Chapter 70 : บ้านแห่งความตะกละ
“ฉันจะลองคิดดูแล้วกัน เดี๋ยวหลังจากจบภารกิจแล้วจะบอกอีกที”
แม้ว่าโจวเฉินจะไขว้เขวอยู่บ้างแต่เขาก็ไม่ได้ตอบตกลงในทันที กลับกันเขากลับเลือกที่จะขอแลกชื่อเล่นกับเธอเอาไว้และตกลงว่าจะคุยกันอีกครั้งหลังจบภารกิจเซอร์ไววัล
เหตุผลที่ว่าทำไมไม่แอดเพื่อนไปตรงนี้เลยนั่นก็เพราะว่าระบบเพื่อนในดันเจี้ยนนี้ถูกระบบห้ามเอาไว้ พวกเขาจึงต้องรอจนกว่าจะออกไปได้เท่านั้น
“เข้าใจแล้ว”
หญิงสาวผมยาวพยักหน้ารับ
จากนั้นทั้งสองคนก็ออกเดินทางต่อ พวกเขาเดินเข้ามาภายในจตุรัสประหลาดขนาดใหญ่แห่งนี้และเริ่มมองหาหีบสมบัติหรือแท่นเคลื่อนย้ายอันถัดไป
หลังจากนั้นสิบห้านาทีพวกเขาก็พบเข้ากับมอนสเตอร์ศิลาที่ถือทั้งดาบและกระบี่อยู่อีกหลายตัว มอนสเตอร์ศิลาเหล่านี้มีลักษณะคล้ายกับโจรและพากันพุ่งเข้ามาโจมตีพวกเขาอย่างบ้าคลั่ง
หนนี้โจวเฉินไม่ได้หนีแต่เลือกที่จะเผชิญหน้ากับพวกมันตรงๆแทน เขาใช้หอกกระแทกร่างของพวกมันจนล้มลงอย่างง่ายดายและให้หญิงสาวใช้ค้อนสงครามของเจ้าหล่อนปิดฉากพวกมัน
มอนสเตอร์ศิลาพวกนี้เห็นได้ชัดเลยว่าอ่อนแอกว่านักรบศิลาที่อยู่บนชั้นแรกและมีดีแค่จำนวนที่มากกว่าเท่านั้นแต่ภายใต้การจู่โจมอันรวดเร็วของโจวเฉินพวกมันก็ถูกข่มและสังหารไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากจัดการกับมอนสเตอร์ศิลาเหล่านี้แล้วโจวเฉินก็มองไปที่หอกของเขาด้วยความปวดใจเล็กน้อย ปลายหอกตอนนี้ทั้งทู่และบิดงอ บริเวณด้ามจับเองก็ปรากฏรอยแตกให้เห็นอย่างชัดเจน อาวุธชิ้นนี้อีกไม่นานคงถูกโล๊ะทิ้งเป็นแน่
“อาวุธระดับทองแดงขั้นต่ำนี่ไม่ทนเลยจริงๆ สงสัยจริงๆว่าถ้าระดับสูงกว่านี้จะดีกว่านี้มากขนาดไหน”
โจวเฉินที่ชอบใช้อาวุธยาวประเภทหอกคิดกับตัวเอง
ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็พบกับศัตรูตัวถัดไป หนนี้ศัตรูของเขาคือมนุษย์ศิลาขนาดใหญ่ที่สูงกว่าสามเมตร
หลังจากยืนยันแล้วว่ารอบๆมนุษย์ศิลาไม่มีหีบสมบัติโจวเฉินก็เลือกที่จะหนีทันที เขาใช้ความเร็วที่เหนือกว่าอย่างชัดเจนสลัดมอนสเตอร์พวกนี้จนหลุด ส่วนหญิงสาวผมยาวก็อ้อมไปอ้อมมาจนกลับมาเจอเขาเหมือนครั้งที่แล้ว
“รู้สึกว่าหีบสมบัติในชั้นที่สามนี่จะน้อยลงอย่างเห็นได้ชัดเลยนะ...”
หลังจากผ่านมาอีกครึ่งชั่วโมงโจวเฉินก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจเนื่องจากเขายังหาหีบสมบัติใบที่สองไม่เจอเลย
เขาวนเวียนอยู่ในจัตุรัสขนาดยักษ์แห่งนี้มาซักพักแล้วและพยายามตรวจสอบวัตถุแปลกๆอยู่หลายครั้งแต่กลับไม่พบอะไรใหม่ๆเลยซักครั้ง
“สิ่งก่อสร้างตรงนั้นดูเหมือนจะมีประตูที่เปิดอยู่นะ”
ทันใดนั้นเองหญิงสาวผมยาวก็ชี้ไปที่สิ่งก่อสร้างที่ทำจากหินซึ่งอยู่ห่างออกไปค่อนข้างไกล
“ไปดูกันเถอะ”
โจวเฉินกวาดตามองรอบๆและรีบสาวเท้าเดินเข้าไปยังสิ่งก่อสร้างที่ว่า
เมื่อเขามาถึงสิ่งก่อสร้างที่ทำจากหินเขาก็สังเกตเห็นว่าประตูหินนั้นเปิดอยู่จริงๆและเผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ด้านใน
ด้านในสิ่งก่อสร้างนั้นค่อนข้างว่างเปล่า แสงสลัวๆที่ส่องเข้ามาจากภายนอกส่องสะท้อนไปยังหีบสมบัติไม้ใบหนึ่งที่วางอยู่บริเวณมุมห้อง ดูแล้วช่างเย้ายวนและชวนให้หยิบนัก
ยังไงก็ตามโจวเฉินกลับไม่ได้เข้าไปในทันทีแต่เลือกที่จะถอยออกมาแทน
“กับดักชัวๆร์ หีบสมบัตินี่ดูยังไงก็เป็นเหยื่อล่อชัดๆ”
เขาตัดสินใจได้ทันที
หญิงสาวผมยาวมองมาที่เขาด้วยสายตาสับสนงุนงง
“ลองดมให้ดีๆมันมีกลิ่นเลือดจางๆลอยออกมาจากด้านในด้วยแค่นี้ก็ผิดปกติแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นถึงแม้สภาพภายในจะดูปลอดภัยแต่จริงๆแล้วมันน่าจะอันตรายมาก เมื่อใดที่กับดักถูกเปิดใช้งานคงยากจะหลบหนี”
โจวเฉินอธิบาย
ความจริงแล้วเหตุผลที่เขาตัดสินใจเช่นนี้ไม่ใช่เพียงเพราะกลิ่นเลือดจางๆแต่อย่างใดแต่ยังเป็นเพราะสิ่งก่อสร้างที่ทำจากหินแห่งนี้ทำให้สัญชาตญาณของเขากรีดร้องออกมา ให้ความรู้สึกไม่ต่างจากตอนที่เขาเจอกับมอนสเตอร์ศิลาเลยแม้แต่น้อย ดังนั้นเขาจึงยืนยันได้ทันทีว่าสิ่งก่อสร้างนี้ก็คือมอนสเตอร์เช่นกันและยังเชี่ยวชาญด้านการล่อลวงผู้คนให้เข้าไปในปากของมันด้วยหีบสมบัติอีกด้วย
“หีบสมบัติน่ะน่าจะเป็นของจริงแต่ถ้าเข้าไปก็น่าจะอันตรายมากเหมือนกัน”
โจวเฉินคิดอยู่ซักพักและรู้สึกว่าต่อให้ใช้โพชั่นล่องหนกับสกิลย่างก้าวสายลมไปก็คงยากจะหลบหนีได้แบบไร้รอยขีดข่วน นั่นก็เพราะว่าเขาจำเป็นต้องเข้าให้ถึงหีบสมบัติด้วยและย่อมไม่มีทางที่มอนสเตอร์มันจะไม่ตอบสนอง ยิ่งไปกว่านั้นมอนสเตอร์บ้านศิลานี่ยังดูหนาไม่น้อยดังนั้นถ้าเกิดถูกขังอยู่ในปากของมันขึ้นมาจริงๆคงยากจะเอาชีวิตรอดออกมาได้
‘หรือเราต้องยอมทิ้งหีบใบนี้จริงๆ? แต่ระบบยังไงก็ไม่มีทางออกแบบหีบสมบัติที่ไม่มีวันเอามาได้แบบนี้แน่ๆ’
เขารู้สึกว่าสถานการณ์ของเขาตอนนี้ค่อนข้างมีปัญหา ตามข้อสรุปที่เซอร์ไวเวอร์จำนวนมากกล่าวเอาไว้บนฟอรั่มปัญหาที่ถูกระบบตั้งเอาไว้ยังไงก็ต้องมีทางแก้หรือโอกาสในการแก้ไขสถานการณ์ ระบบไม่เคยออกแบบหรือทำให้เซอร์ไวเวอร์พบกับทางตัน
“บางทีก็ควรจะลองดู”
หลังจากคิดอีกซักนิดโจวเฉินก็หยิบคัมภีรืม้วนนึงออกมา คัมภีร์เล่มนี้คือคัมภีร์ตรวจสอบที่เขาได้มาจากการสังหารชายหนุ่มรูปร่างผอมสูงตอนที่อยู่ชั้นแรก
“ตรวจสอบมอนสเตอร์บ้านศิลาตัวนี้ให้ฉันที”
โจวเฉินหันหน้าไปหาสิ่งก่อสร้างที่ทำจากหินซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนักและเปิดใช้งานคัมภีร์ตรวจสอบ
ไม่นานนักคัมภีร์ก็เรืองแสงออกมาจางๆและมีตัวหนังสือจำนวนหลายแถวปรากฏขึ้นมา
[บ้านแห่งความตะกละ]
[ประเภท : มอนสเตอร์ระดับทองแดงขั้นกลาง]
[คำอธิบาย : มอนสเตอร์ตัวนี้ไม่อาจขยับหรือเคลื่อนไหวได้แต่มันมีพลังป้องกันอันแข็งแกร่งและมีพละกำลังมหาศาล วิธีการล่าเหยื่อของพวกมันคือการวางเหยื่อล่อเอาไว้ในปากเพื่อดึงดูดเหยื่อให้เข้ามา เหยื่อของมันมีมากมายหลากหลายประเภทตั้งแตพืช สัตว์หรือหินเองก็เป็นอาหารของมันเช่นกัน โปรดจำว่าเมื่อใดที่มันล่าเสร็จมันจะอยู่ในสภาวะไร้สติเป็นระยะเวลาสิบวินาที]
“มีวิธีจริงๆด้วย...”
หลังจากโจวเฉินอ่านเนื้อหาที่แสดงออกมาจากคัมภีร์ตรวจสอบเสร็จสิ้นมันก็สลายและหายไปทันทีแต่ตอนนี้เขาก็ได้รู้วิธีในการคว้าหีบมาซักที
“ที่นี่มีพืชกับสัตว์อยู่น้อยมากแต่หินนี่สิที่มีเยอะแยะเต็มไปหมด”
เขาหันหลังกลัและเดินห่างออกไปราวๆสิบเมตร จากนั้นโจวเฉินก็หยิบหินก้อนขนาดเท่าลูกบาสออกมาและโยนเข้าไปด้านในสิ่งก่อสร้างที่ทำจากหิน
หลังจากเขาทำเช่นนี้บ้านศิลาที่เดิมทีดูปกติทันใดนั้นก็พลันเกิดการตอบสนองขึ้นมา ประตูของบ้านถูกปิดลงอย่างฉับพลันและบังเกิดเสียงอื้ออึงดังออกมาจากภายในราวกับว่าด้านในนั้นเกิดแผ่นดินไหวอย่างรุนแรง
หลังจากนั้นครึ่งนาทีการสั่นสะเทือนที่ว่าก็หยุดลงอย่างสมบูรณ์ จากนั้นประตูของบ้านศิลาก็เปิดออกอีกครั้งเผยให้เห็นห้องด้านในที่ไม่มีอะไรแตกต่างจากก่อนหน้านี้เลยแม้แต่น้อย
หลังจากประตูของมอนสเตอร์สิ่งก่อสร้างศิลาตนนี้เปิดออกมันก็เข้าสู่สภาวะไร้สติเช่นเดิม เมื่อเห็นดังนี้โจวเฉินก็รีบพุ่งเข้าไปดึงหีบสมบัติที่ตั้งอยู่บริเวณมุมออกมาก่อนจะรีบหนีออกไปในทันที
โจวเฉินเปิดหีบสมบัติออกดูและพบกับไอเทมดังนี้ : ศิลาสีดำที่มีขนาดเท่าก้อนอิฐ
[หินปูนประดับสีดำ]
[ประเภท : วัตถุดิบระดับทองแดงขั้นต่ำ]
[คำอธิบาย : หินก้อนนี้ส่วนใหญ่แล้วจะถูกใช้โดยเจ้าแห่งหุ่นเชิดทั้งหลาย มันมีความแข็งแรงทนทานและมักจะถูกใช้เพื่อสร้างหุ่นเชิดศิลาประเภทต่อสู้]
“เป็นวัตถุดิบประเภทหินจริงๆด้วย ดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับตำราหุ่นเชิดนี่สินะ”
โจวเฉินพูดไม่ออกไปชั่วขณะ เขารู้สึกราวกับว่าระบบกำลังบอกให้เขาสร้างหุ่นเชิดศิลาขึ้นมากรายๆ
“ช่างมันก่อนแล้วกันต่อให้ไม่ได้ใช้เองก็ยังเอาไปขายได้ราคาดีอยู่ดี”
โจวเฉินคิดภายในใจเมื่อเห็นสายตาสงสัยที่หญิงสาวผมยาวมองมาที่ศิลาสีดำ
