92 ลูซี่และมาโกโตะ พูดกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่

92 ลูซี่และมาโกโตะ พูดกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่

“อ้าา, เมื่อชั้นมาคิดดูแล้ว, กันยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย…” (มาโกโตะ)

บางทีผมควรจะชวนลูซี่และไปที่บาร์ที่ไหนซักแห่ง

ผมไปที่ที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะอยู่ระหว่างที่แบกความหิวโหย

ผมเปิดประตูใหญ่ของที่อยู่อาศัยน้ำแข็งที่สวยงาม และเดินเข้าไปในทางเดินที่สลัว

เมื่อผมเข้ามาในห้องลึกเข้ามาข้างใน, ไฟที่ริบหรี่มากมายได้เข้ามาในสายตา

แม้ว่าผมมองมาจากข้างหลัง, ผมสามารถแยกผมสีแดงนั้นที่ไม่แพ้ต่อเปลวเพลิง

“ลูซี่?” (มาโกโตะ)

ผมสังเกตว่าไฟที่ลอยอยู่รอบลูซี่ไม่ใช่ไฟจากเวทมนตร์แต่เป็นจากเทียน

สะเก็ดไฟเล็กๆบิน

เทียนเล่มใหม่ได้ติดไฟ

“ฟุมุ, 1นาทีและ10วินาที ค่อนข้างดี”

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูด พอใจ

“มาโกโตะ!” (ลูซี่)

ผมได้ถูกกอดอย่างกระทันหัน

อุณหภูมิของตัวเธอสูงเหมือนเคย

“ดู ดู! ชั้นติดไฟพวกนี้ด้วยเวทมนตร์ไม่ร่าย!” (ลูซี่)

ผมมองดูรอยยิ้มของลูซี่และเทียนมากกว่า 20 เล่ม

โฮ่ห์, ทั้งหมดนี้ในน้อยกว่า 1 นาที, และไม่ร่าย

“สวย, ลูซี่ ความเชี่ยวชาญผ่าน 50 แล้วเหรอ?” (มาโกโตะ)

ไม่ร่ายควรจะต้องการมากกว่า 50 ในความเชี่ยวชาญ

“ฮึ่ม, เกือบจะไม่ มันบ้าไปกว่านั้นที่จะพยายามใช้ เวทมนตร์ไฟ: ระดับกษัตริย์ โดยไม่เพิ่มความเชี่ยวชาญ”

ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูดไม่พอใจ

ปรกติแล้ว, ยิ่งสกิลมีพลังมากเท่าไหร่, ความเชี่ยวชาญยิ่งสำคัญมากเท่านั้น

ยังไงซะ, ทั้งหมดนี่ยิ่งอาวุธแข็งแกร่งมากเท่าไหร, ความสำคัญที่จะเรียนกฎว่าใจใช้มันยังไงยิ่งจะเพิ่มมากเท่านั้น

“นั่นน่าประทับใจ, ลูซี่” (มาโกโตะ)

การทำงานหนักของลูซี่ ไม่ต้องสงสัยว่าของจริง

“ใช่! แต่มีอะไรเหรอ? นายมาหาชั้นเหรอ?” (ลูซี่)

“อ้าา, ชั้นคิดเกี่ยวกับจะให้ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะฝึกชั้นนิดหน่อยน่ะ” (มาโกโตะ)

ทั้งหมดเพราะเธอเป็นนักเวทย์ที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีป

มันจะเป็นการเสียของที่จะฝึกผมแม้จะแค่นิดนึง

“ฟุฟุ, โอเค แต่ก่อนหน้านั้น, เธอเข้าใจ, ใช่มั้ย?”

เธอกวักเรียกผมด้วยนิ้ว

…ฮ่าาห์

“เอาเลย” (มาโกโตะ)

ผมยอมแพ้แล้วมอบคอให้ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

เธอกัดมัน, และความเจ็บของเขี้ยวที่คมของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะวิ่งผ่านตัวผม

ทุกครั้งที่เธอดูดเลือดผม, ตัวผมร้อนขึ้น

“...รสชาติเป็นยังไง, ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ?” (มาโกโตะ)

มันไม่มีการตอบ

แทนที่จะอย่างนั้น, เธอแปะหัวผม

นั่นเป็นวิธีที่เธอบอกว่ามันดีเหรอ?

หลังจาก 10 วินาทีที่มอบเลือดของผม…

“ฟฟฟู่ห์~”

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะยกหัวของเธอขึ้นเหมือนกับพอใจ, และเลียปากเธอเปียกไปด้วยสีแดง

บรรยากาศที่ลามก ไม่เหมาะกับภาพลักษณ์ที่เด็กของเธอ

ลามก

เธอใช้เวทมนตร์เพื่อรักษาการกัด, และเป็นอีกครั้งที่มองดูผม

“งั้น, ผู้ใช้สปิริต-คุง, เธออยากจะได้รับการฝึกด้วยเหรอ?”

“ใช่ครับ” (มาโกโตะ)

ลูซี่ดูเหมือนจะโตขึ้นมากในแค่ไม่กี่วันดังนั้นความคาดหวังผมสูง

“งั้น, มาดูเวทมนตร์ของนายกัน, ผู้ใช้สปิริต-คุง พยายามดับไฟที่ผมแดงได้จุดโดยใช้เวทย์ไม่ร่ายซิ”

“เวทมนตร์ของมาโกโตะนั้นเร็ว, ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ!” (ลูซี่)

“โฮ่ห์? ชั้นรอคอยที่จะดูมัน”

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะยิ้ม

ลูซี่-ซัง, มันไม่มีความจำเป็นจะเพิ่มสิ่งกีดขวาง…

“ยังไงซะ ถ้างั้น, ชั้นจะให้สัญญาน ไป”

{ในเวลาเดียวกัน} ที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะส่งเสียงสัญญาน, ผมแช่แข็งไส้เทียนทั้งหมด

แสงจากเทียนได้หายไป, และข้างในห้องได้มืดทันที

หืม, ใช้ 2 วินาที, หือห์

“นั่นเป็นยังไง?” (มาโกโตะ)

“ฮ่าาห์, เหมือนเคย, นั่นเป็นการเปิดใช้เวทมนตร์ที่เร็วอย่างบ้าคลั่ง” (ลูซี่)

ลูซี่, ที่ชินกับเวทมนตร์ของผม, ส่งเสียงชื่นชม

ผมมองปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

“……”

ปากของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะได้เปิดเล็กน้อย

“เธอ…เธอทำอย่างนั้นได้ยังไงเมื่อกี้นี้?”

“? แต่ผมใช้เวทมนตร์ไม่ร่ายนะ” (มาโกโตะ)

“มันมีอะไรแปลกเหรอ, ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ?” (ลูซี่)

พวกเราไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงตกใจมาก, ดังนั้นลูซี่และผมถามเธอ

“เฮ้ย, นักเวทย์ผมแดง, เมื่อเธอใช้เวทมนตร์ไม่ร่าย, เธอตั้งเป้าหมายของเวทมนตร์ยังไง?”

“เอ๋? แน่นอน, หนูมองเป้า, และ…หืม? มาโกโตะ, เมื่อกี้นี้นาย…” (ลูซี่)

“ผู้ใช้สปิริต-คุงดับแม้แต่ไฟที่อยู่ข้างหลังในเวลาเดียวกัน”

อ้าา, เกี่ยวกับเรื่องนั้น, หือห์

“มันเป็นสกิล ผมเปลี่ยนมุมมองได้อย่างอิสระ” (มาโกโตะ)

[ผู้เล่นอาร์พี่จี] เป็นความสามารถที่เปลี่ยนมุมมอง

มันไม่ได้พิเศษในเรื่องต่อสู้, แต่มันเป็นสกิลที่มีประโยชน์ในความจริงที่ว่ามันกำจัดจุดบอด

“ชั้นเข้าใจแล้ว…นายใช้เวทมนตร์ไม่ร่ายผ่านสกิล ช่างเป็นชายที่มีทักษะ มากกว่านั้น, ความแม่นยำของสกิลนายนั้นโดดเด่น”

พูดสิ่งนี้ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะดีดนิ้วของเธอ

ไฟได้ติด, และเทียนทุกเล่มได้ติดขึ้นอีกครั้ง

ห้องสว่างขึ้นอีกครั้ง

“อย่างที่คาดกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ” (มาโกโตะ)

ดูเหมือนที่ผมทำได้เหมือนลมสำหรับเธอ

“ฮือออ…แต่ชั้นใช้เวลามากกว่า 1 นาทีนะ…” (ลูซี่)

ลูซี่ หดหู่

แต่ในอดีต, เธอใช้เวลามากกว่า 3 นาทีเพื่อยิงเวทย์หนึ่งครั้ง, ดังนั้นเธอพัฒนาค่อนข้างเยอะ

“อย่ารู้สึกแย่, ผมแดง ชั้นใช้เวลา 100 ปีเพื่อมาถึงระดับนี้”

“เอ๋?”

“นานเท่าไหร่ตั้งแต่นายเรียนเวทมนตร์, ผู้ใช้สปิริต-คุง?”

“อืม, ประมาน 2 ปี?” (มาโกโตะ)

“……”

หน้าที่น่าทึ่งของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะและการจ้องตรงมาของลูซี่

อะไร? มีปัญหาเหรอ?

“ผมใช้ได้แค่เวทมนตร์น้ำระดับประถม” (มาโกโตะ)

ผมไม่สามารถใช้ธาตุอื่นได้ เพิ่มพลังก็ไม่ได้ด้วย

ผมไม่มีอะไรทำนอกจากเพิ่มความเชี่ยวชาญ

“เธอพูดนั้น, แต่มันควรมีขีดจำกัดของเรื่องนั้น…ไม่, มันจะออกมาเป็นอย่างนี้ถ้านายฝึกต่อไปโดยไม่สนขีดจำกัด, หือห์…ว่าแต่…นาย…ความเชี่ยชาญนาย 200?

“เอออออ๋?! มาโกโตะ, ไม่ใช่นายบอกเมื่อไม่นานมานี้ว่านาย 150 เหรอ?!” (ลูซี่)

ประเมินของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเปิดเผยสถานะของผม

“มันเพิ่มขึ้นอีกหลังจากนั้น” (มาโกโตะ)

“ช-ชั้นไม่คิดว่าชั้นจะตามได้…” (ลูซี่)

“นี่มันไม่ดีเลย ไม่มีอะไรที่ชั้นจะสอนนาย มันถึงจุดที่ว่าชั้นอยากให้เธอสอนชั้นแทน ชั้นต้องทำอะไรเพื่อจะเพิ่มความเชี่ยวชาญของชั้น?”

“เอออ๋~, โปรดสอนอะไรก็ได้กับผม” (มาโกโตะ)

นั้นเป็นการเสียเลือดโดยเปล่าประโยชน์

“มา, อย่าพูดอย่างนั้นสิ มีอาวุธที่ต้องการมั้ย? มันอาจจะไม่ไปไกลถึงสมบัติของประเทศ, แต่ถ้ามันเป็นอาวุธที่มีค่า, มันจะมีเยอะแยะนอนอยู่รอบๆ, รู้มั้ย?”

“หืมม, ผมไม่มีพลังทางกายภาพ, ผมใช้ได้แค่พวกมีด” (มาโกโตะ)

ผมพูดระหว่างที่ผมเหวี่ยงมีดของโนอาห์-ซามะ

ฟูจิ-ยังพูดว่ามีดนี้ระดับสมบัติของประเทศ, ดังนั้นไม่ควรจะมีอาวุธที่ดีกว่านี้อีก

“หืมมม เข้าใจแล้ว…”

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะกอดอกเหมือนตกอยู่ในความคิด

ผมจบที่การทำเธอมีปัญหา, หือห์

เธอซื่อสัตว์กับคำพูดเธออย่างคาดไม่ถึง, หือห์

“ถ้าผมมีปัญหาอะไร, ผมจะถามคำแนะนำจากคุณ” (มาโกโตะ)

“ขอโทษเรื่องนั้นนะ”

“มันโอเค” (มาโกโตะ)

ผมลาปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะและออกจากที่อยู่อาศัยด้วยกันกับลูซี่

◇◇

“เฮ้, ลูซี่, ไปหาไรกินที่ไหนกันเถอะ” (มาโกโตะ)

“อ้า, โอเค นายยังไม่ได้กินข้าวเย็นเหรอ, มาโกโตะ?” (ลูซี่)

“เธอกินแล้วเหรอ?” (มาโกโตะ)

“มีอาหารเยอะแยะเลยที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะอยู่ เชฟอันดับหนึ่งทำอาหารไปเอาไปมอบที่ที่ของท่าน” (ลูซี่)

มากกว่านั้น, ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะไม่ได้กินเยอะ, ดังนั้นเธอปล่อยอาหารไว้มากมาย

มันไม่มีพนักงานที่จะกินที่เหลือด้วย

ขอบคุณสิ่งนั้น, เธอกินได้มากเท่าที่เธอต้องการ

เอ๋? นั่นอะไรน่ะ? ไม่ใช่ว่านั่นดีที่สุดเหรอ?

“ชั้นควรจะไปหาอะไรกินด้วย…” (มาโกโตะ)

ผมจบที่การเป็นขนมของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะแทน

ห่าเอ๊ย

“มา มา, มาโกโตะ ไปหาไรกินกัน” (ลูซี่)

เราเข้าบาร์ที่มีสไตล์ในเขต 6

แซนวิชเนื้อแกะและผัก, และจากที่ดูเหมือนพาสต้าด้วยอาหารทะเลหลากหลายอยู่ข้างใน

“เธอกินเยอะนะวันนี้” (ลูซี่)

“หลายอย่างเกิดขึ้นและชั้นเหนื่อย” (มาโกโตะ)

“โออ้, เกิดอะไรขึ้น? บอกชั้น” (ลูซี่)

ลูซี่เอียงมาข้างหน้าที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

ใกล้จัง…

ผมเริ่มพูดเกี่ยวกับว่าอะไรเกิดขึ้นวันนี้เหมือนกับไม่ได้ใส่ใจมัน

“...แล้วยังไงซะ, นั่นมันเป็นอย่างนั้น” (มาโกโตะ)

“เอ๋?...นายไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพราะที่ยีนและเอมิลี่ได้โตในเขต 9, สำรวจคลองใต้ดิน, สู้กับอันเดด, เจอบอสน้อยของมาเฟีย, และในที่สุด, นายเข้าร่วมการประชุมของผู้นำในไฮแลนด์เหรอ?” (ลูซี่)

“โออ้, สรุปได้สวยงาม” (มาโกโตะ)

และหลังสุด, ได้ถูกดูดเลือดโดยปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ, ก็คือหลายอย่างได้เกิดขึ้นวันนี้

“น-ในเวลาที่ชั้นไม่อยู่, มาโกโตะและอายะได้ผจญภัยมากขึ้นแล้วมากขึ้นอีก…” (ลูซี่)

“มันโอเค ในที่สุด, ฟูจิ-ยังเป็นคนที่เจอคนร้ายของการกบฏ” (มาโกโตะ)

“...คนนั้นน่าประทับใจจริงๆ” (ลูซี่)

ทั้งหมดเพราะเขาเป็นเพื่อนสกิลโกงที่ภาคภูมิใจของผม

“การฝึกของเธอไปได้ดีมั้ย, ลูซี่?” (มาโกโตะ)

“ใช่! ความรู้เรื่องเวทมนตร์ของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะนั่นสมบูรณ์ เธอยังสอนเก่งจริงๆด้วย!” (ลูซี่)

“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ดีจัง

เธอมีนักเวทย์ยิ่งใหญ่และ เวทมนตร์ไฟกษัตริย์, และถูกสอนโดยนักเวทย์หมายเลขหนึ่งของทวีป

“แต่มันดูเหมือนมันดีที่ชั้นเรียนสกิลสงบใจและสมาธิเหมือนที่นายบอกชั้น, มาโกโตะ” (ลูซี่)

“นั่นดีเยี่ยมที่ได้ยิน” (มาโกโตะ)

ผมฟังสิ่งที่เธอพูดขณะที่ผมเคี้ยวแซนวิช

เธอได้ฝึกเวทมนตร์ไม่ร่ายตลอดเวลาหลังๆ

เห็นได้ชัดว่าไม่มีนักเวทย์ซักคนในยุคมืดที่ใช้เวลาร่ายเวทมนตร์

อย่างที่คาดกับบางคนที่มีประสบการณ์ในเวลา 1,000 ปีก่อน

“ชั้นรู้สึกว่าเวลาแบบนี้ค่อนข้างหายากแล้วตอนนี้” (ลูซี่)

“ทำไม? เราเจอกันทุกวันนะ” (มาโกโตะ)

“ใช่, นั่นจริง, แต่…นายไม่คิดว่ามันเป็นซักพักตั้งแต่เราดื่มเหมือนแบบนี้แค่เราสองคนเหรอ?” (ลูซี่)

“ออ้า, นั่นอาจจะจริง” (มาโกโตะ)

หลังๆ, เราได้อยู่ด้วยกันมากกว่าเดิมกับซา-ซังและฟูจิ-ยังหรือบางคน

มีแค่ในเวลานั้นที่เราก่อปาร์ตี้ในมักกาเรน, ที่ผมและลูซี่อยู่ตามลำพัง

ช่างย้อนวันวาน

ครั้งแรกที่ผมสร้างสหาย, ผมไม่รู้ว่าจะพูดเกี่ยวกับมันยังไง

ตอนแรก, ผมได้ประหม่ารอบลูซี่ที่เป็นคนสวย

แต่ตอนนี้, เธอเป็นเพื่อนที่ผมพูดได้ด้วยง่าย

แม้อย่างนั้น…

“เฮ้, ลูซี่ ไม่ใช่ว่าเธอใกล้ไปนิดหน่อยเหรอวันนี้?” (มาโกโตะ)

เธอพิงไหล่ซ้ายของผม, และนิ้วของเธอได้ไต่แขนซ้ายผมมาซักพักแล้วตอนนี้

มันจั๊กจี้

มันไม่ถึงจุดที่ว่าลมหายใจของเธอมาถึงผม, แต่หน้าเธอก็ใกล้ด้วย

“มีอารมณ์เหรอ?” (ลูซี่)

“งี่เง่าน่า” (มาโกโตะ)

เธอพูดอะไรน่ะ, ลูซี่-ซัง?

นี่มันมากเกินไปที่จะรับมือ

“หืม? แต่นี่มันแปลก สาวๆขุนนางไฮแลนด์สอนสิ่งนี้กับชั้นนะ” (ลูซี่)

“พวกเขาสอนอะไรเธอน่ะ…” (มาโกโตะ)

“ฟุฟุ, พวกเขาบอกชั้นว่า, ด้วยสิ่งนี้, ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็จะมาม้วนอยู่ในนิ้วของเธอ” (ลูซี่)

ผู้หญิงขุนนางใช้เล่ห์เหลี่ยมของความเป็นผู้หญิงให้ได้เปรียบมากมายจริงๆ

การโจมตีของคริส-ซังสู่ฟูจิ-ยังนั้นเห็นได้ชัดว่าเหลือเชื่อก่อนจะหมั้นกับเธอ

ความมืดของขุนนาง, หือห์

*กั๊น กั๊น กั๊น กั๊น*

“ลูซี่, ระฆังนั้นสำหรับอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

“นายพูดถึงระฆังแห่งความสงบสุขเหรอ? มันเห็นว่าดังจากประตูใหญ่ที่ 4 ของซิมโฟเนียเมื่อมันไม่ผิดปรกติ, แต่…” (ลูซี่)

“แต่…?” (มาโกโตะ)

“มันดูเหมือนจริงๆแล้วเพื่อการเปลี่ยนเวรในการลาดตระเวนของเทมพลาร์ในเมืองหลวง” (ลูซี่)

“หืออห์, เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

งั้นมันเป็นสัญญานของกะกลางวันและกะกลางคืน, หือห์

นั่นมีประสิทธิภาพ

กลางวันได้ตกลงไป, แต่เมืองหลวงมีไฟมากมาย, และมันไม่มืดเลย

“เฮ้, นายดื่มได้เยอะมากกว่านี้, ใช่มั้ย?” (ลูซี่)

เธอดันแก้วมาให้ผม

สายตาที่ท้าทายแอบมองมาจากข้างล่าง

ผมเลี่ยงสายตาผมจากเนินหน้าอกที่ผมสามารถเห็นเมื่อผมมองลงไป, และเตือนเธอ ‘ถ้าเราดื่มมากเกินไป, เราจะตื่นไม่ไหวพรุ่งนี้’

“มันโอเค ชั้นได้คอแข็งขึ้นกับแอลกอฮอล์หลังๆมานี่” (ลูซี่)

“นั่นเป็นพวกความประมาทนะนั่นน่ะ…” (มาโกโตะ)

ยั้งไงซะ, โอเค

ผมทำงานเยอะวันนี้, ดังนั้นผมอาจจะดื่มด้วย

◇◇

“อ้าา, ทากัตซูกิ-คุงและลูซี่-ซังอยู่ด้วยกันทั้งคืนเลยอ่ะ” (อายะ)

“ซา-ซัง, เสียงกับหน้าเธอไม่เข้ากันนะ” (มาโกโตะ)

เสียงของเธอสดชื่น, แต่ตาเธอน่ากลัว

พูดถึงแล้ว, ลดค้อนยักษ์ลงได้โปรด

“ดูเหมือนนายจะสนุกนะ, ฮีโร่มาโกโตะ” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

คนคนนี่เป็นแบบนี้โดยค่าเริ่มต้น

เธอพูดเหมือนมันธรรมชาติ

“พวกเราดูเหมือนสนุกเหรอ?” (มาโกโตะ)

ลูซี่หลับไป, ดังนั้นผมแบกเธอขึ้นหลัง

ในท้ายที่สุด, ลูซี่ดื่มเยอะไปแล้วร่วง

“ทักกิ-โดโนะ! นี่แย่แล้ว-เดซุ โซ” (ฟูจิ)

“โปรดดูนี่!” (คริส)

ฟูจิ-ยังและคริส-ซังวิ่งมาที่ข้างผม

ฟูจิ-ยังมอบจดหมายให้ผม

มันเป็นการเชิญมาจากมาเฟียเขต 9, บอสน้อยของคาสเตอร์แฟมิลี่, ปีเตอร์ คาสเตอร์

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน