ตอนที่แล้วตอนที่ 13-1 พิภพจองจำ
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 13-3 โลกเปลี่ยนแปลง

ตอนที่ 13-2 เรื่องใหม่


เบรุตยังคงพูดต่อ  “ในพิภพจองจำเกบาโดส 99% ของยอดฝีมือจะตายจากสภาพแวดล้อมหรือไม่ก็ถูกคนอื่นฆ่า  แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นจำนวนของยอดฝีมือในพิภพจองจำเกบาโดสก็ยังน่าทึ่งยอดฝีมือทุกคนมีความปรารถนาร่วมกัน!”

“ออกไปจากพิภพจองจำ!”

“ในพิภพหยาบอื่นๆ เมื่อเข้าถึงระดับเซียนแล้วนักสู้จะมีคุณสมบัติออกไปจากพิภพหยาบเพื่อมุ่งสู่พิภพเทพและพิภพชั้นสูง  อย่างไรก็ตาม ในดินแดนจองจำต่อให้นักสู้กลายเป็นเทพชั้นสูง ก็ยังไม่มีคุณสมบัติได้ออกไป”  เบรุตถอนหายใจ

ลินลี่ย์,เดลี่และโอลิเวอร์นึกย้อนกลับไปที่ฉากภาพเมื่อเขื่อนเกรทโบธาแตกระเบิดอีกครั้งหนึ่ง

“กลับมาแล้ว!”

“เรากลับมาแล้ว!!!”

เสียงร้องดีใจแทบบ้าคลั่งเหล่านั้นยังดังก้องอยู่ในหูพวกเขา จากเสียงของพวกนั้นลินลี่ย์รู้สึกได้ถึงความตื่นเต้นและดีใจของยอดฝีมือเหล่านั้นที่เพิ่งหนีออกมาจากดินแดนจองจำได้

“ดังนั้นถ้าใครถูกจองจำเขาจะไม่มีทางออกมาได้เลยใช่ไหม?” ลินลี่ย์ถาม

“แน่นอนว่าไม่” เบรุตส่ายศีรษะ  “หลังจากถูกจองจำอยู่ในพิภพจองจำเกบาโดสมีสามวิธีที่ผู้ถูกจองจำสามารถหนีออกมาได้ นอกจากนี้ตามกฎแล้ว เมื่อนักสู้หลบหนีออกมาได้แม้แต่ผู้ดูแลพิภพก็ยังไม่มีคุณสมบัติคุมขังพวกเขากลับไปอีกครั้ง”

“สามวิธี?” ลินลี่ย์ค่อนข้างประหลาดใจ

ดังนั้นไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะหลบหนี,แต่ว่ามีสามวิธีสำหรับการทำเช่นนั้นได้!

“วิธีแรกก็คือเข้าถึงระดับเทพชั้นสูงและจากฟันช่องมิติให้เกิดช่องโหว่ในพิภพจองจำจากนั้นเข้าสู่มิติที่ยุ่งเหยิงระหว่างพิภพ เป็นเรื่องที่ขึ้นกับโชคเทพชั้นสูงสามารถมีชีวิตอยู่เป็นเวลานานได้ในมิติที่ยุ่งเหยิง  ถ้าพวกเขาโชคดี  พวกเขาอาจจะหนีเข้าไปในพิภพอื่นได้  แต่ถ้าพวกเขาโชคร้าย  พวกเขาจะตายอยู่ภายในมิติที่ยุ่งเหยิง

ลินลี่ย์ใจสั่นสะท้าน

หลังจากฝึกจนถึงระดับเทพชั้นสูงแล้ว นักสู้ยังต้องเสี่ยงโชคอยู่ในมิติยุ่งเหยิงอีกหรือ?

มิติยุ่งเหยิงคือสถานที่อันตรายที่สุดการไปที่นั่นไม่ต่างอะไรกับการเอาชีวิตไปทิ้ง

“แต่แน่นอน แม้ว่าวิธีนี้จะง่ายที่สุด  แต่มีคนไม่มากที่กล้าลองทำ” เบรุตพูดต่อ  “วิธีที่สองเพราะพิภพยูลานและพิภพจองจำคือสองด้านของโลกเดียวกันนอกจากประตูมิติที่เชื่อมโยงโลกทั้งสองเข้าด้วยกันยังมีอีกสองสามที่ซึ่งทำให้สองพิภพสัมผัสโยงกันได้”

“สถานที่ซึ่งทำให้สองพิภพนี้สัมผัสโยงกันได้รู้จักกันในฐานะว่าเป็นผนังกั้นเบาบาง”

เบรุตหัวเราะ“บางมากเหมือนกับกระดาษสองแผ่นที่มีช่องว่างกันและถ้ายอดฝีมือในพิภพจองจำสามารถฉีกสร้างช่องออกมาได้  เขาจะสามารถผ่านรูชั่วคราวนั้นออกมาได้  พวกเขาจะพุ่งผ่านรูนั้นได้ทันทีและมันจะซ่อมแซมตัวเองทันทีหลังจากนั้น”

“ไดลินโบมอนต์นั้นและยอดฝีมืออื่นที่มายังพิภพยูลานเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมาล้วนแต่ใช้วิธีนี้ออกมายังพิภพยูลาน

ตอนนี้ลินลี่ย์เข้าใจแล้ว

“ความจริงทุกๆพื้นที่ซึ่งผนังพิภพอ่อนแอจะมีการผนึกเอาไว้ พวกเขาไม่สามารถทำลายออกมาได้ง่ายนัก” เบรุตถอนหายใจ “พิภพจองจำเกบาโดสและพิภพยูลานของเราก็มี โดยรวมก็มีอยู่เก้าแห่งเก้าแห่งที่ผนังพิภพอ่อนแอ ทั้งเก้าแห่งนั้นถูกผนึกเอาไว้ แต่ลินลี่ย์...”

เบรุตมองดูลินลี่ย์ “เมื่อเจ้ายังเด็กและได้เข้าไปเทือกเขาอสูรวิเศษ  เจ้าถอนกระบี่ออกมาเล่มหนึ่งไม่ใช่หรือ?”

ลินลี่ย์นึกย้อนกลับไปถึงฉากภาพที่เขาเดินทางไปที่หุบเขาสายหมอกทันที  ในที่นั้น เขาปลุกเลือดมังกรในสายเลือดของเขานอกจากนี้เขายังได้พบกับกระบี่เลือดม่วง เวลานั้นเมื่อปู่เดลินเห็นวงเวทขนาดใหญ่ซึ่งมีกระบี่เลือดม่วงปักอยู่ข้างในเขาก็ตกใจเช่นกัน

วงเวทนั้นทรงพลังมากยิ่งกว่าวงเวทระดับเซียน

“ลอร์ดเบรุต ท่านกำลังจะบอกว่า..?”ลินลี่ย์ตกใจอย่างหนักจ้องมองตาแทบถลน

เบรุตพยักหน้า“ถูกแล้ว เมื่อเจ้าถอนกระบี่ออกมาวงเวทซึ่งล้อมอยู่รอบกระบี่เลือดม่วงย่อมได้รับความเสียหายเป็นธรรมดา  มีหลายคนในพิภพจองจำ และมีคนที่อยู่ในพื้นที่ใกล้จุดผนังพิภพอ่อนแอไดลินก็อยู่ที่นั่นเช่นกัน เขาเป็นเพียงเทพคนเดียวที่อยู่ใกล้ผนังนั้นมากที่สุดเขาจึงเป็นคนแรกที่พบจุดนี้ ดังนั้นเขาจึงกลับมายังทวีปยูลานได้

“เป็นข้า.. เป็นข้าจริงๆ!!!”

ใจของลินลี่ย์อยู่ในสภาพสับสนอย่างหนัก

ดังนั้นสาเหตุทำให้ให้เกิดวันหายนะโลกเป็นเพราะเขาถอนกระบี่เลือดม่วงออกมา การมาถึงของยอดฝีมือภายนอกก็ต้องเป็นเพราะเขาด้วยเช่นกัน

ตอนนี้เขาเริ่มเข้าใจถึงสาเหตุที่ลูกทั้งสามของไดลินราชสีห์ทองหกตาขอบคุณเขา

“พื้นที่ซึ่งมีผนังพิภพเบาบางเหล่านี้ค้นหาได้ยากมากดังนั้นต่อมาคนที่เริ่มหนีเข้ามาในทวีปยูลานจึงยังน้อย” เบรุตถอนหายใจ  “เวลานั้น ข้าไม่ได้รีบเข้ามาปิดซ่อมแซม ข้ารู้สึกว่าคนที่ถูกจองจำอยู่ในพิภพเกบาโดสน่าสมเพชจะเป็นเรื่องดีถ้ามีคนได้หลบหนีออกมาได้บ้าง”

เรื่องที่สำคัญที่สุด

ในสถานที่อย่างพิภพยูลานใครจะคู่ควรเป็นคู่ต่อสู้เขาได้? หลังจากพบว่าลินลี่ย์สร้างความเสียหายใหญ่ต่อวงเวทนั้นโดยบังเอิญเบรุตทำตัวเหมือนกับว่ากำลังมองดูเกมสนุกสนาน เขาต้องการเห็นหลายคนได้หลบหนี

“วิธีแรกเสี่ยงเอาชีวิตไปทิ้ง  วิธีที่สองก็คือโชค” ลินลี่ย์และคนอื่นรู้สึกเศร้ากับคนที่ถูกขังอยู่ในพิภพเกบาโดส

“วิธีที่สามล่ะ?”  ลินลี่ย์ถาม

เบรุตมองดูโอลิเวอร์  “วิธีที่สามก็คือ เมื่อประชากรของพิภพจองจำอยู่ในระดับสูงมากเกินไป อย่าบางครั้งวงเวทผนึกจะหยุดชะงักการทำงานชั่วคราวและเปิดประตูมิติในช่วงสั้นๆปล่อยให้คนสองสามคนได้หลบหนีไป ก่อนที่ประตูมิติจะผนึกปิดอีกครั้งจากนั้นก็ซ่อมแซมผนึกวงเวทเหมือนอย่างที่ข้าเพิ่งทำ  แต่บางครั้งเรื่องอย่างนี้ก็เกิดขึ้นเพียงร้อยล้านปีต่อครั้ง”

ลินลี่ย์โอลิเวอร์ และเดลี่รู้สึกผ่อนคลายกันทุกคน

เนื่องจากคนระดับสูงคงจะเปิดประตูมิติได้ดูเหมือนว่าโอลิเวอร์ไม่ได้ก่อบาปกรรมที่ร้ายแรงเกินไป

นี่เป็นแค่การเปิดก่อนเวลาอันควรไม่ใช่หรือ?

“คนที่หนีไปได้นั้นต้องขอบคุณเจ้า” เบรุตแค่นเสียงขณะมองดูโอลิเวอร์

โอลิเวอร์ยังคงเงียบ

“ถ้าข้าต้องเปิดประตูมิติเองข้าจะต้องล้อมประตูนั่นไว้ อย่างน้อยข้าคงได้รู้รายละเอียดของทุกคนที่ออกมาและจะไม่มีใครในพวกนั้นหลบหนีไปได้เลย” เบรุตมองดูโอลิเวอร์  “เทพชั้นต้นและเทพอื่นๆ ไม่เป็นปัญหาแน่  ข้าสามารถหาพวกเขาด้วยสัมผัสเทพของข้า  นั่นไม่ใช่ปัญหา แต่ถ้าเป็นเทพชั้นระดับสูงที่ทรงพลังอย่างน่าประหลาดที่สามารถหลบซ่อนตัวไม่ให้ข้าหาพวกเขาพบเจอได้ด้วยสัมผัสเทพของข้าอย่างนั้นหลายอย่างจะกลายเป็นปัญหา”

เบรุตไม่กังวลเรื่องเทพชั้นต้นและเทพชั้นกลางอื่นๆจะก่อเรื่องยุ่งยาก

สิ่งที่เขากังวลก็คือเทพชั้นสูงจะก่อความยุ่งยากให้

“ในช่วงเวลาสั้นๆ บางที อาจไม่มีเทพชั้นสูงปรากฏอยู่ที่ประตูมิติก็เป็นได้  ไม่น่าจะบังเอิญขนาดนั้นก็ได้ใช่ไหม?”  ลินลี่ย์กล่าว

“อย่างไรก็ตาม ข้าจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้กวนใจ”เบรุตแค่นเสียงเย็นชา  “เมื่อโอเบรียนแคทเธอรีนและเทพอื่นๆ กลับมา ข้าจะดูว่าพวกเขาจะจัดการกับความยุ่งเหยิงนี้ได้ยังไง  พวกเจ้าทั้งสามฟังให้ดี  พวกเจ้าเป็นเทพชั้นต้นเท่านั้นในช่วงไม่กี่วันนี้ในทวีปจะมีคนสองสามคนที่มีพลังฆ่าพวกเจ้าได้!”

ลินลี่ย์และคนอื่นทำอะไรไม่ได้นอกจากฟัง

“กลับไปซะ” ร่างของเบรุตกระพริบจากนั้นหายไป

เหลือแต่ลินลี่ย์เดลี่และโอลิเวอร์ ทั้งสามคนยืนอยู่ในกลางอากาศ

“โอลิเวอร์, กระบี่นั้นของเจ้าทรงพลังจริงๆ  เจ้าปล่อยยอดฝีมือออกไปมากมายทันทีด้วยกระบี่นั้นเชียวนะ”  เดลี่ฝืนยิ้ม เขาไม่รู้สึกกดดันมากนัก เขาซ่อนตัวอยู่หมู่บ้านภายในหุบเขาเล็กๆ ตราบใดที่ไม่ล่วงเกินคนอื่นเขาก็ยังปลอดภัย

โอลิเวอร์มีสีหน้าหม่นหมอง“ลินลี่ย์, ข้าขอโทษ”

ลินลี่ย์ฝืนหัวเราะ

ในสามคนนั้นเขาแย่ที่สุดโอลิเวอร์ปลดปล่อยเทพออกมามากมายถ้าบางตนที่มีความต้องการเพลิดเพลินกับอำนาจทางโลกจะมีปัญหามากมายเพียงไหนที่จักรวรรดิบาลุคจะต้องเผชิญ?

ลินลี่ย์เองไม่กล้าจะนึกถึง

“ทั้งหมดที่ข้าสามารถทำได้ก็คือไปทีละขั้นตอน”  ลินลี่ย์กล่าว “สุภาพบุรุษทั้งหลาย ข้าจะกลับไปปราสาทเลือดมังกรก่อน”

“ข้าก็จะไปด้วยเช่นกัน”  โอลิเวอร์กล่าว  “ข้าสร้างปัญหานี้ขึ้นมาถ้ามีอะไรเกิดขึ้นในจักรวรรดิบาลุค ข้าคงไม่อาจปัดความรับผิดชอบได้”

“ถ้ามีพวกเราอยู่ด้วยกันเราก็พอจะคุกคามฝ่ายอื่นได้มากขึ้น” เดลี่พูดพลางหัวเราะ

ลินลี่ย์ไม่ปฏิเสธ ตอนนี้ในทวีปยูลานพวกเขาสามคนถือว่ายังเป็นกำลังที่น้อยนิด  มีคนอีกมากมายที่ทรงพลังมากกว่าพวกเขา เพียงแต่ถ้าพวกเขาอยู่ด้วยกันเป็นกลุ่มก็อาจยืนหยัดได้มากขึ้น  ทั้งสามคนบินตรงไปที่ปราสาทเลือดมังกร

…………….

ในปราสาทเลือดมังกรกลุ่มผู้คนรวมกันอยู่ที่นั่นรวมทั้งเดเลียที่อยู่ในกลุ่มพวกเขากำลังกังวล  เดเลียตำหนิตัวนางเองเช่นกัน “ข้าหลอมรวมกับประกายศักดิ์สิทธิ์มาเกินสิบปีแล้ว  แต่ข้าก็ยังทำได้ไม่สำเร็จ  เมื่อใดก็ตามที่มีเรื่องเกิดขึ้นมักจะเป็นลินลี่ย์ที่ไปจัดการด้วยตัวเองอยู่เสมอ”

เดเลียต้องการช่วยลินลี่ย์เหมือนกัน!

“หวังว่าลินลี่ย์จะปลอดภัย” เดเลียภาวนา

“ลอร์ดลินลี่ย์กลับมาแล้ว”  เกทส์เป็นคนแรกที่ตะโกนออกมา  ตาของเดเลียเป็นประกายทันที  วอร์ตัน, เทย์เลอร์และคนอื่นออกมาต้อนรับเขา  ลินลี่ย์ เดลี่ และโอลิเวอร์ลงมาอยู่ที่ปราสาท

“ลินลี่ย์, เจ้าทำสำเร็จไหม?” เดเลียเรียกทันทีและทุกคนพากันเงียบ

ลินลี่ย์พยักหน้าพร้อมกับยิ้ม

“ฮะฮะ,ข้ารู้ว่าท่านพ่อจะต้องทำสำเร็จได้อย่างแน่นอน” เทเลอร์ตะโกนอย่างตื่นเต้น

“แต่...” เสียงของลินลี่ย์ดังขึ้นอีกครั้ง

“ท่านพ่อ, มีข่าวดีเพิ่มอีกด้วยหรือ?”  หน้าของเทย์เลอร์เต็มไปด้วยรอยยิ้ม  แต่ลินลี่ย์พูดอย่างเคร่งเครียด  “การเดินทางครั้งนี้ แม้ว่าเราจะฆ่าโบมอนต์ได้แต่หลังจากนั้นไม่นาน... ยอดฝีมือมากมายก็เข้าสู่ทวีปยูลาน  ในบรรดายอดฝีมือเหล่านั้นมีเทพหลายคนที่สามารถฆ่าโบมอนต์ได้ด้วยนิ้วมือเดียว”

เงียบสนิท!

เทย์เลอร์,เดเลียและคนอื่นๆ ตกตะลึงมองหน้าพวกเขา ไม่สำคัญว่าโบมอนต์จะอ่อนแอแค่ไหน  แต่ยังไงเขาก็ยังเป็นเทพตนหนึ่ง ฆ่าโบมอนต์ด้วยนิ้วมือข้างเดียว?

“สำหรับตอนนี้ไม่มีใครออกไปไหนเลยจะดีที่สุด  ทุกคนจงอยู่ที่นี่ภายในปราสาทนี้”  ลินลี่ย์สั่ง

“ขอรับ”

คนของปราสาทเลือดมังกรตอนนี้รู้สึกได้ว่าทวีปยูลานในปัจจุบันนี้เพิ่งผ่านพายุร้ายลมฝนมาจึงเป็นเรื่องยากที่พวกเขาจะปกป้องตัวเองได้

…………..

แดนน้ำแข็งขั้วโลก

ชายชราผมขาวสวมชุดสีฟ้ากำลังบินฉวัดเฉวียนอยู่เหนือภูเขาน้ำแข็ง  เป็นผู้ดูแลพิภพฮอดเดิลนั่นเอง

“ฮ่าฮ่ายอดฝีมือออกมากันอย่างพร้อมเพรียงมากมายหรือนี่?” หน้าของฮอดเดิลเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“เซียนและเทพทั้งหลายข้าคือฮอดเดิลผู้ดูแลการเข้าออกในพิภพ ทุกคนปรารถนาจะไปยังสี่พิภพชั้นสูงหรือพิภพมหาเทพกันบ้างไหมรีบมาที่ดินแดนน้ำแข็งขั้วโลกเร็วเข้า!” เสียงของฮ็อดเดิลดังขึ้นในใจของเซียนและเทพในทวีปยูลานทุกคน

พวกเขาหลายๆคนที่หนีออกมาจากพิภพจองจำเกบาโดสเข้าสู่ทวีปยูลานต้องการจะไปยังพิภพจอมเทพ

พวกเขาติดอยู่ในสถานจองจำที่น่ารังเกียจมานานเกินไป

…………..

“พี่รอง, เจ้าจะจากไปจริงๆ น่ะหรือ?”  ยอดฝีมือผมทองสองคนบินอยู่ในอากาศ อีกคนที่ผอมกว่าเล็กน้อยค่อนข้างตื่นเต้น  “พี่รองแม้ว่าเราจะติดอยู่ในพิภพจองจำนั้นมาถึงร้อยล้านปี  เจ้ายังต้องการไปยังพิภพอื่นอีกหรือ?  หมื่นปีที่แล้วมีเหตุการณ์ใหญ่เกิดขึ้นที่บ้านเกิดของเรา สุสานเทพเจ้านั้นยึดเอาสมบัติภายในนั้นรวมทั้งสมบัติเทพเจ้ามากมายและแม้กระทั่งประกายศักดิ์สิทธิ์ไป!  ถ้าเราไปยังพิภพอื่น  เราจะไม่มีทางเชื่อมโยงได้และแม้ว่าที่นั่นจะมีสมบัติ แต่เราก็ไม่มีโอกาสเก็บมาได้”

ยอดฝีมือผมทองร่างกำยำส่ายหน้า  “น้องสาม,เราโชคดีแล้วที่มีโอกาสหนีออกมาจากเกบาโดสและเจ้ายังต้องการไปสุสานเทพเจ้าอีกหรือ? มันไม่ใช่สมบัติที่จะได้รับกันง่ายๆ พอเถอะน้องสาม ข้าเตรียมตัวจะไปยังพิภพนรก เมื่อใดก็ตามที่เจ้าเสร็จเรื่องแล้ว ถ้าเจ้าต้องการไปหาข้า ก็ให้มาหาข้าที่พิภพนรก”

ยอดฝีมือผมทองไม่พูดอะไรอื่น  เขาบินขึ้นเหนือโดยตรง

คนผมทองที่ผอมกว่ามองดูพี่รองจากไป  เขาพึมพำ “พี่รอง คอยดูเถอะ ครั้งต่อไปที่เราพบกัน ข้าจะกลายเป็นเทพชั้นสูงแน่นอน

…………..

อีกร่างหนึ่งบินอยู่เหนืออากาศมุ่งสู่ทะเลเหนือ  พวกเขารวมทั้งเทพชั้นกลางและเทพชั้นต้นแต่ส่วนใหญ่แน่นอนว่าเป็นพวกเซียน

“มีมากมายขนาดไหนกันนี่?”  ในบรรดากลุ่มยอดฝีมือมีบุรุษวัยกลางคนผมทองมีสีหน้าเคร่งเครียดสวมชุดยาว จากลักษณะของเขา  เห็นได้ชัดว่าเขามาจากตระกูลชั้นสูง  เขาฝึกฝีมือมาเป็นเวลาร้อยปีและเพิ่งจะถึงระดับเซียนเมื่อไม่นานมานี้

“ทวีปยูลานของเรามียอดฝีมือหลายคนหรือนี่?”  บุรุษวัยกลางคนรู้สึกใจสั่นสะท้าน

จำนวนยอดฝีมือที่เขาเห็นด้วยตาตนเองเกินสองร้อยคนแล้ว  ในระยะไกลยังมีร่างปรากฏให้เห็นอีก  นอกจากนี้รัศมีที่เปล่งออกมาจากยอดฝีมือเหล่านั้นแค่ฉายผ่านเขาในพริบตาก็ทำให้เขาใจสั่นสะท้าน

“ความเร็วขนาดนี้...”  บุรุษวัยกลางคนตะลึง

ยอดฝีมือหลายคนกระพริบวาบผ่านเขาไปและหายลับไปในขอบฟ้าเหนือ เกือบทั้งหมดจะเร็วกว่าเขาถึงสิบเท่า  หลายคนเป็นเทพบุรุษวัยกลางคนรู้สึกได้ถึงรูปแบบการผ่านไปของพวกเขา

“ฮ่าฮ่า, เป็นเวลาล้านปี, ในที่สุดข้าก็ได้ไปพิภพจอมเทพ”

“เป็นเวลากี่ปี่กันแล้ว? ฮ่าฮ่าในที่สุดข้าก็ทำได้สำเร็จสมใจเสียที

………….

ท้องฟ้าเต็มไปด้วยเสียงสนทนาอย่างตื่นเต้นต่อเนื่อง

“ล้านปี?” บุรุษวัยกลางคนที่ฝึกฝีมือมาร้อยปีและเพิ่งกลายเป็นเทพกลืนน้ำลาย  ขณะจ้องมองร่างเหล่านั้นที่ไวกว่าเขาถึงสิบเท่าเขาคิดว่า “ข้า..ข้า..ข้าอยู่ฝึกฝนในทวีปยูลานต่อเป็นดีที่สุดดินแดนจอมเทพและแผ่นดินศักดิ์สิทธิ์น่ากลัวเกินไป”

บุรุษวัยกลางคนผู้นี้ตกใจมาก  เขาหมุนตัวและกลับไปบ้านเกิดทันที

ไม่นานจากนี้บุรุษวัยกลางคนนี้เพิ่งจะร่ำลาครอบครัวและญาติสนิทมิตรสหาย และสั่งคนอื่นๆ ให้พยายามอย่างหนัก

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด