Chapter 38 สู้กลับ! พับแขนเสื้อของคุณแล้วลงมือทำเลย!
หลังจากจัดการกับศิษย์ของสำนักวิญญานโลหิตผู้คนจากสำนักไท่ฉิงได้ระบายความโกรธของพวกเขา ในขณะนี้ฮั่นหยูและคนอื่น ๆ ยังไม่กลับมา ดังนั้นสายตาของทุกคนจึงจับจ้องไปที่เย่ซวน
ในการต่อสู้ตอนนี้ ไม่เพียงแต่เย่ซวนก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ แต่เขายังแสดงทักษะของเขาด้วย ในขณะนี้ เขากลายเป็นกระดูกสันหลังของทุกคน ในหัวใจของคนเหล่านี้ ศักดิ์ศรีของเขาไม่น้อยไปกว่าฮั่นหยู
“ผู้อาวุโสเย่ เราควรทำอย่างไรต่อไป หากคนของสำนักวิญญานโลหิตเห็นว่าผู้อาวุโสและศิษย์ของพวกเขาไม่กลับมา พวกเขาจะส่งคนมามากกว่านี้แน่นอน ในเวลานั้นการต่อสู้ที่ดุเดือดจะหลีกเลี่ยงไม่ได้”
“อย่างมากที่สุด เราจะแยกตัวออกไปก่อน ศิษย์ทั้งหมดจะไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไป และพวกเขาจะหลบหนีชั่วคราว ด้วยวิธีนี้เราอาจจะสามารถหลีกเลี่ยงภัยพิบัตินี้ได้”
“เรามีคริสตัลและไข่มุกเรืองแสงตอนกลางคืนมากมายไม่ใช่หรือ ถ้าไม่มีทางอื่น เราจะใช้บางส่วนเพื่อขอความช่วยเหลือจากภายนอกและขอความคุ้มครองจากสำนักขนาดใหญ่เหล่านั้น”
“ถ้ามันยังไม่ได้ผล ทำไมเราไม่ส่งของขวัญไปที่สำนักวิญญานโลหิตและเจรจากับพวกเขาล่ะ?”
“บ้าไปแล้วเหรอ? เจรจากับพวกเขาก็เหมือนส่งแกะเข้าปากเสือ ไม่ต่างจากการฆ่าตัวตาย”
บรรดาศิษย์เสนอแนะ ทุกคนสามารถเห็นได้ว่าสำนักวิญญานโลหิตมีความทะเยอทะยาน หากพวกเขาปล่อยคนเหล่านี้ออกไปและปล่อยให้เสือกลับขึ้นไปบนภูเขา มันจะต้องสร้างปัญหาไม่รู้จบอย่างแน่นอน
หากพวกเขาไม่ปล่อย พวกเขาจะต้องกลายเป็นศัตรูกับสำนักวิญญานโลหิตเมื่อสำนักวิญญานโลหิตออกมาโต้ตอบอย่างเต็มกำลัง แนวป้องกันภูเขาอันยิ่งใหญ่อาจไม่สามารถรองรับพวกเขาได้เลย
แม้ว่าพวกเขาจะเพิ่งชนะการต่อสู้ แต่การแสดงออกของศิษย์ก็ดูไม่ดี
“สำนักวิญญานโลหิตมีชื่อเสียงที่ไม่ดี” ผู้อาวุโสคนที่เก้ากล่าวอย่างกังวล “แม้ว่าเราจะปิดตัวเอง เราก็ไม่สามารถซ่อนได้ตลอดไป นี่ไม่ใช่ความคิดที่ดีเลย”
“นอกจากนี้ มันไม่ง่ายเลยที่จะรับมือด้วย แม้ว่าเราจะมองหาความช่วยเหลือจากภายนอก แต่ใครเล่าจะยอมเสี่ยงเพื่อรุกรานพวกเขา? ฉันเกรงว่ามันไม่มีเหตผลเท่าไร”
ศิษย์ของสำนักวิญญานโลหิตสองสามคนบังเอิญได้ยินเรื่องนี้
“ตอนนี้แกกลัวหรอ? ฉันเกรงว่าแกจะไม่รู้ว่าคุณทำผิดพลาดครั้งใหญ่แค่ไหน! เมื่อเจ้าสำนักของเรารู้เรื่องนี้ เขาจะใช้พลังของสำนักทั้งหมดเพื่อเหยียบย่ำสำนักไท่ฉิง! ถึงเวลานั้นพวกแกทุกคนจะตายแน่”
เขาหัวเราะอย่างเย่อหยิ่ง โดยไม่ตระหนักแม้แต่น้อยว่าเป็นเชลยศึกอยู่
“ถ้าแกรู้ว่าอะไรดีสำหรับแก แกก็ควรปล่อยเราไปโดยเร็ว ด้วยวิธีนี้ เรายังคงสามารถทิ้งศพของแกไว้ได้ ไม่อย่างนั้นเราจะทำให้แกตายแบบไม่มีที่ฝังแน่นอน แม้แต่วิญญาณของแกก็ไม่สามารถพักผ่อนอย่างสงบได้”
คนของสำนักวิญญานโลหิตนั้นหยิ่งยโส ถึงตอนนี้ยังมองไม่ชัดและคิดว่าสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเป็นความบังเอิญ
เขาคิดเพียงว่าพวกเขาประเมินพลังของแนวป้องกันภูเขาที่ยิ่งใหญ่ของสำนักไท่ฉิงต่ำเกินไป และพวกเขาประเมินศัตรูต่ำเกินไป ซึ่งทำให้เย่ซวนบังเอิญใช้ประโยชน์จากช่องโหว่ได้
อย่างไรก็ตาม เขาไม่รู้ว่าคำว่าบังเอิญไม่มีอยู่ในพจนานุกรมของเย่ซวน
เท้าที่ตกลงมาจากฟ้าเหยียบหน้าเขาอย่างโหดเหี้ยมทำให้เขาต้องกินโคลนเต็มปาก
ในขณะเดียวกันก็มีเสียงผู้ชายเย็นชาตามมาด้วย "พูดมากว่ะ"
ศิษย์เงยหน้าขึ้นและกำลังจะสาปแช่งเสียงดัง แต่เขาพบกับดวงตาที่ลึกล้ำคู่หนึ่ง ความหนาวเย็นปะทะเข้าที่ใบหน้าของเขา และเขาสั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว ไม่สามารถพูดอะไรได้
คนของสำนักไท่ฉิงเฝ้าดูอย่างช่วยไม่ได้ คนที่พูดเรื่องไร้สาระและพูดไม่หยุดก็ถูกเย่ซวนเหยียบทันที การกระทำของเขาน่าพึงพอใจเกินไป!
บอกได้คำเดียวว่า "เด็ด"!
ถ้าผู้คนไม่ทำให้เขาขุ่นเคือง เขาจะไม่ทำให้พวกเขาขุ่นเคือง
เขาถามด้วยความสงสัยว่า “ทำไมเราต้องซ่อน พยายามหนี ขอความช่วยเหลือจากภายนอกแต่ไม่ตอบโต้เองล่ะ”
เมื่อเผชิญกับคำถามของเย่ซวนกลุ่มศิษย์และผู้อาวุโสก็เงียบลง เมื่อมองไปที่เย่ซวนที่สงบ พวกเขารู้สึกผิดและละอายใจอย่างอธิบายไม่ได้
ความคิดที่กล้าหาญนี้ทำให้พวกเขารู้สึกหายใจไม่ออกชั่วขณะ
ในท้ายที่สุด ผู้อาวุโสคนที่เจ็ดก็พูดติดอ่างว่า “เพราะเราไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้…”
เย่ซวนรู้สึกประหลาดใจมากยิ่งขึ้น “คุณไม่เคยต่อสู้มาก่อน แล้วคุณรู้ได้อย่างไรว่าคุณไม่สามารถชนะได้”
คนของสำนักไท่ฉิงก็พูดไม่ออก ฟังดูสมเหตุสมผลจริงๆ และพวกเขาไม่สามารถเถียงได้
ตามที่เย่ซวนคาดไว้ เขาไม่ได้เล่นไพ่ตามปกติ เมื่อคนธรรมดาเผชิญกับการโจมตีของศัตรูที่ทรงพลัง พวกเขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหลีกเลี่ยงการต่อสู้ แต่เย่ซวนนั้นแตกต่างออกไป เขาต้องการที่จะต่อสู้กลับ
ยังไงสำนักวิญญานโลหิตก็ก่อตั้งขึ้นมาเป็นเวลานานเมื่อเทียบกับสำนักไท่ฉิง เมื่อเทียบกับสำนักที่มีรากฐานดีและมีมรดกตกทอดมาอย่างยาวนาน ประกอบกับข้อเท็จจริงที่ว่าศิษย์ของพวกเขาล้วนชั่วร้ายอย่างยิ่ง ความแข็งแกร่งจึงแตกต่างกันอย่างมาก ไม่มีโอกาสชนะเลย
"ตอนนี้คุณเข้าใจไหม? ตอนนี้เจ้าสำนักและผู้อาวุโสที่ทรงพลังไม่ได้อยู่ที่นี่ เราไม่มีโอกาสชนะ แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ที่นี่ แต่โอกาสในการชนะก็น้อยกว่า 50%”
หลังจากฟังการวิเคราะห์ของผู้อาวุโสแล้วเย่ซวนก็พยักหน้า "ก็จริง"
ผู้อาวุโสคนอื่น ๆ คิดว่าเขาใส่ใจในคำพูดของพวกเขาและใบหน้าของพวกเขาก็แสดงความรู้สึกพึงพอใจ
ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในวินาทีถัดไป?
“นั่นเป็นสิ่งที่เราจะรู้ได้ก็ต่อเมื่อเราต่อสู้แล้วเท่านั้น นอกจากนี้ ตอนนี้เราไม่ชนะการต่อสู้แล้วเหรอ?”
หลังจากพูดอย่างนั้นเย่ซวนก็ใช้ปลายเท้าของเขายกศิษย์ของสำนักวิญญานโลหิตซึ่งเหมือนหมูที่ตายแล้ว
ผู้อาวุโสคนอื่นตกตะลึง!
ปรากฎว่าเย่ซวนไม่ล้มเลิกความคิดที่จะโจมตีสำนักวิญญานโลหิตแม้ว่าพวกเขาจะพูดมากก็ตาม
มีศิษย์สองสามคนที่เปี่ยมไปด้วยพละกำลัง และพวกเขาแตกต่างจากผู้อาวุโสที่ยำเกรงเหล่านี้
“ฉันสนับสนุนความคิดของผู้อาวุโสเย่ ทำไมเราต้องกลืนความโกรธของเราเมื่อพวกเขาโจมตีเรา? เราควรสู้กลับ! เราจะบอกให้คนอื่นรู้ว่าเราไม่ธรรมดา!”
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ถูกพูด ศิษย์หลายคนเห็นด้วยกับพวกเขาจริงๆ
เย่ซวนคนเดียวก็ปวดหัวแล้ว และตอนนี้ศิษย์เหล่านี้ก็บ้าตามๆกันไปอีก
ในขณะนี้ ผู้อาวุโสรู้สึกหมดหนทางอย่างมาก พวกเขาหวังว่าฮั่นหยูจะกลับมาอย่างรวดเร็วและยุติสถานการณ์ที่วุ่นวายนี้ มิฉะนั้น หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป มันจะควบคุมไม่ได้
