81 ทากัตซูกิ มาโกโตะ สู้กับฮีโร่

81 ทากัตซูกิ มาโกโตะ สู้กับฮีโร่

“ฮีโร่ขยะของประเทศแห่งน้ำมาทำอะไรที่นี่? หือออห์”

ผมคิดว่านั่นพูดถึงผม, แต่ดูเหมือนว่านั่นจะไม่ใช่

คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นเป็นอัศวินที่มาด้วยชุดเกราะสีทองและตาที่คม

ผมสีทองและตาสีน้ำเงิน

ตัดสินจากการตกแต่งที่หรูหราของชุดเกราะเขา, เขาน่าจะเป็นคนที่จุดยืนอยู่สูง

และ…มีนิสัยที่ค่อนข้างเสีย

หรือเหมือนกลับ, เค้ากลิ่นเหมือนกับปัญหามากกว่า

“เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย, อย่าเงียบอย่างเดียวดิพูดอะไรบ้าง เฮ้ย, ไอเด็กเวร”

คนนี้มีหลายเฮ้ยจัง

“เจ้าชายเลนเนิร์ด, เค้าเป็นใคร?” (มาโกโตะ)

ผมถามเจ้าชายผู้ที่มองลงข้างล่าง

“ฮีโร่สายฟ้าของประเทศแห่งแส่ง, เกราลท์-โดโนะ” (เลนเนิร์ด)

“หืออห์? นั่นเกราลท์-ซามะสำหรับแกเหอะ! ฮีโร่ของประเทศที่อ่อนแอ, ชั้นหวังว่าแกคงจะไม่คิดว่าเราอยู่ระดับเดียวกันนะ” (เกราลท์)

อะไรของฮีโร่แบบนักเลงบ้านนอก?

ต่างจากซากุไร-คุงและเจ้าชายเลนเนิร์ด, ไม่ใช่เขาขาดระดับชั้นไปเยอะเหรอ?

“มีความจำเป็นต้องพูดมากขนาดนั้นเหรอ?” (มาโกโตะ)

ตอนนี้, ผมพยายามจะไกล่เกลี่ยนี่

ฮีโร่สายฟ้ามองผมเหมือนผมเป็นชิ้นขยะที่เพิ่งพูด

“อะไรของนาย? ขยะไม่ต้องพูด” (เกราลท์)

เขาพูดออกมาดัง!

“ทากัตซูกิ-คุงเป็นฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ!” (ลูซี่)

“เค้ากำจัดมอนสเตอร์ต้องห้าม, ชั้นจะให้นายรู้ไว้!” (อายะ)

ซา-ซังและลูซี่แนะนำตัวผมแทนผม

มันยากสำหรับผมที่จะพูดมันเองว่า ‘ชั้นเป็นฮีโร่’ ดังนั้นนี่โอเค

“ฮีโร่…ทากัตซูกิ…” (เกราลท์)

สีหน้าของชายคนนั้นเปลี่ยนไปดูอันตราย

“นาย, นายเป็นฮีโร่ที่มาจากต่างโลก?” (เกราลท์)

“แต่ชั้นเป็นฮีโร่ที่เพิ่งถูกแต่งตั้งนะ” (มาโกโตะ)

ผมมอบคำตอบที่ปลอดภัย

“ยืมหน้าหน่อยดิ้” (เกราลท์)

นายเป็นนักเลงเหรอ?!

ยังไงซะ, แต่รูปลักษณ์เค้ากับวิธีการพูดของเขาเป็นคำจำกัดความของนักเลงนะ

…เขาเป็นฮีโร่จริงๆ, ใช่มั้ย?

“มีอะไร?” (มาโกโตะ)

ผู้ชายไม่ตอบและแค่โยนดาบไม้มาตรงหน้าผม

“มาประลองกัน ไม่ต้องกังวล, ชั้นจะออมมือให้” (เกราลท์)

เขายิ้มด้วยรอยยิ้มที่ซาดิสม์

ใช่, ผมมีแค่ความรู้สึกแย่เกี่ยวกับเรื่องนี้

“มาโกโตะ-ซัง, คุณต้องไม่รับ! งานอดิเรกเค้าคือการนำความเจ็บปวดไปให้ผู้คนที่ไม่เห็นด้วยกับเค้า, และนี่เป็นวิธีของเค้า!!” (เลนเนิร์ด)

เจ้าชายเลนเนิร์ดตะโกน

ยังไงซะ, ผมก็คิดว่ามันน่าจะเป็นอย่างนั้น

“หุบปาก, ขยะ เมื่อชั้นอายุเท่านาย, ชั้นล่ามอนสเตอร์และมังกรไปเป็นร้อยแล้ว แม้ว่ามอนสเตอร์ต้องห้ามปรากฏตัวในดันเจี้ยนของประเทศของนาย, นายมุดอยู่ในบ้านและสั่น ขยะแบบนั้นควรจะไม่เกี่ยวเรื่องนี้” (เกราลท์)

“คุห์…!” (เลนเนิร์ด)

เจ้าชายเลนเนิร์ดสั่นด้วยความทรมาน

เข้าใจแล้ว

ผมคิดว่าเจ้าชายเลนเนิร์ดไม่ไปที่ดันเจี้ยนนั้นปรกติเพราะเขายังเด็ก, แต่ในประเทศแห่งแสง, ฮีโร่ที่อายุ 9 ขวบถูกใช่งาน หือห์

มีกฎหมายมาตรฐานการทำงานในประเทศนี้มั้ย? ผมไม่คิดอย่างนั้น

“เฮ้ย, นายจะทำอะไร? ฮีโร่เป็นสัญลักของพลังของประเทศ อย่าบอกชั้นนะว่านายจะปฏิเสธ” (เกราลท์)

ฮีโร่สายฟ้ายั่วยุผม

“ชั้นก็โอเคที่จะสู้กับ นักเวทที่เหมือน-ขายตัว และนักสู้หน้าอกไม้กระดานนั่น หรือเหมือนมากกว่าถ้าพูดว่า, ไม่ใช่สาวพวกนั้นที่อยู่ข้างหลังนายแข็งแกร่งกว่านายผู้เป็นฮีโร่เหรอ?” (เกราลท์)

อะไร, ไอเวรตะไล

ยังไงซะ, เขาพูดถูก

สองคนข้างหลังผมแข็งแกร่งกว่าผม

แต่มันทำผมโมโหที่เค้าพูดแบบนั้นเกี่ยวกับพวกพ้องผม

“ทากัตซูกิ-คุง, มันโอเค ชั้นจะสู้กับเค้าแทนนายเอง” (อายะ)

ซา-ซังต้องโกรธโดยสิ่งนั้น, เธอมีแรงบันดาลใจ

“เฮ้, ชั้นปล่อยอุกกาบาตใส่เจ้านี่ได้, ใช่มั้ย?” (ลูซี่)

แม้แต่ลูซี่! อ๊ะ, เธอจริงๆแล้วเลือด-ร้อนกว่าซา-ซัง

“มา มา รอเดี๋ยว ชั้นแค่ต้องสู้กับนาย, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

“ใช่, นั่นเป็นที่ชั้นพูดตั้งแต่แรก, ไองั่ง เข้ามาได้แล้ว เอาเลย” (เกราลท์)

ผมสงสัยว่าทำไม แม้ว่าเราควรจะยืนอยู่ที่เมืองหลวงที่เป็นสูงสุดของสูงสุดของทวีปนี้… ไม่ใช่ว่ามาตรฐานวัฒนธรรมต่ำไปเหรอ?

อา, เขาเป็นฮีโร่และขุนนาง, หือห์

ไม่ใช่ว่ามาตรฐานของขุนนางต่ำเหรอ

“มาโกโตะ-ซัง…ผมขอโทษ เป็นเพราะผม…” (เลนเนิร์ด)

“นายพูดอะไรน่ะ? เค้าน่ะเป็นคนที่บ้า” (มาโกโตะ)

“เค้า…เดิมทีแล้วเป็นตัวแทนของฮีโร่ของประเทศแห่งแสง แต่ตั้งแต่เวลานั้นที่จุดยืนของเค้าถูกพาไปจากเค้าโดยฮีโร่แห่งแสง ซากุไร-ซัง, เค้าได้ทำตัวแบบนี้ มาโกโตะ-ซัง, โปรดอย่ากดดันตัวเอง…” (เลนเนิร์ด)

“อ้าา…เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

งั้นก็เป็นคนหนึ่งที่ถูกซากุไร-คุงผ่านไป

น่าสงสาร

แต่มันทุเรศที่ระบายมันกับเด็กเล็กคนนี้

ฮีโร่สายฟ้ารออยู่ที่ตรงกลางของลานฝึก รออยู่ด้วยแขนที่กอดอก

…แต่ไม่จำเป็นต้องทำมันตรงกลางขนาดนั้น…

ทหารรอบข้างได้ ‘อะไร อะไร?’ และสนใจมาทางนี้

พววก

ผมไปที่นั่นอย่างช้าๆ

ผมอยากจะกลับจากใจ

“ฮีโร่สายฟ้า, เกราลท์วาเลนไทน์” (เกราลท์)

ผู้ชายแนะนำตัวเองระหว่างที่ตั้งท่ายืนด้วยดาบไม้

เกก่ะ, วาเลนไทน์ ไม่ใช่ว่าเป็นตระกูลขุนนางที่ต้องไม่มีเรื่องด้วยเหรอ?

หนึ่งในห้าขุนนางศักดิ์สิทธิ์ของประเทศแห่งแสง

ผมได้ยินมาว่าสถานะของพวกเขาอยู่ระดับเดียวกับราชวงศ์อื่นนอกจากประเทศแห่งแสง

เหตุผลที่เขาหยาบกับเจ้าชายเลนเนิร์ดอย่างง่ายดายเพราะสิ่งนี้, หึห์…

ช่างเป็นชายที่มีปัญหาที่จะมอบความสนใจให้

“อืม, ฮีโร่ประเทศแห่งน้ำ, ทากัตซูกิ มาโกโตะ…” (มาโกโตะ)

แนะนำตัวเองเป็นมารยาทที่นี่, ใช่มั้ย? นาจะนะ

ผมไม่ใช้ดาบ, ดังนั้นผมยืมไม้เทาที่อยู่รอบๆ

“นักเวทย์, หึห์…ด้วยมานาที่เหมือน-ขยะนั่น, ชั้นตกใจที่นายเรียกตัวเองว่าฮีโร่” (เกราลท์)

เขาพูดอย่างเย้ยหยัน

ซักพักนึงแล้ว, เค้าบางอย่างที่ว่าซา-ซังและลูซี่แข็งแกร่งกว่า

เขามีสกิลประเมินที่ทำให้เขารู้ว่าผมมีจำนวนมานาที่ต่ำเหรอ?

“เฮ้, ชั้นเข้าไปแล้วนะ!” (เกราลท์)

โดยไม่มอบสัญญานว่าเริ่ม, เขาพุ่งมาข้างหน้าทันที

ข-เขาหายไป?!

[หลบหลีก]!

ผมหลบการโจมตีของเกราลท์ได้ระยะปลายขน

เสียงตัดลมที่ส่งความเย็นยะเยือกมาที่หูผมผ่านไป

ค-คนนี้…เขาบอกว่านี่คือเขาออมมือให้แล้วเหรอ?

“เป็นการหลบหลีกที่เหมือน-เต่า?!” (เกราลท์)

“กะแฮ่ก!” (มาโกโตะ)

แรงกระแทกอันทรงพลังวิ่งรอบไหล่ผม ผมถูกเตะ?!

เขาเล็งจังหวะที่ผมแข็งตัวเล็กน้อยที่มาหลังจากการใช้สกิลหลบหลีก

“นี่! มันจบแล้ว!” (เกราลท์)

เขากำลังจะโจมตีต่อ, แต่…

(เวทย์น้ำ: [เข็มน้ำ]) (มาโกโตะ)

“ชิ!” (เกราลท์)

หนึ่งในไพ่ตายของผม, เวทมนตร์ที่ทำให้บอดโดยไม่ร่ายถูกหลบอย่างง่ายดาย

ซา-ซังก็หลบมันได้ในอดีต, งั้นมันใช้ไม่ได้กับเลเวลที่ต่างกันมาก, หือห์

“โจมตีเหมือน-ขยะ” (เกราลท์)

เวรเอ๊ย! ผมไม่เห็นการโจมตีส่วนมากของเขา

ตอนนี้, ผมควรจะตั้งสมาธิกับการหลบการโจมตีด้วยดาบอย่างเดียว, และรับความเสียหายอื่น

“กุห์!” (มาโกโตะ)

อีกครั้งที่เค้าเล็งเวลาหลังจากผมใช้หลบหลีก

ครั้งนี้ผมถูกเตะที่หลัง

[หลบหลีก]! [หลบหลีก]! [หลบหลีก]!

“ยุ่งยากว่ะ! แค่ร่วงไปกับพื้นแล้วร้องขอความเมตตาได้แล้ว! ฮีโร่เหมือน-ขยะอย่างนายไม่ควรจะเรียกตัวเองว่าฮีโร่!” (เกราลท์)

พูดอะไรก็ได้ที่เขาอยากพูด!

ผมควรจะหลบการโจมตีของเขาด้วยหลบหลีก, แต่บาดแผลของผมได้เพิ่มขึ้น

แม้ว่ามันจะเป็นดาบไม้, มันรู้สึกคมเหมือนผมถูกตัดโดยเหล็ก

งั้นนี้คือสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อหุ่มมันด้วยออร่า, หือห์

“เฮ้ย เฮ้ย, มันจะจบแต่กับดาบ, รู้มั้ย อย่างน้อยทำให้ชั้นต้องใช้สกิลดาบเวทมนตร์สิ” (เกราลท์)

ไอเวลตะไลนี่

(เวทย์น้ำ: [หมอก]) (เวทย์น้ำ: [เข็มน้ำแข็ง])

ผมใช้หมอกเพื่อบังตาของเขา, และเล็งที่จะทำให้เขาบอดอีกครั้ง

“น่ารำคาญ!” (เกราลท์)

ฮีโร่ตะโกน, สร้างลมที่เป่าทุกอย่างรอบๆ

นั่นบ้าไปแล้ว!

“โอร่า!” (เกราลท์)

กุกห์?!

“?!”

*《ปัง》*

ผมรับแรงสะเทือนเหมือนกับระเบิดได้เกิดใกล้ผม, และถูกส่งให้บินไป

ข้างในปากคงจะมีแผล, ผมรู้สึกถึงรสชาติของเลือด

ผมสามารถทนมันได้ที่จะไม่ปล่อยของในท้องออกมาทั้งหมด

ถ้าผมโดนอีกครั้ง, ผมรู้สึกว่าสติของผมจะบินไป…

“ทากัตซูกิ-คุง!” “มาโกโตะ!” “มาโกโตะ-ซัง!”

ลูซี่, ซา-ซัง, และเจ้าชายเลนเนิร์ดวิ่งมาหาผม

“นาย, พอได้แล้ว! มาโกโตะเป็นนักเวทย์, รู้มั้ย?!” (ลูซี่)

“มันโอเค, ลูซี่-ซัง ชั้นจะเป็นคู่ต่อสู้เค้าต่อ” (อายะ)

“มาโกโตะ-ซัง…ผมก็จะสู้ด้วย” (เลนเนิร์ด)

ลูซี่และซา-ซังส่งเสียงอย่างกระทันหันและเข้ามาระหว่างผมและฮีโร่สายฟ้า

เจ้าชายเลนเนิร์ดอยู่ในน้ำตา

“อออ้า, เดี๋ยว, แค่รอเดี๋ยว, ทั้งสามคน ชั้นยังโอเคอยู่” (มาโกโตะ)

พูดจากใจ, ร่างกายผมได้กรีดร้อง…แต่ผมสามารถยืนขึ้นด้วยตัวที่ส่าย

“...นาย…ต้องเป็นไอโง่แน่” (เกราลท์)

ฮีโร่สายฟ้าพูดกับผมเหมือนกับดูถูกผมจากก้นบึ้งจากหัวใจ

“เฮ้ย…ไม่ใช่ว่านี่แย่แล้วเหรอ?” “เกราลท์-ซามะแขวนขอคนที่เค้าไม่ชอบก่อน…” “ไม่ใช่ว่าเค้าเป็นฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำเหรอ? มันจะกลายเป็นปัญหาแน่…” “ใครก็ได้, เรียกเจ้าหญิงโนเอลซิ” “เราไปเรียกนานแล้ว”

ผมได้ยินเสียงรอบๆ

คนนี้ทำอะไรพวกนี้เหรอ…?

ช่างเป็นชายที่สิ้นหวัง

“เฮ้ย, มีอะไร? เข้ามาเลย, ทั้งหมดนี่แหละ ถ้าชั้นชนะ, ชั้นจะเอาผู้หญิงสองคนนั้นไป” (เกราลท์)

ฮีโร่สายฟ้าเกราลท์มีรอยยิ้มที่สกปรก

…นี่คือฮีโร่ของประเทศแห่งแสง?

“ผู้หญิง, ชั้นจะดูแลเธออย่างดีบนเตียงชั้น รู้สึกเป็นเกียรติซะ” (เกราลท์)

“ใครจะอะไรกับขี้คอกอย่างนาย” “ไอ้นี้แม่งแย่ที่สุดเลย”

ลูซี่และซา-ซังด่าเขา

“คนที่จะสู้มีแค่ชั้นคนเดียว” (มาโกโตะ)

ผมดันซา-ซังและลูซี่ไปข้างๆ, และเดินไปข้างหน้า

“อย่า, ทากัตซูกิ-คุง!” (อายะ)

“เฮ้, มาสู้ด้วยกันเถอะ, มาโกโตะ!” (ลูซี่)

“มันโอเค” (มาโกโตะ)

ผมยิ้มให้ทั้งสองคนที่กำลังจะร้องไห้, และเดินไปข้างหน้า

ผมไม่ดีแล้ว

ทำให้พวกพ้องมีหน้าอย่างนี้

อออา นี่มันจากใจเลยว่า {ทำท้องผมปั่นป่วน}

แม้ว่าผมมีโล่งจิตอยู่ที่ 50%...

“ทากัตซูกิ-คุง! นายโอเคมั้ย?!”

“ฮีโร่มาโกโตะ!”

บางคนได้มา

ผมทนความเจ็บปวดในร่างกายผมและมองไปข้างหลัง, และผมเห็นซากุไร-คุงกับเจ้าหญิงโซเฟีย

ผมแสดงรูปร่างที่ไม่น่าดูให้พวกเขาเห็น

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

สีหน้าที่หนักของเจ้าหญิงโนเอลปรากฏที่มุมของตาผม

“...โนเอล, หือห์” (เกราลท์)

เกราลท์พึมพำอย่างขื่นขม

“นายทำอะไรน่ะ? เค้าเป็นฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ นายคิดว่าอะไรแบบนี้จะถูกยกโทษให้เหรอ?!” (โนเอล)

“หุบปาก อย่าเข้ามายุ่ง!” (เกราลท์)

เฮ้ย เฮ้ย นั่นมันน่าประทับใจ

เจ้าหญิงโนเอล, หมายเลขหนึ่งที่จะสืบทอดประเทศแห่งแสง เธอควรจะเป็นคนที่มีอิทธิพลมากที่สุดในทวีปตะวันตก

พูดแบบนั้นยกโทษให้ได้เหรอ?

…ไม่, ที่สำคัญกว่านั้น

“เจ้าหญิงโนเอล นี่เป็นการประลองที่เกราลท์-ซามะและผมตกลงกัน คุณอนุญาติเราให้ทำมันจนจบได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

“ฮีโร่มาโกโตะ! นายพูดอะไรน่ะ?!” (โซเฟีย)

มันหายากที่เจ้าหญิงโซเฟียเพิ่มเสียงของเธอแบบนี้

“ทากัตซูกิ-คุง…” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงมีสีหน้าที่ไม่สบายใจ

ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนี่

“ฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ, ทากัตซูกิ-ซามะ, ถ้ามันอันตราย, ชั้นจะหยุดมัน” (โนเอล)

เจ้าหญิงโนเอลมองผมด้วยสายตาที่ซีเรียส

“...ใช่, นั่นจะช่วยได้มากเลย” (มาโกโตะ)

ผมขอบคุณเจ้าหญิงโนเอลที่เป็นห่วงผม

และจากนั้น, ผมมองกลับไปที่ฮีโร่สายฟ้าที่ยืนกอดอก

“ฮีโร่สายฟ้า, เกราลท์ ชั้นจะใช้เวทมนตร์ ‘บางอย่าง’ ต่อจากนี้ ถ้านายสามารถหลบมันได้, นายชนะ นั่นเป็นไง?” (มาโกโตะ)

“หือห์? นั่นโง่ว่ะ ถ้านายใช้อะไรแบบนั้นได้, ใช้มันได้แล้ว, ขยะ ถ้าชั้นชนะ, ชั้นจะตัดแขนนายข้างนึง” (เกราลท์)

เกก่ะ, เขาพูดนั่นจริงๆเหรอ?

“ชั้นจะไม่ปล่อยให้เค้าทำอย่างนั้น โปรดไม่ต้องกังวล” (โนเอล)

เจ้าหญิงโนเอลพูด

แต่ผมรู้ซึกว่าฮีโร่ซาดิสม์มากๆ ตรงหน้าผมคนนี้จะตัดแขนผมออกจริงนะ…

“งั้น, ทุกคน, โปรดถอยไป” (มาโกโตะ)

“นี่มันโง่ โง่ชิบหาย เวทย์ที่ทรงพลังใช้เวลาเพื่อใช้งาน ชั้นแค่ต้องฟันนายก่อนนายจะใช้งานมัน” (เกราลท์)

คนรอบๆสร้างวงกลมล้อมรอบเรา

…แต่ผมอยากให้พวกเขาถอยไปไกลกว่านี้อีกนิดนะ

ยังไงซะ, นั่นโอเค

“เฮ้, ทำมันได้แล้ว ด้วยมานาเหมือน-ขยะของนาย” (เกราลท์)

“งั้น, ชั้นจะรับข้อเสนอนั้นไว้” (มาโกโตะ)

{ผมลดโล่งจิตไปที่ 0%}

“ตาย!” (เกราลท์)

เกราลท์ปิดระยะในทันที

(เวทน้ำ: [มังกรน้ำ])

ก่อนดาบเขาถึงผม…{เสาน้ำพุ่งออกมาโดยมีผมอยู่ตรงกลาง}

สิ่งที่วนเป็นวงกลมอยู่รอบผม {เป็นกลุ่มของมังกรน้ำ}, ได้ว่ายรอบๆลานฝึก

(ชั้นเรียกทุกคน) (เรียกมาอีกกันเถอะ) (นายเจ็บมั้ย?) (นายโอเคมั้ย) (นายถูกทำให้เจ็บโดยเจ้านั่นเหรอ) (เค้าทำชั้นหงุดหงิด) (มาเล่นเค้ากันเถอะ) (ชั้นจะช่วย~) (เฮ้, เล่นกันเถอะ) (เยยย้) (ไม่, พวกเราจะเล่นเจ้านั่น) (เรียกมาเยอะๆกว่านี้อีก) (เฮ้, แขนนายโอเคมั้ย?) (นั่นดูเจ็บอ่ะ) (ช่างน่าสงสาร) (ยกโทษให้ไม่ได้) (เฮ้) (เล่นกับพวกเรา) (เรียกมาอีก) (เพื่อนหลายคนมาแล้ว) (เห็นมั้ย~) (เยยย้) (ใช้เวทมนตร์เร็วๆสิ) (เร็ว เร็ว) (เฮ้~) (มาเร็ว~) (เยยย้)

{การประสานเสียงที่ใหญ่ของสปิริตมาถึงหูผม}

ทุกคนพูดอย่างอิสระ

ผมได้พูดกับสปิริตตลอดเวลาที่ผมสู้อยู่, และสปิริตมากขึ้นและมากขึ้นได้มา

มีสปิริตสีฟ้าเยอะมากๆบินอยู่รอบๆ

ผมยืม {มานาที่ไม่สิ้นสุด} นั่นมาเล็กน้อยจากพวกเขา

ด้วยมานานของพวกเขา, ผมยิงเวทมนตร์เหนือกว่าต่อไป

“แม่งน่ารำคาญว่ะ!” (เกราลท์)

แสงเหมือนสายฟ้าฟาดได้เกิดขึ้น, และพายุทอร์นาโดลูกใหญ่ได้ร้องโดยมีเขาอยู่ตรงกลาง

มังกรน้ำไม่สามารถเข้าไปใกล้เขาได้

ฮีโร่สายฟ้าดันมาข้างหน้าระหว่างที่ผ่าแยกมังกรน้ำ

เขาอาจจะเน่า, แต่เขายังเป็นฮีโร, หือห์

เวทมนตร์เหนือกว่าหยุดเขาไม่ได้ถ้างั้น

ผมพูดสิ่งนี้กับเกราลท์

“งั้น, ชั้นจะใช้เวทย์ใหญ่แล้วนะ” (มาโกโตะ)

“...หือห์?” (เกราลท์)

ระหว่างที่ผมดูฮีโร่สายฟ้าทำสีหน้าสงสัง วินาทีนึง

—สปิริตดีใจขึ้นเมื่อเปิดเผยอารมณ์ของนาย

คำพูดของโนอาห์-ซามะก้องในตัวผม

{ผมให้ความโกรธพาผมไป}, และใช้เวทมนตร์สปิริต

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน