ตอนที่ 417 นักล่าหลังฉาก

หลิงซิ่วไม่ลังเลขณะที่เขาจับหอกแน่นและวิ่งกระทุ้งรูบนผนังที่เขาสร้างขึ้น  ผนังถล่มขณะที่เขาพุ่งออกมาสุดกำลังของเขา

ศัตรูไม่ทันตระหนักถึงความแข็งแกร่งของหลิงซิ่วขณะที่พวกเขารีบถอย

ความเลือดเย็นดูเหมือนมีอยู่ในสายเลือดของเขาสัญชาตญาณฆ่าของเขาดูเหมือนจะครอบงำเขาขณะที่เขาไม่สามารถหาตำแหน่งของศัตรูเขาอย่างได้ผล

นักสู้ผู้นั้นมีสายตาเจ้าเล่ห์  เขาโบกมือส่งสัญญาณสองสามครั้งในอากาศเตรียมเริ่มการโจมตี

แสงสีเทาระเบิดกระจายอยู่ต่อหน้าต่อตาของหลิงซิ่ว

ไฟที่แตกระเบิดนี้ทำให้หลิงซิ่วประหลาดใจ มันดูเหมือนหมอกสีเทาปิดกั้นสายตาของหลิงซิ่วไว้

ม่านตาของหลิงซิ่วหรี่แคบขณะที่เขาจับหอกของเขาแน่นและโจมตีใส่แหล่งแสงทั้งที่ตาพร่า

รังสีเทาแข็งแกร่งชอนไชเข้าไปในแขนของเขา

เป็นพลังที่มีรูปแบบประหลาด!

เขานั่งขัดสมาธิขณะที่เตรียมตัวรับการโจมตีที่กำลังจะมา  ศัตรูก้าวเข้ามาสองสามก้าวแต่ก็หยุดในระยะสั้นและหันหลังกลับ

“บุรุษหนุ่มผู้นี้แข็งแกร่งแน่นอน มีคนเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถหลบโซ่กางเขนของข้าได้”  ศัตรูยิ้ม

ตอนนี้หลิงซิ่วเห็นคู่ต่อสู้ของเขาได้ชัดเจนแล้วแล้ว  ศัตรูของเขาแต่งชุดเสื้อสีเทาสีหน้าซีดรอยยิ้มเยือกเย็นของเขาครอบคลุมหน้าถึงสามส่วนมีกลิ่นอายที่เยือกเย็นและโหดร้ายจับจิตของศัตรูของเขา

เจ้าเป็นใคร?

หลิงซิ่วถามเสียงเข้ม เขากระสับกระส่ายที่แขนและสลายพลังงานเทาที่เพิ่งโจมตีเขาเมื่อครู่

ศัตรูไม่สนใจหลิงซิ่ว  เขาหันไปมองอาเฮ่อในที่ไกลออกไปและพูดกับตัวเอง“ระมัดระวังไว้”

ทันใดนั้นเขาหันหน้ามายิ้มให้หลิงซิ่ว

“เราจะได้พบกันอีก”

ภายใต้แสงอาทิตย์ส่องร่างของเขาหายไปทันทีในชั้นหมอกบางๆ ภายในไม่กี่วินาที เขาก็ไม่ปรากฏตัวให้เห็น

อาเฮ่อร่อนเข้ามาอยู่ข้างตัวหลิงซิ่วและถามเขาอย่างสงสัย  “เขาเป็นใคร?”

หลิงซิ่วสั่นศีรษะ  “ข้าไม่รู้แต่วิชาที่เขาเพิ่งใช้เรียกว่าโซ่กางเขน เจ้าเคยได้ยินวิชานี้มาก่อนไหม?”

อาเฮ่อรำพึงเบาๆ และส่ายศีรษะ  “ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน”

หลิงซิ่วมองดูรูใหญ่บนผนังแม้ว่าไม่ได้ใช้พลังเต็มที่ แต่พลังที่ปล่อยออกมานั้นสำคัญ  แม้แต่ศัตรูผู้นี้ก็ยังมีความสงบ  พลังของเขาดูเหมือนจะพอๆ กัน

น่าเสียดายเขารีบจากไปอย่างร้อนรน

หลิงซิ่วชำเลืองมองรอบๆขณะที่เขารู้สึกว่าเป็นการเสียเปล่าที่ได้พบศัตรูที่น่ากลัวอย่างนั้น  แต่เขากลับปล่อยให้เขาหลบหนีไปได้ง่ายดาย  เขาอารมณ์ร้อนแรงและโหยหาการต่อสู้ ไม่มีลดลงแต่อย่างใด

หลิงซิ่วชำเลืองมองดูอาเฮ่อและใช้หอกชี้มาที่อาเฮ่อ  “อาเฮ่อเนื่องจากศัตรูของข้าเผ่นหนีไปแล้ว ทำไมเจ้าไม่แทนที่เล่า  เรามาซ้อมมือกันหน่อยเป็นไร”

อาเฮ่อผงะและชี้มาที่ตัวเอง  “ข้าน่ะหรือ? เฮ้ เฮ้ เฮ้.... ทำไมข้าต้องถูกลากมาแทนเขาด้วยเล่า..เฮ้ เฮ้ เฮ้.. หยุดเลยนะ”

หลิงซิ่วไม่สนใจอาเฮ่อเนื่องจากเขาแทงหอกใส่อาเฮ่อ  “อาเฮ่อวันนี้เป็นวันโชคร้ายของเจ้า”

“เฮ้!”  ถังเทียนที่เพิ่งจะกลับมาถึงและตะโกนขึ้นอย่างตื่นเต้น  “เฮ้..พ่อหนุ่มดูเหมือนว่าพวกเจ้ามีอารมณ์จะสู้กันตอนนี้สินะ ถ้าอย่างนั้นข้าเล่นด้วยคน!  พวกเจ้าทุกคนจะได้ลองวิชาใหม่ของข้ามือปีศาจพันแปลง!”

หลิงซิ่วหัวเราะ  “เจ้าบ้าถัง ดีแล้วที่เจ้ามา   มาชำระบัญชีครั้งเก่ารวดเดียวเลย ระวังให้ดี”

ทั้งสองคนตะโกนร้องท้าต่อสู้กันขณะพื้นที่เปลี่ยนเป็นสนามต่อสู้ทันที

อาเฮ่อฉวยโอกาสหลบฉากการต่อสู้และยืนชมอยู่ด้านข้างและประหลาดใจที่พบแอนเดรียนา  “ฝ่าบาท ยินดีที่ได้พบท่าน”

“พวกเขา...พวกเขาทำอย่างนี้เป็นเรื่องปกติหรือเปล่า?” แอนเดรียนาชี้ไปที่การต่อสู้ระหว่างสองสหาย

“ใช่แล้ว, เด็กป่าเถื่อนพวกนี้ไม่คู่ควรให้ฝ่าบาทต้องเสียเวลาเลยจริงๆ  วันเวลาดีๆ จะเสียไปเปล่าๆ ดอกไม้ในสวนบานแล้ว ท่านน่าจะใช้เวลาไปเที่ยวชมดูไม่ดีกว่าหรือ?”  อาเฮ่อถามขณะยิ้ม

แอนเดรียนาคิดอยู่ชั่วครู่ เนื่องจากนางก็ชื่นชอบลักษณะของอาเฮ่อ! นางรีบสงบอารมณ์และรู้สึกอาย  “นั่นก็ดีเหมือนกัน”

“ด้วยความยินดี ฝ่าบาท!” อาเฮ่อคำนับเล็กน้อย ขณะที่เขาพาแอนเดรียนาไปชมสวน

เป็นเรื่องดีที่ถือโอกาสที่เจ้าเด็กบ้าพลังสองคนนี้ยังไม่ทันรู้ตัวอยู่ห่างจากพวกเขาให้มากเท่าที่เป็นไปได้

แอนเดรียนาเดินตรงไปที่สวนอย่างรวดเร็ว อาเฮ่อยืนตรงและมองไปทางตำแหน่งที่ศัตรูลึกลับเพิ่งหายไป  เขาไตร่ตรองเงียบๆ

ประตูดวงดาวอันโดรเมดาและกลุ่มดาวนายพราน

แม่ทัพหลูตี๋มองดูบริวารของเขากำลังทำความสะอาดสนามรบอยู่เงียบๆ  เขามองไปรอบๆพื้นที่ปรักหักพังที่รายล้อมรอบตัวเขาด้วยความรู้สึกเสียใจเล็กน้อย  หลูตี๋ดูอ่อนแอและใบหน้าซีด  อย่างไรก็ตามคงไม่ใช่เรื่องฉลาดหากใครจะประมาทเขา

เขากลายเป็นผู้บัญชาการกองทัพในวัย 27ปี ผู้บัญชาการเยาว์วัยขนาดนั้นในสวรรค์วิถีมีอยู่ไม่กี่คน แม้ว่ากองกำลังพรานข่ายที่เขานำจะใหญ่เป็นอันดับสามในกลุ่มดาวนายพราน  ทุกคนรู้ว่านั่นเป็นเพราะประสบการณ์ของเขา  ไม่ใช่ความแข็งแกร่งของเขา

กลุ่มดาวนายพรานไม่ค่อยรู้จักการทำการค้าดังนั้นประตูดวงดาวอันโดรเมดาและดาวนายพรานจึงเป็นพื้นที่ยุทธศาสตร์สำคัญสำหรับกลุ่มดาว  หลูตี๋ใช้ประตูดวงดาวนี้มานับไม่ถ้วน แต่ทางผ่านนี้มีเหตุเปลี่ยนแปลงเกินกว่าจะยอมรับได้และยากจะอยู่ในควบคุม

เมื่อเร็วๆนี้เกิดการต่อสู้ไปทั่วกลุ่มดาวต่างๆ บรรดานักสู้ระดับทองจากสมาพันธ์ชาวยุทธ มีสามคนที่พลาดท่าในสมรภูมิ แต่กลุ่มดาวนายพรานก็ประสบความสูญเสียหนักเช่นกันนักสู้ระดับทองห้าคนเสียชีวิตในการต่อสู้

พลังทำลายล้างจากความแข็งแกร่งของนักสู้ระดับทองเห็นได้จากหายนะของเมืองที่เคยเจริญกลายเป็นซากปรักหักพังทันที

เมื่อหลูตี๋และกองทัพของเขามาถึง  เขาตกตะลึงกับภาพการสังหารที่เห็นการมาถึงของกองทัพเขาทำให้นักสู้ฝ่ายศัตรูหลายคนกระจัดกระจายไป

หลูตี๋ไม่กล้าประมาทศักยภาพที่คุกคามแค่เพียงเพราะการป้องกันของเขาแข็งแกร่ง

เขาจำเป็นต้องจัดการพื้นที่ปรักหักพังและสร้างเมืองป้องกันขึ้นมาใหม่ จากนั้นพวกเขาก็จะมั่นใจพลังป้องกันของเมืองในระยะยาว  เขายังคงมีงานสำคัญอีกมากที่ต้องทำ

ที่ชานเมืองด้านหนึ่งของเมืองอันโดรเมดาในบ้านที่ไม่โดดเด่น ครอบครองโดยคนสามคน

ถ้าอูเซี่ยได้เห็นคนทั้งสามนี้เขาคงตกใจเป็นแน่ คนทั้งสามนี้ตอนแรกใครๆก็คิดว่าออกไปจากเมืองอันโดรเมดาแล้ว พวกเขาคืออาเดรียน, อาซิ่วและหลิงจงกวง เมื่ออาเดรียนได้ยินว่าจู่ๆก็มีนักสู้ที่ไม่รู้จักเป็นจำนวนมากอยู่ในบริเวณประตูดวงดาว  เขารู้ว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้น ดังนั้นพวกเขาได้เดินแผนลวงให้ผู้คนเชื่อว่าพวกเขาออกไปจากกลุ่มดาวแล้ว  แต่ในความเป็นจริง พวกเขาลอบกลับเข้าเมือง

“เป็นเยี่ยนถู เขากลับมา”  หลิวจงกวงโพล่งออกมาอย่างมีความสุข  “ไม่ใช่แค่เยี่ยนถูเท่านั้นยังมีนักสู้อีกสองคนที่มากับเขา สองคนนี้มีพลังแข็งแกร่งมาก  ข้าเกือบถูกเขาตรวจพบ”

อาเดรียนกับอาซิ่วมีสีหน้าประหลาดใจ  เยี่ยนถูคือรัชทายาทของกลุ่มดาวหมีใหญ่ ตั้งแต่เขามีตำแหน่งที่ทรงอำนาจที่จะครอบครองกลุ่มดาว  พวกเขาสงสัยว่าอะไรที่ทำให้พวกเขามาที่นี่เป็นส่วนตัว

ทั้งสองคนนั้นสามารถรู้สึกได้ถึงอันตรายที่กำลังจะมาถึง

กลุ่มดาวหมีใหญ่และกลุ่มดาวนายพรานแยกจากกันโดยกลุ่มดาวอันโดรเมดาคั่น ถ้ากลุ่มดาวอันโดรเมดาเป็นพันธมิตรกับกลุ่มดาวหมีใหญ่เห็นได้ว่าก็จะเป็นการทรยศหักหลังกลุ่มดาวนายพราน

อาซิ่วเอ่ย“ไม่มีการเป็นพันธมิตรแน่ ถ้ามีการเป็นพันธมิตร เยี่ยนถูจะมีสิทธิ์ในเมืองอันโดรเมดาอย่างไม่จำกัด  ปัจจุบันนี้เยี่ยนถูได้แทรกซึมเข้ามาโดยไม่ปรากฏตัวอยู่ในที่สาธารณะ”

อาเดรียนมองอาซิ่วตรงๆ และกล่าว“ไม่มีความเคลื่อนไหวจากพวกเขาให้รายงานหรือ?”

“ถูกแล้วก่อนหน้านี้ไม่มีใครรู้ความเคลื่อนไหวจนกระทั่งถังเทียนปรากฏ”  หลิวจงกวงขมวดคิ้ว  “เป็นไปได้ไหมว่าเป้าหมายของพวกเขาก็คือถังเทียน? แต่ทั้งสองฝ่ายไม่มีความแค้นและความเกลียดชังต่อกันนะ”

“ไม่,เป้าหมายของพวกเขายังคงเป็นกลุ่มดาวอันโดรเมดา” อาเดรียนส่ายศีรษะ “พวกเขาคงต้องการควบคุมกลุ่มดาวอันโดรเมดาโดยไม่เปลืองเรี่ยวแรง  จะควบคุมกลุ่มดาวให้ได้พวกเขาจำเป็นต้องควบคุมคนสองคนให้ได้ก่อน คนหนึ่งก็คือถังเทียน  อีกคนหนึ่งก็คือแอนเดรียนา  แอนเดรียนาเจรจาด้วยง่ายๆ  แต่สำหรับถังเทียนนั้น ข้าบอกไม่ได้”

“ทำไมพวกเขาต้องการควบคุมกลุ่มดาวอันโดรเมดา?”  อาซิ่วถาม

อาเดรียนยิ้มอ่อนโยน  “ในอดีตข้าเดินทางท่องเที่ยวไปมาหลายกลุ่มดาวและเคยพักอยู่ที่กลุ่มดาวหมีใหญ่อยู่ครึ่งปีตอนนั้นคนในกลุ่มดาวมีความทะเยอทะยานยินดีเสียสละชีวิตเพื่อติดตามผู้นำของพวกเขา  ปัจจุบันนี้กลุ่มดาวมีความรุ่งเรืองสูงสุดคงเป็นเรื่องยากที่พวกเขายังคงมุ่งมั่นแสวงหาความก้าวหน้าโดยไม่ขยายอาณาเขต  ถ้าพวกเขาจะขยายอาณาเขต ก็มีเพียงทางเลือกเดียว”

อาซิ่วและหลิวจงกวงทั้งสองคนสูดหายใจลึกขณะที่พวกเขาเข้าใจสิ่งที่อาจารย์ของพวกเขาเพิ่งกล่าว

อาเดรียนกล่าว “นอกจากนี้การสังหารซึ่งเกิดจากสงครามขับเคี่ยวกันระหว่างกลุ่มดาวทำให้ข้าสงสัยทำไมจู่ๆ ถึงมีนักสู้หลั่งไหลเข้ามามาก? มันเป็นเรื่องบังเอิญเกินไป แต่มีความเป็นไปได้ว่าสมาพันธ์ชาวยุทธและกลุ่มดาวหมีใหญ่คงตกลงเป็นพันธมิตรร่วมกัน”

“อย่างนั้นเราจะทำยังไง?”  หลิวจงกวงถามด้วยความตกใจ

“รอคอย!”  อาเดรียนตอบ  “เราได้แต่รอกำลังเสริม  เราสามารถรอคอยโอกาส”

“อาจารย์ ท่านหมายความว่ายังไง?”  อาซิ่วถาม

“นายพลหลูมีกลุ่มดาวอยู่ในการควบคุมและกำลังเสริมของเราอยู่ในระหว่างเดินทางมาสมทบ” อาเดรียนอธิบาย  “งานของเราง่ายๆเราจำเป็นต้องทำให้เยี่ยนถูอยู่ต่อ”

“ทำให้เยี่ยนถูอยู่ต่อ”  อาซิ่วและหลิวจงกวงตกใจ

“ถูกแล้ว” รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของอาเดรียน  “พญาหมีเยี่ยนหย่งเลี่ยเป็นคนอารมณ์ร้อน  ถ้าเยี่ยนถูตายในเมืองอันโดรเมดากษัตริย์จะออกคำสั่งโจมตีเมืองแน่นอน”

อาซิ่วกังวลเล็กน้อย  “นั่นจะทำให้เขาได้เหตุผลดีๆในการเข้าโจมตีเมืองหรือเปล่า?”

หลิวจงกวงผ่อนลมหายใจด้วยความกังวลอยู่บ้าง  ถ้ากลุ่มดาวหมีใหญ่พิชิตกลุ่มดาวอันโดรเมดาก็จะส่งผลตรงต่อกลุ่มดาวนายพราน

“ถูกแล้ว” อาเดรียนพยักหน้า “ถ้ากลุ่มดาวอันโดรเมดามีเพียงแอนเดรียนาและกองพลทหารราบอย่างนั้นความเคลื่อนไหวนี้เท่ากับฆ่าตัวตาย แต่ตอนนี้กลับมีเรื่องอื่นอีก”

“อาจารย์ ท่านหมายถึงถังเทียนเหรอ?” อาซิ่วถาม  “อาจารย์, ท่านกำลังจะบอกว่าพวกเขาสามารถหยุดการรุกรานของกองทัพหมีใหญ่ได้หรือ?”

“อย่าดูถูกถังเทียน”  อาเดรียนส่ายศีรษะ  “ถ้าเยี่ยนหย่งเลี่ยเป็นหัวหน้าหมี  อย่างนั้นถังเทียนและสหายก็เป็นฝูงหมาป่าหิวโหยที่สามารถกำจัดเขาได้ ถ้าเยี่ยนหย่งเลี่ยต้องการฆ่าถังเทียนและพวกของเขา  ก็จะต้องประสบความสูญเสียบาดเจ็บล้มตายและถึงตอนนั้นก็จะเป็นโอกาสโจมตีของเรา

“เรามีนายพลหลูตี๋”  อาเดรียนตะโกนและกำหมัดแน่น  “หลังจากชัยชนะศึกนี้ กลุ่มดาวนายพรานจะกำจัดภัยคุกคามให้หมดรวดเดียว”