ตอนที่แล้วตอนที่ 428 ระดมพล
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 430 ทางเลือกของเยี่ยนหย่งเลี่ย

ตอนที่ 429 เส้าเต๋อ


“เราจะเป็นทัพหน้าจริงๆ หรือ?”  ถังเทียนหน้าบิดเบี้ยว

อาเฮ่อหันมาถามด้วยความประหลาดใจ “อย่าบอกข้านะว่าเจ้าไม่ต้องการวิ่งออกไปแถวแรก?”

“แต่... แต่พวกแนวหน้าจะเป็นบุคลิกของพระรองเป็นส่วนใหญ่ไม่ใช่หรือ?”  ถังเทียนมีสีหน้าไม่สบายใจ  เขาโบกแขนทั้งสอง ส่งเสียงดังกระตือรือร้น"หนุ่มชาวฟ้าผู้นี้ควรจะปรากฏตัวในสมรภูมิสร้างแรงกดดันเหมือนพระเอก นั่นค่อยทำให้ภาพลักษณ์ของข้าดูโดดเด่นกล้าหาญขึ้นมาก”

หลิงซิ่วทำหน้าหงุดหงิดทันทีและสำรากคำออกมา  “ถุย, ขยะน่ะสิ!”

อาเฮ่อยิ้มอย่างน่าสนใจ “โปรดอย่ายกตัวเองสูงส่งเกินไป มิฉะนั้นเจ้าจะนำเรื่องลำบากมาให้พวกที่เหลือโดยไม่จำเป็น”

สายตาของอาเฮ่อกวาดตาดูรอบๆ  รอบบริเวณประตูดวงดาวถูกทำลายล้างไปแล้วไม่มีคนมีชีวิตเหลือสักคนเห็นได้ชัดว่าเยี่ยนหย่งเลี่ยคาดการณ์ได้ว่าพวกเขาจะบุกโจมตี  จึงกวาดล้างพื้นที่ซึ่งจะใช้เป็นสนามรบ

ถ้าเป็นกรณีนั้น นั่นหมายความว่าเส้าเต๋ออยู่ใกล้ๆ...

ถังเทียนพูดอย่างไม่พอใจ “เฮ้,พวกเจ้าทั้งสองคนจำเป็นต้องมีความกล้ามากขึ้นหนุ่มชาวฟ้านี้มายังโลกนี้เพื่อเป็นวีรบุรุษ!  โอย..พูดไปก็ไม่แปลกหรอกว่าแต่เส้าเต๋ออยู่ไหน? เรามาแล้วยังไม่พบเขาได้ยังไง? นี่เราอยู่ในกลุ่มดาวหมีใหญ่มาสามวันแล้ว! เซียนดาบแบบนี้ก็มีด้วยเหรอ? เขาขาดความรับผิดชอบมากเกินไปแล้ว”

“เซียนดาบของเจ้ากำลังมา”  อาเฮ่อพูดอย่างเฉื่อยชาสายตาของเขามองในที่ไกลออกไป

มีร่างหนึ่งปรากฏในเส้นแนวขอบฟ้าแสงอาทิตย์ฉายใส่ร่างเขาปรากฏเงายืดยาว เขากำลังเข้ามาใกล้อย่างสบายๆลักษณะของเขาสงบ แต่มีความเร็วสูง ตอนแรกเป็นเหมือนจุดเล็ก  แต่ในพริบตาเขามีขนาดขยายใหญ่ขึ้น

พวกเขาทั้งสามคนเห็นลักษณะของเส้าเต๋อดูสมวัย  เขามีโปร่งสวมชุดยาวสีน้ำเงิน แลดูสุภาพมากทั่วทั้งร่างเปล่งกลิ่นอายที่สงบและเรียบเฉย เขาดูเหมือนอาจารย์ผู้สอนมากกว่าไม่มีราศีคุกคาม แต่เหมือนผู้คงแก่เรียน

“ข้าทำให้น้องชายทั้งสามต้องรอนาน”เส้าเต๋อประสานมือทักทาย คำพูดของเขาเป็นกันเองและน่ารัก ทำให้ผู้คนมีความรู้สึกที่ดีต่อเขา

“หวัดดี ลุง!”ถังเทียนโบกมืออย่างสุภาพ

อาเฮ่อค้อมหลังด้วยความเคารพ  “ผู้เยาว์อาเฮ่อ น้อมคารวะผู้อาวุโสเส้า!”

หลิงซิ่วแค่หรี่ตาไม่มีเจตนาจะทักทายรังสีฆ่าฟันของเขาเพิ่มขึ้นสูง “จะให้ใครเริ่มก่อน?”

“น้องชายกังวลมากไปแล้ว” เส้าเต๋อพูดด้วยความสนใจพลางยิ้มและจับตามองดูหลิงซิ่ว  เขาผงกศีรษะ “ท่านผู้นี้คงจะเป็นน้องหลิงซิ่วอา.. ข่าวลือกล่าวว่าน้องหลิงซิ่วได้รับตกทอดหอกน้ำแข็งเงิน ได้พบกับเจ้าวันนี้นับว่าไม่ธรรมดาเลยจริงๆ”

หลิงซิ่วเฉยชา ยกหอกเงินชี้มาทางเส้าเต๋อ และกล่าว“วาจาไร้สาระอย่าได้กล่าว  มาสู้กันเลย!”

“เป็นไปตามคาดหนุ่มน้ำแข็งเงินดุร้ายและห้าวหาญนัก” เส้าเต๋อหัวเราะ “งั้นขอให้เราผู้เฒ่าได้เห็นพลังลมน้ำแข็งเงินสักเล็กน้อย”

เขาพูดไม่ทันจบประโยค มือขวาของเขาก็งอเรียบร้อย  ฝ่ามือขวาตั้งเป็นท่าดาบและฟันลงตามปกติ

แรงฟันของเส้าเต๋อดูเหมือนฟันออกตามธรรมชาติไม่มีร่องรอยปราณ แม้แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็ยังไม่เปลี่ยนเขาเป็นปกติและผ่อนคลายมาก การฟันของเขาเต็มไปด้วยความงดงามจนบรรยายไม่ถูก และในช่วงเวลานั้นถังเทียนและอาเฮ่อสูญเสียความรู้สึกไป

สำหรับหลิงซิ่ว แรงฟันนั้นไม่งดงามเลยแม้แต่น้อยเป็นแค่ท่าฟันที่เรียบและง่าย แต่กลับทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าไม่สามารถหลบได้  แม้ว่ารังสีที่สันมือปล่อยออกมาจะไม่คมแต่เหมือนกับสายลมที่พัดจากภูเขาโดยไม่มีความรู้สึกว่าอันตราย

สีหน้าของหลิงซิ่วเปลี่ยน เขารู้จักพลังของนักสู้ระดับเซียนมานานแล้ว  แต่เมื่อเร็วๆนี้เขามีพลังเพิ่มขึ้นอย่างชัดเจน เนื่องจากถังเทียนไม่ใช่เพียงคนเดียวที่ได้รับประโยชน์จากกลุ่มดาวหมีใหญ่ พลังของเขาเพิ่มขึ้นมาอีกระดับหนึ่งโดยไม่รู้ตัว  เขาเชื่อมั่นเต็มเปี่ยมว่า  ด้วยพลังปัจจุบันของเขา แม้ว่าเขาจะยังไม่สามารถท้าทายนักสู้ระดับเซียนได้  แต่เขามีพลังพอจะตอบโต้ได้

และเมื่อเขาเผชิญหน้ากับท่าฟันสบายๆ ของเส้าเต๋อ  ในที่สุดเขาก็ได้ตระหนัก   ระยะห่างระหว่างเขากับระดับเซียนไม่ใช่แค่ระยะห่างระหว่างปราณแท้  แต่ยังเป็นเรื่องความเข้าใจในวิทยายุทธ  เขาทั้งสองต่างกันราวฟ้ากับดิน

การฟันของเส้าเต๋อทำให้หลิงซิ่วรู้สึกเหมือนกับว่าถูกราดน้ำเย็นใส่ศีรษะของเขา  ความหยิ่งลำพองในใจเขาถูกกวาดหายไปทันที

หลิงซิ่วมีทัศนคติที่ตรง ตอนแรกตื่นเต้น แต่ก็สงบใจได้โดยเร็ว

ในเมื่อข้าหลบไม่ได้ ดังนั้นข้าจะไม่หลบ!

นัยน์ตาสีส้มของหลิงซิ่วเป็นประกายราวกับเปลวไฟลุกไหม้ทันทีร่างของเขาที่อยู่บนนกฟลามิงโกหมอบต่ำทันที หลังของเขางอเหมือนคันธนูมองดูเหมือนพยัคฆ์เตรียมตัวกระโจนนิ้วมือขวาทั้งห้าถือหอกขณะที่เขาบิดหมุนอย่างผ่อนคลาย

หอกเงินฉกออกมาอย่างคล่องแคล่วเหมือนกับงูออกจากโพรงไวเหมือนสายฟ้าแล่บ

ปลายหอกแพรวพราวด้วยแสงเจิดจ้า  กระพรวนลมเขาแกะที่ดูดซับพลังดวงดาวไปมากมายมหาศาลมีรูปลักษณ์ลายประดับเพิ่มขึ้นเอง ประณีตและซับซ้อนสว่างไสวด้วยรัศมีเงินรางๆและเกิดม่านสีเงินจางทุกครั้งที่เคลื่อนไหว ม่านพลังนั้นจะกระพริบอยู่ตลอด

“วิชาหอกที่ดี!”

ตาของเส้าเต๋อเป็นประกาย ขณะที่เขาอดชมเชยไม่ได้

เมื่อเห็นรังสีหอกของหลิงซิ่วฝ่ามือของเขาสั่นนุ่มนวล เกิดเสียงดังวิ้งๆ เหมือนกับมีค้อนหนักปรากฏในท้องฟ้าเสียงที่ทำให้ผมขนทุกเส้นลุกชันและผิวมึนชาดังก้องออกมา

ฝ่ามือมีดที่ชัดและสว่างถูกปลดปล่อยทันทีกลายเป็นท่าฟันที่อำมหิตและหนักหน่วง!

ไม่มีสัญญาณการเปลี่ยนแปลงใดๆ และในช่วงเวลาสั้นๆการเปลี่ยนแปลงที่รุนแรงทำให้หน้าของหลิงซิ่วบิดเบี้ยว เขารู้สึกเหมือนกับว่าตกอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบากแสนสาหัส

แต่ในทันใดนั้น สายเกินไปสำหรับเขาที่จะทำอะไรอื่น

เพราะเมื่อเป็นเช่นนั้น อย่างนั้นข้าจะลุยต่อ

ท่าทีบ้าระห่ำปรากฏอยู่บนใบหน้าของหลิงซิ่ว  เขาไม่ใช่คนที่เท้าไวและยืดหยุ่น  เส้าเต๋อใช้ท่าฟันอย่างมีประสิทธิภาพ ทรงพลังแม้ว่าจะทำให้หลิงซิ่วรู้สึกแปลกแต่เขาไม่มีความคิดจะเปลี่ยนแปลงความเคลื่อนไหวของเขา นอกจากนี้เขาไม่สามารถเลียนแบบการเปลี่ยนแปลงปกติของเส้าเต๋อได้

สิ่งที่เขาสามารถทำได้มีเพียงอย่างเดียว

ไม่ว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงเพียงใดหนึ่งหอกของเขาจะทำลายมันให้หมดสิ้น

“ฆ่า!”

เสียงคำรามเหมือนสัตว์ป่าปราณแท้ของเขาก็ทะลักขึ้นมาราวกับสายฟ้า รังสีหอกแพรวพราวขยายออกไปทันทีรังสีเงินม้วนตัวเป็นม่านพลังเหมือนดาวหางสวยงามและปะทะเข้ากับรังสีดาบที่น่ากลัวของเส้าเต๋อ

ปง!

เสียงทึบและอากาศระเบิดออกกวาดทุกอย่างออกไป

ฟลามิงโกและหลิงซิ่วเหมือนตะปูที่ตรึงแน่นอยู่กับพื้นแน่นหนาพลังที่มหาศาลทำพื้นที่รอบๆ เขาพังทลายกลายเป็นผงธุลีราวกับว่ามีมือขนาดมหึมาถล่มมาจากท้องฟ้า

มือทั้งห้าของหลิงซิ่วชา เลือดลมในกายของเขาปั่นป่วน  เส้นชีพจรของเขามีร่องรอยฉีกขาด

เพียงแค่ฝ่ามือดาบธรรมดา ก็ทำร้ายเส้นชีพจรของข้าได้  นี่หรือระดับเซียน...

แข็งแกร่งมาก...

“มีจิตใจที่มุ่งมั่น,เจ้าไม่ต้องสงสัยตัวเอง! ดีแล้ว!”

คำชมมาจากเส้าเต๋อที่ด้านบนของเขา  ทรายปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า กันไม่ให้แสงอาทิตย์ส่องผ่านได้หลิงซิ่วอยู่ในเงา เขาเงยหน้าขึ้นมองพยายามหาร่างของเส้าเต๋อ

ผมเงินของเขาสยายตาสีส้มของเขาเป็นประกายลุกโชนและไม่มีความกลัว

เขาใช้ขาหนีบฟลามิงโกไว้แน่น   ฟลามิงโกมีขาที่งอยาว ปลดปล่อยพลังออกมามหาศาลและพุ่งออกไปเหมือนธนูหลุดออกจากแล่ง เพียงกระโจนคราเดียวมันบินขึ้นในท้องฟ้าฝ่าเข้าไปในฝนทราย

หอกของหลิงซิ่วระเบิดออกมาเหมือนฝน

ฝนสีเงินระเบิดขึ้นในท้องฟ้า

เมื่อทรายและฝุ่นสัมผัสกับรังสีหอก ก็แตกสลายหมดทันที

เส้าเต๋อมองลงมารังสีเงินนับไม่ถ้วนใต้เท้าของเขาควบแน่นเหมือนกับทะเลกว้างพุ่งมาถึงเขา  เขาหัวเราะ สันมือของเขายืดตรงถึงข้อศอก  เขาฟันลงอีกครั้ง

มือดาบครั้งก่อตัวเป็นรังสีดาบเล็กๆ นับไม่ถ้วน ภายใต้ตะวันรังสีดาบเงินเป็นประกายชั้นๆ เหมือนกับปลาเงินนับไม่ถ้วน   พวกมันไล่ตามดาบฝ่ามือของเส้าเต๋อและรังสีดาบนับไม่ถ้วนนั้นแตกระเบิดรายรอบอากาศจนร่างของเส้าเต๋อเลือนลาง

เมื่อเห็นเศษรังสีดาบพุ่งวาบผ่านดวงตาของหลิงซิ่ว

อาจารย์ ข้าไม่เคยลืม –ความเป็นธรรมเป็นแหล่งแห่งการแทงที่แม่นยำ

หัวใจของหลิงซิ่วไม่เคยเปลี่ยน  แต่มันกล้าหาญ และยืนหยัดมั่นคงมากขึ้น

อาจารย์, โปรดดูความก้าวหน้าของเสี่ยวซิ่วด้วยเถิด

ท้องฟ้าเต็มไปด้วยรังสีหอก ทันใดนั้นเกิดรอยฉีกนับไม่ถ้วนวิ่งอยู่ภายในปลายหอกของหลิงซิ่ว

แสงรังสีแผ่ออกมาอย่างรวดเร็ว  เร็วมากจนหายไปในพริบตา

ปลายหอกเงินโปร่งแสง รอบๆ ปลายจะมีชั้นม่านพลังสีเงิน

ปลายหอกโปร่งแสงดูเหมือนปะทะเข้ากับรังสีดาบปลาเงิน เมื่อแสงสีเงินของกระพรวนลมเขาแกะปลดปล่อยออกมาทันทีก็แช่แข็งรังสีดาบไว้ได้ รังสีดาบที่อันตรายและหนาแน่นหยุดชะงักในทันที

ชี่!

ปลายหอกโปร่งแสงป้ายใส่รังสีดาบที่ถูกแช่แข็ง

เส้าเต๋อมีสีหน้าประหลาดใจ พลังของหลิงซิ่วโดดเด่นมากกว่าที่เขาคิด เขาไม่พบผู้เยาว์ที่สามารถตอบโต้เขาได้สองกระบวนท่ามานานมากแล้ว

เขายิ้ม รังสีดาบของเขาฟันใส่ปลายหอกของหลิงซิ่วอย่างแม่นยำ

ไม่มีเสียงระเบิด มันเป็นสภาวะเบาเหมือนกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ

หลิงซิ่วเพียงแต่รู้สึกว่าปลายหอกของเขากลับกลายเป็นสภาพเบามากเหมือนกับว่าพลังของเขาทั้งหมดสลายไปในอากาศมันยากจะทนทานจนเขาแทบกระอักโลหิตออกมา

โธ่เว้ย!

เปลวเพลิงลุกโชนในใจของหลิงซิ่ว  แม้ว่าเขารู้ว่าคู่ต่อสู้จะเป็นระดับเซียน  แม้เขารู้ว่าคู่ต่อสู้แข็งแกร่งกว่าเขามากแม้เขารู้ว่าเขาจะล้มลงเป็นธรรมดา

แต่.. ทำไมมันรู้สึกแย่

แม้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะเป็นนักสู้ระดับเซียน  ข้าก็ยังรู้สึกไม่พอใจ

หลิงซิ่วพยายามรวบรวมพลังของเขา แต่เส้าเต๋อดูเหมือนจะรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร  ฝ่ามือดาบของเขาโจมตีติดต่อกันอย่างสง่างาม พลังสะสมน่ากลัวอยู่ที่ปลายหอก ค่อยสลายไปช้าๆ  ทุกท่วงท่าของเส้าเต๋อชัดเจนมาก ธรรมดามากและหน้าของเขายังคงมีรอยยิ้ม

หลิงซิ่วสามารถเห็นได้แต่เพียงปลายหอกโปร่งแสงค่อยๆถูกสีเงินคลุม แสงค่อยๆ สลัวลง

ฝ่ามือมีดของเส้าเต๋อค่อยๆฟันลงที่ปลายหอกอย่างเบาโดยปราศจากพลัง

เผียะ

มือของหลิงซิ่วรู้สึกเบา เขาสูญเสียการควบคุมหอกเงินที่กลายเป็นประกายสีเงินปลิวไปด้านข้าง

เขากับฟลามิงโกสูญเสียพลังควบคุมร่วงหล่นจากท้องฟ้าลงที่พื้นทราย

หน้าของเส้าเต๋อคล้ายยิ้ม คล้ายไม่ยิ้มแต่รุกใส่หลิงซิ่วต่อ ฝ่ามือดาบของเส้าเต๋อฟันลงมาอีกครั้ง

ระลอกพลังที่น่ากลัวปล่อยออกมาจากฝ่ามือมีดรอยยิ้มของเส้าเต๋อหายไปแล้ว เขามีสีหน้าเคร่งเครียด

ฟันอีกหนึ่งครั้ง

แสงที่ไม่อาจบรรยายได้กระจายอยู่ต่อหน้าหลิงซิ่ว

ไม่ใช่รังสีที่สวยงาม แต่เต็มไปด้วยอันตรายยิ่งยวดทุกความรู้สึกของหลิงซิ่วถูกดาบดึงดูดไปอย่างสิ้นเชิงแม้แต่ท้องฟ้าด้านหลังเส้าเต๋อก็ยังแยกเป็นสอง

หรือว่าข้ากำลังจะตาย...

ทันใดนั้นด้านหน้าของเขามีร่างสีดำคล่องแคล่วขวางหน้าเขาไว้

สายตาอาเฮ่อเย็นชา กระบี่กระเรียนในมือของเขาเปล่งรังสีนวลตา

ในอากาศไม่มีอะไรรองรับ อาเฮ่อก้าวขาซ้ายถอยหลังงอขาทั้งสองลง เขาอยู่ในท่าย่อตัวแล้ว เขางอข้อศอกและใช้วิชากระบี่ของเขา

กระบี่กระเรียนปล่อยแสงรังสีขยายออกกระบี่สะท้อนให้เห็นหน้าที่เยือกเย็นของอาเฮ่อ

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด