ตอนที่แล้วตอนที่ 15 การฝึกแบบใหม่
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 17 การต่อสู้ครั้งแรก

ตอนที่ 16 งานฉลองให้หน่วยลับที่อายุน้อยที่สุด


เมื่อเห็นว่าผ่านไปสักพักแล้ว เขาจึงตัดสินใจออกไปพักผ่อน แต่ร่างแยกทั้งสี่ของเขายังฝึกต่อไป เขาให้ดาบสั้นสองคมหายากสองเล่มแก่ร่างแยกคนแรกเพื่อฝึกฝนการใช้ อีกร่างมอบหมายให้ฝึกการต่อสู้ระยะประชิด อีกร่างแยกหนึ่งให้ฝึกคาถาผนึกและร่างแยกสุดท้ายให้ฝึกคาถาแรงค์ D คาถาเคลื่อนย้ายพริบตา

เช้าวันต่อมา เขาตื่นขึ้นมาด้วยความกระฉับกระเฉงแล้วไปที่ห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้ากับอาหารกลางวันมื้อใหญ่ของเขา เพื่อให้มีแรงสำหรับการฝึกฝน และในขณะที่เขาก็สลายร่างแยกของเขาไป เขารู้สึกพอใจมาก เขาได้พื้นฐานการใช้ดาบสั้นกับคาถาผนึกแล้ว การฝึกการต่อสู้ระยะประชิดนั้นก็เพิ่มขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่มากนัก เนื่องจากเป็นการยากที่จะยกระดับสกิลให้สูงขึ้น แต่ก็ยังเห็นความก้าวหน้าได้ ความก้าวหน้าที่ใหญ่ที่สุดกลับเป็นคาถาเคลื่อนย้ายร่างกาย และเขาก็สังเกตเห็นว่าได้รับสกิลใหม่สองอย่าง การควบคุมพลังงานทางกายภาพและการควบคุมพลังงานทางจิตวิญญาณ

การควบคุมพลังงานทางกายภาพนั้นเข้าใจได้จากคาถาเคลื่อนย้ายพริบตา แต่การควบคุมพลังงานทางจิตวิญญาณ ... เขาคิดอย่างถี่ถ้วนเกี่ยวกับเรื่องนี้และก็เดาได้ว่าเป็นเพราะการฝึก คาถาของร่างแยก ทำให้การเปลี่ยนแปลงทางกายภาพของมันเพิ่มขึ้นและลดการใช้จักรลงะ แต่ตอนนี้เมื่อเขาคิดเกี่ยวกับมัน มันใช้การผสมผสานระหว่างพลังทางร่างกายและจิตวิญญาณและการรับรู้ก็บางอย่างก็เข้ามาในหัวของเขาทันที  'หรือว่าโทบิรามะสร้างคาถานี้ขึ้นจากการสังเกตสัตว์หาง ? เขารู้สึกว่ามันคล้ายกันมาก 'ฉันจะทดสอบเรื่องอื่นๆให้มากกว่านี้ในภายหลัง' เขาคิด

เมื่อพอใจกับความก้าวหน้าของเขา เขาจึงส่งร่างแยกไปคุยกับ ฟุงาคุ เกี่ยวกับธุรกิจและอีกร่างเพื่อฝึกฝนกับคุชินะและมินาโตะต่อไป ในขณะที่ร่างจริงของเขาและร่างแยกอื่นๆที่เหลือจะฝึกฝนในสิ่งต่างๆต่อไป

---------------------------------

ที่บ้านของตระกูลอุจิวะ เขารู้สึกประหลาดใจกับตารางกิจกรรมในตอนเช้าตรู่นี้ และเมื่อบาโคริโอะเคาะที่ประตู ซาสึเกะที่มีความสุขและตื่นเต้นก็เปิดออกอย่างรวดเร็ว "บาโคริโอะ ฉันกำลังจะไปที่บ้านของนายอยู่พอดี เข้ามาสิ "

บาดคริโอะมองเขาอย่างประหลาดใจกับความกระตือรือร้นของเขาในเช้าวันนี้ "ซาสึเกะมีอะไรดีๆ เกิดขึ้นเหรอ?"

ซาสึเกะพยักหน้าและด้วยท่าทางที่ภาคภูมิใจและแววตาเป็นประกายกล่าวว่า "ใช่ พี่ชายของฉัน อิทาจิน่ะได้รับเชิญให้เข้าร่วมหน่วยลับ เขาน่ะอายุน้อยที่สุดในบรรดานินจาที่เข้าร่วมเพราะเขาอายุแค่ 11 ปี และเรากำลังเตรียมงานฉลองให้เขา"

'ฉันถามว่ามีอะไรดีๆเกิดขึ้นมั้ย ไอ้งี่เง่า' บาโคริโอะคิดในใจในขณะที่อยู่ข้างนอกขณะที่ส่งยิ้มอย่างมีความสุขให้เขา "โอ้ น่าทึ่งจริงๆ" เขาตอบ และไม่นาน มิโคโตะก็ออกมาจากครัวเรียกเขา "บาโคริโอะคุง เธอมาพอดี" จะได้ทันเวลา ช่วยเราเตรียมพร้อมก่อนที่อิทาจิจะกลับมาได้ไหม?"

เขายิ้มให้เธอและพูดว่า "แน่นอน ให้ผมช่วยคุณในครัวนะ"

แววตาของมิโคโตะเป็นประกายขึ้นเมื่อนึกถึงอาหารของเธอว่ามันอร่อยแค่ไหน เธอจึงอุทานว่า "เยี่ยมมาก ซาสึเกะลูกเองก็ควรมาช่วยด้วยนะ" และตบลูบหัวบาโคริโอะ ก่อนที่พวกเราจะเริ่มเตรียมอาหารกลางวันที่หรูหรามาก

ไม่นานนักฟุงาคุก็กลับมาจากข้างนอกโดยไม่มีใครรู้ และบอกว่าพวกเราสามารถไปเลือกคนงานได้หลังจากเสร็จงานฉลอง บาโคริโอะก็ตกลงกับเขา

เมื่อใก้ลถึงเวลาอาหารกลางวัน เด็กชายจากตระกูลอุจิวะที่มีผิวขาวและดวงตาสีดำซึ่งมีร่องตรงตายาวเด่นชัด เขามีผมสีดำสนิทที่รวบเป็นหางม้าต่ำและใบหน้าของเขามีผมหน้าม้าแสกกลางยาวไปถึงคาง ทันทีที่เปิดประตูชายคนนั้นก็พูดว่า "กลับมาแล้วครับ"

'ในที่สุดอิทาจิก็มา' บาโคริโอะคิด ขณะที่อิทาจิเดินมาที่ห้องนั่งเล่นและทักทายเขากับฟุงาคุด้วยรอยยิ้มที่เสแสร้งที่สุดเท่าที่เด็กวัย 11 ขวบจะทำได้ ตรงกันข้ามกับรอยยิ้มจริงใจที่เขาส่งให้กับแม่และโดยเฉพาะกับน้องชายคนเล็กของเขา บาโคริโอะยังสังเกตเห็นว่าเขามีสายตาแปลกๆเมื่อเขาสังเกตได้ถึงการมีอยู่ของบาโคริโอะ 'เด็กคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่' บาโคริโอะคิด

ขณะที่อิทาจินั่งลง ฟุงาคุก็อดที่จะพูดคำนี้ออกมาไม่ได้ "ขอแสดงความยินดีด้วย อิทาจิ ลูกคือความภาคภูมิใจของตระกูลอุจิวะของเรา จงทำงานหนักต่อไปเพื่อกอบกู้ศักดิ์ศรีของตระกูลของเรากลับมา"

อิทาจิมีแววตาที่มืดมนและพูดว่า "ขอบคุณครับ ผมจะทำงานอย่างหนักเพื่อทำให้โคโนฮะเป็นสถานที่ที่ดีขึ้น" 'ว้า ฉันคิดถึงตอนที่นั่งกินป็อปคอร์นเพื่อดูตอนใหม่ของนารูโตะจริงๆ' บาโคริโอะคิดอย่างสนุกสนาน เหมือนในห้องนี้มีเพียงซาสึเกะเท่านั้นที่เพิกเฉยต่อความหมายของคำตอบของอิทาจิ

มิโคโตะรีบหยุดความอึดอัดภายในห้องนี้โดยพูดว่า "ซาสึเกะ มาช่วยเสิร์ฟอาหารก่อนที่มันจะเย็นเร็วว" และหลังจากนั้นไม่นาน พวกเราก็เริ่มเพลิดเพลินกับอาหารกลางวัน แม้แต่อิทาจิผู้มืดมนที่เฝ้าคิดถึงชีวิตและความตายของเขา ก็ยังแสดงรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาตามวัยของเขาเมื่อได้ทานอาหาร

เมื่อเสร็จสิ้นการเฉลิมฉลองนี้ บาโคริโอะรู้สึกประหลาดใจที่คนที่มากับเขาเพื่อคัดเลือกคนงานคือมิโคโตะ ไม่ใช่ฟุงาคุ และเมื่อเขาถามเธอ เธอตอบด้วยรอยยิ้มว่า "เธออยากให้เป็นผู้ช่วยของเธอเหรอ"

"ไม่หรอกครับ เราไปกันเถอะ" บาโคริโอะตอบด้วยรอยยิ้มในขณะที่หวังว่าจะได้คนที่มีประโยชน์มาทำงานของเขาได้

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด