ตอนที่แล้ว2082 - ไม่คิดว่าตระกูลพานจะร่ำรวยถึงขนาดนี้
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไป2084 - พวกเจ้าทุกคนเข้ามาพร้อมกันเถอะ 

2083 - นางเป็นของข้า


2083 - นางเป็นของข้า

ตลอดการเดินทางที่เหลือไป๋เจ๋อและจื่อคุนต่างก็ตื่นตระหนก แม้ว่าสือฮ่าวจะไม่ได้ขยับมือ แต่เขาก็ยังไม่หยุดการแสดงความคิดเห็นแบบสุ่มของเขาเลย

"อะไร? นั่นมันเศษเสี้ยวอาวุธของราชาอมตะไร้สิ้นสุด มันถูกวางทิ้งไว้ข้างถนนแบบนี้ได้ยังไง? ข้ากำลังจะบอกว่านั่นมันเต็มไปด้วยเศษเสี้ยวของเต๋ากาลเวลาอันยิ่งใหญ่หากได้นั่งทำสมาธิรู้แจ้งอยู่ที่นี่มันจะได้รับประโยชน์มหาศาล

ครั้งหนึ่งข้าเคยเห็นระฆังตัวเต็มของราชาอมตะไร้สิ้นสุดที่ถูกทำลายอย่างยับเยิน สักวันหนึ่งข้าจะไปเอามันมาอย่างแน่นอน”

ระหว่างทางมีหน้าผาและศิลาจารึก พวกมันถูกทิ้งไว้ข้างหลังโดยราชาอมตะเป็นการส่วนตัว ทุกตัวอักษรที่ถูกสลักอยู่บนนั้นล้วนประเมินค่าไม่ได้อย่างแท้จริง

สือฮ่าวกัดฟัน เมื่อใดที่เขาสามารถสร้างคฤหาสน์เช่นนี้ได้สำเร็จ ไม่ว่าของมีค่าใดในโลกเขาจะนำมาไว้ที่คฤหาสน์ของตัวเองให้หมด?

ไป๋เจ๋อและจื่อคุนตัวสั่นด้วยความกลัว ทั้งสองแทบจะเกาะติดกับสือฮ่าวเพื่อป้องกันไม่ให้เขาทำอะไรแบบเมื่อสักครู่อีก คนหนึ่งจากซ้าย คนหนึ่งจากทางขวาพร้อมที่จะหยุดเขาในทันที

“เจ้าสองคนเป็นปูในชีวิตก่อนหน้านี้หรือเปล่า? ทำไมพวกเจ้าถึงต้องมาเดินเบียดข้าอยู่ตลอด พวกเจ้าก็ไม่ใช่หญิงงามอะไรอย่ามาเดินใกล้ๆข้าได้หรือไม่!” สือฮ่าวรู้สึกรำคาญ

สองคนนี้ประสบความทุกข์ยากเกินบรรยายจริงๆ พวกเขาสาปแช่งในใจและหวาดกลัวอย่างยิ่ง กลัวว่าเขาจะก่ออาชญากรรมมากกว่านี้

ในที่สุดพวกเขาก็เดินมาถึงสวนท้อเซียน ก้อนหินบนพื้นทุกก้อนล้วนปลดปล่อยสารที่เป็นอมตะออกมาจนทำให้สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความสดชื่น

สือฮ่าวรู้สึกว่าต้นไม้ที่เขาเห็นอยู่ตรงหน้านี้ต้องไม่ใช่ต้นไม้เซียนธรรมดาแต่บางทีมันอาจจะเป็นสิ่งมีชีวิตระดับราชาอมตะเช่นกัน

“หรูหราขนาดนี้?” เขาพึมพำอย่างเงียบ ๆ

จื่อคุนอดไม่ได้ที่จะเตือนเบาๆว่า

“ว่ากันว่าคฤหาสน์ของราชาอมตะพานล้วนถูกสร้างขึ้นจากภูเขาจักรวาล นั่นเป็นเหตุผลให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้ล้วนถูกสร้างขึ้นมาจากวัตถุชั้นเซียน”

สือฮ่าวตกตะลึง จากนั้นเขาก็สำรวจทุกที่ด้วยความตื่นเต้นและแน่นอนว่าทุกสิ่งทุกอย่างล้วนไม่ธรรมดาจริงๆ!

ไม่น่าแปลกใจเลยที่จะมีเศษเสี้ยวอาวุธที่ถูกทำลายของราชาอมตะไร้สิ้นสุดอยู่ที่นี่ ก็เพราะว่าครั้งหนึ่งเขาเคยช่วยเหลือราชาอมตะพานในการปรับแต่งอาวุธนั่นเอง

สวนท้อเซียนนั้นใหญ่มาก แขกที่มาพักที่นี่เต็มไปด้วยความสุขสำราญ

ไม่มีคนธรรมดาที่สามารถเข้าสู่สถานที่แห่งนี้ได้ ทุกคนล้วนเป็นผู้มีอำนาจ พวกเขาเป็นทั้งอัจฉริยะที่แปรปรวนสวรรค์หรือเมล็ดพันธุ์ที่หายาก

ผู้ฝึกฝนทั่วไปไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้าร่วมในการชุมนุมที่โดดเด่นนี้

ต้นท้อเซียนตั้งอยู่ใจกลางสวน ดอกสีชมพูของมันบานสะพรั่ง ดอกที่ร่วงหล่นกระจัดกระจายและโบยบินไปรอบๆราวกับเกล็ดหิมะ

ในขณะเดียวกันกิ่งก้านของมันก็มีลักษณะคล้ายกับมังกรที่คดเคี้ยว มันออกผลแล้วลูกท้อทุกลูกล้วนมีสีแดงสด ปล่อยแสงสีแดงเข้มเปล่งประกายเจิดจ้า กลิ่นหอมหวานฟุ้งกระจายไปทั่ว

แขกของการชุมนุมที่มีชื่อเสียงนั่งบนทุ่งหญ้าใต้ต้นไม้ ด้านหน้าพวกเขามีโต๊ะหยกและสุราชั้นดีรวมถึงอาหารเลิศรส สถานที่แห่งนี้นับเป็นสวรรค์อย่างแท้จริง

สือฮ่าวถูกนำไปยังที่นั่งของเขา เขานั่งหลังโต๊ะหยก และจากนั้นก็เริ่มสำรวจทิวทัศน์โดยรอบ

“ลูกท้อเหล่านี้ล้วนเป็นยาเซียนใช่หรือไม่” สือฮ่าวถาม

“ไม่ มีเพียงผลเดียวเท่านั้นที่ออกมาจากต้นแม่ ผลที่ได้คือยาเซียนอันล้ำค่าที่สุด สามารถทำให้คนที่กินเข้าไปเพียงคำเดียวสามารถกลายเป็นผู้อมตะได้ มูลค่าของมันมากมายมหาศาลเกินกว่าที่พวกเราจะจินตนาการถึง!” ไป๋เจ๋อกล่าวด้วยความชื่นชม

ต้นท้อเซียนต้นอื่นๆที่อยู่ที่นี่ทั้งหมดเติบโตจากแกนผลของต้นแม่

แม้ว่าพวกมันจะไม่สามารถทำให้ผู้คนกลายเป็นผู้อมตะได้แต่การจะทำให้เป็นสิ่งมีชีวิตสูงสุดนั้นก็ไม่ใช่ปัญหาเลย แม้ว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตสูงสุดระดับต่ำสุดก็ตาม

ในระยะไกลมีคนคู่หนึ่งที่เดินเข้ามาในสวนท้อ ชายหนุ่มนั้นหล่อเหลาเต็มไปด้วยรูปลักษณ์อันโอ่อ่า การปรากฏตัวของเขาราวกับมังกร มีรากฐานของราชาอมตะอยู่ในตัว!

ในส่วนของหญิงสาวนั้นนางสวมชุดสีขาวที่มีความสดใสยิ่งกว่าหิมะ รูปร่างของนางโดดเด่นราวกับเทพธิดาให้สรวงสวรรค์ ทั้งสองค่อยๆเดินไปรอบๆสวนท้อมีความเหมาะสมกันอย่างมาก

“ชิงยี่!” สือฮ่าวเรียกออกมา

ในขณะนี้ไป๋เจ๋อและจื่อคุนต่างก็ตกใจ เป็นเพราะพวกเขาเห็นว่าอารมณ์ของฮวงเปลี่ยนไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

เขาไม่ได้ยิ้มอย่างซุกซนอีกต่อไปแต่แสดงออกถึงลักษณะทางธรรมชาติของผู้ที่จะกลายเป็นใหญ่ในอนาคต รัศมีพลังของเขาตอนนี้เทียบได้กับราชาอมตะน้อยเอ๋ากานและพานยี่อย่างไม่ต้องสงสัย

คนที่อยู่ถัดจากสือฮ่าวแม้ว่าการฝึกฝนของพวกเขาจะค่อนข้างสูง แต่เมื่อสือฮ่าวปลดปล่อยรัศมีพลังออกมาแม้เพียงเล็กน้อยคนพวกนั้นยังไม่กล้าที่จะนั่งอยู่ใกล้เขาต้องลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

“สือฮ่าว!”

ชิงยี่ส่งเสียงร้องเบาๆ ความสง่างามของนางมีความพิเศษ ใบหน้าที่งดงามของนางแสดงออกด้วยความตื่นเต้น ดวงตาของนางพล่ามัวเล็กน้อยและรีบวิ่งเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว

หนึ่งการพลัดพรากทำให้พวกเขาไม่ได้พบกันถึงพันปี ในตอนนั้นเพื่อเห็นแก่เต๋าอมตะ นางจึงตัดสินใจก้าวเข้าสู่ดินแดนอมตะ ตอนแรกนางไม่คิดว่าจะได้พบเขาอีกแล้วในชีวิตนี้ ไม่คิดว่าหลังจากพันปีผ่านไปพวกเขาจะมีโอกาสได้พบกันอีกครั้ง

สือฮ่าวลุกขึ้นแล้วยิ้มออกมา

ชิงยี่มาถึงแล้วนางดูเด็กหนุ่มคนนี้ด้วยความงุนงง เขายังคงเป็นเหมือนเมื่อก่อน แต่ดูเหมือนเขาจะมั่นคงกว่าเมื่อก่อนมาก ลักษณะของเขานั้นยิ่งใหญ่เหมือนกับคนที่ครองอำนาจมาอย่างนานปี

ไป๋เจ๋อและจื่อคุนร้องไห้ในใจ เป็นเพราะฮวงในปัจจุบันแตกต่างไปจากที่เห็นก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง

“ชิงยี่ นี่คือเพื่อนของเจ้าเหรอ? ข้าก็อยากรู้จักเขาเช่นกัน” เอ๋ากานก็ติดตามมาอย่างรวดเร็ว ในฐานะราชาอมตะน้อยของตระกูลเอ๋าทุกการเคลื่อนไหวที่เขาล้วนทำให้ผู้คนมากมายให้ความสนใจ

“เขาคือฮวง!” ชิงยี่กล่าว

“โอ้? เป็นเจ้านี่เอง ไม่คิดว่าเจ้าจะมีความองอาจกล้าหาญถึงขนาดนี้” มือของเอ๋ากานไขว้อยู่ด้านหลัง บนศีรษะของเขามีมงกุฎสีม่วงทอง

แม้เขาจะพูดเพียงเท่านั้นแต่ท่าทางของเขาก็แสดงออกมาว่า 'เจ้ายังเทียบข้าไม่ได้'

เขาเป็นบุคคลชั้นนำในหมู่สิ่งมีชีวิตสูงสุด การปรากฏตัวของเขาดูสง่างามตามธรรมชาติ ตอนนี้สายตาของเขาจับจ้องไปยังสือฮ่าว

“เจ้าเองก็สง่างามไม่น้อย!” สือฮ่าวพูดอย่างใจเย็น

จากนั้นเขาก็ดึงแขนชิงยี่เพื่อให้นางมายืนข้างๆเขาและกล่าวด้วยน้ำเสียงสงบว่า

“ต้นไม้สารพัดเต๋านั้นเป็นของข้า ชิงยี่ก็เป็นของข้าเช่นเดียวกัน หากเจ้ายอมรับเรื่องนี้ไม่ได้? ก็มาสู้กัน!”

ไม่มีใครคาดคิดว่าเขาจะพูดออกมาตรงๆแบบนี้ เขากล้าแม้กระทั่งข่มขู่ราชาอมตะน้อยจากตระกูลเอ๋า!

สือฮ่าวสัมผัสได้ถึงความเป็นศัตรูของอีกฝ่ายตั้งแต่แรก ดังนั้นเขาจึงไม่คิดเสียเวลาอีกต่อไป ในเมื่อเจ้าอยากเป็นศัตรูกับข้าเจ้าก็ต้องตาย!

ภายในสวนท้อเซียน หลายคนตกตะลึง ผู้บ่มเพาะจากทุกเผ่าพันธุ์ต่างขมวดคิ้วเมื่อมองดูบริเวณนี้

ฮวงเผชิญหน้ากับราชาอมตะน้อยอาจมีการต่อสู้เกิดขึ้นหลังจากนี้!

มีกี่คนที่กล้าเผชิญหน้ากับเอ๋ากานในอาณาจักรเต๋ามนุษย์? ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขายังคงไม่มีใครหยุดยั้งได้ท่ามกลางผู้ฝึกตนภายใต้ระดับเซียนที่แท้จริง

“เจ้าค่อนข้างมีความกล้าหาญ ข้าชื่นชมเจ้าจริงๆ” เอ๋ากานยังคงมีความสงบนิ่ง รอยยิ้มจางๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าเขา ไม่มีความหวั่นไหวใดๆแม้ว่าจะถูกท้าทายมากถึงขนาดนี้

เกราะของเขาเป็นสีทองอ่อน ราวกับว่าจักรพรรดิสงครามยืนอยู่ตรงนั้น องอาจกล้าหาญอย่างยิ่ง!

“อย่างไรก็ตาม เจ้ายังหยิ่งเกินไป นี่มันสถานที่แบบไหนกันนะ? มันคือคฤหาสน์ราชาพานเจ้าถึงกับกล้าพูดแบบนี้กับข้า เชื่อหรือไม่ว่าข้าสามารถตัดหัวของเจ้าออกมาได้!”

คำพูดของเอ๋ากานเย็นชา มีเจตนาฆ่าอย่างแผ่วเบา!

“เจ้าคิดว่าที่นี่เป็นสวนหลังบ้านตระกูลเอ๋าของเจ้าเหรอ แม้แต่ผู้อมตะของตระกูลเจ้าข้าก็ยังตบดิ้นมาแล้ว ?” สือฮ่าวต่อต้านด้วยความรุนแรงที่เท่าเทียมกัน

ใบหน้าของเขาดูบอบบางและสวยงาม แต่ในตอนนี้มันกลับกลายเป็นจริงจัง ยิ่งกว่านั้นยังมีพลังอันยิ่งใหญ่ที่เปล่งออกมา ทำให้ผู้คนที่อยู่ด้านข้างล้วนหน้าถอดสีด้วยความหวาดกลัว

“บังอาจ!” เอ๋ากานตะโกนลั่น

รูปร่างของเขาสูงใหญ่แข็งแรง มิหนำซ้ำยังมีใบหน้าหล่อเหลาอีกด้วย การที่เขายืนอยู่ที่นี่ล้วนทำให้คนอื่นหมองสีไปจนหมดสิ้น

“เจ้าต้องการรนหาที่ตายงั้นหรือ!” สือฮ่าวตวาดออกไปในเวลาเดียวกัน

อาณาเขตที่อธิบายไม่ได้ก่อตัวขึ้นรอบๆทั้งสองคน แม้แต่ใบไม้ที่ตกลงสู่พื้นก็ยังฟุ้งกระจายขึ้นสู่ท้องฟ้า

ควรทราบว่าใบไม้เหล่านี้ล้วนแล้วแต่มาจากต้นไม้เซียน ไม่ใช่ว่าใครจะสามารถทำให้พวกมันขยับได้ง่าย

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด