ตอนที่ 71 เคล็ดลับของแม็กนัส (อ่านฟรี)
แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับ สายเลือดแห่งมังกร
ตอนที่ 71 เคล็ดลับของแม็กนัส
แม็กนัสเดินออกไปที่ทุ่งโล่งในชุดสลิธีรินกับไม้กวาดนิมบัส 1500 อันที่จริง ทุกคนในทีมของเขามีก็มีไม้กวาดเพราะพวกเขาส่วนใหญ่ร่ำรวยเมื่อเทียบกับทีมกริฟฟินดอร์ที่มีเด็กเพียง 4 คนเท่านั้นที่มีไม้กวาดนิมบัส 1500
“แกจับลูกสนิชให้ได้ล่ะ” เพื่อนร่วมทีมปี 7 เห่าใส่แม็กนัส
"แน่นอน นายควรเก็บคะแนนไว้ด้วยล่ะ" แม็กนัสพูดกลับ
“พอแล้ว โฟกัสที่เกม” ลูเซียสพูดขึ้น หลังจากนั้นทุกคนก็เงียบลง
ทั้งสองทีมเรียงแถวอยู่ในสนาม มาดามฮูชเข้ามายืนระหว่างพวกเขาพร้อมกับกระเป๋าใหญ่ใบโต ที่นั่งผู้ชมแน่นขนัดมีเสียงดังมาจากพวกเขา เด็กปี 5 ใช้ คาถาขยายเสียงเพื่อทำการพากย์เกมการแข่งขันนัดนี้
"เตรียมพร้อม ฉันจะนับถึงสามและเป่านกหวีด นั่นจะเป็นการเริ่มการแข่งขัน ลูกควัฟเฟิลจะถูกโยนขึ้นไปในอากาศหลังจากนั้นไม่นาน ลูกบลัดเจอร์และลูกสนิชสีทองจะถูกปล่อยตามมา
“จับไม้กวาดเดี๋ยวนี้ จำไว้ ฉันจะตัดสิทธิ์ใครก็ตามที่ใช้วิธีการที่ไม่ยุติธรรมจะไม่มีการเล่นสกปรกในการแข่งนี้ โชคดี” มาดามฮูชให้คำแนะนำ
ผู้เล่นทุกคนขึ้นไม้กวาดและรอให้เสียงนกหวีดดังขึ้น
แม็กนัสหันกลับไปมองเอ็มม่า เธออยู่แถวแรกด้วยการให้ส่วนลดสำหรับไม้กวาดใหม่ สิทธิพิเศษของการเป็นลูกสาวของเจ้าของบริษัทไม้กวาดนิมบัส
“รู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง?” เขาถาม
เธอพยักหน้าอย่างจริงจัง รอยยิ้มลึกลับหายไป มันเป็นกีฬาที่เธอโปรดปรานที่สุด เธอพูดเสมอว่าถ้าเธอต้องการสืบทอดบริษัทของพ่อ เธอต้องเข้าใจแก่นแท้ของไม้กวาดและสิ่งที่ทำให้มันยอดเยี่ยม อะไรจะดีไปกว่าควิดดิช?
“วางใจฉันได้เลย แม็กนัส” เธอชูนิ้วโป้งขึ้น
"1"
"2"
"พวกทำให้ที่ดีที่สุด" ลูเซียสพูดกับกัปตันกริฟฟินดอร์อย่างมีเลศนัย
"เสียใจด้วยสำหรับการสูญเสียของนายนะมัลฟอย... แต่เราจะไม่อ่อนให้นายหรอกนะ"
ก่อนที่จะบรรยากาศจะร้อนแรงไปมากกว่านี้ มาดามฮูชก็สั่งเริ่มเกม
"3"
*ปี๊ดดดด*
*ฟิ้ววว*
ทุกคนยกเว้นแม็กนัสบินแยกกันไป เกมเริ่มแล้วกริฟฟินดอร์ได้บอลแรก แต่แม็กนัสกับเจมส์กำลังรอให้ลูกสนิชสีทองโผล่มา
ในไม่ช้า ลูกบอลขนาดไม่ต่างจากนกฮัมมิงเบิร์ดตัวเล็กๆ มันบินวนไปต่อหน้าต่อตาพวกเขาในเสี้ยววินาที ส่งเสียงดังด้วยปีกโลหะ
นั่นคือสัญญาณของพวกเขาและพวกเขาก็พุ่งตามไป ตามที่ฝึกมาแม็กนัสเร็วกว่าเล็กน้อย แต่เจมส์เองก็เป็นผู้เล่นที่ท้าทายเช่นกัน การควบคุมไม้กวาดของเขานั้นยอดเยี่ยมและความเร็วในการตอบสนองของเขาก็ผิดมนุษย์มนาเช่นกัน
~อ่า บางคนเกิดมาไม่เหมือนกัน~ แม็กนัสคิด
“ฮ่าฮ่า แค่ความเร็วไม่ช่วยให้ชนะหรอกนะ แม็กนัส นายต้องวางแผนและป้องกันตัวเอง นี่ไม่ใช่การแข่งขัน... แต่เป็นเกมหมากรุก ถอยไปซะ” เจมส์เยาะเย้ยเขา
แม็กนัสหัวเราะเบา ๆ “อย่าลืมสิว่าความสามารถของฉันคืออะไร เจมส์ ฉันไม่ได้แสดงให้พวกนายเห็นทั้งหมดในการฝึกซ้อม อันที่จริงถ้าทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ฉันจะไม่ต้องใช้มัน อ่า ฉันมีความสามารถพิเศษ กางเกงในที่ฉันทำไว้ให้นายใส่วันนี้ ฉันแทบรอไม่ไหวที่จะเห็นนายวิ่งสภาพนั้น”
ความกลัวฝังลึกอยู่ในหัวของเจมส์ ~หมอนี่วางแผนอะไรอยู่กันแน่…~
เขารู้สึกเสียใจกับการเดิมพันนั้น มันกินจิตใจของเขามากเกินกว่าที่ควร ~ฉันต้องมุ่งความสนใจไปที่เกม ไอ้บ้าเอ๊ย... ฉันจะล้างรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นออกจากใบหน้านายซะ~
*ฟิ้วว*
ลูกบลัดเจอร์ผ่านแม็กนัสไป เขาสังเกตเห็นว่ามาจากฝั่งกริฟฟินดอร์ ตอนนี้พวกเขาก้าวร้าวมาก
ไม่นานเสียงพากย์ได้ประตูก็มาถึง "และประตูแรกตกเป็นของกริฟฟินดอร์... พวกเขามีแต้มนำอยู่ 10 แต้ม สลิธีรินจะสู้ได้หรือไม่ ดูกันเลย"
แม็กนัสเหลือบมองสิ่งที่ทีมของเขากำลังทำ พวกเขามีไม้กวาดที่ดีกว่า แต่ก็ยังพบว่ามันยากที่จะแข่งขัน ในไม่ช้าเขาก็เห็นปัญหา พวกเขาไม่ได้ฝึกไม้กวาดใหม่
*เฮ้อ* ~ฉันเดาว่ามันขึ้นอยู่กับฉันแล้วล่ะ~ เขารู้สึก
เขาเพิ่มความเร็วและพยายามไล่ล่าลูกสนิชสีทอง
"ลง"
จู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาและเขาก็ก้มหน้าลงโดยไม่ลดคำพูดลง
*ฟิ้ว*
ลูกบลัดเจอร์อันดุร้ายเพิ่งปัดผ่านผมของเขาออก เจมส์อยู่เยื้องขวาข้างหลังเขา ดังนั้นเขาจึงเห็นทุกอย่าง เขาหลบมันอย่างง่ายดาย แต่ตอนนี้เขามีรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า
“ทีนี้ก็ง่ายล่ะ แล้วนายจะทำยังไงล่ะ?” เขาพึมพำ โดยไม่รู้ว่าแม็กนัสยิ้มเยาะด้วย เพราะรู้ว่าเจมส์กำลังคิดอะไรอยู่
"ซ้าย"
ครั้งต่อมาที่เสียงของเอ็มม่าดังขึ้น แม็กนัสและเจมส์ก็โยกหลบไปซ้ายเล็กน้อย ลูกบลัดเจอร์พุ่งผ่านพวกเขาไป และคราวนี้ เจมส์ไม่ต้องลดความเร็วลงเช่นกัน
"ขึ้น"
เจมส์พร้อมแล้ว ทันทีที่เขาได้ยิน เขาสังเกตเห็นว่าแม็กนัสเคลื่อนไหว เขาจึงทำเช่นเดียวกัน
"ไอ้เวร..." เขาด่าแม็กนัสทีที่เห็นแม็กนัสทำท่าหลอกแล้ววกกลับไปที่เดิม
แต่คราวนี้เขาเสียศูนย์ไปเลยเพราะลูกบลัดเจอร์มาจากทางซ้ายของเขาและเขาต้องเอาตัวเองให้รอด
"ฮ่าฮ่า... เป็นไงล่ะเจมส์?" เสียงเยาะเย้ยของแม็กนัสดังมาจากข้างหน้า
เจมส์กัดฟัน
"ลง"
ครั้งนี้แม็กนัสทำตามที่เธอตะโกนหลบตามนั้น ในขณะที่เจมส์ไม่ได้ทำและยังคงเฝ้าระวังอยู่ แต่ยังคงสูญเสียความเร็วอยู่บ้าง พวกเขาบินวนรอบหอคอยอัฒจันทร์โผล่ขึ้นไปรอบสนาม
"ซ้าย!"
แม็กนัสปล่อยไป เจมส์ไม่ได้ติดตามเขาอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงปลอดภัยเช่นกัน
“กลับหลัง”
คราวนี้มีเสียงตะโกนที่แตกต่างออกไป แม็กนัสวิธีนั่งทันทีและห้อยตัวลงราวกับโคอาล่าบนกิ่งไม้ ลูกบลัดเจอร์ปะทะเจมส์ครั้งนี้ แต่มันแค่ถากๆ ที่ไหล่ของเขา
เจมส์ยิ้มเยาะ “นี่คือแผนนายหรอเหรอ ฉันเห็นรูปแบบแล้ว หนึ่งจริงหนึ่งเท็จ มันง่ายจะตาย”
มันเป็นความตื่นเต้นและอะดรีนาลีนที่ทำให้เขาตัดสินใจเช่นนั้น ดังนั้นเขาจึงตั้งใจจดจ่อกับเสียงตะโกนเหล่านี้อีกครั้ง
ในไม่ช้า คำเตือนสองครั้งถัดไปก็มาถึง พวกเขาเป็นไปตามที่เขาคาดไว้ หนึ่งเท็จและหนึ่งจริง
"ลง!"
ทันทีที่เสียงตะโกนดังขึ้น แม็กนัสก็พุ่งลงไป เจมส์ไม่ได้คิดว่ามันจะต้องเป็นเท็จ
*บูม*
ทันใดนั้นเอง เจมส์ก็รู้สึกถึงแรงเคาะไม้กวาดจากข้างหลังเขาอย่างแรง มันคือลูกบลัดเจอร์เข้าตีไม้กวาด... มันทำลายส่วนหางของไม้กวาด ทำให้จำกัดความเร็วของเขา
"ทำไมล่ะ? ฉันเดารูปแบบของนายได้แล้วนี่" เขาบ่น
เสียงตะโกนของ แม็กนัสตอบกลับมาว่า "นายเดาผิดแล้ว"
เจมส์เห็นว่าการเดิมพันที่น่าอัปยศกลายเป็นจริงกับเขาแล้วในตอนนี้ ตอนนี้มันเป็นเกียรติของตระกูลพอตเตอร์ เขาต้องชนะมันด้วยค่าใช้จ่ายทั้งหมด
ในขณะเดียวกันแม็กนัสก็ใกล้จะชนะแล้ว เทคนิคของเขาได้ผลอย่างมหัศจรรย์ มันง่ายมาก เอ็มม่าแค่ต้องเพิ่มจำนวนคำเตือนแต่ละครั้ง หากการบวกนั้นเป็นจำนวนเฉพาะ ก็จะเป็นการเตือนที่ผิดพลาด หากเป็นจำนวนผสม แสดงว่าเป็นการเตือนที่จริง
การเดาของเจมส์โอเคจนกระทั่งเลข 9 มา ซึ่งออกจากลำดับก่อนหน้าไม่ใช่จำนวนเฉพาะ
อย่างไรก็ตาม แม็กนัสได้พบบางสิ่งที่แปลกประหลาดในเกมนี้ หลายครั้งที่ลูกบลัดเจอร์จากฝั่งทีมตัวเองจะเฉียดหน้าเขาจนเกือบล่วง สิ่งนี้ไม่ควรเกิดขึ้นเพราะมีเพียงบีตเตอร์เท่านั้นที่สามารถกำหนดทิศทางพวกมันได้
~ฉันเดาว่างูเห่าในบ้านเริ่มแสดงเขี้ยวเล็บแล้ว~ เขาคิดกับตัวเองและระแวดระวังมากขึ้น
เขาบินตามลูกสนิช มันรวดเร็วมาก แม้จะรวดเร็วแต่เขาเคยมีประสบการณ์มาก่อนแล้วหลายครั้ง
…
ในขณะที่เจมส์กำลังมีปัญหาในการไล่ตามแมกนัส ระยะห่างระหว่างพวกเขากว้างขึ้นเรื่อยๆ
เขามองไปที่บีตเตอร์คนหนึ่งแล้วตะโกนว่า "เอาไม้กวาดมาให้ฉัน!"
ดังนั้น เขาจึงนำไม้กวาดไปแลกกับสมาชิกในทีมอีกคน และตอนนี้กลับเข้าสู่การแข่งขันแล้ว แต่อาการปวดหัวของเขายังไม่จบเพราะเอ็มม่ายังคงช่วยเขาอยู่ เขาตัดสินใจที่จะเพิกเฉยต่อคำเตือนทั้งหมด แต่ก็ยังน่ารำคาญและเบี่ยงเบนความสนใจ
เขาเข้ามาใกล้แม็กนัสและพยายามเบี่ยงเบนความสนใจ "ฮ่าฮ่า... ฉันกลับมาแล้ว แม็กนัส วันนี้ฉันจะไม่แพ้"
แม็กนัสยิ้มเยาะ “เฮ้ เกมจบลงแล้ว นายมาสายเกินไป”
แม็กนัสปรับตัวเองให้คล่องตัวขึ้นและเพิ่มความเร็วขึ้นเล็กน้อย ลูกสนิชสีทองอยู่ต่อหน้าต่อตาเขา
เขาขยับเข้ามาใกล้ทุกวินาที เจมส์จ้องมองที่เขา ทุกตารางนิ้วที่แม็กนัสเข้าใกล้ลูกสนิชสีทอง หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น
~ฉันแพ้ไม่ได้... ไม่ใช่วันนี้...~ เขาบอกตัวเอง แต่จะทำอย่างไรได้
ตอนนี้แม็กนัสอยู่ใกล้แค่ช่วงแขนของลูกสนิชสีทอง เขาเอื้อมมือไปคว้ามันไว้ ลูกสนิชสีทองลื่นมากในขณะที่มันพยายามเปลี่ยนทิศทางทุกวินาที แต่แม็กนัสก็จับจ้องอยู่กับมัน
คะแนนตอนนี้คือ 40-50 สลิธีรินถูกนำอยู่ น่าเสียดายที่พวกเขาแพ้ทั้งที่มีไม้กวาดที่ดีกว่า
ตอนนี้ทุกสายตาจับจ้องไปที่แม็กนัสในขณะที่เขากำลังจะจบเกม
"มานี่เลย...มาจบกัน" แม็กนัสเรียกลูกสนิชสีทองราวกับว่ามันเป็นทารก
5 เซนติเมตร
3 เซนติเมตร
1 เซนติเมตร
*ตู้มม*
ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นมา มันไม่ได้มาจากแม็กนัส
แม็กนัสมองหาแหล่งที่มาโดยสัญชาตญาณ เช่นเดียวกับคนอื่นๆ จากนั้นเขาก็สังเกตเห็นเอ็มม่า ตอนนี้ไม้กวาดของเธอหักเป็นสองท่อน เธอล่วงลงกลางอากาศ มันจะทำให้กระดูกหักหลายท่อนแน่ถ้าเธอตกลงมาจากตรงนั้น ตอนนี้เธออยู่สูงเกินปกติ เพื่อที่จะตคอยเตือนแม็กนัสจากอันตราย
และแล้วแม็กนัสก็เห็นว่าบลัดเจอร์มาจากไหน ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากทีมของเขาเอง
"บ้าเอ๊ย..." เขาสาปแช่งและใช้การเคลื่อนไหวลับของเขา เขาไม่อยากให้ผู้ระวังหลังให้เขาบาดเจ็บในวันนี้
“นี่ สนแล้ว” เขาพึมพำกับตัวเองและโยนรองเท้าทิ้ง
ในการแข่งขันควิดดิช อนุญาตให้ถือไม้กายสิทธิ์ได้ แต่ไม่อนุญาตให้ใช้กับคู่ต่อสู้ ไม้กวาดของคู่ต่อสู้ บลัดเจอร์ ควัฟเฟิล และโกลเด้นสนิช
แต่การใช้เวทมนตร์ยังคงได้รับอนุญาต
แม็กนัสสูดลมหายใจยาวและถ่ายเทความร้อนภายในร่างกายไปที่ขาของเขา พวกเขาเริ่มแดงภายในไม่กี่วินาที
*วู้ววว...*
ทันใดนั้น เปลวไฟสีแดงเข้มก็พุ่งออกมาจากด้านล่างของเท้าของเขา เขาขยับมันเพื่อเร่งความเร็วสูงสุดและหันไปรับเอ็มม่าที่กำลังล่วงลงไป
เขาพุ่งผ่านผู้เล่นทุกคนที่กำลังดูเธอล่วง มาดามฮูชก็ทำเช่นเดียวกัน นี่คือเกมควิดดิช ไม่มีหลักประกันในชีวิต
อย่างน้อยที่สุด เอ็มม่าก็ยังถือไม้กวาดอยู่ และมันก็ทำให้เธอล่วงได้ช้าลงเล็กน้อย แม้ว่าความเร็วจะค่อยๆ เพิ่มขึ้น
"ฮึดไว้!... เอ็มม่าาา!" เขาตะโกน
เอ็มม่าประหม่าและหวาดกลัว เธอลืมที่จะกรีดร้องด้วยซ้ำ เธอมองไม่เห็นแม็กนัสในขณะที่เขาอยู่ข้างหลังเธอ แต่ได้ยินเขา เธอรู้สึกมีความหวัง
"นายคิดว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่ล่ะ ฉันก็กำลังยื้อสุดชีวิตฉันแล้วเนี่ย!" เธอตะโกนกลับไป
_____________________________
