ตอนที่ 13-7 เต็มใจยอมแพ้

โอจวินผู้นี้อำมหิตจริงๆแค่คำพูดง่ายๆเขาก็สร้างรอยร้าวความแตกแยกกับการร่วมมือภายในกลุ่มของลินลี่ย์ โอจวินยิ้มอย่างอารมณ์ดีขณะที่มองดูโอลิเวอร์และเดลี่รอให้พวกเขาตอบ

ขณะจ้องมองดูโอจวินในระยะไกลลินลี่ย์กังวลเรื่องครอบครัวของเขามากกว่า

“โอจวินผู้นี้เป็นเทพชั้นกลางพลังของเขาเหนือกว่าข้า เดลี่และโอลิเวอร์มากนอกจากนี้โอจวินยังมีกลุ่มบริวารของเขายอดฝีมือสี่คนด้านหลังเขาน่าจะเป็นเทพทั้งหมด เป็นเรื่องยากมากที่เราจะหนีไปได้”

สถานการณ์มาถึงจุดวิกฤติรุนแรงมาก

ชีวิตของเขาเทียบกับชีวิตของครอบครัวและสหาย..ถ้าเขาสามารถปกป้องครอบครัวและสหายได้  ลินลี่ย์ไม่ใส่ใจแม้ว่าจะตายก็ตาม

“โอจวินทำลายปราสาทเลือดมังกรจากนั้นจากไปทันที  นั่นก็ดีไป แต่ถ้าเขาหาห้องมิติพบ อย่างนั้น..”ลินลี่ย์เกรงว่าเดเลีย วอร์ตัน และคนอื่นจะถูกฆ่าไปด้วยเช่นกัน  ลินลี่ย์ยังคงแน่ใจแน่นอน

เมื่อโอจวินเห็นเดเลียและคนอื่น  เขาจะต้องลงมือแน่นอน

เพราะโอจวินคงตระหนักได้ว่าเดเลียบาร์เกอร์และซาสเลอร์มีประกายศักดิ์สิทธิ์อยู่ในร่างทุกคน

“ทำยังไงดี?” ลินลี่ย์ค่อนข้างตื่นตระหนก

“เฮ้? เมื่อครู่นี้ เมื่อข้ามาถึงข้าสังเกตว่ายังมีคนสองสามคนในปราสาทเลือดมังกร มีเซียนอยู่จำนวนหนึ่งนี่  พวกเขาหายไปไหนกันหมด?”  โอจวินพึมพำกับตนเองทำท่าสงสัยจ้องมองลินลี่ย์

ลินลี่ย์ใจสั่นสะท้าน

เมื่อวอร์ตันและเดเลียซ่อนตัวโอจวินอาจใช้สัมผัสเทพตรวจสอบทั่วปราสาทเลือดมังกรก็ได้

“สัมผัสเทพของข้าเพียงแต่สังเกตได้ว่าพวกเขาเข้าไปในพื้นที่ใต้ดินและจากนั้นรัศมีพวกเขาก็หายไป”  โอจวินยิ้มที่มุมปากเขาจ้องมองลินลี่ย์ขณะพูดช้าๆ “เป็นไปได้ไหมว่ามีวงเวทพิเศษบางอย่างอยู่ใต้ดินปราสาทเลือดมังกรถึงได้ซ่อนรัศมีนั้นได้? หลังจากจัดการกับเจ้าแล้ว ข้าจะไปดูด้วยตัวเองแน่นอน”

หน้าผากของลินลี่ย์มีเหงื่อเต็มทันที

เดลี่ที่อยู่ใกล้ๆก็ค่อนข้างกังวลเช่นกัน

เดลี่ในโลกด้านนอกเป็นร่างแยกแสงศักดิ์สิทธิ์ร่างเดิมของเดลี่ยังคงอยู่ภายในห้องมิติที่สำคัญคือร่างเดิมของเขาไม่มีประกายศักดิ์สิทธิ์จึงไม่ค่อยมีผลในการใช้ร่างเดิมของเขาโจมตี

“ลินลี่ย์, เราควรจะทำยังไงดี?”  เดลี่ใช้สัมผัสเทพคุยกับลินลี่ย์

ลินลี่ย์ก็ร้อนรนเช่นกัน

ลินลี่ยไม่ค่อยสนใจมากนักถ้าร่างแยกธาตุลมศักดิ์สิทธิ์ของเขาถูกทำลาย  แต่ถ้า... ห้องมิติถูกโอจวินค้นพบอย่างนั้นจะไม่มีใครที่สามารถรอดชีวิตอยู่ได้

“บีบี!”ลินลี่ย์คิดอะไรอื่นไม่ออกอีกต่อไป ลินลี่ย์พูดกับบีบีทางวิญญาณในระยะไกล ตอนนี้บีบีอยู่ในไพรทมิฬ

“พี่ใหญ่!”บีบีตอบทันที  “ในที่สุดท่านก็คิดถึงข้า!  ข้าคิดถึงท่านนัก, พี่ใหญ่! เมื่อไหร่จะมาเยี่ยมข้า?”

ปราสาทโลหะไพรทมิฬ

บีบีอยู่ภายในปราสาท,เหยียดยาวอยู่บนพื้นอาบแสงอาทิตย์อย่างเฉื่อยชาแต่เมื่อได้ยินเสียงติดต่อทางวิญญาณของลินลี่ย์ เขากระโดดตื่นเต้นทันที

“บีบี, ข้าต้องการขอบางอย่างกับเจ้า มีเทพชั้นกลางที่ชื่อโอจวินมาถึงปราสาทเลือดมังกรและเตรียมจะสู้รบ  ข้าไม่รู้ว่าผลจะเป็นยังไง แต่บีบี ไม่ว่ายังไงเจ้าช่วยขอให้ลอร์ดเบรุตปกป้องกลุ่มคนที่ซ่อนอยู่ห้องมิติในตอนนี้ด้วย”

มาถึงจุดนี้ลินลี่ย์ทำได้แต่เพียงฝากความหวังไว้กับบีบี

“ว่าไงนะ? พี่ใหญ่, หนีสิ!” บีบีกังวลมากทันที  เทพ..บีบีรู้ความแตกต่างระหว่างเทพชั้นต้นกับเทพชั้นกลาง

หัวใจของลินลี่ย์รู้สึกหดหู่

หนี?

นอกจากสงสัยว่าจะหนีได้สำเร็จหรือไม่ตอนนี้เขาไม่สามารถหนีได้ เมื่อเขาพยายามหนี การต่อสู้จะเริ่มขึ้นทันทีและจะจบลงอย่างรวดเร็ว  เวลานั้นโอจวินจะพบประตูเข้าห้องมิติแน่นอนและนั่นจะกลายเป็นหายนะ

“บีบี, ร่างหลักของข้าอยู่ภายในห้องมิติไม่ต้องห่วง ต่อให้ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ของข้าถูกทำลาย ข้าจะยังไม่ตาย”นี่คือวิธีการที่ลินลี่ย์อธิบาย

แต่เมื่อร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ถูกทำลายอย่างนั้น..ลินลี่ย์จะสูญเสียความสามารถฝึกกฎธาตุลมไปตลอดกาล คุณค่าเช่นนี้ไม่สามารถอธิบายด้วยคำแค่เล็กน้อยได้แต่เมื่อเทียบกับชีวิตของครอบครัวเขา ลินลี่ย์ไม่อาจใส่ใจได้

“พี่ใหญ่ไม่ต้องห่วง ข้า ข้าจะมาเดี๋ยวนี้”บีบีลนลาน

“บีบี, จำเอาไว้, ไปหาลอร์ดเบรุต” ลินลี่ย์สั่ง

โลหะปราสาทไพรทมิฬ

“ปู่เบรุต, เขาไม่อยู่ที่นี่ เขาไปสุสานเทพเจ้าจะทำไงดี จะทำไงดี แต่พี่ใหญ่อยู่ในสถานการณ์ที่แย่ ศัตรูเป็นเทพชั้นกลาง ขณะที่ ข้า ข้าข้ายังไม่เป็นระดับเทพเลย”  บีบีแตกตื่นไม่รู้จะทำเช่นใด

“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ ถ้าท่านตาย..” ตาของบีบีเริ่มแดง

“ชรีคคคคค!” เมื่อแตกตื่นจนถึงจุดแทบบ้าบีบีเชิดหัวกรีดร้องเสียงแหลมเสียดแก้วหู

“บีบี, เป็นอะไรไป?” ในไม่ช้า ภายในโลหะปราสาทจ้าวมุสิกทองม่วงทั้งสามบินออกมา เป็นแฮรี่และน้องๆ

บีบีพูดอย่างลนลาน  “เทพชั้นกลางตนหนึ่งมาที่ปราสาทเลือดมังกรเพื่อสู้รบ  แต่ปู่เบรุตไปสุสานเทพเจ้าข้าจะทำยังไงดี?  ตอนนี้ข้าจะทำยังไง?  ถ้าข้าเสียเวลามากไปกว่านี้อย่างนั้นอาจเป็นไปได้ว่า...” บีบีเริ่มหลั่งน้ำตา

จ้าวมุสิกม่วงทองทั้งสองมองหน้ากันเองแววกังวลแฝงอยู่ในตาของพวกเขา

แม้ว่านี่ต้องใช้เวลาอธิบาย แต่ในความเป็นจริงลินลี่ย์และบีบีสื่อสารกันในทันที  การสื่อสารกันระหว่างอสูรเวทคู่หูกับเจ้านาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งลินลี่ย์ไม่จำเป็นต้องใช้สัมผัสเทพแม้แต่น้อย..ทำให้โอจวินไม่อาจค้นพบได้ โอจวินกำลังจ้องมองเดลี่และโอลิเวอร์

“เดลี่ โอลิเวอร์ ตอนนี้เจ้าทั้งสองไปได้แล้ว”ลินลี่ย์ติดต่อกับพวกเขาทางใจ

ไปเดี๋ยวนี้?

โอลิเวอร์กับเดลี่ไม่ยอมจากไป

“ลินลี่ย์ ให้คนที่อยู่ในห้องมิติแยกย้ายกันไปในทุกทิศเถอะ”  เดลี่พูดทางใจ

“ทำไม่ได้พวกท่านไม่เห็นด้านหลังโอจวินหรือ มีเทพชั้นต้นกับเซียนชั้นสูงห้าสิบกว่าคนไม่ใช่หรือ?  เมื่อวอร์ตันและคนอื่นๆ หนีไป  พวกเขาจะถูกจัดการได้แน่นอน”  ลินลี่ย์รู้ดีพวกเขาสามคนกับเทพชั้นกลางอย่างโอจวิน ก็เพียงพอเหลือเฟือ

“โอว.. พวกเจ้าช่างซื่อสัตย์ดีแท้”  โอจวินยิ้มขณะที่เขาจ้องมองคนทั้งสามที่ยืนเคียงข้างกันในกลางอากาศ

“อย่างไรก็ตามคุณค่าของความซื่อสัตย์ก็คือ..ตาย”

มาถึงจุดนี้มีความแตกต่างร้อยเมตรระหว่างทั้งสองฝ่าย สำหรับพวกเทพ ที่ระยะใกล้มาก ถ้าฝ่ายหนึ่งลงมือโจมตีทันทีอีกฝ่ายอาจไม่มีโอกาสตั้งตัวได้ ระยะร้อยเมตร.. เมื่อตั้งหลักได้ทันและความเร็วของเทพ  นั่นยังเพียงพอให้ตั้งหลักและตอบโต้กลับได้

“บึ้ม!”

ภายในพันเมตรพื้นที่ถูกแช่แข็งทันที หรือพูดให้ถูก ประกายศักดิ์สิทธิ์ของเทพธาตุแสงภายในระยะพื้นที่พันเมตรถูกควบคุมไว้อย่างสิ้นเชิงและเริ่มบีบคั้นฝ่ายลินลี่ย์ ประกายศักดิ์สิทธิ์ระดับสูงก็คือเครื่องมือควบคุมที่ทรงพลัง

สนามพลังเทพ!

สนามพลังเทพของเทพชั้นกลาง!

ลินลี่ย์และพวกต้องกระตุ้นสนามพลังเทพของตนเองต่อต้านทันที แม้ว่าพวกเขาแทบไม่สามารถควบคุมพลังธาตุที่ตนเองถนัดได้  พวกเขายังรู้สึกเหมือนกับว่าจมลงในบ่อโคลน

“แย่แล้ว” ลินลี่ย์สามารถบอกได้จากสถานการณ์เพราะความเร็วของพวกเขาจะตกลงไปมาก ขณะที่คู่ต่อสู้เป็นเทพชั้นกลางมีพลังความเข้าใจเรื่องกฎธรรมชาติและมีพลังโจมตีที่เหนือกว่า  ผลของการต่อสู้ถูกกำหนดไว้ตั้งแต่ก่อนจะเริ่มขึ้นเสียอีก

“ท่านโอจวิน” ลินลี่ย์โพล่งออกมาทันที

“ว่ายังไง?” โอจวินมองลินลี่ย์

ลินลี่ย์กัดฟันจากนั้นพูดอย่างเคร่งเครียด “ถ้าข้ายินดียอมแพ้ท่านและกลับไปเมืองหลวงกับท่านท่านยินดีจะไว้ชีวิตคนในปราสาทเลือดมังกรหรือไม่รวมทั้งเดลี่และโอลิเวอร์ด้วย?  ข้าเชื่อว่าความสมัครใจยอมแพ้ของข้าจะส่งผลต่อท่านมากกว่าเอาศพข้าไปเมืองหลวง”

“เมื่อคนทั่วไปเห็นศพข้า มีแนวโน้มว่าหลายๆคนจะคิดว่าท่านตั้งใจจะหาคนที่ดูเหมือนข้ามาหลอกลวงพวกเขา  พวกเขาจะไม่เชื่อว่าข้าตาย”

“แต่ถ้าข้าไปด้วยตัวเอง จะเป็นเรื่องที่แตกต่างออกไป”  ลินลี่ย์มองดูโอจวิน “เป้าหมายของท่านคือพลังศรัทธาของพวกเขาไม่ใช่หรือ?”

โอจวินตาเป็นประกาย  เขาหัวเราะและกล่าว “เป็นวิธีที่ยอดเยี่ยม!”

“ลินลี่ย์....” เดลี่และโอลิเวอร์จ้องมองลินลี่ย์อย่างประหลาดใจ

ยินดียอมแพ้?

หัวใจลินลี่ย์สั่นสะท้าน  แล้วจะเป็นยังไงถ้าเขายอมแพ้? แล้วจะเป็นยังไงถ้าร่างแยกศักดิ์สิทิ์ของเขาถูกทำลาย?  อย่างแย่เขาก็ไม่มีทางได้ฝึกกฎธรรมชาติธาตุลมได้อีก แต่เขายังมีเดเลีย วอร์ตันน้องชายเขา เทย์เลอร์ ชาชา...

ลินลี่ย์ไม่ต้องการให้พวกเขาตาย

พวกเขาคือสิ่งที่ลินลี่ย์ต้องปกป้องในโลกนี้อย่างแท้จริง

ลินลี่ย์จ้องมองโอจวินรอคำตอบของโอจวิน  โอจวินยิ้มกว้างมากกว่าเดิม ขณะเดียวกันฝ่ายลินลี่ย์สามารถรู้สึกได้ว่าสนามพลังเทพที่บีบคั้นอ่อนลงมาก  ใจของลินลี่ย์สงบลงทันที

พลังที่อ่อนลงของสนามพลังเทพทำให้เห็นภาพชัดว่าโอจวินรู้สึกอย่างไร

“เป็นข้อเสนอที่ยอดเยี่ยม  แต่ข้าไม่ต้องการปล่อยให้เจ้ามีชีวิต”  โอจวินพูดพลางหัวเราะอย่างใจเย็น

ลินลี่ย์สีหน้าเปลี่ยนไปทันที  “โอจวิน, เจ้า...”

“ควั่บ!” สี่เทพที่อยู่ด้านหลังโอจวินบินเข้ามาล้อมลินลี่ย์ เดลี่และโอลิเวอร์ทันที

“ดูจากพวกเจ้าแล้วข้าสามารถรู้สึกได้ถึงการคุกคาม” โอจวินหัวเราะเยาะเย้ย “เจ้าฝึกใช้เวลาไม่ถึงร้อยปีแต่สามารถฆ่าเทพชั้นต้นฝีมือสูงอย่างโบมอนต์ได้ มีอัจฉริยะอย่างเจ้าเป็นศัตรู..คงจะดีกว่าถ้าจะทำให้ภัยคุกคามนี้เป็นหมันซะ”

โอจวินฝึกในคุกเกบาโดสมานานนับปีไม่ถ้วนจะไม่รู้ได้ยังไงว่าอะไรสำคัญ อะไรไม่สำคัญ?

เนื่องจากเขาจะเป็นศัตรูกับลินลี่ย์  เขาจะต้องฆ่าลินลี่ย์ในทันที

“ใต้เท้า กับคนพวกนี้ ไม่จำเป็นต้องให้ท่านลงมือเองเลย  แค่เราก็เพียงพอเหลือเฟือ”  บุรุษวัยกลางคนชุดดำพูดด้วยความเคารพ

“จัดการมันให้เร็วๆ”  โอจวินพูดพลางหัวเราะอย่างใจเย็น  “เจ้าสองคนจัดการกับลินลี่ย์”  โอจวินมีเทพชั้นต้นสี่คนเป็นบริวาร  สองคนจัดการกับลินลี่ย์  ขณะที่อีกสองจะจัดการกับเดลี่และโอลิเวอร์

ที่สำคัญตามข้อมูลของโอจวิน พลังของลินลี่ย์เหนือกว่าโอลิเวอร์มาก

แม้ว่าเขารู้สึกมั่นใจมากแต่โอลิเวอร์ก็ยังส่งสัมผัสเทพกระจายออกไป

เขาเตรียมพร้อมลงมือทันทีเมื่อสังเกตเหตุเปลี่ยนแปลงในสถานการณ์

แต่ความตั้งใจแรกของลินลี่ย์ถูกโอจวินสังเกตออก  เขากังวลว่าโอจวินจะลงมือโจมตีทันที เมื่อเห็นว่าสี่เทพชั้นต้นแบ่งแยกกำลังอย่างรวดเร็ว  ลินลี่ย์รู้สึกขุ่นเคืองในใจ  “เดลี่ โอลิเวอร์, ไม่ว่าจะเป็นหรือตายตอนนี้ขึ้นอยู่กับสวรรค์แล้ว!!”

“ฆ่า” ตาของโอลิเวอร์เต็มไปด้วยแววดุร้ายเช่นกัน

เดลี่ชักกระบี่บางยาวมาถือไว้

“ข้าหวังว่าลอร์ดเบรุตจะสามารถมาได้ทันเวลา”  ลินลี่ย์พึมพำเงียบๆ ในใจ

ขณะนี้สิ่งเดียวที่เขาทำได้ก็คือหวัง

แต่ลินลี่ย์จะรู้ได้ยังไงว่าความจริงตั้งแต่ช่วงสองวันมานี้สุสานเทพเจ้าถูกเปิดอีกครั้ง  เบรุตไปที่สุสานเทพเจ้ายากจะบอกได้ว่าเขาจะกลับมาทันเวลาหรือไม่

“สองเราต้านทานเขาหรือ?”  บุรุษชุดดำทั้งสองคนมองหน้ากันเองและหัวเราะ

เทพชั้นต้นทั้งสี่ฝ่ายโอจวินมีประสบการณ์เหลือเฟือในพิภพจองจำเกบาโดส พวกเขาไม่อ่อนแอเหมือนกับพวกเทพชั้นต้นมือใหม่แน่นอน  สองคนร่วมมือกันต่อสู้กับลินลี่ย์ลินลี่ย์จะต้านรับพวกเขาได้ยังไง?”

“ควั่บ!”

ทันใดนั้นดาบศึกปรากฏอยู่ในมือของบุรุษชุดดำทั้งสอง  พวกเขาเปลี่ยนเป็นเงาดำเลือนรางสองร่างเหมือนกับใบไม้ร่วงแผ่วเบาขณะที่พวกเขาพุ่งเข้าหาลินลี่ย์ที่กำลังกวัดแกว่งกระบี่เลือดม่วง  ร่างของลินลี่ย์เคลื่อนไหวเหมือนกับสายลม

ประกายแสงสีม่วงนับไม่ถ้วนเต็มอยู่ในท้องฟ้าเหมือนกับอสรพิษสีม่วงนับไม่ถ้วนฉกออกมาจากทุกตำแหน่ง

ระลอกลม– ดาบมิติบั่นเศียร!

เสียงปะทะนับไม่ถ้วนได้ยินชัดและมิติถูกทำลาย

“บึ้ม” ร่างของลินลี่ย์ถอยด้วยความเร็วสูง  เขากระอักโลหิตคำหนึ่งกระจายอยู่ในอากาศ

ไม่ไกลจากลินลี่ย์โอลิเวอร์ยังถูกกระบี่กระแทกกระเด็น

“อ๊า!!!”  เดลี่ส่งเสียงร้องโหยหวน

จากมุมสายตาของเขาลินลี่ย์พบด้วยความประหลาดใจว่าร่างของเดลี่ถูกฟันขาดครึ่งด้วยดาบคล้ายภาพลวงตา  เดลี่เหลือเพียงร่างกายครึ่งบนและมือข้างเดียวแม้แต่มือขวาของเขาซึ่งถืออาวุธเทพก็ยังสั่นพร้อมกับร่างส่วนที่ยังเหลือ

แต่ในการสู้รบศึกแรกฝ่ายลินลี่ย์ได้รับบาดเจ็บสาหัส

“เร็วเข้า” คนที่ควบคุมสถานการณ์โอจวินขมวดคิ้วไม่พอใจ