บทที่ 199 วันนี้พวกเจ้าทุกคนต้องตาย!
สายลมเฉื่อยฉิวพัดผ่านป่าบนภูเขา
"ยืนยัน!"
ถานไถอวี่ถังกล่าวอย่างมั่นใจแม้ว่าอีกฝ่ายจะพยายามซ่อนตัวในที่อื่นกลางทาง เปลี่ยนเส้นทางสองสามครั้งและถึงกับโรยยาเพื่อปกปิดกลิ่นของเด็กสาวมะละกอ แต่ความพยายามเหล่านี้ไร้ประโยชน์เขายังคงสามารถหานางได้
“ถ้าอย่างนั้นเมื่อเราขึ้นไปจะกลายเป็นแหวกหญ้าให้งูตื่นหรือเปล่า?”
หยิงไป่อู่ เป็นกังวลพวกเขาควรจะแจ้งอาจารย์ของพวกเขา
“แค่ออกไปเที่ยวนอกเมืองเจ้าหมายความว่ายังไงที่เป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น? เราทุกคนล้วนแต่เป็นเด็กใครจะเป็นผู้คุ้มกันพวกเรา? ดังนั้นพวกเจ้าควรทำตัวราวกับว่าเจ้ากำลังออกไปเที่ยวสนุกอยู่ โดยเฉพาะเจ้าซวนหยวนพ่ออย่าทำหน้าบูดบึ้งตลอดเวลา”
ถานไถอวี่ถังสั่งสอน
“ข้ายังรู้สึกว่าเราควรบอกอาจารย์”
หยิงไป่อู่รู้สึกว่าไม่ใช่ความคิดที่ดีที่จะลงมือด้วยตัวเองแบบนี้
“เรามาถึงที่นี่แล้วหยุดพูดเหลวไหล เรารีบไปกันเถอะ!”
ถานไถอวี่ถังเร่งเร้าพวกเขาต่อไปเขาจะไม่ยอมให้หยิงไป่อู่บอกซุนม่อ
ในการดำเนินการเพื่อช่วยลู่จื่อรั่วนี้ถานไถอวี่ถังต้องการพิสูจน์คุณค่าของตัวเองและทำให้ซุนม่อประหลาดใจอย่างมาก
“ข้าเคยบอกเจ้าไปแล้วว่าข้าเป็นคนใช้สมองเพื่อหาเลี้ยงชีวิต!”
ถานไถอวี่ถังหน้ามุ่ย
.........
ซุนม่อและเริ่นเหล่าหลางได้พบกันในป่า
“อาจารย์ซุน พวกเจ้ามีเพียงไม่กี่คนเหรอ?”
เริ่นเหล่าหลางพูดไม่ออกและเขาถลึงตามองบุรุษตาสามเหลี่ยม (เจ้าทำเรื่องต่างๆ ได้อย่างไร เราจะบุกเข้าไปในอารามนักพรตได้อย่างไรด้วยจำนวนคนเพียงไม่กี่คน?)
“นักเรียนของข้าอยู่ที่ไหน?แน่ใจนะว่านางอยู่ข้างใน?”
ซุนม่อถามโดยจับจ้องไปที่อารามนักพรตมีหญิงสาวที่แต่งงานแล้วมาขอพรให้มีลูกแต่จำนวนคนไม่มากนัก
“น่าจะเป็นเช่นนั้น”
เริ่นเหล่าหลางกล่าวแล้วแบ่งปันการวิเคราะห์ของเขาอย่างรวดเร็ว
“เจ้ากำลังบอกว่าที่นี่เป็นฐานสำหรับการค้ามนุษย์?”
หลี่จื่อฉีรู้สึกประหลาดใจคิดว่ายังมีสถานที่สกปรกในเมืองหลวงโบราณที่ตกทอดมากว่า1,000 ปีอีกหรือ?
“น่าจะเป็นเช่นนั้น!”
เริ่นเหล่าหลางพยักหน้า
“ข้าจะเข้าไปดูนำคนของเจ้ากระจายออกไป สำรวจบริเวณโดยรอบ ตรวจดูว่ามีทางเดินลับหรืออะไรทำนองนี้หรือไม่”
ซุนม่อกังวลว่าหากพวกเขาเริ่มต่อสู้ศัตรูจะหลบหนีโดยทางลับ
“อาจารย์ซุนข้าขอแนะนำว่าเราควรระดมกำลังทหารมาปิดล้อมภูเขา ด้วยวิธีนี้ไม่มีใครสามารถหลบหนีได้”
เริ่นเหล่าหลางแนะนำ
“มันจะใช้เวลามากเกินไป”
ซุนม่อขมวดคิ้วแน่นจนสามารถหนีบปูจนตายได้เป็นเพราะลู่จื่อรั่วเป็นเด็กผู้หญิง ทุกวินาทีที่นางอยู่ในถ้ำของนักค้ามนุษย์หมายความว่านางต้องตกอยู่ในอันตรายอีกหนึ่งวินาที
“นำเอาป้ายประจำตัวของข้าไปที่จวนประจำเมืองจินหลิงและให้เจ้าเมืองส่งกองกำลังมา”
หลี่จื่อฉีหยิบป้ายขนาดเล็กออกมาแล้วมอบให้เริ่นเหล่าหลาง
เริ่นเหล่าหลางค้อมตัวรับไว้ด้วยสองมือที่สั่นเทาไม่ใช่เพราะเขากลัว แต่เขาตื่นเต้น คราวนี้เขาสามารถยึดติดกับผู้ทรงอิทธิพลได้จริงๆ
เจ้าเมืองเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงในเมืองจินหลิงแม่หญิงคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าเขาจะต้องอัศจรรย์ขนาดไหนถึงจะใช้ป้ายเล็กในการระดมกองกำลังของเขาได้?
“อาฟา เจ้าไปเถอะ”
เริ่นเหล่าหลางมอบป้ายทองให้กับบุรุษตาสามเหลี่ยมแม้ว่าเขาจะทนไม่ได้ก็ตาม แต่เขาไม่มีทางเลือก เขาต้องอยู่เคียงข้างหลี่จื่อฉี
ถ้าเขาสามารถช่วยป้องกันนางและช่วยโจมตีนั่นจะเป็นหลักประกันความสำเร็จได้
“เด็กน้อย วันนี้จะสร้างผลงานให้ทางการได้หรือไม่ขึ้นอยู่กับผลงานของข้าในวันนี้”
เริ่นเหล่าหลางตัดสินใจที่จะทุ่มทุกอย่าง
“ไปที่คฤหาสน์คฤหาสน์ตระกูลเจิ้งและบอกใต้เท้าเจิ้งเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย!”
ซุนม่อสั่ง
"ขอรับ!"
บุรุษตาสามเหลี่ยมไม่จำเป็นต้องถามว่า'คฤหาสน์เจิ้ง' แห่งใดที่เขาหมายถึงเป็นเพราะทั่วทั้งเมืองจินหลิง สถานที่มีชื่อเสียงที่สุดคือคฤหาสน์ของเจิ้งชิงฟางอดีตมหาเสนาบดี
อย่างไรก็ตามเขารู้สึกประหม่าเล็กน้อยเขาไม่กล้าแม้แต่จะก้าวเข้าไปใกล้สถานที่ทรงอิทธิพลเช่นนี้ ถ้าเขาถูกจับได้เขาจะถูกทุบตีจนตายเพราะเหตุนั้น
"ไปเร็วๆ!"
เริ่นเหล่าหลางกระตุ้นจากนั้นเขาก็ประเมินซุนม่อใหม่รู้สึกชื่นชมในตัวเขา
ใครจะคิดกันว่าครูที่เพิ่งจ้างใหม่นั้นน่าทึ่งมากรับนักเรียนอย่างหลี่จื่อฉีได้ ในอนาคตเขาจะยิ่งใหญ่ได้ขนาดไหน?
ติง!
คะแนนความประทับใจจากเริ่นเหล่าหลาง+30 กระชับมิตร (110/1,000)
“จื่อฉี! อยู่ที่นี่ เหล่าหลางดูแลนางด้วย”
หลังจากให้คำแนะนำซุนม่อก็ออกจากป่าไป อย่างไรก็ตาม เขาไปได้เพียงไม่กี่ก้าว ก็ต้องตกตะลึงเป็นเพราะกลุ่มซวนหยวนพ่อได้ปรากฏตัวขึ้นข้างหน้าจากเส้นทาง
ทั้งสองฝ่ายได้พบกัน
"อาจารย์?"
หยิงไป่อู่ ดีใจและวิ่งไปในทันที
ถานไถอวี่ถังพูดไม่ออก(เกิดอะไรขึ้นกับโอกาสที่จะพิสูจน์คุณค่าของข้า กับซุนม่อที่นี่ทุกอย่างมันยุ่งเหยิงไปหมด)
“พวกเจ้ามาทำไม?”
ซุนม่อขมวดคิ้ว
“ถานไถพาเรามาที่นี่”
หยิงไป่อู่หักหลังถานไถอวี่ถังทันทีโดยไม่ลังเล
“ไปซ่อนตัวซะ”
ซุนม่อกังวลว่านักเรียนจะตกอยู่ในอันตราย
“ท่านอาจารย์ท่านพยายามจะฆ่าตัวตายหรือ? ทำไมไม่ดึงดูดความสนใจจากด้านหน้าแล้วค่อยแอบเข้าไปค้นหาร่องรอยของจื่อรั่ว ล่ะ?”
ถานไถอวี่ถังเสนอแนะ
“หยุดเลย!”
ซุนม่อตำหนิ
“พวกเจ้าทุกคนไปซ่อนตัวเงียบๆมิฉะนั้นอย่าโทษข้าที่ใช้กฎบ้าน!”
ถานไถอวี่ถังหันไปมองไปซวนหยวนพ่อ
“เรามีกฎบ้านด้วยหรือ?”
“ข้าไม่ได้ยินเรื่องนี้!”
ซวนหยวนพ่อตอบอย่างจริงจัง
“เจ้าตัวปัญหานี่!”
หลี่จื่อฉีรู้สึกไม่พอใจถานไถอวี่ถังเขาเป็นตัวปัญหามากเกินไป หากคำถามนี้ถูกถามกับเจียงเหลิ่งหรือหยิงไป่อู่ ทั้งสองคนจะไม่ตอบอย่างแน่นอนอย่างไรก็ตาม ซวนหยวนพ่อเป็นเพียงผู้เสพติดการต่อสู้ที่มีสมองเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเขาจะไม่รู้ว่าถานไถอวี่ถังแค่ล้อเลียนซุนม่อ
"เจ้า…"
ซุนม่อไม่มีอารมณ์ที่จะเล่นตลก
“อาจารย์ ข้าผิดไปแล้วแต่ข้าหาจื่อรั่วเจอได้”
ถานไถอวี่ถัง ขัดจังหวะซุนม่อและระงับสีหน้าหยอกล้อของเขา
“เจ้าหาทางมาที่นี่ได้ยังไง”
ซุนม่อเองก็อยากรู้เรื่องนี้เช่นกันถานไถอวี่ถังค่อนข้างฉลาดที่สามารถหาอารามนักพรตแห่งนี้ได้อย่างรวดเร็วจิตใจของเขาค่อนข้างแข็งแกร่ง
“สภาพร่างกายของข้าอ่อนแอข้ามักจะกินยาตลอดทั้งปี ทำให้ร่างกายมีกลิ่นยาข้ายังอ่อนไหวต่อกลิ่นของยามากด้วย”
ถานไถอวี่ถัง อธิบาย
“ข้ากับลู่จื่อรั่วมักจะติดต่อกันและด้วยเหตุนี้กลิ่นยาของข้าจึงลูบไล้นาง ข้าพบทางของข้าที่นี่โดยอาศัยจมูกของข้า”
“ข้าไม่เชื่อที่ผู้ชายคนนี้พูดแม้แต่คำเดียว”
หลี่จื่อฉีพึมพำในใจ
อันที่จริงหลังจากที่ถานไถอวี่ถังเห็นซุนม่อขับไล่โจวหย่งเขาก็มองหาโอกาสที่จะทาผงยาชนิดหนึ่งลงบนหลี่จื่อฉีและคนอื่นๆ
ลู่จื่อรั่วและหยิงไป่อู่เป็นสองคนที่เขาเน้นการ "ดูแล" มากขึ้น
เห็นได้ชัดว่าหลี่จื่อฉีมีภูมิหลังที่สำคัญดังนั้นหากโจวหย่ง ต้องการแก้แค้น เขาจะไม่เลือกนาง ซวนหยวนพ่อและเจียงเหลิ่งนั้นยากเกินไปที่จะรับมือและอีกคนก็สูญเปล่าแม้ว่าเขาจะฆ่าหรือทำให้พวกเขาพิการ แต่ก็ไม่มีอะไรน่าสนใจมากนัก อย่างไรก็ตาม ลู่จื่อรั่วและหยิงไป่อู่นั้นแตกต่างกัน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเด็กสาวมะละกอถือว่าใกล้ชิดกับซุนม่อมากที่สุดหากเกิดอะไรขึ้นกับนาง ซุนม่อจะต้องโกรธเคืองและโทษตัวเองไปตลอดชีวิต
ถ้าถานไถอวี่ถังเป็นโจวหย่งเขาจะเลือกกำหนดเป้าหมายไปที่ลู่จื่อรั่วเช่นกัน
“ฮึ่มข้าเคยพูดไปแล้วว่าข้าเป็นคนที่ต้องใช้สมองเพื่อเอาชีวิตรอด!”
แม้ว่าถานไถอวี่ถังไม่ได้พูดอะไรแต่เขารู้สึกภาคภูมิใจในตัวเองเป็นพิเศษ (ฟังนะสิ่งที่ข้าทำคือใช้ความระมัดระวังไว้ก่อน น่าเสียดายที่ซุนม่อมาด้วย สิ่งต่างๆจึงไม่สมบูรณ์แบบ)
"จริงเหรอ?"
ซวนหยวนพ่อขึ้นไปหาถานไถอวี่ถังและสูดกลิ่นแต่ไม่มีกลิ่นอะไร
ถานไถอวี่ถังผลักหัวของผู้เสพติดการต่อสู้ออกไป
“ท่านอาจารย์ เมื่อเห็นว่าไม่มีเจ้าหน้าที่ทางการอยู่กับท่านท่านน่าจะหาทางโดยผ่านพ่อค้าข้อมูลมาที่นี่ได้ใช่ไหม? ข้าเคยถามถึงอารามนักพรตแห่งนี้มาก่อนมีมานานหลายปีและชื่อเสียงค่อนข้างดีซึ่งหมายความว่านี่คือกลุ่มผู้กระทำความผิดซ้ำซากจำเจที่รู้วิธีใช้ประโยชน์จากหัวใจมนุษย์ข้าไม่เชื่อว่านักพรตเหล่านั้นเป็นผู้บริสุทธิ์”
หลี่จื่อฉีมองไปที่ถานไถอวี่ถังนางไม่คิดว่าสมองของชายป่วยคนนี้จะค่อนข้างดี
“แผนของข้ามีไว้สำหรับท่านและจื่อฉีที่จะต้องเล่นบทบาทของคู่รักที่แหกกฎเกณฑ์ศีลธรรมคิดอยู่ด้วยกันและมาอธิษฐานขอลูก พยายามคิดหาทางไปพบเจ้าอารามผู้นั้นจากนั้นซวนหยวนพ่อจะพุ่งเข้าใส่ แสร้งทำเป็นประจบและร้องไห้ออกมาดังๆด้วยความเศร้าโศกและตะโกนว่า
'ซุนม่อ ไอ้ขี้เก๊ก'”
ถานไถอวี่ถังไม่สนใจคนอื่นๆและบอกแผนของเขาต่อไป
“ในขณะนั้น หัวหน้านักพรตจะต้องตกใจและเสียสมาธิอย่างแน่นอนอาจารย์สามารถใช้ดาบของท่านแล้วแทงใส่หัวใจของเขาได้เลย”
เมื่อถานไถอวี่ถังพูดเช่นนี้เขายังยกมือขึ้นเพื่อแสดงท่าทางแทง
“ต้องอำมหิตกว่านี้พยายามปลิดชีพเขาในการโจมตีครั้งเดียว!”
“อย่าเรียกข้าว่าจื่อฉี!เรียกข้าว่าศิษย์พี่!”
การแสดงเป็นคู่ขาของอาจารย์หลี่จื่อฉีรู้สึกว่าแผนนี้ไม่ได้ดูแย่ นี่เป็นครั้งแรกที่นางตระหนักว่าถานไถอวี่ถังมีด้านดีเช่นกัน
“ตกลง จื่อฉี”
ถานไถอวี่ถังแสดงว่าเขาเข้าใจ
“....”
หลี่จื่อฉีตัดสินใจที่จดบัญชีนี้ไว้ในใจของนาง
“ถ้าเจ้าอารามนักพรตผู้นี้บริสุทธิ์ล่ะ?”
เจียงเหลิ่งที่เงียบมาตลอดพูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
โอ๊ว!
ทุกคนหันมามอง (โอ้ไม่คาดฝันเลยนะเนี่ยว่าคนอย่างเจ้าที่มักจะทำหน้าบึ้งตลอด จะเป็นคนจิตใจดีแบบนี้?)
“ข้ายังกังวลมากเกี่ยวกับความปลอดภัยของศิษย์พี่ของข้าแต่ปลอดภัยดีกว่าเสียใจ”
เจียงเหลิ่งรู้สึกกดดันอย่างมากเมื่อทุกคนมองมาที่เขา
“ชีวิตมนุษย์มีค่ามากและเขาก็มีครอบครัวด้วยเช่นกัน ถ้าเขาตาย ภรรยาและลูกของเขาจะต้องเสียใจ”
"ไม่ต้องกังวลนักพรตเฒ่าไม่ได้แต่งงาน ดังนั้นแม้ว่าเขาจะต้องตายจะไม่มีใครรู้สึกเศร้า”
ถานไถอวี่ถังปลอบโยนเขา
“...”
เจียงเหลิ่งพูดไม่ออก(นี่ข้าไม่ได้หมายถึงแบบนี้)
“ทำไมข้าต้องเป็นคนเสแสร้งด้วย?เจียงเหลิ่งก็ทำได้เช่นกันใช่ไหม?”
ซวนหยวนพ่อรู้สึกไม่พอใจเขาอยากเป็นเซียนหอกอันดับหนึ่งที่ภาคภูมิใจและมีเกียรติภูมิสูงส่ง
“ข้ารู้สึกว่าเจียงเหลิ่งเหมาะกับมันมากกว่า!”
หยิงไป่อู่เห็นด้วยเมื่อพิจารณาจากสมองของซวนหยวนพ่อที่มีแต่กล้ามเนื้อเห็นได้ชัดว่าเขาไม่รู้ว่าต้องทำอะไรในชั่วแวบแรกพวกนั้นอาจรู้ตัวแล้ว นอกจากนี้เจียงเหลิ่งดูเหมือนอันธพาลอย่างชัดเจน
อย่างไรก็ตามนางไม่สามารถพูดแบบนี้ได้มิฉะนั้นนางจะทำร้ายความภาคภูมิใจของเขา
“ฮ่าฮ่า ศิษย์พี่เจียงเหลิ่งว่องไวมากเขาจะไปกับข้า”
ถานไถอวี่ถังอธิบาย
“การแสดงของซวนหยวนพ่ออาจจะแย่กว่าเล็กน้อย แต่ความสามารถในการต่อสู้ของเขานั้นสูง เขาสามารถปกป้องจื่อฉีได้”
“ข้าบอกให้เจ้าเรียกข้าว่าศิษย์พี่ใหญ่!”
หลี่จื่อฉีแก้ไขให้เขา
“เอาล่ะ หลี่จื่้อฉี”
ถานไถอวี่ถังยังคงอธิบายต่อไปว่า
“ยิ่งกว่านั้นภารกิจของซวนหยวนพ่อ ก็แค่ตะโกนว่า 'ซุนม่อ ไอ้ขี้เก๊ก!เจ้าสมควรตายอย่างน่าสยดสยอง! ก่อนที่เขาจะได้แสดงทักษะการแสดงของเขา หัวหน้านักพรตจะถูกอาจารย์ฆ่าตายและการต่อสู้ที่วุ่นวายก็ปะทุขึ้น เว้นแต่ว่าการโจมตีของอาจารย์ยังไม่ดุดันรุนแรงพอ”
หลี่จื่อฉียอมรับว่าแผนของถานไถอวี่ถังนั้นไม่เลวแต่ทำไมคำพูดนี้จึงฟังดูเหมือนเขาฉวยโอกาสเยาะเย้ยอาจารย์?
ไม่เป็นอะไรจดเอาไว้อีกบัญชีหนึ่ง
“ข้ามีข้อโต้แย้ง!”
หยิงไป่อู่ยกมือขึ้น
“ความสามารถทางกายภาพของหลี่จื่อฉีนั้นอ่อนแอเกินไปนางเป็นภาระ ข้าควรจะเป็นคนเล่นเป็นภรรยา!”
“เจ้าทำไม่ได้!”
หลี่จื่อฉีปฏิเสธทันที(ข้าต้องเล่นเป็นตัวละครที่เป็นสัญลักษณ์ศิษย์พี่ใหญ่)
“เจ้าทำไม่ได้!”
ถานไถอวี่ถังส่ายหัว
หลี่จื่อฉีรู้สึกว่าถานไถอวี่ถังมีด้านที่ดีสำหรับเขาในตอนนี้(สำหรับตอนนี้ข้าจะไม่ติดใจเอาความที่เจ้าไม่เรียกข้าว่าศิษย์พี่)
ลบความผิดออกจากบัญชีหนึ่งกระทง
"ทำไม?"
หยิงไป่อู่ไม่เต็มใจที่จะยอมรับเรื่องนี้
“เจ้าเป็นคนนิสัยตรงไปตรงมาเกินไปและเห็นได้ชัดว่าเจ้าเป็นผู้หญิงที่มีความทะเยอทะยานยิ่งใหญ่และจะไม่ยอมใช้ชีวิตที่น่าเบื่อหน่ายอธิษฐานให้ตั้งครรภ์มีเด็ก? เจ้าไม่มีนิสัยคนเป็นแม่แบบนั้น”
ถานไถอวี่ถังอธิบาย
“เฮอะ! เจ้าคิดว่าข้าไม่สามารถบอกได้ว่าเจ้ากำลังพยายามเยาะเย้ยข้าว่ามีบุคลิกที่นุ่มนวลในแบบซ่อนเร้นใช่ไหม?”
หลี่จื่อฉีบุ้ยปากแบบนี้ไม่ได้นางต้องบวกบัญชีที่นางขีดฆ่าไว้ก่อนหน้านี้กลับคืนมา
หยิงไป่อู่เงียบไป
ถานไถอวี่ถังมองไปรอบๆอย่างพอใจ จากนั้นเขาก็มองซุนม่อ
“ท่านอาจารย์ท่านคิดว่าอย่างไร?”
พวกเขาไม่ใช่คนโง่ดังนั้นแม้ว่าจะไม่มีใครถามถานไถอวี่ถังถึงวัตถุประสงค์ของเขาแต่พวกเขาทั้งหมดเข้าใจ
นักพรตเจ้าอารามคนนั้นมีโอกาสสูงที่จะเป็นหัวหน้ากลุ่มค้ามนุษย์กลุ่มนี้ความสามารถในการต่อสู้ของเขาน่าจะสูงที่สุดเช่นกัน หากเขาถูกลอบสังหารก่อนศัตรูจะต้องตกตะลึงอย่างแน่นอน
นี่คือความตั้งใจจะล่อศัตรูออกไปถานไถอวี่ถังจะใช้โอกาสช่วงโกลาหลเพื่อตามหาลู่จื่อรั่วและช่วยชีวิตนาง
จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามีศัตรูมากเกินไปและพวกเขาไม่สามารถหนีจากอารามนักพรตได้?ฮะฮะทำไมต้องวิ่งด้วย? พวกเขาแค่ฆ่าศัตรูทั้งหมดไม่ได้เหรอ?
นอกจากหลี่จื่อฉีแล้วถานไถอวี่ถังและคนอื่นๆ ก็คิดแบบเดียวกัน
“เจ้าแน่ใจหรือว่าจะสามารถหาจื่อรั่วได้”
ซุนม่อสูดหายใจเข้าลึกๆเขารู้ว่าเมื่อเขาตกลงตามแผนนี้ นักเรียนห้าคนของเขาจะต้องเสี่ยงชีวิต
“ไม่เกินสิบนาที”
ถานไถอวี่ถังรับประกัน
“อาจารย์! รีบตัดสินใจ ยิ่งลากเวลาของออกไปนานเท่าไหร่ก็ยิ่งอันตรายมากขึ้นเท่านั้น”
หลี่จื่อฉีกระตุ้น
“เอาล่ะ ตกลงเราจะทำแบบนี้แต่จำไว้ว่าเมื่อมีอันตรายให้ถอยกลับทันที ความปลอดภัยของเจ้าต้องมาก่อนเป็นเรื่องสำคัญที่สุด”
ซุนม่อตัดสินใจแล้วแม้ว่าถานไถอวี่ถังจะเป็นคนบ้า แต่แผนนี้ก็สมบูรณ์แบบจริงๆสิ่งที่เหลืออยู่จะขึ้นอยู่กับว่านักเรียนแสดงบทบาทอย่างไร
"ไปกันเถอะ!"
ถานไถอวี่ถังร้องเรียกทันทีนำเจียงเหลิ่งและหยิงไป่อู่เข้าไปในป่าข้างถนนดำเนินการค้นหา
"ไปกันเถอะ!"
ซุนม่อเริ่มคิดถึงช่องโหว่ที่เป็นไปได้ในแผนนี้
“ทุกคนน่าทึ่งมาก”
หลี่จื่อฉีรู้สึกซาบซึ้งมากนางตระหนักว่าถานไถอวี่ถังกำลังยิ้มราวกับว่าเขาพบอะไรสนุกๆ ซวนหยวนพ่อดูตื่นเต้นมากเพราะเขาสามารถต่อสู้ได้เจียงเหลิ่งยังคงแสดงออกถึงสีหน้าตาย ดูเหมือนจะไม่กลัวอะไรเลย
สำหรับหยิงไป่อู่เด็กสาวคนนี้มีริมฝีปากของนางเม้มและจ้องมองอย่างแน่วแน่ ดูเหมือนว่านางจะไม่ยอมปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปจนกว่าจะพบลู่จื่อรั่ว
“ไม่ได้ ในฐานะศิษย์พี่ข้าไม่ยอมแพ้พวกเขา”
หลี่จื่อฉีก้าวไปอย่างรวดเร็วสองสามก้าวและตามซุนม่อทันนางจับแขนเขา และในไม่ช้าก็มีสีหน้าที่กังวลในขณะที่ยังคงเต็มไปด้วยความหวังสำหรับอนาคต
ภาพของหญิงสาวผู้บอบบางที่ตกหลุมรักครูของนางแต่กังวลว่าความสัมพันธ์รักครั้งนี้จะจบลงในทางที่ไม่ดีปรากฏขึ้นในสายตาของซวนหยวนพ่อในทันที
“……”
ซวนหยวนพ่อตกใจแม่ของเขาพูดถูกต้อง ไม่ใช่แค่คำพูดของผู้หญิงที่ไว้ใจไม่ได้เขาต้องไม่เชื่อในคำพูดใดๆ จากพวกนางเช่นกัน
ปัจจุบันหลี่จื่อฉีเป็นนักแสดงที่ยอดเยี่ยมอย่างแน่นอน
ซุนม่อเข้าไปในอารามนักพรตและมองเห็นนักพรตหนุ่มที่กำลังกวาดลานทันทีซุนม่อเพิ่งเปิดใช้งานเนตรทิพย์ มีข้อความสีแดงปรากฏขึ้น
“นักค้ามนุษย์หน้าตาดี ทักษะการแสดงดีมาก โปรดใช้ความระมัดระวัง”
เมื่อนักพรตหนุ่มเห็นซุนม่อและหลี่จื่อฉีเขามีรอยยิ้มที่น่ารักและโค้งคำนับก่อนจะกลับไปกวาดพื้น แม้ว่าเขาจะอายุยังน้อยแต่เขาก็มีนิสัยที่ทุศีล
นักพรตหนุ่มคนนี้หล่อมากและด้วยชุดนักพรตที่สะอาดซึ่งถูกลงแป้งและซักออก เขาไม่ต้องแสดงมากเกินไปเขากวาดพื้นที่นี่เพราะใช้รูปลักษณ์และรอยยิ้มของเขาเพื่อเพิ่มความประทับใจที่ดีของผู้แสวงบุญที่มีต่ออารามนักพรต
ซุนม่อสังเกตเห็นนักพรตทุกคนที่เขาพบขณะเดินคิ้วของเขาขมวดลงลึก พวกเขาเข้าไปในถ้ำนักค้ามนุษย์
ไม่มีใครบริสุทธิ์
ซุนม่อขยับเข้าใกล้หูของหลี่จื่อฉีเตือนนางด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล
“ระวัง พวกมันทั้งหมดเป็นนักค้ามนุษย์”
หลี่จื่อฉีหน้าแดงแต่นางยังคงกอดแขนของซุนม่อไว้แน่น ทำตัวใกล้ชิดยิ่งขึ้น
ไม่ยากเลยที่จะพบกับหัวหน้านักพรต
หลี่จื่อฉีหยิบใบแผ่นทองสิบใบมาซื้อเครื่องหอมและเทียนจากนั้นจึงแสร้งทำเป็นอธิษฐานต่อแท่นบูชาศักดิ์สิทธิ์ในอารามซานชิงกวนจากนั้นนางก็เดินช้าลง แสร้งทำเป็นชื่นชมทิวทัศน์ขณะกระซิบบอกซุนม่อ
ใช้เวลาไม่ถึงสามนาทีก่อนที่บุรุษวัยกลางคนจะปรากฏตัว
“ข้าคือนักพรตไป๋เหนี่ยว(วิหคขาว) หัวหน้านักพรตอารามซานชิงกวน!”
นักพรตไป๋เหนี่ยวดูเป็นมิตรมาก
“ดูจากโหงวเฮ้งของเจ้าทั้งสองดูเหมือนว่าพวกเจ้าจะพบกับปัญหาใหญ่สินะ”
“คารวะ ท่านเจ้าอาราม!”
หลี่จื่อฉีพยักหน้าและโค้งคำนับแต่นางไม่ได้คิดอะไรกับเขา ตามที่คาดไว้พลังของแผ่นทองคำสิบใบนั้นทรงพลังมากนางคิดว่าผู้ชายคนนี้จะต้องรอนานกว่าสิบนาทีก่อนจะออกมา
“ท่านเจ้าอาราม!”
ซุนม่อแสดงสีหน้าราวกับว่าเขาลังเลที่จะพูดออกมา
"อาจารย์!"
หลี่จื่อฉีเรียกซุนม่อเบาๆและจับมือเขาไว้
หูของนักพรตไป๋เหนี่ยวกระตุกเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญถึงขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์ เสียงคล้ายยุงตัวเล็กๆนี้ไม่สามารถผ่านพ้นเขาได้
ไม่รู้เลยนะว่าสตรีคนนี้กล้าหาญมากจริงๆ
นักพรตไป๋เหนี่ยวประเมินหลี่จื่อฉีโดยโดยนางไม่รู้ตัวหน้าอกของนางเหมือนกระเป๋าเงินเล็กๆ แต่นางมีใบหน้าที่เพรียวบางซึ่งงดงามมากนอกจากนี้จากนิสัยและความเอื้ออาทรของนางเห็นได้ชัดว่านางเป็นคนในครอบครัวที่มีอิทธิพลอำนาจ
นักพรตไป๋เหนี่ยวขายผู้หญิงมากเกินไปและเขาสามารถบอกได้ว่าสตรีคนนี้มีคุณภาพดีเยี่ยมอย่างไรก็ตามเขาไม่กล้าลักพาตัวนางไปขาย ไม่อย่างนั้นเขาจะต้องเจอปัญหาใหญ่แน่ๆ
แต่นั่นก็ไม่สำคัญ สตรีอย่างนางเป็นป้ายบอกทางที่ดีที่สุดนี่คือคุณค่าสูงสุดของนาง
(ถ้าแม้แต่เด็กสาวจากตระกูลผู้สูงศักดิ์ยังเป็นสาวกของอารามซานชิงกวนของเราผู้หญิงที่แต่งงานแล้วคนใดจะสงสัยว่าที่นี่คือถ้ำปีศาจ?)
“วันนี้ข้าต้องกินปลาตัวนี้แน่นอน”
นักพรตไป๋เหนี่ยวข่มความโลภและความคิดฟุ้งซ่านออกไปเขาเป็นเหมือนพระโพธิสัตว์ที่มีชีวิตที่จะปัดเป่าความเดือดร้อนให้ผู้อื่น
ซุนม่อมีสีหน้าที่ขัดแย้งและเริ่มแสดงทักษะการแสดงของเขาเช่นกันอย่างไรก็ตาม เขาเปิดใช้งานเนตรทิพย์แล้ว
ฟ่านไป๋ อายุ 45 ปีระดับที่สองของขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์
ความแข็งแกร่ง :37 มักมากในกามเกินไป ความแข็งแกร่งกำลังถดถอย
เมื่อเห็นสิ่งนี้เปลือกตาของซุนม่อก็กระตุกอย่างโกรธจัดแม้ว่าความแข็งแกร่งของเขาจะถดถอย แต่ก็ยังคงบดบังซุนม่อหลายเท่าตัว
แต่นี่เป็นเรื่องปกติยิ่งขอบเขตสูงเท่าไหร่ก็ยิ่งฝึกฝนได้ยากขึ้นเท่านั้น อย่างไรก็ตามความสามารถในการต่อสู้ก็จะเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว
ปัญญา : 46 เจ้าเล่ห์และฉลาด แม้จะกระทำความชั่วทุกประเภทเจ้ายังคงเดินเตร่ต่อไปอย่างอิสระ เรียกได้ว่าเป็นจิ้งจอกเฒ่าเลยก็ว่าได้
ความคล่องแคล่ว : 50การหลบหนีคือความสามารถของเจ้า
ความอดทน : 47 นอนกับผู้หญิงมากเกินไปจนกระดูกเอวของเขาอ่อนลง ไม่ช้าก็เร็ว จะตายบนอกผู้หญิง
ปณิธาน : 36 กลัวตาย ปรารถนาที่จะสนุกกับชีวิตตลอดชีวิตของเขา
มูลค่าศักยภาพ: สูง!
หมายเหตุ :หัวหน้านักค้ามนุษย์ ในขณะที่เขาเที่ยวไปอย่างอิสระตลอดหลายปีที่ผ่านมา ทำให้เขามีความหยิ่งผยองภูมิใจนี่คือสิ่งที่เจ้าสามารถใช้เป็นประโยชน์ได้
หมายเหตุ:เจ้ามีโอกาสเพียงครั้งเดียวในการเคลื่อนไหวของเจ้า ถ้าจับไม่ได้ก็ตายข้อมูลแน่นหนาปรากฏถัดจากนักพรตไป๋เหนี่ยว ซุนม่อมองดูอย่างรวดเร็วพยายามหาข้อมูลที่เป็นประโยชน์
“คิดว่าเขาถนัดซ้ายเหรอ?”
ซุนม่อรู้สึกว่าสิ่งต่างๆนั้นอันตรายมาก จุดที่เขาเปิดการโจมตีแบบลอบโจมตีมีความสำคัญสูงสุดเขาวางแผนโจมตีจากทางซ้าย ท้ายที่สุดคนส่วนใหญ่ถนัดขวาและคงไม่ง่ายสำหรับพวกเขาที่จะป้องกันการโจมตีของเขา อย่างไรก็ตามเขาต้องเปลี่ยนไปโจมตีทางด้านขวาของเขา
“ข้าจะสร้างโอกาสที่สมบูรณ์แบบให้อาจารย์ได้เคลื่อนไหว!”
หลี่จื่อฉีมีสีหน้ากังวลแบ่งปันความเจ็บปวดของนางในขณะที่แสดงท่าทางเขินอายนางดูเหมือนผู้หญิงโอชะที่ดูเหมือนจะสูญเสียอนาคตของนางสิ่งนี้ลดความระมัดระวังของนักพรตไป๋เหนี่ยวอย่างมาก
“เฮอะ เขาสามารถไปกับนักเรียนหญิงของเขาได้ครูคนนี้เป็นอะไรกันแน่?!”
นักพรตไป๋เหนี่ยวรู้สึกอิจฉาจริงๆมันน่าตื่นเต้นมากที่จะมีความสัมพันธ์รักระหว่างครูกับนักเรียน อย่างไรก็ตามเขาเริ่มรู้สึกภูมิใจต่อไป(ข้าเคยนอนกับนักเรียนหญิงสองสามคนด้วย แม้ว่าพวกนางจะไม่สวยเท่าคนนี้แต่ความรู้สึกอ่อนเยาว์นั้นก็ยังดีมาก)
ซุนม่อแสร้งทำเป็นมีปัญหา'เดิน' ไปทางด้านขวาของนักพรตไป๋เหนี่ยวเขากำลังรอเสียงร้องของซวนหยวนพ่อ ขณะที่รู้สึกโกรธอยู่ในใจ
“ในเมื่อเจ้ากล้าลักพาตัวมาสคอตนำโชคของข้าวันนี้พวกเจ้าทุกคนจะต้องตาย!”
