บทที่ 178 เกียรติยศของซุนม่อ
ซุนม่อเดินขึ้นไปชั้นบน
หลังจากที่นักเรียนก่อนขึ้นบันไดตะโกนว่า'อาจารย์ซุนมาแล้ว' นักเรียนทุกคนในทางเดินก็เงียบ
พวกเขามองไปที่ซุนม่อและตกอยู่ในความเงียบแม้ว่าพวกเขาจะมีความกตัญญูกตเวทีมากมายในใจ เมื่อเห็นซุนม่อด้วยตนเองพวกเขาก็พบว่ายากที่จะพูดอะไร
'ขอบคุณ' ไม่เพียงพอที่จะแสดงความขอบคุณที่พวกเขามี
“กลับไปเรียนให้หนักอย่าทำให้ความคาดหวังของพ่อแม่ผิดหวัง”
ซุนม่อพูดประโยคหนึ่งและเดินไปตามทางเดิน
เหล่านักเรียนจะเบียดเสียดทั้งสองข้างของทางเดินอย่างเป็นธรรมชาติเพื่อให้มีที่ว่างสำหรับซุนม่อเมื่อเขาเดินผ่านไป นักเรียนทุกคนก็ก้มหน้าลงและโค้งคำนับอย่างสม่ำเสมอตะโกนอย่างมีพลัง
"ขอบคุณ อาจารย์!"
หลางผิงหวนนึกถึงช่วงบ่ายที่มืดมนท้องฟ้าเต็มไปด้วยเมฆมืดครึ้ม ย้อนกลับไปตอนนั้น เขาถูกโจวหย่งและเพื่อนๆหยุดอยู่ที่ตรอกหลังนอกโรงเรียน หลังจากได้รับคำสั่งให้ยืนตัวตรง เขาถูกพวกนั้นตบติดต่อกันหลังจากการตบแต่ละครั้งเขาจะต้องพูดว่า 'ขอบคุณ' หากเสียงของเขาเบาลง เขาจะถูกเตะที่ต้นขาของเขา
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาหลางผิงก็ไม่เคยคุยกับผู้หญิงที่เขาชอบอีกเลย เขารู้ว่าทุกครั้งที่เขาพูดกับนางเขาจะต้องถูกทุบตีอีกครั้ง
ความรักครั้งแรกของเขาจบลงก่อนเวลาอันควร
ติง!
คะแนนความประทับใจที่ดีจากหลางผิง +50 เป็นมิตร(120/1,000)
"ขอบคุณ อาจารย์!"
จั่วเว่ยโค้งคำนับอย่างสุดซึ้งหลังของเขาเกือบจะงอเป็นมุม 90 องศา
จวบจนวันนี้เขาลืมวันที่เขาอยู่ในห้องน้ำไม่ได้เขาลืมนึกภาพว่าโจวหย่งสั่งน้องชายของเขาให้ผลักตัวเองเข้าไปในบ่อส้วมอย่างไรจากนั้น ภายใต้การยุยงของโจวหย่งโจวชางได้หยิบหนอนขาวตัวใหญ่ขึ้นมาสิบตัวและยัดเข้าไปในปากของเขาอย่างแรง
จั่วเว่ยไม่ได้ทำให้โจวหย่งขุ่นเคืองแต่อย่างใดอย่างไรก็ตาม เพียงเพราะเขาวิ่งเข้าหาโจวหย่งเมื่อคนหลังอารมณ์ไม่ดีเขาจึงถูกใช้เป็นกระสอบทราย
จั่วเว่ยรู้ว่าครอบครัวของโจวหย่งมีอำนาจและอิทธิพลที่สำคัญในขณะที่เขายังเป็นเด็กชาวนาตัวน้อยเนื่องจากเขาไม่สามารถที่จะรุกรานโจวหย่งได้เลย เขามักจะอ้อมเมื่อเห็นโจวหย่งที่โรงเรียน
โจวหย่งไม่เคยได้รับการลงโทษใดๆสำหรับการกระทำผิดที่เขาทำ ดังนั้นจั่วเว่ย รู้สึกว่าโจวหย่งจะอาละวาดอยู่เสมอแต่ใครจะเดาได้ว่าซุนม่อซึ่งเป็นครูที่เพิ่งจ้างใหม่จะต่อต้านโจวหย่งและขับไล่เขา
นี่เป็นครูที่ดีที่ใส่ใจนักเรียน!
ติง!
คะแนนความประทับใจจากจั่วเว่ย+30, เป็นกลาง (77/100)
"ขอบคุณ อาจารย์!"
หวีวี่สะอื้นเบาๆอยู่มาวันหนึ่ง เขาถูกครูเรียกให้ไปประลองฝีมือกับโจวหย่ง แต่เมื่อครูหยุดการต่อสู้โจวหย่งก็จงใจตีเข้าที่ตาของเขา ทำให้การมองเห็นของเขาพร่ามัวมาจนถึงทุกวันนี้อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้รับคำขอโทษใดๆ เลยตั้งแต่นั้นมา
ครูผู้ตัดสินการต่อสู้ครั้งนั้นอ้างว่านี่เป็นอุบัติเหตุเป็นเพราะความประมาทของ หวีวี่ไม่ใช่ความผิดของโจวหย่ง
หวีวี่รู้ว่าครอบครัวของโจวหย่งมีอิทธิพลและครูไม่สามารถทำให้เขาขุ่นเคืองได้ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะก้มหน้าแต่ตอนนี้ มีใครบางคนที่สามารถทำร้ายไอ้สารเลวนั่นได้ เขาคืออาจารย์ซุนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้!
ติง!
คะแนนความประทับใจที่ดีจากหวีวี่+30, เป็นกลาง (85/100)
คำอุทานมากมายนับไม่ถ้วนของคำว่า'ขอบคุณอาจารย์' ดังขึ้นในหูของซุนม่อและมันก้องกังวานอยู่ในทางเดิน ผ่านอาคารหอพักทั้งหมดและสลายไปในคืนที่มืดมิด
แม้ว่าซุนม่อจะเดินผ่านพวกเขาไปแล้วนักเรียนที่อยู่ข้างหลังเขายังคงคำนับและไม่ยืนตัวตรง
“ลืมความทุกข์ในอดีตแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ อนาคตที่ยอดเยี่ยมยังรอพวกเจ้าอยู่ มาเถอะและจงกลายเป็นคนที่เจ้าสามารถภาคภูมิใจได้”
ซุนม่อรู้ว่านักเรียนที่เคยถูกรังแกจะมีปัญหาทางจิตไม่มากก็น้อยบางคนจริงจังมากจนกลายเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายและอยู่บ้านไม่ต้องการมีปฏิสัมพันธ์กับใคร
ดังนั้นซุนม่อจึงหวังว่านักเรียนเหล่านี้จะลืมอดีตและมีความสุขกับอนาคตด้วยรอยยิ้ม
วิ้งงงง!
เนื่องจากอารมณ์ของซุนม่อนั้นจริงใจ'คำแนะนำล้ำค่า' จึงถูกปลดปล่อยออกมา
ประกายแสงสีทองกกระจายจากร่างของซุนม่อและกระจายไปทั่วทางเดินเหล่านักเรียนที่ถูกห่อหุ้มด้วยแสง ก็รู้สึกว่าโลกสดใสขึ้นทันทีราวกับวันฤดูใบไม้ผลิที่สวยงามซึ่งเต็มไปด้วยกลิ่นของอิสรภาพ
“กลับไปซะพักผ่อนให้เต็มที่!”
หลังจากที่ซุนม่อพูดจบเขาก็เข้าไปในหอพักและปิดประตู
ผ่านไป 3 นาที นักเรียนเริ่มที่จะกลับไปทีละคนขณะที่พวกเขากลัวที่จะรบกวนความสงบของซุนม่อ พวกเขาจึงชะลอฝีเท้าและเริ่มเดินจากมา
นักเรียนบางคนไม่ได้รอและพบซุนม่อเป็นการส่วนตัวอย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาผ่านไปพวกเขาเดินผ่านหอพักของซุนม่อและโค้งคำนับก่อนจะจากไป
กลุ่มครูฝึกหัดตกใจมากเมื่อเห็นฉากนี้
ซุนม่อไม่ใช่มหาคุรุอย่างไรก็ตาม การกระทำของเขาได้รับการยอมรับและความรักจากนักเรียนทุกคน
“ข้าก็อยากเป็นเหมือนซุนม่อด้วย!”
เหมยอี้กำหมัดแน่นหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความอิจฉา
“อันที่จริงการเป็นครูคือการตัดสินใจที่ดีที่สุดในชีวิตของข้า”
หลู่คุนมองไปข้างหน้าเพื่ออนาคตของเขานอกจากนี้เขายังต้องการช่วยให้นักเรียนเดินออกจากสถานการณ์ต่างๆ ในชีวิตเขาต้องการให้พวกเขาเติบโต ประสบความสำเร็จ และไปให้ถึงจุดสูงสุด
นักเรียนออกไปหมดแล้วแต่ครูฝึกสอนยังคงยืนอยู่บนบันไดโดยไม่ขยับ พวกเขาครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง และจู่ๆบางคนก็พบทิศทางในชีวิตของพวกเขา
ติง!
“ยินดีด้วยเจ้าได้รับคะแนนความประทับใจ 2,138 คะแนน”
การแจ้งเตือนของระบบดังขึ้น
“ตอนนี้ข้ามีคะแนนความประทับใจเท่าไหร่”
ซุนม่อไม่รู้สึกพึงพอใจเลยเขารู้สึกว่าเขาได้ทำภารกิจเล็กน้อยเท่านั้น
“48,915”
ระบบรายงานเป็นตัวเลขที่สวยสะดุดตา
“ฮ่าข้าจะสามารถซื้อรัศมีของมหาคุรุได้ในไม่ช้า!”
ซุนม่อมีความสุขมาก
วันรุ่งขึ้น บทเรียนยุทธเวชกรรมของซุนม่อก็เต็มเปี่ยมนอกจากนี้จำนวนนักเรียนที่รออยู่ในทางเดินเพิ่มขึ้น
เมื่อซุนม่อมาถึงพวกเขาก็คำนับอย่างพร้อมเพรียงกัน
ครูบางคนได้ปรับปรุงทัศนคติต่อซุนม่อเช่นกันพวกเขาเริ่มทักทายเขาด้วยการพยักหน้าหรือยกนิ้วโป้งให้เขา
แน่นอนว่าบางคนเป็นของแท้ในขณะที่บางคนทำเพราะคุ้นเคยกับเขาเท่านั้นท้ายที่สุดซุนม่อจะรู้ถึงความตั้งใจของพวกเขาจากการที่พวกเขาให้คะแนนความประทับใจที่ดีหรือไม่
หลังจากบทเรียนของเขาเขาได้สะสมแต้มความประทับใจอีก 312 แต้ม เพื่อรักษาแหล่งรายได้ที่มั่นคงมาก
ซุนม่อเข้าใจอุดมการณ์ของการทำงานอย่างค่อยเป็นค่อยไปเพื่อบางสิ่งดังนั้นเขาจึงไม่เปิดบทเรียนการฝึกฝนการแพทย์ใหม่
จากนั้นหลังจากที่ซุนม่อเสร็จสิ้นบทเรียนสำหรับนักเรียนส่วนตัวทั้ง 6 คนของเขาแล้วเขาได้ให้หลี่จื่อฉีเชิญอันซินฮุ่ยมาที่บ้านเพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องบางอย่าง
ในตอนบ่ายจักจั่นฤดูร้อนกำลังทำอาหาร…
“อาจารย์ซุนข้ามาเพื่อเข้าร่วมการสนทนา ไม่เป็นไรใช่ไหม”
กู้ซิ่วสวินทักทายซุนม่อด้วยรอยยิ้มเปี่ยมเสน่ห์เมื่อหลี่จื่อฉีไปที่สำนักงานอาจารย์ใหญ่ กู้ซิ่วสวินก็บังเอิญไปที่นั่นเพื่อหารือเกี่ยวกับปัญหาบางอย่างกับอันซินฮุ่ยก็เลยติดมาร่วมสนุกด้วยกัน
“อาจารย์กู้ สวัสดีตอนบ่าย”
ซุนม่อไม่แยแส
“จื่อฉีโปรดพาพวกนางไปที่นั่น!”
“ค่ะ”
แม้ว่าหลี่จื่อฉีจะไม่ได้ทำงานที่เกี่ยวข้องกับคนใช้แต่ความสามารถของนางในการปฏิบัติต่อผู้อื่นด้วยความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่นั้นยอดเยี่ยมมากเนื่องจากนางมีการศึกษาตั้งแต่ยังเด็ก
“ข้า……ข้าจะไม่ไปอาบน้ำ!”
ลู่จื่อรั่วกลัวคนแปลกหน้า
"ไม่ได้!"
ซุนม่อปฏิเสธซองยายักษ์มีราคาแพงมาก และไม่ต้องเสียเปล่า
หลังจากที่ซุนม่อได้อธิบายประสิทธิภาพของซองยาขนาดยักษ์แล้วหลี่จื่อฉีก็ให้คนมารื้อปีกด้านตะวันออกและสร้างใหม่ให้เป็นโรงอาบน้ำสาธารณะขนาดใหญ่
“แดดร้อนจังอาบน้ำเพื่ออะไร”
กู้ซิ่วสวินตกตะลึงถ้าไม่ใช่เพราะว่านางรู้ว่าซุนม่อมีคุณสมบัติทางศีลธรรมที่เหมาะสมนางจะสงสัยว่าผู้ชายคนนี้ต้องการฉวยโอกาสนี้แอบดูร่างของอันซินฮุ่ยอย่างลับๆ
ผู้หญิงที่มีอายุมากกว่า2 คนและอายุน้อยกว่า 3 คนยืนอยู่ที่ขอบห้องอาบน้ำสาธารณะ
หลี่จื่อฉีทดสอบอุณหภูมิและวางซองยายักษ์ไว้ข้างใน
ฟ้าว!
ราวกับว่าถุงเลือดระเบิดในชั่วพริบตา ฟองเริ่มก่อตัวบนผิวน้ำราวกับว่ากำลังเดือด
“จื่อฉีเจ้ากำลังพยายามจะตุ๋นพวกเราเหรอ?”
กู้ซิ่วสวินสนุกกับการอาบน้ำและถามอย่างราบรื่นว่า
“สิ่งที่เจ้าใส่เข้าไปข้างในคืออะไร?”
“ซองยายักษ์!”
หลี่จื่อฉีอธิบาย
“เอาล่ะ ทุกคนสามารถลงไปในน้ำได้แล้ว”
หลังจากพูดแล้วหลี่จื่อฉีก็เป็นผู้นำในการลงไปในน้ำเพื่อพิสูจน์ว่าซองยาไม่มีปัญหาอย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่านางคิดมากไป อันซินฮุ่ยและกู้ซิ่วสวินคุ้นเคยกับสถานะของนางและรู้ว่าการอาบน้ำที่นางกล้าเข้าไปจะไม่มีปัญหายิ่งไปกว่านั้น ซุนม่อไม่เคยพยายามทำร้ายพวกนาง ดังนั้นพวกนางจึงก้าวเข้าไปในอ่างทันทีเช่นกัน
“อืมได้เวลาอาบน้ำแล้ว”
ลู่จื่อรั่วดมกลิ่นนางรู้สึกโดยสัญชาตญาณว่าน้ำอาบนี้ทำมาจากของดี ดังนั้น นางจึงอดไม่ได้ที่จะก้าวขึ้นไปบนขอบห้องอาบน้ำสาธารณะออกแรงจากน่องของนาง และกระโดดเข้าไปทันที
ตูม
น้ำอาบกระเซ็นไปทุกทิศทุกทาง!ตามที่คาดไว้ น้ำก็เต็มไปด้วยพลังปราณวิญญาณ เมื่อมันสัมผัสผิวหนังปราณวิญญาณก็เริ่มซึมเข้าสู่ร่างกายเหมือนปลาตัวน้อย
“สบายจริงๆ!”
หลังจากที่ลู่จื่อรั่วพูดนางก็ได้ยินเสียงที่น่าตกใจของกู้ซิ่วสวิน นางจำได้ว่านางไม่ใช่คนเดียวที่นี่และเริ่มตื่นตระหนกนางก้มศีรษะลงในอ่างทันทีด้วยเสียง 'ป๋อมแป๋ม'
บล๊อก บล๊อก !
ฟองอากาศลอยขึ้นมา
“ในอ่างนี้มีปราณวิญญาณมากเกินไปหรือเปล่า?”
กู้ซิ่วสวินมองไปที่อันซินฮุ่ยใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความตกใจ
“อืมม!”
อันซินฮุ่ยดูตกใจเช่นกันในฐานะที่เป็นอัจฉริยะ ประสาทสัมผัสทั้งหกของพวกนางนั้นเฉียบแหลม และพวกนางก็รู้สึกถึงผลกระทบอันแรงกล้าของซองยาขนาดยักษ์นี้ในทันที
หลังจากพลังของยากระจายไปน้ำในอ่างก็เริ่มผันผวนเป็นคลื่น หลังจากนั้นไม่นานมันก็สร้างกระแสน้ำวนขนาดเล็กที่พุ่งเข้าใส่ร่างกายของพวกเขารู้สึกสบายเหมือนกำลังนวดตัวอยู่เลย
กู้ซิ่วสวินวักน้ำด้วยมือของนาง!
ซ่าา!
เสียงกระเด็นสะท้อนออกมาอย่างแผ่วเบาหากมีข้อบกพร่องประการหนึ่ง แสดงว่าสีแดงเกินไป ดูเหมือนเลือดที่เพิ่งไหลออกมาจากศพน่ากลัวจัง
“ซองยานี้ออกฤทธิ์แรงมากข้าจะไปขอให้อาจารย์เข้ามา!”
ลู่จื่อรั่วยืนขึ้นและเดินไปที่ขอบอ่าง
"เฮ้?"
กู้ซิ่วสวินต้องการนั่งสมาธิและซึมซับผลการรักษาจากน้ำแต่เมื่อนางได้ยินคำพูดของสาวมะละกอ นางก็ฟุ้งซ่าน (ให้ผู้ชายเข้ามาเป็นไปได้ยังไง?)
“ข้าจะไปกับเจ้า!”
หลี่จื่อฉียังรู้สึกว่ามันแย่เกินไปที่ซุนม่อไม่ได้อาบน้ำเพราะยาซองยักษ์เป็นของเขา
กู้ซิ่วสวินมองไปทางอันซินฮุ่ยและตระหนักว่านางเริ่มทำสมาธิโดยหลับตา
“เอาล่ะ สำหรับน้ำอาบข้าจะไม่สนใจมัน”
กู้ซิ่วสวินทิ้งร่างของนางลงไปในน้ำจนมันปกคลุมคอของนางนางไม่ต้องการให้ซุนม่อมีโอกาสเห็นไหล่ของนางด้วยซ้ำ(ข้าเป็นสาวพรหมจารีที่สะอาดและบริสุทธิ์ ถ้าเขาเห็นร่างที่เปลือยเปล่าของข้าข้าจะแต่งงานในอนาคตได้อย่างไร)
“ข้าต้องไม่ทำให้สามีในอนาคตผิดหวัง!”
กู้ซิ่วสวินพึมพำ
