ตอนที่ 13-27 ผู้ยิ่งใหญ่แห่งเขาฆ้องทองแดง
“พี่ใหญ่! ดูเหมือนจอมกร่างที่มีผู้หนุนหลังมาถึงนะ” บีบีหัวเราะขณะที่เขามองดูลินลี่ย์
ลินลี่ย์พยักหน้าเล็กน้อยเหมือนกัน “เด็กหนุ่มธรรมดาผู้มียอดฝีมือระดับเก้าสองคนเป็นผู้คุ้มครอง ตระกูลธรรมดาไม่สามารถทำเช่นนี้ได้”
“เบลิตา!” เสียงค่อนข้างโกรธดังขึ้นจากหน้าประตูเข้าร้านอาหารและเด็กหนุ่มผมทองหยักศกเดินเข้าร้านอาหาร เด็กหนุ่มผมทองมีบุรุษวัยกลางคนตาเป็นประกายสองคนเดินตาม เด็กหนุ่มผมทองจ้องเด็กสาวผมม่วง “เบลิตา, เจ้าจะทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรือไง?”
“อา, คุณชายฮิวเบิร์ต” บุรุษวัยกลางคนจมูกโตยืนขึ้นและพูดอย่างเป็นกันเองทันที “เชิญนั่งและค่อยๆ คุยปรึกษากับเบลิตาได้”
“ฮึ่ม” บุรุษหนุ่มผมทองจ้องมองชายวัยกลางคนอย่างเย็นชา “อย่าแส่”
บุรุษจมูกโตยิ้มอย่างอึดอัดไม่กล้าพูดอะไรต่อไป
เบลิตาไม่พอใจนางหันกลับมามองเด็กหนุ่มผมทองและกล่าวจริงจัง “ฮิวเบิร์ต, ข้ายอมรับว่าการกระทำของข้าอาจจะไม่เห็นแก่หน้าเจ้า อย่างไรก็ตาม, ข้าไม่ชอบเจ้า เรื่องก็ง่ายๆแค่นั้น ข้าหวังว่าคุณชายฮิวเบิร์ตในอนาคตเจ้าควรไปใช้ความพยายามกับสตรีอื่นเถอะ”
ฮิวเบิร์ตเงียบครู่หนึ่งจากนั้นแววเกลียดชังฉายอยู่ในตาของเขา “ได้ ก็ได้ เบลิตา...”
“ข้า, ฮิวเบิร์ตไม่เคยสุภาพกับใครมาก่อน แต่สำหรับเจ้าข้าให้ของขวัญครั้งแล้วครั้งเล่า คิดหาทุกวิธีการให้เจ้าชอบข้าให้ได้แต่ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเปล่าประโยชน์” หน้าฮิวเบิร์ตเปลี่ยนเป็นเย็นชา “ฮึ่ม... เบลิตา แล้วอย่ามาตำหนิในสิ่งที่ข้าทำก็แล้วกัน”
เบลิตาสามารถเลี้ยงดูตระกูลของนางได้ด้วยวัยขนาดนั้นเป็นธรรมดาที่นางสามารถเดาได้ว่าฮิวเบิร์ตจะทำอะไร
“ฮิวเบิร์ต! ด้วยเงื่อนไขคุณสมบัติของเจ้า เจ้าสามารถหาสตรีตามต้องการได้ จะมาเสียเวลากับข้าผู้หญิงจากตระกูลที่ล้มละลายทำไมกัน?” เบลิตาพูดอย่างสุภาพ
“ไม่มีอะไรที่ข้าชอบแล้ว ไม่ได้มา!”
ขณะที่เขาพูดปากของเขาสั่นและตาของเขาเต็มไปด้วยอาการไม่แยแส “ลุง! ไปเอาตัวนางมา” คำพูดของฮิวเบิร์ตทำให้หน้าของเบลิตาซีดไม่มีสีเลือดทันที นางรู้ว่าตระกูลของฮิวเบิร์ตนั้นทรงอำนาจมากมายเพียงไหน
พูดตามตรงนางไม่มีทางต้านทานฮิวเบิร์ตได้มากนัก เพียงแต่ปัญหานี้นางต้องรักษาบรรทัดฐานของนางไว้
“ขอรับ, คุณชาย” บุรุษวัยกลางคนด้านหลังฮิวเบิร์ตคำนับและรับทำตามคำสั่ง
“เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อน” บุรุษจมูกโตรีบเดินมาขวางหน้าเบลิตาและขอร้องครั้งแล้วครั้งเล่า “คุณชายฮิวเบิร์ต โปรดยกเว้นธิดาของข้าเถิด จะให้ข้าทำอะไรก็ได้ ต่อให้ท่านต้องการให้ข้ายกมรดกของตระกูลนี้ให้ท่าน ข้าก็ยินดีทำ ข้าขอร้องท่าน เว้นลูกสาวข้าสักคนเถิด”
เบลิตาจ้องมองบิดานางอย่างตกใจ
นี่คือบิดานางผู้รักหน้าตัวเองและใช้ชีวิตดื่มกินและหาเรื่องลำบากหรือ? เบลิตาเอง ในใจนางมักจะดูถูกบิดานาง แต่ในขณะนี้..นางพบว่าบิดาของนางไม่ได้เป็นอย่างที่นางคิด
“ฮึ่ม..ใครต้องการบ้านโกโรโกโสของเจ้า?” ฮิวเบิร์ตพูดเหยียดหยาม “เอาตัวเบลิตากลับมา ถ้าใครขวางให้ฆ่ามัน”
“ขอรับ” บุรุษหน้าเหี้ยมทั้งสองคนหัวเราะเย็นชาขณะเดินเข้าหา
บุรุษจมูกโตรีบเข้ามาขวางหน้าธิดาของเขาเหมือนกับต้องการจะปกป้องนาง
“พ่อ, หลีกไป” เบลิตารีบผลักบิดานาง แต่ขณะนั้นเองบิดาขี้เมาของนางดูเหมือนจะมีเรี่ยวแรงมากยืนนิ่งอยู่หน้านางไม่เคลื่อนไหว
“ไสหัวไป!” หนึ่งในบุรุษวัยกลางคนเตะใส่บุรุษจมูกโต
ไม่มีใครในร้านอาหารกล้าส่งเสียง คนที่ดื่มกินเหล่านั้นทุกคนรู้ว่าฮิวเบิร์ตมีพลังอำนาจยังไงในเมืองเฮส ไม่มีใครกล้าห้ามเขา
ทุกคนมองดูเบลิตาและบิดาของนาง สายตาของพวกเขาแสดงความเห็นอกเห็นใจ
ขณะที่พวกเขามองดูนั้นชะตากรรมของเบลิตาและบิดาของนางถูกกำหนดไว้แล้ว
แต่สิ่งที่แปลกก็คือบุรุษที่เตะไปนั้นเตะออกไปได้ครึ่งท่าก็ล้มลงกับพื้นเหมือนกองโคลน จมูก ตา ปากและหูของเขาหลั่งโลหิต
เขา...ตายแล้ว!
ทุกคนตกตะลึง แม้แต่ฮิวเบิร์ตที่ตะโกนอย่างหยิ่งยโสก็ตกตะลึง ยอดฝีมือระดับเก้าที่อยู่ข้างๆคุกเข่าข้างหนึ่งทันทีและประคองสหายของเขา “พี่ใหญ่, พี่ใหญ่ เกิดอะไรขึ้น?” ยอดฝีมือระดับเก้าผู้นี้ไม่อยากเชื่อ
พี่ใหญ่ของเขาที่เป็นนักสู้ระดับเก้าตายกะทันหัน
“มันเป็นใคร? ออกมา!” ยอดฝีมือระดับเก้าตะโกนอย่างเย็นชา ตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น
ไม่มีใครกล้าส่งเสียง ยอดฝีมือระดับเก้าผู้นี้ส่งเสียงแค่นเย็นชา “ใครก็ตามที่ฆ่าพี่ใหญ่ของข้าจงปรากฏตัวออกมาเสียดีๆ มิฉะนั้นทุกคนในร้านอาหารจะต้องตายเห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะพวกเจ้า” ยอดฝีมือนั้นกวาดสายตามองคนรอบๆ
ทั่วทั้งร้านอาหารเต็มไปด้วยแขกเหรื่อสายตาเย็นชาของเขากวาดผ่านแขกเหรื่อเหล่านั้น
“เอาคุณชายของเจ้าไสหัวกลับไปได้แล้ว” เสียงหนึ่งดังขึ้น
ยอดฝีมือระดับเก้าหันไปมองทันทีจ้องมองหาคนที่พูด แม้แต่เบลิตาและบิดาของนางก็หันไปดู พวกเขาเห็นเด็กหนุ่มผมยาวกำลังนั่งหันหน้าคุยกับเด็กหนุ่มหน้าตาดีสวมหมวกฟาง
ฮิวเบิร์ตก้าวเข้ามาสองก้าวและตะโกนอย่างเย็นชา “เจ้าเป็นใคร?กล้าดียังไงเข้ามาสอดเรื่องของข้า?”
ตั้งแต่เขาเกิดมาไม่มีใครกล้าฝ่าฝืนคำสั่งของเขา ไม่ว่าเขาต้องการทำอะไร เขาก็จะทำโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเมืองเฮส แม้แต่ราชโองการของพระราชาก็ไม่มีผลต่อฮิวเบิร์ต เขาคือผู้ทรงอิทธิพลน้อยผู้ไม่เคยกลัวใคร
“น่ารำคาญชะมัด!” บีบีสาดเหล้าในแก้วใส่หน้าของฮิวเบิร์ตอย่างไม่พอใจพร้อมกับไล่“ไสหัวไป!”
ฮิวเบิร์ตตะลึง เขาปาดเหล้าที่เปียกหน้า ตาของเขาแดงทันที
ดูถูกกันชัดๆ!
ฮิวเบิร์ตไม่เคยถูกข่มเหงมาตั้งแต่ยังเล็ก เมื่อเบลิตาปฏิเสธเขา นางทำอย่างสง่างามและทำโดยอ้อม แต่ฮิวเบิร์ตก็ยังรู้สึกเสียหน้า ทำให้เขาโกรธจัด! แต่สิ่งที่บีบีเพิ่งทำนั้นเป็นการดูถูกอย่างหนักเท่าที่เขาได้รับตั้งแต่เกิดมาจนบัดนี้!
“ฆ่า ฆ่ามันให้กับข้า!!!” เสียงกรีดร้องของฮิวเบิร์ตดังขึ้นขณะชี้ไปที่บีบีแล้วตะโกน
บีบีเงยหน้าและยิ้มให้เขา
“วูบ” บีบีหายไปทันที เสียงฝ่ามือตบดังผัวะได้ยินชัดฮิวเบิร์ตปลิวกระเด็นก่อนจะกระแทกกับเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ ศีรษะของฮิวเบิร์ตบิดทำมุมแปลกๆอยู่บนพื้นเต็มไปด้วยเลือด
ทันใดนั้นยอดฝีมือระดับเก้าสีหน้าเปลี่ยนเพียงวูบเดียวเขาเข้ามาทันที
“ผัวะ!”แต่เสียงฝ่ามือดังขึ้นอีกครั้ง
ยอดฝีมือระดับเก้าปลิวกระเด็นเช่นกัน เขากระอักโลหิตเต็มปากจากแรงตบนั้น แต่ยังไม่ตาย
“เจ้า..พวกเจ้าเป็นเนื้อที่ตายแล้ว” ยอดฝีมือระดับเก้าฝืนตนเองมองดูศีรษะที่บิดรูปแปลกประหลาดของฮิวเบิร์ต เห็นได้ชัดว่าฮิวเบิร์ตตายแล้ว”
“เนื้อที่ตายแล้วน่ะหรือ?” ใบหน้าเรียวยาวและหล่อของบีบียิ้มเยาะ เขาตั้งใจเสยผมสองสามครั้งก่อนจะสวมหมวกฟางจากนั้นถลึงตาใส่ยอดฝีมือผู้นั้น “ตอนนี้เรารออยู่ตรงนี้แล้วข้าอยากดูว่าเจ้าจะทำให้เราตายได้ยังไง!”
ลินลี่ย์เพียงแต่มองจากด้านข้างไม่พยายามจะห้ามเขา
ยอดฝีมือผู้นั้นจ้องมองลินลี่ย์และบีบีด้วยความเกลียดชังจากนั้นเงยหน้ากู่เสียงร้องโหยหวน เสียงกู่ร้องแหลมดังไปทั่วร้านอาหาร
“รีบหนีไป”เบลิตาวิ่งเข้ามาหาและกระตุ้นลินลี่ย์กับบีบี “บิดาของฮิวเบิร์ตเป็นยอดฝีมือที่แข็งแกร่งทรงพลังมาก ไม่มีใครกล้าตอแยเขา รีบหนีไป” เบลิตาไม่ต้องการให้คนทั้งสองที่อยู่ต่อหน้านางได้รับอันตรายเพราะนาง
ลินลี่ย์กับบีบีมองหน้ากันเอง
ความจริงเหตุผลที่บีบีไม่ฆ่ายอดฝีมือระดับเก้าก็เพื่อดึงยอดฝีมือที่อยู่เบื้องหลังเขาออกมา มีแต่ทำเช่นนั้นพวกเขาจึงจะรับประกันได้ว่าเด็กสาวผู้นี้จะไม่ได้รับผลพวงภัยพิบัติตามมา
“บึ้ม!” เสียงระเบิดฝ่ากำแพงเสียงที่น่ากลัวดังกึกก้องแต่ไกล
มีร่างหนึ่งปรากฏภายในร้านอาหารทันที ยอดฝีมือระดับเก้าคุกเข่าต่อหน้าเขา “ท่านเลเกอร์! ผู้น้อยไร้ประโยชน์ คุณชายถูกบุรุษสองคนนี้สังหารชีวิต” ขณะที่พูดร่างของยอดฝีมือผู้นั้นสั่นสะท้าน
ผู้มาถึงมีร่างที่แข็งแรงทรงพลังใบหน้ามีเครารกครึ้มและนัยน์ตาดุร้าย
เมื่อบุรุษผู้ทรงพลังนั้นเห็นฮิวเบิร์ตนอนอยู่บนพื้นศีรษะผิดรูป เขาตะลึงอยู่นาน จากนั้นเขามองดูยอดฝีมือระดับเก้า “คุณชายตาย แล้วทำไมเจ้าไม่ตาย?” ยอดฝีมือระดับเก้าตระหนักได้ทันทีถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้น แต่ก่อนที่เขาจะทันรู้ตัว...
ประกายดาบวาบขึ้นและศีรษะของยอดฝีมือนั้นปลิวกระเด็น
“อ๊า!คนในร้านอาหารหลายคนหวาดกลัวจนตาแทบหลุด เบลิตาและบิดาของนางยืนอยู่ด้วยกันไม่กล้าส่งเสียง เบลิตามองดูลินลี่ย์กับบีบี ดวงตาของนางมีแววกังวล
“ใครเป็นคนฆ่าลูกชายข้า!” เลเกอร์จ้องลินลี่ย์กับบีบี
“ข้าเอง” บีบีมองดูเลเกอร์อย่างเหยียดหยามด้วยมุมสายตา หน้าละเอียดอ่อนของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ
ลินลี่ย์ยังคงนั่งอยู่กับที่ไม่ให้ความสนใจเลเกอร์ สำนึกเทพของลินลี่ย์บอกเขาไว้นานแล้วว่าเลเกอร์ผู้นี้เป็นแค่ระดับเซียน จากที่เขาใช้พลังดาบฟันอย่างมากก็เป็นเซียนชั้นยอด เขาไม่มีทางคุกคามบีบีได้
“เลเกอร์, เกิดอะไรขึ้น?” พอสายลมพัดวูบก็มีอีกร่างหนึ่งปรากฏอยู่ที่นอกทางประตูเป็นบุรุษวัยกลางคนผมขาวยาว
“เราจะไปพบอาจารย์เดี๋ยวนี้อยู่แล้วก่อนอื่นข้าขอฆ่าเจ้าบัดซบสองคนนี่ก่อน” ตาของเลเกอร์แดงเป็นสายเลือด ขณะเขาขบเคี้ยวฟัน
“พบอาจารย์?” ลินลี่ย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย
บุรุษผมหงอกมองดูฮิวเบิร์ตที่นอนตายอยู่บนพื้นด้วยความประหลาดใจ เขารู้ดีว่าฮิวเบิร์ตมีความสำคัญต่อจิตใจของเลเกอร์เพียงไหน เลเกอร์และเขาหนีออกมาจากพิภพจองจำเกบาโดสพร้อมกันและทั้งสองคนเป็นสุดยอดเซียน
สุดยอดเซียนในพิภพจองจำเกบาโดสไม่มีอะไรมากกว่าไปกว่าชนชั้นล่าง
แม้แต่ยอดฝีมือก็ยังต้องการสตรี
ในพิภพจองจำเกบาโดสสุดยอดเซียนนับว่าเป็นชนชั้นล่างไม่สามารถหาสตรีได้ เมื่อพวกเขาหลบออกมาจากพิภพจองจำเกบาโดสได้ เป็นธรรมดาที่พวกเขาจะเพลิดเพลินกับอิสตรี สำหรับเลเกอร์ก็เหมือนกันเขาได้ลูกชายมาคนหนึ่ง
เลเกอร์ถูกจองจำอยู่ในพิภพเกบาโดสมาเมื่อหมื่นปีที่แล้ว ตอนนั้นเขามีลูกของตัวเองอยู่แล้วแต่หลังจากผ่านไปหลายปี ใครจะบอกได้กันว่าเชื้อสายของเลเกอร์ยังอยู่หรือไม่?
เมื่อชายชราได้ลูกชายคนหนึ่งเขาย่อมตามใจเป็นธรรมดา
เลเกอร์อายุเกินหมื่นปีแล้ว เขามีลูกชายเพียงคนเดียวย่อมนับได้ว่าเป็นชายชราที่มีบุตรชายคนเดียว
เขาปรนเปรอลูกชายมากมายเหลือเชื่อ แม้แต่ยังมอบให้ยอดฝีมือระดับเก้าคอยตามคุ้มครองบุตรชายของเขา ไม่ว่าลูกชายของเขาต้องการอะไร เลเกอร์ก็จะประเคนให้เขา ลูกของเขาคือสมบัติล้ำค่าในใจของเขา แต่ตอนนี้ลูกชายของเขาตายแล้ว
เลเกอร์เองรู้สึกได้ถึงพลังคุกคามที่เล็ดลอดออกจากตัวบีบีได้ เขาเริ่มเกร็งพลัง
แต่บีบียังมีท่าทีปลอดโปร่งรอให้เลเกอร์โจมตี ทันใดนั้นเลเกอร์คำรามอย่างโกรธกร้าวขณะที่ดาบโค้งของเขาเปล่งแสงขาวเจิดจ้ามาถึงหน้าของบีบี ทุกคนในร้านอาหารหวาดกลัวจนหน้าซีด
พวกเขาทุกคนเริ่มกังวลห่วงใยหนุ่มน้อยผู้นี้
“นั่นสุดฝีมือเจ้าแล้วใช่ไหม?” ดาบชะงักทันที
บีบีคีบดาบดาบไว้ในระหว่างง่ามนิ้วป้องกันไม่ให้ดาบขยับมาข้างหน้าได้แม้แต่นิ้วเดียว
“น่ากลัวจริงๆ” ลินลี่ย์ตาเป็นประกาย ร่างเทพนั้นแข็งแกร่งอยู่แล้ว แต่อาศัยแค่นิ้วสองนิ้วจับดาบของสุดยอดเซียนได้เป็นสิ่งที่ลินลี่ย์ยังไม่กล้าทำด้วยสีหน้าปกติอย่างที่บีบีทำ “บีบีแข็งแกร่งทรงพลังเสมอ ตอนนี้เขาเป็นเทพแล้วดูเหมือนก็ยังแข็งแกร่งทรงพลังมากอยู่ดี” ลินลี่ย์ถอนหายใจชื่นชม
ทุกคนในร้านอาหารตะลึงกันหมด
ใช้สองนิ้วจับอาวุธได้ เลเกอร์ก็ตะลึงเช่นกัน ในที่สุดเขาก็รู้ว่าคนที่เขากำลังเผชิญเป็นไปได้ว่าจะเป็นยอดฝีมือระดับเทพ
แม้ว่าเขาจะโกรธแต่เลเกอร์ก็รีบปล่อยดาบในมือทันที ในที่สุดเขาก็รู้สึกตัว ลูกชายเขาตาย แต่เขาสามารถมีชีวิตต่อได้ แม้ว่าเขาจะเลี้ยงดูลูกชายมาหลายปีและรู้สึกเจ็บปวดกับการสูญเสีย แต่เทียบกับชีวิตตนเองแล้วเขามองว่าชีวิตของตนสำคัญกว่า
เลเกอร์รีบแสดงความเคารพทันที “เนื่องจากเป็นใต้เท้าทั้งสองเป็นผู้ลงโทษสั่งสอนบุตรของข้าอย่างนั้นก็แล้วไปเถอะ อาจารย์ของข้าคือผู้ยิ่งใหญ่แห่งเขาฆ้องทองแดง ใต้เท้า! ข้าหวังว่าเพื่อเห็นแก่อาจารย์ของข้าไว้ชีวิตข้าด้วยเถิด”
เบลิตาและคนอื่นรู้สึกว่าเหตุการณ์กลับกลายเป็นแปลกประหลาดเกินไป
“โครม!”
ประกายแสงดำวาบขึ้นและเกิดรูที่ศีรษะของเลเกอร์ ตาของเลเกอร์เบิกกว้างเหมือนกับว่าเขาไม่อยากเชื่อ และจากนั้นเขาล้มลง
บีบีชะงักกรงเล็บ “ผู้ยิ่งใหญ่แห่งเขาฆ้องทองแดง?ไม่เคยได้ยินเลย!”
ลินลี่ย์ขมวดคิ้ว เขาจ้องมองบุรุษผมหงอกผู้ตกใจกลัว “เจ้า..มาตรงนี้!”
