Chapter 44 : โจมตี
“มีสิ ลางสังหรณ์ของฉันไม่เคยพลาด”
โจวเฉินยังไม่กล้าลดการ์ดลง เขาตรวจสอบรอบๆกายอย่างระมัดระวังด้วยสกิลมองเห็นในที่มืดเพื่อหาร่องรอยของศัตรู
ยังไงก็ตามไม่นานนักเขาก็ยืนยันได้ว่าไม่มีร่องรอยน่าสงสัยในบริเวณรอบๆ ไม่เพียงแค่ไม่มีรอยเท้าเท่านั้นแต่กระทั่งร่องรอยของหญ้าที่สั่นไหวก็ยังไม่ปรากฏ
“นายกังวลเกินเหตุไปแล้วมั้ง”
ชายหนุ่มกางเกงในยิ้มเมื่อเห็นท่าทีของโจวเฉิน
“ฉันก็มองทางฝั่งนายอยู่ตลอดแต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรน่าสงสัยข้างหลังนายเลยนะ”
หญิงสาวผมหางม้าที่นั่งอยู่บนกองหญ้าแห้งเองก็กล่าวขึ้นมาเช่นเดียวกัน
“ลางสังหรณ์ของฉันไม่พลาดแน่นอน ตอนนี้ก็ยืนยันได้แล้วว่าในป่านี้มันมีมอนสเตอร์อยู่จริงๆ ดูแล้วถ้าจะนอนก็อย่านอนหลับให้สนิทนักจะดีกว่า”
โจวเฉินลองตรวจสอบพื้นที่รอบๆดูแล้ว แม้ว่าเขาจะไม่พบร่องรอยของมอนสเตอร์แต่ตัวเขาก็ยังไม่กล้าลดความระมัดระวังลงแต่อย่างใด
ชายหนุ่มกางเกงในพูดไม่ออกขึ้นมาทันที ท่ามกลางความเงียบสงัดเขาโยนกิ่งไม้สองกิ่งลงไปยังกองไฟเพื่อเป็นแหล่งเชื้อเพลิงให้ความอบอุ่น
“ทำไมไม่พลัดเวรกันเฝ้าระวังตอนกลางคืนล่ะ?”
หญิงสาวเองก็ดูเหมือนจะคิดว่าปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่าจึงเอ่ยเสนอขึ้นมา
ยังไงก็ตามก่อนที่จะมีใครได้ตอบคำถามของเธอ ชายหนุ่มกางเกงในจู่ๆก็พลันหมุนตัวกลับไปด้านหลังและจามขวานลงไปทันที
เมื่ออีกฝ่ายหันไปและหลังของเขาเผยสะท้อนแสงไฟจากกองไฟ โจวเฉินกับหญิงสาวผมหางม้าก็ได้เห็นว่าหญ้าแห้งที่ปกคลุมร่างกายของเขาบริเวณหลังมีร่องรอยกระจุยกระจายและมีบาดแผลเล็กๆสามเส้นปรากฏให้เห็นตรงบริเวณนั้น
“มีมอนสเตอร์อยู่ใกล้ๆจริงๆด้วย! เมื่อกี้ฉันก็โดนมันโจมตี!”
น้ำเสียงของชายหนุ่มกางเกงในเคร่งขรึมจริงจังเป็นอย่างมาก เขากระชับขวานในมือแน่และกวาดตามองไปรอบๆราวกับต้องการใช้แสงไฟจากกองไฟเพื่อหาร่องรอยของมอนสเตอร์
โจวเฉินและหญิงสาวผมหางม้าเองก็เดินไปข้างๆเขาเพื่อตรวจสอบเช่นกัน
แต่กระทั่งหลังจากตรวจสอบอยู่หลายนาทีคนทั้งสามก็ยังไม่เจอร่องรอยใดๆ
“หรือว่ามอนสเตอร์นี่มันล่องหนได้?”
หญิงสาวกล่าวสิ่งที่ตัวเองคาดเดาออกมาเป็นคนแรก
“ก็เป็นไปได้...ไม่เพียงแค่หายตัวได้เท่านั้นบางทีอาจจะบินได้ด้วยก็ได้”
โจวเฉินคาดเดาจากการที่เห็นว่ามอนสเตอร์พวกนี้ดูเหมือนจะไม่จำเป็นต้องสัมผัสกับพื้นดินเวลาลงมือเพราะว่าเขาหาร่องรอยบนพื้นดินไม่เจอเลย
“ป่าไร้เสียงห่านี่แมร่งโคตรจะแย่เลย! กระทั่งมอนสเตอร์แบบนี้ก็ยังมีแต่ข่าวดีก็คือพลังโจมตีของมอนสเตอร์ตัวนี้ไม่สูงเท่าไหร่”
ชายหนุ่มเหยียดมือไปด้านหลังเพื่อสัมผัสบาดแผลของตัวเอง
“มันทิ้งเอาไว้แค่บาดแผลจางๆเท่านั้นเอง”
“แต่นี่แค่คืนแรกเท่านั้น ถ้ามีแผลเยอะเกินไปต่อให้เป็นอาการบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยแต่ก็ไม่แน่ว่าถ้าเวลาผ่านไปพวกมันอาจจะรุนแรงขึ้นก็ได้”
โจวเฉินกล่าวเสียงนุ่ม
“ดูเหมือนว่าพวกเราจะไม่ได้พักแล้วล่ะ ต่อให้พลัดเวรกันก็คงไม่มีประโยชน์เพราะเมื่อกี้ฉันสัมผัสถึงมอนสเตอร์ที่โจมตีนายไม่ได้เลย”
หญิงสาวขมวดคิ้ว
“ฉันมีแผนและคิดว่าน่าจะเวิร์คด้วย”
จู่ๆโจวเฉินก็พลันบังเกิดความคิดขึ้นมา
“แผนแบบไหน?”
คนทั้งสองมองมาที่เขา
“เมื่อกี้ฉันเองก็สัมผัสถึงอันตรายได้จากด้านหลังและนายเองก็ถูกโจมตีจากทางด้านหลังเหมือนกัน ฉันคิดว่าถ้าพวกเราฉันหลังเข้ากองไฟน่าจะดีกว่า”
โจวเฉินมองไปที่ชายหนุ่ม
“ถ้ามอนสเตอร์มันยังโจมตีหลังเราอีกมันก็จะถูกไฟเผาแต่ถ้ามันเลือกจะโจมตีซึ่งๆหน้าโอกาสที่พวกเราจะตอบโต้ได้ก็มีสูงมาก”
“แผนดีใช้ได้”
ดวงตาของชายหนุ่มกางเกงในเปล่งประกายเจิดจ้า เขาจัดการกระชากหญ้าแห้งบนหลังออกก่อนจะโยนลงไปในกองไฟและนั่งลงโดยหันหลังให้กับกองไฟ
เขานั่งเงียบๆอยู่ใกล้ๆกับกองไฟ ถ้ามอนสเตอร์นั่นยังคงทู่ซี้โจมตีใส่หลังของพวกเขาอีกมันก็จะถูกกองไฟเผา ถ้ามาจากทางด้านหน้าขวานในมือของเขาก็พร้อมจะตอบโต้ทุกเวลา
เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มกางเกงในทำตามความคิดของเขาแล้วโจวเฉินและหญิงสาวผมหางม้าก็ทำตาม คนทั้งสามนั่งหันหลังให้กับกองไฟขณะที่ในมือก็กระชับอาวุธเอาไว้แน่น
บรรยากาศในตอนนี้เงียบเชียบเป็นอย่างมาก ครึ่งชั่วโมงผ่านพ้นไปโดยไม่เกิดเหตุการณ์ใดๆเลย
ในชั่วขณะหนึ่งหญิงสาวที่ถือง้าวก็กล่าวทำลายความเงียบขึ้นมา
“วิธีนี้มันจะได้ผล...”
ดูเหมือนเจ้าหล่อนคิดจะบ่นว่าวิธีการนี้มันจะได้ผลจริงๆรึเปล่าแต่ก่อนที่อีกฝ่ายจะทันได้กล่าวจนจบประโยคจู่ๆเจ้าหล่อนก็พลันเอนกายหลบไปอีกด้านและกวาดง้าวในมือเข้าใส่ความมืดด้านหน้า
โจวเฉินและชายหนุ่มกางเกงในเองก็หันไปมองทางทิศทางที่เธออยู่ก่อนจะลุกขึ้นยืนเตรียมพร้อมเช่นกัน
“ฉันเห็นแล้ว! มันไม่ได้หายตัวได้! มันเป็นมอนสเตอร์ร่างกายสีดำดูเหมือนกับเงา! เมื่อตอนที่ฉันโจมตีใส่มันมันก็หลบลงไปใต้พื้นดิน!”
หญิงสาวเอ่ยบอกสิ่งที่เห็น ในเวลาเดียวกันเธอก็ใช้ง้าวในมือฟันใส่พุ่มหญ้าไปเรื่อยๆจนทำให้หญ้าแห้งและดินกระจุยกระจายเต็มไปหมด
โจวเฉินกับชายหนุ่มกางเกงในเมื่อได้ยินก็คิดจะยื่นมือเข้าช่วย พวกเขาช่วยหญิงสาวขุดดินบริเวณนั้นแต่กลับไม่พบร่องรอยของมอนสเตอร์ตัวที่ว่าเลย
“มอนสเตอร์ที่มีลักษณะเหมือนกับเงางั้นหรอ? แถมยังดำลงไปใต้ดินได้ด้วย? เธอแน่ใจนะว่าฟันมันโดน? ทำไมไม่มีรอยเลือดเลยล่ะ?”
โจวเฉินขมวดคิ้วแล้วถามออกมา
“ฉันมั่นใจว่าฟันมันโดน! แต่ตอนที่ฉันฟันใส่มันกลับไม่มีแรงต้านเลยซึ่งก็นับว่าแปลกมาก”
หญิงสาวพึมพำ
บริเวณแก้มกับคางของเธอมีรอยแผลเป็นเส้นสามเส้นปรากฏอยู่ แผลนี้ไม่ได้ลึกมากนักและแทบจะไม่มีเลือดไหลออกมาเลย
“หรือว่ามอนสเตอร์ตัวนี้จะเป็นเงาที่ไม่รับผลจากการโจมตีทางกายภาพจริงๆ?”
ชายหนุ่มกางเกงในกล่าวออกมา
“มีโอกาสสูงมากว่าจะเป็นแบบนั้น ยังไงซะมันก็สามารถดำลงไปใต้ดินได้โดยไม่ต้องสนใจอะไรเลย”
โจวเฉินพยักหน้ารับแต่ในใจของเขาก็บังเกิดคำถามขึ้นมา ในเมื่อมอนสเตอร์นี่ดำลงไปใต้ดินได้โดยไม่มีสิ่งกีดขวางราวกับมันไร้ตัวตน เช่นนั้นแล้วมันโจมตีพวกเขาได้ยังไง?
“ดูจากท่าทีของมันเจ้ามอนสเตอร์นี่น่าจะกลัวไฟจริงๆ พยายามประคองกองไฟเอาไว้และระวังบริเวณด้านหน้า ด้านข้างและด้านล่างเอาไว้ให้ดีเถอะ”
โจวเฉินมองไปที่คนทั้งสองและเอ่ยสิ่งที่เขาคิดออกมา
“อืม....ฉันคิดว่าคืนนี้พวกเราคงไม่ได้นอนแล้วแหละ ระวังตัวให้ดีล่ะฉันสัมผัสได้ว่ามอนสเตอร์จะโจมตีนายเป็นคนถัดไป”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับคำก่อนจะเพิ่มฟืนลงไปในกองไฟและเอ่ยเตือนโจวเฉิน
“เฮอะๆ ก็อยากให้มันมาเหมือนกัน”
โจวเฉินไม่หวาดกลัวเลยว่ามอนสเตอร์ตัวนี้จะเข้าโจมตีตัวเอง เขาเชื่อเหลือเกินว่าด้วยประสาทสัมผัสที่เขาได้มาจากค่าสถานะจิตวิญญาณอันสูงลิบเขาย่อมสามารถสัมผัสได้ถึงการคงอยู่ของมันก่อนที่มันจะทันได้โจมตีเขาแน่นอน
หลังจากนั้นไม่นานคนทั้งสามก็จัดรูปแบบการเฝ้าระวังโดยนั่งหันหลังให้กับกองไฟและให้ความสนใจกับการเคลื่อนไหวจากด้านหน้าเป็นหลักพร้อมกับเตรียมตัวตั้งรับการโจมตีทุกรูปแบบ
แต่หนนี้ความอดทนของพวกเขากลับเสียเปล่า ตลอดทั้งคืนนั้นพวกเขากลับไม่เจอมอนสเตอร์เข้าจู่โจมอีกเลย
“มอนสเตอร์นั่นน่าจะล้มเลิกที่จะโจมตีพวกเราไปแล้ว”
เมื่อแสงสว่างเริ่มสาดส่งลงมาบนผืนป่าหญิงสาวก็กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน
“ฉันรู้สึกว่าคืนนี้มันต้องมาอีกแน่ๆและจะมาแบบดุร้ายกว่าเมื่อคืนด้วย”
ชายหนุ่มกางเกงในดูไม่เหนื่อยเท่าหญิงสางผมหางม้าน้ำเสียงของเขาจึงค่อนข้างสงบอยู่บ้าง
“ตามนั้นเลย ระบบก็เป็นแบบนี้ตลอดนั่นแหละแถมนี่ยังแค่คืนเดียวเองด้วย”
โจวเฉินเห็นด้วยกับคำกล่าวของชายหนุ่มกางเกงใน...ยังไงซะภารกิจเซอร์ไววัลที่ระบบเป็นคนออกแบบมาก็มักจะเป็นเช่นนี้อยู่เสมอ
