ตอนที่แล้วตอนที่ 12-39 สร้างหายนะ!
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 13-2 เรื่องใหม่

ตอนที่ 13-1 พิภพจองจำ


สร้างหายนะรุนแรง!!!

ลินลี่ย์,โอลิเวอร์และเดลี่เพิ่งจะทุ่มสุดพลังตัวเองฆ่าโบมอนต์ได้ และหลังจากนั้นฝูงยอดฝีมือปรากฏออกมาจากภายใต้เขื่อนเกรทโบธาทันที รัศมีของยอดฝีมือเหล่านี้หลายคนทำให้พวกเขาใจสั่นสะท้าน

และต่อมาเบรุตปรากฏตัวขึ้นทันที

ด้วยพลังฝ่ามือเดียวเขาผนึกปิดรูซึ่งมีพวกยอดฝีมือนับไม่ถ้วนหลุดออกมา

จากสีหน้าที่ซีดของเบรุตลินลี่ย์และพวกรู้สึกได้ถึงความสับสนและตื่นตระหนก

“เกิด... เกิดอะไรขึ้น?”เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตามลำดับทำให้ลินลี่ย์และอีกสองคนรู้สึกตื่นตระหนก

“ข้าจะจัดการกับพวกเจ้าทีหลัง”  เบรุตแค่นเสียงเย็นชาใส่พวกเขาและจากนั้นบินลงมา น้ำในแม่น้ำยูลานแยกเปิดทางให้เขา ตอนนี้ลินลี่ย์กับพวกพ้องพบว่าใต้เขื่อนเกรทโบธามีทางเข้าประตูมิติ

ทางเข้าประตูมิติถูกผนึกด้วยพลังงานสีดำ

“ใต้เขื่อนเกรทโบธาเป็นทางเดินไปอีกมิติหนึ่ง”ลินลี่ย์และอีกสองคนเข้าใจได้ทันที

เดลี่พูดทางใจ  “โอลิเวอร์,กระบี่ของเจ้านั้นเพิ่งจะไปรบกวนการทำงานของวงเวทขนาดใหญ่  ดูสิ, ความเสียหายจากเศษวงเวทที่เหลือยังมองเห็นได้จากพื้นที่โดยรอบ”ความจริงภายใต้เขื่อนเกรทโบธามีวงเวทที่ซับซ้อนมาก

เพราะวงเวทที่ใหญ่และซับซ้อนนี้จึงทำให้ประตูมิติถูกผนึกอย่างสิ้นเชิง

ร่างของเบรุตเริ่มปล่อยรัศมีดำและวงเวทที่ซับซ้อนด้านล่างเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง วงเวทนี้ซับซ้อนมากกว่าที่ลินลี่ย์เคยเห็นมาในที่ไหนๆ  แม้แต่วงเวทใจกลางรอบกระบี่เลือดม่วงในหุบเขาหมอกของเทือกเขาอสูรวิเศษก็ยังด้อยกว่าวงเวทที่ซับซ้อนนี้มาก

“วงเวทนี่....”

ลินลี่ย์จ้องมองหลุมที่มองไม่เห็นที่ถูกตัดลึกเข้าไปในรูปวงเวทมันเปล่งรัศมีกลิ่นอายดึกดำบรรพ์และลึกลับมีแนวเส้นอักษรรูนที่ซับซ้อน  ลินลี่ย์สามารถเข้าใจวงเวทธรรมดาของนักเวทระดับเจ็ดและแปดได้  แต่วงเวทนี้ ลินลี่ย์ไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย

ซับซ้อน!

ลึกลับ!

ผ่านไปเกือบชั่วโมงในที่สุดเบรุตก็สามารถซ่อมวงเวทเสียหายได้สำเร็จ

“แครก...” เบรุตเหยียดมือทั้งสองออกและในทันใดนั้นหินดำของเขื่อนเกรทโบธาที่แตกถูกไฟหลอมและเริ่มไหลมารวมกันกลายเป็นเขื่อนเกรทโบธาอีกครั้ง เขื่อนเกรธโบธาใหม่ที่อยู่ต่อหน้าเบรุตเริ่มลอยลงมาช้าๆและครอบวงเวทที่สร้างสำเร็จไว้อีกครั้ง

“บึ้ม!”

เขื่อนเกรทโบธาจมลงในใต้แม่น้ำ  ขณะเดียวกันน้ำทะลักใส่เขื่อนเกรทโบธาอีกครั้งจากนั้นเบี่ยงเบนไหลไปรอบเขื่อนเหมือนอย่างที่เคยเป็นมา

“กระบี่ของโอลิเวอร์คงตัดผ่านเขื่อนเกรทโบธาและสร้างความเสียหายให้กับวงเวทขนาดมหึมาซึ่งเป็นเหตุผลให้ยอดฝีมือมากมายในอีกฟากมิติหนึ่งสามารถเข้ามาได้”  ลินลี่ย์ได้ข้อสรุปนี้เป็นธรรมดา

ขณะเดียวกันลินลี่ย์เริ่มถอนหายใจอัศจรรย์อยู่ในใจ  “พลังของวงเวทนี้เหลือเชื่อจริงๆสามารถผนึกยอดฝีมือไว้ได้มากมายขนาดนั้น”

วิชาจัดการวงเวทรูปแบบต่างๆเป็นศิลปะที่ลึกซึ้งมาก

น่าเสียดายที่ลินลี่ย์ไม่เคยศึกษาในเรื่องนี้ทั้งเขาไม่มีพลังและเวลาจะศึกษาอีกด้วย

เบรุตมองดูจากในระยะไกล ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นฉับพลันนี้ดึงดูดความสนใจของผู้ชมที่อยู่ห่างๆออกไปด้วยเช่นกัน

“พวกเจ้าทั้งสามคน มากับข้า”  เบรุตมองดูลินลี่ย์,โอลิเวอร์และเดลี่อย่างเย็นชา จากนั้นบินขึ้นไปทางเหนือ  ลินลี่ย์ โอลิเวอร์และเดลี่ไม่กล้าส่งเสียงแม้แต่น้อยติดตามด้านหลังเบรุตอย่างว่าง่าย

ระหว่างทางเดลี่ลอบสนทนาทางใจกับอีกสองคน  “ลินลี่ย์, โอลิเวอร์,มียอดฝีมือกี่คนที่เราเพิ่งปล่อยออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

โอลิเวอร์ไม่กล้าส่งเสียง

ที่สำคัญโอลิเวอร์เป็นผู้ที่พลั้งมือพลิกคว่ำตะกร้านี้

“แม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆแต่ข้าคิดว่า..” ลินลี่ย์นึกย้อนไปถึงฉากที่น่ากลัวซึ่งกลุ่มยอดฝีมือนับไม่ถ้วนทะลักออกมา  “ในช่วงเวลาสั้นๆ นั้นน่าจะมียอดฝีมือมากกว่าพันคนที่ทะลักออกมาได้” ลินลี่ย์ไม่แน่ใจเช่นกันว่ามียอดฝีมือทะลักเข้ามาในทวีปยูลานเท่าใด

“ข้าเป็นต้นเหตุความยุ่งเหยิงครั้งนี้  ข้าควรจะต้องแบกรับผิดชอบ”  เสียงโอลิเวอร์ดังขึ้นในใจลินลี่ย์และเดลี่

“ฮึ่ม!ควรจะแบกรับหรือ? เจ้าจะแบกรับไว้ได้ยังไง?” เสียงเยือกเย็นของเบรุตดังขึ้น ขณะเดียวกันร่างที่บินด้วยความเร็วสูงของเขาชะงักลงทันที

ข้างล่างใต้พวกเขาเป็นแนวเทือกเขา  ลินลี่ย์โอลิเวอร์และเดลี่ที่รีบตามมาชะงักทันที และยืนอยู่ต่อหน้าเบรุตด้วยความเคารพ เพียงแต่ในใจพวกเขารู้สึกตกใจอย่างหนักตอนนั้นโอลิเวอร์คุยกับเดลี่และลินลี่ย์ทางใจ

อย่างไรก็ตาม,เบรุตกลับได้ยิน

“โอลิเวอร์!เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าเจ้าเป็นเหตุให้เกิดหายนะมากมายขนาดไหน?”เบรุตแค่นเสียงเย็นชา

โอลิเวอร์ขบกรามฝืนใจเชิดหน้ามองดูเบรุต  “ลอร์ดเบรุตข้ายินดีทำงานหนักเพื่อแบกรับผลที่ตามมาทั้งหมด”

“แบกรับผลที่ตามมาอย่างนั้นหรือ?  เจ้าไม่สามารถแม้แต่จะซ่อมมหาวงเวทผนึกได้เลย  วงเวทนั่นเป็นจอมเทพสร้างเอาไว้และเจ้ายังคิดว่าเจ้าจะแบกความรับผิดชอบไว้ได้หรือ?”  เบรุตแค่นเสียงเย็นชา

จอมเทพสร้างขึ้น?

ลินลี่ย์และพวกตะลึงอย่างสิ้นเชิง,ปากอ้าค้าง จอมเทพอยู่ไกลเกินพวกเขาจะคิดถึง พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของกฎจักรวาลเอง!

“ครั้งนี้..ดูเหมือนเราสร้างอันตรายร้ายแรงเสียแล้ว” ลินลี่ย์รู้สึกว่าครั้งนี้เป็นต้นเหตุหายนะจริงๆ

“แค่ซ่อมมหาวงเวทผนึกจำเป็นต้องมีพลังระดับเทพชั้นสูง  โอลิเวอร์!  เจ้าสามารถซ่อมแซมวงเวทนั่นได้หรือ?”  เบรุตมองเขาอย่างเย็นชา  แม้แต่โอลิเวอร์, เมื่อมาถึงจุดนี้ก็ไม่กล้าส่งเสียงต่อไปอีกแล้ว เขาเพิ่งรู้เช่นกันว่าครั้งนี้สถานการณ์ร้ายแรงจริงๆ

แต่ลินลี่ย์มีความคิดอีกอย่างหนึ่ง

ชัดเจนแล้ว...

“เบรุตเป็นเทพชั้นสูง”  ลินลี่ย์ได้ข้อสรุปเช่นนี้

“ลอร์ดเบรุต” ลินลี่ย์พูดพลางมองดูเบรุต

“ว่าไป” เบรุตพยักหน้าเล็กน้อย

“ลอร์ดเบรุต ข้าสงสัยจริงว่าพิภพที่ประตูมิติเชื่อมอยู่จะไปยังที่ใด”  ลินลี่ย์ถามด้วยความสงสัย  “ทำไมถึงมีเทพมากมายออกมาจากในนั้นและนอกจากนี้... ตลอดหลายปีมานี้ทำไมถึงมียอดฝีมือภายนอกพิภพปรากฏออกมามากมาย?”

ลินลี่ย์และอีกสองคนมีความสงสัยอยู่เต็มหัวใจ

เบรุตมองดูพวกเขา  “ความจริง, นี่ไม่ใช่ความลับใหญ่อะไรเลย  พวกเทพที่โผล่ออกมาในช่วงไม่กี่ปีมานี้และพวกที่เพิ่งหลุดออกมาทั้งหมดนี้มาจากพิภพจองจำเกบาโดส”

พิภพจองจำเกบาโดส?

ลินลี่ย์เคยได้ยินชื่อนี้อยู่หลายครั้งแล้ว  ไดลินก็มาจากสถานที่นี้ด้วยเช่นกัน

“ข้าขอถามได้ไหมว่าสถานที่อย่างพิภพจองจำเกบาโดสเป็นที่แบบไหน? ทำไมถึงมียอดฝีมือที่มายังทวีปยูลานมากมายอยู่ที่นั่น?”  ลินลี่ย์ถามขณะที่โอลิเวอร์และเดลี่ไม่กล้าส่งเสียง

หัวใจของเดลี่สั่นสะท้านเมื่อเขามองดูเบรุต  ขณะที่โอลิเวอร์รู้ว่าเวลานี้เขาเป็นคนที่ก่อให้เกิดหายนะ ดังนั้นทั้งสามคนจึงมีแต่เพียงลินลี่ย์ที่กล้าพูดในครั้งนี้

“พิภพจองจำเกบาโดสนี้  ว่ากันตามความเป็นจริง...”  เบรุตส่ายศีรษะขณะยิ้ม  “ความจริงมันคือส่วนหนึ่งของพิภพยูลาน”

“ส่วนหนึ่ง?” ลินลี่ย์และพวกพ้องประหลาดใจ

เบรุตจ้องมองไปในที่ไกลเหมือนกับกำลังรำพึงกับตนเอง “ภายในจักรวาลกว้างใหญ่ไร้ขอบเขตนี้ มีพิภพทั่วไปนับไม่ถ้วน  ทุกๆ พิภพดินแดนจะมีการเชื่อมโยงกับพิภพจองจำทั้งนั้น แผ่นดินที่หยาบและพิภพจองจำอยู่รวมกันแต่แยกเป็นสองด้าน

ลินลี่ย์เดลี่และโอลิเวอร์ยากจะเชื่อได้จริงๆ

เดิมทีพวกเขาเชื่อว่าพิภพเกบาโดสต้องเป็นพิภพที่ตั้งอยู่ในจักรวาลที่มีวัตถุประสงค์เพื่อจองจำยอดฝีมือ  แต่จากที่ฟังมานี้  ทุกพิภพธาตุหยาบจะมีพื้นที่พิภพจองจำ  พื้นที่นั้นมีสองด้านรวมกันอยู่

“ลินลี่ย์, พวกเจ้าทั้งสามคนคิดว่าทวีปยูลานคงอยู่มานานเท่าใดแล้ว?”  เบรุตมองดูลินลี่ย์และพวกพ้อง

ลินลี่ย์โอลิเวอร์ และเดลี่มองหน้ากันเอง ค่อนข้างจะมึนงง

พวกเขาจะรู้ได้ยังไงว่าทวีปยูลานนั้นอยู่มานานเท่าใดแล้ว?

แม้แต่บันทึกในประวัติศาสตร์ดึกดำบรรพ์ย้อนหลังไปหลายแสนปีก็ยังไม่สมบูรณ์

“ข้าจะบอกพวกเจ้าให้  ข้าเองก็มีชีวิตอยู่ในพิภพยูลานมาหลายล้านปีแล้ว”เบรุตกล่าว “สำหรับเรื่องพิภพยูลานคงอยู่มาได้นานเท่าใดคำตอบนั้นพวกเจ้าคาดไม่ถึงแน่นอน”

“ร้อยล้านปี?” ลินลี่ย์ระบุจำนวนที่เขาคิดว่ามากพอแล้ว

ร้อยล้านปีนับว่ายาวนานจริงๆ

“ร้อยล้านปี?” เบรุตส่ายศีรษะอย่างเหยียดหยาม  “ข้าบอกเจ้าก็ได้ทวีปหยาบยูลานนี้ผ่านเรื่องราวยุ่งยากมานับไม่ถ้วน  นาน นานมากแล้ว โลกนี้มีแผ่นดินถึง 90%”

แผ่นดิน90%?

แต่ตอนนี้มหาสมุทรอย่างเดียวก็มีพื้นที่มากกว่า90% เปลี่ยนไปเป็นโลกมหาสมุทรได้ยังไง?

“แผ่นดินนี้ผ่านกาลเวลานับยุคไม่ถ้วน  ยุคที่ข้ารู้จักได้แก่ ‘ยุคมนุษย์อสูร’ ยุคป่าเถื่อน.. ยุคแล้วยุคเล่า  แม้แต่มนุษย์ก็ปรากฏออกมาในเวลาที่นานมากแล้วแต่ในความเป็นจริงมนุษย์กลายพันธุ์ปรากฏในทวีปยูลานไม่เกินร้อยล้านปีมานี้!”

ลินลี่ย์และพวกพากันเงียบทุกคนไม่กล้าพูดอะไรต่อ

“ข้าจะบอกพวกเจ้าให้แผ่นดินยูลานนี้เกิดขึ้นตามธรรมชาติ ไม่ได้ถูกมหาเทพหรือจอมเทพสร้างขึ้นเลยแผ่นดินพื้นพิภพนับไม่ถ้วยซึ่งเกิดขึ้นตามธรรมชาติมีอยู่มานานและนานยิ่งกว่าพิภพศักดิ์สิทธิ์ของเจ็ดมหาเทพ และพิภพชั้นสูงของสี่จอมเทพ”  เบรุตพูดอย่างเคร่งขรึม

ลินลี่ย์ลอบพยักหน้า

ถ้าเป็นการก่อตั้งขึ้นเองโดยธรรมชาติ อย่างนั้นจึงแน่นอนว่ามันเกิดขึ้นมานานแล้วตั้งแต่เริ่มต้นจักรวาล

“จำนวนที่แน่นอนข้ามิอาจระบุแน่นอนได้  แต่ข้ารู้แน่นอนว่าพิภพยูลานนี้อย่างน้อยก็เป็นล้านๆปี!!!” เบรุตอดพูดอย่างตื่นเต้นไม่ได้

ลินลี่ย์และพวกตะลึงสุดขีด

เป็นล้านๆปีเชียวหรือ?

การพูดถึงจำนวนนั้นง่าย  แต่ในความเป็นจริง เป็นเรื่องที่เหลือเชื่อ

พูดอย่างเจาะจงคือต่อให้ทวีปยูลานมีเทพเกิดขึ้นทุกๆ หมื่นปีต่อตน .. ในช่วงล้านๆๆ ปีนี้จะมีเทพมากถึงล้านๆ ตน

และนี่แค่เฉพาะทวีปยูลาน

“ในช่วงเวลาเป็นล้านๆ ปีคือสิ่งที่ข้ารู้  ถ้าเจ้าต้องการรู้จำนวนที่แน่นอนของปีพวกเจ้าต้องไปถามจอมเทพเอาเอง” เบรุตมั่นใจเรื่องนี้  ที่สำคัญ แม้แต่มหาเทพก็ยังค่อยๆ ปรากฏขึ้นมาหลังจากนั้น  สำหรับสี่จอมเทพพวกเขาเหมือนกับผู้คุมกฎใหญ่แห่งจักรวาล เมื่อจักรวาลก่อตัวขึ้น จอมเทพก็จะปรากฏเช่นกัน

มีเพียงแต่พวกเขาที่รู้ว่าแผ่นดินต่างๆเกิดขึ้นมานานเพียงไหน

ลินลี่ย์ฝืนตนเองให้หายใจลึกและสงบหัวใจที่เต้นแรง  เดลี่และโอลิเวอร์ก็ทำอย่างเดียวกัน

พวกเขาเป็นผู้กล้าแห่งยุคนี้  แต่เมื่ออยู่ต่อหน้ายอดฝีมือนับไม่ถ้วนที่ปรากฏออกมาในช่วงเวลาหลายล้านๆปีที่ผ่านมา พวกเขาก็เป็นเหมือนเพียงคนธรรมดา

“น่าประหลาดไหมเล่า?”  เบรุตหัวเราะอย่างเยือกเย็น  “เพราะทุกๆ ดินแดน ก็มีพิภพจองจำทั้งนั้นพิภพจองจำเกบาโดสติดต่อกับพิภพยูลานของเรา ในประวัติศาสตร์ทวีปยูลาน ถ้าพวกเซียนหรือเทพทำให้ผู้ดูแลพิภพโกรธผู้ดูแลพิภพจะจองจำพวกเขาไว้ในพิภพจองจำ”

“ผู้ดูแลพิภพ?” ลินลี่ย์อดคิดถึงฮ็อดเดิลไม่ได้

เบรุตกล่าวอย่างใจเย็น  “แต่แน่นอน บางครั้งก็มีสถานการณ์พิเศษ ผู้ดูแลพิภพยูลานก็คือฮ็อดเดิล  แต่นี้คือบ้านเกิดของข้าปกติเรื่องราวของพิภพยูลานจะเป็นข้าที่ควบคุมอยู่ พวกนั้นจึงไม่ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของฮ็อดเดิลผู้นั้น”

“จะโดยเจตนาหรือไม่ก็ตามยอดฝีมือที่ล่วงเกินผู้ดูแลพิภพจะต้องถูกจองจำไว้ที่นั่น  แม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นถี่นักแต่ก็ค่อยๆ สะสมกันไปจนเป็นจำนวนที่น่ากลัว”

เบรุตถอนหายใจ “เอาแค่จำนวนยอดฝีมือที่ข้าจับยัดเข้าไปในพิภพเกบาโดสระหว่างช่วงเวลาหมื่นปีที่ผ่านมานี้เมื่อข้าเข้าดูแลพิภพยูลาน ก็มีมากเกินกว่าพันคนแล้ว  แต่แน่นอนยังมีสถานการณ์พิเศษและเหตุผลสำหรับเรื่องนั้น พูดกันตามปกติ  มีเพียงไม่กี่คนที่จะถูกจองจำในช่วงทุกๆหมื่นปี”

“พวกที่ถูกจองจำทั้งหมดอย่างน้อยก็เป็นเซียน  พวกเขาจะไม่อดอยากตาย  แม้ว่าพวกเขาจะไม่ก้าวหน้า  แต่พวกเขาก็มีพลังชีวิตไร้ขีดจำกัด”  เบรุตมองดูลินลี่ย์และคนอื่น “ลินลี่ย์เจ้าคิดดูให้ดีถ้ามีสามคนถูกคุมขังทุกๆ หมื่นปีในช่วงเวลาเกินล้านๆ ปีจะมีคนถูกคุมขังอยู่ที่นั่นรวมแล้วเท่าใด?”

ลินลี่ย์และพวกรีบคำนวณในใจอย่างรวดเร็วและก็ต้องตกตะลึง

จำนวนนี้มากมายน่าประหลาดใจ

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด