ตอนที่ 307 ผึ้งล่องหน

สถานการณ์ด้านหลิงซิ่วดีกว่าถังเทียนมาก

วิชาดาบของตู๋เตา (ดาบเดี่ยว)คล่องแคล่วว่องไว ความเปลี่ยนแปลงในกระบวนท่าของเขาประหลาดมากจนทำให้หลิงซิ่วลอบประหลาดใจ  แต่หอกทะเลจุดของเขาเหมือนกับเป็นดาวข่มวิชาดาบหอกทะเลจุดเปลี่ยนแปลงต่อเนื่องและไม่ได้รับความกระทบกระเทือนจากคู่ต่อสู้

ตู๋เตา (ดาบเดี่ยว) ยังคงประหลาดใจนักรบบนหลังม้าอย่างหลิงซิ่ว วิชาหอกของพวกเขามักจะรุนแรงและใช้ในแนวตรง แต่เขาคาดไม่ถึงว่าวิชาหอกของหลิงซิ่วจะครอบคลุมพื้นที่เต็มไปด้วยความเปลี่ยนแปรไม่แน่นอน

หอกทะเลจุดเป็นเหมือนหนองน้ำที่มีพลังดึงดูดจากมัน ด้วยเหตุผลบางอย่างเมื่อรังสีหอกกวาดผ่านไปสองสามครั้ง หัวใจของตู๋เตารู้สึกได้ถึงอันตรายที่กล้าแข็งมาก

ใจของตู๋เตาตื่นตัว  เขารู้ว่ามันไม่สามารถไปได้ไกลกว่านั้น

หน้าของเขามีรอยสีดำและเหลืองปรากฏเหมือนกับลายผึ้งตัวหนึ่ง

ใจของหลิงซิ่วสั่นทันที ปราณของคู่ต่อสู้กลับกลายเป็นคล่องแคล่วว่องไวมากขึ้นและเขาไม่สามารถตรึงเขาไว้ได้

ทันใดนั้นม่านตาของหลิงซิ่วหดลีบทันที  มือขวาของตู๋เตาหายไปในอากาศ

ไม่ทันรอให้เขาได้ตั้งตัว  รังสีดาบก็มาปรากฏต่อหน้าเขาทันที  รังสีดาบทุกส่วนมีขนาดเล็กเท่าปลายเล็บ แต่รวมกลุ่มกันเป็นปริมาณหนาแน่นอยู่ด้วยกัน  มันดูเหมือนพาหนะต่อแตน รังสีเยือกเย็นนับไม่ถ้วนฉายประกายรวมอยู่ในกลุ่มรังสีดาบ  ใครเห็นก็บอกได้ว่าอันตรายอย่างมาก

“ดาบผึ้ง”

รังสีดาบคล้ายกับฝูงผึ้งมีความละเอียดอ่อนและหนา  เมื่อรังสีหอกปะทะกับมัน เกิดประกายไฟนับไม่ถ้วนปริมาณของมันลดลงไปถึงครึ่ง แต่มันก็ทำลายหอกทะเลจุดของหลิงซิ่วลงได้

หลิงซิ่วชะงักด้วยความประหลาดใจพร้อมกับความคิด ฟลามิงโกถอยทันที นิ้วของเขาบิดอย่างต่อเนื่องและในชั่วพริบตารังสีหอกของเขาก็ถูกปล่อยออกมาอีก

หลังจากทำลายหอกทะเลจุดต่อเนื่องถึงสองชั้นดาบผึ้งก็หายไป

ตู๋เตาไม่ได้ไล่ต่อเขาจำเป็นต้องพักหายใจด้วยเช่นกันหอกทะเลจุดของหลิงซิ่วเต็มไปด้วยแรงหนืดและดึงดูด ถ้าเขาไม่ระวังให้ดี เขาอาจตกอยู่ใต้พลังวิชานี้ก็ได้  นี่เป็นครั้งแรกที่เจอกับวิชาหอกที่แปลกประหลาดเช่นนี้

ทั้งสองฝ่ายจ้องกันอยู่เงียบๆ

หลิงซิ่วหยีตามองดูตู๋เตาที่ยืนยืดตัวตรงอยู่ต่อหน้าเขาลวดลายผึ้งดำตัดเหลืองคลุมไปทั่วตัวของตู๋เตาทำให้ตัวเขามีสีสดใส  หัวใจของหลิงซิ่วมีแววคลางแคลงใจบางประการ วิชาดาบของคู่ต่อสู้ทำให้เขามีความรู้สึกคุ้นเคย

ความรู้สึกคุ้นเคยนี้จู่ๆก็โผล่ออกมาหลิงซิ่วกล้าสาบานได้ว่าเป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับวิชาดาบแปลกประหลาดนั้น

ตู๋เตารู้สึกว่าอุณหภูมิของเลือดเขาค่อยๆลดลง เขายิ้มเย็นชาและกำด้ามดาบแน่น

ชิ้ว!

ร่างของตู๋เตาหายไป

หัวใจของหลิงซิ่วเต้นแรง  ขณะเดียวกันรังสีเยือกเย็นปลดปล่อยมาจากด้านหลังคอของเขา

หลิงซิ่วไม่คิดอะไรหมอบร่างแนบกับหลังของฟลามิงโกทันที

ซี่.....

รังสีดาบเฉียดผ่านบนศีรษะเขาไปเป็นรังสีที่เยือกเย็นจนผมของหลิงซิ่วตั้งชัน ปลายผมสีเงินด้านหลังศีรษะของเขาถูกตัดไปปอยหนึ่งและปลิวกระจายไปกับสายลม

ไวมาก!

หลิงซิ่วมีประสบการณ์ต่อสู้มากและฟลามิงโกก็สื่อสารความคิดกับเขาได้ มันไม่ได้ไปข้างหน้า แต่กระโดดถอยหลังทันที

การโจมตีครั้งที่สองของตู๋เตากลายเป็นฟันใส่อากาศว่างเปล่าและใจของเขารู้สึกอึ้ง  นักสู้หลายคนเมื่อพบกับการลอบทำร้ายจากด้านหลังปฏิกิริยาแรกของพวกเขาก็คือเคลื่อนไหวไปข้างหน้าเพื่อพยายามหลบศัตรู

การกระทำที่คาดไม่ถึงของหลิงซิ่วทำให้เขามีเวลาพักหายใจ

หอกทะเลจุดถูกปล่อยออกมาอีกครั้ง

ฟิ้ว

ร่างของตู๋เตาหายไปแต่ครั้งนี้หลิงซิ่วเตรียมตัวไว้แล้ว เขาบิดนิ้วอย่างนุ่มนวลและหอกทะเลจุดแปรสภาพเป็นหอกโจมตีรูปลูกกลมครอบคลุมพื้นที่โดยรอบ

ไม่ต้องคำนึงว่าตู๋เตาจะลอบโจมตีจากด้านไหน  เขาจะต้องสัมผัสกับกระโจมหอก

เอ...แล้วเขาอยู่ไหน

หลิงซิ่วตระหนักได้ทันทีที่ตู๋เตาหายไป และหน้าของเขาเปลี่ยนทันที ไม่ดีแล้ว เขาอยู่เหนือข้า

เงาใต้เท้าของเขาเริ่มมีเงาเข้มข้น

ด้วยความเร็วสุดยอดของเขา  ตู๋เตาเงื้อดาบสุดมือรังสีดาบนับไม่ถ้วนคล้ายกับฝูงผึ้งสีดำส่งเสียงหึ่งๆ รอบดาบของเขา

เมฆดาบผึ้ง!

ตาของตู๋เตาเป็นประกายเยือกเย็น  เขาตัดสินใจจบการต่อสู้ให้รวดเร็ว  เมฆดาบผึ้งต้องใช้ปราณปริมาณมหาศาล ตู๋เตาจึงยากที่จะใช้ออก  แต่คาดว่าผู้ที่ทำลายได้คนแรกก็คือหัวหน้าเหมิงเว่ย

มือของเขาเคลื่อนไหวเล็กน้อยก่อให้เกิดรังสีดาบเล็กๆ นับไม่ถ้วนทั้งหมดพ่นออกมาจากตัวดาบอย่างต่อเนื่องและเข้าไปรวมกลุ่มกับเมฆดาบผึ้ง

เมฆดาบมีความหนาแน่นมากขึ้น  ขณะที่ตู๋เตามีสีหน้าเครียด  สายตาเขาจับจ้องหลิงซิ่ว

ไป..และตายซะ

ตู๋เตากำลังร่วงลงมาจากฟ้าใช้ท่าดาบที่ดุร้ายฟันลงมาอย่างรุนแรง

เพราะเหตุผลบางประการหลิงซิ่วที่อยู่ข้างล่างมองดูแปลกๆ

**************************************************

กลุ่มดาวแกะ

“เฮ้, จั่วเยี่ยน  เจ้าทำอะไรอยู่?” โอวหยางสือชำเลืองมองจั่วเยี่ยนที่กำลังมองดูจอด้วยสีหน้าที่แปลกประหลาด  “เจ้ากำลังพักอยู่หรือ?  เจ้ามีสอบตอนบ่ายนี่”

“ข้ากำลังดูคนต่อสู้”  จั่วเยี่ยนไม่ได้หันศีรษะมาตอบ  เขามองดูอย่างตั้งใจมือถือถังข้าวโพดคั่วและพูดพลาง “การทดสอบทั้งหมดก็ศูนย์เหมือนเดิม  ทำไมจำเป็นต้องทำที่เหลือด้วย?”

โอวหยางสือต้องการร้องคิดไม่ถึงเลยว่าเขาลืมไปว่าเขากำลังคุยกับนักศึกษาคนหนึ่ง

จั่วเยี่ยนพูดโดยไม่มองดูโอวหยางสือพร้อมกับยัดข้าวโพดคั่วใส่ปาก “นี่อาจจะได้รับการยกย่องว่าจะเป็นการต่อสู้ที่เปลี่ยนแปลงทุกอย่างกลุ่มมหาอำนาจภายใต้สวรรค์จะต้องมีการเปลี่ยนแปลงไปนับจากนี้  พ่อหนุ่มสุดหล่อ  ถ้าเจ้าพลาดการต่อสู้ครั้งนี้  นั่นจะเป็นความเสียใจไปชั่วชีวิตเจ้า...”

โอวหยางสือตื่นเต้นเล็กน้อย แต่หลังจากคิดเรื่องอาจารย์ผู้ตรวจสอบจะทำการทดสอบตอนบ่าย  ใจของเขาก็สั่นไหว

ถ้านักศึกษาไม่ทำการทดสอบ  อาจารย์จะต้องเรียกเขาคุยแน่

ถ้าโอวหยางไม่ทดสอบอาจารย์จะตีเขาจนตาย

“ข้าเกือบทำผิดพลาดครั้งใหญ่แล้ว ข้าต้องไม่ไขว้เขวเพราะเจ้าบ้านี่  แต่...”

“การต่อสู้ที่ไหน?”  โอวหยางสือถาม เขาเกลียดตัวเองที่ไม่มีวินัยเพียงพอ

“กลุ่มดาวหมาป่า”  จั่วเยี่ยนไม่ได้สังเกตสีหน้าที่เปลี่ยนแปลงของโอวหยางสือความสนใจของเขาอยู่ที่ภาพในจอ

“ฮ่า” โอวหยางสือคิดว่าในที่สุดเขาก็พบโอกาสที่จะเยาะเย้ยพวกนักศึกษาแล้วดังนั้นเขาฉวยโอกาสหาข้ออ้าง  “เจ้าหนูเจ้าต้องใส่ใจที่อย่างนั้นด้วยหรือ!  กลุ่มดาวหมาป่า? ที่กันดารห่างไกลอย่างนั้นน่ะหรือ?  จะสามารถทำให้สวรรค์เปลี่ยนแปลงได้?  มีแค่เพียงกลุ่มดาวอย่างของเราสิบสองตำหนักอุปราคาจึงจะมีคุณสมบัติทำเช่นนั้นได้”

“หือ...” คำตอบของจั่วเยี่ยนทำให้โอวหยางสือรู้สึกว่าจั่วเยี่ยนไม่ได้ฟังคำสอนของเขา“ขณะที่โอวหยางสือเตรียมจะพูดโจมตีอีก จั่วเยี่ยนอ้าปากกล่าวทันที ”พูดถึงคนที่ใช้ดาบดูเหมือนเขาจะใช้พลังสายเลือดผึ้งของกลุ่มดาวผึ้ง”

โอวหยางสือตกใจและส่ายศีรษะ  “เป็นไปได้ยังไง?  นั่นมาจากดาวที่กลุ่มดาวแกะยึดไม่ใช่หรือ? เฮ้ความรู้ประวัติศาสตร์ของเจ้าไม่มีอะไรเลยเหรอ?”

กลุ่มดาวผึ้งเป็นกลุ่มดาวโบราณที่หายไปแล้ว ถ้าเป็นกลุ่มดาวอื่น  โอวหยางสืออาจจะไม่รู้  แต่กลุ่มดาวผึ้งนักศึกษาของกลุ่มดาวแกะทุกคนรู้จักดีเพราะมันถูกผนวกเข้ากับกลุ่มดาวแกะ

ทันใดนั้นโอวหยางสือคิดถึงสถานะของนักศึกษาที่อยู่ต่อหน้าเขา  ความรู้สึกที่ว่าเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเข้าใจผิดพลาด  เขาเข้าไปดูใกล้ๆ เมื่อเขาเห็นจอมดาบแขนเดียวเขาอุทานขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

“นั่นคือพลังสายเลือดของกลุ่มดาวผึ้ง”

“ก็ใช่น่ะสิ”จั่วเยี่ยนตอบอย่างรวดเร็ว  ความเร็วสูงมากจนเหมือนกับมีพลุอยู่ในปากเขาแล้วระเบิดออกมาเป็นตรงพุ่งออกมาจากปาก  เขาพึมพำ  “กลุ่มดาวผึ้งเราน่าจะไปจับคนที่ค้นคว้าดีไหม? นี่ยากจะหาโอกาสได้ ต้นกำเนิดของกลุ่มดาวแกะเราและกลุ่มดาวผึ้งเชื่อมโยงกันอย่างลึกซึ้ง  ใครจะรู้เราอาจพบบางอย่างที่น่าสนใจจากนั้นก็ได้..”

หัวใจโอวหยางสือเคร่งเครียด  แต่เขายังใจเย็นและเขายังพูดกับตัวเองต่อไป “อย่าเพิ่งไป  อย่าเพิ่งไป...”

“แล้วเรื่องสอบจะเอายังไง?”

เมื่อเขาได้ยินเช่นนั้นโอวหยางสืออยากเอาหัวกระแทกเต้าหู้ตายนัก

“สอบ?  มีโอกาสดีๆ อย่างนี้อยู่ต่อหน้าเจ้าและเจ้ายังคิดเรื่องสอบอีกหรือ? เจ้ามีความคิดที่ตื้นขนาดนั้นเชียวหรือ? ก็ได้ ข้ายอมรับว่าข้ามองเจ้าผิดไป!  อย่างมากก็ทนสักเดือนหนึ่งและนั่นก็คือการลงโทษหนักสุดที่เราสามารถเผชิญ  ศิษย์พี่ คิดดูแล้วกับการทำงานหนักเดือนหนึ่งแลกกับโอกาสดีๆ สักครั้งมีเหตุผลอะไรที่เจ้าจะต้องปฏิเสธ”

จั่วเยี่ยนเริ่มพ่นคำออกมามากมายทันทีทำให้โอวหยางสือรู้สึกมึนงง

“ก็ได้ข้าจะไป”

เมื่อพูดเช่นนั้นโอวหยางสือตื่นขึ้นจากสภาวะที่ไม่ได้ตั้งใจ และเสียใจทันทีและกล่าว “สิ่งที่ข้าหมายถึงก็คือ...”

จั่วเยี่ยนตบไหล่ของโอวหยางสือหนักๆ และห้ามไว้  ใบหน้าเต็มไปด้วยความเคารพต่อโอวหยางสือ“เป็นไปตามคาดของศิษย์พี่โอวหยาง,สติปัญญาและแรงบันดาลใจของเจ้าไม่ใช่ว่านักเรียนอื่นจะมี ความฝัน  ความฝันของเจ้าจึงควรค่าแก่การชื่นชม  มีแต่คนอย่างเจ้าเท่านั้นจึงเหมาะจะมีความฝันเช่นนั้น  แน่นอนว่าเราจะกลับมาพร้อมกับรางวัลการเดินทางและเวลานั้นทุกคนจะประหลาดใจกับการค้นพบของเรา ซึ่งแม้แต่ศิษย์พี่จื่อหลิงก็คงประหลาดใจมากและสรรเสริญความสำเร็จของศิษย์พี่นางจะต้องหลงรักศิษย์พี่แน่ ตอนนี้เรามีปัญหาง่ายๆประการเดียวก็คือค่าใช้จ่ายในการเดินทางแพง เราจำเป็นต้องได้เงินหกแสนเหรียญดาวเพื่อทำให้แผนนี้สำเร็จได้”

จื่อหลิง..เงาร่างของนางปรากฏในใจของโอวหยางสือ หลังจากตื่นตัวแล้ว เขาโพล่งออกมา

“ข้ามีหนึ่งล้านเหรียญดาว”

จั่วเยี่ยนปรบมือและตอบกระตือรือร้น“ตอนนี้แม้แต่ปัญหาสุดท้ายก็หายไปแล้ว ยังจะมีอะไรที่หยุดไม่ให้เราคิดถึงแผนใหญ่ได้?  เวลาเป็นเรื่องสำคัญ ศิษย์พี่โอวหยางเราไปกันเถอะ”

เพียงหลังจากโอวหยางสือก้าวเท้าออกจากประตูในที่สุดเขาก็เรียกความรู้สึกกลับมา

สีหน้าเขาแข็งค้าง เดี๋ยงก่อนข้าเพิ่งเห็นอะไร...

“ข้าก็รู้,ศิษย์พี่ ท่านช่างกล้าหาญนัก ท่านไม่มองหน้าไม่เหลียวหลังและไม่กลัวคนไม่รู้จัก เพราะศิษย์พี่รักษาสัญญา ศิษย์พี่ก็สามารถผูกใจผู้คนได้ง่ายดาย”

แต่จั่วเยี่ยนและโอวหยางสือไม่ทันได้สังเกตว่าบนจอด้านหลังพวกเขาปรากฏเป็นภาพของหลิงซิ่ว

****************

เหมิงเว่ยมองดูถังเทียนด้วยความตกใจ

ตายซ้ายของถังเทียนกลายเป็นสีน้ำเงินเข้มทันทีเย็นเฉียบราวกับไพลิน

เป็นใบหน้าเดียวกับหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ  แต่เขามีท่าทางเยือกเย็นเฉยเมยเหมือนกับน้ำแข็ง ราวกับว่าบุรุษหนุ่มที่ยืนอยู่ในอากาศเปลี่ยนเป็นอีกคน

อารมณ์ของคนเปลี่ยนไปขนาดนั้นได้อย่างไร?

ใจของเหมิงเว่ยสั่นอย่างอธิบายไม่ได้ ถังเทียนที่ยืนอยู่ต่อหน้านางเต็มไปด้วยกลิ่นอายที่อันตราย

นัยน์ตาซ้ายสีน้ำเงินเหมือนแข็ง...หรือว่าจะเป็น

จากในระยะไกล ในมุมที่แตกต่าง หลายๆเสียงเริ่มพูดคุยกัน

กลุ่มดาวนกยูงหลางวี่ผู้กำลังนั่งอยู่ในตำหนักกำลังมองดูการต่อสู้อยู่ลุกขึ้นยืนทันที  เขาจ้องมองถังเทียนในจอด้วยสีหน้าที่เหลือเชื่อ “เนตรราชันย์มยุรา”

ตาของชิวจื่อจวินแทบจะถลนทันทีชุดยาวของเขากระพือขณะที่เขาวิ่งเข้ามา ปากของเขาพึมพำคำพูด “เนตรราชันย์มยุรา”เนตรราชันย์มยุรา