บทที่ 166 ซุนม่อทำเกินไปในครั้งนี้
ปัง
เจียงหย่งเหนียนผลักประตูและปรี่เข้าไปในห้องทำงานร้องออกมาก่อนจะนั่งลง
“พวกเจ้าได้ยินไหม?ซุนม่อสร้างความโกลาหลอีกครั้ง!”
“อาจารย์เจียงทุกคนต่างก็พูดถึงเรื่องนี้กันทั่ว!”
เกาเฉิงยิ้มให้การสนับสนุนในเวลาที่เหมาะสมเขาไม่อาจปล่อยให้อาจารย์เจียงเผชิญกับความเงียบงุ่มง่ามได้
"โอ้? ทุกคนคิดยังไงกับเรื่องนี้”
เจียงหย่งเหนียนสงสัยและมองไปที่เกาเฉิงและพยักหน้าเด็กคนนี้ไม่เลวสามารถแนะนำได้ ถ้าเจียงหย่งเหนียนมีโอกาสเขาควรแสดงความห่วงใยให้เขามากกว่านี้
“ซุนม่อทำเกินไปแล้วในครั้งนี้”
เกาเฉิงกล่าวต่อ
"เฮ้คนหนุ่มสาวไม่รู้ถึงความสำคัญในสิ่งที่พวกเขาทำกันเลย"
โจวซานอี้ถอนหายใจความประทับใจของเขาที่มีต่อซุนม่อนั้นไม่เลว ในฐานะครู เขาชื่นชมซุนม่อที่ขับไล่โจวหย่งและพวกทั้งลงโทษพวกอันธพาลในสถาบันเหล่านี้ อย่างไรก็ตามการชื่นชมใครสักคนไม่ได้หมายความว่า เขาสามารถทำอะไรได้ตามใจ
ซุนม่อสามารถทำลายอาชีพการงานของเขาทั้งหมดได้
“ตอนนี้อาจารย์ซุนมีปัญหาใหญ่”
เซี่ยหยวนขมวดคิ้วแน่น
หยางไฉเป็นหัวหน้าแผนกพัสดุมีอำนาจจริงและมีจางฮั่นฟูเป็นผู้สนับสนุนตราบใดที่อันซินฮุ่ยและหวังซู่บรรลุข้อตกลงร่วมกันและต้องการจัดการกับเขา จางฮั่นฟูก็ได้ยอมรับเท่านั้นท้ายที่สุดก็มีหลักฐานที่เป็นรูปธรรม
อย่างไรก็ตาม เรื่องต่างๆสำหรับโจวหย่งนั้นแตกต่างออกไป
พ่อของโจวหย่งเป็นพ่อค้าผู้ยิ่งใหญ่ที่มีความมั่งคั่งมหาศาลถูกจัดอันดับให้เขาอยู่ในสิบอันดับแรกของจินหลิงและเขารู้จักคนสำคัญที่มีอิทธิพลมากมาย นอกจากนี้ ครูของโจวหย่งยังเป็นมหาคุรุระดับ2 ดาว ฉู่เส้าหยวน สถานะของเขานั้นยอดเยี่ยมมาก
“เห็นได้ชัดว่าศีรษะของซุนม่อลอยตัวขึ้นแน่ เมื่อเร็วๆ นี้ทุกอย่างราบรื่นสำหรับเขา”
อี้เจียหมินเยาะเย้ย
ซุนม่อเอาชนะฉินเฟิ่นในการชุมนุมพบปะนักศึกษาจึงกลายเป็นครูอย่างเป็นทางการจำนวนคนที่เข้าร่วมฟังการบรรยายทั่วไปครั้งแรกของเขาชนะกู้ซิ่วสวินและอีกสองคนอย่างท่วมท้นนอกจากนี้ ซุนม่อยังได้ล้มล้างหัวหน้าแผนกพัสดุและเอาชนะเกาเปินที่ท้าสู้ด้วย อี้เจียหมินรู้สึกว่าถ้าเขาอยู่ในรองเท้าของซุนม่อมีแนวโน้มว่าเขาคงจะตัวลอยขึ้นเช่นกัน
แค่คิดก็ทำให้เขารู้สึกอิจฉาเล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม ซุนม่อประสบปัญหาในครั้งนี้เขาคิดว่าซุนม่อจะต้องระเห็จออกจากสถาบันนี้อย่างน้อยที่สุดภายในหนึ่งสัปดาห์
“คราวนี้ซุนม่อจะหนีไปจากเรื่องนี้ไม่ได้!”
พานอี้จิบชาของเขา
“ข้ารู้สึกว่ายังมีที่ว่างสำหรับการเปลี่ยนแปลง”
ตู้เสี่ยววิเคราะห์
“มีอะไรให้พลิกสถานการณ์กลับได้?เจ้าลืมสิ่งที่เกิดขึ้นกับครูสองคนที่ต้องการขับไล่โจวหย่งก่อนหน้านี้หรือไม่”
อี้เจียหมินหัวเราะอย่างเย็นชา
“เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าพ่อของโจวหย่งบริจาคเงินหลายแสนตำลึงให้กับสถาบันทุกปี?ถ้าโจวหย่งถูกไล่ออก เงินจำนวนนี้ก็จะหมดไป”
"ถูกต้อง จากสถานการณ์ปัจจุบันของสถาบันของเราเป็นเรื่องยากที่จะจ่ายเงินเดือนให้ครูโดยไม่มีเงินจำนวนนี้”
พานอี้กังวลมากเขาโตขึ้นและระดับของเขาอยู่ในระดับปานกลาง เขาแค่คิดที่จะอยู่เฉยๆ ในสถาบันจงโจวถ้าสถาบันต้องล่ม เขาจะทำอย่างไร?
เขาอายุหกสิบเศษเขาจะต้องไปที่สถาบันอื่นเพื่อแข่งขันกับครูที่อายุน้อยกว่าที่นั่นหรือไม่?แค่คิดก็รู้สึกอับอายและไม่มั่นใจ
“เราจะละทิ้งความยุติธรรมเพื่อเห็นแก่เงินหรือไม่?”
ตู้เสี่ยวยังอายุเยาว์และยังเลือดร้อน
“ข้าสนับสนุนอาจารย์ซุน!”
ติง!
+30คะแนนความประทับใจที่ดีจากตู้เสี่ยว เป็นกลาง (70/100)
เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้พวกเขาก็หมดความสนใจในการสนทนาและเงียบไป
เกาเฉิงหมุนพู่กันของเขารู้สึกชื่นชมซุนม่ออย่างมาก
พูดตามความจริงเมื่อเขาค้นพบเรื่องเลวร้ายที่โจวหย่งก่อไว้เขาก็เคยคิดที่จะขับไล่เขามาก่อนเช่นกัน อย่างไรก็ตาม หลังจากค้นพบภูมิหลังของโจวหย่งเขาได้แต่ก้มหน้ารับความเป็นจริง
เขาไม่มีทางเลือก เขาไม่สามารถที่จะรุกรานใครบางคนในสถานะนั้นได้!
ทั้งครอบครัวของเกาเฉิงมีความหวังในตัวเขาโดยหวังว่าเขาจะประสบความสำเร็จในชีวิต หารายได้และสนับสนุนครอบครัวถ้าเกาเฉิงเป็นครูไม่ได้ ความลำบาก งานหนักและค่าเล่าเรียนตลอด 20 ปีที่ผ่านมาก็คงสูญเปล่าไม่ใช่เหรอ?
“ซุนม่อ ข้าช่วยเจ้าไม่ได้แต่ข้าหวังว่าเจ้าจะทำสำเร็จ!”
เกาเฉิงพึมพำ
ติง!
+30คะแนนความประทับใจที่ดีจากเกาเฉิง เป็นกลาง (57/100)
พานอี้เอนตัวพิงเก้าอี้นึกย้อนไปในวัยหนุ่มของเขาเขายังเป็นครูที่ร่าเริง ต่อสู้กับความอยุติธรรมและเกลียดชังครูเหล่านั้นที่ยึดตำแหน่งแต่ไม่ทำอะไรเลย แต่ตอนนี้? ทำไมเขาถึงกลายเป็นคนที่เขาเกลียด?
“ไอ้สังคมเฮงซวยเอ๊ย!”
พานอี้รู้สึกมีอารมณ์เขายืนขึ้นและเดินออกจากสำนักงานเดินไปเดินมาและรู้สึกขัดแย้งอย่างมากในตอนนี้เขาต้องการให้ซุนม่อประสบความสำเร็จและขับไล่โจวหย่ง แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็กังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากเขาสูญเสียผู้สนับสนุนนั้นไปและไม่สามารถรับเงินได้
อี้เจียหมินก็จมอยู่ในความคิดของเขาเช่นกันแม้ว่าเขาจะเคยพูดประชดประชันเรื่องซุนม่อก่อนหน้านี้แต่เขาก็แอบรู้สึกถึงความชื่นชมและอิจฉาต่อซุนม่ออยู่ในใจ
“ข้าก็อยากจะขับไล่พวกอันธพาลในสถาบันอย่างโจวหย่งปกป้องนักเรียนที่อ่อนแอกว่าคนอื่นๆ และเติมเต็มความรับผิดชอบของข้าในฐานะครูเหมือนกัน!”
อี้เจียหมินไม่ชอบซุนม่อแต่เขายังคงมีพื้นฐานเกี่ยวกับมุมมองของเรื่องถูกและผิด
ตราบใดที่ไม่ได้ตาบอดพวกเขาก็รู้ว่าโจวหย่งเป็นนักเรียนที่ไม่ดี อย่างไรก็ตามความเป็นจริงก็เป็นเช่นนั้น ผู้คนพูดอีกครั้งว่าอย่างไร? มีแต่เด็กๆเท่านั้นที่มองว่ามีบางอย่างถูกหรือผิด ผู้ใหญ่มองไปที่ความสนใจ
ติง!
+15คะแนนความประทับใจที่ดีจากอี้เจียหมิน การเชื่อมต่อเกียรติยศเริ่มต้น เป็นกลาง(15/100)
“อาจารย์ซุนจะต้องตกเป็นเหยื่อในครั้งนี้”
"ถูกต้องโจวหย่งร้ายกาจมาก เขาจะไม่ปล่อยให้อาจารย์ซุนออกไปแน่นอน!”
“แต่อาจารย์ซุนกล้าหาญมาก!”
ความทุกข์ยากได้เติมเต็มหอพักนักศึกษาบางส่วน
ทุกคนต้องการให้โจวหย่งถูกไล่ออกอย่างรวดเร็วแต่พ่อและครูของเขาน่าทึ่งเกินไป แม้แต่ครูก็ไม่สามารถทำให้พวกเขาขุ่นเคืองได้นับประสาอะไรกับนักเรียนเพียงอย่างเดียว อะไรนะ ท่านกำลังบอกว่ามนุษย์ทุกคนเท่าเทียมกัน?แม้ว่าเจ้าชายจะก่ออาชญากรรม เขาควรถูกลงโทษเหมือนคนธรรมดาหรือไม่?
เป็นเรื่องที่โกหกสถานะมีมาก่อนมนุษย์เกิด แม้แต่ในสังคมดึกดำบรรพ์ สิทธิในการพูดก็มีอยู่ในบุรุษผู้ล่าเหยื่อมากที่สุด
"ทำไมจะไม่ล่ะ?มาเขียนจดหมายวิงวอนให้สถาบันขับไล่โจวหย่งกันเถอะ!”
มีคนหนึ่งพูดขึ้นทันทีที่นักเรียนคนนั้นพูด บรรยากาศในหอพักก็หยุดนิ่งทันที
ริมฝีปากของใครบางคนกระตุกแต่ไม่ได้พูดอะไรอย่างไรก็ตาม ความหมายก็ชัดเจน (เจ้ากำลังพยายามจะตัดสินประหารชีวิตหรือไม่ถ้าโจวหย่งรู้ เขาต้องการแก้แค้นอย่างแน่นอนจนกว่าเจ้าจะรู้สึกอยากฆ่าตัวตาย)
“สถาบันก็คือสถาบันของเราเช่นกันเราทุกคนควรเข้ามามีส่วนร่วม!”
“ข้ารู้สึกว่าสิ่งที่ผู้เล่าจางพูดนั้นถูกต้องซุนม่อไม่กลัวและยังยอมทิ้งอาชีพการงานของเขาเพื่อให้โจวหย่งถูกไล่ออกจากสถาบันเรากลัวอะไร? เราสามารถออกจากสถาบันและไปที่อื่นได้”
“ไอ้บ้าเอ๊ย, มาทำกัน!”
นักเรียนทั้งหมดเป็นเด็กหนุ่มเลือดร้อนในอดีตไม่มีใครเป็นผู้นำพวกเขา อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เห็นว่าซุนม่อโดดเด่น พวกเขาก็ดูเหมือนจะเห็นความหวังเช่นกัน
นักเรียนบางคนที่เคยถูกโจวหย่งรังแกในอดีตเริ่มแอบมารวมตัวกันเพื่อเขียนจดหมายร่วมกันถ้าโจวหย่งไม่สามารถถูกไล่ออกได้ในครั้งนี้ สถาบันนี้ก็ไม่คุ้มที่จะเข้าเรียน!
เหยียนลี่รู้สึกไม่พอใจอย่างมากในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา
เขาคิดว่าชีเซิ่งเจี่ยที่ยากจนได้ทำร้ายร่างกายตนเองจากการฝึกฝนและกำลังจะลาออกและหายไปใช้ชีวิตเพื่อคนอื่นๆไปเป็นคนชั้นต่ำ อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้คาดหวังว่าชีเซิ่งเจี่ยจะได้พบกับดาวนำโชคของเขาที่ทะเลสาบม่อเปย
ดาวนำโชคคนนี้คือซุนม่อ
ซุนม่อไม่เพียงแต่ใช้หัตถ์เทวะเพื่อรักษาร่างกายของชีเซิ่งเจี่ยเท่านั้นทำให้เขาสามารถยกระดับพลังได้ถึง 2 ครั้ง แต่เขายังให้คำแนะนำชีเซิ่งเจี่ยอีกด้วยทำให้เขาสามารถเอาชนะเผิงว่านลี่ซึ่งมีระดับสูงกว่าได้ ชีเซิ่งเจี่ยสามารถเข้าไปเป็นสมาชิกในโถงประลองได้
นั่นเป็นชมรมที่โด่งดังที่สุดในสถาบันจงโจวทั้งหมดมีชื่อเสียงอย่างมากแม้แต่ในเมืองจินหลิง นักเรียนหลายคนอยากเข้าแต่เข้าไม่ได้ เหยียนลี่ไม่กล้าแม้แต่จะฝันที่จะเข้าไปแต่ตอนนี้ชีเซิ่งเจี่ยได้กลายเป็นสมาชิกอย่างเป็นทางการของชมรมไปแล้ว
หลังจากที่ได้เห็นสัญลักษณ์ของชีเซิ่งเจี่ยซึ่งเป็นตัวแทนของโถงประลองเหยียนลี่รู้สึกอิจฉาอย่างมากจนตัวแทบจะระเบิด
ในช่วงเวลานี้เหยียนลี่หวังว่าจะเห็นชีเซิ่งเจี่ยสูญเสียความโชคดีและโชคลาภของเขาไปอย่างรวดเร็วอย่างไรก็ตามนั่นไม่ได้เกิดขึ้น เป็นเพราะซุนม่อคนที่ช่วยเหลือชีเซิ่งเจี่ย มีชื่อเสียงมากขึ้นเรื่อยๆ
ในอดีตชีเซิ่งเจี่ยเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่มองไม่เห็นซึ่งไม่มีใครสนใจแต่ตอนนี้ เนื่องจากเขารู้จักซุนม่อนักเรียนหลายคนจึงต้องการใช้เขาเพื่อรับคำแนะนำจากซุนม่อ
ชีเซิ่งเจี่ยกลายเป็นที่นิยมอย่างมากโดยนักเรียนมักให้ผลไม้แก่เขาและเลี้ยงอาหารเขา
แน่นอนชีเซิ่งเจี่ยปฏิเสธพวกเขาทั้งหมดสิ่งนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกว่าเขาเป็นคนซื่อสัตย์และเขาก็ได้เพื่อนมากมายแทน
อาจมีบางครั้งที่เหยียนลี่สงสัยว่าทำไมคนที่มีทักษะที่ไร้ค่าอย่างชีเซิ่งเจี่ยซึ่งสมควรที่จะเป็นคนชั้นต่ำตลอดชีวิตจึงได้รับการยกย่องอย่างสูงจากซุนม่อ
ทำไมเขาไม่ใช่คนที่ได้พบกับซุนม่อที่ทะเลสาบม่อเปยในวันนั้น?ถ้าอย่างนั้นเขาก็จะไม่สามารถทะยานได้เช่นกัน?
ในขณะที่เหยียนลี่รู้สึกไม่สบายใจเขาเริ่มมีอาการท้องผูกในช่วงสองสัปดาห์ที่ผ่านมา อย่างไรก็ตามวันนี้เขาเริ่มรู้สึกมีความสุขอีกครั้ง เป็นเพราะซุนม่อได้มีเรื่องกับโจวหย่งอาจเป็นเพียงเรื่องของเวลาก่อนที่ซุนม่อจะถูกไล่ออก
“หากปราศจากซุนม่อที่จะช่วยเขามาดูกันว่าชีเซิ่งเจี่ยจะผงาดขึ้นได้อย่างไร เป็นคนดีแล้วคงรีบกลับมาเป็นคนชั้นต่ำเสียเถอะ!”
เหยียนลี่ส่งเสียงฮัมและผลักประตูไปที่หอพักจากนั้นเขาก็เห็นว่าชีเซิ่งเจี่ย, โจวชี่ และหวังฮ่าวกำลังนั่งอยู่ที่นั่นด้วยความงุนงงและมีการแสดงออกที่เป็นทุกข์บรรยากาศในหอพักแย่มาก อย่างไรก็ตามเหยียนลี่มีความสุขมากเสียงฮัมของเขาดังขึ้นมาก
“เฮ้ พวกเจ้าได้ยินมั้ย?ซุนม่อไปรุกรานโจวหย่งอันธพาลประจำสถาบัน!”
เหยียนลี่นำเรื่องนี้ขึ้นมาโดยตั้งใจต้องการปลุกปั่นชีเซิ่งเจี่ย
ทั้งสามคนไม่ได้พูดอะไรสักคำ
“ทั้งพ่อและครูของโจวหย่งนั้นยอดเยี่ยมมากคราวนี้ซุนม่อไม่อาจเป็นครูได้อีกต่อไป”
เหยียนลี่เยาะเย้ย
ชีเซิ่งเจี่ยลุกขึ้นพรวดพราดตะโกนอย่างโมโหใส่เหยียนลี่
“หุบปาก!”
“เฮอะ เจ้าทำอะไรข้าไม่ได้หรอก”
เหยียนลี่ยิ้ม
“ลองนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับครูสองสามคนในอดีตโจวหย่งจะไม่ปล่อยซุนม่อ!”
ชีเซิ่งเจี่ยไม่เสียเวลาพูดเรื่องไร้สาระแต่กระโจนเข้าหาเหยียนลี่ ยกกำปั้นเข้าหาเขา
สายตาของเหยียนลี่เปลี่ยนไปอย่างจริงจังและความตื่นเต้นก็แวบผ่านในตา(ข้าอยากฟาดมันมานานแล้ว ยิ่งกว่านั้น วันนี้เจ้าคือที่ลงมือก่อน แม้ว่าข้าจะทุบตีเจ้าจนปางตายครูก็ทำไม่ได้ เฮอะ ท้ายที่สุด ข้าแค่ทำไปเพื่อป้องกันตัวเท่านั้น)
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เหยียนลี่ก็ลดเอวลงอยู่ในท่านั่งม้ารวบรวมพลังของเขา และส่งหมัดหนักหน่วงออกไป
ปัง
หมัดทั้งสองปะทะกันและเหยียนลี่รู้สึกถึงพลังมหาศาลพุ่งเข้าหาเขาเขาอดไม่ได้ที่จะถอยออกไปหนึ่งก้าวกระดูกนิ้วของเขาเจ็บปวดอย่างมากราวกับว่ากำลังจะแตก
“ไอ้บ้านี่แข็งแกร่งนักเหรอ?”
เหยียนลี่ตกใจมากเขากำลังจะโคจรพลังปราณวิญญาณของเขาและทุ่มพลังออกไปอย่างเต็มที่ ชีเซิ่งเจี่ยก็พุ่งเข้าหาเขาแล้ว
"เร็วมาก!"
เมื่อความคิดนี้แล่นผ่านเข้ามาในหัวของเหยียนลี่เขาถูกชกที่ใบหน้าแล้ว เขารู้สึกงุนงงหลังจากถูกหมัด ศีรษะของเขากระแทกกับโครงเตียง
“เซิ่งเจี่ย หยุด!”
โจวชี่และหวังฮ่าววิ่งเข้ามาและรั้งเขาไว้
“ปล่อยข้า! ข้าจะทุบตีไอ้บ้านี่ให้ตาย!”
ชีเซิ่งเจี่ยระเบิดอารมณ์โมโหซุนม่อได้ให้อนาคตแก่เขาและเป็นแบบอย่างที่เขาเคารพ ไม่มีใครได้รับอนุญาตทำให้เขาอับอาย
เหยียนลี่ซึ่งฟื้นความรู้สึกได้รู้สึกได้ถึงบางอย่างที่อุ่นในปากของเขา เขาลูบใบหน้าของเขาและเห็นว่ามือของเขาเต็มไปด้วยเลือดมีความเจ็บปวดรุนแรงออกมาจากจมูกของเขา ทำให้เขาตกใจและโกรธ ทำไมชีเซิ่งเจี่ยนี้จึงกลายเป็นผู้ทรงพลังแข็งแกร่งได้ในหนึ่งเดือน?
เป็นไปได้ไหมว่าคำแนะนำของซุนม่อนั้นน่าทึ่งมาก
“ชีเซิ่งเจี่ย เจ้าทำร้ายเพื่อนร่วมชั้นมันเป็นการละเมิดกฎของสถาบัน ข้าจะรายงานเรื่องนี้กับอาจารย์ฝ่ายปกครองและไล่เจ้าออก!”
เนื่องจากเหยียนลี่ไม่สามารถเอาชนะชีเซิ่งเจี่ยได้ เขาจึงทำได้เพียงใช้กลอุบายสกปรก
“เหยียนลี่อย่าฉุดคนอื่นลงน้ำเจ้าละเมิดกฎของสถาบันด้วยการเรียกชื่ออาจารย์ซุนโดยตรง ชีเซิ่งเจี่ยผิดหรือเปล่าที่ทุบตีเจ้าในเรื่องนี้?”
โจวชี่มีไหวพริบทำให้เหยียนลี่พูดไม่ออกทันที
“ฮึ่ม! ชีเซิ่งเจี่ย เจ้าจะไม่มีทางหยิ่งยโสได้อีกต่อไป ซุนม่อเป็นคนงมงายหากปราศจากคำแนะนำของเขา เจ้าก็ไม่มีอะไร!”
เหยียนลี่เยาะเย้ยและจากไปปิดประตูตามหลังเขา
“อย่าโกรธ อาจารย์ซุนจะไม่เป็นไร”
โจวชี่ปลอบโยนชีเซิ่งเจี่ยแต่กำลังคิดว่าซุนม่อจะไม่ออกไปด้วยเรื่องนี้
หวังฮ่าวมองชีเซิ่งเจี่ยด้วยความประหลาดใจเขารู้ว่าเด็กคนนี้พัฒนาขึ้นมาก แต่เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะถึงขั้นนี้คิดว่าเขาสามารถเอาชนะเหยียนลี่ด้วยหมัดเดียวได้หรือไม่?
ในช่วงเวลานี้ชีเซิ่งเจี่ยได้ติดตามซุนม่อไปอาบน้ำยาและได้รับการนวดแบบโบราณร่างกายของเขาถึงสภาวะสูงสุดแล้ว นอกเหนือจากความจริงที่ว่าเขาอยู่ในห้องโถงประลองต่อสู้ทุกวันเฝ้าดูอัจฉริยะต่อสู้ในขณะที่มีส่วนร่วมเป็นครั้งคราวเขาได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างแม้จะประสบความพ่ายแพ้มากกว่าชัยชนะ
ดังนั้นหากชีเซิ่งเจี่ยที่ขยันขันแข็งยังคงไม่สามารถปราบเหยียนลี่ ระดับปานกลางด้วยหมัดเดียวได้เขาจะต้องเสียความพยายามทั้งหมดของเขา
คุณค่าศักยภาพที่เป็นไปได้ของเขาต่ำแต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาเป็นขยะ!
“ข้าจะออกไปสักพัก!”
ชีเซิ่งเจี่ยผลักเพื่อนของเขาออกไปและหยิบถุงผ้าออกมาจากใต้เตียงของเขาหลังจากถือมันไว้ในอ้อมแขนสักพัก เขาก็เดินออกไป
“เซิ่งเจี่ยจะทำอะไร”
โจวชี่ตกตะลึงจ้องมองไปที่ถุงผ้าของชีเซิ่งเจี่ย
“เขาคงไม่อยากลอบสังหารโจวหย่งใช่ไหม”
“ข้าไม่คิดว่าเขาจะทำ”
หวังฮ่าวรู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้เกินไปมันไม่เหมือนกับว่าซุนม่อเป็นพ่อของชีเซิ่งเจี่ย มันไม่คุ้มค่าที่จะสละชีวิตเพื่อฆ่าโจวหยง
ชีเซิ่งเจี่ย สูดอากาศที่ร้อนระอุของฤดูร้อนและแม้แต่ร่างกายของเขาก็เริ่มรู้สึกหงุดหงิด
“อาจารย์ซุนน่าจะไม่เป็นไรถ้าโจวหย่งตาย!”
ชีเซิ่งเจี่ยจับดาบด้วยท่าทางที่แน่วแน่จากนั้นเขาก็เดินเตร่ไปทั่วสถาบันเพื่อค้นหาโจวหย่งเขาจะไม่ปล่อยให้คนขี้โกงอย่างโจวหย่งทำลายอาจารย์ซุนอย่างแน่นอน
......
“อาจารย์ซุนไปเดินเล่นกับข้าหน่อยได้ไหม?”
กู้ซิ่วสวินรอที่ประตูห้องเรียนเมื่อนางเห็นซุนม่อออกมา นางก็ทักทายเขา
"ตกลง!"
ซุนม่อไม่ได้สนใจนอกจากนี้กู้ซิ่วสวินแสดงให้เห็นชัดว่ามีบางอย่างที่นางต้องการจะบอกเขา
“นี่เป็นครั้งแรกที่บทเรียนยุทธเวชกรรมของเจ้าไม่เต็มใช่ไหม?”
กู้ซิ่วสวินเห็นว่ามีคนน้อยกว่า30 คน แม้ว่าจำนวนคนที่เข้าชั้นเรียนยังคงล้นหลาม แต่นี่เป็นสัญญาณที่ไม่ดี
"ฮ่าฮ่า!"
ซุนม่อไม่ได้อธิบาย โจวหย่งบอกว่าใครก็ตามที่เข้าเรียนในชั้นเรียนจะเป็นศัตรูของเขา
“เจ้าคิดจะทำอะไร?”
กู้ซิ่วสวินมองไปที่ซุนม่อโดยตระหนักว่าเขาทำได้ดีจริงๆการแสดงออกของเขายังคงสงบ ไม่มีความกลัวหรือความไม่สบายใจเกี่ยวกับปัญหาใหญ่
“ไล่โจวหย่งออกไป!”
ซุนม่อพูดอย่างตรงไปตรงมา
“มีอะไรให้ข้าช่วยก็บอกได้นะ!”
กู้ซิ่วสวินไม่ลังเลเลยและน้ำเสียงของนางก็จริงใจ
ซุนม่อรู้สึกประหลาดใจและมองดูนาง
“ไม่กลัวเหรอ?”
“ใครจะไม่กลัวที่จะรุกรานคุณชายจากครอบครัวที่มีอิทธิพลแต่เราไม่ควรทำอะไรเพียงเพราะกลัวจริงไหม?”
กู้ซิ่วสวินมองไปที่ทะเลสาบม่อเปยในระยะไกล
“ข้าเป็นครู ดังนั้นข้าควรรับผิดชอบในการช่วยเหลือนักเรียนของข้าถ้าข้ากลัวแล้วใครจะปกป้องนักเรียน?”
กู้ซิ่วสวินสวยและใจดีดังนั้นนางจึงเป็นที่นิยมอย่างมาก ไม่เพียงแต่ครูผู้ชายจะเข้าหานางเท่านั้น แม้แต่ครูหญิงก็ไม่แสดงอาการหึงหวงนางด้วยอย่างน้อยที่สุด ในสถานการณ์ทั่วไปทุกคนดูเหมือนจะเข้ากันได้อย่างกลมกลืน
แม้ว่าซุนม่อจะโดดเด่นที่สุดในหมู่ครูใหม่กลุ่มนี้แต่ทักษะทางสังคมของเขาไม่อาจเทียบกับกู้ซิ่วสวินอย่างแน่นอน
ในอดีตซุนม่อเคยคิดว่ากู้ซิ่วสวินเก่งแค่เรื่องการแสดงออกต่อผู้คนเท่านั้นแต่ตอนนี้ มุมมองของเขาที่มีต่อนางเปลี่ยนไป
“อาจารย์กู้ เจ้าเป็นครูคนแรกที่ข้าชื่นชมอย่างจริงใจหลังจากที่ข้ามาที่สถาบันจงโจว!”
ซุนม่อยิ้ม
“ถ้าเจ้าไม่รังเกียจ เรามาเป็นสหายกันไหม?”
“เจ้าต้องการจีบข้าเหรอ?”
กู้ซิ่วสวินกลอกตา
“ข้าขอโทษ ข้าไม่ชอบผู้ชายแบบเจ้าที่หล่อเกินไป”
"โอ้?"
ซุนม่อรู้สึกประหลาดใจเป็นไปได้ไหมที่กู้ซิ่วสวินชอบผู้ชายที่มีกล้าม? มันเป็นความจริงคนที่มีกล้ามเนื้อมากขึ้นคนหนึ่งจะมีความแข็งแรงมากขึ้นพวกเขาจะสามารถนำกู้ซิ่วสวินไปหาความเพลิดเพลินมากขึ้นได้อย่างแน่นอนเมื่อทำเรื่องซาดิสต์มาโซคิสต์
กู้ซิ่วสวินยกข้อศอกขึ้นและกระแทกเข้ากับปีกของซุนม่อ
ปะ!
อา!
ซุนม่อร้องเสียงต่ำจับเอวของเขาไว้
"เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?"
“ข้าไม่รู้ว่าทำไมแต่จู่ๆ ข้าก็รู้สึกเหมือนอยากจะทุบตีเจ้า!”
กู้ซิ่วสวินขมวดคิ้วโดยคิดว่าการจ้องมองของซุนม่อดูแปลกๆ เล็กน้อยราวกับว่าเขารู้ความลับของนางแต่นั่นไม่ควรจะเป็นความลับที่แม้แต่เพื่อนหญิงที่สนิทที่สุดของนางก็ไม่รู้
"ฮ่าฮ่า!"
จู่ๆ ซุนม่อก็ยกมือขึ้นและตบหน้าผากกู้ซิ่วสวิส
"หา?"
กู้ซิ่วสวิน ปิดหน้าผากของนางโดยไม่รู้ตัวและตกตะลึงทำไมซุนม่อถึงทำตัวสนิทสนมกับสตรีได้แบบนี้?
“เจ้าแกล้งข้าเหรอ?”
“ใช่ ข้าแกล้งเจ้า!”
ซุนม่อหันหลังกลับและริมฝีปากของเขาขดเป็นรอยยิ้มเล็กน้อย
“เอ่อ!”
กู้ซิ่วสวินไม่รู้ว่าจะพูดอะไรนางเป็นเด็กผู้หญิงที่มีไหวพริบและต้องการใช้บรรยากาศระหว่างพวกเขาเป็นประโยชน์ต่อเหตุการณ์นี้เพื่อ'คุกคาม' ซุนม่อให้ใช้หัตถ์เทวะของเขานวดให้นางตอนที่เขาว่าง
กู้ซิ่วสวินวางแผนว่าจะพูดอะไรเพื่อกดดันซุนม่อหากเขาโต้เถียงกลับแต่นางไม่คิดว่าเขาจะยอมรับว่าเขากำลังคุกคามนาง
(น่าเกลียดมากทำไมไม่ทำตามสามัญสำนึกล่ะ)
“แล้วเจ้าต้องการอะไรที่โหดร้ายกว่านี้อีกไหม?”
ซุนม่อพูดในขณะที่จ้องมองลงจากดวงตาของกู้ซิ่วสวินไปที่คอระหงของนางจากนั้นจึงมองไปยังหน้าอกของนาง
เล็กจริงๆ!
ปะ!
กู้ซิ่วสวินเอามือกอดอกของนางทันทีแล้วส่งสายตาดุใส่เขา
(เฮ้ เจ้ากำลังเล่นตลกแล้วหน้ามุ่ยของเจ้าหมายความว่าอย่างไร เจ้ากำลังบ่นว่าหน้าอกของข้าเล็กเหรอ?!)
ซุนม่อแค่อยากจะหยอกล้อและกำลังจะหันหลังกลับเมื่อเขาจำได้ว่ากู้ซิ่วสวินเป็นพวกมาโซคิสต์เขาถูกล่อลวงให้เล่นตลก และเขาก็เอื้อมมือออกไปแตะที่ใบหน้าของนาง
“เอ่อ!”
กู้ซิ่วสวิน แช่แข็งทันที(ข้าควรหลบ หรือไม่ควรหลบ ไม่ เดี๋ยวก่อน ข้าควรหลบ แต่ขาของข้าไม่สามารถขยับถอยหลังได้?)
นิ้วของซุนม่อแตะกับหูของกู้ซิ่วสวินมันอาจจะหรืออาจจะไม่ได้แตะต้องผมของ กู้ซิ่วสวิน แต่มันสำคัญอย่างไร?
“มียุงนะ ข้าไล่มันให้เจ้า!”
หลังจากพูดอย่างนั้น ซุนม่อก็หันหลังและเดินออกไป
กู้ซิ่วสวินตัวแข็งอยู่กับที่ร่างกายของนางสั่นเล็กน้อย หลังจากผ่านไปสิบวินาทีนางก็หายใจเข้า จากนั้นนางก็รีบกวาดสายตามองไปรอบๆอย่างรวดเร็ว และทำท่าเหมือนเป็นขโมยที่หวาดระแวง
“ดีไม่มีใครเคยเห็นฉากนั้นมาก่อน!”
หลังจากรู้สึกโล่งใจ กู้ซิ่วสวินก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย(ให้ตายเถอะ ซุนม่อ กล้าดียังไงมาจีบข้า รอก่อน ข้าจะแก้แค้นเจ้าแน่นอน)
ความรู้สึกนั้นก็ไม่เลวโดยเฉพาะฉากที่ซุนม่อหันหน้ากลับมาและยิ้มเมื่อแสงแดดส่องผ่านใบไม้และร่วงลงมาบนใบหน้าของเขา มันทำให้เขาดูมีความอ่อนโยนเพิ่มขึ้นเหมือนกับภาพวาดด้วยหมึกโดยปรมาจารย์ที่มีชื่อเสียง
“รอยยิ้มของซุนม่อช่างสดใสจริงๆ!”
กู้ซิ่วสวินชื่นชมซุนม่อบ้างถ้านางอยู่ในรองเท้าของเขา นางจะไม่สามารถสบายใจได้มากเท่ากับเขา
ติง!
+20คะแนนความประทับใจที่ดีจากกู้ซิ่วสวิน เป็นกลาง (25/100)
ซุนม่อ อดไม่ได้ที่จะประเมินกู้ซิ่วสวิน เมื่อเขาได้ยินการแจ้งเตือนอย่างกะทันหันจากระบบ (เจ้าเป็นพวกมาโซคิสต์จริงๆ!)
กู้ซิ่วสวินรู้สึกเขินอายที่ซุนม่อมองดูแบบนี้และหันหน้าหนีตามสัญชาตญาณอย่างไรก็ตาม จากนั้นนางก็รู้สึกว่าสิ่งนี้จะทำให้นางดูอ่อนแอเกินไป ดังนั้นนางจึงหันหลังกลับถลึงตาดุดันใส่ซุนม่อ
"มองอะไร?"
กู้ซิ่วสวินตำหนิด้วยท่าทางเคร่งขรึมจากนั้นนางก็เดินอย่างรวดเร็ว แซงหน้าซุนม่อ อย่างไรก็ตามหลังจากเดินนานกว่าสิบเมตร นางก็ช้าลงอีกครั้ง
ในขณะที่ชื่นชมมุมมองด้านหลังของกู้ซิ่วสวินซุนม่อก็สงสัยว่าถึงเวลาที่เขาจะมีความสัมพันธ์หรือไม่ ท้ายที่สุดก่อนที่จะมาที่จินหลิงเขายังโสดและไม่กล้าแม้แต่จะออกไปกินหม้อไฟด้วยซ้ำ
ความเหงาจากการกินหม้อไฟด้วยตัวเองเป็นรองแค่วันเกิดคนเดียว!
อย่างไรก็ตาม ซุนม่อไม่มีประสบการณ์ในการจีบสาวสำหรับอันซินฮุ่ย? เขาลืมไปว่านางเป็นคู่หมั้นของเขา
ครูฝึกหัดสองสามคนร่วมกันมุ่งหน้าไปที่ห้องสมุดเมื่อพวกเขาสังเกตเห็นกู้ซิ่วสวิน
“ดูสิ นั่นอาจารย์กู้!”
หลู่คุนบุ้ยปาก ให้ทุกคนมองไปทางทะเลสาบ
ความงามและนิสัยของกู้ซิ่วสวินนั้นยอดเยี่ยมทั้งคู่ไม่อย่างนั้นนางคงจะไม่ใช่สาวงามระดับสุดยอดในสถาบันว่านเต้า ครูฝึกสอนชายเหล่านี้บางครั้งฝันว่าจะมีนางเป็นคนรักได้สำเร็จ
หัวข้อสนทนาระหว่างครูฝึกสอนทุกคืนอาจเป็นเรื่องร้องเรียนเรื่องงานหรือเรื่องผู้หญิงกู้ซิ่วสวิน, อันซินฮุ่ย และจินมู่เจี๋ยเป็นผู้หญิงสามคนที่ถูกกล่าวถึงมากที่สุด
จากทั้งสามคน กู้ซิ่วสวินเป็นคนที่ใกล้เคียงที่สุด ทั้งจินมู่เจี๋ยและ อันซินฮุ่ย เป็นมหาคุรุระดับ 3 ดาวดังนั้นจึงไม่มีโอกาสสำหรับพวกเขาเลย
“เหมยอี้ เจ้าไม่ชอบนางเหรอ?เจ้าอยากจะไปสารภาพกับนางไหม”
มีคนล้อ
“คิดว่าข้าไม่กล้าทำอย่างนั้นเหรอ?”
เหมยอี้ยกนิ้วกลางขึ้น
“งั้นก็ไป!”
หลู่คุนผลักเหมยอี้ หลังจากที่ทั้งสองคนแพ้ซุนม่อที่จัตุรัสหน้าโรงอาหารในเช้าวันนั้นทั้งสองคนก็กลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันแทน
“ใครกลัวใคร”
เหมยอี้รู้ว่าเขาไม่ได้มีโอกาสมากนักแต่เขาจะรู้ได้อย่างไรถ้าเขาไม่ลอง เกิดอะไรขึ้นถ้ากู้ซิ่วสวินชอบผู้ชายแบบเขา?
กลุ่มครูฝึกสอนเริ่มเอะอะและอยากจะติดตามเขาอย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่ได้เดินนานก่อนที่จะหยุดเดินตามรอยเท้า
“อาจารย์กู้ดูดีมากเมื่อนางยิ้ม!”
เหมยอี้มองไปที่ด้านข้างของใบหน้าของกู้ซิ่วสวินและความรู้สึกถึงความรักเต็มหน้าอกของเขา เขาสูดหายใจเข้าลึกๆนึกถึงคำที่เขาเตรียมไว้นานครึ่งเดือน อย่างไรก็ตาม เขาหยุดหลังจากเดินไปสองก้าว
ซุนม่อที่ปรากฏตัวจากด้านหลังแปลงดอกไม้
