ตอนที่แล้วตอนที่ 68 เรื่องของครอบครัวสเนป (อ่านฟรี)
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 70 การผจญภัยของกษัตริย์อาเธอร์ (อ่านฟรี)

ตอนที่ 69 แค่เรื่องธุรกิจ (อ่านฟรี)


แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับ สายเลือดแห่งมังกร

ตอนที่ 69 แค่เรื่องธุรกิจ

2 วันต่อมา แม็กนัสมาถึงกระทรวงพร้อมกับดัมเบิลดอร์ เขาเกลียดความจริงที่ว่าเขาไม่สามารถไปไหนได้หากไม่มีผู้พิทักษ์ และดัมเบิลดอร์ก็อ้างว่าเพื่อความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน

เขาสามารถถามซลักฮอร์นได้เพราะเขาเป็นหัวหน้าบ้านสลิธีรินเหมือนกัน แต่ชายผู้นี้ไม่มีสายสัมพันธ์มากเท่าดัมเบิลดอร์ เขาไม่ใช่คนจริงจัง คงไม่ดีนักหากจะพาเขาไปด้วย

พวกเขามาถึงชั้น 1 ห้องทำงานรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์และเจ้าหน้าที่สนับสนุน

“นี่คือห้องทำงานรัฐมนตรี แน่ใจเหรอว่าไม่อยากให้ฉันไปด้วย?” ดัมเบิลดอร์ถามเขา

แม็กนัสกลอกตา “เธอคงจะไม่กินหัวผมหรอกครับ และควรเป็นเธอที่กลัวผมซะมากกว่า”

เขาเคาะประตูและเข้าไปโดยไม่สนใจผู้เฒ่า รัฐมนตรีกำลังรอเขาอยู่แล้ว ขณะที่เธอนั่งบนโซฟาของแขก

"ยินดีต้อนรับค่ะ คุณเพนดราก้อน..." เธอยืนขึ้นและทักทายเขาด้วยรอยยิ้มของนักการเมือง

แม็กนัสมองไปรอบๆ สำนักงาน มันใหญ่มากและมีรูปคนมากมาย แต่น่าประหลาดใจที่ไม่มีภาพบุคคลใดเคลื่อนไหวเลย ซึ่งน่าจะรักษาความเป็นส่วนตัวไว้ให้มากที่สุด โทนของห้องเป็นสีเทา ... ค่อนข้างหดหู่ใจเล็กน้อย

เขานั่งลงมองทางเธอ แม้ว่าเขาจะสูงกว่าอายุเฉลี่ย แต่เขาก็ยังไม่สูงไปกว่าผู้ใหญ่ แต่ไม่มีใครข่มเขาได้

“สวัสดีตอนบ่ายท่านรัฐมนตรี ยินดีที่ได้พบคุณ ครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นคุณ คุณอยู่ที่นั่นเพื่อเป็นสักขีพยานในการทดสอบมรดกของผม... ตอนนี้ที่ผมมานี่เพื่อหยุดไม่ให้คุณเอามรดกของผมไป... สิ่งต่างๆ เปลี่ยนไปเร็วมาก *เฮ้อ*” แม็กนัสพูด ทำให้รัฐมนตรีรู้สึก งุ่มง่าม

“ฉัน... ฉันไม่มีอำนาจที่จะหยุดมันได้ ศาลสูงวิเซ็นกาม็อตตัดสินใจด้วยคะแนนเสียงข้างมาก แม้ว่าฉันจะคัดค้าน แต่ผลลัพท์ก็จะไม่เปลี่ยนแปลง นอกจากนี้ ในฐานะรัฐมนตรี เพื่อรักษาการอธิปไตย ฉันต้องสนับสนุนคนส่วนใหญ่” เธอเถียงข้างๆ คูๆ

"ผมยังไม่ได้รับการแต่งตั้ง ที่นั่งของผมอยู่ที่ไหนในศาลสูงวิเซ็นกาม็อต? ในฐานะทายาทคนสุดท้ายของเมอร์ลิน? คุณไม่เชื่อผมงั้นเหรอ งั้นดูที่เอกสารนี้ คือใบประกาศการก่อตั้งวิเซ็นกาม็อต อะไรๆ มันก็แปลกนะที่ศาลสูงวิเซ็นกาม็อตได้ก่ออาชญากรรมด้วยการมาตามล่าทรัพย์สินของผม" แม็กนัสพูดอย่างเหยียดหยาม

ยูจีเนียมองดูกระดาษเก่าๆ มีภาษาอังกฤษแบบโบราณเขียนกำกับเอาไว้ชัดเจน ถึงเก่ามากแต่เธอก็เข้าใจเนื้อความนี้

*ถอนหายใจ*

เธอถอนหายใจ ยอมรับว่าเรื่องวุ่นวายทั้งหมดเกิดจากพวกนั้น ถ้าพวกนั้นไม่ไปตามเงินของเขา บางทีแอแบรกซัส มัลฟอยอาจจะไม่ตาย

"เราต้องทำอย่างไรเพื่อแก้ไขข้อผิดพลาด" เธอถาม

แม็กนัสยืดหลังของเขาให้ตรง ตั้งแต่เริ่มจนถึงตอนนี้เขากำลังรอช่วงเวลานี้นี่แหละ

“มีไม่กี่อย่างที่คุณสามารถทำได้ หนึ่งลงนามในเอกสารเหล่านี้ สมาชิกทุกคนของศาลสูงวิเซ็นกาม็อตจะต้องทำเช่นเดียวกัน” เขายื่นกระดาษให้

ยูจีเนียค่อยๆอ่าน ยิ่งเธออ่านมากเท่าไหร่ คิ้วของเธอก็ยิ่งสูงขึ้นเท่านั้น กระดาษบอกว่าหลังจากได้ห้องนิรภัยกลับมาแล้ว พวกเขาจะต้องไม่พยายามโยกย้ายหรือปิดมัน พวกเขาจะต้องใช้มันเหมือนเดิม ธนาคารกริงกอตส์จะได้รับสัญญาเช่าเป็นเวลา 100 ปี คาดว่าแม็กนัสคงจะไม่มีอำนาจเหนือมัน ซึ่งเห็นได้ชัดว่าผิด เขาได้รับอำนาจเช่นนี้อย่างสง่างามบนหัวของพ่อมดศาสตร์มืดจำนวนมาก เขาจะปล่อยมันไปได้อย่างไร กริงกอตส์คงไม่เปิดเผยสัญญาเช่าของพวกเขาต่อสาธารณะ และนั่นคือสิ่งที่เวทมนตร์ที่แท้จริงดำเนินต่อไป

“ทำไม… เงื่อนไขถึงไร้สาระแบบนี้?” เธออุทาน

“เพราะผมรู้ว่าตระกูลเลือดบริสุทธิ์ส่วนใหญ่ในตอนนี้กลัวผม และพวกเขาจะพยายามโยกย้ายห้องนิรภัยไปที่อื่น ธนาคารกริงกอตส์ไม่สามารถยกเลิกกิจการได้จริงไหม?” เขาอธิบาย

“ก็ได้ คุณมีเงื่อนไขอะไรอีกไหม” เธอสอบถามเพียงต้องการทราบข้อมูลเพิ่มเติมก่อนที่จะยอมรับทั้งหมด

“กระทรวงต้องประกาศให้โวลเดอมอร์เป็นผู้ก่อการร้าย จากนั้นเริ่มกระบวนการเงินรางวัลนำจับ ใครก็ตามที่นำผู้เสพความตายที่เป็นที่รู้จักมาได้จะได้รับรางวัล 50,000 เกลเลียน ผมจะจ่ายให้เอง” เขาเรียกร้อง

ความต้องการนี้บ้าคลั่งกว่าครั้งก่อนมาก ยูจีเนียส่ายหัวปฏิเสธทันที “ต่อให้ฉันอยากให้มันเกิดขึ้นจริง แต่พวกนั้นก็ไม่ยอมให้ฉัน บางทีฉันอาจทำให้โวลเดอมอร์ได้รับการยอมรับว่าเป็นผู้ก่อการร้าย แต่การตั้งค่าหัว...เป็นไปไม่ได้ที่จะเกิดขึ้น”

“ถ้าอย่างนั้นผมเดาว่าผมคงจะเอาอะไรก็ตามที่อยู่ในห้องนิรภัยทั้ง 10 ห้องของเหล่าสมาชิกศาลสูงวิเซ็นกาม็อต ที่เห็นได้ชัดว่าอ่อนแอมากจนไม่สามารถประณามเจ้าแห่งศาสตร์มืดรวมกับสมุนของเขาได้งั้นหรอ? เมอร์ลินคงจะไม่ปล่อยให้องค์กรนี้อยู่ต่อไป ถ้าเขารู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นสักวันหนึ่ง” แม็กนัสขู่ทางอ้อม ณ จุดนี้เขาแค่พยายามที่จะใช้กำลังกับพวกมันในนามแห่งเมอร์ลิน แม้ว่าเขาจะเกลียดการถูกเปรียบเทียบกับตาเฒ่านั่น แต่ก็เป็นความจริงเช่นกันที่ชื่อของเมอร์ลินได้รับความสนใจมากกว่าพวกเลือดบริสุทธิ์หรือแม้แต่ดัมเบิลดอร์ในตอนนี้

ก็ได้! ...ฉันจะลองดู มีอะไรอีกไหม?” เธอถาม.

“แน่นอน… ตอนนี้ผมต้องการที่นั่งศาลสูงวิเซ็นกาม็อต และเงิน 1 ล้าน แกลเลี่ยนเป็นค่าเสียหาย” แม็กนัสเรียกร้อง

"อะไรนะ? มันเป็นไปไม่ได้ คุณเพนดราก้อน นี่เป็นเงินของประชาชน” เธอเถียง

แม็กนัสเยาะเย้ยคำพูดของเธอ “อย่าพยายามหลอกผมเลย ผมรู้ดีว่าคุณได้รับภาษีเท่าไหร่จากชุมชนผู้วิเศษ ภาษีทั้งหมดที่คุณได้รับมาจากครอบครัวที่ไม่ใช่สายเลือดบริสุทธิ์ มันไม่เพียงพอที่จะจ่ายเงินเดือนให้กับพนักงานของกระทรวงฯ

เงินจริงที่คุณได้มาจากค่าเช่าจากร้านค้าของกระทรวงในตรอกไดแอกอนและตรอกน็อคเทิร์น และเป็นเงินค่าคุ้มครองที่คุณไล่บี้เอามาจากร้านค้าอื่นๆ อย่างจริงจังหรอ? เงินคุ้มครอง? นี่กระทรวงฯหรือแก๊งมาเฟียเนี่ย?

แล้วเงินที่เหลือก็มาจากการบริจาคของพวกตระกูลเลือดบริสุทธิ์ซึ่งต่อมาใช้ในบริการพิเศษเพราะการบริจาคพื่อให้พวกมันทำความชั่วหรือเพื่อหลีกหนีจากความชั่วที่พวกมันได้ทำไว้ ทั้งที่จริงๆ แล้วการบริจาคของพวกมันควรจะเป็น เงินภาษีตั้งแต่แรก”

ยูจีเนียกัดฟันกรอดหลังจากได้ยินสิ่งนี้ ทั้งหมดเป็นเรื่องจริง แต่เธอจะเปลี่ยนแปลงเรื่องแบบนั้นได้อย่างไร? สิ่งนี้เกิดขึ้นมาหลายร้อยปี มันเป็นส่วนหนึ่งของประเพณีของพวกเขา

“แล้วคุณจะเสนออะไรล่ะ? ถ้าคุณดูถูกระบบมากนักล่ะก็ คุณก็ต้องมีคำตอบด้วย” เธอถามอย่างเย้ยหยัน

“แน่นอน ผมมีวิธีแก้ไข แต่ผมเป็นแค่เด็กอายุ 11 ขวบ ผมคงไม่สามารถบอกกระทรวงได้ว่าต้องทำอย่างไร แค่ยอมรับเงื่อนไขของผมซะ แล้วผมจะเดินทางกลับ” เขาพูดพลางยักไหล่

ยูจีเนียตากระตุก หลังจากที่เขาพูดพร่ามมาขนาดนี้ มาตอนนี้เขาตระหนักว่าเขาเป็นแค่เด็ก

"ก็ได้ การประชุมศาลสูงวิเซ็นกาม็อตครั้งต่อไปที่จะจัดขึ้นในเร็วๆ นี้ ที่นั่งของคุณใกล้จะรับประกันแล้ว อย่างไรก็ตาม เราไม่สามารถพูดอะไรเกี่ยวกับเงื่อนไขอื่นๆ ของคุณได้ คุณต้องโน้มน้าวพวกเขาด้วยตัวคุณเอง” เธอบอกเขา

แม็กนัสพยักหน้าและลุกขึ้นเพื่อกลับไป แต่เขาหยุดกลางคันและหันกลับมามองเธอ

“ท่านรัฐมนตรี อย่าคิดว่าผมมีความเกลียดชังกับคุณ ผมรู้ว่าคุณกำลังพยายามอย่างดีที่สุดแล้ว แต่คุณไม่สามารถต่อสู้กับศัตรูที่อยู่ในบ้านของคุณแล้วและแข็งแกร่งกว่าคุณได้

ผมเองก็ต้องการโลกที่สงบสุข ไม่มีใครชอบคนที่จะมีความพยายามลอบสังหารตัวเองในตลาดตอนกลางวัน ไม่มีใครชอบเวลาที่มีคนพยายามขโมยสิ่งที่เป็นของพวกเขาโดยชอบธรรม

ผมแค่อยากอยู่กับตัวเอง อยากเรียนจบให้ และกลับไปหาครอบครัวที่น่ารัก ผมไม่ได้สนใจพวกคุณ แต่ถ้าพวกเขาพยายามตามล่าผมมาเอง ผมก็คงจะเสนอตัวบนถาดทองคำให้ไม่ได้ ดังนั้นผมหวังว่าคุณจะเข้าใจ ดูแลตัวเองด้วย"

เขาจากไปหลังจากพูดพร่ามอยู่นาน แต่ความรู้สึกผิดปรากฏขึ้นในใจของยูจีเนีย เธอเองก็มีลูกชาย ถึงไม่หนุ่มแต่ก็ยังอยู่

เธอเพิ่งนึกได้ว่าแม็กนัสแม้จะพูดเหมือนผู้ใหญ่ แต่ก็ยังเป็นเด็กที่เพิ่งเผชิญกับการโจมตีในชีวิตของเขา หากเป็นคนอื่น พวกเขาคงหนีออกจากฮอกวอตส์กลับไปหาความสบายใจกับพ่อแม่แล้ว แต่แม็กนัสยังคงพยายามยื้อไว้ และเขาทำมันอย่างเชี่ยวชาญ

~ ฉันกลายเป็นอะไรไปเนี่ย เอาจริงนะ ปล่อยให้คนรังแกเด็ก? และไม่ใช่แค่เด็กคนใด แต่เป็นถึงลูกหลานของเมอร์ลิน รัชทายาทแห่งราชบัลลังก์อังกฤษ? หากมีสิ่งใด กระทรวงควรปกป้องเขาเหมือนขุมทรัพย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด แต่กระทรวงเองที่เป็นผู้ละเมิด ฉันได้แต่อวยพรให้เขาโชคดี~

"อยู่อย่างปลอดภัยนะหนู" เธอพึมพำเมื่อแม็กนัสออกจากห้องทำงาน

...

แม็กนัสออกมาจากสำนักงาน ดัมเบิลดอร์กำลังรอเขาอยู่

"เป็นยังไงบ้าง?" ดัมเบิลดอร์ถาม

“เดาไม่ออกเหรอ?” แม็กนัสตอบกลับ

ดัมเบิลดอร์ลูบเคราของเขา “อืม จากประสบการณ์ส่วนตัวของฉันหลายปี… ถ้าไม่ชอบก็ผิดหวัง”

“เยี่ยมมาก คุณเพิ่งเดาได้ชัดเจน” แม็กนัสพูดประชดประชันแล้วพูดต่อ

"ฉันจะเข้าร่วมการประชุมศาลสูงวิเซ็นกาม็อต ครั้งต่อไป"

ดัมเบิลดอร์พยักหน้า “เธอสมควรได้ที่นั่ง แต่พวกเขาจะคัดค้านไม่ให้เด็กนั่งตรงนั้น”

"พวกเขาควรจะคัดค้านตัวเองเมื่อพวกเขาตัดสินใจที่จะควบคุมห้องนิรภัยของผม ทรัพย์สินส่วนตัวของผม" แม็กนัสคำรามกลับ

“ก็จริงอยู่ ตอนนั้นฉันเคยคัดค้านแล้ว แต่คำคัดค้านถูกปัดตกไป... กลับกันเถอะ ฉันมีงานมากมายที่ฮอกวอตส์” ดัมเบิลดอร์กล่าว

แม็กนัสมองเขาด้วยสายตาสงสัย “คุณทำอะไร? คุณไม่ได้สอนด้วยซ้ำ แล้วคุณยุ่งอะไรนัก?”

"การจัดการปราสาทอายุพันปีไม่ใช่เรื่องง่าย แม็กนัส" ดัมเบิลดอร์ปกป้องงานของเขาด้วยความกระตือรือร้น

“แต่เวทมนต์ควบคุมปราสาท ไม่ใช่คุณ เราไม่ต้องจ้างแม้แต่คนทำความสะอาดหรือคนทำอาหาร เพราะเอลฟ์ที่เป็นทาสของเราไม่มีค่าจ้าง” แม็กนัสตอบโต้

“เอลฟ์ประจำบ้านปฏิเสธที่จะรับเงิน… พวกเขาไม่ใช่ทาส” ดัมเบิลดอร์เตือนเขา

"คร้าบๆ... ไงก็เหอะ ที่ทำให้คุณนอนหลับได้ทุกคืนวันเพราะพวกเขาคอยผินหลังให้ พวกเขาได้รับการอบรมมาหลายชั่วอายุคนให้ยอมจำนน หากคุณต้องการเปลี่ยนแปลง คุณต้องทำงานหลายชั่วอายุคนเช่นกัน แต่อย่างน้อยในฮอกวอตส์ พวกเขาก็ไม่ถูกทำร้าย อ้อ...จริงสิครับศาสตราจารย์… คุณอยากลงทุนในธุรกิจของมักเกิ้ลกับผมไหมครับ? ผมมีโอกาสที่สมบูรณ์แบบสำหรับคุณในการสร้างรายได้นับล้าน" แม็กนัสเสนอ

ดัมเบิลดอร์หยุดและมองดูใบหน้าจริงจังของเขาซึ่งดูเหมือนนักลงทุนจิ้งจอกเฒ่า

"ทำไมเธอต้องทำแบบนั้นล่ะ?"

แม็กนัสยักไหล่และตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง "มันก็แค่เรื่องธุรกิจ..."

_____________________________

เพจแปลถ้าเช่นนั้นข้าขอลา

กระทรวงเวทมนตร์

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด