ทาสแห่งเงา บทที่ 100 มโนธรรมที่ใสสะอาด (ฟรี)

อัศวินดำยังคงนิ่งอยู่หลายนาที เฝ้าดูศพของศัตรูอย่างเงียบๆ หยดเลือดร่วงหล่นจากดาบใหญ่ที่น่ากลัวรวมตัวกันเป็นแอ่งน้ำใต้ฝ่าเท้าของเขา ความคิดของสิ่งมีชีวิตที่โหดร้ายนี้เป็นสิ่งลึกลับ พูดตามตรง ซันนี่ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าภูเขาเหล็กสังหารสีดำที่ไม่สามารถผ่านพ้นได้นี้มีความรู้สึกหรือไม่

ในเรื่องนั้น ชาวเมืองที่ชั่วร้ายของเมืองต้องคำสาปแห่งนี้ค่อนข้างแปลก

โดยปกติแล้ว สิ่งมีชีวิตแห่งฝันร้ายของขั้นที่สูงกว่าจะมีรูปแบบสติปัญญาที่ผิดเพี้ยน ซึ่งมักจะเปรียบได้กับมนุษย์ และบางครั้งก็ยังเหนือกว่าอีกด้วย อย่างไรก็ตาม กฎนั้นใช้ไม่ได้กับสัตว์อสูรทุกตัวในสถานที่อันน่าขนลุกแห่งนี้

จากการสังเกตของซันนี่ ผู้อยู่อาศัยในเมืองที่พังทลายสามารถแบ่งออกเป็นสองกลุ่มคร่าวๆ กลุ่มแรกประกอบด้วยสิ่งมีชีวิตต่างๆ ที่มาจากนอกกำแพง ไม่ว่าจะเป็นเขาวงกตหรือจากส่วนลึกของทะเลแห่งความมืด สิ่งที่น่ารังเกียจเหล่านี้เป็นไปตามกฎที่ผิดธรรมชาติของมนตร์ที่ผู้ตื่นทุกคนคุ้นเคยไม่มากก็น้อย

กลุ่มที่สองแตกต่างออกไป เขาสงสัยว่าสิ่งมีชีวิตเหล่านี้ อาจถูกสร้างขึ้นจากซากของชาวเมืองโบราณ หรือที่น่าขนลุกก็คือแท้จริงแล้วเคยเป็นพวกเขามาก่อน ภูติผีที่เขาเรียกเป็นสิ่งที่หยั่งลึกและอันตรายยิ่งกว่ามาก พลังอำนาจและพฤติกรรมของพวกเขาปฏิเสธที่จะปฏิบัติตามตรรกะหรือความรู้สึกใดๆ

อัศวินดำเป็นหนึ่งในผู้ฟื้นคืนชีพที่น่ากลัวเหล่านี้ นั่นคือสาเหตุที่ซันนี่มีปัญหาในการคาดเดาการกระทำของเขา

ส่วนใหญ่แล้ว ปีศาจผู้ยิ่งใหญ่พอใจเพียงแค่เดินตรวจตราห้องโถงใหญ่ของวิหารที่พังทลายและสังหารทุกสิ่งที่กล้าเข้ามาข้างใน

เหมือนกับที่เขาได้สังหารคนโง่เขลาผู้น่าสงสารเหล่านั้น

ซันนี่พลางถอนหายใจด้วยการนอนลงบนคานค้ำยัน โดยไม่สนใจความสูงที่อันตรายของจุดพักชั่วคราวของเขา เขาหลับตาลงต้องการพักหายใจก่อนจะไปทำธุระยามค่ำคืนต่อไป

ในไม่ช้า เสียงฝีเท้าหนักๆ ก็บอกให้รู้ว่าไอ้คนบัดซบกลับไปลาดตระเวนอย่างไม่มีวันกลับ

'โล่งไปที'

แม้จะไม่มีอะไรมารบกวนความสงบสุขของเขาอีกต่อไป ซันนี่ก็ยังคงรู้สึกกระสับกระส่ายอย่างประหลาด เสียงภายในของเขายังอยู่ในอารมณ์ที่จะสนทนา

'เอ่อ ซันนี่ นายไม่ได้ลืมอะไรใช่ไหม?'

เขาขมวดคิ้ว มีอะไรให้ลืม? เขาแค่สูดลมหายใจก่อนที่จะออกไปอีกครั้ง นอกจากนี้เขายังต้องรอจังหวะที่เหมาะสมเพื่อไล่ตามสมบัติของนักล่าที่ตายแล้วเหล่านี้…

'นายเพิ่งสังหารคนไปหกคน นายไม่รู้สึกผิดเลยเหรอ?'

ซันนี่ตกใจเล็กน้อยกับคำถามนี้ แปลก เขารับฟังอารมณ์ของเขาและสรุปได้ว่าไม่ เขาไม่รู้สึกผิดเลย

นี่เป็นครั้งที่สามที่เขาสังหารมนุษย์ จริงอยู่ ครั้งแรกเกิดขึ้นภายในฝันร้าย ซึ่งผู้คนน่าจะเป็นภาพลวงตาธรรมดาๆ อย่างไรก็ตาม ซันนี่ไม่แน่ใจว่าเขาเชื่อในทฤษฎีนี้ ความปวดร้าวของทาสชรารู้สึกว่าเป็นเรื่องจริงอย่างยิ่งที่เป็นเพียงภาพลวงตาในจินตนาการของเขาหรือไม่

ครั้งที่สอง… เอาล่ะ เขาไม่อยากจะคิดเรื่องนั้นเลย เรื่องที่เกิดขึ้นในปราสาท และชีวิตส่วนหนึ่งของเขาจบลงแล้ว

ครั้งที่สามเป็นครั้งที่สะอาดที่สุด อันธพาลพวกนั้นกำลังจะปล้นและสังหารเขา อย่างไรก็ตาม ซันนี่มองเห็นความตั้งใจของพวกเขามานานก่อนที่จะดึงเชือกที่มองไม่เห็นและส่งผู้นำของพวกเขาไปสู่อ้อมกอดแห่งความตายอันหนาวเหน็บ

เขาอาจจะพยายามวิ่งหนี แต่… พวกเขาหยาบคายมาก ถ้าอันธพาลดูถูกแค่ซันนี่ เขา อาจพยายามยุติการเผชิญหน้าโดยไม่มีการนองเลือด แต่ทว่าพวกเขาดูถูกเนฟฟีส ไอ้คนบัดซบนั่นสมควรตาย

แม้ว่าความสัมพันธ์ของเขากับดาราผันแปรจะตึงเครียด แต่เขาก็ยังเป็นห่วงเธอมาก การออกจากปราสาทไม่ได้หมายความว่าเขาจะลืมมิตรภาพของพวกเขา แต่ก็แค่นั้น…เหตุผลที่จะจากไปนั้นมีมากกว่า

ซันนี่ถอนหายใจแล้วเรียกขวดแก้วสีน้ำเงินที่มีลวดลายสวยงามออกมา นี่เป็นของขวัญอำลาที่แคสซี่มอบให้เขาก่อนที่พวกเขาจะจากกัน เขาหวงแหนอุปกรณ์นี้มาก

ซันนี่เอาขวดมาจ่อปาก จิบน้ำเย็นๆ อร่อยๆหลายครั้ง แล้วลืมตาขึ้น

เขาไม่อยากพักแล้ว ไปต่อดีกว่า…

***

ก่อนที่จะออกไปผจญภัยอีกครั้ง ซันนี่กลับไปที่ห้องของเขาและเดินไปที่หีบเหล็กขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง เขายกฝาที่หนักอึ้งขึ้นและชื่นชมกองสมบัติของเขา

ภายในหีบ ชิ้นส่วนวิญญาณที่สวยงามกว่าร้อยชิ้นส่องแสงอย่างนุ่มนวล ในความมืด ภาพที่เห็นทำให้อารมณ์ของซันนี่เบิกบานอยู่เสมอ

แม้ว่าตัวเขาเองจะไม่ได้ใช้ประโยชน์จากชิ้นส่วนวิญญาณก็ตาม แต่พวกมันยังคงเป็นทรัพยากรที่มีค่า บนชายฝั่งที่ถูกลืม ชิ้นส่วนเป็นรูปแบบหนึ่งของสกุลเงินในหมู่ผู้หลับไหล หนึ่งร้อยของพวกเขานั้นเป็นจำนวนที่เหลือเชื่อ

หลังจากเป็นคนยากไร้มาตลอดชีวิต ในที่สุด ซันนี่ก็ร่ำรวย!

"เงิน ฉันมีเงินมากมาย… "

หากมีคนต้องการอาศัยอยู่ในกำแพงปราสาท พวกเขาต้องจ่ายส่วยชิ้นส่วนวิญญาณหนึ่งเครื่องทุกสัปดาห์ ผู้ที่ไม่สามารถจ่ายได้ก็ถูกบังคับให้อยู่ข้างนอก อาศัยอยู่ในนิคมชั่วคราวที่เลยประตูออกไป ซึ่งมักถูกโจมตีโดยสัตว์อสูร ถึงกระนั้น พวกเขาก็ต้องจ่ายค่าอาหารหรือออกไปล่าด้วยตัวเอง ซึ่งบ่อยครั้งมักจะนำไปสู่การเสียชีวิต

ด้วยจำนวนที่ซันนี่รวบรวมได้ในช่วงสามเดือนนี้ เขาจะสามารถใช้ชีวิตในปราสาทได้อย่างสบายๆ ไปอีกหลายปี… หากเขาต้องการ ซึ่งแน่นอนว่า เขาไม่ได้จ่าย ทำไมเขาจะต้องจ่ายค่าที่พักเมื่อเขามีวังเป็นของตนเองแล้ว?

หนึ่งเดียวที่ไม่มีเพื่อนบ้านส่งเสียงดังและมีผู้พิทักษ์ที่น่าเกรงขามคอยปกป้องสถานที่ ไม่ได้น้อยไปกว่ากัน

เขาใส่ชิ้นส่วนวิญญาณใหม่สองชิ้นลงไปในหีบ ซันนี่ชำเลืองมองมังกรของเขาที่สะสมไว้เป็นครั้งสุดท้าย และปิดฝาด้วยรอยยิ้มที่พึงพอใจ

บางทีอาจถึงเวลาไปยังปราสาทอีกครั้งและซื้อของสองสามอย่าง… ไม่ ไม่ คราวที่แล้วเขาซื้อทุกอย่างที่ต้องการแล้ว การใช้ชิ้นส่วนมากเกินไปจะทำให้ผู้คนสงสัยว่าเขาช่างน่าสมเพชอย่างที่ทุกคนคิดว่าเขาเป็น

ในบรรดาผู้หลับไหลทั้งหมดในปราสาท มีเพียงสามคนเท่านั้นที่รู้ว่าเขาไม่ได้เก่งแค่ซ่อนตัวในเงามืดและหลีกเลี่ยงอันตรายเท่านั้น พวกเขาคือเนฟฟีส แคสซี่… และคาสเตอร์

ไอ้บ้านั่น…