78 ทากัตซูกิ มาโกโตะ คุยกับกึ่งปีศาจ

78 ทากัตซูกิ มาโกโตะ คุยกับกึ่งปีศาจ

ผมเปิดตาให้กับเสียงที่สามารถได้ยินข้างนอกห้อง

“สวัสดียามเช้า, อายะ-ซัง”

“สวัสดียามเช้า, เจ้าหญิงโซเฟีย, เจ้าชายเลนเนิร์ด, เธอมีธุระกับทากัตซูกิ-คุงเหรอ?” (อายะ)

“เลโอบอกว่าเค้าอยากพบกับฮีโร่มาโกโตะและเขาและยืนกรานเกี่ยวกับเรื่องนี้” (โซเฟีย)

“เออ๋, แต่เธอบอกว่าเธอก็อยากเจอเค้าด้วย เน่-ซามะ” (เลโอ)

“...เงียบน่ะ, เลโอ” (โซเฟีย)

ใช่, มันเสียงดัง

“ทากัตซูกิ-คุง, ตื่นรึยัง” (อายะ)

ก้อก ก้อก, ประตูถูกเคาะ

“...หืน, ชั้นตื่นแล้ว” (มาโกโตะ)

ผมขยี้ตาขณะที่ตอบ

ผมฝึกจนดึกเมื่อวาน…

ประตูเปิดอย่างช้าๆ

“สวัสดียามเช้า, ทากัตซูกิ-คุง มากินข้าวเช้าด้ว—” (อายะ)

“สวัสดียามเช้า ตารางวันนี้—” (โซเฟีย)

ซา-ซังและเจ้าหญิงโซเฟียเขามาและตาเบิกกว้างขณะที่แข็งตัว

หืม?

“สวัสดีทุกคน มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมทักพวกเขาระหว่างที่ยืดตัวแต่…มันไม่มีคำตอบ

“เฮ้, ทากัตซูกิ-คุง…” (อายะ)

ซา-ซังพูดด้วยเสียงที่เยือกเย็น

ความเย็นที่อธิบายไม่ถูกวิ่งผ่านสันหลังผม

สัญญานเตือนของตรวจจับดังขึ้น

เอ๋?

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ…” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียพึมพำเหมือนฝนที่เย็นฉ่ำ

มันไม่ใช่การเปรียบเปรย, อุณหภูมิในห้องเปลี่ยนไปจริงๆ

สกิลน้ำแข็งกษัตริย์ถูกใช้งาน…?

ค-แค่มีอะไรเกิดขึ้น?!

—คำถามนั้นได้รับคำตอบไม่นานหลังจากนั้น

“มาโกโตะ-ซังและลูซี่-ซังเข้ากันได้ดีมากเลย คุณนอนเตียงเดียวกันหือห์ ว่าแต่ ทำไมลูซี่-ซัง {ไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะ?}” (เลโอ

เจ้าชาย, ผู้ที่มีใจบริสุทธิ์ ถามในความสงสัย

ขอบคุณที่อธิบายสถานการณ์, เจ้าชายเลนเนิร์ด

แล้ว, สถานการณ์แบบนี้แย่ที่สุด

ผมมองลูซี่ที่ข้างผม ที่หลับอยู่ข้างผมอย่างแน่นอน

เมื่อผมมาคิดดูแล้ว, เธอนอนเตียงเดียวกับผม

สายบ่าของเสื้อชั้นในปรกติของเธอหลุดจากตำแหน่ง, และไหล่ที่เปลือยของเธออยู่ในภาพ, ตัวเธอถูกคลุมด้วยผ้าห่ม

อ้าา, ผิวเผิน, เธอดูเหมือนเปลือยอยู่

โอ้! นี่มันแย่!

“หืม, เข้าใจแล้ว…หลังจากช้อปปิ้งกับชั้น, เธอสองคนเมื่อคืน…” (อายะ)

ซาซัง, ทำไมทำค้อนที่ได้เมื่อวานเป็นขนากยักษ์ล่ะ

เธอต้องไม่เล็งอะไรแบบนั้นไปที่เพื่อนร่วมชั้นของเธอนะ!

“...ที่ห้องศักดิ์สิทธิ์ของฮีโร่, นาย… นี่ทำไมคนต่างโลกถึง…” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียทำตาที่เย็นชาที่สุด ผมเห็นเธอทำสปิริตน้ำแข็งบินไปรอบๆ

สปิริต-ซังมีพลังมากจริงๆ

ผมเขาใจแล้วนี่คือที่เรียก ‘แบ่งปันความรู้สึก’ กับสปิริต?

เดี๋ยว, นี่ไม่ใช่เวลาจะมาประทับใจ!

(อธิบายตัวเองเดี๋ยวนี้นะ นายอยู่บนทางที่จะจบไม่ดีแล้ว) (โนอาห์)

โนอาห์-ซามะตอบโต้

“ด-เดี๋ยว ได้โปรด!” (มาโกโตะ)

ผมอธิบายทั้งสองคนได้โดยบางอย่างและให้พวกเขาเข้าใจ

◇◇

“ช-ชั้นขอโทษ ชั้นหลับไปในห้องมาโกโตะ…” (ลูซี่)

ลูซี่ขอโทษในความบูดบึ้ง

“ไม่, ชั้นไม่ถือ” (มาโกโตะ)

ความเข้าใจผิดถูกปัดเป่าอย่างปลอดภัย

“ออ้า, ดีจัง ชั้นควรจะลองนอนในห้องทากัตซูกิ-คุงวันนี้” (อายะ)

“นั่นฟังดูสนุกนะ! ชั้นมาเล่นด้วยได้มั้ย?” (เลโอ)

“ชั้นโอเคกับเรื่องนั้น, แต่ชั้นจะฝึกนะ, โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

ดูเหมือนซา-ซังและเจ้าชายเลนเนิร์ดจะมาเล่นที่ห้องผม

ผมไม่ถือมันจริงๆ

ผมสังเกตถึงสายตาของคนและหันไปทางนั้น

“เธอจะมาเล่นที่ห้องด้วยมั้ย, เจ้าหญิงโซเฟีย?” (มาโกโตะ)

“?!น-นายพูดอะไรน่ะ?!” (โซเฟีย)

ผมถูกดุ

หืมม, แต่ผมคิดว่านี่ควรจะเป็นโอกาศดีที่จะสนิทกับเธอนะ

“...ฮีโร่มาโกโตะ ชั้นมีอะไรจะพูดกับนาย, ดังนั้นโปรดมาที่ห้องชั้นตอนเย็นด้วย” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียหันหน้าไปด้านข้างและพูดสิ่งนี้

“เฮ้, เราจะไปช้อปปิ้งมั้ยวันนี้?” (อายะ)

“เอ๋? ไม่ใช่ตาชั้นต่อเหรอ?” (ลูซี่)

“มาโกโตะ-ซัง! มาฝึกเวทมนตร์ด้วยกันเถอะ!” (เลโอ)

พวกเธอกระตือรือร้นกันจริงๆ

ในท้ายที่สุดผมไปเป็นเพื่อนกับเจ้าชายเลนเนิร์ดในการฝึกเวทมนตร์ของเค้า, ไปช้อปปิ้งกับลูซี่, และกินชากับซา-ซัง

ยังไงซะ, มันก็เป็นวันที่ค่อนข้างเติมเต็ม

◇◇

เย็นวันนั้น

ผมอยู่คุกใต้ดินของปราสาทโรเซส

ที่นี่คือที่ที่มิจฉาชีพผู้ที่ทำบาปที่ชั่วร้ายถูกจองจำ ในบาเรียศักดิ์สิทธิ์ที่พวกเขาไม่สามารถหนีได้… เห็นว่า

ผมถูกพามาที่นี่โดยเจ้าหญิงโซเฟีย, และอยู่ตรงหน้าและอยู่หน้าห้องขังที่มีผู้ชายคนหนึ่งอยู่ข้างใน

มันมีตรวนเหล็กที่หนาอยู่บนเขา, เชื่อมต่อโดยโซ่ที่หนา

เอ๋? ผมรู้สึกว่าผมเจอชายคนนี้มาก่อน…

“นี่คือหัวหน้าของกลุ่มที่ก่อเหตุภัยพิบัติมอนสเตอร์วันก่อน” (โซเฟีย)

“โฮ่…” (มาโกโตะ)

ผมดูหน้าเขาอย่างตั้งใจ

ผมแค่พูดกับเขาแปปเดียว, แต่มันน่าจะเป็นเขา

“นาย…เป็นใคร?”

ชายที่อยู่ในห้องขังมองขึ้นมาหาเราด้วยตาที่ขุ่นมัว

“เค้าเป็นฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ เค้าเป็นคนที่กำจัดมอนสเตอร์ที่นายปล่อยมา” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียตอบแทนที่ผม

“...ไอเด็กนี่ทำเหรอ? เวรเอ๊ย, งั้นการปลุกล้มเหลวเหรอ…?”

“ปลุก?” (มาโกโตะ)

คำที่ผมไม่รู้ความหมายได้ออกมา

“ยักษ์ได้เปลี่ยนเป็นยักษ์ต้องห้าม เค้ากำจัดยักษ์ต้องห้าม” (โซเฟีย)

“...”

ผูชายไม่พูดอะไรและแค่จ้องเราด้วยความเกลียด

ออ้า, งั้นการเป็นมอนเตอร์ตองห้ามเรียกว่าการปลุกเหรอ?

และดังนั้น, ผมพูดออกมาเกี่ยวกับบางอย่างที่กวนใจผม

“นาย, นายเป็นพวกพ้องกับตัวตลกในคณะละครสัตว์, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

ชายคนนี้คือคนที่คุยกับผมผู้ที่เปลี่ยนรูปเป็นตัวตลกก่อนวันที่มอนสเตอร์จะอาละวาด

“...นายพูดเรื่องอะไร? ชั้นไม่รู้เรื่อง”

ชายตอบมาเต็มไปด้วยอารมณ์

ยังไง, แน่นอนว่าเค้าคงไม่ตอบด้วยใจ

“ฮีโร่มาโกโตะ, นายรู้จักกับกึ่งชายกึ่งปีศาจของโบสถ์งูเหรอ?” (โซเฟีย)

“ในเวลาที่ชั้นใกล้กับเต็นท์คณะละครสัตว์ ชั้นเห็นเค้าครั้งนึง อยู่ด้วยกันกับชายน่าสงสัยในชุดตัวตลก…โบสถ์งูคืออะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมปิดบังส่วนที่เกี่ยวกับการไปรอบๆตอนกลางคืนโดยใช้สกิลแปลงรูป

กึงปีศาจ…หือห์

ฟูจิ-ยังพูดว่าเหตุการณ์ครั้งนี่ก่อโดยกึ่งปีศาจ

แต่โบสถ์งูคือคำใหม่

“...”

ชายไม่พูดอะไร

“เราได้รับยืนยันม่าโบสถ์งูที่กึ่งปีศาจติดตามคือคนที่ชักใยอยู่เบื้องหลังในภัยพิบัติมอนสเตอร์ครั้งนี้ เขาแทรกซึมเขามาในเมืองหลวงโฮรันและได้รอโอกาศนี้ ตัวตลกน่าจะเป็นผู้บริหารของโบสน์นั้น

พวกเราไล่ตามคนนั้นอยู่ นี่เป็นบางอย่างที่เพื่อนพ่อค้าของนาย, ฟูจิวาระ-โดโนะ, สืบมา” (โซเฟีย)

“นั่นฟูจิ-ยังล่ะนะ” (มาโกโตะ)

เป็นผลงานที่เป็นแบบอย่าง

เมื่อชื่อของฟูจิ-ยังออกมา, หน้าของผู้ชายบิดเบี้ยว

“แม่งเอ๊ย! ชายคนนั้นมันอะไร! หาที่ซ่อนของเราอย่างง่ายๆ ที่เราใช้ 10 ปีเพื่อสร้างมา!”

*ปัง!*

ชายต่อยแท่งเหล็กของห้องขัง

ใช้เวลามากกว่า 10 ปี

งันมันเป็นแผนที่ใช้เวลานาน, หือห์

แต่ที่พวกเขาทำมันเป็นการก่อการร้ายนะ

มันดูเหมือนขอบคุณฟูจิ-ยัง, กลุ่มผู้ก่อการร้ายถูกจับ

“คนที่โบสถ์งูติดตามคือเทพเจ้าราชาปีศาจไทพอน แล้ว, มันพูดกันว่าผู้ที่ค้นพบโบสถ์งูคือเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เมื่อ1,000ปีที่แล้ว

เจ้าหญิงโซเฟียอธิบาย

“เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เรอะ, เธอพูด?! อย่าเรียกบุคคลที่ยิ่งใหญ่ด้วยชื่อที่ไร้สาระ บุคคลนั้นจะไปเป็นผู้ที่นำเรา กึ่งปีศาจ, ศาสดา! บุคคลผูยิ่งใหญ่จะฟื้นคืนชีพอย่างปาฏิหาริย์, และนำความตายมาให้พวกมนุษย์ห่านี่!”

ผู้ชายตะโกนด้วยตาที่แดงก่ำ

เค้าดูถูกเราด้วยเสียงที่ปนไปด้วยความเกลียดและความบ้าคลั่ง

มันน่ากลัวนิดหน่อย

“อืม, ว่าแต่, เจ้าหญิงโซเฟีย, ทำไมผมถึงถูกพามาที่นี่?” (มาโกโตะ)

“นายเป็นฮีโร่แล้ว มอนสเตอร์ไม่ใช่แค่ศัตรูของนาย” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียมองผมด้วยสายตาโศกเศร้า

“มันพูดว่ากึ่งปีศาจหลายคนอยู่ในประเทศที่ล่มสลายลาโฟรเอจ, แต่มีบางคนที่ปนเข้ามาในประเทศอื่นมันจะโอเคถ้าเค้าใช้ชีวิตปรกติ, แต่มันมีบางคนที่ข่มขู่สันติภาพของเราแบบเขา โปรดจำสิ่งนี้ด้วย” (โซเฟีย)

“หืมม, เข้าใจแล้ว”

งั้นมันไม่ใช่ง่ายๆแค่ปราบเจ้าปีศาจ, หือห์

ระดับความยากได้เพิ่มขึ้น

“มันจะโอเคถ้าใช้ชีวิตปรกติ?! พวกแกดึงเราออกมา กึ่งปีศาจใช้ชีวิตอย่างสงบ, กีดกันเรา, และสังหารหมู่พวกเรา!”

ชายจับแท่งเหล็ก, และโดยไม่แคร์เกี่ยวกับตรวนที่ตรึงเขา, เขาตะโกน

“นั่นเป็นในอดีต ประเทศแห่งน้ำโรเซสปัจจุบันไม่หากึ่งปีศาจอย่างแข็งขันและเลือกปฏิบัติต่อพวกเขา…โดยทั่วไปแล้ว” (โซเฟีย)

เธอไร้สีหน้าเหมือนเคย, แต่เสียงของเธอได้ต่ำลงและต่ำลงระหว่างที่พูด

งั้นพวกเขาทำในอดีต, หือห์…หรือบางทีการเลือกปฏิบัติยังดำเนินต่อไปในประเทศอื่นแม้แต่ตอนนี้

ยังไงซะ, แม้ประเทศจะบอกให้คุณไม่เลือกปฏิบัติ, มันก็ไม่เหมือนว่านี่จะเป็นอะไรที่ผู้คนจะทำ

“คอยดูเถอะ…มันไร้ประโยชน์ที่จะกักกันชั้น โบสถ์ของเราใหญ่ คิดซะว่าชีวิตในสันติของพวกเธอจบแล้ว”

ผู้ชายพ่นคำพูดสาปแช่งออกมา, แต่เจ้าหญิงโซเฟียพูดอย่างสงบ

“เรารู้แล้วว่าเป้าหมายต่อไปของพวกนายคือเมืองหลวงของประเทศแห่งแสง เราได้ติดต่อประเทศแห่งแสงแล้ว” (โซเฟีย)

ชายทำสีหน้าช็อกไปชั่ววินาทีหนึ่ง

“แค่ไปเอาข้อมูลนั่นตอนไหน…?”

“มันไม่จำเป็นที่นายต้องรู้ ไปกันเถอะ, ฮีโร่มาโกโตะ” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียและผมออกจากคุกใต้ดิน

◇◇

“ชั้นขอโทษ, ฮีโร่มาโกโตะ ชั้นคิดว่ามันไม่ใช่การพบที่ดี, แต่คิดจากตำแหน่งเธอแล้ว, ชั้นคิดว่ามันดีกว่าถ้านายเจอเค้าส่วนตัว” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียพูดขอโทษขอโพย

“ไม่, ชั้นไม่รู้เรื่องนี้, ดังนั้นชั้นเรียนรู้หลายอย่าง” (มาโกโตะ)

ผมไม่รู้เลยซักนิดจริงๆ

โลกนี้มีหลายอย่างดำเนินอยู่

มันมีน้ำหนักกับผม

หนังสือของวิหารแห่งน้ำไม่มีประวัติศาสตร์ที่มืดมนพวกนี้อยู่ข้างใน

“กึ่งปีศาจยังเป็นคนที่น่าสงสาร…หลังจากเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ได้ถูกปราบ, พวกเข้าถูกข่มเหงในทางตะวันตกของทวีป, และพวกเขาไม่สามารถใช้ชีวิตได้ในสภาวะแวดล้อมที่ลำบากในทางเหนือของทวีป…ผลของมัน, พวกเขากลายเป็นเผ่าพันธุ์เร่ร่อนที่ไม่มีประเทศ, ถูกเลือกปฏิบัติด้วยมาเป็น 1,000 ปี” (โซเฟีย)

“ทำไมพวกเขาสร้างประเทศในทางเหนือของทวีปไม่ได้ล่ะ?” (มาโกโตะ)

“กึ่งปีศาจถูกมองต่ำโดยปีศาจบริสุทธิ์ด้วยเหมือนกัน พวกเค้าถูกเรียกว่าครึ่ง-ปีศาจ” (โซเฟีย)

“หืมม…เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ถูกเกลียดโดยทั้งมนุษย์และปีศาจ

ช่างเป็นชีวิตที่ลำบาก

“อะไรที่เป็นสิ่งสนับสนุนในหัวใจพวกเค้าคือศาสนาของเทพมาร” (โซเฟีย)

“เอ๋? เทพมาร?” (มาโกโตะ)

ผมสะดุ้ง

(มันเขียนต่างกัน มันเขียนว่าเทพเจ้างู, และอ่านเป็นเทพมาร) (โนอาห์)

ออา, ในแบบนั้น

ขอบคุณ, โนอาห์-ซามะ

นั่นทำผมกังวลจริงๆ

“มีอะไรเหรอ?” (โซเฟีย)

“ม-ไม่, ไม่มีอะไร งั้นกึ่งปีศาจเชื่อในเทพเจ้างู, หือห์” (มาโกโตะ)

“เทพเจ้างูเป็นอีกชื่อของราชาเทพเจ้าปีศาจ, ไทพอน ในตำนาน, มันพูดว่าเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เป็นสาวกของไทพอน ศาสนาถูกแพร่ไปเพราะเรื่องนี้” (โซเฟีย)

“เข้าใจแล้ว, นั่นเป็นประวัติศาสตร์ที่มันมี” (มาโกโตะ)

ผมควรจะเรียบเรียงข้อมูล…

ผมอาจจะจำทั้งหมดไม่ได้ในคราวเดียว

“ว่าแต่, มันจริงเหรือที่เมืองหลวงของประเทศแห่งแสงตกเป็นเป้าหมาย?” (มาโกโตะ)

“มันเห็นได้ชัดว่ามีเอกสารเรื่องแผนของพวกเข้าในฐานของโบสถ์พวกเขา มันไม่มีรายละเอียดเฉพาะเกี่ยวกับมัน, แต่มีร่องรอยที่พวกเค้าได้สืบเมืองหลวงของประเทศแห่งแสง…” (โซเฟีย)

“...เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

ในฐานะบางคนที่จะไปที่นั่น, นี่มันข้อมูลที่อันตราย

“ประเทศแห่งน้ำจะมอบการปกป้องมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ให้นาย” (โซเฟีย)

“ม-ไม่, มีเจ้าชายเลนเนิร์ด, ดังนั้นมันโอเคที่จะทำแบบธรรมดา” (มาโกโตะ)

หรือเหมือนกับ, ไม่ใช่เจ้าหญิงโซเฟียจะเป็นผู้ที่ตกอยู่ในอันตรายมากที่สุดมากกว่าเหรอ?

มีเจ้าหญิงเป็นเป้าหมายของกลุ่มก่อการร้ายเป็นเรื่องปรกติ

ไม่ว่ายังไง, ปัญหาทางเชื้อชาติและศาสนาฝังลึกไม่ว่าเป็นโลกไหน, หือห์

แต่ผมเป็นผู้ศรัทธาของเทพเจ้าที่ผมไม่สามารถบอกคนอื่นได้, ดังนั้นผมอาจไม่ได้อยู่ตำแหน่งที่ดีที่สุดที่จะออกความเห็นได้นะ

เมื่อผมมาคิดดูแล้ว, ผมควรจะถามนี่เพื่อยืนยัน

“ในประเทศแห่งน้ำ, มีความเชื่อนอกจากเทพธิดาแห่งน้ำเป็นสิ่งที่ห้ามมั้ย? (มาโกโตะ)

ผมได้ยินนั่นจากโนอาห์-ซามะ

“ไม่, ศาสนาจะอิสระ” (โซเฟีย)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

เดี๋ยว, โนอาห์-ซามะ! นั่นไม่ใช่ที่ผมได้ยินนะ!

“ประเทศแห่งน้ำมีนักผจญภัยและนักเดินทางเยอะ, ดังนั้นถ้าเราจำกัดศาสนา, จะไม่มีผู้คนมาอีก ยังไงก็ตาม, {เผยแพร่} ศาสนาที่ต่างจากเทพธิดาแห่งน้ำเออร์-ซามะนั้นห้าม ถ้านายชอบทำสิ่งนั้น, นายจะถูกเนรเทศ, และเมื่อมันมีเจตนา-ไม่ดี…มันมีการลงโทษที่รุนแรง” (โซเฟีย)

“...เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

มีสิ่งที่เชื่อนั้นอิสระ, แต่เกลี้ยกล่อมคนอื่นนั้นไม่

มันจะผิดกดหมายที่จะเพิ่มผู้ศรัทธาของโนอาห์-ซามะสิถ้างั้น

ผมดีใจที่ผมยืนยันมัน

“ถ้าชั้นจำไม่ผิด, นายบอกว่านายเชื่อในเทพเจ้าที่ต่างจาก 6 เทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่, ใช่มั้ย?” (โซเฟีย)

“ใช่, มันเป็นเทพเจ้าเล็กๆน่ะ…” (มาโกโตะ)

เมื่อผมถูกแต่งตั้งเป็นฮีโร่, พวกเขาแนะนำผมให้เปลี่ยนศาสนา, แต่ผมบอกพวกเขาว่าผมเชื่อในเทพเจ้าอื่นและปฏิเสธ

“ถ้านายเปลี่ยนศาสนามาเป็นเทพธิดาแห่งน้ำ เออร์-ซามะ, ชั้นจะสามารถถามท่านให้มอบการปกป้องจากพระเจ้าที่ดีที่สุดให้นาย ที่สามารถจะมอบได้นะ…แต่นั่นจะเป็นการดูหมิ่นความเชื่อของนาย, ใช่มั้ย? โปรดอย่าถือมันนะ” (โซเฟีย)

เธอช่างเป็นคนที่ขยัน

มันจะสร้างปัญหาให้ผมถ้าพวกเขาดันทุรังที่จะให้ผมเปลี่ยนศาสนา, ดังนั้นนี่ยอดเยี่ยมไปเลย

“ว่าแต่…” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียเปลี่ยนเรื่อง

“มันดูเหมือนเลโอจะไปที่ห้องของนายคืนนี้ ขอโทษในความไม่สะดวก” (โซเฟีย)

“ชั้นไม่ถือมัน เราจะแค่ฝึกเวทมนตร์ของเราด้วยกันแค่นั้น” (มาโกโตะ)

“นายเป็นคนที่ทำงานหนัก เพื่อนของนายที่อยู่ในประเทศแห่งน้ำก่อนหน้านี้แค่เล่นไปรอบๆเอง” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียพูดระหว่างที่หัวเรา

“ฮ่าฮ่า…ทั้งหมดเพราะพวกเขาแข็งแกร่งแม้ไม่ต้องฝึกไง” (มาโกโตะ)

ผมรู้สึกย้อนวันวานนึกถึงเพื่อนร่วมชั้น โอกาดะ-คุงและคิตะยามะ…เดี๋ยว, มันไม่จริง

พวกเขาคืออะไรและพวกเขาทำอะไร?

บางทีพวกเขาอาจวิ่งไล่ตามผู้หญิงในประเทศอื่น

“ชั้นสงสัยเรื่องนั้น ชั้นไม่คิดว่าคนพวกนั้นจะสามารถกำจัดมอนสเตอร์ต้องห้ามได้” (โซเฟีย)

“โหดจัง ยังไงก็ตาม ชั้นอ่อนแอ, ดังนั้นชั้นต้องฝึกทุกวัน” ผมตอบระหว่างหัวเราะ

“...อืม, ชั้นไม่สามารถปล่อยเลโอให้อยู่ดึกได้นาน, ดังนั้นชั้นจะไปรับเค้า, โอเคมั้ย?” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียถามอย่างเขินอาย

แต่ผมไม่ถือถ้าเขาจะอยู่นานนะ เธอเป็นห่วงเขามากจริงๆ

“เธอไม่ต้องเป็นห่วง ถ้าเป็นแบบนั้น, ทำไมไม่มาด้วยกันล่ะ, เจ้าหญิงโซเฟีย? ผมอยากฟังรายละเอียดมากขึ้น เกี่ยวกับโบสถ์งูนี้ และแผนการเดินทางทางเหนือ” (มาโกโตะ)

“?! ร-รับทราบ งั้น, ชั้นจะไป” (โซเฟีย)

เธอพูดอย่างแข็งขัน

ผมก้าวล่วงไปหน่อยเหรอ?

เมื่อผมคิดเกี่ยวกับมัน, ให้ตัวเจ้าหญิงเองอธิบายเรื่องพวกนั้นให้ผม ค่อนข้างรู้สึกหยาบคาย

“ถ้างัน, มาเจอกันภายหลังเถอะ” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียก้มหัวอย่างสง่างาม, เธอจากไปด้วยย่างก้าวที่เบาบาง

โอ้ ยังไงซะ, มันโอเคถ้างั้น

เราจะเข้ากันถ้าเราพูดมากกว่านี้…น่าจะนะ

◇◇

และจากนั้น, ในไม่กี่วันนี้…

ตอนกลางวัน เรารวบรวมอุกรณ์ของลูซี่และซา-ซัง, ฝึกกับเจ้าชาเลนเนิร์ดและตาแก่อัศวินผู้คุ้มกัน, และฝึกตัวผมตอนดึก, และจากนั้น, ผมจะถูกสอนเกี่ยวกับโลกโดยเจ้าหญิงโซเฟียที่มาเยือ

จากนั้น, วันหนึ่ง…

“พวก, ขอโทษที่ให้รอ” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิ-ยังกลับมาที่เมืองหลวงโฮรัน

“ขอโทษที่ให้รอ~” (นีน่า)

“ขอโทษที่มันใช้เวลานาน” (คริส)

ด้วยกันกับนีน่า-ซังและคริส-ซัง

“ไม่ ไม่, พวกเรามีหลายสิ่งที่นี่ด้วย” (มาโกโตะ)

พวกเราสามารถได้ไอเท็มและอุปกรณ์มากพอสำหรับทุกคน

อุปกรณ์ผมเหรอ? พลังกายของผมไม่มากพอ, ดังนั้นอุปกรณ์เวทมนตร์ที่ทรงพลังทั้งหมด เลยขีดจำกัดน้ำหนักของผม…

ผมโอเคกับเรื่องนั้น! ผมมีเวทมนตร์สปิริต, รู้มั้ย?!

“ฟูจิ-ยัง, งานนายสงบลงแล้วเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ใช่, ตอนนี้มันเป็นไปด้วยดี ชั้นได้ปล่อยงานที่เหลือให้พนักงานในร้าน” (ฟูจิวาระ)

จากนั้น, แม้ว่าตารางเวลาได้เปลี่ยนไปเยอะ, เรากำลังจะกลับไปที่แผนเดิมของเรา

“ทักกิ-โดโนะ, นายจะไปที่เมืองหลวงประเทศแห่งแสง, ซิมโฟเนียเหรอ?” (ฟูจิวาระ)

“ใช่, ไปกัน” (มาโกโตะ)

ประเทศที่ใหญ่ที่สุดในทวีป, เมืองหลวงอาณาจักรไฮแลนด์

ที่ที่พูดกันว่าเป็นศูนย์กลางของโลกนี้

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน