ตอนที่ 14-13 ตั้งใจก่อเหตุรุนแรง?

หลังจากลินลี่ย์ซื้ออเมทิสต์สิบชิ้น  เขาออกจากร้านมุ่งหน้าไปอีกร้านที่อยู่ไกล  ร้านนี้มีขนาดใหญ่มากและมีสินค้าวางแสดงทุกประเภท  ผู้ชมดูที่ร้านก็มีจำนวนมากเช่นกัน  หลายคนจับจ่ายใช้สอยเงินซื้อสินค้า

ที่นี้เป็นที่ซึ่งมีอุปกรณ์ป้องกันวางขายอยู่

“ลินลี่ย์! เจ้าต้องการซื้ออุปกรณ์ป้องกันตัวบ้างไหม?”  เดเลียมองดูลินลี่ย์อย่างสงสัย

“ข้าไม่ต้องการ”  ลินลี่ย์หัวเราะขณะที่มองดูเดเลีย “เดเลียเกราะป้องกันของเจ้ายังเป็นระดับเทียมเทพอยู่เลย  มันมีพลังน้อยเกินไป  ซื้อเกราะระดับเทพแท้สักชุดเถอะ” เนื่องจากพวกเขาเตรียมตัวร่วมทดสอบเป็นอสูร  พวกเขาต้องเพิ่มความแข็งแกร่งของทุกคน

ความแข็งแกร่งนอกจากพลังส่วนบุคคลแล้วยังรวมถึงสมบัติเทพของพวกเขาด้วย

ถ้าพวกเขาเตรียมตัวเข้าทดสอบเป็นอสูร  ลินลี่ย์กังวลห่วงใยเดเลียมากที่สุด  สำหรับบีบี.. เมื่อพวกเขาออกจากดินแดนยูลาน ลอร์ดเบรุตได้ให้สมบัติกับบีบีไว้ค่อนข้างมาก  สำหรับตัวเขาเองเขามีสมบัติมหาเทพปกป้องวิญญาณอยู่แล้ว แม้ว่าจะชำรุดเล็กน้อยก็ตาม

“ก็ได้” เดเลียไม่ปฏิเสธ นางเข้าใจว่าเมื่อนางแข็งแกร่งมากขึ้น ลินลี่ย์ก็จะไม่กังวลห่วงนางเกินไป และนางจะช่วยเขาได้มากขึ้น

“ราคาของอุปกรณ์ป้องกันเหล่านี้แพงกว่าอาวุธมากนัก”  ลินลี่ย์หัวเราะ จากนั้นถอนหายใจ

อาวุธโจมตีระดับเทพแท้จะมีราคาราวพันศิลาดำขณะที่อุปกรณ์ป้องกันตัวระดับเทพแท้โดยทั่วไปราคาห้าหรือหกพันศิลาดำ  สำหรับกลุ่มของลินลี่ย์ราคานี้ไม่นับว่ามาก

ผู้คนยังคงเข้าออกประตูใหญ่ของปราสาทเรดบุด  แต่มีอยู่คนหนึ่งยืนอยู่กับที่ข้างบันไดมักจะมองที่ประตูใหญ่อยู่เสมอ

“สามคนนั้นช้าจริงๆ  ก็แค่ซื้อของเท่านั้นไม่ใช่หรือ?”  นักสู้เทพแท้คนหนึ่งสบถเบาๆ  “พวกเขาไม่เคยมาเมืองรอยัลวิง  เป็นไปได้ว่าพวกเขาเดินไปมาเป็นเวลานาน  พวกเขากำลังเพลิดเพลินอยู่ข้างใน  ส่วนข้าติดแหงกรอคอยอยู่ตรงนี้”

ความจริงกลุ่มของลินลี่ย์อยากรู้อยากเห็นมาก

ปราสาทเรดบุดนี้มีของหลายอย่างที่ช่วยขยายมุมมองของลินลี่ย์  เป็นธรรมดาที่พวกเขาต้องเดินหาประสบการณ์

ทันใดนั้นเทพแท้คนนั้นมองเห็นมนุษย์คนหนึ่ง  เขาเข้าไปหาและพูดด้วยความเคารพทันที  “ท่านเอ็ดมอนด์”

เอ็ดมอนด์พยักหน้าเล็กน้อย  จากนั้นพูดอย่างใจเย็น  “สามคนนั้นยังไม่ออกมาอีกหรือ?”

“ขอรับ, ยังไม่ออกมาเลย”  เทพผู้นั้นพยักหน้า

จากนั้นเอ็ดมอนด์หันไปมองทางประตู  “พวกเขาขายของที่พวกเขาเอามาแล้ว  ข้าคาดว่าพวกเขาน่าจะออกมาทางประตูหน้านี้”  เอ็ดมอนด์ไม่รีบ  เขาแค่รออยู่ข้างนอกเงียบๆ

“นั่นท่านเอ็ดมอนด์”

สมาชิกเผ่ามังกรดำคนอื่นๆเมื่อออกมาจากปราสาทเรดบุดเห็นเอ็ดมอนด์ยืนอยู่กับที่หลายคนชุมนุมอยู่เบื้องหลังเอ็ดมอนด์

“อืม.. พวกเขามานี่แล้ว”  เอ็ดมอนด์ตาเป็นประกาย

“อสูรโลหะราคาแพงจริงๆ”  เดเลียถอนหายใจ

ลินลี่ย์พยักหน้าเช่นกัน  “เดิมทีอสูรโลหะก็ราคาเป็นล้านๆ อยู่แล้ว  แต่อสูรโลหะระดับสูงที่ทรงพลังจะมีราคาเป็นสิบๆล้าน... พวกที่มีขนาดใหญ่จะมีราคาระดับร้อยล้านศิลาดำ บีบี!  ปู่ของเจ้ามีอำนาจมากจริงๆ..” ลินลี่ย์ถอนหายใจชมเชยขณะที่เขามองดูบีบีที่อยู่ใกล้ๆ

“มันธรรมดาอยู่แล้ว!”  บีบีบอกด้วยความภูมิใจ

ปราสาทโลหะของลอร์ดเบรุตเป็นสิ่งมีชีวิตระดับสูง ราคาของสิ่งมีชีวิตในปราสาทเรดบุดก็มีราคามากกว่าร้อยล้านศิลาดำแล้ว

ขณะที่พวกเขาพูด  ทั้งสามคนเดินออกมาจากโถงใหญ่ชั้นที่หนึ่งไหลไปตามคลื่นมหาชน

“ลินลี่ย์!” ทันใดนั้นมีคนผู้หนึ่งร้องเรียกอยู่ที่ประตูทางเดิน

ลินลี่ย์หันไปมอง  เป็นดีบาลา

“ดีบาลา” ลินลี่ย์หัวเราะขณะพูด  “โอว,เจ้าขายของเสร็จแล้วหรือ?” ลินลี่ย์พูด เขาสังเกตว่าข้างๆ ดีบาลามีคนกลุ่มใหญ่กลุ่มหนึ่ง  ทุกคนเป็นคนของเผ่ามังกรดำ

ดีบาลาหัวเราะ  “ข้าก็แค่ขายสมบัติเทพแท้ได้ชิ้นหนึ่ง  ข้าได้ยินว่าเจ้าขึ้นไปที่ชั้นสาม  เจ้า...ยอดเยี่ยมจริงๆ” คำพูดของดีบาลาทำให้สมาชิกเผ่ามังกรดำที่อยู่ใกล้ๆจ้องมองลินลี่ย์ด้วยความอิจฉา

ในแดนนรกความโชคดีหาได้ยากมาก

“เหรอ?” ลินลี่ย์หัวเราะอย่างใจเย็นและตรวจดูสีหน้าสมาชิกเผ่ามังกรดำอย่างระมัดระวัง

ความจริงเมื่อเขาไปที่ชั้นสามเพื่อขายสิ่งของ ลินลี่ย์คาดการณ์ไว้แล้วว่าเขาคงไม่สามารถหลบเลี่ยงความสนใจของสมาชิกจากเผ่ามังกรดำได้ทั้งหมด  เป็นไปได้ว่าเขาคงจะถูกพบ...แต่แล้วจะเป็นยังไงเล่า?  ที่สำคัญเขาไม่มีความตั้งใจจะกลับไปเผ่ามังกรดำอยู่แล้ว

“เอาล่ะ เราไปกันได้แล้ว” เอ็ดมอนด์ยืนอยู่ข้างหน้าและพูดขึ้นขณะที่เขานำบริวารจากไป

เอ็ดมอนด์ไม่มองลินลี่ย์

ทั้งกลุ่มเดินตรงไปที่เสาเรียงรายซึ่งเป็นทางนำพวกเขาออกจากเมืองรอยัลวิง  แต่กลุ่มของลินลี่ย์เลี้ยวขึ้นถนนตรงไปอีกทางหนึ่ง

“ลินลี่ย์!  เจ้ากำลังจะไปที่ไหนหรือ?”  ดีบาลาพูดอย่างประหลาดใจ

ขณะเดียวกันเอ็ดมอนด์และคนอื่นๆชะงักและหันมาดู

“โอว, ข้าจะไม่กลับไปเผ่ามังกรดำแล้ว”  ลินลี่ย์หัวเราะขณะกล่าว

“ไม่กลับไปเผ่ามังกรดำ?”  เสียงอ่อนโยนดังขึ้น  เอ็ดมอนด์นำบริวารของเขาเดินเข้ามาหา

ลินลี่ย์เมื่อเห็นว่าเป็นเอ็ดมอนด์ที่เดินเข้ามาเขาอดเหยียดหยามเย็นชาในใจไม่ได้ “สหายท่านนี้, ข้าจะไม่กลับไปเผ่ามังกรดำ ดังนั้นเขาในฐานะพ่อบ้านของสเตอตันและเทพชั้นสูงถึงกับมาทันทีด้วยหรือ?  เขานึกว่าข้าไม่รู้ว่าเขากำลังวางแผนอะไรหรือ?”

ในระยะไกลจากที่นี่ถึงหน้าประตูปราสาทเรดบุดห่างไม่ถึงร้อยเมตร  มีคนหลายคนที่นี่ กลุ่มลินลี่ย์ยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่เป็นที่สังเกตเลยแม้แต่น้อย

“ท่านเอ็ดมอนด์”  ลินลี่ย์ยิ้มให้ขณะกล่าว

“เจ้าชื่อลินลี่ย์ใช่ไหม?”  เอ็ดมอนด์หัวเราะอย่างใจเย็น  “สหายของเจ้าสองคนเป็นเทพแท้  ในเผ่ามังกรดำของเรา  พวกเขาถูกมองได้ว่าเป็นสมาชิกชั้นสูง  คงน่าเสียดายจริงๆที่เจ้าตั้งใจจะไปจากเผ่ามังกรดำ ตอนนี้.. ข้าชอบพวกเจ้าจริงๆ  เมื่อไม่นานมานี้ข้ายังขาดบริวาร   พวกเจ้ายินดีจะติดตามข้าไหม?”

ลินลี่ย์ยังคงมีมารยาทและนอบน้อม  “ขอบคุณในความกรุณาของท่านเอ็ดมอนด์  เพียงแต่ข้าไม่มีความจำเป็น  ตัวข้าภรรยาข้าและน้องชายข้ามาที่เผ่ามังกรดำเพียงเพราะเราเพิ่งมาถึงแดนนรก อย่างไรก็ตามเรายังรู้สึกขอบคุณที่เผ่ามังกรดำดูแลใส่ใจเราในช่วงเวลาที่ผ่านมา”

เอ็ดมอนด์อดตกใจไม่ได้

แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของลินลี่ย์  เขารู้สึกขุ่นเคืองและโกรธในใจ  “เจ้าผู้นี้!”

เขารู้ว่าลินลี่ย์มีโชคลาภทรัพย์สิน  แม้แต่เขา,เอ็ดมอนด์ก็คงไม่สามารถสั่งสมความมั่งคั่งอย่างนั้นได้ ที่สำคัญเอ็ดมอนด์หลอมรวมประกายเทพกลายเป็นเทพชั้นสูง  นี่คือเหตุผลที่เขามักติดตามสเตอตัน  สเตอตันทำรายได้เป็นกอบเป็นกำ  ขณะที่เขาเองได้แต่เพียงส่วนที่เหลือเท่านั้น

“เราจะไปกันเดี๋ยวนี้”  ลินลี่ย์พูดพร้อมกับยิ้มและหันหน้าไป

“ควั่บ!”

ทันใดนั้นเองเทพแท้หกคนปรากฏตัวอยู่หน้าลินลี่ย์

“เจ้าต้องการจากไปหรือ?”  หนึ่งเทพแท้พูดเย็นชา

ลินลี่ย์ตกใจและจากนั้นสายตาของเขากลายเป็นเย็นชา

“เกิดบ้าอะไรขึ้นมา  พวกเจ้าต้องการสู้หรือ?”  จู่ๆเสียงของบีบีดังก้องขึ้นกระจายไปทั่วทุกทิศ หมายคนที่อยู่ใกล้หันมามองตำแหน่งพวกเขา บีบีกระโดดตะโกนร้อง “ใต้เท้ากองทัพเรดบุด คนพวกนี้ต้องการจะทำร้ายเรา พวกเขาต้องการต่อสู้!”

ในประตูปราสาทเรดบุดอยู่ห่างออกไปไม่ถึงร้อยเมตร

ที่ระยะใกล้ขนาดนั้นพวกทหารเรดบุดที่รู้สึกเบื่อหน่ายเฝ้ายามอยู่ที่ประตูปราสาทได้ยินเสียงตะโกนของบีบี  แม้ว่าพวกเขาจะถูกส่งมาประจำการที่นี่ปกติใครจะกล้าก่อเรื่องยุ่งยากที่นี่กันเล่า? พวกเขาจึงรู้สึกเบื่ออยู่เสมอ ตอนนี้เมื่อได้ยินคนร้องเรียกพวกเขา พวกเขาจึงรู้สึกตื่นเต้น

“เฮ้, เกิดอะไรขึ้น?”  บุรุษร่างกำยำชุดคลุมดำร้องตะโกนทันที  “ข้าจะไปดูก่อน”

“พี่น้อง, เราไปตรวจดูกันทั้งหมดนี่แหละ”

ทหารเรดบุดราวๆสิบคนเดินเข้ามาด้วยความสงสัย

เมื่อเห็นทหารเรดบุดเดินเข้ามา  หน้าของเอ็ดมอนด์ดูบิดเบี้ยวน่าเกลียดทันที

เขาเป็นเทพชั้นสูงก็จริง! แต่เขาเป็นเทพที่หลอมรวมกับประกายศักดิ์สิทธิ์  ในแดนนรก... มีคนมากมายที่ทรงพลังมากกว่าเขา  พ่อบ้านประจำเผ่า..บางทีอาจแสดงพลังอำนาจของเขาในเผ่าได้... แต่ในเมืองรอยัลวิงเขาไม่กล้าแม้แต่จะผายลม!

“เกิดอะไรขึ้น?”  ทหารเรดบุดมากกว่าสิบคนเดินเข้ามาดู  หัวหน้าของพวกเขาตะโกน “ข้าได้ยินเสียงคนตะโกนว่ามีคนต้องการสู้ใช่ไหม?  นี่คือเมืองรอยัลวิง  ใครกล้าสู้ทะเลาะกัน!”

เสียงตะโกนของทหารกองทัพเรดบุดที่ใกล้เข้ามาทำให้คนของเอ็ดมอนด์ที่แสดงความป่าเถื่อนและหยิ่งยโสเมื่อครู่ไม่กล้าเหิมเกริมอีกต่อไป

“ใต้เท้ากองทัพเรดบุด  คนพวกนี้เป็นคนของเผ่าเรา  ขณะที่ข้าเป็นผู้นำการเดินทางพาเผ่าข้าเข้าเมืองในครั้งนี้    ข้าแค่กำลังแนะนำพวกเขา  ไม่มีอะไรอื่น”  เอ็ดมอนด์อธิบายขณะที่นักรบชุดม่วงขมวดคิ้วและกล่าว “หือ? เผ่าเดียวกันหมดเลยหรือ?”

“ถูกต้อง พวกเขาเป็นคนเผ่ามังกรดำของเรา” คนที่อยู่ใกล้เอ็ดมอนด์รีบพูดเสริม

“ฮึ, เมื่อเราเข้าร่วมเผ่า กติกาบอกว่าเราสามารถจากไปได้เมื่อเราต้องการแล้วพวกเจ้ามีสิทธิ์อะไรจะมาบังคับให้เรากลับไปพร้อมกับเจ้า?”  บีบีตะโกน

“เอ็ดมอนด์!”  ลินลี่ย์มองเขาตรงๆ  “ข้าเคยนับถือท่านและในฐานะที่ท่านคือท่านเอ็ดมอนด์  ท่านควรจะรู้สถานะของตัวเองอีกอย่างเมืองรอยัลวิงไม่ใช่เผ่ามังกรดำ ข้าขอบอกท่านตอนนี้เลยว่าเราสามคนขอถอนตัวจากเผ่ามังกรดำอย่างเป็นทางการ”

ตอนนี้หน้าของเอ็ดมอนด์บิดเบี้ยวน่าเกลียดกว่าเดิม

แต่มีทหารของกองทัพเรดบุดอยู่ใกล้  เขาไม่กล้าแสดงความโอหัง

“โอว, น่าสนใจนี่” บุรุษหนุ่มรูปงามผมขาวชุดม่วงและมีเขาเดียวหัวเราะ “ในแดนนรกแม้ว่าการฆ่าและการก่อสงครามจะเป็นเรื่องทั่วไป แต่ทุกคนมีเสรีภาพเป็นของตนเอง เผ่าของเจ้าไม่สามารถบังคับคนอื่นให้ทำตามใจได้จริงไหม?”

กลุ่มของเอ็ดมอนด์ไม่กล้าส่งเสียง

บีบีคำนับให้กับทหารกองทัพเรดบุดพลางกล่าว  “ขอบคุณใต้เท้า,มิฉะนั้นพวกคนแก่เหล่านี้เตรียมจะใช้กำลังแล้ว”

“ไม่ต้องห่วง” บุรุษหนุ่มชุดม่วงผมขาวหัวเราะขณะกล่าว “นี่คือเมืองรอยัลวิง เมืองรอยัลวิงมีกฎของเมืองรอยัลวิงไม่ว่าเจ้าจะเป็นเทียมเทพหรือเทพชั้นสูง พวกเจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ก่อเหตุรุนแรง ใครก็ตามบังอาจก่อเหตุรุนแรง..ฮ่าฮ่า... เราพี่น้องกำลังเบื่ออยู่พอดี”

ทหารของกองทัพเรดบุดมองหน้าเอ็ดมอนด์และคนอื่นๆ

เหงื่อเยียบเย็นผุดจากหน้าผากเอ็ดมอนด์ เผ่าเล็กๆอย่างพวกเขาจะกล้าตอแยกองทัพเรดบุดที่น่ากลัวได้ยังไง

“ใต้เท้ากองกองทัพเรดบุด  เรื่องไม่ใช่อย่างนั้น เมื่อครู่นี้ข้าแค่ไม่เต็มใจจะแยกจากพวกเขา ดังนั้นข้าจึงพูดกับพวกเขาไม่กี่คำ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะขัดขวางพวกเขา ถ้าพวกเขาต้องการจะจากไป ข้ายอมรับเรื่องนั้นได้เป็นธรรมดา  ทุกคนก็รู้เรื่องนี้  ไม่มีใครจะห้ามมิให้พวกเขาจากไป”  เอ็ดมอนด์รีบพูด

เมื่อได้ยินเช่นนี้ลินลี่ย์ต้องยอมรับว่าเอ็ดมอนด์ผู้นี้หนังหนาและไร้ยางอายจริงๆ

“โอว, เป็นอย่างนั้นหรอกหรือ  ก็ดีแล้ว งั้นพวกเจ้าทุกคนก็ไปได้แล้ว”  บุรุษหนุ่มผมขาวชุดม่วงพูดและหัวเราะอย่างใจเย็น

เอ็ดมอนด์และคนอื่นลอบระบายลมหายใจโล่งอก  หลังจากคำนับแล้วพวกเขาชำเลืองมองลินลี่ย์และจากไป

“ข่มขู่ข้าหรือ?”ลินลี่ย์ชำเลืองมองเอ็ดมอนด์จากด้านข้างเช่นกัน

นี่คือเมืองรอยัลวิงลินลี่ย์ไม่เคยกังวลเรื่องเอ็ดมอนด์

“ตาแก่นั่น เมื่อข้าคิดว่าตาแก่นั่นเพิ่งมองด้วยแววตาหวาดผวาเพียงไหนตอนที่ทหารเรดบุดมาถึง ข้าอยากขำ ฮ่าฮ่า...” บีบีดีใจอย่างเห็นได้ชัด ลินลี่ย์กับเดเลียเมื่อเห็นท่าทางของบีบีก็อดขำไม่ได้เช่นกัน

“เราไปหาที่พักกันก่อน”  ลินลี่ย์กล่าว

เดเลียขมวดคิ้ว  “ลินลี่ย์!  เจ้าจำได้ไหม?ดีบาลาบอกว่าการพักอยู่ในเมืองรอยัลวิงแต่ละวันมีค่าใช้จ่ายหลายร้อยศิลาดำ”

“เราไปหาดูกันก่อน”  ลินลี่ย์รู้สึกงงมากเช่นกัน ถ้าพักคืนเดียวแพงมากอย่างนั้นสถานการณ์ก็คงจะน่ากลัวมาก

กลุ่มของลินลี่ย์มารอที่ห้องโรงแรมเลิศหรูอยู่ใกล้ปราสาทเรดบุด ที่ห้องติดต่อของโรงแรมมีการตกแต่งบางอย่างทำให้ลินลี่ย์อดถอนหายใจชมเชยไม่ได้ คุณภาพของรูปแกะสลักที่นี่ไม่ต่ำกว่าของเขาแม้แต่น้อย

“ค่าครองชีพที่นี่จะคำนวณได้ยังไง?”  บีบีพูดขึ้น

หญิงงามผมยาวในชุดม่วงได้ยินชัดเจนจึงหัวเราะ  “การเข้าพักที่นี่แต่ละครั้งราคาแปดร้อยศิลาดำ”

ลินลี่ย์เดเลียและบีบีตกใจเมื่อได้ยินเช่นนี้

“ตราบเท่าที่พวกท่านอยู่ที่นี่ไม่เกินหนึ่งปีไม่ว่าท่านจะพักนานเท่าใดราคาพักอยู่ก็จะเหมือนกัน  อย่างไรก็ตามถ้าพวกท่านต้องการพักหนึ่งปีกับหนึ่งวันก็จะต้องจ่าย 1600 ศิลาดำ”  หญิงสาวผมยาวชุดม่วงพูดพลางหัวเราะ

กลุ่มของลินลี่ย์ถอนหายใจโล่งอก

สถานที่นี้แตกต่างจากทวีปยูลาน  ค่าเข้าพักแรมไม่ได้คำนวณเป็นรายวัน  พวกเขาคำนวณเป็นรายปี

ค่อยสมเหตุผล...

เมื่อพวกเทพฝึกและทำสมาธิพวกเขาจะใช้เวลาหลายเดือนในแต่ละช่วง

“แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้นถ้าราคาใช้จ่ายต่อปีคือแปดร้อยศิลาดำอย่างนั้นหมื่นปีอย่างนั้นพวกเขาก็ต้องจ่ายแปดล้านศิลาดำ?  และได้แค่ห้องเดียว โรงแรมนี้มีหลายห้อง”  ลินลี่ย์ลอบตกใจ  “ธุรกิจโรงแรมที่นี่ทำกำไรดีจริงๆ”

ห้องในทุกโรงแรมในเมืองรอยัลวิงเป็นห้องพักเดี่ยวและมีลานว่าง  ที่สำคัญพวกเทพชอบความเงียบในเวลาที่ฝึกฝน

“พวกท่านทั้งสามตั้งใจจะพักอยู่ใช่ไหม?”  สตรีผมม่วงกล่าวขณะมองกลุ่มของลินลี่ย์อย่างคาดหวัง