ตอนที่ 432 สนามพลังวิญญาณของเส้าเต๋อ

เส้าเต๋อยืนมองงุนงงหลังจากถังเทียนตะโกนให้หยุด

“ข้าไม่อยากสู้อีกต่อไปแล้ว  ข้าคิดถึงปัญหาได้ข้อหนึ่ง ต้องการใช้เวลาขบคิดท่านสู้กับเสี่ยวเฮ่อและเสี่ยวซิ่วซิ่วไปสักครู่ก่อนรอให้ข้าคิดออกแล้วค่อยกลับมาสู้ต่อ คนไหนก็ได้สู้แทนข้าไปก่อน?”  ถังเทียนพูดเสียงดังเดินห่างออกไปสองสามก้าวและนั่งลงกับพื้น จากนั้นไม่สนใจเส้าเต๋ออีกเลย

เส้าเต๋อมองถังเทียนอย่างว่างเปล่างงงวยเขายังนึกหาคำพูดที่สมบูรณ์ไม่ออก

เดี๋ยวก่อน เจ้าเด็กนี่เพิ่งจะพูดอะไรออกมา....

หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเขาก็เข้าใจในที่สุด  ทันใดนั้นเขาถลึงตาใส่  หยุดต่อสู้เหรอ? เรากำลังเดิมพันชีวิตแบบนี้ก็ทำได้ด้วยเหรอ? ข้ากำลังเตรียมจะตอบโต้? ข้า ข้า ข้า.. นักสู้ระดับเซียนถูกเมินเฉย?

เส้าเต๋อแทบระเบิดเพราะเด็กหนุ่ม  เขาต่อสู้มานับครั้งไม่ถ้วนแต่ไม่เคยมีการต่อสู้ที่ไร้สาระและน่ารำคาญเหมือนครั้งนี้  นี่ยิ่งทำให้เขาโกรธยิ่งขึ้น

ไม่เคยเลยสักครั้ง

หลิงซิ่วกับอาเฮ่อตกตะลึงกับการกระทำของถังเทียนเช่นกัน  แต่พวกเขารู้จักถังเทียนดี ดังนั้นหลังจากพิจารณาบางอย่างดูเหมือนเจ้าบ้านี่คงทำตัวประมาณนี้

พวกเขาสบายใจทันที

แต่.....

อาเฮ่อแก้มกระตุก เขาพึมพำ “นี่มันไม่ถูก เราไม่ให้เกียรติเขาเกินไปแล้ว เขาคือนักสู้ระดับเซียนนะ”

หลิงซิ่วพึมพำเช่นกัน “แล้วไงเล่า? ปล่อยค้างเติ่งไว้อย่างนี้ยิ่งเป็นการไม่ให้เกียรติมากกว่า

อาเฮ่อพยักหน้า “นั่นก็จริง”

หลิงซิ่วกล่าว “มาสู้กันเถอะ  เราจะสนุกกันก่อนจากนั้นค่อยว่ากัน เราจะไม่มีโอกาสได้สู้เมื่อเจ้าบ้านี่ได้สติกลับมา”

แม้ว่าพวกเขาทั้งสองคนจะแค่กระซิบกันแต่เส้าเต๋อมีโสตประสาทแหลมคม เขาได้ยินทุกคำที่พวกเขาพูดชัดเจน เขาดูฉุนเฉียวเตรียมระเบิดอารมณ์โกรธ เขากำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว

สนุกนักหรือ...

เขามีความมุ่งมั่นที่จะกำจัดเจ้าเด็กวายร้ายทั้งสามคนในวันนี้ให้ได้  ภาพของเด็กหนุ่มทั้งสามทำให้รังสีฆ่าฟันท่วมเต็มหัวใจของเขา แม้แต่อาเฮ่อผู้ที่เขาเห็นว่าเป็นชายหนุ่มที่มีความเคารพก็ยังพลอยทำตัวน่ารังเกียจตามไปด้วย

เขาสูดหายใจลึก รักษาความเยือกเย็น ตาของเขายังคงเยือกเย็น

ข้าจะแสดงให้พวกเจ้าดูว่าพวกเจ้าควรจะให้เกียรตินักสู้ชั้นเซียนยังไง

โทนสีฟ้าใสเริ่มกระจายออกจากใต้เท้าของเส้าเต๋อ  ขณะที่พื้นที่รอบๆ มืดมิดในพริบตาบรรยากาศเปลี่ยนแปลงไปมาก

ยอดฝีมือระดับเซียนสิ่งที่ทรงพลังที่สุดก็คือพวกเขาล้วนมีสนามพลังวิญญาณเป็นของตนเองทั้งนั้น

“ยินดีต้อนรับสู่สนามพลังวิญญาณของข้า ทะเลสาบดาบเย็น”

เสียงของเส้าเต๋อเหมือนสายลมที่พัดผ่าน  หลิงซิ่วและอาเฮ่อต่างตกใจเนื่องจากพวกเขาพบว่าตนเองยืนอยู่เหนือทะเลสาบสีฟ้า  ทะเลสาบสีฟ้าชัดใสเหมือนอัญมณีมีระลอกคลื่นเป็นชั้นๆ เหมือนกับสายลมพัด มีปลาหลากสีสันแหวกว่ายอย่างเพลิดเพลินใจ แม้แต่ต้นไม้น้ำที่ใต้ทะเลสาบก็มองเห็นได้ชัด

อาเฮ่อกางนิ้วอย่างเงียบงัน ลมพัดแผ่วพริ้วนุ่มนวล

งั้นนี่ก็คือสนามพลังวิญญาณ  นี่คือสิ่งที่ทำให้นักสู้ชั้นเซียนทรงพลังที่สุด นักสู้ชั้นเซียนทุกคนจะมีสนามพลังวิญญาณเฉพาะของตนเอง

ประกายแสงปรากฏขึ้นในดวงตาอาเฮ่อความสงสัยของเขาทั้งหมดได้รับคำตอบในทันใด เส้นทางวิถีกระบี่ของเขา ส่วนที่ซับซ้อนและผิดทางถูกกวาดแยกออกไป  ในปัจจุบันนี้เขายังไม่สามารถสร้างสนามพลังวิญญาณของตนเองได้  แต่เขารู้ว่าถ้าเขามีความพยายามสักวันหนึ่งเขาจะสร้างสนามพลังวิญญาณที่เป็นของเขาเองได้

รอยยิ้มเลือนรางที่มีความสุขใจปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขา

ดวงตาของหลิงซิ่วเป็นประกาย  เขาได้กลิ่นที่คุ้นเคย  ก่อนหน้านั้นเขาสงสัยว่าเป็นกลิ่นอะไรที่เลือนลางอยู่ในวิชาหอกของเขา แต่ตอนนี้เขาเข้าใจในที่สุดแล้วว่ามันคือกลิ่นของสนามพลังวิญญาณ

เขาเต็มไปด้วยความรู้สึกดีใจ

เหมือนกับว่าเขารู้อย่างกะทันหันว่าเป้าหมายที่เขามักไล่ตามเสมออยู่ไม่ห่างเลยแม้แต่น้อย   เขาไม่ทันได้สังเกตเขาก้าวหน้ามาถึงระดับที่เขาเองไม่กล้านึกฝันมาก่อน

สนามพลังวิญญาณที่สำเร็จแล้ว  มันจะดูเหมือนอะไร?  ข้าแทบไม่อาจรอได้จริงๆ

ถังเทียนนั่งนิ่ง แต่สีหน้าของเขาเปลี่ยนครั้งแล้วครั้งเล่า บางครั้งเขาก็ขมวดคิ้ว บางครั้งก็แกล้งทำ เขาทำสีหน้าแปลกประหลาดต่างๆ

เขาไม่รู้ตัวโดยสิ้นเชิงว่าเกิดอะไรรอบตัวเขา

ทะเลสาบสี่ฟ้า น้ำก็คงผิดปกติ  แม้แต่สายลมในอากาศก็ทำให้คนรู้สึกสงบ

“ข้าไม่เคยคิดเลยว่าข้าจะต้องเปิดสนามพลังวิญญาณของข้าอีกครั้งหนึ่ง และเปิดเพื่อเด็กสามคนอย่างพวกเจ้า” เส้าเต๋อดูเหมือนมีความเสียใจ  “ดูเหมือนข้าไม่ได้ก้าวหน้ามากนักในหลายปีมานี้”

เส้าเต๋อพึมพำอย่างเฉยเมย ไม่สุขไม่เศร้าเขาพูดราวกับว่าเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับมัน

“ดาบของข้าซึ่งพักอยู่ในทะเลสาบนี้มานานสิบปีในที่สุดก็จะได้เห็นแสงตะวันอีกครั้งในวันนี้ หวังว่าพวกเจ้าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง”

หลิงซิ่วกำหอกเงินแน่นโดยไม่รู้ตัว เส้าเต๋อดูเหมือนไม่ได้มีความคุกคามแม้แต่น้อย  เขาดูเหมือนไม่อันตรายและใจดี  แต่หลิงซิ่วยังคงเฝ้าระวังเขา

คนที่อยู่ต่อหน้าข้าผู้นี้ จะอันตรายมากยิ่งขึ้น

ตาของอาเฮ่อเป็นประกายหลายครั้ง เขารู้มากกว่าหลิงซิ่ว แน่นอนเขามีความเข้าใจลึกซึ้งในความเปลี่ยนแปลงของเส้าเต๋อถ้าเส้าเต๋อถูกกล่าวว่าเป็นอมตะเหมือนเมื่อก่อนด้วยอารมณ์เล็กน้อย  จากนั้นเส้าเต๋อแทบจะไม่มีสัญญาณใดๆที่เป็นของมนุษย์อยู่ในตัวของเขา

นั่นคือสิ่งที่ทำให้ทุกคนรู้สึกถึงอันตราย

ภายใต้เท้าของเส้าเต๋อ รังสีเงินปรากฏจากทะเลสาบ  มันคือฝูงปลาเล็กมีเกล็ดเงินครอบคลุมจำนวนของมันเพิ่มมากอย่างน่าประหลาดและฝูงปลามองดูเหมือนสัตว์ประหลาดสีเงินกำลังแหวกว่าย

ครึ่ก ครึ่ก

พวกมันปรากฏอยู่เหนือผิวน้ำ เกล็ดของพวกมันเป็นประกายแวววาวจนทำให้ผู้คนต้องหรี่ตา

แผละ แผละ แผละ!

เหมือนกับฝนสีเงินตกลงมาอย่างหนักปลาเงินหลายตัวกระโดดออกมาจากทะเลสาบตรงเข้าหาเส้าเต๋อ เมื่อปลาเงินแต่ละตัวกระโดดออกมาจากน้ำพวกมันจะเปลี่ยนเป็นเกล็ดเงินและเกล็ดเงินนับหมื่นรวมตัวเข้าด้วยกัน

ปรากฏเป็นดาบเงินอยู่ต่อหน้าของเส้าเต่อ

ดาบเงินยาวเจ็ดฟุตปกคลุมด้วยเกล็ด ตัวดาบโค้งแต่สิ่งที่น่าแปลกก็คือไม่มีด้ามจับ แทบจะทันทีเส้าเต๋อใช้มือกำเบาๆสายน้ำสีน้ำเงินไหลออกมาจากผิว มันตกลงที่ท้ายดาบและหล่อตัวกลายเป็นด้าม

ด้ามดาบเหมือนกับเพชรสีน้ำเงินตัวดาบฉายแสงสีเงินเป็นประกาย ลวดลายเป็นเหมือนเกล็ดปกคลุมไปทั้งหมดมันดูละเอียดอ่อนไร้ที่ติ

มือที่มีนิ้วเรียวยาวกำรอบด้ามดาบสีฟ้าโปร่งใสและสะบัดขึ้น

ทันใดนั้นหลิงซิ่วกับอาเฮ่อทั้งสองคนขนลุกทั่วตัว

ในห้วงเป็นตาย หลิงซิ่วสงบจิตใจ ฟลามิงโกที่อยู่ใต้ตัวเขายึดแน่นออกมาจากในท้องฟ้า  หลิงซิ่วนั่งอยู่บนหลังของฟลามิงโก  ปราณแท้ในร่างสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง  ความเข้มข้นของพลังมากเป็นประวัติการณ์  ฟลามิงโกเร่งความเร็วเต็มที่แรงเสียดทานระหว่างนิ้วและหอกของเขาทำให้หอกของเขาหมุน

ทุกอย่างดูเหมือนจะอยู่ในความควบคุมของเขา

หอกเงินหมุนด้วยความเร็วที่น่าทึ่งและแทงออกไป จากนั้นหลิงรู้สึกเหมือนกับว่าตลอดทั้งโลกตกอยู่ในความเงียบเขาไม่มีอารมณ์ความรู้สึกใดๆ

เนื่องจากเป็นครั้งแรกในชีวิตของอาเฮ่อที่เขาอยู่ใกล้ความตายมากแม้ว่าเขาจะรู้ชัดว่าคู่ต่อสู้เพิ่งจะเงื้อดาบและยังไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่น จู่ๆดูเหมือนโลกของเขาตกอยู่ในความมืดมิด ลางสังหรณ์ร้ายเริ่มแผ่ขยายอยู่ในใจเขา

เขาคิดถึงบิดา ความเสียใจของมารดา ความเดียวดายในช่วงชีวิตที่เป็นเด็ก

ความเศร้า ความเดียวดาย ความล้มเหลวและความผิดหวังถาโถมเข้าใส่เขา

ทันใดนั้น เขารู้สึกว่าความเพียรมากมายที่เขาทุ่มเทมาหลายปีช่างไร้ความหมายเฮ้อ.. แต่เขาปรารถนาจะแบกรับทุกอย่างเขาปรารถนาจะเติมเต็มความฝันของบิดาของเขาที่ยังไม่เต็ม เขาต้องการพิสูจน์ตัวเขาเองต่อโลกว่าเขาคือบุตรของบิดามิใช่หลานชายของราชินี

เหมือนกับว่ามีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากก้นบึ้งหัวใจที่ยังเตือนเขาอยู่ ลืมไปซะ  หลังจากการฟันครั้งนี้แล้วโลกของเจ้าจะจบลง ทั้งหมดนี้ไม่มีความหมายต่อเจ้า เจ้าถูกกำหนดแล้วว่าต้องไร้ประโยชน์

ความเศร้าและความว่างเปล่าเต็มอยู่บนใบหน้าของอาเฮ่อ  ขณะเขายอมรับความพ่ายแพ้

ฉับพลันนั้นเองเขารู้สึกแสบร้อนในฝ่ามือเหมือนกับว่ากำลังกำอยู่บนท่อนเหล็กร้อน

เขามองลงมาโดยไม่รู้ตัว กระบี่กระเรียนในมือของเขา สั่นรุนแรง พลังที่อ่อนโยนและอ่อนหยุ่นกระจายจากด้ามกระบี่เข้าไปในร่างของอาเฮ่อ

มีเสียงร้องของนกกระเรียนชัดและก้องดังลงมาจากฟ้าก้องในใจของอาเฮ่อ

อาเฮ่อสั่นและมองดูกระบี่กระเรียนในมือตน  มันเปล่งรัศมีแพรวพราว  มันสั่นทันที มันมีความปรารถนาแรงกล้าต้องการต่อสู้

ภาพที่ชัดเจนของอาเฮ่อกลับคืนมาอีกครั้ง

ถูกแล้ว เจ้ายังคงต้องการสู้เคียงข้างข้า

เจ้าปรารถนาจะให้การต่อสู้นี้ยาวนานออกไปใช่ไหม?

ครั้งหนึ่งเจ้าก็คือกระบี่ระดับเซียนเช่นกัน...

ยุครุ่งเรืองของเจ้า คงต้องงดงามอย่างแน่นอน!

ราวกับว่ากระบี่จะอ่านความคิดของอาเฮ่อได้รัศมีของกระบี่กระเรียนที่เปล่งออกมาสว่างขึ้น แก่กล้าขึ้น  กระบี่ส่งเสียงครางสร้างระลอกคลื่นบนทะเลสาบ

เส้าเต๋อประหลาดใจเขาคาดไม่ถึงเลยว่าทั้งสองคนจะบรรลุความก้าวหน้าพร้อมกัน  แต่ช่วงเวลาอย่างนี้  เขาอยู่ในช่วงที่มีระดับพลังสูงสุด  อย่าว่าแต่ทั้งสองคนนี้มีความก้าวหน้าเลย ต่อให้เป็นนักสู้ระดับเซียนคนอื่นอยู่ที่นี่  เขาก็ไม่กลัว

เขาจะไม่ทนต่อพฤติกรรมเลวร้ายใดๆ ในสนามพลังวิญญาณของเขา

รังสีดาบเป็นประกายวูบวาบ

รังสีเงินตัดกับสีฟ้าพร้อมกับรังสีดาบปะทะกับหอกเงินของหลิงซิ่วเงียบๆ

ชิ้ง!

เสียงของพลังโจมตีดังขึ้นราวกับว่ามาจากใจของหลิงซิ่ว  พลังที่แข็งแกร่งรุนแรงปะทุออกมาจากปลายหอกเขาจับตัวหอกแทนขึ้น  มีรอยถลอกและลอกที่รุนแรงระหว่างฝ่ามือกับหอกเนื้อถูกทำลาย ผิวปอกเปิก ปราณแท้ที่น่ากลัวทะลักเข้ามาในเส้นชีพจรของเขา  หลิงซิ่วแค่นเสียงและยิ้ม

ข้าจะยอมแพ้ง่ายๆ ได้อย่างไร?  ต่อให้เจ้าเป็นเซียนดาบก็ตาม!

เขาเบิกตากว้างในท่ามกลางพลังที่ปั่นป่วนและคำรามลั่นทันทีรวบรวมพลังทั่วตัว มือที่บาดเจ็บของเขามีพลังทันที  หอกสั่นสะท้าน

กระพรวนลมเขาแกะกระเด้งขึ้นมากระแทกใส่รังสีดาบ

รังสีดาบเงินฟ้าติดเชื้อน้ำแข็งเงินเป็นชั้นๆทำให้นัยน์ตาของเส้าเต๋อเบิกกว้าง น้ำแข็งเงินนี่...

พลังมหาศาลที่ให้หลิงซิ่วและฟลามิงโกกระเด็นไปด้านข้าง

วิชากระบวนท่ากระบี่กระเรียนฟ้าผุดขึ้นมาในใจเขา  อาเฮ่อตั้งใจมองดูและภูมิใจกับกระบี่ของเขาชุดดำยาวของเขากระพือพัดพลิ้วทั้งที่ไม่มีลม เขาเข้าถึงระดับพลังสูงสุด

พร้อมกับแรงสั่นถี่จากตัวกระบี่อาเฮ่อเลื่อนตัวตรงเข้าหารังสีเงินฟ้าที่ให้ความรู้สึกถึงความตาย ขณะที่เขาแทงกระบี่ออก

เสียงร้องของกระเรียนดังและชัดดังขึ้นมาจากกระบี่ทันที

เขาเป็นเหมือนกระเรียนดำคล่องแคล่ว และเข้าโจมตีเหมือนสายฟ้า