ตอนที่แล้วตอนที่ 10-24 คืนนั้น
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 10-26 หญ้าใจฟ้าและเลือดมังกร

ตอนที่ 10-25 สิบสองปีในพริบตา


ชั้นที่เก้าวิหารเจิดจรัสเกาะศักดิ์สิทธิ์ของศาสนจักรเจิดจรัส

ขณะมองไปที่ด้านนอกหน้าต่างแววกังวลปรากฏอยู่บนสีหน้าของไฮเดนส์ ก่อนนี้ลินลี่ย์ได้ทำข้อตกลงกับศาสนจักรเจิดจรัสทำให้ศาสนจักรเจิดจรัสได้ผ่อนคลาย ที่สำคัญเมื่อไม่มีความช่วยเหลือจากสุดยอดนักรบและอสูรเวทประเภทหนูลินลี่ย์เองไม่ใช่ภัยคุกคามอะไรมากนัก

แต่พวกเขาโล่งใจมาได้เพียงเก้าปี

เพราะปีที่เก้าศาสนจักรเจิดจรัสพบความลับที่น่ากลัว

ลินลี่ย์ในร่างมนุษย์เข้าถึงระดับเซียนแล้ว

“ไฮเดนส์” เสียงเยือกเย็นดังขึ้น  โอเซนโนมีผมสีม่วงโบกสะบัดตามสายลมปรากฏตัวที่ชั้นเก้า

ไฮเดนส์ไม่ได้หันหน้ามา  เขาพูดอย่างใจเย็น  “โอเซนโน, มีอะไร?”

โอเซนโนพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบายใจ  “ไฮเดนส์,ยอดฝีมือมากมายของศาสนจักรได้รับการฝึกฝนอยู่ในเกาะศักดิ์สิทธิ์เป็นเวลาสามปีเต็ม  ในระหว่างสามปีนี้ท่านสั่งไม่ให้เราออกไปข้างนอกเกาะศักดิ์สิทธิ์โดยไม่ได้รับอนุญาต  ไฮเดนส์..เป็นไปได้หรือว่าเพียงเพราะลินลี่ย์  เราจึงต้องใช้ชีวิตกันแบบนี้?”

“และไฮเดนส์, ท่านต้องเข้าใจ ข้อมูลที่เราได้รับด่วนนี้มาจากตัวแทนที่ได้ยินการสนทนาที่บุตรของลินลี่ย์คุยกับบุตรของวอร์ตัน  นั่นเป็นเพียงข้อมูลที่เรามีซึ่งระบุว่าลินลี่ย์บรรลุระดับเซียนในร่างมนุษย์แล้ว คำพูดของเด็กไม่จำเป็นต้องเป็นความจริงเสมอไป”  โอเซนโนพูดอย่างไม่สบายใจ

เพราะข่าวนี้ที่ว่าลินลี่ย์บรรลุระดับเซียนในร่างมนุษย์แล้ว  ไฮเดนส์ขอให้โอเซนโนและคนอื่นๆ  อย่าออกไปจากเกาะศักดิ์สิทธิ์

ไฮเดนส์ยังคงหันหลังให้โอเซนโน  เขาพูดอย่างใจเย็น  “โอเซนโนตอนแรกเลยซีน่าบุตรของวอร์ตันเป็นคนที่น่าเชื่อถือและละเอียดมาก  คำพูดของเขาน่าจะเป็นความจริง  และประการที่สอง..เมื่อลินลี่ย์ซ่อนตัวอยู่ในจักรวรรดิโอเบรียน เขาก็บรรลุระดับเก้าแล้ว  ตอนนี้ผ่านไปเกินสิบแล้ว เนื่องจากระดับความเติบโตของนักรบเลือดมังกร  การที่ลินลี่ย์จะบรรลุระดับเซียนในร่างมนุษย์เป็นเรื่องของเวลา

ไฮเดนส์หันมาจ้องมาโอเซนโนทันที

“เจ้าควรจะเข้าใจชัดนะว่าลินลี่ย์ทรงพลังเพียงไหน  สิบสองปีที่แล้วเขาฝีมือด้อยกว่าเจ้าเพียงเล็กน้อย ตอนนี้ในร่างมนุษย์เขาเข้าถึงระดับเซียนแล้ว...พลังของเขาน่าจะมากกว่าแต่ก่อนถึงสิบเท่า ต่อให้เขาไม่ได้มีการรู้แจ้งเพิ่มเติมเลย เขาก็เอาชนะเจ้าได้ แต่เจ้าเชื่อหรือว่าสิบสองปีมานี้ลินลี่ย์จะไม่มีระดับความรู้แจ้งเพิ่มขึ้นเลย?” ไฮเดนส์ถามโอเซนโน

โอเซนโนเงียบ

เขารู้ดีว่าลินลี่ย์ฝึกได้ดีแค่ไหน

สิบสองปีมีหรือจะไม่บรรลุความก้าวหน้าอะไร?  ใครจะเชื่อ?

บรรพบุรุษตระกูลบาลุคแค่ถึงระดับ‘กำหนด’ เมื่อถึงระดับเซียนในร่างมนุษย์นักรบเลือดมังกรไม่ต้องทำอะไรมาก แค่อาศัยพลังป้องกันของเซียนระดับสูงก็สามารถสู้กับอสูรเวทระดับเซียนชั้นสูงได้

แล้วลินลี่ย์ล่ะ?

ในแง่ความแข็งแกร่งของปราณยุทธเขาไม่ด้อยไปกว่าบรรพบุรุษ  อย่างไรก็ตามเขามีความเข้าใจกฎธรรมชาติในระดับที่ลึกซึ้งมาก เขายังน่ากลัวยิ่งกว่าบรรพบุรุษตระกูลบาลุคของเขา

“ไฮเดนส์! เกาะศักดิ์สิทธิ์ไม่จำเป็นต้องเอาแต่ตั้งรับอย่างเดียวใช่ไหม?”  โอเซนโนถาม

“โอเซนโน, ถ้าเจ้าต้องการจะออกไปนอกเกาะศักดิ์สิทธิ์.. ข้าจะไม่พยายามห้ามเจ้า”  ไฮเดนส์พูดอย่างใจเย็น  “แต่เมื่อออกไปจากเกาะศักดิ์สิทธิ์แล้ว ก็หมายความว่าเจ้าต้องเสี่ยงดวงเอาเองว่าลินลี่ย์จะไม่ตามหาเจ้าและฆ่าเสีย!  แน่นอนว่าความสามารถในการรับรู้ของเจ้านั้นสุดยอด แต่ข้าไม่แน่ใจว่าเจ้าจะสามารถหนีพ้นมือลินลี่ย์ได้”

โอเซนโนมีวิชาร่างมายาและมีความรวดเร็ว

แต่บางทีเขาอาจมีโอกาสครึ่งต่อครึ่งที่จะหนีรอดชีวิตได้  ถ้าลินลี่ย์เผชิญหน้ากับเขา

“ฮึ่ม..ก็ได้ ข้าจะรอจนกว่าวิชาร่างมายาของข้าจะถึงระดับสูงสุดก่อนจึงค่อยท้าทายลินลี่ย์” โอเซนโนแค่นเสียงเย็นชา และจากนั้นร่างของเขากระพริบวูบหายไปจากชั้นเก้า  แต่แม้ว่าคำพูดของเขายังดื้อดึงอยู่บ้าง  แต่เห็นได้ชัดว่าเขายอมรับแล้ว

รอยยิ้มจนใจปรากฏอยู่บนใบหน้าของไฮเดนส์

เป็นเรื่องที่แทบเป็นไปไม่ได้ที่จะไล่ตามให้ทันคนระดับลินลี่ย์  ตอนนี้ ความเร็วในการบินของลินลี่ย์เร็วมากกว่าในอดีต   เพียงใช้เวลาน้อยกว่าครึ่งวันเขาก็บินข้ามทวีปยูลานได้แล้ว  ความเร็วระดับนี้ ถ้าจะไล่ฆ่าใครสักคน  เขามีแต่ต้องมั่นใจว่าคู่ต่อสู้ของเขาไม่มีเวลาเรียกขอความช่วยเหลือ

เดือนพฤษภาคมศักราชยูลานที่ 10022  พื้นที่นอกนครบาลุคมีดอกไม้ป่าและหญ้าพลิ้วเอนตามสายลมดูงดงามยามนี้มีรถม้าประดับอย่างงดงามและหน่วยอัศวินฝีมือดีเดินทางไปตามเส้นทางสายนี้

“ฝ่าบาท, เรามาถึงภูเขาแบล็คคราเวนแล้วพะยะค่ะ” อัศวินคนหนึ่งกล่าวรายงานที่รถคันที่สองด้วยความเคารพ

ทันใดนั้น,คู่สามีภรรยาก้าวลงออกมาจากรถ พวกเขายังอายุน้อยทั้งคู่ สามีภรรยาคู่นี้ก็คือ วอร์ตันและนีน่าวอร์ตันดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเดิม  เขาเป็นกษัตริย์อาณาจักรบาลุค พลังนักรบของเขาเพิ่มขึ้นมากอย่างเห็นได้ชัดเช่นกัน  ร่างของวอร์ตันเปล่งประกายยอดฝีมือ  สำหรับนีน่า นางไม่ซุกซนเหมือนแต่ก่อน ตอนนี้นางเป็นสาวเต็มวัยดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเดิม

ขณะที่เด็กน้อยวัยสิบสองหรือสิบสามปีที่อยู่ต่อหน้าพวกเขาดูมีท่าทางเป็นมิตรและสง่างาม  เด็กคนนี้คือบุตรของวอร์ตันกับนีน่า  นามว่าซีน่า บาลุค

“โห.. เรามาถึงภูเขาแบล็คคราเวนแล้ว”  เสียงตื่นเต้นดังขึ้นจากรถคันหน้าพวกเขา  และพร้อมกันนั้นเด็กๆพากันออกมาจากรถอย่างตื่นเต้น

“เทย์เลอร์” ซีน่าหัวเราะพลางร้องเรียก

“พี่ใหญ่” เทย์เลอร์วิ่งเข้ามหาอย่างอารมณ์ดี เทย์เลอร์ค่อนข้างรูปงาม แต่เขาจะกระตือรือร้นมากกว่าซีน่า

ขณะเดียวกันมีสุภาพสตรีผู้งดงามก้าวลงมายืนด้านหน้ารถพร้อมกับเด็กหญิงผู้น่ารักอีกคนหนึ่ง เป็นเดเลียและชาชาธิดาของนาง ชาชามองดูคล้ายกับเทย์เลอร์มาก ความจริงทั้งสองคนเป็นฝาแฝด แต่ชาชาเกิดก่อนเทย์เลอร์เล็กน้อย ดังนั้นเทย์เลอร์จำใจต้องรับตำแหน่งน้องชายไปโดยปริยาย

ซีน่าอายุสิบสอง  ขณะที่ชาชาและเทย์เลอร์อายุสิบขวบ

“เราจะได้พบท่านพ่อในไม่ช้าแล้ว  ข้าไม่ได้พบท่านพ่อมาตั้งครึ่งปีแล้ว”  เทย์เลอร์ตื่นเต้นมากในตอนนี้  ตาของซีน่าก็มีแววตื่นเต้นด้วยเช่นกัน  ในฐานะลูกหลานตระกูลบาลุค ทุกคนจะเทิดทูนบูชาบุคคลผู้นี้ผู้ค้ำยันให้กับตระกูลบาลุคทั้งปวง...ลินลี่ย์

สมาชิกนับไม่ถ้วนของอาณาจักรบาลุคล้วนเทิดทูนบูชาลินลี่ย์ ลินลี่ย์คือผู้สนับสนุนทางจิตวิญญาณของอาณาจักรบาลุคทั้งหมด  ไม่มีข้อสงสัยในเรื่องเช่นนี้

แม้ว่าจะผ่านไปสิบสองปีแล้ว  แต่ลักษณะของเดเลียไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย ความจริงตอนนี้นางมีรัศมีอย่างหนึ่งเป็นของตนเอง บุตรธิดาของเดเลียมีรอยยิ้มที่มีความสุขเต็มใบหน้า  ชีวิตที่มีความสุขและสงบสิบสองปี  เดเลียพอใจอย่างแท้จริง

นางมองดูนครบาลุคที่อยู่ไกลออกไป

พระนครบาลุคขยายตัวมานานแล้ว  ประชากรโดยปกติมีเกินล้านคน เพราะลินลี่ย์ได้นำทรัพย์สมบัติมหาศาลที่เขาเอามาจากอาณาจักรเฟนไลออกมาใช้จึงทำให้อาณาจักรบาลุคซึ่งลำบากในช่วงสองสามปีแรกแต่เดี๋ยวนี้ทั้งอาณาจักรประสบความสำเร็จรุ่งเรืองอย่างมาก

เมื่อเงยหน้ามองไปที่ภูเขาแบล็คคราเวน หัวใจของเดเลียโบยบินไปอยู่เคียงข้างลินลี่ย์แล้ว

“วอร์ตัน, นีน่า, ขึ้นเขากันเถอะ”  เดเลียหัวเราะ “เทย์เลอร์, ชาชา, ซีน่า ไปด้วยกันเถอะ”

“ขอรับ” เทเลอร์พูดเสียงดัง

ชาชาพี่สาวของเขายังเงียบสงบ  กองอัศวินหยุดพักรออยู่ที่เชิงเขาแบล็คคราเวน  ขณะที่วอร์ตัน นีน่า เดเลียและเด็กๆทั้งสามคนเดินขึ้นภูเขาแบล็คคราเวนพร้อมกัน ภูเขาแบล็คคราเวนงดงามและสง่างามกว่าเมื่อก่อน

เลาะไปตามสายลำธารเล็กในที่สุดพวกเขาก็เห็นทะเลสาบในระยะไกล

มีโขดหินขนาดมหึมาสามก้อนอยู่ในใจกลางทะเลสาบ  ในใจกลางหินใหญ่ก้อนแรกที่ลินลี่ย์นำมาเป็นที่ตั้งบ้านศิลาธรรมชาติซึ่งสร้างไว้นานแล้ว สำหรับอีกสองก้อน ลินลี่ย์นำมาจัดเรียงไว้หลังจากงานแต่งงานของเขาเผื่อไว้ในเวลาที่มีคนมาเยี่ยมเยือนชั่วคราว

ร่างสีฟ้าจางกำลังตกปลาอยู่ในทะเลสาบ

“ท่านพ่อ!” เสียงเทเลอร์ดังมาจากที่ไกล

ร่างชุดสีฟ้านั้นกลับหลังมาดู  เป็นลินลี่ย์นั่นเอง  ลินลี่ย์ดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าในอดีตที่ผ่านมา  และเมื่อเห็นเขาจากระยะไกล ทุกคนรู้สึกได้ว่าเขาเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ  ทันใดนั้นลินลี่ย์ยืนขึ้นและหัวเราะ  “ฮ่าฮ่า เทย์เลอร์”

ท่ายืนของลินลี่ย์ให้ความรู้สึกเหมือนกับเป็นการเคลื่อนไหวของสายลม แต่ก็ยังให้ความรู้สึกที่มั่นคงไม่หวั่นไหวเช่นกัน  ความรู้สึกที่ตรงกันข้ามทั้งสองนี้  ผสานรวมอยู่ในตัวคนผู้เดียวถ้าไม่สัมผัสเจอด้วยตัวเองก็คงนึกภาพไม่ออก

ลินลี่ย์โบกมือของเขา

“ปัง!”  ส่วนหนึ่งของน้ำที่ลอยขึ้นมาชะงักทันทีก่อร่างเป็นสะพานน้ำ  ในส่วนอื่นๆของทะเลสาบยังคงไหลรินตามปกติ เทย์เลอร์และชาชามีประสบการณ์มากอยู่แล้วจึงก้าวเท้าขึ้นไปบนสะพานน้ำและวิ่งเข้ามาหา

สะพานน้ำแข็งแรงและมั่นคง

ถ้าใครบางคนมองดูให้ดีๆ ก็จะเห็นได้ว่าบนยอดปลายสะพานจะบางลีบและหายไปในอากาศ

“เทย์เลอร์!  มากอดหน่อยลูก” ลินลี่ย์อุ้มเทย์เลอร์ไว้ในอ้อมแขนอย่างมีความสุข  และชาชาใช้ตาโตและไร้เดียงสาของเธอจ้องมองลินลี่ย์ทันที  ลินลี่ย์เอื้อมมืออีกข้างมาอุ้มธิดาสุดที่รักและกอดไว้ทันที  “เทย์เลอร์, ชาชา ไม่พบเจอกันมาครึ่งปีนี้คิดถึงพ่อไหมลูก?”

“ครับ” เทย์เลอร์พูดทันที  “ทุกวันเลย”

หน้าของลินลี่ย์เต็มไปด้วยรอยยิ้มทั้นที ตอนนี้เขาสามารถเข้าใจแล้วว่าปู่เดลินมีความรู้สึกต่อเขาอย่างไร  ความเข้มงวดกวดขันเป็นพิเศษของบิดาของเขาเป็นหน้ากากที่ปิดความรักของพวกท่านไว้ลึกซึ้งมากมายเพียงไหน

“เฮ้, เทย์เลอร์ ชาชา ซีน่า พวกเจ้ามากันหมดทุกคนเลยนะ”  เสียงมีความสุขดังก้องมาจากท้องฟ้าและในทันใดนั้นหนูสีดำตัวหนึ่งปรากฏอยู่ในกลางทะเลสาบ  เป็นอสูรเวทบีบีนั่นเอง  ตอนนี้เขามีขนาดตัวยาวถึงสองเมตร

ลินลี่ย์มองดูบีบีและอดขำอยู่ภายในใจไม่ได้

เมื่อใดก็ตามที่บีบีอยู่ต่อหน้าผู้เยาว์ทั้งสามคน(เทย์เลอร์ ชาชา และซีน่า)  เขาจะต้องแปลงร่างให้ใหญ่กว่าเดิมเล็กน้อย  เนื่องจากบีบีคิดว่า ‘ถ้าร่างกายข้าเล็กเกินไป ข้าจะไม่มีราศีของผู้อาวุโส’

“อาบีบี”เทย์เลอร์ดิ้นหลุดจากอ้อมแขนลินลี่ย์ได้ก็วิ่งเข้าไปกอดบีบี

เมื่อเทย์เลอร์ยังเล็กบีบีมักจะมาเล่นหยอกล้อกับเทย์เลอร์อยู่บ่อยๆ

วอร์ตันหัวเราะ  “พี่ใหญ่, นั่งลงก่อนเถอะ  เรากินไปคุยไปกันก็ได้  ข้าเอาอาหารรสโอชะมาหลายอย่าง”  ขณะที่พูด คนในครอบครัวนั่งล้อมตามโต๊ะยาว  และภายในแหวนมิติเก็บสมบัติวอร์ตันเตรียมอาหารสดรสเลิศออกมาจัดแจง

ครอบครัวเริ่มร่วมกันรับประทานอาหาร

“พี่ใหญ่, ท่านได้ยินเรื่องการสู้รบครั้งใหญ่ที่เกิดขึ้นในจักรวรรดิโอเบรียนหรือไม่?”  วอร์ตันถาม

ลินลี่ย์ส่งเสียง‘โอว’ และกล่าวต่อ“เจ้าบอกว่าประมาณครึ่งเดือนที่แล้วโอลิเวอร์ท้าประลองกับเฮนด์เซนอีกครั้งใช่ไหม?” โอลิเวอร์กลับมาจากดินแดนขั้วโลกและกลับมาด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม

วอร์ตันถอนหายใจด้วยความชื่นชม  “ใช่แล้ว เพียงแค่กระบี่เดียว เขาก็ฆ่าเฮนด์เซนผู้มีพลังป้องกันที่ลือชื่อได้  ช่างน่ากลัวจริงๆ”

“เฮนด์เซน เป็นเฮนด์เซนที่ประลองฝีมือกับท่านพ่อที่ภูเขาทุสคอนใช่ไหม?”  เทย์เลอร์เงยหน้าถาม หนูน้อยผู้นี้หลงใหลในลินลี่ย์อย่างลึกซึ้ง  และเขารู้รายละเอียดของการต่อสู้ที่ลือชื่อในครั้งนั้นเป็นอย่างดี

ลินลี่ย์หัวเราะและพยักหน้า

เดเลียที่อยู่ใกล้ถอนหายใจและเห็นด้วย  “โอลิเวอร์ผู้นี้น่ากลัวจริงๆ  แค่เพียงกระบี่เดียว! วิชาป้องกันที่ลือนามของเฮนด์เซนจนกลายเป็นตำนาน  ก็ยังสามารถฆ่าได้ในกระบี่เดียว..”  เดเลียถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า  ซีน่าที่อยู่ใกล้ๆ มองดูลินลี่ย์และถาม“ท่านลุง, ถ้าท่านลุงประลองกับโอลิเวอร์อีกครั้ง ท่านจะเอาชนะได้ไหม?”

ลินลี่ย์หัวเราะอย่างใจเย็น

“ความก้าวหน้าของโอลิเวอร์เร็วกว่าที่ข้าคาดเอาไว้  แค่เพียงสิบสองปี ก็มีระดับที่สามารถฆ่าเฮนด์เซนได้ด้วยกระบี่เดียว  เมื่อยังไม่มีการแข่งกับเขายากจะพูดได้ว่าใครจะชนะ  ใครจะแพ้”ลินลี่ย์หัวเราะ

“พี่ใหญ่, ท่านจะถ่อมตัวไปทำไม?” บีบีพูดอย่างไม่สบายใจ “พลังป้องกันของเฮนด์เซนพอๆ กับท่านในอดีต แต่เดี๋ยวนี้เล่า?  แค่อาศัยท่านตอนแปลงร่างเอาแค่พลังป้องกันของเกล็ดมังกรของท่านก็ยังสูงกว่าพลังเกล็ดมังกรรวมกับพลังชีพจรป้องกันเมื่อสิบสองปีก่อนเสียอีก  และตอนนี้พลังชีพจรป้องกันของท่านแข็งแกร่งมากกว่าเมื่อก่อนถึงสิบเท่า  อยู่ต่อหน้าท่าน โอลิเวอร์นั้นยังไม่กล้าผายลมด้วยซ้ำ ต่อให้เซียนชั้นสองอย่างโอเซนโนก็ยังไม่กล้าล่วงเกินท่าน  ข้าคิดว่า...มีแต่ห้าสุดยอดเซียนเท่านั้นที่พอจะรับมือท่านได้ในตอนนี้

วอร์ตันก็พูดด้วยเช่นกัน  “พี่ใหญ่,ท่านคือนักรบเลือดมังกรที่ทรงพลังที่สุดในประวัติศาสตร์ของตระกูลเรา  ทำไมต้องถ่อมตัวด้วย?”

วอร์ตันเป็นอีกคนที่รู้ดีว่าลินลี่ย์มีพลังน่ากลัวมากแค่ไหน

หลังจากฝึกฝนสิบสองปีอย่างพิถีพิถัน ระดับความสำเร็จของลินลี่ย์ในการเข้าใจกฎธรรมชาติธาตุดินและธาตุลมสูงมากจนทำให้วอร์ตันพูดไม่ออก

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด