“ไม่ ไม่, ชั้นก็ภูมิใจไปกับเค้า-เดสุ โซพอมาคิดว่าเพื่อนชั้นจะถูกเลือกเป็นฮีโร่ มักกาเรนเป็นเมืองที่ฮีโร่อาศัย, แล้วมันจะเติบโตมากกว่านี้อีก, คริส-โดโนะ” (ฟูจิวาระ)

“ใช่, นั่นถูกต้องที่สุด” (คริส)

ผลของชื่อฮีโร่นั้นใหญ่

โดยเฉพาะข่าวลือที่ว่าเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะฟื้นคืนชีพ ผู้คนใช้ชีวิตอยู่ในความกังวล

ผู้คนถูกทำเป็นทาสโดยปีศาจ, ยุคที่มืดมิด

มันเป็นข่าวลือว่ายุคนี้ก็จะกลับมา

ในสาธารณะ, มันยังมีข่าวลือเกี่ยวกับคนนอกรีตที่ประหลาดที่ไม่อยู่ในศาสนาของเทพธิดา, และยาที่ชื่อกัญชาแพร่ระบาดไปอย่างกว้างขวาง

ทุกคนได้กลัว

เพราะนั่น, เมืองที่มีฮีโร่อยู่จะเป็นพื้นที่ที่มีราคาที่ทุกคนอยากมาอาศัย

นั่นเป็นรูปแบบของเมืองหลวงในหลายประเทศ

แล้ว, เมืองที่มีฮีโร่อยู่จะเป็นเมืองใหญ่ทั้งสิ้น

(มักกาเรนจะเป็นเมืองที่ฮีโร่อยู่…) (คริส)

“มันจะยุ่งแล้ว, คริส-โดโนะ” (ฟูจิวาระ)

“ใช่, เธอพูดถูก” (คริส)

ฟูจิวาระ-ซามะ พูดเหมือนกับอ่านใจฉันได้

มักกาเรนน่าจะมีคนมีความสามารถมากมายมา

นี่มันเป็นโอกาศที่มักกาเรนจะโต!

“เธอดูเหมือนเธออยู่ในความสุขนะนั่น, คริส” (นีน่า)

“เธอก็จะยุ่ง, แข็งใจไว้นะ, โอเคมั้ย?” (คริส)

นีน่าและฉันหัวเราะ

“อ๊ะ! มาโกโตะกลับมาแล้ว” “ทากัตซูกิ-คุง, เป็นยังไงบ้าง?”

ฉันได้ยินเสียงของลูซี-ซังและซาซากิ-ซัง

มันดูเหมือนฮีโร่ที่พูดถึงจะกลับมาแล้ว

“ไม่มีอะไรเราแค่คุยเล่นกัน” (มาโกโตะ)

มากะซูกิ-ซามะ ผู้ที่เพิ่งเป็นฮีโร่ที่ถูกเลือกโดยประเทศ, เกาแก้มของเขา

(แต่เขาไม่ได้ดูแข็งแกร่งนะ…) (คริส)

แต่เขาสู้กับมอนสเตอร์ต้องห้ามที่น่ากลัวถึงสองครั้งและชนะ

ผู้คนที่มาจากโลกคู่ขนานทั้งหมดนั้นน่าทึ่ง

“เธอพูดถึงเรื่องอะไรกัน?” (อายะ)

“อืม, เรื่องอย่าง ‘ชั้นจะทำงานหนักในฐานะฮีโร่ตั้งแต่ตอนนี้ไป’ แล้ว, เจ้าหญิงโซเฟีย ทำชาให้ชั้นกิน” (มาโกโตะ)

“หืม, ฟังดูปรกติ” (อายะ)

“ใช่มั้ยล่ะ?” (มาโกโตะ)

(เอ๋?) (คริส)

ได้ฟังสิ่งนี้, ชั้นแข็งทื่อ

“ทากัตซูกิ-ซามะ! เจ้าหญิงโซเฟียเทน้ำชาด้วยตัวเธอเองเหรอ?!” (คริส)

“ช-ใช่, นั่นใช่แล้ว มันมีปัญหาเหรอนั่น?” (มาโกโตะ)

“ไม่ใช่ว่ามันหยาบคายที่ให้เจ้าหญิงทำอย่างนั้นเหรอ?” (ลูซี่)

“แม้ว่าเธอจะบอกชั้นแบบนั้น…” (มาโกโตะ)

“ไม่, ไม่ใช่แบบนั้น, ลูซี่-ซัง นั่นไม่ใช่ที่ชั้นหมายความถึง…” (คริส)

แม้ว่าฉันดูรอบๆ ฉันเป็นคนเดียวที่ดูเหมือนจะตกใจ

“คริส-โดโนะ?” “คริส, มีอะไร?”

ฟูจิวาระ-ซามะและนีน่าได้สงสัยว่าอะไรเกิดขึ้น

“ม-ไม่, มันไม่มีอะไร ชั้นแค่ตกใจนิดหน่อย…” (คริส)

ใช่, มันอาจจะเป็นแค่ฉันด่วนสรุปเกินไป

มันจะดีกว่าถ้าฉันไม่พูดอะไรวู่วาม

—ผู้หญิงของโรเซสชวนผู้ชายมาในห้องและบริการบางอย่างที่พวกเขาทำเอง

ความหมายของมันคือ ‘ชั้นอยากจะสนิทกับคุณมากขึ้นเป็นการส่วนตัว’

มันเป็นประเพณีเก่าของขุนนางผู้หญิงของโรเซส

มันได้เป็นประเพณีที่ถูกทิ้ง, และมันไม่มีใครใช้มันแล้วหลังๆ

แต่ฉันได้ถูกบอกโดยครูส่วนตัว ‘มันมีเวลาที่ผู้ชายเข้าใจผิด, ดังนั้นอย่าทำอะไรแบบนั้น, โอเคมั้ย’

เจ้าหญิงโซเฟียเป็นคนที่รับการเรียนสูงที่สุดและทั่วถึงที่สุดในประเทศ

มันไม่มีทางที่เธอจะไม่รู้เรื่องนั้น

ในอีกคำพูดหนึ่ง เธอทำมัน{ทั้งๆที่รู้}

ให้กับฮีโร่ของโรเซส, ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซามะ

เหงื่อเย็นไหลผ่านหลังฉันไป

(...ฉันต้องไม่หยาบคายต่อทากัตซูกิ-ซามะ) (คริส)

“เธอทำหน้าน่ากลัวนะนั่น, คริส มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ?” (นีน่า)

“ไม่, มันไม่มีอะไร” (คริส)

นั่นใช่แล้ว, ไม่มีอะไร

ในทางตรงกันข้าม

(แต่เรื่องนี้มันมากเกินไปที่ชั้นจะเก็บไว้คนเดียว…) (คริส)

มาปรึกษาฟูจิวาระ-ซามะทันทีหลังจากนี่ดีกว่า

ด้วยกันกับนีน่า

ชั้นฝังมันลึกไว้ในใจ

นั่นฮีโร่ที่ถูกเลือกโดยประเทศแห่งโรเซส, ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซามะ…อาจเป็นคนที่เจ้าหญิงโซเฟียรัก

◇◇

-มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ-

“ชั้นขอโทษ, ทักกิ-โดโน, แต่ชั้นต้องกลับไปมักกาเรนซักพักหนึ่ง” (ฟูจิวาระ)

“นายจะกลับมาในไม่กี่วัน, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

เพราะการช่วยฟื้นฟูเมืองหลวง, ฟูจิ-ยังปล่อยงานมหาศาลในมักกาเรนไม่เสร็จ, ดังนั้นเขาจะกลับไปมักกาเรนตอนนี้

ลูซี, ซา-ซังและผมจะอยู่ในโฮรัน

โชคดี, เจ้าหญิงได้เตรียมที่อยู่ให้พวกเราพัก

ที่ทำผมสงสัยคือท่าทางของคริส-ซัง

จนถึงตอนนี้ มันรู้สึกเหมือนมีระยะห่างระหว่างเราเพราะเธอรู้จักผมแค่ว่าเป็นเพื่อนของฟูจิ-ยัง, แต่

“มากัตซูกิ-ซามะ, เมือนายกลับไปมักกาเรน, ชั้นจะเตรียมห้องทุกคุณภาพดีที่สุด และให้พ่อครัวเตรียมอาหารให้นาย, ดังนั้นถ้านายมีอะไรที่ต้องการ, แค่บอกชั้นนะ, โอเคมั้ย?!” (คริส)

“ม-ไม่, ชั้นโอเคกับอะไรธรรมดาๆ” (มาโกโตะ)

เธอเป็นห่วงผมมากขึ้นตอนนี้

ชื่อฮีโร่นั้นน่าประทับใจ

ผมต้องไม่ปล่อยให้มันเหลิงในหัวของผม…

◇◇

เช้าวันต่อมา

ผมอธิฐานรายวันต่อโนอาห์-ซามะ, และออกมาเพื่อฝึกตอนเช้า

สถานที่คือสวนของปราสาทโรเซสที่มีน้ำพุที่ใหญ่ที่สุด

(ไม่มี…สปิริตเลยซักนิด) (มาโกโตะ)

ยังไงซะ, มันช่วยไม่ได้ในปราสาทโรเซส

ผมปลด [โล่งจิต]

“สปิริต-ซัง, สปิริต-ซัง” (มาโกโตะ)

ผมลองใช้เวทมนตร์สปิริตโดยไม่มีสกิลรักษาสภาพจิตใจ

หลังจากซักพักสปิริตจำนวนน้อยได้มารวมตัว, และ…

น้ำขนาดยักษ์ได้ถูกสร้าง

“ใช่, มันไม่ต่างเท่าไหร่…” (มาโกโตะ)

วิธีทำมันต่างไป?

หรือเป็นเพราะมันมีสปิริตน้อยในปราสาท?

หรือเป็นเพราะอิทธิพลของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์?

“ฮีโร่-โดโนะ?”

ผมได้ถูกพูดด้วย

เมื่อผมมองกลับไป, อัศวินผูคุ้มกันเก่ายืนอยู่ที่นั่น

ไม่, ไม่ใช่เก่าแล้ว, เขากลับไปเป็นอัศวินผู้คุ้มกัน

“อ้า, สวัสดียามเช้า” (มาโกโตะ)

“นายฝึกตั้งแต่เช้าขนาดนี้เลยเหรอ?”

“นายก็ด้วย, ลาดตระเวนต้องลำบากแน่” (มาโกโตะ)

“ใช่, ไม่มีใครรู้ว่าเมื่อไหร่มอนสเตอร์จะโผล่มา, ดังนั้นเรามีตารางการลาดตระเวณที่มีกะที่ครอบคลุม 24 ชั่วโมง”

โห

ผมควรจะช่วยเขาด้วยมั้ย?

ทั้งหมดนี่ผมเป็นฮีโร่ที่ถูกจ้างจากประเทศแห่งน้ำด้วย

“ว่าแต่, ชั้นสามารถกลับไปเป็นอัศวินผู้คุ้มกันได้ ต้องขอบคุณนาย, ฮีโร่-โดโนะ! นายได้รับคำขอบคุณจากชั้น!”

“ไม่, นั่นเป็นตำแหน่งเดิมของนายยังไงซะ” (มาโกโตะ)

“ครอบครัวของชั้นเป็นครอบครัวที่ถือชื่อของโล่แห่งราชวงศ์โรเซสมาเป็นหลายชั่วอายุคน ต้องขอบคุณนาย, ชั้นได้เกียรติของชั้นกลับคืนมา!”

อุว้าาา…แล้วผมเอาตำแหน่งที่สำคัญนี้ไปจากเขา?

ความรู้สึกผิด…

แต่ตาแก่ไม่รู้สึกว่าผมกระอักกระอ่วนแค่ไหนและแค่หัวเราะมันออกมา

“ที่นี่เป็นสวนที่ฉุดลมหายใจไม่ว่าจะกี่ครั้งที่ชั้นเห็น ไม่คิดอย่างนั้นเหมือนกันเหรอ?”

สวนยิ่งใหญ่ของปราสาทโรเซสมีดอกไม้บานตลอดปี

“ช-ใช่” (มาโกโตะ)

ผมไม่สนใจดอกไม้เลยซักนิด ผมแต่มาดูว่ามันมีสปิริตหรือไม่

“พวกเราต้องทำให้ดีที่สุดเพื่อคุ้มกันภาพแบบนี้”

ตาแก่พูดระหว่างที่จับดอกไม้และชื่นชมมัน

…มันไม่เข้ากับผู้ชายตัวใหญ่มาก, แต่ผมไม่ควรแหย่เขาที่นี่

ตาแก่เป็นพวกโรแมนติกอย่างคาดไม่ถึง

“เมื่อเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ฟื้นคืนชีพ, ชั้นจะเป็นโล่ของฮีโร่-โดโนะของเรา

“ใช่, ชั้นจะหวังพึ่งนายนะ” (มาโกโตะ)

ทั้งหมดเพราะการป้องกันผมกระดาษ

สกิลของตาแก่ที่อนุญาตให้เขารับการโจมตีจากยักษ์แล้วยังสบายดี พึ่งพาได้มากๆ

“ว่าแต่, อะไรคือแผนการเดินทางทางเหนือที่เจ้าหญิงโซเฟียพูดถึงล่ะ?” (มาโกโตะ)

นั่นเห็นได้ชัดว่าจะเป็นงานแรกหลังจากได้รับแต่งตั้งให้เป็นฮีโร่

“โออ้, เรื่องแผนนั่น! ฮีโร่-โดโนะ, รู้เรื่องที่เราเป็นฝั่งตะวันตกของทวีปและนั่นเป็นฝั่งเหนือของทวีป, ใช่มั้ย?”

“อืม, ปีศาจใช้ชีวิตอยู่ทางเหนือของทวีป, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมจำได้ที่เรียนมาเกี่ยวกับมันในวิหารแห่งน้ำ

“ใช่ นายพลปีศาจทั้ง 9 ที่เคารพเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ฝั่งเหนือของทวีปได้ถูกปกครองโดย 3 คนที่รอดชีวิตทำหน้าที่เป็นเจ้าปีศาจ”

ผมได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนั้น

มันยังถูกเรียกว่าทวีปปีศาจ

“เป็นไปได้มั้ยที่แผนเดินทางทางเหนือจะ…” (มาโกโตะ)

ผมรู้สึกว่าผมมีความคิดแล้วว่ามันเรื่องอะไร

“ก่อนที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จะฟื้นคืนชีพ, เราจะกำจัดเจ้าปีศาจในทางเหนือของทวีป นั่นคือแผนเดินทางทางเหนือ”

“โออ้…” (มาโกโตะ)

กำจัดเจ้าปีศาจ

ในที่สุดก็มีอีเว้นท์แบบนั้น

ในฐานะที่เป็นผู้เล่นอาร์พีจี มันมีเยอะให้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้, แต่ผมรู้สึกว่าความแข็งแกร่งปัจจุบันของผมจะไม่พอ

อย่างที่ผมคิด, ผมควรเชี่ยวชาญเวทมนตร์สปิริต

“นายไม่กลัวเหรอ, ฮีโร่-โดโนะ?”

“เอ๋? ใช่, ชั้นไม่รู้ว่าเจ้าปีศาตแข็งแกร่งขนาดไหน, แต่ดูเหมือนชั้นต้องฝึกเวทมนตร์เพิ่ม” (มาโกโตะ)

“นายยังดูเหมือนนายรอคอยมัน ช่างพึ่งพาได้”

ผมดูเหมือนอย่างนั้น หือห์

ฟังเหมือนผมเป็นคนอันตราย

“ยังไงซะ, ชั้นต้องกลับไปลาดตระเวนต่อแล้ว”

“ได้ ขอบคุณที่สอนชั้นหลายๆอย่าง” (มาโกโตะ)

ผมขอบคุณตาแก่ และกลับไปฝึกต่อ

หรือเหมือนกับ, ผมจะชอบเธอนายคุยกับชั้นในท่าทางที่คุ้นเคยกับชั้นมากกว่า

เหมือนเมื่อก่อน

(มาโกโตะ, นายไปได้สวยกับผู้คนในประเทศแห่งน้ำ, หือห์) (โนอาห์)

“โนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)

(ชั้นคุยกับเทพธิดาแห่งน้ำ, เออร์แล้ว เธอบอกว่าเธอไม่ถือที่นายเป็นฮีโร่ มันไมมีนักสู้ที่แข็งแกร่งในประเทศแห่งน้ำ, ดังนั้นเธอดีใจ, รู้มั้ย?) (โนอาห์)

“เข้าใจแล้ว… งั้นท่านก็คุยกับเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ได้?” (มาโกโตะ)

ไม่ใช่ว่าพวกท่านสาบานว่าเป็นศัตรูกันเหรอ?

(มีสงครามเมื่อนานมาแล้วไม่ได้หมายความว่าเราจะคุยกันภายหลังไม่ได้, ใช่มั้ย?) (โนอาห์)

“ยังไงซะ, นั่นก็จริง…” (มาโกโตะ)

ถ้าคุณคุยกับศัตรูไม่ได้หลังจากสงคราม, อเมริกาคงจะคุยกับใครไม่ได้เลย

ในดินแดนสวรรค์ดูเหมือนมันจะเป็นเวลานานแล้วด้วย

(มันเป็นแบบนั้น แต่นายไม่สามารถได้การปกป้องจากพระเจ้าของเทพธิดาแห่งน้ำนะ ดังนั้นอย่าคาดหวังกับนั่น, โอเคมั้ย?) (โนอาห์)

“ผมไม่ขอมากเกินไปหรอก ผมโอเคกับแค่การปกป้องจากพระเจ้าของท่าน, โนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)

(เด็กดี, เด็กดี พยายามเข้า~) (โนอาห์)

ผมไม่ได้ยินเสียงของโนอาห์-ซามะอีกต่อไป

“ฮ่าาห์…” (มาโกโตะ)

โอ้ ยังไงซะ, มาพยายามฝึกกันเถอะ

ทั้งหมดนี่มีการต่อสู้กับเจ้าปีศาจเห็นว่ารออยู่

…ฮีโร่, หือห์

อะไรจะเกิดขึ้น, ผมสงสัย

—{ฟุฟุ}

หืม?

ผมเหมือนกับได้ยินเสียงหัวเราะ

ผมหูแว่วเหรอ?

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด