บทที่ 185 อันดับหนึ่งของโถงประลองมาเยี่ยม
ติง!
“ขอแสดงความยินดีที่ได้ใช้ส่วนหนึ่งของสารานุกรมพันธุ์พืชระดับความชำนาญของเจ้าอยู่ที่ระดับผู้เชี่ยวชาญสำหรับพืช 100ชนิดที่เจ้าเพิ่งเรียนรู้!”
เมื่อเสียงแจ้งเตือนของระบบดังขึ้นพืชก็ปรากฏขึ้นในใจของซุนม่อหลังจากนั้นสามารถดูบันทึกโดยละเอียดเกี่ยวกับข้อมูลได้พืชหายไปหลังจากที่เขาอ่านบันทึกย่อ และต้นไม้ใหม่ก็จะปรากฏขึ้น
ข้อมูลที่มีมากเกินไปเช่นนี้เปรียบเสมือนกระแสน้ำในมหาสมุทรที่กระทบกระเทือนจิตใจของซุนม่อเข้าไปในเซลล์สมองของเขา งอกขึ้นที่นั่น และสร้างชนิดความรู้ที่อยู่ฝังลึกภายใน
ในหนึ่งนาทีซุนม่อได้เรียนรู้ข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับพืช 100 ชนิดจากสภาพของพวกมันในฐานะต้นกล้า ที่ซึ่งมันบานและออกผล จนถึงจุดที่ใบร่วงโรยและสภาพไม่ดี…เหมือนกับว่าซุนม่อได้ปลูกพวกมันเป็นการส่วนตัวเขาคุ้นเคยกับพวกมันเป็นอย่างดี
“สุดยอดมาก!”
ซุนม่อหลับตาลงและสัมผัสความรู้สึกพึงพอใจอย่างพิถีพิถันหลังจากนั้น เมื่อใช้ประโยชน์จากขั้นตอนนี้ขณะที่ความทรงจำยังสดอยู่ เขาก็ทบทวนซ้ำแล้วซ้ำเล่าในใจของเขาอยากจะเข้าใจความรู้ทั้งหมด
“ช่างเป็นร่างสถิตที่ขยันจริงๆ!”
ระบบถอนหายใจ
ในอดีต ร่างสถิตเกือบทุกคนจะแค่ดื่มด่ำกับความรู้สึกพึงพอใจหลังจากได้รับความรู้ง่ายๆจากระบบพวกเขาให้ความสนใจกับการทำภารกิจให้สำเร็จเพื่อรับคะแนนความประทับใจที่ดีกว่าเพื่อที่พวกเขาจะได้ใช้มันเพื่อซื้อความรู้จากร้านค้าของระบบแต่หลังจากได้รับความรู้แล้ว พวกเขาก็จะไม่สนใจการเรียนรู้เรื่องนี้ในเชิงลึกพวกเขาจะพึ่งพาตราประทับเวลาเพื่อเพิ่มระดับความชำนาญ
ท้ายที่สุดด้วยทางลัดเช่นนี้ใครจะโง่พอที่จะใช้เวลาและความพยายามในการทำความเข้าใจความรู้ด้วยตนเอง
แต่ซุนม่อไม่ได้ขึ้นอยู่กับมันบางทีเขาอาจไม่ได้ตระหนักถึงสิ่งนี้ แต่ตามสัญชาตญาณ เขารู้สึกถึงการปฏิเสธระบบเขายังคงรู้สึกว่าความรู้ที่เขาแก้ไขและเข้าใจเป็นการส่วนตัวเท่านั้นที่จะเป็นสิ่งที่เป็นของตัวเองอย่างแท้จริง
ขณะที่ซุนม่อเดินไปเขาก็จำข้อมูลทั้งหมดซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาคุ้นเคยกับมันมากจนสามารถจำข้อมูลได้ทันทีเพียงแค่เหลือบมองไม่จำเป็นต้องให้เขาคิดเลย
ติง!
“เนื่องจากร่างสถิตทำงานหนักมากและจดจำความรู้ที่ได้รับอย่างลึกซึ้งระดับความสามารถของร่างสถิตจึงได้รับการเพิ่มระดับเป็นระดับปรมาจารย์!”
ระบบประกาศ.
“วิธีนี้ก็ใช้ได้ด้วยเหรอ?”
ซุนม่อพูดไม่ออก
“ผู้ที่ทำงานหนักสมควรได้รับรางวัล”
ระบบเริ่ม 'ป้อน' ซุปไก่ให้กับจิตวิญญาณของเขา
“ฮ่า ฮ่า ขอบคุณนะ!”
ซุนม่อรู้สึกไม่แตกต่างนี่ไม่ใช่ทักษะและความแตกต่างระหว่างสองระดับก็ไม่มาก ไม่ว่าในกรณีใดเพียงแค่เรียนรู้เกี่ยวกับความรู้นี้ เขาก็สามารถได้รับการพิจารณาในระดับเริ่มต้นของวิชาสมุนไพรศาสตร์
แต่ในระดับปรมาจารย์เขาคุ้นเคยกับมันอย่างหาที่เปรียบมิได้แม้ว่าเขาจะต้องพูดถึงต้นไม้ชนิดหนึ่งต่อวันในบทเรียนเขาก็จะสามารถรักษามันไว้ได้นานกว่าสามเดือนเล็กน้อย แต่นี่ไม่เพียงพอเมื่อเขาสามารถเรียนรู้พืชได้ 1,000 ชนิดเขาจะคิดอย่างจริงจังเกี่ยวกับการเริ่มต้นชั้นเรียนวิชาสมุนไพรหลังจากคิดถึงบทเรียนในอนาคตของเขา ซุนม่อก็หยิบสูตรอาหารสัตว์ร้ายแห่งความมืดออกมาและบดขยี้โดยไม่ลังเล
ปั้ก!
มันเป็นสีแดงเรืองแสงแทนที่จะเป็นสีเขียวในเวลาเดียวกัน กลิ่นหอมของเนื้อปรุงสุกก็ลอยอยู่ในอากาศกระตุ้นความอยากอาหารของซุนม่ออย่างหนัก เขาแทบจะทำให้น้ำลายไหล
ติง!
“ขอแสดงความยินดีที่ได้เรียนรู้วิธีการทำอาหาร– หม้อปูรสเผ็ด โปรดทราบว่าเนื่องจากระดับความชำนาญของเจ้าไม่สูงพอเมื่อเจ้าจัดการกับส่วนผสมอาหาร เจ้าอาจจะถูกมันฆ่าได้!”
“หมายเหตุ: เคล็ดการทำอาหารนี้ไม่ได้เป็นเพียงเกี่ยวกับกระบวนการปรุงส่วนผสมเท่านั้นนอกจากนี้ยังมีขั้นตอนการเตรียมการรวมถึงวิธีการจับและฆ่าปูด้วย”
เสียงของระบบค่อนข้างภาคภูมิใจเห็นได้ชัดว่ามันแสดงให้เห็น อย่างไรก็ตามซุนม่อไม่มีอารมณ์จะชมเชยเนื่องจากเขามีใบหน้าที่ตกตะลึง
"อะไร? เจ้าพูดอีกครั้งได้ไหม ข้าได้ยินไม่ชัด!”
ซุนม่อคิดว่าเขาได้ยินผิด
“เจ้าไม่ได้ฟังผิดมีโอกาสที่เจ้าอาจถูกฆ่าโดยส่วนผสมอาหาร!”
ระบบย้ำ
“ดังนั้นเจ้าต้องระวังให้มาก!”
“ข้าแค่ทำหม้อปูรสเผ็ดแต่เจ้าบอกข้าว่าข้าอาจตายได้”
ซุนม่อสาปแช่งแม่ของระบบเขาอยากจะพูดคำสาปนั้นออกไปจริงๆ
“แต่ผลของหม้อปูรสเผ็ดนั้นยอดเยี่ยมและรสชาติก็อร่อย”
ระบบรับประกัน.
“เจ้าไม่ใช่คนปัญญาอ่อนเหรอ?เจ้าไม่ควรมีปากใช่ไหม? เจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่ามันอร่อยหรือไม่”
ซุนม่อเยาะเย้ย
“บัดซบ!”
ระบบโกรธมากแต่ก็ยังสามารถคุยได้อย่างถูกต้อง
“อีกอย่าง อย่าเรียกข้าว่าปัญญาอ่อน!”
“ก็ได้ เจ้าเอไอ!”
ซุนม่อระบุว่าเขาเข้าใจ
ปากของร่างสถิตนี้เป็นพิษมากถ้าไม่ใช่เพราะว่าอำนาจของมันถูกจำกัด ระบบต้องการทำให้ร่างสถิตนี้ไฟฟ้าช็อตจนตาย
“โอ้ เจ้ามีชื่อไหม?”
จู่ๆซุนม่อก็นึกถึงอะไรบางอย่าง
“เจ้าจะไม่เป็นคนนอกถ้าข้าเรียกเจ้าว่า'ระบบ' ต่อไปเหรอ?”
“ฮึ่มเจ้าไม่คู่ควรที่จะรู้จักชื่อข้า!”
ระบบพูดอย่างภาคภูมิใจ
“ออกมาเลย ข้าสัญญาว่าจะไม่ทุบตีเจ้าให้ตาย!”
ซุนม่อกางแขนเสื้อออก
ซุนม่อมีสูตรและได้เรียนรู้เคล็ดการทำอาหารด้วยแต่เขาพบว่าเขาไม่มีส่วนผสม ใช่แล้ว ส่วนผสมที่จำเป็นสำหรับหม้อปูรสเผ็ดนั้นไม่ซับซ้อนมีส่วนผสมเพียงหกอย่าง แต่ส่วนผสมหลักคือปูหิน นี่คือสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ในบางภูมิภาคของทวีปทมิฬพวกมันไม่มีอยู่ในเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่
“เจ้ายั่วยวนความอยากอาหารของข้าหรือเปล่า”
แม้ว่าซุนม่อต้องการใช้เงินเพื่อสนองความอยากของเขาในตอนนี้แต่ก็ไม่มีปูหินในแผ่นดินใหญ่ขาย
ดูเหมือนว่าเขาจะสามารถจับพวกมันได้เพียงไม่กี่ตัวเท่านั้นเมื่อพวกเขาไปผจญภัยในทวีปทมิฬพูดตามตรงผลกระทบของมัน - การเพิ่มความแข็งแกร่งในการต่อสู้ –เป็นสิ่งที่ใช้ได้จริงมาก
........
ในบ้านของตระกูลจาง คนรับใช้กำลังสั่นกลัวที่จะโกรธเจ้านายของพวกเขาเพราะพวกเขาอาจถูกทุบตีจนตาย
“ไร้สาระ!”
“ไร้สาระ!”
จางฮั่นฟูทุบสิ่งของในห้องหนังสือของเขาแม้แต่แจกันลายครามอันเป็นที่รักของเขาก็ยังไม่สามารถรอดพ้นจากภัยพิบัตินี้ได้
“ท่านพ่อ ใจเย็นๆ”
จางเฉียนหลินพยายามเกลี้ยกล่อมพ่อของเขา
“คราวนี้เมื่อเจ้าไปที่ทวีปทมิฬกับเขาเจ้าต้องกำจัดเขาให้ได้ ข้าต้องการให้เจ้าใช้วิธีที่โหดร้ายที่สุดเพื่อฆ่าเขา!”
จางฮั่นฟูคำรามตระกูลโจวเป็นตระกูลมีอำนาจ หากใช้อย่างเหมาะสม ก็สามารถเสริมความแข็งแกร่งของสถาบันได้แต่ตอนนี้โจวหย่งถูกไล่ออก นั่นไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับสถาบันว่านเต้าหรอกหรือ?
ซุนม่อยังคงต้องการลงโทษโจวหย่ง?เขาไร้เดียงสาเกินไปจริงๆ เมื่อพิจารณาจากความสัมพันธ์ทางสังคมของโจวหย่วนจื้อเขาจะสามารถปกป้องลูกชายของเขาได้นอกจากนี้ ทุกสถาบันจะต่อสู้ดิ้นรนเพื่อพาเขาเข้ามา
ถ้าพวกเขาสามารถได้รับค่าอุปถัมภ์หนึ่งล้านตำลึงต่อปีมีอาจารย์ใหญ่คนไหนไม่ต้องการเขา
โดยธรรมชาติแล้วสิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องเล็กน้อยประเด็นหลักคือเนื่องจากซุนม่อ จางฮั่นฟูประสบความพ่ายแพ้หลายครั้ง ถ้าองค์ชายหลี่จื่อซิ่งต้องรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้เขาจะโกรธมากอย่างแน่นอน
องค์ชายจะเริ่มสงสัยในความสามารถของจางฮั่นฟูถ้าองค์ชายไม่ต้องการที่จะสนับสนุนเขาอีกต่อไปเขาไม่ควรแม้แต่จะฝันถึงการยึดตำแหน่งอาจารย์ใหญ่ใน สถาบันจงโจวอีกต่อไป
“ท่านพ่อไม่ต้องเป็นห่วงไม่ว่าเขาจะตายหรือไม่ก็ตาม เขาจะไม่กลายเป็นอุปสรรคในเส้นทางของเรา!”
จางเฉียนหลินมีท่าทางผ่อนคลายบนใบหน้าของเขาจากมุมมองของเขา ซุนม่อไม่สมควรได้รับความสนใจเช่นนี้
“ฮึ่ม หากไม่มี 1ล้านตำลึง อันซินฮุ่ยจะไม่สามารถให้เงินเดือนได้ข้าอยากเห็นว่านางจะทำอะไรในตอนนั้น”
จางฮั่นฟูหัวเราะอย่างเย็นชา(เดือนหน้าจะแอบรวบรวมครูมาไล่ทวงเงินเดือนนางตอนนั้นข้าอยากรู้ว่านางจะมาขอข้าหรือเปล่า!)
“อาจารย์ใหญ่อาจารย์ใหญ่! มีบางอย่างที่สำคัญเพิ่งเกิดขึ้น”
ผู้ช่วยของเขาวิ่งเข้ามาด้วยใบหน้าตื่นตระหนก
"เกิดอะไรขึ้น?"
จางฮั่นฟูขมวดคิ้วเขาได้กลิ่นว่ามีบางอย่างผิดปกติ
“โรงเรียนเพิ่งออกประกาศว่าซุนม่อเป็นรองหัวหน้าแผนกพัสดุ”
ผู้ช่วยรายงาน.
"อะไรนะ?"
จางเฉียนหลินลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ
“อันซินฮุ่ยบ้าไปแล้วแต่หวังซู่ตัดสินใจสนับสนุนความบ้าคลั่งของนาง? ซุนม่อเป็นเพียงครูใหม่ที่เพิ่งเข้าร่วมได้สองเดือนแต่จริงๆ แล้วตอนนี้เขากลายเป็นรองหัวหน้าแผนกพัสดุไปแล้วเหรอ? พวกเขาต้องการทำลายสถาบันหรือไม่”
ผู้ช่วยฝืนยิ้มเดิมทีเขารู้สึกว่านี่เป็นข่าวปลอม แต่การประกาศต่อสาธารณะได้เผยแพร่ไปแล้วและชื่อของซุนม่อก็ระบุไว้อย่างชัดเจนเป็นขาวดำ
“หวังซู่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการจัดการโรงเรียนแต่เขาชื่นชมซุนม่อมาก ถ้าอันซินฮุ่ยเห็นด้วย เขาก็จะไม่พูดอะไรอย่างแน่นอน”
ในเวลานั้นจางฮั่นฟูไม่ได้โกรธจริงๆเขามีสีหน้าหนักใจในขณะที่ถามผู้ช่วยของเขาว่า
“แล้วหัวหน้าแผนกพัสดุคนปัจจุบันล่ะ?เขาถูกย้ายออกไปหรือไม่?”
“อืมม!”
ผู้ช่วยพยักหน้าการเปลี่ยนแปลงตำแหน่งระดับสูงดังกล่าวมักจะประกาศต่อสาธารณชนโดยโรงเรียนการทำเช่นนี้แสดงว่าโรงเรียนไม่ได้ดำเนินการใดๆ ใต้โต๊ะ
“ถุย!”
จางเฉียนหลินถ่มน้ำลายออกมาหนึ่งคำและแสดงอารมณ์ร้ายบนใบหน้าของเขาแม้ว่าอันซินฮุ่ยจะมอบตำแหน่งรองหัวหน้าแผนกให้ซุนม่อเท่านั้นเนื่องจากหัวหน้าแผนกถูกย้ายออกไป นั่นหมายความว่าซุนม่อจะเป็นผู้มีอำนาจเพียงผู้เดียวนอกจากนี้ยังระบุด้วยว่าอันซินฮุ่ยมีความไว้วางใจในซุนม่อ 100%
เมื่อคิดถึงไอ้สารเลวที่สามารถได้ตำแหน่งสำคัญเช่นนี้ในช่วงต้นอาชีพของเขาจางเฉียนหลินก็อิจฉาจนตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง สิ่งนี้ไม่ได้รับอนุญาต(ข้าจะต้องพบกับปัญหาสำหรับเพื่อนคนนี้)
“ประกาศดังกล่าวระบุเหตุผลในการเข้ายึดครองหรือไม่”
จางฮั่นฟูถาม
“ขอรับ ซุนม่อได้แก้ไขปัญหาค่าใช้จ่ายของโรงเรียนแล้วด้วยความสามารถอันโดดเด่นของเขา ผู้บริหารโรงเรียนทุกคนต่างเห็นชอบด้วยกับเขาทำให้เขาสามารถเข้ารับตำแหน่งนี้ได้”
ผู้ช่วยอธิบาย
การประกาศต่อสาธารณชนต้องระบุเหตุผลแม้ว่าเหตุผลอาจเป็นเท็จ แต่โรงเรียนก็ยังต้องให้ นี่เป็นปัญหาของชื่อเสียง
“ผายลมอันใด? ซุนม่อแก้ปัญหาทางการเงินอย่างไร? เขาจัดการหาเหมืองที่ยังไม่ได้ขุดพบหรือไม่?”
จางฮั่นฟูโกรธ
ขาดแคลนเงิน 1ล้านตำลึง แม้ว่าซุนม่อจะขายลาของเขา เขาก็ไม่สามารถปกปิดช่องว่างนี้ได้
ผู้ช่วยหดคอกลับอันที่จริงเขายังรู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้ ถ้าหาเงินได้ง่ายมาก ทุกคนคงเป็นเศรษฐี
“ก็ได้ เจ้าออกไปก่อนได้”
เดิมทีจางฮั่นฟูต้องการมองหาอันซินฮุ่ยเพื่อโต้แย้งเรื่องนี้ แต่หลังจากคิดเรื่องนี้แล้ว เขาก็ตัดสินใจยอมแพ้ไม่ว่าในกรณีใด มันถูกกำหนดไว้แล้วว่าการเดินทางของซุนม่อไปยังทวีปทมิฬจะเป็นการเดินทางทางขาเดียวเขาจะไม่สามารถฟื้นคืนชีพได้ ดังนั้น ไม่จำเป็นสำหรับเขาที่จะเปลืองน้ำลายพูดถึงซุนม่อมากนัก
อัตราการเข้าเรียนของนักเรียนในชั้นยันต์วิญญาณของซุนม่อเพิ่งทำลายเป้าหมาย100 คน นี่เป็นประโยชน์ที่เกิดจากการขับไล่โจวหย่ง
เมื่อหลู่ฉางเหอมาถึงนอกห้องเรียนเขาเห็นนักเรียนบางคนปีนหน้าต่างในทางเดินเพื่อมองเข้าไปในห้องเรียน
"เกิดอะไรขึ้น?"
หลู่ฉางเหอขมวดคิ้วพอเข้าห้องเรียนก็ตกตะลึง มีผู้ใหญ่สองคนที่นี่และเห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นครู
เขาไม่รู้จักหนึ่งในนั้นแต่เขารู้ว่าอีกคนหนึ่งชื่ออี้เจียหมิน
หลู่ฉางเหอเคยเข้าร่วมบทเรียนของอี้เจียหมินมาก่อนเขาควรจะวางมันอย่างไร? มันเป็นแค่ระดับทั่วไป รูปแบบการสอนของเขาไม่มีความแปลกใหม่และเขาชื่นชอบถามเผานักเรียนเป็นอย่างมาก
หลู่ฉางเหอไปเรียนสองครั้งแล้วและตัดสินใจที่จะไม่เสียเวลาที่นั่นอีกต่อไป
แน่นอนว่าครูอย่างอี้เจียหมินนั้นไม่เพียงพอต่อการดึงดูดความสนใจของนักเรียนทุกคนต่างมองไปยังนักเรียนหนุ่มที่นั่งแถวแรก ชายคนนี้สูงมาก มากกว่าสองเมตรนอกจากนี้ เขามีกล้ามเนื้อที่ไม่มีใดเปรียบเพียงแค่นั่งอยู่ที่นั่นเขาดูเหมือนเจดีย์และหลังของเขาจะบังสายตาของคนข้างหลังเขาอย่างแน่นอน
“ฟางเหยียน?”
หลู่ฉางเหอรู้สึกประหลาดใจเด็กหนุ่มคนนี้เป็นนักสู้อันดับ 1 ของโถงประลอง เขาเป็นคนที่ชื่อว่าฟางเหยียน ว่ากันว่าเขาอยู่ในสถาบันมาเจ็ดปีแล้วและไม่เคยพ่ายแพ้แม้แต่ครั้งเดียวเขาจึงได้รับชื่อเสียงนี้
ชื่อของฟางเหยียนเป็นเหมือนฟ้าร้องกรอกหูของทุกคนเขาเป็นที่รู้จักกันดี ในอดีต มีนักเรียนหลายคนมาท้าทายเขาต้องการเอาชนะเขาเพื่อที่พวกเขาจะได้มีชื่อเสียงหลังจากการต่อสู้ครั้งเดียวแต่หลังจากที่ผู้ท้าชิงที่มีชื่อเสียงเหล่านั้นถูกเขาทุบตีจนปางตายแล้วไม่มีใครกล้าที่จะกระตุกหนวดเสืออีกต่อไป
พูดตามตรง ร่างกายของฟางเหยียนเพียงอย่างเดียวก็ทำให้คนธรรมดาที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขาตัวสั่น
แม้แต่ครูที่มีวิจารณญาณที่อ่อนแอที่สุดก็สามารถบอกได้ว่าผู้ชายกล้ามโตคนนี้มีความสามารถเพียงแค่เห็นร่างเหล็กที่เหมือนเจดีย์ของเขาน่าเสียดายที่ฟางเหยียน ไม่ชอบฝึกฝน เขาชอบศึกษาอักขรยันต์วิญญาณแทน อย่างไรก็ตามเขาจู้จี้จุกจิกมากและมักจะเข้าเรียนเฉพาะบทเรียนของอาจารย์เฮ่อหยวนจิ่นเท่านั้น
แต่วันนี้เขามาที่ชั้นเรียนของซุนม่อจริงๆเหรอ?
"ฮะฮะ!"
หลู่ฉางเหอยิ้มเขาสงสัยว่าสีหน้าของฟางเหยียนจะเป็นอย่างไรเมื่อเขาพบว่าชั้นเรียนของซุนม่อพูดเกี่ยวกับยันต์รวบรวมวิญญาณเท่านั้น
บางทีเขาอาจจะผิดหวัง?
ริมฝีปากของหลู่ฉางเหอกระตุกอย่างไรก็ตาม ไม่ว่าฟางเหยียนจะผิดหวังหรือไม่ก็ตาม มันไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลยไม่ว่ายังไง มันก็เพียงพอแล้วที่เขาจะรู้ว่าอาจารย์ซุนเก่งที่สุด
ซุนม่อสามารถวาดยันต์รวบรวมวิญญาณแบบง่ายๆได้ มันน่าประทับใจเกินไปจริงๆ น่าเศร้าที่หลู่ฉางเหอพยายามทำเช่นเดียวกันมานานกว่าหนึ่งเดือนแต่เขาก็ยังไม่เข้าใจทฤษฎีแฝงภายใน
อันที่จริงหลู่ชางเหอต้องการขอความช่วยเหลือจากซุนม่อ แต่เขารู้ว่าซุนม่อยุ่งมากเมื่อเร็วๆนี้ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจไม่รบกวนซุนม่อ
ฟางเหยียนทรุดตัวลงบนโต๊ะและกำลังดูหนังสือภาพประกอบอักขรยันต์วิญญาณด้วยความทุ่มเทใจเขาเชี่ยวชาญในการเพิกเฉยต่อสายตาจากบริเวณโดยรอบ เขามาที่นี่ครั้งนี้เพื่อมาดูท้ายที่สุด ไม่ว่ามาตรฐานของซุนม่อในการศึกษาอักขรยันต์จะสูงเพียงใดก็ไม่อาจสูงไปกว่าอาจารย์เฮ่อหยวนจิ่น ที่สอนหัวข้อนี้มายี่สิบปีแล้วจริงไหม?
จุดประสงค์หลักของฟางเหยียนคือการเห็นซุนม่อด้วยตนเอง อันธพาลโรงเรียน อย่างโจวหย่งเคยพยายามรับสมัครฟางเหยียนแต่ฟางเหยียนปฏิเสธเขา
ด้วยเหตุนี้โจวหย่งจึงพยายามสร้างปัญหาให้ฟางเหยียนหลายครั้งแม้ว่าฟางเหยียนจะไม่เคยเสียเปรียบ แต่เขารู้ว่าเพื่อนคนนี้มีภูมิหลังที่น่าเกรงขามการตกเป็นเป้าของโจวหย่งนั้นค่อนข้างลำบาก แต่ซุนม่อไล่เขาออกจริงหรือ? เยี่ยมแค่ไหน!
ฟางเหยียนชื่นชมคนที่เป็นลูกผู้ชายมากที่สุดอย่างไรก็ตาม หลังจากที่ซุนม่อเข้าไปในห้องเรียน เขารู้สึกเสียใจเล็กน้อย
ผอมเกินไป. ไม่ ราศีของซุนม่อนั้นสุขุมและละเอียดอ่อนเกินไปเขาดูไม่เหมือนลูกผู้ชายจริงๆ
สำหรับฟางเหยียนกล้ามเนื้อคือนิยามของความงามผู้ชายที่ไม่มีกล้ามเนื้อโดยพื้นฐานแล้วไม่คู่ควรที่จะได้รับการไว้วางใจอันที่จริง หลังจากที่ซุนม่อกินผลวชิระ ศักยภาพของเขาถูกกระตุ้นซึ่งนำไปสู่ความจริงที่ว่าสัดส่วนของกล้ามเนื้อและไขมันของเขานั้นดีกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับฟางเหยียน
ฟางเหยียนสูงและใหญ่มากเกือบจะเหมือนสัตว์ประหลาด เมื่อซุนม่อเข้าไป เขาเห็นฟางเหยียนทันทีดวงตาของเขาสว่างวาบขึ้นเมื่อเขาเปิดใช้งานเนตรทิพย์
ฟางเหยียน อายุ 18 ปีขอบเขตจุดอัคคีผลาญโลหิต
ความแข็งแกร่ง: 29เจ้าคือลมที่โหมกระหน่ำ เจ้าคือสายฟ้าที่น่าเกรงขาม ทุกที่ที่เจ้าผ่านไปฉากแห่งความหายนะและการทำลายล้างจะตามมา!
สติปัญญา: 26คนที่ดูหมิ่นสมองของเจ้าเนื่องจากรูปลักษณ์ภายนอกของเจ้า จะต้องพบกับความเสียเปรียบอย่างใหญ่หลวง
ความอดทน: 28เจ้าเป็นเครื่องจักรเคลื่อนที่ถาวรเจ้าสามารถต่อสู้ต่อไปได้จนกว่าเจ้าหรือคู่ต่อสู้จะกลายเป็นศพ!
ความว่องไว: 26แม้ว่าความเร็วของเจ้าไม่สามารถเทียบได้กับกระต่ายที่หลบหนีแต่เจ้าเป็นเหมือนสัตว์ร้ายที่ออกล่า ภายในระยะเวลาอันสั้นการระเบิดด้วยความเร็วของเจ้านั้นน่าตกใจอย่างยิ่ง!
ปณิธาน : 22 ปกติไม่คิดว่าผู้ชายที่ดุร้ายอย่างเจ้าจะมีจิตใจที่อ่อนโยนและอ่อนไหว!
ค่าศักยภาพ: สูงมาก!
หมายเหตุ: เจ้ามีสภาพร่างกายที่ดีที่สุดภายใต้ท้องฟ้าแต่เจ้าไม่ชอบการฝึกปรือ เจ้ามีแต่จะสูญเสียความสามารถของเจ้า
หมายเหตุ:รักการศึกษาอักขรยันต์วิญญาณอย่างลึกซึ้งความทะเยอทะยานของเจ้าคือการเป็นผู้เชี่ยวชาญยันต์วิญญาณอันดับหนึ่งในเก้าแว่นแคว้น!
หมายเหตุ:ระหว่างการต่อสู้ เจ้ามีความรุนแรงและโกรธง่าย เจ้ามักจะสูญเสียเหตุผลของเจ้านี่เป็นปัญหาใหญ่ดังนั้นโปรดพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหลีกเลี่ยงความขัดแย้งระหว่างเจ้าและผู้อื่น
“อย่างนั้น เขาคือฟางเหยียน!”
หลังจากได้ยินชื่อเด็กหนุ่มที่มีกล้ามเหมือนเจดีย์พร้อมกับดูสถิติการระเบิดพลังของเขาซุนม่อก็ไม่รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องแปลก เนื่องจากฟางเหยียน สามารถกลายเป็นนักสู้อันดับ1 ในโถงประลองได้ เขาจะเป็นคนธรรมดาได้อย่างไร?
