอลิเวอร์ทันทีประกายเจ้าเล่ห์แฝงอยู่ในดวงตาของเขา
กลุ่มของลินลี่ย์มึนงง ทั้งสองคนทำลายอสูรโลหะของพวกเขา แต่ไม่พูดอะไรสักคำพวกเขาตั้งใจจะทำอะไรกันแน่?
“เจ้าคนผมเขียว! ทำไมพวกเจ้าสองคนมาขัดขวางการเดินทางของเรา? ถ้าเจ้าต้องการจะพูดอะไรก็รีบพูดซะ เราไม่มีเวลาจะเสียให้กับเจ้า!” บีบีสวมหมวกฟางไม่ได้กลัวเลยแม้แต่น้อย และเขาตะโกนลั่นใส่แกนมอร์ติน
แกนมอร์ตินเริ่มหัวเราะ
“ฮ่าฮ่า...” แกนมอร์ตินเปล่งเสียงหัวเราะแสบแก้วหู เสียงหัวเราะนั้นกึกก้องอยู่หลายร้อยเมตร ขณะที่ภายนอกพื้นที่จากนี้ ไม่มีเสียงใดให้ได้ยินแม้แต่น้อย เสียงหัวเราะชอนไชเข้าไปในกะโหลกของกลุ่มลินลี่ย์
“นี่คือเคล็ดสัจธรรมแห่งเสียงของกฎธาตุลม” ลินลี่ย์รู้จักทันที
เคล็ดสัจธรรมแห่งเสียงหลอมรวมกับเคล็ดคลื่นเสียงและเคล็ดดนตรี ลินลี่ย์หลอมรวมได้สำเร็จแล้ว แกนมอร์ตินผู้นี้ใช้พลังนี้ลอบทำร้ายพวกเขา แต่เห็นได้ชัดว่าพลังหัวเราะของแกนมอร์ตินไม่ได้ร้ายกาจอะไรนัก
“เจ็บจริงๆ” แอ็ช ไทม์และคนอื่นๆ กุมศีรษะ
ขณะที่ลินลี่ย์บีบี เดเลียและโอลิเวอร์พวกเขาไม่ถึงกับแย่
แกนมอร์ตินชำเลืองมองดูคนที่เสียงหัวเราะของเขาไม่ส่งผลจากนั้นหัวเราะเบาๆ “ทุกท่าน, ข้าคือแกนมอร์ติน! วันนี้ข้าเพียงแต่จะมาพาคนๆหนึ่งไปเท่านั้น ข้าไม่ต้องการทำอันตรายคนที่เหลือและหวังว่าพวกเจ้าจะไม่ขัดขวางข้าเช่นกัน”
จะพาคนไป?
ลินลี่ย์สงสัย “ใครในกลุ่มเราที่มีค่าพอให้คนระดับสูงมารับตัวไป?” สำหรับแกนมอร์ตินสามารถให้ไดมอนติดตามอยู่ด้านข้างเหมือนคนรับใช้ ก็หมายความว่าพลังของเขายิ่งใหญ่กว่าไดมอนอาจเป็นได้ว่าเป็นระดับอสูรหกดาว หรือบางทีเป็นกระทั่งอสูรเจ็ดดาว
“จะมารับคนไป? ใครกัน?” บีบีถาม
“ใช่แล้ว ท่านจะมารับใครไป?” แอ็ชถามเช่นกัน คนในกลุ่มนี้กังวลกลัวว่าตนจะถูกเลือก
แกนมอร์ตินยิ้มขณะที่เขาพูด “คนที่ข้าจะพาตัวไปก็คือเขา!” ขณะที่พูดเขายกมือขวาชี้ไปที่โอลิเวอร์!
ทันใดนั้นทุกคนหันไปมองโอลิเวอร์!
“ข้า?” หน้าของโอลิเวอร์เปลี่ยน และตาของเขาเต็มไปด้วยอาการเหลือเชื่อ เขาแค่อยู่ในแดนนรกมาไม่กี่ร้อยปีและเขาไม่เคยล่วงเกินศัตรูที่ทรงพลัง ทำไมพวกเขาต้องมาเอาตัวเขาไป?
“โอลิเวอร์!” บีบีร้องขึ้นด้วยความประหลาดใจ
ลินลี่ย์และเดเลียทั้งคู่เริ่มขมวดคิ้วไม่พอใจ ขณะที่แอ็ชและเทพแท้คนอื่นถอนหายใจโล่งอก
“ทำไมคนผู้นี้ถึงต้องพาตัวโอลิเวอร์ไปด้วย?” ลินลี่ย์มีความคิดผุดขึ้นในใจ โอลิเวอร์ใช้เวลาส่วนใหญ่ในแดนนรกในภูเขาอะเมทิสต์กับลินลี่ย์ เขาไม่เคยเผชิญหน้ากับยอดฝีมือระดับสูง สิ่งเดียวที่พิเศษเกี่ยวกับโอลิเวอร์ก็คือ...”
เขาเป็นนักสู้วิญญาณกลายพันธุ์
“เป็นไปได้ไหมว่าเหตุผลที่เขาต้องการเอาตัวโอลิเวอร์ไปต้องเกี่ยวข้องกับความจริงที่ว่าโอลิเวอร์เป็นคนวิญญาณกลายพันธุ์?”ลินลี่ย์อดคาดเดาเช่นนี้ไม่ได้
“เฮ้, ทำไมเจ้าต้องการเอาตัวโอลิเวอร์ไป? โอลิเวอร์เป็นพวกเรา เจ้านึกอยากจะได้ก็จะเอาตัวเขาไปหรือ ? ไม่มีทาง!” เบสคนเคราดำแค่นเสียง คำพูดของเบสทำให้ลินลี่ย์และคนอื่นรู้สึกดีขึ้น
“เบสผู้นี้ก็เป็นคนดีเหมือนกัน” ลินลี่ย์รำพึงกับตนเอง
แกนมอร์ตินหัวเราะลั่น “โอว, งั้นเขาก็ชื่อโอลิเวอร์สินะ ข้าสามารถบอกเจ้าได้อย่างหนึ่ง..” แกนมอร์ตินกวาดสายตามองดูกลุ่มลินลี่ย์สายตาของเขาเริ่มเย็นชา “วันนี้โอลิเวอร์ต้องไปกับข้า ถ้าใครต้องการขวางข้า มีผลประการเดียว..คือตาย!”
ดวงตาของแกนมอร์ตินเขียวเป็นประกาย ริมฝีปากสีม่วงและเสียงเย็นชาจนทำให้ทุกคนรู้สึกใจสั่นสะท้าน
“เขากำลังใช้สัจธรรมแห่งเสียงอีกครั้ง” ลินลี่ย์พูดกับตนเอง “คนผู้นี้สามารถใช้กฎธาตุลมได้ดังใจ”
แกนมอร์ตินมองดูเทพแท้ดูเหมือนว่าจะค่อนข้างกลัวเขา จากนั้นเริ่มยิ้มอีกครั้ง “แต่แน่นอน ถ้าพวกเจ้าไม่ขวางทางข้า ข้าก็จะไม่ฆ่าพวกเจ้าเช่นกัน ตอนนี้ข้าจะให้โอกาสพวกเจ้าทุกคน..นอกจากโอลิเวอร์ คนอื่นๆ จากไปได้อย่างอิสระ ทุกคนสามารถไปได้เดี๋ยวนี้!”
“ไปได้?” พวกอสูรระดับเทพแท้ทุกคนลังเล
“ข้าจะนับถึงสิบ ถ้าเมื่อถึงตอนนั้นยังมีคนรั้งอยู่ นั่นหมายความว่าพวกมันคือศัตรูของข้า และผลที่จะได้รับก็คือ....” ทันใดนั้นแกนมอร์ตินถือดาบยาวรูปมังกรน้ำเปล่งประกายสีเขียวเล่มหนึ่ง เขาตวัดดาบซึ่งเห็นเป็นภาพเลือนรางแต่ทำให้โลกเต็มไปด้วยเสียงไพรเราะ
“ฉัวะ!”
มิติเกิดรอยแยกขนาดใหญ่ ขณะเดียวกันกระบี่พร่าเลือนนั้นดูเหมือนยังแฝงไปด้วยดาบสายลมนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าหาทะเลเหมือนกับมีทหารเป็นพันในกองทัพ“บึ้ม!” ทะเลระเบิดแยกออกทันทีน้ำที่อยู่ด้านล่างระยะหลายร้อยเมตรมีช่องขนาดใหญ่ลึกหลายสิบเมตร
ขณะต่อมาน้ำที่อยู่โดยรอบก็ไหลมาบรรจบจนเต็มช่องว่างได้ยินเสียงคลื่นดังต่อเนื่องเป็นระลอก
แอ็ชไทม์ วิลเบิร์นและเทพแท้คนอื่นมีสีหน้าบิดเบี้ยว ลินลี่ย์ เบส และคนอื่นทุกคนมีแววเคร่งเครียดบนใบหน้า กำแพงมิติของพิภพพิเศษอย่างแดนนรกมั่นคงมาก สามารถฟันเปิดรอยแยกภายในแดนนรกได้พิสูจน์ได้ว่าผู้นั้นย่อมทรงพลังน่ากลัวเพียงใด
“หนึ่ง!” แกนมอร์ตินยิ้มขณะพูด “สอง สาม...” แกนมอร์ตินยังนับด้วยความเร็วไม่รีบร้อน และเสียงของเขาไม่ดังแต่ตอกย้ำลงบนหัวใจของนักสู้อสูรทุกคน
อสูรระดับเทพแท้มองหน้ากันเอง ทุกคนลังเล
“ทุกคน!ไม่จำเป็นต้องสละชีวิตให้ข้า” โอลิเวอร์ฝืนพูด
ทันใดนั้นแอ็ชผู้ว่าจ้างเป็นคนแรกที่หันมาทางโอลิเวอร์และพูดขอโทษ “ยกโทษให้ข้าด้วย” ขณะที่เขาพูด เขาบินออกไปห่างๆ ทันที ขณะที่แอ็ชออกไป เทพแท้ทุกคนจากไปทันที
เมื่อเวลาที่แกนมอร์ตินนับถึงสิบบ็อฟและวิลเบิร์นก็บินจากไปด้วยเช่นกัน พวกเขาเป็นเทพแท้กันทุกคนไม่อาจทำอะไรได้
“เก้า!” สายตาของแกนมอร์ตินกวาดมองห้าคนที่เหลือ “ทุกคน, ถ้าพวกเจ้าไม่ไปตอนนี้พวกเจ้าจะไม่มีโอกาสอีกต่อไป” แต่ห้าคนนี้ไม่ให้ความสนใจเขาแม้แต่น้อย
“สิบ!”
แกนมอร์ตินนับสิบ แต่ห้าคนยังคงรั้งอยู่ พวกเขาก็คือลินลี่ย์ เดเลีย บีบีโอลิเวอร์และเบส!
สำหรับแอ็ชไทม์ วิลเบิร์นรวมเจ็ดคน พวกเขาหนีไปอยู่ระยะไกล จากระยะสามกิโลเมตรพวกเขาจ้องมองฉากภาพนี้ แอ็ชพูดเบาๆ “ทุกคน, ไม่ต้องกังวล ข้าคาดว่ายอดฝีมือลึกลับผู้ใช้คุกศิลาดำครั้งก่อนน่าจะเป็นหนึ่งในสามคนนี้ลินลี่ย์ บีบี หรือโอลิเวอร์ เมื่อยอดฝีมือนั้นโจมตี เขาอาจจะเอาชนะแกนมอร์ตินก็ได้!”
อีกหกคนรู้สึกว่ามั่นใจเช่นกัน ในแดนนรกมีน้อยคนนักที่จะเลือกทิ้งชีวิตของพวกเขา
ทางเลือกของพวกเขาถูกต้อง
“ใครจะรู้ว่าคนใดในพวกเขาเป็นยอดฝีมือ” วิลเบิร์นพูดเบาๆ
“ข้าหวังว่าเขาจะเอาชนะแกนมอร์ตินได้” บ็อฟพูดเช่นกัน
ขณะนั้นเองที่เหนือทะเลสตาร์มิสท์ไร้ขอบเขตกลุ่มของลินลี่ย์ทั้งห้าคนลอยตัวอยู่เหนือผิวทะเลตรงข้ามกับไดมอนและแกนมอร์ติน
หลังจากนับถึงสิบแกนมอร์ตินรู้สึกไม่พอใจมาก ก่อนหน้านี้เขาใช้สัจธรรมแห่งเสียงผ่านเสียงหัวเราะทดสอบกลุ่มของลินลี่ย์ในทันทีจากนั้นเขาคาดว่ายอดฝีมือซ่อนกายควรจะเป็นหนึ่งในคนที่อยู่ข้างหน้าเขา แต่ใครจะคิดกันว่าคนพวกนี้ไม่มีใครจากไป
เขานับจนถึงสิบแต่วิธีการของเขาไม่มีผลเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าเทพแท้ทั้งเจ็ดจะจากไปหรือไม่ก็ไม่ส่งผลต่อเขาแม้แต่น้อย
เขา แกนมอร์ตินต้องการให้ยอดฝีมือซ่อนตัวจากไปเท่านั้น!
ถ้าไม่สามารถหลีกเลี่ยงการต่อสู้ได้! ที่สำคัญ เขาไม่มีทางพบว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นใคร แกนมอร์ตินสงสัย...“หรือว่ายอดฝีมือซ่อนกายจะเป็นอสูรเจ็ดดาว?เป็นไปได้ไหมว่าเมื่อเผชิญกับกองกำลังเกาะไนฟ์เบลด เขายังซ่อนพลังที่แท้จริงไว้?”
“ฮึ่ม..ใครจะสนใจเล่าว่าเป็นพวกเจ้าเป็นตัวอะไร ถ้าเจ้าซ่อนตัวเหมือนคนขลาด ข้าคิดว่าเจ้าก็คงไม่แข็งแกร่งนัก”
แกนมอร์ตินควงดาบอสรพิษเขียวและยิ้ม “ข้าไม่คาดเลยว่าพวกเจ้าทั้งสี่จะมีความกล้าหาญจริงๆ พวกเจ้ายินดีจะตายเพื่อโอลิเวอร์ เมื่อเป็นแบบนั้นข้าจะส่งเสริมพวกเจ้า” แกนมอร์ตินหัวเราะขณะมองดูเบส “พลังของเจ้าไม่เลว คนแรกที่ข้าจะจัดการก็คือเจ้า”
เบสสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย
“ลินลี่ย์, ถ้าเจ้าไม่ลงมืออย่างนั้นข้าจะเผ่นแล้วนะ” เบสรีบส่งสำนึกเทพคุยกับเขา “ข้าไม่ใช่คู่มือของสหายเฒ่าผู้นี้!”
“แกนมอร์ติน!”
เสียงหนึ่งดังขึ้นและมีร่างหนึ่งปรากฏอยู่ข้างหน้าเบส ตลอดทั้งร่างของเขาคลุมไปด้วยเกล็ดมังกรสีทองอมฟ้า ภายใต้รัศมีแสงอาทิตย์สีม่วง เขาเด่นสะดุดตา ดวงตาสีทองเข้มกำลังจ้องมองแกนมอร์ตินนั่นคือร่างมังกรแปลงของลินลี่ย์
“แกนมอร์ติน, วันนี้ ท่านจากไปเป็นดีที่สุด ข้าไม่ต้องการสู้กับเจ้า” ลินลี่ย์กล่าว
ลินลี่ย์ไม่มั่นใจเต็มที่นักว่าพลังความสามารถของเขาจะเอาชนะในการสู้รบได้ แต่ถ้าเขาจำเป็นต้องทำ เขาจะใช้พลังมหาเทพ อย่างไรก็ตามลินลี่ย์ค่อนข้างจะไม่ยินยอม
“เป็นเจ้านั่นเอง!” แกนมอร์ตินตกใจ เขาจ้องมองลินลี่ย์อย่างประหลาดใจและจากนั้นก็หัวเราะลั่น“ข้าคาดไม่ถึงเลยว่าสมาชิกสำคัญของสี่ตระกูลอสูรศักดิ์สิทธิ์จะซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มของเจ้า ข้าคือแกนมอร์ติน ขอถาม..เจ้าคือใคร?”
“ลินลี่ย์!” ลินลี่ย์ตอบตามตรงอย่างสงบ
“ฮ่าฮ่า..ลินลี่ย์” แกนมอร์ตินหัวเราะลั่นขณะพูด “วันนี้ข้ามาที่นี่ไม่ได้มาเพื่อตัวเอง แต่เพื่อท่านแม่ทัพของข้า”
“แม่ทัพหรือ?” ลินลี่ย์ตะลึงเขาอดนึกย้อนไปถึงอสูรอะเมทิสต์เด็กที่เขาพบเจอที่เทือกเขาอะเมทิสต์ไม่ได้ “ตอนนั้นอสูรอะเมทิสต์น้อยบอกว่าเขาคือแม่ทัพในขุมนรก!” แม่ทัพของขุมนรกเป็นตำแหน่งที่ลินลี่ย์ยังพอเข้าใจได้
แต่เนื่องจากพลังของอสูรอะเมทิสต์น้อยลินลี่ย์สามารถคาดเดาได้
“ในฐานะที่เป็นสมาชิกของสี่ตระกูลอสูรศักดิ์สิทธิ์ ข้าคิดว่าเจ้าคงไม่ต้องการทำลายกิจการของแม่ทัพของข้าด้วยเช่นกัน” แกนมอร์ตินหัวเราะขณะกล่าว แกนมอร์ตินมั่นใจในตัวเองมาก แม้แต่ผู้นำตระกูลสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์ก็มีแนวโน้มว่าจะไม่กล้าล่วงเกินแม่ทัพของเขา แกนมอร์ตินหัวเราะขณะมองดูลินลี่ย์
“แกนมอร์ติน ข้าขอให้ท่านจากไปเสียดีกว่า” ลินลี่ย์พูดอย่างสงบ
