ตอนที่แล้วบทที่ 188 จงมุ่งมั่นที่จะเรียนรู้ยันต์วิญญาณต่อไป
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 190 โดดเด่นจนทำให้คนสิ้นหวัง

บทที่ 189 ไซอิ๋วได้รับความนิยมอย่างล้นหลาม รูปแบบการเขียนเด่นดัง!


“อาจารย์กู้? อาจารย์กู้?”

ครูชายคนหนึ่งร้องเรียก

“นางเพิ่งเข้าผิดสำนัก!”

"หา?"

กู้ซิ่วสวินหันศีรษะและพบว่านางเข้าไปในสำนักงานที่อยู่ถัดไปแทนอย่างไรก็ตาม นางต้องไม่ยอมรับอย่างแน่นอน

“โอ้ข้ากำลังมองหาอาจารย์หลี่เพราะข้ามีเรื่องอยากจะถามเขา”

กู้ซิ่วสวินตั้งใจหาข้อแก้ตัวนางจะพูดสองสามประโยคกับอาจารย์หลี่และกลับมา หลังจากนั้น นางวางแผนการสอนโดยไม่ได้ตั้งใจบนโต๊ะและอ่านหนังสือต่อ(ไซอิ๋ว)

มุ่งหน้าสู่ภูเขาฟางชุนเพื่อเรียนวิชาเวทย์มนตร์ เรียนวิชาปลี่ยนแปลงเจ็ดสิบสองอย่าง!

รับสมบัติจากวังมังกรทะเลกระบองทองค้ำสวรรค์!

ช่างเป็นการเดินทางในตำนาน!

เมื่อเห็นเจ้าลิงซุนบุกเข้าไปในยมโลกและเปลี่ยนแปลงเนื้อหาของบัญชีเป็นตายกู้ซิ่วสวิน ก็รักอิสระที่กดขี่ข่มเหง ลูกผู้ชายที่แท้จริงเท่านั้นที่จะแหกกฎอย่างชัดแจ้งแบบนั้น

“อาจารย์กู้  ท่านอยากลองใบชาใหม่ของข้าไหม?”

ครูชายที่น่าเกลียดซึ่งพูดกับนางก่อนหน้านี้หยิบใบชาขึ้นถุงหนึ่งแล้วโบกอวด กู้ซิ่วสวิน รอยแสยะยิ้มะปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา แฝงกลิ่นอายประจบประแจงลอยมาแต่ไกล

"ได้เลย!"

กู้ซิ่วสวินกำลังหมกมุ่นอยู่กับเรื่องราวของ(ไซอิ๋ว) โดยพื้นฐานแล้วนางไม่ได้ยินสิ่งที่ครูชายพูดและก็เห็นด้วย

เขาเริ่มกระวนกระวายใจ(เป็นไปได้ไหมที่ความจริงใจของข้าได้รับการตอบสนองจากกู้ซิ่วสวิน? ฤดูใบไม้ผลิของข้ากำลังจะมาเยือน?)

ก่อนหน้านี้เมื่อใดก็ตามที่เขาพูดกับกู้ซิ่วสวิน นางมักจะปฏิเสธเขาไม่ว่าเขาจะพยายามแสดงเจตจำนงที่ดีอย่างไรแต่ตอนนี้นางเพิ่งบอกว่าตกลงที่จะดื่มชาที่เขาชงหรือเปล่า?

“ข้าจะไปชงชาเดี๋ยวนี้!”

เขาเลือกใบชาที่ดีที่สุดและหลังจากต้มน้ำแล้ว เขาก็ปล่อยให้เย็นลงเป็นเวลาสิบนาทีน้ำต้องไม่ร้อนหรือเย็นเกินไปอุณหภูมิปัจจุบันนี้เป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดหลังจากที่เขาทดลองกับมันมากกว่า 100ครั้ง

“เฮ้อน่าเสียดายที่ข้าไม่มีน้ำแร่จากภูเขา ถ้าข้าใช้มันในการชงชา อาจารย์กู้อาจตกหลุมรักทักษะในศิลปะการชงชาของข้าจริงๆ”

เขาชงชาอย่างพิถีพิถันด้วยท่าทางเคร่งขรึมท่าทางของเขาราวกับว่าเขากำลังจะพิธีกรรมที่ศักดิ์สิทธิ์

"ดีมากไม่มีข้อผิดพลาดในขั้นตอนของข้าจนถึงตอนนี้ ฮ่าฮ่า วันนี้อาจารย์กู้จะต้องตะลึงกับทักษะอันน่าทึ่งของข้าไหมนะ?ข้าไม่ได้เสียเวลาและความพยายามในการฝึกฝนอย่างขยันหมั่นเพียรทุกวันในที่สุดทักษะของข้าก็สามารถนำมาใช้ประโยชน์ได้ในที่สุด”

เขาต้องการหันศีรษะไปชื่นชมสีหน้าของกู้ซิ่วสวินเขาต้องการดูว่านางหลงใหลในทักษะของเขาหรือไม่ อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ทำอย่างนั้นเพราะเขาอาจจะเสียคะแนนบุคลิกไปบ้าง

“ข้าต้องมีสมาธิและหยุดปล่อยความคิดให้เตลิดเปิดเปิง!”

เขาเตือนตัวเองโดยละทิ้งความคิดที่ทำให้เสียสมาธิเพื่อชงชาต่อไป

15 นาทีต่อมากลิ่นหอมของใบชาก็อบอวลไปทั่วสำนักงาน

“อาจารย์เหอ ชาของเจ้าไม่เลว!”

จ้าวเหล่ยที่อยู่ข้างๆสูดกลิ่นและชมเชยอย่างช่วยไม่ได้ เขาเป็นคนรักชา

"ฮ่า ฮ่า!"

ครูหน้าตาขี้เหร่ยิ้มอย่างพอใจ(นั่นเป็นเรื่องธรรมดาเท่านั้น ใบชาเหล่านี้ทำให้ข้าต้องเสียเงินเดือนไปสามเดือน มันหยาบคายเกินไปที่จะให้ของขวัญกับนางและนางก็อาจจะไม่รับด้วย ดังนั้นการชิมชาด้วยกันจึงดีที่สุดเรายังสามารถปรับปรุงความสัมพันธ์ของเราได้ด้วยสิ่งนี้.)

(ไม่ว่าในกรณีใดเราจะตั้งชื่อลูกของเราว่าอย่างไรดีลูกของเราแต่ละคนควรมีตัวอักษรจากข้าและชื่อของนางหรือไม่ ข้าคิดว่าคำว่า 'ซุน' ค่อนข้างดี)

“อาจารย์กู้ เชิญดื่ม!”

เขายื่นถ้วยน้ำชาให้กู้ซิ่วสวินถ้วยชาใบนี้เป็นสิ่งที่เขาเลือกมาเป็นพิเศษ และมันควรจะแสดงความรู้สึกอันสุนทรีย์ของเขาได้

สำหรับสิ่งนี้เขาได้เตรียมคำพูดสองสามประโยคเพื่อแสดงลักษณะและความสามารถภายในของเขา

“ฮึ่ม เมื่อตามจีบเกี้ยวผู้หญิงต้องพิจารณาทุกด้านและอย่าพลาดรายละเอียดใดๆ”

เขายิ้ม.ใบหน้าของเขาเอียงไปทางหน้าต่างเล็กน้อยขณะที่เขาดึงคางกลับมาเล็กน้อยนี่เป็นมุมที่เหมาะสมที่สุดสำหรับเขาในการมองกู้ซิ่วสวินจากที่สูง

เขาฝึกฝนความเคลื่อนไหวนี้มาสองสามเดือนแล้ว

น่าเศร้าที่เวลาไม่ถูกต้องไม่มีแสงแดดส่องเข้ามา มิฉะนั้นผลกระทบจะน่าพิศวงยิ่งกว่าเดิม

"สมบูรณ์แบบ."

เขารู้สึกว่าการแสดงของเขาไร้ที่ติ

“โอ้ ขอบคุณ อาจารย์เหอ!”

กู้ซิ่วสวินหยิบถ้วยและวางลงบนโต๊ะสายตาของนางไม่เคยละจากหนังสือตั้งแต่ต้นจนจบ

“เอ๊ะ!”

อาจารย์ผู้มีใบหน้าน่าเกลียดตกตะลึงถ้ากู้ซิ่วสวิน อ่านหนังสือต่อไป เขาควรเปิดการสนทนาอย่างไร?

“เดี๋ยวก่อนข้าไม่ต้องวิตกกับการไล่ตามจีบผู้หญิง ไม่อย่างนั้นมันแสดงว่าข้าไม่มีความอดทน”

เขากลับไปนั่งรออย่างเงียบๆแต่ไม่กี่นาทีต่อมา เขาตระหนักว่า กู้ซิ่วสวินไม่ได้มองดูถ้วยชานั้นด้วยซ้ำ

“อาจารย์กู้ชากำลังจะเย็นแล้ว!”

ครูผู้มีใบหน้าน่าเกลียดพูดด้วยเสียงที่นุ่มนวลและอ่อนโยน

“เจ้าควรดื่มในขณะที่มันร้อนมันดีสำหรับกระเพาะของเจ้า”

"ถูกต้อง!"

กู้ซิ่วสวินตอบกลับแต่นางยังไม่ขยับ สายตาของนางจับจ้องอยู่ที่หนังสือของนางนางไม่อยากพลาดแม้แต่คำเดียว

ซุนหงอคงประกาศตัวเองว่าเป็น'เมธีผู้ยิ่งใหญ่เท่าสวรรค์' และนำกองทัพปีศาจไปปะทะกับทหารสวรรค์100,000 นาย เขาต่อสู้กับแม่ทัพสวรรค์ทั้งหมดและไม่ด้อยกว่าพวกนั้นเลยในที่สุดเขาก็สร้างหายนะให้กับสวรรค์ได้ เขาเท่เกินไป!

แม้ว่ากู้ซิ่วสวินจะเป็นผู้หญิงแต่นางก็รู้สึกได้ถึงเลือดร้อนที่ไหลผ่านเส้นเลือดของนางขณะที่นางอ่าน

“อาจารย์กู้? อาจารย์กู้?”

อาจารย์ผู้น่าเกลียดพูดออกมาเบาๆ

"อา?"

กู้ซิ่วสวินรู้สึกอารมณ์เสียเล็กน้อยในขณะนี้(ทำไมเจ้าถึงมาขัดจังหวะข้า เจ้าหยุดได้ไหม)

“อาจารย์กู้ ชากำลังจะเย็นและมันจะทำให้รสชาติอ่อนลงข้าจะเปลี่ยนชาสักถ้วยให้เจ้าดีไหม?”

ครูยิ้ม.

"โอ้? ขอบคุณ แต่ไม่จำเป็น ข้าไม่ดื่มแล้ว”

กู้ซิ่วสวินเหลือบมองถ้วยน้ำชาที่มีลวดลายของฝนโปรยปรายและไผ่(เฮอะ นี่มันสุนทรียภาพบ้าอะไร  มันตามกระแสหลักเกินไปเจ้ามีรสนิยมเฉพาะตัวของตัวเองไม่ได้หรือไง?)

(ถ้วยนี้เป็นของเขาด้วยหรือเปล่า)(ข้ามึนงงจากการอ่านนิยายก่อนหน้านี้หรือไม่ ทำไมข้าถึงเอาถ้วยที่เขาเสนอไป?)

“อาจารย์กู้การดื่มชามีประโยชน์ต่อร่างกาย!”

หัวใจของอาจารย์ผู้น่าเกลียดตกวูบแต่เขายังคงยิ้ม

“ข้าขอโทษข้ายังมีงานต้องทำ และข้ายุ่งมาก!”

กู้ซิ่วสวินยิ้มให้เขาหลังจากนั้นนางหยิบแผนการสอนขึ้นจากโต๊ะและจากไป อันที่จริงนางไม่อยากคุยกับเขามันเสียเวลา

โครงเรื่องต่อไปน่าตื่นเต้นมากซุนหงอคงกำลังจะปะทะกับพระยูไล! กู้ซิ่วสวินแทบรอไม่ไหวและนางก็เปิดหนังสืออีกครั้งอย่างรวดเร็ว

“...”

จ้าวเหล่ยส่ายหัวโดยไม่ตั้งใจหลังจากเห็นฉากนี้ถอนหายใจ ประจบจนไม่ได้อะไรเลยในท้ายที่สุด

อาจารย์ผู้น่าเกลียดรู้สึกผิดหวัง(ข้าทำอะไรผิดหรือเปล่า ไม่ นี่ควรเป็นบททดสอบของอาจารย์กู้ ข้าต้องไม่ยอมแพ้)

หนึ่งชั่วโมงต่อมาครูหญิงคนหนึ่งถือหนังสือมากกว่าสิบเล่มเมื่อนางเข้าไปในสำนักงานจากนั้นนางก็โยนหนังสือลงบนโต๊ะเพื่อระบายความหงุดหงิด

“เมื่อเร็วๆ นี้นักเรียนชักจะเหิมเกริมมากทุกที ทุกคนอ่านนิยายในชั้นเรียน”

ครูผู้หญิงไม่พอใจอย่างมาก

“ฮะฮะพวกเขากำลังอ่านไซอิ๋วใช่ไหม”

“แน่นอนอยู่แล้วเมื่อเร็วๆ นี้นวนิยายเรื่องนี้ได้รับความนิยมอย่างมากข้าสามารถยึดหนังสือสามหรือสี่เล่มต่อชั้นเรียนได้!”

“มีแม้กระทั่งนักเรียนที่บอกว่าพวกเขาต้องการลาออกจากโรงเรียนพวกเขาต้องการมุ่งหน้าไปยังทะเลใต้และมองหาภูเขาฟางชุน เพื่อเรียนรู้วิชาเปลี่ยนแปลงเจ็ดสิบสองประการ”

เนื่องจากเรื่องไซอิ๋วพวกครูจึงได้อภิปรายกัน

หูของกู้ซิ่วสวินขยับ

“อันที่จริงข้ารู้สึกว่าหนังสือเล่มนี้เขียนได้ดีมาก ข้าจะให้ 9 คะแนน”

จ้าวเหล่ยชื่นชม

“รูปแบบการเขียนตรงไปตรงมามากไม่มีอรรถรสทางภาษา!”

กู้ซิ่วสวินเพิ่มโดยไม่เต็มใจพูดตามตรง เรื่องราวดีๆ ที่เขียนในรูปแบบพื้นฐานเช่นนี้ทำให้รู้สึกเสียเปล่า

“อาจารย์กู้ถ้ารูปแบบการเขียนไม่ง่ายพอ หลายคนคงไม่สามารถเข้าใจมันได้นี่เป็นนวนิยายและไม่ใช่หนังสือร้อยกรองอมตะ!”

จ้าวเหล่ยมีความคิดเห็นของเขาเองสำหรับนวนิยายดังกล่าว มันถูกเขียนขึ้นเพื่อให้คนธรรมดาสามารถเพลิดเพลินกับมันอ่านได้อะไรคือประเด็นของวรรณกรรม?

“นั่นก็จริง!”

กู้ซิ่วสวินพยักหน้า นางสัมผัสหน้าปกของหนังสืออย่างระมัดระวังนางชอบวานรตัวนี้มาก

ครูหญิงคนนั้นที่โมโหไม่พูดอีกต่อไปนางหยิบหนังสือขึ้นมาและกำลังอ่านอยู่ด้วยความงุนงง รูปแบบการเขียนนั้นเรียบง่ายแต่ทำให้จิตใจของนางเต็มไปด้วยฉากภาพจากนวนิยายหนังสือเล่มนี้อาจทำให้ผู้อ่านดำดิ่งสู่โลกมหัศจรรย์ของเทพเจ้าและปีศาจในทันที

กู้ซิ่วสวิน มองไปที่นามปากกาและตกตะลึงหลังจากนั้น('แกนดัล์ฟ' คืออะไร ข้าเคยได้ยินแต่ 'เต้าหู้ขาว' มาก่อนเท่านั้น!)

“พวกเจ้ามีภาคสองของหนังสือเล่มนี้ไหม”

กู้ซิ่วสวินถาม

ครูผู้มีใบหน้าน่าเกลียดหูตั้งทันที(ข้าควรไปซื้อตอนนี้ไหม)

“มันยังไม่ออก!”

“โอ้ ผู้เขียนคนนี้เขียนหนังสือเล่มอื่นอีกไหม?”

กู้ซิ่วสวินต้องการหาหนังสือเล่มอื่นที่เขียนโดยผู้เขียนคนนี้

"ไม่."

จ้าวเหล่ยยักไหล่เขาไปหามันหลังจากที่เขาอ่านไซอิ๋วจบหลังจากนั้นเขาก็พบว่าผู้เขียนคนนี้เป็นมือใหม่

"โอวว!"

กู้ซิ่วสวิน รู้สึกผิดหวังมากจากนั้นนางก็เริ่มอ่านหนังสือซ้ำ

“ข้าสงสัยว่าเมื่อใดภาคที่สองจะออก?”

หลังจากที่จ้าวเหล่ยพูดครูหลายคนก็พยักหน้า พวกเขาอ่านหนังสือเล่มนี้เมื่อสองสามวันก่อนดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงรู้สึกคันในหัวใจยากจะเกาในช่วงสองสามวันนี้รู้สึกเหมือนขาดอะไรบางอย่าง

(นิยายอะไรเล่าที่ทำให้หลายคนหลงใหลข้าก็เขียนได้นะ!)

เมื่ออาจารย์ผู้อัปลักษณ์เห็นกู้ซิ่วสวินเป็นแฟนตัวยงของผู้เขียนคนนี้เขารู้สึกไม่มีความสุขอย่างมากในใจเขาตัดสินใจทันทีว่าเขาจะเริ่มเขียนนวนิยายของตัวเองเมื่อโรงเรียนเลิกวันนี้(เพราะนางชอบนิยาย ข้าจะใช้ความสามารถของข้าเอาชนะใจนาง)

“โอ้พวกเจ้ารู้ไหมว่าซุนม่อเป็นหัวหน้าแผนกของแผนกพัสดุแล้ว”

จ้าวเล่ยเปิดเผย

“เป็นรองหัวหน้าแผนก”

ครูอัปลักษณ์ ติดตามความถูกต้องเสมอในข่าวในเวลาเดียวกัน ในฐานะที่เป็นผู้ชาย เขาไม่ต้องการให้ซุนม่ออยู่ในความสนใจต่อหน้าอันซินฮุ่ย

“หัวหน้าแผนกถูกย้ายออกไปไม่ได้หมายความว่าซุนม่อจะมีอำนาจแต่เพียงผู้เดียว?”

จ้าวเหล่ยเป็นมหาคุรุระดับ1 ดาวและยังเป็นคนเก่าอีกด้วย เขาเข้าใจความคิดของ ครูอัปลักษณ์เป็นธรรมดา

“ซุนม่อยังเด็กมากเขาเคยมีประสบการณ์การบริหารบ้างไหม?”

“บางทีอาจารย์ใหญ่อันไม่มีใครที่นางสามารถใช้ได้?นอกจากนี้ การแสดงของซุนม่อในช่วงเวลานี้ถือว่าดีมากบางทีนางอาจพยายามทำทุกอย่างในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง”

“การสอนและการจัดการเป็นสองสิ่งที่แตกต่างกันหัตถ์เทวะของซุนม่อจะช่วยให้เขาแก้ปัญหาการจัดการได้หรือไม่?”

พูดถึงโรงเรียน อารมณ์ของครูเริ่มหม่นหมอง

ทุกคนทราบถึงสถานการณ์ปัจจุบันของสถาบันจงโจวครูบางคนที่มีความสามารถแต่ไม่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับสถาบันได้ลาออกกันแล้ว

ครูที่เหลืออาจไม่มีความสามารถขนาดนั้นและกลัวที่จะเดินออกจากเขตสบายหรือพวกเขาอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้วและรักสถาบันมากเพราะความใจดีของอาจารย์ใหญ่คนเก่าโดยธรรมชาติแล้วพวกเขาจะไม่ออกไปในเวลานั้น

ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นเช่นไรเมื่อเห็นว่าสถาบันจงโจวไม่มีการปรับปรุง ทุกคนก็กังวล

“โจวหย่วนจื้อหยุดการบริจาคของเขาข้าสงสัยว่าอาจารย์ใหญ่อันจะสามารถจ่ายเงินเดือนของเราในเดือนหน้าได้หรือไม่”

ครูอัปลักษณ์เริ่มวิตกกังวลสองเดือนต่อมา มีการกล่าวกันว่านางคณิกาชื่อดังนามว่าแม่นางตู้จิ่วจะมาที่จินหลิงและเขากำลังเตรียมที่จะไปดูถ้าเขารับเงินเดือนไม่ทัน เขาก็ทำได้แค่เลือกที่จะยอมแพ้

ท้ายที่สุดแล้ว นางคณิกาที่มีชื่อเสียงดังกล่าวก็มีชื่อเสียงมากเกินไปจึงมีการกำหนดเกณฑ์การเข้าชมไว้สูงมาก ว่ากันว่าตั๋วเข้าอาคารถูกดันขึ้นไปถึง5,000 ตำลึงแล้ว

ถึงอย่างนั้นก็ยากที่จะได้ตั๋ว

“ทุกคนอย่ากังวลบางทีซุนม่อคือ 'แกนดัล์ฟ' ที่เขียน (ไซอิ๋ว)นวนิยายเรื่องนี้เป็นที่นิยมมาก มันต้องทำให้ผู้เขียนมีกำไรมหาศาล ในเวลานั้นหลังจากที่เขาส่งเงินที่ได้จากการขายให้กับอาจารย์ใหญ่ปัญหาเงินเดือนของทุกคนก็จะได้รับการแก้ไข”

จ้าวเหล่ยล้อเล่น

ทุกคนยิ้มตอบแต่พวกเขายังคงกังวลอยู่ในใจ

“อาจารย์จ้าว เจ้าต้องไม่เล่นตลกเกี่ยวกับเรื่องดังกล่าวอย่าว่าแต่ความจริงที่ว่าเป็นไปไม่ได้ที่ซุนม่อจะเขียนเรื่องราว แม้ว่าเขาจะเขียน  นิยายของเขาก็จะไม่สามารถสร้างยอดขายเงินได้มากกว่า100 ตำลึง!”

ครูผู้น่าเกลียดถอนหายใจ(แม่นางตู้จิ่วของข้าอยู่ที่ไหน ถ้าข้าเสียโอกาสนี้ไปไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้เจอนางอีก) (อะไรนะ นางว่าถ้าข้าหลงรักกู้ซิ่วสวินอย่างชัดเจนทำไมข้าต้องเจอกับแม่นางตู้จิ่ว ข้าฝึกแนวคิดเรื่องความรักสากล ก็ได้!)

เมื่อครูเหล่านี้พูดคุยกันอย่างเกียจคร้านแกนดัล์ฟซึ่งก็คือซุนม่อด้วย ก็ได้รับการมาเยี่ยมเยียนจากเจิ้งชิงฟาง

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด