ตอนที่ 11-34 ความตาย?

ใจของทุกคนยังคงเต็มไปด้วยฉากภาพร่วมสังหารหมู่ก่อนหน้านั้น  ปีศาจดาบอเวจีนับไม่ถ้วนทุ่มโจมตีใส่พวกเขา...กลุ่มของลินลี่ย์ตกตะลึงไปหมด ใจของพวกเขาว่างเปล่า หวาดผวา เหลือเชื่อ... พวกเขามีความรู้สึกว่าพวกเขากำลังจะเป็นบ้า

“ที่นี่มีปีศาจดาบอเวจีมากมายขนาดนี้ได้ยังไง?”  ลินลี่ย์ส่ายศีรษะ ไม่สามารถยอมรับได้

ถูลี่ส่ายศีรษะถอนหายใจเช่นกัน  “ส่วนใหญ่แม้ว่าจะให้อสูรจ้าวอัคคีหรือจ้าวแม่แลชเพิลมาปรากฏตัว   เมื่ออยู่ต่อหน้าการร่วมมือโจมตีของปีศาจดาบอเวจีนับไม่ถ้วนเหล่านั้น  ก็คงถูกสับเละ มันน่ากลัวเกินไป..น่ากลัวจริงๆ”

“ด้วยปีศาจดาบอเวจีมากมายหลายตนบนชั้นที่สิบเอ็ดจะเป็นไปได้ยังไงที่ใครจะคว้าประกายศักดิ์สิทธิ์ได้?”  โอลิเวอร์มีสีหน้าที่น่าเกลียด

“บางทีมหาเทพผู้สร้างสุสานเทพเจ้านี้ก็แค่หลอกคนเล่น”  ราชสีห์ทองหกตาคลีโอเต็มไปด้วยความโกรธและเศร้าใจพวกเขาห้าพี่น้องตายในคุกพิภพเกบาโดสสอง และตอนนี้มีอีกหนึ่งที่ต้องมาตาย เหลืออยู่เพียงสอง

“ไม่, ยังมีโอกาสทำได้สำเร็จ”  เดลี่ส่ายศีรษะและถอนหายใจ  “กฎแห่งธาตุยังคงลึกซึ้งไร้ที่สิ้นสุดเพียงกฎด้านที่เราได้รู้แจ้งยังมีระดับต่ำเกินไป อย่างไรก็ตาม กฎที่ลินลี่ย์รู้แจ้ง ตัวอย่างเช่นตอนที่ใช้โจมตีฆ่าอสูรจ้าวอัคคีก็เป็นหนึ่งในกฎระดับสูง ถ้าใครบางคนเข้าถึงกฎระดับสูงล้ำมากเช่นด้านความเร็วแสงของกฎธาตุแสง เขาก็จะไวกว่าปีศาจดาบอเวจีทั้งหมด  ในกรณีเช่นนั้น ก็มีทางเป็นไปได้เขาผู้นั้นมีโอกาสจะได้รับประกายศักดิ์สิทธิ์”

แม้ว่าโอลิเวอร์และเดลี่จะไวมากทั้งคู่  แต่พวกเขาก็ยังไม่เข้าใจความลึกซึ้งเกี่ยวกับด้าน‘ความเร็วแสง’

‘สำหรับตอนนี้มาปรึกษากันก่อน  ที่สำคัญกว่าเราจำเป็นต้องรู้ว่าจะต้องทำอะไรกันแน่ มีใครเสนอความคิดอะไรไหม?” เดลี่กวาดตามองยอดฝีมือ

“เราจะทำอะไรได้อีก?ถ้าเรากลับไปที่ชั้นสิบได้ก็นับว่ายอดเยี่ยมแล้ว” โรซารี่ถอนหายใจ  “ที่นี่อันตรายที่สุดของสุสานเทพเจ้าในรอบสามพันปีใช่ไหม? ยังมีสุสานเทพเจ้ายักษ์อื่นอีกสองแห่ง อีกสองแห่งนั้นคงไม่อันตรายอย่างนี้เป็นแน่”

เดลี่เฟน และถูลี่พยักหน้ากันทั้งหมด

สามอุโมงค์ใหญ่ทั้งหมดมุ่งหน้าไปยังสุสานเทพเจ้าที่แตกต่าง อุโมงค์เข้าสุสานด้านนี้อันตรายที่สุดแล้ว

“ยิ่งอันตรายมากขึ้น สมบัติก็ยิ่งมาก”  ถูลี่ถอนหายใจ “ในอีกสองสุสานเทพเจ้า เราไม่ได้สมบัติเทพจริงๆ เลยสักชิ้น  แต่ที่นี่..เรายังได้มุกชีวิตถึงสองชิ้นข้าเชื่อว่ามีประกายศักดิ์สิทธิ์มากกว่าหนึ่งในชั้นที่สิบเอ็ดเช่นกัน”

ยอดฝีมืออื่นลอบผงกศีรษะกันทุกคน

ยิ่งอันตรายมาก  รางวัลที่จะได้รับก็มากขึ้น

แต่....

ถ้าอันตรายใหญ่หลวงเกินไปจนพวกเขาไม่มีหวังแม้แต่น้อย ไม่ว่าประกายศักดิ์สิทธิ์จะมีมากเพียงใดในที่นี้  แล้วจะดียังไง?

“เอาแบบนี้เป็นไง ก็แค่ซ่อนอยู่ที่นี่  เราจะซ่อนตัวสักสองสามเดือนและรอให้ครบสิบปี?”  จ้าวแมงป่องเกล็ดดำกล่าว

ลินลี่ย์ตาเป็นประกายเช่นกัน

คนผู้หนึ่งต้องรู้ขีดจำกัดของตนเอง เมื่อลินลี่ย์เห็นปีศาจดาบอเวจีจำนวนมากมายมหาศาล เขายอมยกเลิกหาประกายศักดิ์สิทธิ์ในชั้นที่สิบเอ็ดนี้แล้ว  ที่สำคัญ... มีปีศาจดาบอเวจีมากเกินไป

“บางทีคงใช้ไม่ได้”  โอลิเวอร์ส่ายศีรษะ  “ลองเงี่ยหูฟังที่ผนังโลหะสิ”

ลินลี่ย์แนบหูกับผนังโลหะและเสียงสั่นสะเทือนเลือนรางสามารถรู้สึกได้อย่างต่อเนื่อง

ทุกคนใจตกวูบ

“น่าจะมีปีศาจดาบอเวจีจำนวนมากกำลังขุดใต้ดินมาทางเรา”  ราชสีห์ทองหกตาน้องที่สามนามว่าคลีโวกล่าว  “แม้ว่าพวกมันเคลื่อนที่ไม่เร็วมากแต่พวกมันเคลื่อนไหวมีระบบมาก เมื่อปีศาจดาบอเวจีเหล่านั้นล้อมเรา..”

“เราไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้นานนัก” ถูลี่กล่าว

ลินลี่ย์มองดูบีบีขดตัวอยู่ในอ้อมแขนเขาและเขาทำตาแข็งจ้องมองคนอื่น เขากล่าว  “เราไม่มีทางเลือก บางทีที่นี่เราไม่สามารถลากเวลาออกไปอีกก่อนที่ปีศาจดาบอเวจีอีกนับไม่ถ้วนจะล้อมเราเอาไว้”

“เงื่อนไขเดียวที่เรามีคือกลับไปที่ชั้นสิบ” ลินลี่ย์พูดอย่างหนักแน่น

“แต่ทำยังไงเล่า? ลินลี่ย์เจ้าเองก็เห็นแล้วว่าปีศาจดาบอเวจีมีมากเพียงไหนที่ล้อมทางออกไว้”

ลินลี่ย์สูดลมหายใจลึก  “มีอยู่วิธีหนึ่ง”

ยอดฝีมือทุกคนมองดูลินลี่ย์

“เราจะใช้ทางใต้ดินอ้อมเป็นวงเวียนและจากนั้นตรงไปที่ทางออก เมื่อได้เวลาพวกท่านทั้งหมดต้องยันพวกมันไว้ขณะที่ข้าเตรียมร่ายเวทคมมีดมิติและสังหารปีศาจดาบอเวจีที่ขวางทางออกเราไว้

ยอดฝีมือทุกคนมองดูลินลี่ย์ พวกเขาไม่คิดว่าความคิดนี้ของลินลี่ย์จะมีโอกาสสำเร็จสูงนัก

เวทคมมีดมิติจะสามารถฆ่าปีศาจดาบอเวจีได้สักเท่าไหร่?

“เวทคมมีดมิติจะช่วยตัดเปิดทางตั้งแต่ข้าไปจนถึงทางออก เส้นทางนี้จะถูกปิดขวางโดยปีศาจดาบอเวจีในไม่ช้า ดังนั้นสิ่งที่เราต้องทำก็คือผ่านไปตามเส้นทางนี้และวิ่งเข้าชั้นที่สิบก่อนที่ปีศาจดาบอเวจีจะปิดทางเราได้อีกครั้ง!” ลินลี่ย์กล่าว

ยอดฝีมือทุกคนเงียบกันหมด

ใช้คมมีดมิติตัดเปิดทางและจากนั้นตีฝ่าเข้าชั้นสิบ

ถ้าพวกเขาช้าไปแม้แต่เล็กน้อย พวกเขาจะถูกล้อมและสังหารจากปีศาจดาบอเวจีจำนวนมากที่รายล้อมพวกเขาอยู่!

พวกเขาต้องฉวยช่วงเวลานั้นทันที!

“เราไม่มีเงื่อนไขอื่น”  ลินลี่ย์จ้องมองยอดฝีมือทุกคน

ตอนนี้แรงสั่นสะเทือนมาจากการขุดอุโมงค์โลหะดังชัดเจนมากขึ้นทุกที เห็นได้ชัดว่าปีศาจดาบอเวจีหลายตนกำลังเข้าใกล้พวกเขาทุกที

“ข้าเห็นด้วย ลองดูกัน อย่างน้อยเราก็ยังมีโอกาส”  ถูลี่พูดเป็นคนแรก

โรซารี่,เดลี่และเฟนมองหน้ากันเอง จากนั้นพยักหน้าเล็กน้อย  สองพี่น้องราชสีห์ทองหกตา,จ้าวแมงป่องเกล็ดดำและโอลิเวอร์พยักหน้าเห็นด้วย ขณะที่บีบี.. ก็ไม่ส่งเสียงคัดค้านเช่นกัน

“สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือเมื่อเรากลับขึ้นสู่พื้นผิว เราอย่ายอมให้ปีศาจดาบอเวจีพวกนั้นพบเราได้  เมื่อเราเข้าไปใกล้พื้นผิว  ข้าจะเริ่มร่ายเวทพอถึงจุดหนึ่งข้าจะไม่สามารถให้ความสนใจกับการจัดการกับปีศาจดาบอเวจีเหล่านั้นได้”  ลินลี่ย์กล่าว

“ไม่ต้องห่วงเจ้าตั้งใจร่ายเวทคมมีดมิติของเจ้าไป ถ้าปีศาจดาบอเวจีตัวใดเข้ามาใกล้ ต่อให้เราต้องตายเราจะต้องขัดขวางพวกมันเอาไว้ได้แน่นอน” เดลี่กล่าว

ดวงตาของยอดฝีมือทุกคนเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นจะคลี่คลายสถานการณ์

พวกเขาจะต้องฉวยโอกาสสุดท้ายเพื่ออยู่รอด!

“ออกไปกันเถอะ” ลินลี่ย์กล่าว

จ้าวแมงป่องเกล็ดดำนำทางทันที  ครั้งนี้ยอดฝีมือไม่กล้าไปเป็นทางตรงและเดินทางเป็นเส้นคดเคี้ยวขณะเฉียดเข้าไปใกล้อย่างช้าๆ   ไม่ทราบว่าเป็นเพราะความโชคดีหรือไม่  พวกเขาไม่ได้เผชิญหน้ากับปีศาจดาบอเวจีอย่างที่เผชิญครั้งแรกจนกระทั่งพวกเขาไปได้เกินครึ่งทาง

“ฉัวะ” ด้วยการตวัดกรงเล็บครั้งเดียว บีบีฉีกศีรษะของปีศาจดาบอเวจีที่โผล่ออกมา  ไม่ยอมให้โอกาสมันได้ร้องเตือน

“ทุกคน! ระวังให้ดีตอนนี้เราอยู่ห่างจากทางออกเพียงราวๆ ห้าร้อยเมตร ยิ่งเราเข้าไปใกล้  จำนวนปีศาจดาบอเวจีก็ยังจะหนาแน่นขึ้น”  เดลี่เตือนทุกคน  ตอนนี้ทุกคนรายล้อมลินลี่ย์ที่เริ่มร่ายเวทแล้ว

“แย่แล้ว”จ้าวแมงป่องเกล็ดดำชะงักในระยะเส้นทางห่างจากเป้าหมายเขาสามร้อยเมตรทันที

“ปีศาจดาบอเวจีเหล่านี้ได้ขุดหลุมใหญ่รายรอบทางออกไว้” เสียงของจ้าวแมงป่องเกล็ดดำดังขึ้นในใจของยอดฝีมือทุกคน  ยอดฝีมือทุกคนรู้สึกใจสั่นสะท้าน  หน้าของลินลี่ย์เปลี่ยนไปเช่นกันและหยุดร่ายเวท

“หลุมกว้างอย่างนั้น  ถ้าเราบุกฝ่าเข้าไป เราจำเป็นต้องผ่านระยะร้อยเมตรก่อนที่จะไปถึงทางออก  เป็นไปได้มากว่าเราจะถูกฆ่าก่อนจะไปถึงทางออก

ยอดฝีมือทั้งสิบตะลึงกันหมด

ในอากาศเหนือพื้นปีศาจดาบอเวจีนับไม่ถ้วนกำลังรอคอยหัวหน้าปีศาจดาบอเวจีสีแดงก็ยังคอยอยู่ด้วยเช่นกัน มีปีศาจดาบอเวจีเพียงสามร้อยที่ค้นหากลุ่มลินลี่ย์อยู่ใต้ดินและกำลังของปีศาจดาบอเวจีที่อยู่เหนือพื้น มีมากครึ่งต่อครึ่ง

พวกเขาจะล้อมพื้นที่รอบหลุมยักษ์หน้าทางออกเป็นธรรมดา

ทางออกไปชั้นที่สิบเดิมที่อยู่ในระดับพื้น แต่เพราะมีการขุดหลุมขนาดใหญ่ลงไปในพื้นโลหะ  ทางออกในตอนนี้จึงเหมือนกับหน้าต่างที่ลอยอยู่ในอากาศ  แสงสีดำเลือนรางยังหุ้มล้อมบันได

ไม่มีปีศาจดาบอเวจีสักตนกล้าผ่านเข้าไปในทางออกนั้น

ปีศาจดาบอเวจีจำนวนหมื่นรายล้อมอยู่ที่อุโมงค์ในตอนนี้เหมือนกับแนวกั้นน้ำ ดูเหมือนว่ากลุ่มของลินลี่ย์จะไม่สามารถบุกฝ่าออกไปได้แม้แต่น้อย

“ควั่บ!’”ควั่บ!’“ควั่บ!’.....

แต่ทันใดนั้นร่างเลือนรางสิบร่างในแถวนั้นบุกเข้ามาในหลุมทันทีแต่ละร่างพุ่งเข้ามาด้วยความคล่องแคล่วว่องไว กลุ่มของลินลี่ย์ไม่มีทางเลือกอื่น พวกเขาต้องเสี่ยงทุกอย่างและทุ่มสุดกำลัง คว้าความหวังฉวยโอกาสที่เลือนรางเพื่อรอดชีวิตและตีฝ่ากลับไปชั้นที่สิบให้ได้!

ปีศาจดาบอเวจีจำนวนมากพบยอดฝีมือกลุ่มของลินลี่ย์อย่างต่อเนื่อง

“ฆ่า!”  ปีศาจดาบอเวจีมีระดับความเร็วที่ไวมาก

แต่พวกเขาจำเป็นต้องใช้เวลาเล็กน้อยก่อนจะตั้งตัวได้และในช่วงเวลาเล็กน้อยนี้ กลุ่มของลินลี่ย์บินออกมาสองร้อยถึงสามร้อยเมตรแล้ว ตอนนี้พวกเขาอยู่ห่างจากทางออกไม่กี่สิบเมตรแล้วในตอนนี้ แต่ระยะไม่กี่สิบเมตรนี้อุดเต็มไปด้วยปีศาจดาบอเวจี

พอร่ายเวทจบลินลี่ย์เหยียดมือออกไป

แก่นแห่งธาตุลมมารวมตัวรายล้อมลินลี่ย์  และลมรอบๆ หลายกิโลเมตรพลันชะงักทันที  ลินลี่ย์มีสีหน้าแววตาดุร้ายใช้พลังจากแหวนมังกรขนดเรียกแก่นธาตุลมและกระตุ้นพลังเวทในร่างกายสร้างคมมีดมิติสีฟ้าเลือนรางที่มีขนาดกว้างถึงยี่สิบเมตร!

นี่คือคมมีดมิติที่มีความกว้างกว่าเวทคมมีดมิติธรรมดาถึงสิบเท่า

“ชึ่......”

คมมีดมิติพุ่งออกไปเหมือนใบพัดขนาดใหญ่และไม่ว่าผ่านไปตรงที่ใดระลอกขนาดยักษ์จะปรากฏในพื้นที่มิติ

“ตาย”ลินลี่ย์กระตุ้นพลังจิตผ่านแหวนมังกรขนดควบคุมตำแหน่งของเวทคมมีมิติ ตอนนี้ลินลี่ย์สามารถเข้าใจได้ถึงอนุภาคของลมหมุนในคมมีดมิตินับไม่ถ้วนของเขา  อนุภาคเหล่านี้เคลื่อนไหวเร็วขณะที่ส่วนอื่นเคลื่อนไหวช้าจึงสร้างเป็นคมมีดมิติ

“อ๊าคคค!”  “อ๊าคคค!”  เสียงกรีดร้องหวาดผวานับไม่ถ้วนดังขึ้น

ที่ใดก็ตามที่คมมีดมิติขนาดใหญ่ผ่านไปปีศาจดาบอเวจีที่ขวางทางอยู่จะถูกตัดขาดเป็นชิ้น

ลินลี่ย์พยายามบังคับความเคลื่อนไหวของเวทคมมีดมิติให้ช้าเพื่อกำจัดแนวขัดขวางข้างหน้าพวกเขาออกไป  แต่... คมมีดมิติเร็วเกินไป  แม้ลินลี่ย์จะควบคุมไว้ก็ตามพอเวลาที่คมมีดมิติผ่านไปที่ทางออกและเปิดทางข้างๆ ได้กลุ่มของลินลี่ย์ก็ยังห่างจากทางออกถึงสิบเมตร

ตอนนี้แค่เพียงสิบเมตร!

ทางออกอยู่ต่อหน้าต่อตาพวกเขาและปีศาจดาบอเวจีที่ขัดขวางพวกเขาในตอนนี้ก็ตายแล้ว

แต่...พวกเขายังต้องไปอีกสิบเมตร!

เพราะคมมีดมิติมีขนาดกว้างยี่สิบเมตรปีศาจดาบอเวจีทั้งสองข้างจึงอยู่ห่างออกไปอย่างน้อยสิบเมตร และปีศาจดาบอเวจีเหล่านี้ไม่สามารถหลบได้แม้แต่น้อย.. ปีศาจดาบอเวจีกลุ่มใหญ่บุกโจมตีลงมาจากด้านบน  ที่สำคัญคมมีดมิติเป็นเวทโจมตีในแนวราบสองมิติ

ปีศาจดาบอเวจีหลายตนอยู่ใกล้กลุ่มของลินลี่ย์

“เร็วเข้า!’’

ทุกคนในกลุ่มของลินลี่ย์เคลื่อนไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง ปีศาจดาบอเวจีที่อยู่ด้านบนพวกเขาระเบิดพลังลงมาโถมใส่พวกเขาเหมือนกระแสน้ำหลากตัดสินจากระยะ ลินลี่ย์สามารถบอกได้ว่าถ้าปีศาจดาบอเวจีเหล่านี้ได้รับคำสั่งให้โจมตีลงมาจะมีพวกเขาเพียงสามที่หนีรอดได้

เฟนบีบีและเดลี่อยู่ในตำแหน่งหน้าสุด

คนอื่นไม่มีโอกาสหนีได้เลยแม้แต่น้อย

ถูลี่,สองพี่น้องราชสีห์ทองหกตา จ้าวแมงป่องเกล็ดดำ โอลิเวอร์.. ตอนนี้พวกเขาแทบจะคลั่งกันหมดแล้ว  แต่ตาของพวกเขามีแววสิ้นหวัง เกือบถึงแล้ว..แต่เวลาไม่พอ!

“เร็วเข้า!”

เฟนคำรามทันที เปลี่ยนสภาพเป็นสายฟ้าขณะที่เขาบุกขึ้นหน้าใส่ปีศาจดาบอเวจีด้านบนอย่างดุดันหวังว่าจะป้องกันปีศาจดาบอเวจีนับไม่ถ้วนได้ชั่วครู่ก็ยังดี  แต่ในพริบตาเฟนถูกหวดกลับลงมาจากแรงฟันของปีศาจดาบอเวจีนับไม่ถ้วน

“อ๊า....!!!”  โอลิเวอร์คำรามอย่างดุดัน

ดาบลวงตาปริมาณมากมายมหาศาลผสานกับแสงดำและขาวปรากฏขึ้นทันทีฆ่าปีศาจดาบอเวจีไปสี่ตนในการกวาดฟันในครั้งเดียว  และจากนั้นโอลิเวอร์ก็ร่วงลงกับพื้นหน้าของเขาซีดขาว  ตอนนี้มีเพียงเดลี่และบีบีที่เข้าทางออกไปแล้ว คนอื่นๆ เข้าไม่ทันเวลา

“เรากำลังจะตายหรือ?”

ไม่ว่าจะเป็นโอลิเวอร์จ้าวแมงป่องเกล็ดดำ ถูลี่ โรซารี่หรือราชสีห์ทองหกตาสองพี่น้อง..

สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง!

แต่ในขณะนั้นเองขณะที่ความสิ้นหวังพุ่งถึงขีดสุด..

“รีบหนีไปเร็ว!” เสียงคำรามเกรี้ยวกราดดังขึ้นในใจของยอดฝีมือทุกคน

ประกายแสงสีม่วงชั่วร้ายและประกายกระบี่สีม่วงนับไม่ถ้วนเต็มอยู่ในอากาศเหมือนกับอสรพิษบิดม้วนตัวเต็มพื้นที่เหมือนกับม่านพลังคุ้มกันต้านทานปีศาจดาบอเวจีไว้ได้... สิ่งที่แปลกก็คือ...

สิ่งประหลาดเกิดขึ้นกับปีศาจดาบอเวจีเบื้องบนพวกเขา  คือความเร็วของพวกมันตกลงทันทีอย่างมากมาย

ทั่วทั้งตัวลินลี่ย์ในตอนนี้คลุมไปด้วยรัศมีสีแดงอำมหิต

เขากระตุ้นพลังรังสีอำมหิตในกระบี่เลือดม่วงอีกครั้ง

“ลินลี่ย์!”

โอลิเวอร์ถูลี่ โรซารี่ ราชสีห์ทองหกตาสองพี่น้องและคนอื่นรู้สึกตกใจ  แต่เมื่อเห็นโอกาสรอดชีวิตพวกเขาวิ่งตรงเข้าอุโมงค์ทันที แต่ขณะที่โอลิเวอร์และยอดฝีมืออื่นเข้าทางออกไปแล้ว...

ลินลี่ย์ไม่มีโอกาสเข้าไปในทางออก  จากทุกตำแหน่ง มีปีศาจดาบอเวจีนับไม่ถ้วนเข้ามาปิดทางออกไว้รวดเดียวอีกครั้งหนึ่ง ลินลี่ย์ได้แต่ขัดขวางพวกมันที่อยู่เหนือศีรษะ แต่เขาไม่สามารถป้องกันพวกที่อยู่ด้านล่างและจากตำแหน่งทั้งสี่ได้

ทางออกถูกขัดขวางไว้!

ไม่มีทางหนี!

“พี่ใหญ่!  พี่ใหญ่!!!”  ร่างเงาดำพุ่งวาบมาจากทางออกทันทีบุกกลับมาที่ชั้นที่สิบเอ็ด เสียงดุดันกราดเกรี้ยวดังขึ้น “บีบี ไปซะ!” ลินลี่ย์ตวาด, เสียงของเขาดังอยู่ในจิตสำนึกของบีบีราวกับฟ้าผ่า  บีบีออกมาจากทางออกแทบจะทันที  เขาถูกปีศาจดาบอเวจีกระแทกกลับมา

สำหรับลินลี่ย์ปีศาจดาบอเวจีเหล่านั้นรายล้อมเขาเหมือนกับฝูงตั๊กแตน ลินลี่ย์ถูกปีศาจดาบอเวจีรายล้อมไว้ทุกทิศทางเหมือนกับดวงอาทิตย์ที่ถูกบดบัง