ตอนที่ 46 : แมงมุมถักมิติ
หลินมู่รู้สึกราวกับว่าหัวใจจะหลุดออกจากอกเพราะความหวาดกลัวที่ท่วมท้นขณะนี้ เขามิอาจหยุดมองดวงตาสีเหลืองสองทั้งสิบดวงได้เลย ความกลัวทำให้เขานิ่วราวน้ำแข็งและขยับตัวไม่ได้แม้แต่กระดิกนิ้ว
หลินมู่ติดอยู่ในภวังค์และหลุดออกมาได้เมื่อได้ยินเสียง เสียงนั้นดูเก่าแก่และสั่นสะเทือนอยู่ในหัวของเขา
“จ้องนานเกินไปแล้วไปแล้ว เจ้ามนุษย์”
สิ่งนั้นกล่าว
“จะ…เจ้า…เจ้าคือตัวอะไร?”
หลินมู่ถามตะกุกตะกัก
“อืม เจ้าเป็นฝ่ายมาที่นี่แต่เป็นฝ่ายถามข้าหรอกหรือ”
สิ่งนั้นตอบ
“ขะ…ขะ…ข้าไม่รู้ เจ้าเป็นตัวอะไรและข้าก็ไม่รู้ว่าข้ามาที่นี่ได้ยังไงด้วย”
หลินมู่พูด
“ไม่มีทางที่เจ้าจะไม่รู้ว่าเจ้ามาได้ยังไง โดยเฉพาะเมื่อเจ้าที่เป็นมนุษย์ที่แทบจะไม่ใช่ผู้บ่มเพาะพลัง แม้แต่ตัวตนที่สูงส่งก็ไม่กล้ามาที่นี่”
สิ่งนั้นพูดด้วยเสียงไร้ความรู้สึก
หลินมู่รู้สึงถึงแรงบดขยี้ที่แผ่ออกมาจากสิ่งนั้นเหนือเขา เมื่อรู้ว่าไม่มีทางปกปิดอะไรจากสิ่งที่แข็งแกร่งเช่นนี้ได้ หลินมู่จึงตัดสินใจเล่าเรื่องราวทั้งหมดออกไป
“ข้ามาที่นี่ผ่านรอยแยกมิติบางอย่าง ทีแรกมันเป็นรอยแยกทมิฬและมันก็ดูดข้าเข้ามาในตอนที่มันขยายตัว”
หลินมู่ตอบ
สิ่งนั้นส่งเสียงในคอเมื่อได้ฟังคำตอบของหลินมู่ราวกับใช้ความคิด จากนั้นไม่นานสิ่งนั้นก็พูดอีกครั้ง
“เหตุผลที่เจ้ามาถึงที่นี่น่าจะเป็นเพราะของชิ้นหนึ่ง เป็นของที่แข็งแกร่งเกินไป เพราะมีแต่ของแบบนี้เท่านั้นที่จะเปิดรอยแยกมิติมาถึงมหามิติได้”
สิ่งนั้นพูด
เมื่อได้ยินคำพูดของสิ่งนั้น หลินมู่จ้องมองแหวนในมือขวาโดยไม่รู้ตัวและแหวนก็สั่นราวกับตอบสนองความคิดของเขา ทุกสิ่งที่หลินมู่ทำนั้นมิอาจโดนมองข้าม ดวงตาสีเหลืองทองทั้งสิบจับจ้องดูทุกความเคลื่อนไหวของหลินมู่
“ข้าพูดถูกสินะ แหวนที่มือขวาเจ้าน่าจะเป็นสาเหตุที่แท้จริง”
สิ่งนั้นพูดและจู่ ๆ ก็หยุดไป
“อะไรกัน? พลังมิติที่บริสุทธิ์และแข็งแกร่งขนาดนี้”
มันพึมพำ
ทันใดนั้นหลินมู่ก็รู้สึกราวกับว่าแรงกดดันบนร่างกายเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าและความรู้สึกของการโดนเสียดแทงก็บังเกิดขึ้นในหัว เขารู้สึกว่ากับถูกคลุมด้วยม่านบางอย่าง แต่เมื่อม่านนั้นมาถึงแหวนลึกลับ มันก็ตอบสนองอย่างบ้าคลั่งและระเบิดปราณออกมาสะท้อนม่านนั้นออกไป เมื่อม่านถูกสะท้อนกลับไปแล้วแรงกดดันที่หลินมู่ได้รับก็หายไปพร้อมกับความเจ็บปวดที่หายไปเช่นกัน
“โอ้ มันแข็งแกร่งกว่าที่ข้าคิดไปมาก และมันยังผูกพันธะกับวิญญาณเจ้าด้วย”
สิ่งนั้นพูด
หลินมู่สับสนในคำพูดของสิ่งนั้นและไม่เข้าใจความหมาย
“หมายความว่ายังไง?”
หลินมู่ถาม
“ดูเหมือนว่าเจ้าจะได้เจอกับของดี แหวนที่เจ้าใส่ มันเป็นของที่ทรงพลังมาก ทรงพลังอย่างที่ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน”
สิ่งนั้นตอบ
“ใช่ ข้ารู้ มันเป็นของวิเศษ”
หลินมู่ตอบอย่างไร้เดียงสา
“ฮ่าฮ่าฮ่า บางทีเจ้าอาจจะเป็นแค่คนเดียวที่เรียกมันว่าของวิเศษก็ได้ มันเหนือไปกว่านั้น แค่พลังมิติบริสุทธิ์ที่มันปล่อยออกมาก็มากพอที่จะทำให้ผู้บ่มเพาะพลังหลายล้านคนต้องการมันแล้ว”
สิ่งนั้นพูด
“แต่แหวนมีพันธะกับดวงวิญญาณเจ้าและจะถอดหรือเปลี่ยนเจ้าของไม่ได้ ดูเหมือนว่าต่อให้เจ้าตาย แหวนก็จะแค่หายไปและค้นหาเจ้าของคนใหม่”
สิ่งนั้นพูดต่อ
บางทีอาจเพระหลินมู่คุยกับสิ่งนั้นมาสักระยะแล้ว เขาจึงไม่รู้สึกหวาดกลัวอย่างเดิมและใจเย็นลง ความสงสัยเพิ่มขึ้นในใจและเขาถามสิ่งที่กวนใจที่สุด
“แล้วเจ้าคืออะไร? ข้าไม่รู้ว่ามีสิ่งที่เหมือนกับดวงตาลอยได้สิบดวงแบบนี้อยู่เลย”
หลินมู่ถาม
“เจ้ามองข้าไม่เห็นด้วยซ้ำไปรึ? โอ้ เจ้ายังไม่ได้ชำระล้างสัมผัสจิตเลย”
สิ่งนั้นตอบ
หลังจากฟังคำพูดของสิ่งนั้น หลินมู่ก็ได้เห็นร่างจริงของมันที่เผยให้หลินมู่เห็น ร่างของสิ่งนั้นมีขนาดเท่ากับภูเขาและดวงตาสีทองทั้งสิบก็อยู่ที่หัวของมัน หลินมู่ต้องหันหน้าไปอีกด้านเพื่อที่จะมองมันให้เห็นทั้งตัว
ยิ่งหลินมู่มองเท่าใดก็ยิ่งตกใจมากเท่านั้น หลังจากมองอยู่หนึ่งนาทีหลินมู่ก็ได้เห็นว่าสิ่งนี้คือแมงมุมขนาดใหญ่ยักษ์ มันมีแปดขาที่นาวจนไม่เห็นว่ายาวไปถึงที่ใด ทั้งร่างสีขาวเหมือนกับกระดูกยกเว้นแต่ดวงตาทั้งสิบที่เปล่งประกายดั่งตะเกียง
“ข้าคือสิ่งที่มนุษย์อย่างพวกเจ้าเรียกว่า แมงมุมถักมิติ”
สิ่งนั้นตอบ
“ข้าชื่อหลินมู่”
“...”
ความเงียบชวนกระอักกระอ่วนบังเกิดขึ้นเมื่อหลินมู่พูดตัดบทด้วยชื่อตัวเองออกไป ทั้งสองเงียบจนกระทั่งหลินมู่พูดขึ้นมาเพราะทนความเงียบไม่ไหว
“บอกวิธีที่ข้าจะกลับบ้านหน่อยได้ไหม?”
หลินมู่ถาม
“ข้าบอกได้ แต่เจ้าจะให้อะไรข้าตอบแทนล่ะ?”
แมงมุมถักมิติตอบ
หลินมู่พูดไม่ออกเมื่อได้ฟังคำตอบของแมงมุมถักมิติ เขาไม่รู้ว่าเขาจะเสนออะไรให้กับแมงมุม เขามีของมากมายในแหวนแต่ก็ไม่คิดว่ามันจะมีค่าอะไรกับแมงมุม
“ข้าไม่รู้ว่าจะให้อะไรได้ ข้ามีโอสถกับศิลาจิต ถ้าเจ้าอยากได้”
หลินมู่พูด
“ของพวกนั้นก็แค่ของสำหรับมนุษย์ ไม่ใช่ตัวตนอย่างข้า”
แมงมุมถักมิติตอบ
“ถ้าเช่นนั้นบอกข้าได้ไหมว่าอะไรที่ดีพอ?”
หลินมู่ถาม
“ได้ มาตกลงกันสิ ที่ข้าอยากได้คือแหวน ถ้าจะพูดให้ชัดก็คือพลังมิติจากแหวนนั่น”
แมงมุมถักมิติตอบ
“แต่เจ้าบอกข้าว่าแหวนมันผูกพันธะกับข้า ข้จะให้พลังมิติได้ยังไง?”
หลินมู่ถาม
“ไม่ยาก ข้าจะไปใช้ชีวิตอยู่ในแหวนแล้วดูดซับพลังที่นั่น”
แมงมุมถักมิติตอบ
หลินมู่อึ้ง เพราะเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแหวนมีพื้นที่พอที่จะใส่แมงมุมถักมิติที่ตัวใหญ่เท่าภูเขาเช่นนั้น
“ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะเข้ามาในแหวนได้หรอก แล้วในแหวนก็ไม่มีอากาศด้วย เจ้าจะขาดอากาศหายใจตายนะ”
หลินมู่ตอบ
“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าคิดว่าข้าต้องใช้อากาศหายใจเรอะ แล้วที่นี่ก็ไม่มีอากาศอยู่ด้วย ตามปกติน่ะ”
แมงมุมถักมิติพูดพร้อมหัวเราะ
หลินมู่รู้สึกแปลกที่ได้ยินสิ่งที่ตัวใหญ่ยักษ์หัวเราะเบา ๆ เขารู้สึกไม่ค่อยดีนัก
“แล้วข้าหายใจได้ยังไงล่ะ?”
หลินมู่เลิกคิ้วถาม
“ที่เจ้าหายใจอยู่น่ะคืออากาศที่แฝงมากับรอยแยกมิติ ข้าไม่คิดว่ามันจะเหลืออีกมากหรอก เจ้ารีบตัดสินใจดีกว่า”
แมงมุมถักมิติตอบกวน ๆ
คำพูดของแมงมุมถักมิติทำให้หลินมู่ตึงเครียดยิ่งขึ้น เขาไม่คิดว่าเขากำลังจะหมดเวลาแล้ว
“ก็ได้ ข้าตกลง แต่เจ้าตัวใหญ่ขนาดนั้นจะเข้ามาในแหวนได้ยังไง?”
หลินมู่ถาม
“ร่างกายข้าจะไม่ออกไปจากที่นี่ หน้าที่ของข้าตรงนี้ยังไม่จบ”
แมงมุมถักมิติตอบอย่างเป็นปริศนา
หลินมู่เอียงคอด้วยความสับสนแต่ก็ไม่ถามไปมากกว่านี้เมื่อเห็นสิ่งที่แมงมุมถักมิติทำ รอยแยกปรากฏระหว่างดวงตาของแมงมุมถักมิติ และจากในนั้น ลูกแก้วลูกเล็กก็ถูกส่งลงมา ลูกแก้วค่อย ๆ ลอยลงมาที่หน้าหลินมู่อย่างช้า ๆ จากนั้นลูกแก้วก็หายไปและทิ้งแมงมุมตัวเล็กเอาไว้ แมงมุมตัวนี้เล็กพอที่จะอยู่บนปลายนิ้วก้อย
“เอาล่ะ ก่อนเราจะไป ขอข้าบอกเจ้าอย่างหนึ่ง แหวนนี้เป็นของหายาก และถ้าเจ้าไม่ซ่อนมันเจ้าจะต้องตาย แหวนนี้ปล่อยพลังมิติออกมาด้วย ซึ่งผู้บ่มเพาะพลังระดับสูงสัมผัสได้”
แมงมุมถักมิติจิ๋วพูด
“หา แต่ไม่มีใครมองเห็นแหวนได้จนถึงตอนนี้เลยนะ แม้แต่ผู้บ่มเพาะพลังก็มองไม่เห็น เจ้าเป็นคนแรกที่มองเห็นแหวนได้”
หลินมู่ตอบ
“อย่างนั้นรึ? อืม เช่นนั้นแหวนก็ปกปิดตัวเองได้ แต่ดูเหมือนจะมีขีดจำกัดเพราะพลังบ่มเพาะของเจ้า แต่อย่างไรเจ้าก็ไม่ต้องระวังเรื่องนี้อยู่แล้วเพราะข้าจะไม่ให้พลังมิติใดออกมาจากแหวนได้อีก”
แมงมุมจิ๋วตอบอย่างมั่นใจ
“โอ้ ก่อนไป นี่ของขวัญของเจ้า”
แมงมุมถักมิติพูด
“ของขวัญอะไ…”
ก่อนที่หลินมู่จะพูดจบประโยค พลังอันกว้างใหญ่ก็สาดใส่ตัวเขา พลังนั้นถูกปล่อยออกมาจากร่างหลักของแมงมุมถักมิติ พลังดูราวกับปกคลุมตัวหลินมู่และเป็นเกราะล่องหนบนร่างกายเขา
“นี่มันอะไรน่ะ?”
หลินมู่ถามขณะที่อ้าปากค้าง
“สิ่งที่ทำให้เจ้าปลอดภัย มันจะเตือนสิ่งที่แข็งแกร่งที่เข้ามาใกล้เจ้า อย่างน้อยก็สักระยะหนึ่ง ข้าหวังว่าเจ้าจะแข็งแกร่งขึ้นมากพอที่จะรับมือได้ด้วยตัวเอง”
แมงมุมถักมิติจิ๋วตอบ
“เอาล่ะ ทีนี้ก็ให้ข้าเข้าไปในแหวนได้แล้ว”
