ตอนที่แล้วตอนที่ 13-5 เสียง
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 13-7 เต็มใจยอมแพ้

ตอนที่ 13-6 ตำนาน


“มูบา, เชิญพูดต่อ” ลินลี่ย์ฟังอย่างระมัดระวัง

มูบาพูดทั้งที่ยิ้ม  “เจ้าเมืองปกครองเมืองบลูไฟร์ก็คือลอร์ดบลูไฟร์หนึ่งในห้าราชันย์!  ลอร์ดบลูไฟร์เป็นคนที่ลึกลับมาก  พลังของเขามากมายมหาศาลอย่างไม่ต้องสงสัยและเขาแทบไม่เคยปรากฏตัวขึ้นมา ในความเป็นจริง ไม่มีใครแน่ใจว่าเขายังอยู่ในเมืองบลูไฟร์หรือไม่  ในเมืองบลูไฟร์คนที่มีสถานะและพลังรองจากลอร์ดบลูไฟร์ก็คือลอร์ดแอดกินส์ มีพลังระดับเทพชั้นสูง!”

“เทพชั้นสูง?”

ลินลี่ย์ใจสั่นสะท้าน  เขาอดลอบถอนหายใจไม่ได้  “โอลิเวอร์ เจ้าต้องการจะล้างแค้นให้น้องชายเจ้าแต่ดูเหมือนจะยากเสียเหลือเกิน”

ยอดฝีมือที่ทำลายภูเขาเทพสงครามนำโดยแอดกินส์ผู้นี้

โอลิเวอร์จะฆ่าแอดกินส์?  ยังไงเล่า?

“ลินลี่ย์,ยังมีความแตกต่างในระหว่างเทพชั้นสูงด้วยเหมือนกัน  มีความแตกต่างใหญ่ในเรื่อพลังระหว่างคนที่กลายเป็นเทพชั้นสูงผ่านการหลอมรวมประกายศักดิ์สิทธิ์และผู้ที่รู้กฎธรรมชาติแต่ไม่รู้วิธีใช้กฎธรรมชาติ และคนที่กลายเป็นเทพชั้นสูงด้วยความเพียรพยายามของตนเอง  ในพิภพจองจำเกบาโดสคนที่อ่อนแอในทุกระดับจะถูกทำลาย”

มูบากล่าว “ลอร์ดแอดกินส์มีชื่อเสียงมาเป็นหมื่นล้านปีแล้ว  แม้แต่ในพิภพจองจำเกบาโดสเขาเป็นเทพชั้นสูงที่ทรงพลังอำนาจมาก

“ข้าเข้าใจ เราไม่กล้าไปตอแยแอดกินส์ผู้นั้นแน่”  ลินลี่ย์พูดเยาะเย้ยตนเอง

เมื่อรู้ว่าศัตรูทรงพลังเพียงไหนตอนนี้ลินลี่ย์รู้ว่าเขาควรจะทำยังไงต่อพวกเขา

“มีอะไรอื่นอีก? ทวีปยูลานคงเป็นไปไม่ได้ที่มียอดฝีมืออยู่ไม่กี่คนใช่ไหม?”  ลินลี่ย์ถาม

มูบาพยักหน้า  “จักรวรรดิโรฮอลท์ หลังจากประสบภัยพิบัติคนสาบสูญไปถึงร้อยล้านคนและพลเมืองหนีออกไปเกือบหมดแล้ว ตอนนี้ไม่เหลือใครในจักรวรรดิแล้วย่อมไม่นับด้วยเป็นธรรมดา  ปัจจุบันนี้จักรวรรดิไรน์ ยูลาน และบาลุคทั้งหมดถูกเทพชั้นกลางชิงไปหมดขณะที่จักรวรรดิโอเบรียนถูกยึดครองโดยลอร์ดแอนกินส์”

“เทพทั้งนั้นหรือ?”  โอลิเวอร์รู้สึกระทมใจ

โอลิเวอร์ปลดปล่อยยอดฝีมือไม่กี่คนด้วยพลังกระบี่นั้นของเขาแต่ก็มีเทพหลายคนรวมอยู่ในนั้น

“ข้ารู้จักเทพที่ควบคุมจักรวรรดิยูลานเขาชื่อเอิร์ฟ สำหรับคนที่ควบคุมจักรวรรดิไรน์ ข้าไม่แน่ใจเช่นกันขณะที่สหภาพศักดิ์สิทธิ์และพันธมิตรมืด ข้าไม่คุ้นเคยกับพื้นที่นั้นดังนั้นข้าไม่แน่ใจเช่นกัน” มูบากล่าว

ลินลี่ย์พยักหน้าเล็กน้อย

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับสองพันธมิตรด้านตะวันตกของเทือกเขาอสูรวิเศษเท่านั้นสี่จักรวรรดิด้านตะวันออกของเทือกเขาอสูรวิเศษก็ถูกยึดครองไปด้วย

“มูบา” จู่ๆ ลินลี่ย์มีความคิดประหลาดใจ

ลินลี่ย์รีบถามทันที  “ท่านบอกว่าเจ้าเมืองบลูไฟร์ก็คือบลูไฟร์ใช่ไหมหนึ่งในห้าราชันย์พิภพจองจำเกบาโดส เมื่อประตูมิติเปิดในครั้งนี้ท่านคิดว่าลอร์ดบลูไฟร์จะหนีเข้ามาในพิภพยูลานด้วยหรือไม่?”

มูบาตะลึง

“นี่...ข้าก็ไม่รู้” มูบาถอนหายใจชื่นชม  “ถ้าลอร์ดบลูไฟร์มาถึงในพิภพยูลานอย่างนั้นก็คงจะเหลือเชื่อจริงๆ มีแนวโน้มว่าแม้แต่คนอย่างลอร์ดเบรุตที่เป็นทูตของมหาเทพอาจจะไม่ได้เหนือกว่าลอร์ดบลูไฟร์ก็เป็นได้

เมื่อรู้ประวัติศาสตร์ของพิภพจองจำเกบาโดสลินลี่ย์ลอบพยักหน้าเหมือนกัน

“ห้าราชันย์...”

ลินลี่ย์รู้สึกทึ่งอยู่ในใจ

ราชันย์!

พิภพจองจำเกบาโดสถูกสร้างเมื่อจักรวาลก่อตัวขึ้น  จำนวนยอดฝีมือที่ถูกจองจำภายในนั้นมีมากมายสำหรับคนที่สามารถถึงระดับพลังชั้นสูงในหมู่ยอดฝีมือนับไม่ถ้วนและกลายเป็นห้าราชันย์ของทั่วพิภพเกบาโดสได้..อย่างนี้จะเป็นหนึ่งในเทพชั้นสูงที่ทรงพลังอำนาจสูงแน่นอน

“แต่ลอร์ดบลูไฟร์ยากจะปรากฏตัวเองในเมืองบลูไฟร์ มีความเป็นไปได้ว่าเขาอาจไม่อยู่ในเมืองบลูไฟร์ตอนนั้นก็ได้” มูบากล่าว

“มูบา, ข้าสับสนเรื่องบางอย่างมากจริงๆ”  ลินลี่ย์ขมวดคิ้ว

“เชิญบอกได้” ความคิดของมูบาเป็นมิตรมาก

ลินลี่ย์พยักหน้าเล็กน้อย  “ข้ามักสงสัยว่าข้าสามารถเข้าใจเหตุผลที่เทพชั้นต้นและเทพอื่นๆ รั้งอยู่ในทวีปยูลาน ที่สำคัญพวกเขาต้องการได้ประกายศักดิ์สิทธิ์ในสุสานเทพเจ้า  แต่.. ลอร์ดแอดกินส์นั้นเป็นเทพชั้นสูง ทำไมเขายังรั้งอยู่ในพิภพยูลานด้วยเล่า?  เขาเป็นเทพชั้นสูงไปแล้วหรือว่าสุสานเทพเจ้าจะมีประกายมหาเทพอยู่?” ลินลี่ย์กล่าวแฝงอารมณ์ขัน

ลินลี่ย์รู้ดีว่าจำนวนของมหาเทพถูกจำกัดไว้แล้วดิน ไฟ น้ำ ลม สายฟ้า แสง ความมืด เจ็ดธาตุใหญ่ก็มีมหาเทพทั้งเจ็ด  ในพิภพนับไม่ถ้วน จำนวนของเทพผู้เพิ่มขึ้นมาในช่วงเวลานับไม่ถ้วนนับว่าน่าทึ่งจริงๆ

แค่มองไปที่พิภพจองจำเกบาโดส  และนั่นแค่พิภพเดียวเท่านั้น

ถ้าเพิ่มพิภพนับไม่ถ้วนล่ะ?

โดยเฉพาะอย่างยิ่งพิภพสูงของจอมเทพทั้งสี่และพิภพมหาเทพ... จำนวนน่าประหลาดใจ เกินกว่าจะคิดคำนวณได้

แต่มหาเทพ?

สายธาตุดินเป็นเพียงหนึ่งในเจ็ดนั้น!  เพียงแต่เมื่อหนึ่งในนั้นลดลงเทพชั้นสูงอื่นจะสามารถได้รับประกายมหาเทพและรับตำแหน่งมหาเทพได้ แต่เทพนั้นจะทรงพลังอำนาจมากเท่ากับมหาเทพที่ตายไปได้ยังไง?  ยิ่งกว่านั้นสุสานเทพเจ้าไม่มีอะไรมากไปกว่าการละเล่นของมหาเทพ

แล้วมหาเทพจะวางประกายมหาเทพไว้ภายในหรือ?

ต่อให้มหาเทพต้องการทำมหาเทพนั่นแหละคงต้องการได้ประกายมหาเทพก่อน

“ไม่เลย”

มูบาส่ายศีรษะ  “ลินลี่ย์, เจ้าไม่รู้เรื่องนี้ แต่สุสานเทพเจ้ามีสมบัติมหาเทพอยู่ข้างใน”

“สมบัติมหาเทพ?”  ลินลี่ย์ประหลาดใจเช่นกัน  “แม้แต่มหาเทพก็ยังมีสมบัติศักดิ์สิทธิ์ไว้มาเป็นเวลานับปีไม่ถ้วนก่อนจะสามารถสร้างสมบัติมหาเทพได้ เป็นไปได้ว่ามหาเทพผู้สร้างสุสานเทพเจ้ายินดีจะเก็บสมบัติมหาเทพไว้ภายในสุสานหรือเปล่า?”

“ไม่ใช่แค่สมบัติมหาเทพ...”

มูบาพูดอย่างลึกลับ  “ตามตำนานบอกว่าในชั้นที่สิบแปดของสุสานเทพเจ้ามีประกายมหาเทพ!”

“ตลกเป็นบ้า ตลกจริงๆ” ลินลี่ย์หัวเราะลั่น

“ไม่จำเป็น” มูบาพูดอย่างเคร่งขรึม  “ลินลี่ย์ เจ้าไม่รู้เรื่องนี้ แต่คนเกือบทั้งหมดที่ติดอยู่ในพิภพจองจำเกบาโดสเป็นยอดฝีมือที่ผ่านประวัติศาสตร์พิภพยูลานมาแล้ว  เมื่อหมื่นปีที่แล้วและห้าพันปีที่แล้ว พวกที่ถูกจองจำรุ่นใหม่ทั้งหมดเป็นพวกยอดฝีมือจากภายนอก และอะไรเป็นสาเหตุให้ยอดฝีมือหลายคนจากพิภพอื่นเดินทางมาที่นี่?”

“สุสานเทพเจ้า?”  ลินลี่ย์ถาม

มูบาหัวเราะและกล่าว  “ที่สำคัญยิ่งกว่าไม่ใช่แค่เทพธรรมดาที่ลงมายังพิภพยูลาน ยังมีเทพระดับสูงด้วยเช่นกัน!  เทพระดับสูงที่ทรงพลังมาก,พวกระดับตำนานจากพิภพนรก อสูรเลือดม่วง  และเวลานั้นอสูรเลือดม่วงไม่ใช่เป็นเพียงเทพชั้นสูงที่ลงมา

ลินลี่ย์ใจสั่นสะท้านทันที

เขาคิดถึงกระบี่เลือดม่วงของเขา

“บอกข้าหน่อยได้ไหมทำไมเทพชั้นสูงที่ทรงพลังมากเหล่านั้นจึงต้องมา? แค่เพื่อสมบัติเทพธรรมดาและประกายศักดิ์สิทธิ์หรือ?  คิดดูสิ มันเป็นไปไม่ได้”  มูบาหัวเราะ “นั่นคือเหตุผลที่ข้าแน่ใจว่าสุสานมหาเทพต้องมีสมบัติมหาเทพอยู่ภายใน    ไม่ว่าจะมีประกายมหาเทพอยู่หรือไม่  ข้าไม่แน่ใจ อย่างไรก็ตามในพิภพจองจำเกบาโดสมีข่าวลือเรื่องประกายมหาเทพในสุสานเทพเจ้าอย่างต่อเนื่อง”

ลินลี่ย์ถอนหายใจไม่หยุดหย่อน

มิน่าเล่าแอดกินส์ถึงยังรั้งอยู่ในพิภพยูลาน

ลินลี่ย์กับมูบาคุยกันเป็นเวลานานจากนั้นหลังจากพวกเขาร่วมทานอาหารมื้อกลางวันด้วยกัน มูบาก็ลาจากมา ส่วนลินลี่ย์กลับเข้าไปฝึกต่อมากกว่าเดิม  เวลาผ่านไป ในพริบตาผ่านไปอีกเดือน อีกเพียงไม่กี่วันก่อนที่เทพสงครามและมหาพรตจะกลับมา

ภายในคฤหาสน์ที่งดงามจักรวรรดิบาลุค

บุรุษวัยกลางคนชุดขาวหยิ่งยโสนั่งอยู่ภายในศาลาดื่มเหล้าเพลิดเพลินกับความงามในสวนเขาคือโอจวินเทพผู้ทำลายวังหลวงนั่นเอง

“ท่านพ่อ” บุรุษหนุ่มผมทองเดินเข้ามาหา

“หืม?” โอจวินชำเลืองมองเด็กหนุ่ม  ในอดีต เมื่อเขาเริ่มถูกขังอยู่ในพิภพจองจำเกบาโดส  เขาเป็นแค่เซียนชั้นสูงขณะที่บุตรชายของเขาเพิ่งถึงระดับเซียน

ช่วงเวลาหลายปีนับไม่ถ้วนภายในพิภพจองจำเกบาโดสโอจวินพยายามอย่างหนักเพื่อปกป้องลูกชายของเขา หลังจากผ่านการฝึกฝนอย่างขมขื่น เขาเข้าถึงระดับเทพได้ขณะที่ลูกชายของเขาถึงระดับเทียมเทพ (เทพชั้นต้น)

ในที่สุดสองพ่อลูกก็หลบหนีออกมาจากพิภพจองจำเกบาโดสออกมาได้

“ท่านพ่อ, แม้ว่าเขตต่างๆของจักรวรรดิบาลุคจะจำนนได้โดยง่าย แต่พลเมืองของจักรวรรดิยังศรัทธาต่อลินลี่ย์อย่างเต็มที่มันน่าหงุดหงิดนัก”  บุรุษผมทองขุ่นเคือง“เปลี่ยนศรัทธาของผู้คนไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย”

จะฆ่าพลเมืองหรือ?  นั่นเป็นการกระทำของคนโง่

แผ่นดินเกิดของโอจวินก็คือพิภพยูลานเช่นกัน  เขาไม่ใจร้อนทำเรื่องเช่นนั้น

“นั่นง่ายมาก” โอวจวินยิ้มมุมปาก

“โอว?”บุรุษหนุ่มผมทองมองหน้าบิดาของเขาด้วยความสงสัย

“พวกเขาเทิดทูนลินลี่ย์ใช่ไหม? ข้าได้ยินว่าปราสาทเลือดมังกรเป็นตำแหน่งที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดในจักรวรรดิบาลุคทั้งหมดอย่างนั้น....พรุ่งนี้เราจะออกไปทำลายปราสาทเลือดมังกรให้ราบเป็นหน้ากลอง  ขณะเดียวกันเราจะฆ่าลินลี่ย์ผู้นั้นด้วย  เมื่อเวลามาถึงเราจะแขวนศพลินลี่ย์ประจานที่กำแพงเมืองหลวง”

“และในเวลาเดียวกัน เราจะสร้างเรื่องให้ตื่นเต้นขึ้นอีกนิด”

โอจวินมองดูลูกชายของเขา  “การจัดการเรื่องนี้ทำได้ง่ายทั้งหมดที่เราต้องทำก็คือทำให้เขาดูแย่ จากนั้นค่อยฆ่าเขา ขณะที่หลังจากนั้นค่อสร้างปาฏิหาริย์ด้วยตัวเราเอง จากนั้นไม่นานคนทั่วไปก็จะเปลี่ยนศรัทธาของพวกเขาเอง”

ภายในปราสาทเลือดมังกร

“พี่, อีกสองสามวันลอร์ดไดลินและคนอื่นๆก็จะกลับมา ถึงตอนนั้นสถานการณ์คงจะดีขึ้นบ้าง” รีเบ็คกาและลีน่าพี่สาวของนางเดินคู่กันในสวนด้านหลัง  พวกนางชะเง้อมอง “ข้าหวังจริงๆว่าเทพสงครามและมหาพรตจะมาถึงตอนนี้ได้ก็ยิ่งดี”

ลีน่าหัวเราะ“อย่าเพิ่งเร่งร้อน  อีกไม่นานเลย”

“เจ้าก็เร่งรัดเองด้วยไม่ใช่หรือ?” ทันใดนั้นรีเบ็คกาถลึงตามอง“เฮ้, ใครบางคนกำลังบินเข้ามา!  หรือว่าจะเป็นเทพสงครามและคนอื่น? เอ๊ะ..ทำไมพวกเขามาจากทิศเหนือ?”

ลีน่าเงยหน้าขึ้นเช่นกัน

ขอบฟ้าทิศเหนือมีคนมากมายบินเข้ามาในตำแหน่งพวกนาง แต่ในไม่ช้าพวกนางสามารถบอกได้ว่าไม่ใช่แค่คนหลายคน  แต่เป็นคนกลุ่มใหญ่อย่างน้อยเป็นยอดฝีมือ 50 –60 คน

“แย่แล้ว” ลีน่าสีหน้าเปลี่ยนไปทันที

มีเพียงฝ่ายเดียวจากทิศเหนือที่สามารถส่งยอดฝีมือมนุษย์มาหลายคนได้!

“เร็วเข้า รีบไปแจ้งลอร์ดลินลี่ย์ทันที”

ลีน่าและรีเบ็คกาวิ่งไปยังที่ฝึกฝนของลินลี่ย์ทันที

อย่างไรก็ตามก่อนที่พวกนางจะมาถึง ลินลี่ย์เองสังเกตเห็นร่างมนุษย์หลายคนในอากาศได้แล้ว  เขาอดเปลี่ยนสีหน้าไม่ได้ และส่งสัมผัสเทพออกไปทันที  “วอร์ตัน เร็วเข้า พาอาร์โนลด์และคนอื่นๆเข้าไปในห้องมิติเดี๋ยวนี้”

แม้ว่าประตูห้องมิติจะโจมตีคนอื่นแต่ตราบใดที่มีเซียนใช้รัศมีคุ้มกันให้ พวกเขาจะช่วยป้องกันการโจมตีช่วงเวลาสั้นๆ ได้  นอกจากนี้..ร่างหลังของลินลี่ย์อยู่ในห้องมิติเช่นกัน

“เข้าใจแล้ว พี่ใหญ่”  วอร์ตันเห็นท้องฟ้าด้านเหนือเต็มไปด้วยผู้คนก็รู้ว่าสถานการณ์เลวร้าย

“เร็วเข้า นีน่า ไม่ต้องห่วงเรื่องอื่น”วอร์ตันอุ้มอาร์โนลด์และรีบเข้าไปในห้องมิติทันที

พวกเขาไม่มีเวลาหนีพวกเขาจึงต้องหนีเข้าไปในห้องมิติทันที แม้ว่าคนอื่นจะทำลายปราสาทเลือดมังกรเหมือนที่ทำกับภูเขาเทพสงครามและวังหลวง  อย่างน้อยวอร์ตันเดเลียและคนอื่นจะไม่ได้รับอันตราย

ร่างเดิมของลินลี่ย์เรียกโอลิเวอร์และเดลี่ให้ตื่นขึ้นทันที  “เร็วเข้า คนของโอจวินมาแล้ว!” โอลิเวอร์และเดลี่ตกใจอย่างหนัก พวกเขารีบออกจากห้องมิติเข้าไปในชั้นล่างทันที

“ลินลี่ย์, ออกมา!!!”

เสียงทุ้มลึกสั่นสะเทือนไปทั้งปราสาทเลือดมังกร

“เขามาหาข้าจริงๆ” ลินลี่ย์เงยหน้าจ้องมองคนกลุ่มใหญ่ที่ชะงักอยู่ในกลางอากาศ มีคนเกือบหกสิบ ผู้นำเป็นบุรุษวัยกลางคนสวมชุดยาวสีน้ำเงิน  ผมทองของเขาเป็นประกายอยู่ภายใต้แสงดูแพรวพราว

ลินลี่ย์โอลิเวอร์และเดลี่ชำเลืองมองกันเอง จากนั้นบินขึ้นไปในอากาศด้วยกัน

“ฮ่าฮ่า นับว่าเจ้ายังมีความกล้าจริงๆ”  ผู้นำวัยกลางคนหัวเราะและจากนั้นกวาดสายตามองดูกลุ่มลินลี่ย์ “คนไหนคือลินลี่ย์?”

“โอจวิน, เจ้าไม่รู้จักข้าแต่ยังอุตส่าห์ตามหาข้างั้นหรือ?” ลินลี่ย์พูดพลางหัวเราะอย่างสงบขณะมองดูเขา

“โอว, เจ้ารู้สึกชื่อข้าด้วย, ไม่เลว”บุรุษวัยกลางคนมองดูเขาและพยักหน้าเล็กน้อย “ข้าได้ยินเรื่องของเจ้ามาบ้าง เจ้านับได้ว่ามีพรสวรรค์มาก  ข้าไม่ต้องการฆ่าเจ้า  แต่พลเมืองของเจ้าบูชาเทิดทูนเจ้า วิธีดีที่สุดเพื่อเปลี่ยนศรัทธาของประชาชนก็คือทำลายเทพเจ้าที่พวกเขาบูชา”

“เจ้าควรจะรู้ว่าข้ามาที่นี่ในตอนนี้เพราะเรื่องอะไรใช่ไหม?”  โอจวินยิ้มขณะที่เขามองดูลินลี่ย์และพูดอย่างสุภาพ

ก่อนจะฆ่าคนเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ร่าเริงขณะพูดกับผู้นั้นว่า “ข้าจะฆ่าเจ้า!”

นี่เป็นเรื่องที่น่ารังเกียจมากจริงๆ

“แน่นอน อีกสองคน ข้าไม่ต้องจะฆ่าเข้าแค่ต้องการฆ่าเจ้าเท่านั้น ลินลี่ย์” โอจวินมองดูเดลี่ย์และโอลิเวอร์  “เจ้าทั้งสองคนไปได้”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด