ตอนที่ 12-39 สร้างหายนะ!
พวกเซียนที่ได้รับคำสั่งพากันถอยไปที่ริมฝั่งแม่น้ำทั้งหมด ขณะที่จำนวนผู้ชมดูมากขึ้นทุกคนต้องมองอย่างตกตะลึง ความตายของบลูมทำให้คนธรรมดาเหล่านี้ตกตะลึงเพราะพวกเขาเห็นว่าบลูมบินลงมาจากอากาศ
บลูมเป็นเซียนคนหนึ่ง แต่เขาตายโดยไม่สามารถสู้ตอบโต้ได้แม้แต่น้อย
สำหรับคนธรรมดาเหล่านี้ นั่นเป็นเรื่องเหลือเชื่อ
นั่นคือเซียนคนหนึ่ง
ถึงตอนนี้.....
โบมอนต์ผู้มีใบหน้าดุร้ายส่งเสียงโห่ร้องพุ่งผ่านอากาศบุกใส่โอลิเวอร์ ดาบสีน้ำเงินเข้มในมือของเขาฟันใส่โอลิเวอร์ แต่สิ่งที่รอรับเขาก็คือ.. กระบี่แสงของโอลิเวอร์!
ความมืดและแสงปะทะกัน!
“ปัง!”
ดาบศึกและกระบี่น้ำแข็งลึกลับปะทะกันและพลังปะทะที่น่ากลัวระเบิดออกไปตามพื้น ชั้นผิวของเขื่อนเกรทโบธาแตกด้วยคลื่นระเบิดเสียงและจากนั้นสลายกลายเป็นฝุ่น ชั้นผิวของเขื่อนเกรทโบธาลึกหนึ่งเมตรปลิวหายไปเผยให้เห็นวัสดุคล้ายหินสีดำอยู่ภายใน
สาเหตุที่เขื่อนเกรทโบธาสามารถทนอยู่ได้ไม่เสียหายมานานหมื่นปีเป็นเพราะวัสดุประหลาดเหล่านี้
คลื่นระเบิดยังคงไปต่อทำให้เกิดแรงกดดันใหญ่ภายในน้ำในทวีปยูลานจากนั้นระเบิดออก คลื่นซัดกระจายไปทั่วทุกทิศ หยดน้ำพุ่งออกไปเหมือนลูกธนูและไม่ว่ากระทบที่ใดจะมีเสียงผู้คนร้องครวญคราง เลือดสาดกระจายไปทั่วทุกที่
ทันใดนั้นประชาชนหลายคนที่มองดูจากริมฝั่งยิ่งหวาดผวาและรีบถอยห่างออกไปไม่หยุด
“ครืนนน...”คลื่นแสงสีขาวแปลกประหลาดแผ่เป็นระลอกออกมาจากอกของเดลี่ คลื่นระลอกแสงแปลกประหลาดนี้ไวมากเข้ามาถึงร่างโบมอนต์ทันที โบมอนต์รู้สึกเจ็บปวดปล่อยเสียงครางออกมาคราหนึ่ง
“เจ้าพวกเขาบัดซบนี่”โบมอนต์จ้องมองเดลี่และโอลิเวอร์จากที่ไกล
เขาคำนวณผิด!
เขาคิดว่าเนื่องจากเดลี่และโอลิเวอร์เพิ่งกลายเป็นเทพ พวกเขาน่าจะมีพลังระดับธรรมดา การจัดการพวกเขาก่อนไม่ควรเป็นเรื่องที่ยาก แต่ใครจะคาดคิดกันว่า...พลังโจมตีของโอลิเวอร์จะค่อนข้างทรงพลังมากกว่าพลังโจมตีของดาบศึกของเขา สำหรับเดลี่เขามีพลังโจมตีวิญญาณที่แปลกประหลาด
“เจ้าต้องการฆ่าเรา? ฝันไปเถอะ” หน้าของโอลิเวอร์เย็นชา
ขณะนี้ลินลี่ย์ชำเลืองมองดูเดลี่และลอบถอนหายใจ “เดลี่ฝึกมาทางกฎธาตุแสง เน้นไปที่วิญญาณ แน่นอนเมื่อกลายเป็นเทพพลังโจมตีเกี่ยวกับวิญญาณจึงยากจะป้องกันได้ แม้แต่โบมอนต์ก็เจ็บตัวได้”
เดลี่เชี่ยวชาญที่สุดในเรื่องเกี่ยวกับวิญญาณ!
“ลินลี่ย์,ข้าสามารถจัดการกับโบมอนต์ด้วยตัวเองได้”
โอลิเวอร์ส่งข้อความทางใจ โอลิเวอร์มั่นใจตัวเองอย่างมาก และเขาเปลี่ยนเป็นลำแสงทันทีพุ่งผ่านฟ้าเข้ามาถึงหน้าโบมอนต์ทันที
“ปัง!”
ร่างของโบมอนต์เริ่มเปล่งระลอกคลื่นรังสีเทาคลุมพื้นที่สิบเมตรรอบตัว
“วืดดด” โอลิเวอร์บินถอยหลังและถอยกลับทันที
หน้าของโอลิเวอร์ซีด ขณะที่บินถอยหลังเขาคุยทางจิตทันที“ระวังให้ดีพลังเทพสีเทาที่คลุมร่างของเขานั่นมีพลังแปลกประหลาดมากเมื่อข้าเข้าไปใกล้ ข้ารู้สึกว่าทั่วทั้งร่างของข้าอ่อนแอมันแปลกประหลาดมาก” โอลิเวอร์สูดหายใจลึกหน้าของเขาค่อยเริ่มดูดีขึ้น
เดลี่และลินลี่ย์เริ่มตกใจทั้งคู่
ลินลี่ย์รู้ว่าโบมอนต์เป็นระดับเทพมานานย่อมมีพลังโจมตีที่ทรงพลังแน่นอน
“ฮ่าฮ่า...” โบมอนต์หัวเราะอย่างบ้าคลั่งจากนั้นจ้องดูลินลี่ย์และพวกอีกสองคนด้วยแววตาอำมหิต “ดูเหมือนข้าจะประเมินเจ้าต่ำไป ถ้าข้าไม่ใช้พลังแท้จริงของข้าก็คงยากจะฆ่าเจ้าได้จริงๆ .. ฉะนั้น... เตรียมตัวตายได้”
หลังจากพูดจบโบมอนต์บุกเข้าหาทันที ตลอดทั้งร่างของเขาคลุมไปด้วยรัศมีกลมเป้าหมายของเขาคือโอลิเวอร์และเดลี่!
โอลิเวอร์และเดลี่มีสีหน้าเครียด
“ครืน....” อกของเดลี่เปล่งระลอกแสงสีขาวแปลกประหลาดพุ่งเข้าหาโบมอนต์อีกครั้ง
แต่ครั้งนี้ โบมอนต์ดูเหมือนไม่ได้รับผลอะไร ขณะเดียวกันเขาฟันดาบของเขาซึ่งมีรัศมีสีเทาใส่โอลิเวอร์รวดเร็วราวกับสายฟ้า
“ฮากกกกก!” โอลิเวอร์เปล่งเสียงด้วยความโกรธ และพลังเทพมืดกับสว่างคลุมรอบตัวเขากลายเป็นเกราะคุ้มกันกระบี่ดำและขาวเปล่งประกายและพื้นมิติฉีกขาด เมื่อกระบี่ดำ-ขาวเปล่งประกายและปะทะกับดาบศึกน้ำเงิน จึงได้ยินแต่เสียงปะทะกันครั้งแล้วครั้งเล่า
“แย่แล้ว!” ลินลี่ย์รู้ว่าสถานการณ์แย่
ทันใดนั้นร่างสีเขียวจางบุกเข้าใส่ทันที
ประกายกระบี่สีม่วงชั่วร้ายนับไม่ถ้วนปรากฏสร้างรอยฉีกในมิตินับไม่ถ้วน นี่คือระลอกลม – พลังโจมตีดาบมิติบั่นเศียร! ประกายแสงสีม่วงนับไม่ถ้วนแต่ละประกายบรรจุกระบี่มิติบั่นเศียรแทงออกทันที ลักษณะเงากระบี่นับไม่ถ้วนและพลังโจมตีทำให้แม้แต่โบมอนต์ด้วยพลังของเขาก็ได้แต่ตอบสนองอย่างเฉื่อยชา
“แปลกประหลาด” ลินลี่ย์ใจสั่น
เขาสามารถรู้สึกได้ว่าดาบศึกของโบมอนต์ดูเหมือนจะแปลงเป็นชั้นคลื่นกระแทกใส่เขา ขณะที่เขาเองไม่มีอะไรมากไปกว่าเรือที่อยู่ภายในคลื่นที่สามารถล่มได้ทุกขณะ นอกจากนี้ คลื่นดาบศึกที่บรรจุอยู่ภายในนั้นก็แปลกประหลาดรังสีมรณะยังส่งผลต่อวิญญาณของเขา ถ้าวิญญาณของเขาอ่อนแอ เขาอาจจะมึนงงจากรังสีมรณะนั้นและไม่สามารถสู้ตอบโต้ได้
“ถอย”ลินลี่ย์หลังจากแทงวิชาระลอกลมออกไปก็คว้าตัวโอลิเลอร์บินถอยกลับมาทันที
โอลิเวอร์หน้าซีดวิญญาณของเขาไม่แข็งแกร่งเท่ากับลินลี่ย์ และผลของรังสีมรณะที่มีต่อเขานั้นก็มีมาก เดลี่อยู่ในอาการตกใจ พลังโจมตีของเขาไม่มีผลเลยแม้แต่น้อย
ในอากาศเหนือเขื่อนเกรทโบธาของแม่น้ำยูลาน ลินลี่ย์เดลี่และโอลิเวอร์ยืนเคียงไหล่กัน พวกเขารู้สึกว่าสถานการณ์ไม่ดีเลย
“ไม่มีอะไรที่ข้าจะต่อต้านเขาได้เลย” เดลี่พูดกับลินลี่ย์และโอลิเวอร์ทางใจ
ลินลี่ย์ไม่พูดอะไร เดลี่มีเพียงทักษะในทางโจมตีวิญญาณ แต่ศัตรูของเขาสามารถป้องกันได้ง่าย จากนั้นจะมีอะไรที่เดลี่ทำได้เล่า? ลินลี่ย์มองดูโอลิเวอร์ คุยข้อความทางใจ “โอลิเวอร์ เจ้ามีวิธีอะไรที่ใช้จัดการกับโบมอนต์ผู้นี้บ้างไหม?”
โอลิเวอร์หรี่ตาแคบตอบกลับลินลี่ย์“ข้ามีพลังโจมตีเต็มที่ แต่หลังจากใช้แล้วพลังจิตของข้าจะถูกใช้ไปมากและวิญญาณข้าจะอ่อนแอลงเช่นกัน ข้าจะไม่สามารถโจมตีต่อหลังจากนั้นได้”
ลินลี่ย์ลอบพยักหน้า
“เจ้ายังต้องการจะฆ่าข้าหรือ?” โบมอนต์หัวเราะลั่น “เจ้าคนที่ใช้พลังโจมตีวิญญาณ พลังโจมตีวิญญาณของเจ้าก็ไม่เลวอยู่ แต่ข้า..โบมอนต์ไม่กลัวแม้แต่พ่อมดผู้วิเศษแล้วข้าจะกลัวพลังโจมตีทางวิญญาณของเจ้าได้ยังไง? ความสามารถของเจ้าเมื่อเทียบกับพ่อมดผู้วิเศษแล้วยังห่างไกลอยู่มาก!!”
ลินลี่ย์นึกย้อนไปถึงพลังโจมตีของพ่อมดผู้วิเศษเช่นกัน
ถ้าไม่ใช่เพราะสมบัติมหาเทพที่ได้รับความเสียหายนั้นและเพราะหยดน้ำสีฟ้าเขาคงไม่สามารถต้านทานไม้ตายสุดท้ายของพ่อมดผู้วิเศษได้อย่างแน่นอน
“สำหรับเจ้า, เจ้าคนผมสองสี”โบมอนต์รู้สึกว่าชัยชนะเป็นของเขาแน่นอน “เจ้าสามารถใช้พลังเทพแสงและพลังเทพธาตุมืดได้ นี่ไม่เหมือนใครเลยจริงๆ แต่...การฟันกระบี่อย่างง่ายๆ ก็แค่นั้น? ถ้าข้า..โบมอนต์ต้านทานไม่ได้ ข้าคงตายอยู่ในพิภพจองจำไปนานแล้ว”
“แค่กระบี่โจมตีง่ายๆงั้นหรือ? ฮึ่ม กระบี่นี้พอจะฆ่าเจ้าได้เลย” โอลิเวอร์คำราม
เขาเตรียมจะทุ่มกำลัง
“ฮ่าฮ่า...” โบมอนต์โกรธจัดจนหัวเราะออกมา “ก็ได้เจ้าอยากตายนักใช่ไหม? ข้าจะมอบความตายให้เจ้า” รังสีมรณะรอบตัวโบมอนต์เริ่มหนาแน่นทวีความรุนแรงขึ้นและม้วนเป็นคลื่นโจมตีใส่ลินลี่ย์ เดลี่และโอลิเวอร์
ลินลี่ย์แข็งใจ
“ฆ่า!”
โอลิเวอร์มีสีหน้าโกรธดุร้ายควบกระบี่น้ำแข็งลึกลับและเขาพุ่งเข้ามาออกหน้าลินลี่ย์ไปก่อน แต่ลินลี่ย์ไม่ลังเลใจแม้แต่น้อย ติดตามออกมาด้านหลัง ทั้งลินลี่ย์และโอลิเวอร์ตัดสินใจใช้พลังโจมตีสูงสุดของพวกเขา
“ฮ่าฮ่า...” โบมอนต์หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ขณะเดียวกันเขาเริ่มควงดาบศึกสีน้ำเงินเข้มของเขา
ดาบศึกสีน้ำเงินเข้มเปลี่ยนเป็นเงาดาบเลือนรางรับไม่ถ้วนรวมตัวเป็นคลื่นเงาดาบ ขณะเดียวกันตาของโบมอนต์เริ่มเป็นสีแดงคลื่นดาบน้ำเงินมีสีแดงเลือนรางผสมอยู่ด้วย
แม้ว่าลินลี่ย์จะเคลื่อนไหวหลังโอลิเวอร์ แต่ความเร็วของลินลี่ย์ไวกว่าของโอลิเวอร์ดังนั้นเขาจึงเข้าปะทะกับโบมอนต์ก่อน
“ข้าจะฆ่าเจ้าเด็กผมดำและทำร้ายลินลี่ย์นี้ก่อน” โบมอนต์ไม่ถอยอีกต่อไป แต่ทันใดนั้นโบมอนต์พบว่ารัศมีสีม่วงที่งดงามอย่างน่าประหลาดเปล่งออกมาจากร่างของลินลี่ย์ขณะเดียวกันเสียงอ่อนโยนนุ่มนวลคล้ายกับเสียงขลุ่ยดังได้ยิน
เสียงนี้ฟังแล้วช่างน่าพอใจนัก
ในขณะนั้น ทั่วทั้งโลกดูเหมือนจะปลอดสรรพสำเนียงมีแต่เสียงขลุ่ยที่นุ่มนวล
“แคร้ง!”
ประกายแสงสีม่วงปะทะเข้ากับคลื่นดาบเลือนรางแต่เงากระบี่สีแดงยิงออกมาจากกระบี่เลือดม่วงแทงเข้าสมองของโบมอนต์วิญญาณของโบมอนต์ทรงพลังมากและทันทีที่ใช้พลังวิญญาณของเขา เขาสามารถสร้างกำแพงที่ทรงพลังขึ้นมาปกป้องได้
แม้ในยามเผชิญหน้ากับกับพลังโจมตีตีสูงสุดของพ่อมดผู้วิเศษโบมอนต์ก็ยังมั่นใจว่าอย่างน้อยเขาก็เอาตัวรอดได้
แต่....
เสียงขลุ่ยอ่อนโยนทำให้โบมอนต์ตกอยู่ในภวังค์ครู่หนึ่งจนไม่อาจควบคุมพลังวิญญาณก่อตั้งกำแพงขวางได้ ในขณะนั้นพลังโจมตีของลินลี่ย์ก็มาถึงนั่นเป็นช่วงเวลาที่เงากระบี่โลหิตถูกยิงออกมาทันที!
“อ๊าคคคค”หลังจากเงากระบี่โลหิตแทงเข้าไปในทะเลจิตสำนึกของเขา โบมอนต์ตกตะลึงทันที
แต่สายเกินไปแล้ว
เงากระบี่โลหิตแทงเข้าไปในประกายศักดิ์สิทธิ์ของโบมอนต์โดยตรง ประกายศักดิ์สิทธิ์ของโบมอนต์สั่นสะเทือนและจากนั้นเงากระบี่โลหิตก็ระเบิด...วิญญาณที่บรรจุอยู่ภายในประกายศักดิ์สิทธิ์แตกกระจายจากการปะทะกัน และดวงตาของโบมอนต์หมองประกายลงทันที
วิญญาณของเขาถูกทำลาย!
คลื่นดาบสีน้ำเงินของเขาหยุดนิ่งเช่นกัน
สัจธรรมแห่งความเร็ว – ลำนำแห่งสายลม!
“ตาย!” ลินลี่ย์ไวกว่าโอลิเวอร์ขณะหนึ่งซึ่งพลังโจมตีที่ทรงพลังที่สุดก็ยังคงมาถึงนี่คือการสู้รบระหว่างเทพ และโอลิเวอร์ช้ากว่าลินลี่ย์แค่เศษเสี้ยว พอโบมอนต์ตายแล้วกระบี่ของโอลิเวอร์จึงค่อยมาถึง
กระบี่น้ำแข็งลึกลับมีรัศมีดำขาวล้อมก่อตัวเป็นเยื่อใสรอบตัว
เยื่อใสห้อมล้อมกระบี่ยาว มีรอยฉีกขาดในมิตินับไม่ถ้วน
นี่คือพลังโจมตีทรงพลังที่สุดของโอลิเวอร์นับตั้งแต่กลายเป็นเทพ
“ฉัวะ!”
กระบี่แสงดำขาวส่งดาบศึกน้ำเงินจนปลิวออกไป กระบี่แสดงขาวดำเป็นประกายพุ่งต่อไปตัดร่างของโบมอนต์ขาดครึ่งตั้งแต่ศีรษะถึงเท้าอย่างไม่ต้องใช้กำลังอะไรเห็นได้ชัดว่าการผ่าร่างเทพของโบมอนต์ขาดครึ่งไม่สิ้นเปลืองพลังของเขามากนักเนื่องจากกระบี่แสดงดำขาวยังผ่าเลยต่อไป
“ปัง!”
เหมือนกับขวานฟันต้นไม้ กระบี่แสงขาวดำตัดหินดำของเขื่อนเกรทโบธาขาด กระบี่ของโอลิเวอร์แข็งแกร่งมากแรงฟันของเขาทำให้เขื่อนเกรทโบธาที่ไม่เคยได้รับความเสียหายมาเป็นหมื่นปีต้องขาดเป็นสองเสี่ยงได้ในที่สุด
“เป็นไปได้ยังไง” พลังจิตของโอลิเวอร์ถูกเร่งเร้าจนถึงขีดสุด แต่เขายังต้องมองลินลี่ย์ด้วยความประหลาดใจ
เมื่อพลังโจมตีของเขาตัดเข้ากับโบมอนต์เขาสามารถตัดร่างโบมอนต์ขาดครึ่งได้ ตอนนั้นโอลิเวอร์ตระหนักได้ว่า..โบมอนต์ตายแล้ว เห็นได้ชัดว่าก่อนที่เขาโอลิเวอร์จะโจมตี โบมอนต์ก็ตายแล้ว ที่สำคัญเขาใช้พลังที่แทบไม่เหลือสับโบมอนต์จนขาดครึ่ง
“ลินลี่ย์, เจ้าฆ่าเขาได้หรือ?” โอลิเวอร์พูดอย่างประหลาดใจ
“ข้าแค่ไวกว่าเจ้าเล็กน้อย” ลินลี่ย์โบกมือและเก็บประกายศักดิ์สิทธิ์ สมบัติเทพและแหวนมิติเก็บของเข้ามาในภายใน
เดลี่บินมาหาด้วยเช่นกัน หน้าของเขามีรอยยิ้ม “ลินลี่ย์,พวกเจ้าทั้งสอง...” แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค...
“ปัง!!!” จากด้านล่างของเขื่อนเกรทโบธาที่โอลิเวอร์ตัดขาดเป็นสองเสี่ยงเกิดการระเบิดทันที เศษศิลากระจายเป็นชิ้นนับไม่ถ้วน เขื่อนเกรทโบธาที่โอลิเวอร์เพิ่งใช้พลังเต็มที่โจมตีใส่เกิดระเบิดขึ้นอย่างเต็มที่
“ฮ่าฮ่า...หลังจากผ่านไปหมื่นปี,ในที่สุดข้าก็กลับมาได้!!!”
“ทวีปยูลาน,สิบล้านปีมาแล้ว ข้าโลคาร์ดกลับมาจนได้ ฮ่าฮ่า...”
“ทวีปยูลาน! ข้ากลับมาแล้ว!”
“ข้ากลับมาแล้ว!”
“ข้ากลับมาแล้ว!!!”
เหมือนกับฝูงตั๊กแตนร่างมนุษย์นับไม่ถ้วนกรูออกมาจากเขื่อนเกรทโบธาบินไปทั่วทุกทาง
“ขอบคุณสหายน้อย” เสียงดังขึ้นในใจของลินลี่ย์เดลี่และโอลิเวอร์ ฉากภาพที่น่ากลัวนี้ทำให้ทั้งสามคนตะลึง รัศมีของยอดฝีมือเหล่านั้นสร้างความตกใจให้กับลินลี่ย์
“บึ้ม!” ร่างชุดดำปรากฏในกลางอากาศทันที
พื้นที่ถูกแช่แข็งทันที
“ลอร์ดเบรุต”ลินลี่ย์รู้ได้ทันทีว่าคนที่อยู่ในอากาศคือเบรุต หน้าของเบรุตเปลี่ยนไปอย่างมาก เขาเหยียดมือขวาออกเปลี่ยนเป็นฝ่ามือสีดำมหึมาและตบลงไปที่เขื่อนเกรทโบธา
กระแสคนที่พรั่งพรูออกมาจากเขื่อนเกรทโบธาเหมือนสายน้ำถูกฉุดรั้งทันที
“ลอร์ดเบรุต” ลินลี่ย์ โอลิเวอร์และเดลี่สับสนหนัก
หน้าของเบรุตซีดคล้ำ ขณะที่เขาจ้องลินลี่ย์ โอลิเวอร์ และเดลี่ “พวกเจ้า..ก่อหายนะครั้งใหญ่เสียแล้ว!!!”
